ΑΡΧΕΙΟ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ

Τον Άσαντ τον κυνήγησαν

 

Πάει, γκρεμοτσακίστηκε, ο Άσαντ, το τσογλάνι

και ήρθε στο προσκήνιο, ο νεαρός Τζολάνι.

 

Έκανε κι αν δεν έκανε, χρόνια μες στη Συρία,

που έμοιαζε του Πινοσέτ, στυγνή δικτατορία.

 

Φρικτά βασανιστήρια, τσούρμο φυλακισμένοι,

με τις μπουλντόζες θάβονταν, οι απαγχονισμένοι.

 

Και όσοι τα κατάφερναν, με κόπο δραπετεύαν,

την τύχη τους στην ξενιτιά, σαν πρόβατα γυρεύαν.

 

Χρόνια αυτόν τον δικτάτορα, στήριζε η Ρωσία,

γιατί είχε συμφέροντα, μαζί με την Περσία.

 

Μα και οι δυό σε πόλεμο, με άλλους έχουν μπλέξει

και τον Ασάντ την τύχη του, άφησαν να διαλέξει.

 

Να κάτσει μες στη Δαμασκό; Όχι, θα τον λιντσάρουν,

γι’ αυτό οι Ρώσοι έτρεξαν, γρήγορα να τον πάρουν.

 

Έτσι, στη Μόσχα, σίγουρα, λένε πως έχει πάει,

εκεί με τον Βλαδίμηρο, να πίνουν…κρύο τσάι.

 

Γιατί ένα τέτοιο πάθημα, που πάθανε κι οι δυό τους,

ποτέ δεν το φαντάστηκε, το έξυπνο νιονιό τους.

 

Κι από την πέρα τη μεριά, που κυβερνούν μουλάδες

κι αυτοί πιάνουν τα γένια τους κι όλο…ρουφούν λουλάδες.

 

Και λένε, η βοήθεια στη Χεσμπολάχ, χαράμι

και κρύβουνε τον κώλο τους, στο νέο το τσουνάμι.

 

Για αυτούς ήτανε ο Ασάντ, οδόφραγμα γενναίο, 

αλλά η ώρα έφτασε κι έγινε το μοιραίο.

 

Και βλέπουνε τον γείτονα και τρέμει η καρδιά τους,

τους εύχομαι ολόψυχα, ταχιά και στα δικά τους!

 

Γιατί και τούτοι κυβερνούν, με τον μπαλτά στο χέρι

και φυλακίζουν κοπελιές, που δεν φορούν τσεμπέρι.

 

Από την άλλη μελετούν, οι Εβραίοι τον Τζολάνι

κι…εφ όπλου λόγχη στέκονται, να δούνε τι θα κάνει.

 

Αν είναι φίλος ή εχθρός, καλά θα τον ζυγίσουν,

με σφαίρες ή με κλάδο ελιάς, να τον προϋπαντήσουν.

 

Μα είναι κι η Αμερική, αυτή τι θα σφυρίξει,

τον τρομερό τζιχαντιστή, που έχει αποκηρύξει;

 

Μην περιμένει για να δει κι απ’ τη γωνιά κοιτάει,

ο νέος τι…δαμάσκηνα, στη Δαμασκό θα φάει;

 

Η Ευρώπη όλο ευχόλογα, πάει η δικτατορία

κι ελπίζουν στους τζιχαντιστές, να σώσουν τη Συρία.

 

Αλλά φοβούνται από τη μια και βλέπουν στα όνειρά τους,

μην γίνει κι άλλο Αφγανιστάν, κάτω απ’ την ποδιά τους.

 

Έτσι, όλοι κατσουφιάζουνε, μ’ αυτόνε τον Τζολάνι,

μα τα μουστάκια του γελούν, του φίλου Ερντογάνη.

 

«Δούλεψε», μα ο κόπος του, δεν πήγε, λέει, χαμένος

και τον ευλόγησε ο Αλλάχ και βγήκε κερδισμένος.

 

Να φύγουνε οι πρόσφυγες, να πάνε στο καλό τους,

που οι Τούρκοι όλοι τούς βλέπουνε, σαν φίδι στο λαιμό τους. 

 

Μ’ έμπνευση στους τζιχαντιστές, την έκανε τη χάρη

και τώρα πια τη Δαμασκό, αυτός θα κουμαντάρει.

 

Πούτιν και Αμερικανούς κι όλο τους το σινάφι,

τους πιάνει σε ύπνο ελαφρύ και όλους τους, τους…γράφει.

 

Αλλά του Πούτιν, τελικά, εγκώμια του πλέκει

και λέει από τους παλιούς, δίπλα του εκείνος στέκει.

 

Τέλος, ο Ασάντ τσακίστηκε, στη Μόσχα ας γεράσει,

μα ο Τζολάνι, άραγε, τι ψάρια θε να πιάσει;

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 09/12/2024

 

##########

 

Θεσσαλονίκη και Μετρό

 

Ζήτω!!! Μετρό απόχτησε και η Θεσσαλονίκη,

θα πάω να κατοικήσω εκεί και ας πληρώνω νοίκι.

 

Να εξερευνήσω τους συρμούς, βαγόνι το βαγόνι,

να κάνω εγώ τον οδηγό, μπροστά απ’ το τιμόνι.

 

Γιατί δεν έχει χειριστή, πηγαίνει αυτομάτως,

με Τζι Πι Ες και ξερωγώ και όλα ασυρμάτως.

 

Να βγάζω εισιτήριο, με πενταροδεκάρες,

να βλέπω αρχαιότητες και τοίχους και καμάρες.

 

Και πότε δυόμισι ευρώ, για όλη την ημέρα,

να…σουλατσάρω τους σταθμούς, ευθύς από πρεμιέρα.

 

Και λένε, ότι άργησε το έργο να τελειώσει,

μα, δεν πειράζει, φίλοι μου, κοσμάκι αυτό θα σώσει.

 

Άργησε, πόσο άργησε, λένε, μισόν αιώνα,

πιο γρήγορα τον χτίσανε, οι παλιοί τον Παρθενώνα.

 

Εμείς οι Νεοέλληνες, πολύ τα…κοσκινάμε,

τις σκέψεις και τα σχέδια, τα μακροπροσκυνάμε.

 

 Καλό αν είναι ή κακό, παιδιά, αυτό δεν ξέρω,

αλλά από έργα ένα δυό, παράδειγμα θα φέρω.

 

Σε δέκα χρόνια έγινε, του Σουέζ το κανάλι,

μα δεν το φτιάξαν Έλληνες, αλλά ξένοι και Γάλλοι.

 

Και της Κορίνθου ο αύλακας, σε δεκατρία χρόνια

και ας μην είχαν γερανούς, μα, τσάπες και κασόνια.

 

Πιο γρήγορα συνδέθηκε, ακόμη και η Αγγλία,

με σήραγγα στη θάλασσα κι έφτασε στη Γαλλία.

 

Τα.. μελετάμε όλα εμείς, με τάξη και με ήθος…

νομίζεις και θα χτίσουμε, το Σινικό το Τείχος.

 

Του «παλαιού» Καραμανλή, ήτανε η ιδέα,

να φτάνει αυτό το Μετρό, μέχρι και την Περαία.

 

Δεκαοχτώ πρωθυπουργοί, κατόπι του περάσαν

και υπουργοί συντάγματα, άγονα παρελάσαν.

 

Και το Μετρό και το Μετρό, σαν τσίχλα πιπιλίζαν

τα σχέδια και τα χαρτιά, μόνο τα ξεσκονίζαν.

 

Μια έφταιγε ο «πόντικας», μια οι αρχαιολόγοι,

μια ο…κακός μας ο καιρός και μια οι οικολόγοι.

 

Το μελετούσε ο Κούβελας, το ψαχνε ο Μπουτάρης,

 πιο γρήγορα την έκλεψε, την ωραία Ελένη ο Πάρης.

 

Μα, επιτέλους έφτασε η μέρα η ευλογημένη

κι έγινε η Συμπρωτεύουσα, με…Μέτρο προικισμένη.

 

Έτσι, ας το χωνέψουμε, είναι το ιδίωμά μας,

να σχεδιάζουμε εμείς, για τα δισέγγονά μας.

 

Γι’ αυτό και ας το ψάξουμε, με λίγη φαντασία,

τι έργα θα χρειάζεται, κάποτε η κοινωνία.

 

Προτάσεις, το λοιπόν βροχή, τον χρόνο τον παρόντα,

ας βάλουμε εμπρός εμείς κι ας γίνουν…το ογδόντα.

 

Και, τέλος στα εγκαίνια, είδα και ένα «αστείο»,

που είπε ο πρωθυπουργός, εγώ το παραδίδω.

 

Κυριάκο είμαστε στο «εμείς», είπε ο Μακρυγιάννης,

αυτό ήτανε σφάλμα σου και μην το ξανακάνεις!

 

Αλλά σου λέω πως αυτό, δε θα ’ναι η αιτία,

να μη γυρίσω τους σταθμούς, μέχρι την…Ελβετία!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 01/12/2024

 

##########

 

Του Κυριάκου και του Αντώνη

 

-Τα λερωμένα τ’ άπλυτα, τα παραπεταμένα,

  μάστα και φύγε φίλε μου, δεν κάνεις πια για μένα!

 

Κάθε εκλογές την έβρισκες, την έδρα σου στην τρίχα

και την αχαριστία σου, για πληρωμή μου είχα!

 

Έβρισες τον πατέρα μου, τον Κώστα Μητσοτάκη,

τότε που ακόμη ήμουνα, αμούστακο παιδάκι!

 

Και ο μπαμπάς μου σού ’δωσε μία κλοτσιά στον κώλο

κι εσύ ένα κόμμα ίδρυσες, που ήταν μυροβόλο!

 

Και σαν είδες που η βάρκα σου, άρχιζε να βουλιάζει,

το κόμμα σ’ ελεήθηκε, μέσα σε ξαναβάζει!

 

Και σ’ έκανε πρωθυπουργό, ναι, με τιμή και δόξα,

μα εσύ Αντώνη μου εκεί, στην παλαιά σου λόξα!

 

Διέγραφες κατά σειρά, όσους διαφωνούσαν,

ως και τη Ντόρα, μια φορά, σαν στραβοκατουρούσαν!

 

Ο Αλέξης όταν σού άρπαξε, τα χαλινά απ’ το χέρι,

σαν ένας αγριάνθρωπος, έφυγες σ’ άλλα μέρη!

 

Δεν βρέθηκες σαν κύριος, εκεί να παραδώσεις,

μ’ απ’ το κακό σου γύρευες, άνθρωπο να σκοτώσεις!

 

Και σαν ανέλαβα εγώ, της χώρας το τιμόνι,

η ψυχή σου ήρθε στα παλιά κι άρχισε να θυμώνει!

 

Γυρνάς και με συκοφαντείς, ότι είμαι προδότης

και στα ελληνο-τουρκικά, πως είμαι μειοδότης!

 

Να λέμε πάντα «γιοκ γκομσού», με κρύο και με ζέστη

κι είπες για χαριεντίσματα, μέσα στη Βουδαπέστη!

 

Πρόεδρο τον Καραμανλή, πρόωρα καμαρώνεις,

εκεί που δε σε σπέρνουνε, Αντώνη, μη φυτρώνεις!

 

-Σε ξέρω, Κυριακούλη μου, από γεννησιμιού σου,

αυτά που είχε ο μπαμπάς, έχεις κι εσύ στο νου σου!

 

Ήθελε να γενεί νονός, εκείνος των Σκοπίων,

Μακεδονία να τα πει, χωρίς ντροπή και θείον!

 

Κι ο Τσίπρας σαν υπέγραψε, μέσα στη Δοϊράνη,

εσύ δεν του ’πες ως εδώ και παρά κει δεν κάνει!

 

Κι έβαλες Εξωτερικών, ποιον; Τον Γεραπετρίτη,

να παραδώσει στην Τουρκιά, ακόμη και την Κρήτη!

 

Κι ότι χαζογελούσατε, μέσα στη Βουδαπέστη,

αυτό είναι αλήθεια φίλε μου κι εσύ με βγάζεις ψεύτη!

 

Και κοίταξε, μη μού κουνάς, το δάχτυλο εμένα,

στα χιόνια, τα ψηλά βουνά, είναι συνηθισμένα!

 

Δε θα μού κλείσεις κι αν το θες, συ το δικό μου στόμα,

φεύγω και σαν τον Στέφανο, κάνω δικό μου κόμμα!

 

-Ώρα καλή στην πρύμνη σου κι αέρα στα πανιά σου,

ένα πουλί πετάμενο, να μη βρεθεί μπροστά σου!

 

Φύγε, κάνε το κόμμα σου, σαν τον παλιό αιώνα,

τότε το είπες Άνοιξη, τώρα πες το Χειμώνα!

 

Πάρε τα μπογαλάκια σου, τράβα στη Μεσσηνία

και ίσως βρεις για μέλη σου, εκεί παιδιά δυό τρία!

 

Ψάξε στο σόι το παλιό, της Πηνελόπης Δέλτα

και στου Μπενάκη όσο μπορείς, φέρε τα σούρτα φέρτα!

 

Φιρί, φιρί τα γύρευες, αυτά τα ρεζιλίκια,

Αντώνη, στα γεράματα, πετάλωνε τζιτζίκια!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 20/11/2024

 

##########

 

Ταρά τατάμ, ταρά τατάμ, εμπρός, διαλυθείτε!!!

 

Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια,

του Τσίπρα τα σκατώσανε, πάλι τα κλωσσοπούλια.

 

Σαν τ’ άφησε η μάνα τους, παντέρημα και μόνα,

σαν τον Σαμψών δεν άφησαν, όρθια μια κολώνα.

 

Ποιος είναι τούτος, ρε παιδιά, το νέο αυτό αστέρι,

όπου μας πήρε τα κλειδιά, όλους από το χέρι;

 

Πέρυσι αποχώρησαν, Αχτσιόγλου και…τσακάλια

και βούτηξε ο ΣΥΡΙΖΑ, στα πιο κακά του χάλια.

 

Ο Στέφαν δεν κατάφερε, όλους να «ημερώσει»,

όπου έχει πολλούς πετεινούς, αργεί να ξημερώσει.

 

Και δώστου τα καρφώματα, κάτω από τη μέση,

κοιτάζανε οι θεατές, ποιος πρώτος θε να πέσει.

 

Και τελικά τσακίστηκε, ο Στέφανος με ντόρο

και κεφαλοκλειδώματα, από…τον ξένο χώρο.

 

Να, οι παλιοί, στ’ ανάθεμα, εντέλει, τονε στέλνουν,

του λένε τα μεταξωτά βρακιά, επιδέξια σκέλη θέλουν!

 

Όταν δεν ξέρεις μια δουλειά και τηνε κάνεις, βλάπτει,

το αμπέλι θέλει αμπελουργό και το καράβι ναύτη!

 

Κι έτσι, έγινε ο ΣΤΡΙΖΑ, σαράντα δυό κομμάτια,

καπετανάτα χωριστά κι ας τρών’ ψωμί…κι αλάτια.

 

Παλιά τους τέχνη κόσκινο, φάρμακο δεν ευρέθη

και έφτασε ολοταχώς, εξ ων και συνετέθη.

 

Του Αλέξη, πια, κατάντησε, το μέγα Αρματολίκι,

που να γελάει στα χάλια του, το παρδαλό κατσίκι.

 

Και ας μην τον ξεχάσουμε, τον υπουργό, τον Γιάνη,

που και αυτός εκ ΣΥΡΙΖΑ, του κεφαλιού του κάνει.

 

Αλλά και η όμορφη Ζωή, με τη γλυκιά τη γλώσσα

κι εκείνη που την άφησε, νωρίς νωρίς την κλώσσα.

 

Θυμάμαι ακόμα, φίλοι μου, τον Πάνο τον Καμμένο

και μ’ ανοιχτό το στόμα μου, μέχρι σήμερα μένω.

 

Τι διάολο γύρευε μ’ αυτούς, τότε να κυβερνήσει,

του Αλέξη του «αριστερού», τα χέρια για να λύσει;

 

Τώρα του Αλέξη θα του πω, εκεί που έχει φτάσει,

ένας Καμμένος δεν αρκεί, ούτε καμένα δάση.

 

Γιατί ακούω ψίθυρους, πως θα τον ξαναδούμε,

μα η σάλπιγγα ταρά τατάμ, χτυπάει, την ακούμε.

 

Τα ανεμομαζέματα, που είχε κάποια μέρα,

δεν τα μαζεύει τώρα πια, η μαγική φλογέρα.

 

Γιατί πολλοί οι αρχηγοί, χωρίς ιδεολογίες,

τα πόθεν έσχες, τα ουρλιαχτά, είναι δικαιολογίες.

 

Κι από τα πέντε «κόμματα», θα γίνει στριμωξίδι,

άλλοι θα μπαίνουν στη βουλή κι άλλοι θα πίνουν ξύδι.

 

Νομίζω, μας γκαστρώσανε, παιδιά, τους παρατάω,

κάλιο έχω, ποδόσφαιρο, τα βράδια να κοιτάω.

 

Προχθές είδα την εθνική και ηρέμισε η καρδιά μου

κι είχα το κοκκινέλι μου, το νόστιμο, κοντά μου.

 

Και δεν πειράζει αν χάσαμε, αν φάγαμε τριάρα,

λίγο είναι εμπρός του ΣΥΡΙΖΑ την τρομερή μαντάρα.

 

Κι αν έβαλε ένα αυτογκόλ, στα δίχτυα ο Βλαχοδήμος,

οι συριζαίοι τα βάζουνε, σερί και επισήμως. 

 

Κοντά σ’ άλλους καμάρωσα, Μάνταλο και Μασούρα

και ξέχασα για μια βραδιά, τη…συριζομουρμούρα.

 

Έτσι, με κόκκινο κρασί και μπάλα, ξουτ τα σκάρτα,

στους συριζαίους άπαντες, βγάζω κόκκινη κάρτα.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 16/11/2024

 

##########

 

Ο κόσμος σείεται

 

Πρώτη βδομάδα του Νοέμβρη κι ο κόσμος σείεται, παιδιά,

πολλά γυρίζουν πάνω κάτω, μόνο μέσα σε μια βραδιά.

 

Στις…Κολλημένες Πολιτείες, σαρώνει τη Χάρις ο Τραμπ

και θα ’ναι, λέει, πρόεδρος πρώτος κι από τον Λίνκολν Αβραάμ.

 

Πρώτος ο Όρμπαν τον συγχαίρει, ο Νετανγιάχου ακολουθεί

και ο Ζελένσκι μουτρωμένος, λόγια να εύρει προσπαθεί.

 

Ο Τραμπ βγαίνει μπροστά στο πλήθος, με τη Μελάνια αγκαλιά,

χορεύει ένα τσα-τσα με γούστο και την τρελαίνει στα φιλιά.

 

Μα τι χαρά μέχρι δακρύων, παιδιά, τι τύχη είν’ αυτή,

που άμα κέρδιζε η Χάρις, θα πήγαινε στη φυλακή!

 

Κι ο Έλον Μασκ, ο κολλητός του, πανηγυρίζει και αυτός,

που εκατομμύρια σκορπούσε, μα τώρα ήρθε ο καιρός.

 

Μόλις…τελείωσε το πράγμα και πίστεψέ το άμα θες,

μέχρι τον ουρανό πετάξαν, της Τέσλα κι άλλες μετοχές.

 

Με το αζημίωτο οι φιλίες, αυτό είναι απ’ τα παλιά

και άμα υπουργό τον κάνει, τότε θ’ ανάψει η δουλειά.

 

Ο Τραμπ θα φέρει άνω κάτω, τον κόσμο, έχει υποσχεθεί

και με σκοπό έναν και μόνο, να πάει μπροστά η Αμερική.

 

Παιδιά, σας λέω, μη φοβάστε, τον δοκιμάσαμε ξανά,

τότε που έπινε χλωρίνη, σ’ άξιους δόκτορες μπροστά.

 

Του συγχωράω ό,τι κι αν κάνει, τώρα…πετρέλαιο ας πιει,

αλλά δεν θέλω να ξεχάσει, αυτό που έχει υποσχεθεί.

 

Να τελειώσει τους πολέμους, να μη σκοτώνεται κανείς,

τότε ας είναι πλανητάρχης κι αφεντικό αυτής της γης.

 

Τον Πούτιν άμα τον δαμάσει κι άμα του βρει τη γιατρειά

κι άμα σιγάσουνε τα όπλα, χαλάλι του κάθε…μαγκιά.

 

Τον Γόρδιο Δεσμό αν λύσει, της Μέσης της Ανατολής,

τότε εκατό φορές ας γίνει, πρόεδρος της Αμερικής.

 

Γιατί ο πόλεμος πονάει, το είπαμε πολλές φορές,

πιο πολύ απ’ όσο θα πονούσαν, σεισμοί, λιμοί, καταστροφές.

 

Ντόναλντ, εμπρός και να σε δούμε, σταμάτα αυτή τη συμφορά

και άμα ζω θα σε ψηφίσω κι εγώ την άλλη τη φορά!

 

Μα η βδομάδα μπερδεμένη, γίνεται κι άλλος χαλασμός,

στη Γερμανία καταρρέει, του Όλαφ ο Συνασπισμός.

 

Την ίδια μέρα που ο Ντόναλντ, δίνει και πάλι το παρόν,

το τρικολόρε…των καβγάδων, ανήκει πια στο παρελθόν.

 

Σείεται ολόκληρη η Ευρώπη, τώρα δεν θα ’χουμε χαρτί,

να κάτσουμε σ’ ένα τραπέζι, να…δούμε την Αμερική.

 

Τα νέα τρέχουν, μας τρελαίνουν, Γεραπετρίτης και Φιντάν,

μα, συνεννόηση μπουζούκι, και… αγκαλιές κι αμάν, αμάν.

 

Μον’ στο φαΐ θα συμφωνούνε, αν φάνε ιμάμ μπαϊλντί

και στο Αιγαίο, σσσς!!! κι οι δυό τους, μη γίν’ κανένα πατιρντί.

 

Και μόλις γίνονται ετούτα και κέρδισε ο Ντόναλντ Τραμπ,

οι Παλαιστίνιοι ορμάνε σ’ Εβραίους, μες στο Άμστερντάμ.

 

Και προσπαθούν να ξανακάνουν, του ’38 φρικτό πογκρόμ,

με μίσος όπως ο Ιωάβ, σκότωσε τον Αβεσσαλώμ.

 

Μέσα σ’ αυτά τα γεγονότα, στον πανωτό αναβρασμό,

έχουμε και για επιδόρπιο, του ΣΥΡΙΖΑ τον χαλασμό.

 

Σύνεδροι, κόσμος Κασσελάκης, γροθιές, συνθήματα, φωνές,

η σάλπιγγα «διαλυθείτε», βαράει ήδη από προχθές.

 

Και πού θα πάνε να κουρνιάσουν, άστατοι, πασοκογενείς

και καριερίστες καιροσκόποι, τώρα δεν ξέρει πια κανείς.

 

Αυτή η βδομάδα ήταν, φίλοι, με…τραμπαλίσματα πολλά,

στον Μιχαήλ και στην Αγγέλα, εύχομαι χρόνια τους πολλά!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 08/11/2024

 

##########

 

Ο Πούτιν…το καλό παιδί

 

Ο Πούτιν το καλό παιδί και τ’ άξιο παλικάρι,

μια νύχτα του σηκώθηκε, ξένο μερά(*) να πάρει.

 

Και ντου, που λέτε, όρμησε, όλο πυρ και μανία,

σε δύο μέρες θα ’παιρνε, όλη την Ουκρανία.

 

Γιατί τον προκαλέσανε, λέει, οι Αμερικάνοι,

μέλη του ΝΑΤΟ οι Ουκρανοί; Όχι, παιδιά, δεν κάνει!

 

Τους έκανε υπόδουλους, κάποτε ένας τσάρος

και τώρα να του φεύγανε, αυτό θα το ’χε βάρος.

 

Θα τρίζανε τα κόκκαλα, σκεφτότανε, του Στάλιν,

όπου τηνε κουτσούρεψε, την χώρα την μεγάλην.

 

Και πόσες δεν του φύγανε, ψευτοδημοκρατίες,

τα σύνορά του στένεψαν, όχι άλλες αμαρτίες.

 

Κι έτσι, δίνει το σύνθημα, ορμάτε παλικάρια,

σηκώνουν οι βομβαρδισμοί, καπνό σαν μανιτάρια.

 

Μα, ο Πούτιν πάει, φίλοι μου, για να τριτοχρονίσει

και…λίγες τρίχες κατσαρές, μόνο έχει κερδίσει. 

 

Και δώστου, δώστου απανωτές, κάνει επιστρατεύσεις,

στο μέτωπο οδηγεί στρατό, με…λειψο-εκπαιδεύσεις.

 

Κι εκεί σαν τα κοτόπουλα, πέφτουν σερί κορδόνι,

αλλά του Πούτιν η όρεξη, για αίμα δεν τελειώνει.

 

Πέφτουνε ασταμάτητα κι από την Ουκρανία,

για τέλος στον ορίζοντα, προοπτική καμία.

 

Πόσες χιλιάδες έπεσαν, από τα δύο μέρη,

μάλλον κανένας άνθρωπος, με σιγουριά δεν ξέρει.

 

Και σαν του τελειώνουνε, του Πούτιν οι φαντάροι,

του κάνει ο μούργος Κιμ Γιονγ Ουν, μία μεγάλη χάρη.

 

Του στέλνει για ενίσχυση, στρατό δέκα χιλιάδες,

ρητώς απαγορεύεται, να κλαίνε οι μανάδες.

 

Και έρχονται ολοταχώς, παιδιά απ’ την Κορέα,

όπλα κρατάνε κι ελαφρά, κρατάνε και βαρέα.

 

Πόσοι θα πέσουν κι απ’ αυτούς, στα παγωμένα χιόνια

και θα γυρίσουν σπίτι τους, σε…όμορφα κασόνια;

 

Και άμα κλάψει η μάνα τους, παιδιά, αλίμονό της,

ο Κιμ Γιονγ Ουν θα εξοργιστεί, θα βρει τον διάβολό της.

 

Αυτά είναι, λοιπόν παιδιά, του Πούτιν τα τερτίπια,

που ’χε στρατό δεξαμενή, μα τώρα είναι τρύπια.

 

Μάζεψε κι αν δε μάζεψε, δεν άφησε παιδάκι,

μα η γκλάβα του δεν έβαλε, σταλιά μυαλό λιγάκι.

 

Σκότωσε τόσους Ουκρανούς και Ρώσους μ’ αυταπάτες

και τώρα ρίχνει βάναυσα, τους Βορειοκορεάτες.

 

Του Χίτλερ μάς θυμίζει αυτό, τη θλιβερή ιστορία,

που έστελνε ανήλικα, για αιματοχυσία.

 

Και πέφτανε στον πόλεμο, μέσα στα ξένα μέρη

και τα κορίτσια μένανε, χωρίς να βρίσκουν ταίρι.

 

Έτσι θα μένουν, Βλαντιμίρ και οι κόρες της Ρωσίας,

γιατί κι εσύ χιτλερικής, πάσχεις ανοησίας!

 

Σκότωνε, σκότωνε παιδιά, για να χαρεί η καρδιά σου

κι ίσως ο Ιβάν ο Τρομερός, να ’ναι το ίνδαλμά σου!

 

Ίσως κερδίσεις, τελικά, κανένα αρματολίκι,

μα είναι ήδη πύρρειος, αν θα υπάρξει νίκη!

 

Τι νόμιζες, πως θα ’σπερνες, πατάτες και καρότα;

Αυτά έχει ο πόλεμος και όποιον θέλεις ρώτα!

 

Άνθρωπος είσαι του Θεού, μας λες κοντά στα άλλα,

μα γιατ’ εμέ είσαι άξιος, μόνο για μια ροχάλα!

 

Που χαίρεσαι όταν μετράς, τα θύματα μιας μάχης,

όταν ψοφήσεις, Βλαμ-ντιμίρ, σκατένια δόξα θα ’χεις! 

 

(*)Μεράς= περιοχή, στη γλώσσα των αγροτών

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 01/11/2024

 

##########

 

Προς  Μέγαν Αλέξανδρον, Επιστολή Πρώτη

 

 

Πού είσαι Μέγ’ Αλέξανδρε, σήκω να ξαναζήσεις,

 τον νέο Γόρδιο Δεσμό, μόνο εσύ θα τον λύσεις!

 

Οι Εβραίοι και οι Άραβες, τρώγονται σαν προγόνια,

τον τελευταίο τον καιρό, εκατό και βάλε χρόνια!

 

Τώρα ξαναπιαστήκανε, πάλι μαλλιοτραβιούνται,

σκοτώνονται, ρημάζονται και…τον Θεό φοβούνται!

 

Και τρέχει η Αμερική, μες στη φωτιά να πάει

και η Ευρώπη, η γιαγιά, μόνο χασκοκοιτάει!

 

Τι να σου πω, Αλέξανδρε, τώρα για τη Ρωσία,

έχει απασχόληση καλή, μέσα στην Ουκρανία!

 

Πού ’ναι τα χρόνια τα παλιά, Μεγάλε Βασιλέα,

τότε που τα ’κανες εσύ, όλα αστραπιαία!

 

Τότε που τσαλαπάτησες, τον Πέρση τον Δαρείο

κοντά στους άλλους στέκονταν, σούζα κι αυτοί οι δύο!

 

Δίπλα-δίπλα «βοσκούσανε» Άραβες και Εβραίοι

και ήτανε καλά παιδιά και γείτονες ωραίοι!

 

Και όσο κυβερνούσανε και οι διάδοχοί σου,

σεβότανε τους νόμους σου, φοβόταν την ψυχή σου!

 

Έτσι, οι άσπονδοι εχθροί, μούδιασαν και λουφάξαν,

μα η Ρώμη εμφανίστηκε και οι καιροί αλλάξαν!

 

Ρωμαίοι σκληροτράχηλοι, τον τόπο κυβερνήσαν,

που οι Εβραίοι δεν άντεχαν και επαναστατήσαν!

 

Και ο ρωμαϊκός στρατός, βάναυσος ήταν όντως,

κατεδαφίζει άπονα, τον Ναό του Σολομώντος!

 

Και τότε, Μεγαλέξανδρε, ο Καίσαρας αφρίζει

και τους Εβραίους κυνηγά κι όλους τους εκτοπίζει!

 

Έτσι, απόμεινε κενή, η Γη της Επαγγελίας

και οι Φιλισταίοι άδραξαν, αυτής της ευκαιρίας!

 

Γέμισαν πόλεις και χωριά, που ήταν των Εβραίων

και κάτω από τις μάχαιρες, ζούσανε των Ρωμαίων!

 

Και οι Εβραίοι, ξένοι πια, στις Βόρειες τις χώρες,

ζούσανε στην αρχή φτωχά, περνούσαν μαύρες ώρες!

 

 

Μα όσο κυλούσε ο καιρός, ραγδαία προοδεύαν

τους έβλεπαν οι γηγενείς και όλοι τούς ζηλεύαν!

 

Γίνανε μαγαζάτορες, έμποροι με χρυσάφι,

τεχνίτες επιστήμονες και πρώτοι στο σινάφι!

 

Δάνειζαν και σε Βασιλείς και σ’ άρχοντες με λίρες,

παλάτια επισκεπτότανε, πύργων περνούσαν θύρες!

 

Και η ζήλια επερίσσεψε, άρχισαν οι διώξεις,

για όλα οι Εβραίοι φταίγανε, ως και για τις λοιμώξεις!

 

Οι σκοτωμοί πυκνώσανε, καίγαν τα μαγαζιά τους,

αρπάζαν τις γυναίκες τους, δέρνανε τα παιδιά τους!

 

Μπρος σ ’αυτή την κατάσταση και την απελπισία,

οι Εβραίοι θυμηθήκανε, τη Γη της Επαγγελίας!

 

Θυμήθηκαν και τη Σιών, το σπίτι του Θεού τους

κι εκεί να κατοικίσουνε, το βάλανε στο νου τους!

 

Μα εκεί, όπως είπαμε, ζούσαν οι Φιλισταίοι,

που για αυτούς, επιδρομείς, ερχόταν οι Εβραίοι!

 

Έτσι, Μέγα Αλέξανδρε, ένας καβγάς αρχίζει,

που από αιώνα πιο πολύ, ακόμη συνεχίζει!

 

Έχω και άλλα, Βασιλιά, να σού εξιστορήσω,

αλλά στο άλλο γράμμα μου, για να μη σε ζαλίσω!

 

Υ.Γ. Εχθές είπε ο Χαμενέι, για τις εφτά Οκτωβρίου,

πως δίκιο είχε η Χαμάς, γραφές τουΚορανίου!

 

Μα δεν είπε, το Ισραήλ, έπρεπε να κοιτάει,

να σφάζουνε τον κόσμο του και να χειροκροτάει;

 

Να ρίχνει αβέρτα η Χαμάς, αμέτρητες ρουκέτες,

το Ισραήλ να απαντά, μήπως…με σοκοφρέτες;

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 04/10/2024

 

##########

 

Προς Μέγαν Αλέξανδρον, Επιστολή Δευτέρα

 

 Για χρόνια, Μέγα Βασιλιά, οι Εβραίοι στην Ευρώπη,

ζούσανε ένα κυνηγητό, σα να ’ταν αντιλόπη!

 

Που μες στη ζούγκλα, μάταια πηδάει για να φύγει,

όταν τη φτάσει, πια, κοντά και τηνε πιάσει η τίγρη!

 

Μες τη Ρωσία τα «πογκρόμ», τα ανέχεται ο Τσάρος

κι Εβραίους, έτσι σωρηδόν, εθέριζε ο χάρος!

 

Την Ισπανία αφήσανε, σαν άγρια αγέλη,

γιατί η Ισαβέλλα, η όμορφη, το απαιτεί και θέλει!

 

Και στη Γαλλία γίνεται κι εκεί το μέγα σώσε,

που οι Εβραίοι τρέχουνε, πατώς με και πατώ σε!

 

Κι έναν καιρό, Αλέξανδρε, έρχεται μια πανώλη,

«οι Εβραίοι την προκάλεσαν», λέει η Ευρώπη όλη!

 

Και να ’σουν από μια γωνιά, τότε κι εσύ να βλέπεις,

φωτιές σε σπίτια, μαγαζιά, ληστείες κι εκτελέσεις!

 

«Μολύναν, λέγαν, τα νερά και ο λαός πεθαίνει»,

οι άρχοντες διατάζουνε, Εβραίος να μη μένει!

 

Και…σφάζουν και ρημάζουνε, καίνε περιουσίες,

μα, το κυριότερο γι’ αυτούς, είναι οι λεηλασίες!

 

Αρπάζουνε το ξένο βιος, αυτό τους το χρωστούνε,

το μίσος και τη ζήλια τους, έτσι ικανοποιούνε!

 

Στη Νυρεμβέργη, μοναχά, μέσα σε μία νύχτα,

πέσαν μια πεντακοσαριά, στων «χριστιανών» τα νύχια!

 

Μα τούτα όλα, Αλέξανδρε, μα όλα ωχριούνε,

όσα στο μέλλον ήτανε, πράγματα να συμβούνε!

 

Και γίνανε στις μέρες μας, πριν από ογδόντα χρόνια

και τα ’καναν φανατικοί, με τα βαριά γαλόνια!

 

Ναι, που λες, εμφανίστηκε, ο Χίτλερ ο Αδόλφος,

που η Γερμανία ήτανε, ο ηττημένος τόπος!

 

Εκατομμύρια άνεργοι, άνθρωποι πεινασμένοι,

πάλι οι Εβραίοι φταίγανε, αυτοί οι καταραμένοι!

 

Έτσι, ο Χίτλερ άρχισε, ρητορική μεγάλη,

το σπέρμα, λέει, του Αβραάμ, απ’ τη μέση θα το βγάλει!

 

Και τον ψηφίζει ο λαός, ο ταλαιπωρημένος,

του Φύρερ την υπόσχεση, την προσδοκά με μένος!

 

Κι ο Χίτλερ δεν τους γέλασε, τον λόγο του κρατάει,

σαν πεινασμένη ύαινα, τους Εβραίους θα τους φάει!

 

Και ξεκινάει πόλεμο, παγκόσμιο και πάλι

κι αρχίζει η πιο φονική, των εποχών η πάλη!

 

Μα, μέσα εκεί στον πόλεμο, μαζεύει τους Εβραίους

και τους σκοτώνει, Αλέξανδρε, όπως τους αρουραίους!

 

Από τα κατεχόμενα, τους κουβαλάει με τρένα,

μαζεύει γέρους και παιδιά, δεν εξαιρεί κανέναν!

 

Νέους και νέες άρπαζε, και τα μωρά στην κούνια,

γλιτώσαν όσοι έφυγαν, ψηλά στα κορφοβούνια!

 

Και δεν μπορείς να φανταστείς, τους πόσους έχει κάψει, 

μέσα στα κρεματόρια, στους φούρνους που είχ’ ανάψει!

 

Αλέξανδρε, θα σου το πω, μα πρώτα να καθίσεις,

για να μην πάθεις κανα σοκ κι ίσως λιγοθυμήσεις!

 

Έξι εκατομμύρια, τ’ άκουσες Βασιλιά μου,

τα αυτιά σου τζιτζινίσανε, όπως και τα δικά μου; 

 

Σαν τέλειωσε ο πόλεμος, με…στάχτη Γερμανία,

επιλογή, όσοι σώθηκαν, είχανε μόνο μία!

 

Να πάρουνε τα μάτια τους, κανείς πίσω μην μείνει

και ήτανε μονόδρομος, γι’ αυτούς η Παλαιστίνη!

 

Να κάνουν στην πατρίδα τους, δικό τους κράτος, πλέον,

εκεί στον τάφο του Δαυίδ και άλλων βασιλέων!

 

Μα οι Άραβες δεν τους δέχτηκαν, εκεί με ανθοδέσμες

κι έτσι έχουνε συνεχώς, πολέμους και φοβέρες!

 

Αλέξανδρε, σε κούρασα, εκεί που ’σαι στον τάφο,

πάρε μία αναπνοή κι εγώ σου ξαναγράφω!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 04/10/2024

 

##########

 

Προς Μέγαν Αλέξανδρον, Επιστολή Τρίτη

 

Και σαν οι Εβραίοι ίδρυσαν, Αλέξανδρε, το κράτος,

ο ουρανός σκοτείνιασε, με σύννεφα γεμάτος!

 

Το ίδιο βράδυ οι Άραβες, πόλεμο τους κηρύσσουν

και παρευθύς ορκίζονται, να τους εξαφανίσουν!

 

Εκατομμύρια πολλά, είν’ οι εχθροί μυρμήγκια,

το Ισραήλ τους απαντά, με βόμβες και φυσίγγια!

 

Τύμπανα και αλαλαγμούς, τριγύρω του ακούει,

αλλά με πόλεμο αστραπή, όλους τους αποκρούει!

 

Μα οι εχθροί ξανάρχονται και δεν το βάζουν κάτω,

το Ισραήλ ξαναχτυπά, τους πάει ξανά στον πάτο!

 

Και από τότε το βιολί, δε λέει να σταματήσει,

κάθε πλευρά ορκίζεται, το αίμα της να χύσει!

 

Μα κάποιοι ηγέτες με μυαλό, αυτό κακό το βρήκαν,

να κάνουνε συμβιβασμό, έκατσαν και σκεφτήκαν!

 

Πρώτος έβαλε ο Σαντάτ, νερό μες στο κρασί του,

προδότη, όμως, τον είπανε, του πήραν τη ζωή του!

 

Αίγυπτος με το Ισραήλ, θα κάναν συμφωνία,

αλλά μέσα στο Κάιρο, μπαμ, η δολοφονία!

 

Ήτανε οι φανατικοί, όπου δε συμφωνούνε

και μια μέρα πιστεύουνε, στο Ισραήλ να μπούνε!

 

Βρέθηκε κι απ’ το Ισραήλ, άνδρας για την ειρήνη,

όμως κι εκεί ο φανατισμός κι αυτόν δεν τον αφήνει!

 

Πάει ο πρωθυπουργός Ραμπίν και συμφωνεί στο Όσλο,

μα πέφτει και αυτός νεκρός, από ακραίου όπλο!

 

Έτσι, κάθε συζήτηση, την κλείνουν οι ακραίοι,

που για ειρήνη γίνεται, Άραβες και Εβραίοι!

 

Και τούτος είναι ο Δεσμός, ο Γόρδιος Βασιλέα,

που θα ’ταν ένα πρόβλημα και για τον Οδυσσέα!

 

Που ήταν τόσο έξυπνος και τέτοια ευφυΐα

κι έριξε μ’ ένα άλογο, ολόκληρη την Τροία!

 

Γι’ αυτό εσένα φώναξα, Αλέξη, να ξυπνήσεις,

αυτόν το Γόρδιο Δεσμό, αν μπορείς να τον λύσεις!

 

Στον κόσμο αυτόνε Βασιλιάς, δεν θα έχει περάσει,

αυτούς τους άσπονδους εχθρούς, για να τους συμβιβάσει!

 

Φέρε τον Παρμενίωνα, φέρε τον Βουκεφάλα

και δώσε στ’ άτακτα παιδιά, μαθήματα μεγάλα!

 

Τώρα ένα δωδεκάμηνο, «τρώγονται» με οβίδες,

η Γάζα και ο Λίβανος, έχουνε γίνει βίδες!

 

Το Ισραήλ το κύκλωσαν, έμμεσα και οι Πέρσες,

με τη Χαμάς, τη Χεσμπολάχ και Χούθι γίναν πρέσες!

 

Οι Πέρσες που τους γλίτωσαν, από τη Βαβυλώνα

κι ελεύθεροι στην Ιερουσαλήμ, πήγαν έναν αιώνα!

  

Και δώστου και ορκίζονται και δώστου και χτυπάνε,

τις πράξεις εκατέρωθεν κι οι δυό δικαιολογάνε!

 

«Εχθρέ μου κάθισε καλά, θα σε εξαφανίσω»,

έτσι ουρλιάζουν και οι δυό, κανείς δεν κάνει πίσω!

 

Και πλησιάζουν οι νεκροί, τις εκατό χιλιάδες

κι επικαλούνται τον Θεό, Ραβίνοι και Μουλάδες!

 

Σκοτώνονται μωρά παιδιά, άμαχοι και αθώοι,

χάνονται οικογένειες, καμιά φορά και σόι!

 

Και κατά τα φαινόμενα, αυτό δεν έχει λήξη

και το μυαλό κι από τους δυό, δεν πρόκειται να πήξει!

 

Γι’ αυτό σήκω, Αλέξανδρε, διόρθωσε το χάλι,

λύσε τον σύγχρονο Δεσμό, να δοξαστείς και πάλι!

 

Βάλε τους ένα χαλινό, στον μάταιο αγώνα,

να χαρεί κι η αδερφούλα σου, η όμορφη Γοργόνα!

 

Που λύνεις Γόρδιους Δεσμούς και όλο αντρειεύεις,

να τραγουδάει στις θάλασσες, πως ζεις και βασιλεύεις!

 

Αλλιώς, κλάψτα…Αλέξανδρε, θα κλαίει κι η Γοργόνα,

αυτοί θ’ αλληλοσφάζονται, στον άπαντα αιώνα!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 04/10/2024

 

##########

 

Οι Ταλιμπάν κι ο ΟΗΕ

 

Γίνανε εβδομήντα εννιά, πια, οι συνεδριάσεις,

αυτές, παιδιά, του ΟΗΕ, που ’ναι…να τις θαυμάσεις.

 

Ακούστηκε πολύ μπλα-μπλα, του κόσμου είπαν τα ζόρια,

μα ο ΟΗΕ παρέμεινε, λέοντας δίχως δόντια.

 

Και λόγοι «βαρυσήμαντοι», σωστών και λαοπλάνων

κι άλλοι είπαν για το σάλπισμα, των…τούβλων Ταλιμπάνων.

 

Για τις γυναίκες σάλπισαν, ΣΚΑΣΜΟΣ, οι Ταλιμπάνοι,

που έξω από το σπίτι τους, να ομιλούν δεν κάνει.

 

Το στόμα να ’χουνε κλειστό, ούτε να τραγουδάνε,

γιατί δουλειά των γυναικών, είναι μια, να γεννάνε.

 

Σε όλο το Αφγανιστάν, να βγαίνουν στο μπαλκόνι,

μόνο για το σφουγγάρισμα και για να πάρουν σκόνη.

 

Μην τύχει και καθίσουνε, λίγο για να ρεμβάσουν,

αυτό θα είναι πρόκληση, άντρες άμα περάσουν.

 

Να κρύβουνε το πρόσωπο, σαν κλειστό παραθύρι,

γιατί αυτό όταν φαίνεται, τους άντρες «διαφθείρει».

 

Να βγαίνουν απ’ το σπίτι τους, με…πλήρη ενδυμασία,

αλλά κορίτσια, προσοχή, με άντρα συνοδεία!

 

Μα ο συνοδός, κοπέλες μου, να είναι συγγενείας

και μάλιστα του αίματος κι όχι εξ’ αγχιστείας!

 

Σε πάρκο μην πατήσετε, είναι για σκιουράκια,

η αστυνομία των ηθών (;), έχει και βουρδουλάκια!

 

Και, πού είστε, μη διαβάσετε, ποτέ μεγαλοφώνως,

γιατί σας πήρε ο διάβολος, σας περιμένει πόνος!

 

Ούτε μιλιά, ούτε λαλιά, όπου και αν βρεθείτε,

όλες σας βγάλτε τον σκασμό, όλες να βουβαθείτε!

 

Κι όταν του άντρα γι’ αγκαλιά, ό,τι ώρα του καπνίσει,

κόνξες μην κάνει η κυρά, να τον ευχαριστήσει!

 

Το Αφγανιστάν είναι μικρό, πρέπει να μεγαλώσει

κι άλλα μαθήματα πολλά, στη Δύση για να δώσει!

 

Πέντε παιδιά η καθεμιά, κάνετε μέσο όρο,

γεννοβολάτε, με Αφγανούς, γεμίστε μας τον χώρο!

 

Κορίτσια και εσείς κυρές, σ’ άντρα γιατρό μην πάτε,

αυτό το πράμα είναι ντροπή και κάλιο να…ψοφάτε!

 

Γιατί ο άντρας ο γιατρός, όχι μόνο γιατρεύει,

αλλά και το κορμάκι σας, θέλει να πασπατεύει!

 

Και ούτε να σπουδάσετε κι αυτό είν’ αμαρτία,

έτσι, σας προστατεύουμε, από την ασωτία!

 

Αυτά όλα μνημονεύτηκαν, προχθές στη Νέα Υόρκη,

μα, στο κενό, μου φαίνεται, πέσαν όλοι οι όρκοι.

 

Τους Ταλιμπάν θα σύρουνε, για δίκη, λέει, στη Χάγη,

γιατί είναι αγροίκοι βάρβαροι, τρελοί γυναικοφάγοι.

 

Μα, οι Ταλιμπάν στη χώρα τους, έχουνε καταφύγιο

και έχουν έρωτα τρελό, για ξύλο και μαστίγιο.

 

Είν’ η γυναίκα για αυτούς, ένα αντικείμενό τους

και όσα λέει ο ΟΗΕ, τα γράφουν στον ποπό τους.

 

Όπως για το Κυπριακό, ψηφίζει και ψηφίζει,

μισόν αιώνα ο τουρκαλάς, αδιάφορα σφυρίζει.

 

Έτσι, το ξαναλέμε εμείς, χωρίς πολλά…παζάρια,

ο ΟΗΕ είναι γίγαντας, με γυάλινα ποδάρια.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 28/09/2024

 

##########

 

Ασύρματοι και βομβητές

 

Τι είδαμε, τι βλέπουμε και τι θα δούμε ακόμα,

ο κόσμος μένει άναυδος, με ανοιχτό το στόμα!

 

Σκάνε χιλιάδες βομβητές, στα χέρια, μ’ ένα κύμα

κι η Χεσμπολάχ, ο γίγαντας, γίνεται τώρα θύμα!

 

Μιά δωδεκάδα πέφτουνε, με τη ριπή την πρώτη

και τρεις χιλιάδες τρέχουνε, τραυματισμένοι ανθρώποι!

 

Ήτανε αυτοί οι βομβητές, στων στελεχών τα χέρια,

των διαλεγμένων μαχητών, της Χεσμπολάχ ξεφτέρια!

 

Ήτανε, δήθεν, σίγουρο, μέσο επικοινωνίας,

του Ισραήλ, λέει, άπιαστο και της Κατασκοπείας!

 

Μα, να το μπαμ ταυτόχρονα, και όλους πάρτους κάτω

και η Χεσμπολάχ από ψηλά κατέβηκε στον πάτο!

 

Την άλλη μέρα, πάλι μπαμ, τώρα στους ασυρμάτους,

που είχαν με εκρηκτικά κι αυτούς κρυφά γεμάτους!

 

Τώρα οι νεκροί είναι πιο πολλοί και άλλοι τραυματίες

και του Λιβάνου καίγονται, χωριά και πολιτείες!

 

Φόβος και τρόμος, πανικός και όπου φύγει, φύγει,

των μαχητών το ηθικό, αδιόρθωτα επλήγη!

 

Και η Χεσμπολάχ που ’χε υψωθεί, ως τους κέδρους του Λιβάνου,

μαζεύει τα ασυμμάζευτα, που ’γιναν κόκκοι άμμου!

 

Και βγαίνει για διάγγελμα, ο αρχηγός Νασράλα

και υπόσχεται εκδίκηση και λέει τέτοια κι άλλα!

 

Βουβάθηκε το Ισραήλ, τηρεί σιγή ιχθύος,

που στους εχθρούς του έδειξε, τη δύναμη ισχύος!

 

Τώρα που «αποκεφάλισε» τα δυνατά στελέχη,

φαίνεται πως στον πόλεμο, το πάνω χέρι έχει!

 

Σίγουρα ήτανε αυτός, ο πρώτος ο σκοπός του,

να ζαλιστεί, να σκορπιστεί, ο άσπονδος εχθρός του!

 

Μα, λέτε και να ξέπλυνε, τη νίλα όλου του βίου,

που έπαθε το Ισραήλ, στις εφτά Οκτωβρίου;

 

Που η Χαμάς εισέβαλε, μέσα στο έδαφός του

κι έσφαξε κι αιχμαλώτισε κι έτσουξε ο ποπός του;

 

Ο Νετανγιάχου ορκίστηκε, να μην τους συγχωρήσει,

το κύρος του μη θέλησε, να αποκαταστήσει;

 

Με την επίθεση αυτή, σκότωσε έκαψε σπίτια

και μ’ ένα χέρι έπιασε, ο κύριος, δυό σπουργίτια!

 

Τώρα μπροστά του τρέμουνε, της Χεσμπολάχ οι ατσίδες

και γύρω τους κοιτάζουνε, μην πέσουν σε παγίδες! 

 

Δεν πιάνουνε τηλέφωνα,  πετάνε τα κομπιούτερ

στο διάολο κι άλλες  συσκευές, τηλεοράσεις, ρούτερ!

 

Έτσι, παιδιά ο πόλεμος, μπαίνει σε νέα φάση

και για να δούμε το μυαλό, του ανθρώπου πού θα φτάσει!

 

Από τη μία οι γιατροί, τρέχουν ζωές να σώσουν

κι από την άλλη αμαρτωλοί, κοιτάζουν να σκοτώσουν!

 

Ασύρματοι και βομβητές, ήτανε εργαλεία,

μα τώρα όπλα γίνονται…να κι άλλη επιτυχία!

 

Κι εγώ που έχω κινητό, μαζί μου όπου κι αν πάω,

παιδιά, τρομοκρατήθηκα, στο ρέμα το πετάω!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 20/09/2024

 

##########

 

Η Μούντις και η τσέπη μας

 

Πάλι μας αξιολόγησε, παιδιά, αυτή η Μούντις

και τώρα ποιος τη χάρη μας, βράδυ πρωί....στα Γκούντις.

 

Είπε για την ανάπτυξη, τη σταθερότητά μας, 

γι’ αυτό κοιτάξτε Έλληνες, γελάνε και τ’ αυτιά μας.

 

Αυτοί απ’ την Αμέρικα, που κολυμπούν στο χρήμα,

μας έψαξαν και δώσανε, το αγαπημένο σήμα.

 

«Γιες-γιες, οι Γκρεεκ πάνε καλά, δανείστε τους και πάλι,

δώστε τους να τα ξαναφάν, να τους περάσει η ζάλη!

 

Νάτη η Οικονομία τους, αντρειεύει και θεριεύει,

άσχετα ο κόσμος λάχανα, σκέτα αν μαγειρεύει!

 

Κάποιοι κάνουν παράπονα, τον μήνα δεν τον βγάζουν,

μα ας τους αφήσουμε αυτούς κι ας πάνε να γκρινιάζουν!

 

Εμείς βλέπουμε Τράπεζες, που ’ρθαν στα συγκαλά τους

και υπουργούς που κολυμπούν, στα αποθέματά τους!».

 

Έτσι, έστησε τον χορό, ο Κωστής ο Χατζηδάκης

και ακολούθησαν πολλοί, μαζί κι ο Μητσοτάκης.

 

Βγήκε, που λέτε, ο υπουργός, δε χάνει ευκαιρία

κι είπε κι αυτός το γιες-γιες-γιες, για την οικονομία.

 

Μα, έτσι θα’ ν’ τα πράγματα, το λεν’ οι Αμερικάνοι,

για να τους διαψεύσουμε, όχι, παιδιά, δεν κάνει!

 

Κι αν θέλετε, να σας το πω, δεν γίναμε Ελβετία,

αλλά είμαστε καλύτερα, από τη Βουλγαρία!

 

Αυτή η Αξιολόγηση, μας δίνει τώρα λύσεις,

θα τρέξουν οι χρηματιστές, να κάνουν επενδύσεις!

 

Τότε να δείτε τι δουλειές, τι μεροκαματάρες,

η φτώχεια σας θα ξεχαστεί και οι τωρινές λαχτάρες!

 

Θα ξεχαστούν τα δανικά, θα ξεχαστούν οι πείνες

και με τον έναν σας μισθό, θα βγάζετε δυό μήνες!

 

Και κάνετε υπομονή, με το σφιχτό ζωνάρι,

πάψετε να γκρινιάζετε, που η ευχή να πάρει!

 

Αφήστε τα παράπονα, τις κλάψες σας στην μπάντα,

τα πράγματα θα στρώσουνε, το…είκοσι σαράντα!

 

Ως τότε, δεν είναι πολλά, μόνο δεκάξι χρόνια,

γι’ αυτό και κάναμε φτηνά, φακές και μακαρόνια!

Καλάθι της νοικοκυράς…ανοίξτε τα στραβά σας,

φάτε για να χορτάσετε, εσείς και τα παιδιά σας!

 

Έτσι κι εμείς λέμε, γιες-γιες, ταχιά δολάρια βρέχει,

η τσέπη τώρα αδειανή…κι ως τότε, όποιος αντέχει!

 

Η Μούντις βάζει «άριστα», στον ελληνικόν τον Οίκον,

αλλά στην έρμη τσέπη μας, μηδέν εις το πηλίκον.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 15/09/2024

 

##########

 

Άλλος παντρεύεται κι άλλος μπερδεύεται…

 

Μες στο ΠΑΣΟΚ ψιλή βροχή, στον ΣΥΡΙΖΑ έχει μπόρα,

του Μητσοτάκη ήτανε, προχθές, η…άσπρη ώρα.

 

Τον Ανδρουλάκη κύκλωσαν, καράβια από έναν στόλο,

τον Κασσελάκη σκούντηξαν κι έπεσε με τον κώλο.

 

Άλλος γκρεμίζεται κι άλλος στολίζεται

και η ζωή συνεχίζεται.

 

Πάντοτε στην Πολιτική, τα ίδια και τα ίδια,

άλλος πατάει σίδερα, κι άλλος σάπια σανίδια.

 

Εκεί που άλλοι πέφτουνε και που καρδιοχτυπάνε,

τάζει ο άλλος όνειρα και τον χειροκροτάνε.

 

Ανέβηκε ο πρωθυπουργός, στης ΔΕΘ, πάλι, το βήμα,

μα, ο λόγος του ήταν, ούριος κι όχι άγριο κύμα.

 

Όπως ο Αλέξης έκανε, κείνα τα μαύρα χρόνια

και…περιστέρια του ’ριχναν, λουλούδια και μπαλόνια.

 

Το ξακουστό του Πρόγραμμα, λέει, της Θεσσαλονίκης,

που άξιζε όσο το βρακί, της θείας Κλεονίκης.

 

Τώρα ο Κυριάκος έταζε, εδώ κι εκεί αυξήσεις,

που σίγουρα, καλύτερα, Έλληνα, πια θα ζήσεις!

 

Δυόμισι, λέει, τοις εκατό, δίνει για τις συντάξεις,

βρε, ένα σεβαστό ποσό, που είναι να θαυμάξεις!

 

Στα εξακόσια σου ευρώ, τζουπ το δεκαπεντάρι

και στον μπακάλη ξόδεψ’ το, για ένα μπουκάλι λάδι!

 

Μας είπε για τις Μπελαρά, είπε για τα…Ραφάλια

και τάξε, τάξε, φούσκωσε, του κόσμου τα κεφάλια.

 

Είπε και για «Το Σπίτι μου» και για νοσοκομεία

και…ότι βάρος δίνεται, τώρα πια στην ΥΓΕΙΑ.

 

Το βάρος, ναι, το ξέρουμε και ας μην καμαρώνει,

το βάρος που ανέκαθεν, ο κόσμος το πληρώνει.

 

Κι όποιου δεν έχει η τσέπη του, χρόνια ταλαιπωρείται

και που στο τέλος γίνεται, κακώς, ενθάδε κείται.

 

Μας είπε ο πρωθυπουργός κι άλλα πολλά σπουδαία,

πως η Οικονομία μας, αυξάνεται ραγδαία.

 

Κι έταξε χύμα αλλαγές, αλλά όχι με βιασύνη,

θα…αναστυλώσει, βρε παιδιά και τη Δικαιοσύνη.

 

Που για ένα Δικαστήριο, μία σειρά να πιάσεις,

κάν’ την όταν θα είσαι νιός, να βγει όταν γεράσεις!

 

Κυριάκο, όσα μας έταξες, πηγαίνουν σαν χελώνα

και αμφιβάλω αν γίνουνε, στον άλλο τον αιώνα!

 

Χωρίς αντιπολίτευση, τώρα που έχεις μείνει,

άφοβα παίζεις και γελάς, Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει!

 

Δεκάξι είναι τα κόμματα, στην πολυκατοικία,

στο τέταρτο μαλώματα, στο πέμπτο ξεφαντώματα,

στο τρίτο ησυχία.

 

Άλλος παντρεύεται, άλλος μπερδεύεται,

άλλος στολίζεται, άλλος γκρεμίζεται

και η ζωή συνεχίζεται.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 09/09/2024

 

##########

 

Του Πρετεντέρη τα…σοφά

 

Ακούσατε, ακούσατε, ρήσεις του Πρετεντέρη,

ετούτου του «σοφού» ανδρός, που λέει όλα τα ξέρει!

 

Που άρπαξε την πέννα του κι έγραψε ένα άρθρο,

στο ΒΗΜΑ το ανέβασε, στο πιο ψηλό το βάθρο.

 

Κι έγραφε για το «ατύχημα», το…μακρινό στα Τέμπη

και επαινούσε ακούραστα, κυβέρνηση και Θέμη.

 

Τι θέλουν τώρα οι γονείς κι ολημερίς ουρλιάζουν,

αφού όλα γίνονται σωστά, ε, τον σκασμό δε βγάζουν;

 

Κοιτάξτε, η κυβέρνηση, βάζει τα δυνατά της

κι από την πρώτη τη στιγμή, έκανε τη δουλειά της!

 

Έτρεξαν όλοι οι υπουργοί, μαζί και ο Κυριάκος

κι από τη λύπη του έμοιαζε, ο φουκαράς σαν ράκος!

 

Όσο για τα μπαζώματα, ευθύς την άλλη μέρα,

μα, έπρεπε να γίνονταν, για της οσμής φοβέρα!

 

Σκοτώθηκαν πενήντα εφτά, δεν ήταν και χιλιάδες,

αξίζει, πια, να γίνονται, τώρα αυτοί οι καβγάδες;

 

Ακόμη τώρα οι γονείς, ψάχνουνε για ευθύνες,

μα, από τα δικαστήρια, έχουν δοθεί εκείνες!

 

Έχουμε μια κυβέρνηση, που είναι εκλεγμένη

και η Δικαιοσύνη μας, πρώτη και προκομμένη!

 

Γι’ αυτό εσύ κύριε μπαμπά κι εσύ κυρά μανούλα,

που το παιδί σου έχασες, μην κάνεις τον μπαμπούλα!

 

Ήτανε ένα ατύχημα και η κακιά η ώρα,

έτσι όπως πάντα γίνεται και…όποιον πάρει η μπόρα!

 

Λοιπόν, να μην γκρινιάζετε και φερμουάρ στα χείλη

και…ξουτ, στον τάφο των παιδιών, ανάψτε το καντήλι!

 

Τοιούτα έλεγε, παιδιά, στο άρθρο του ο Γιάννης,

να ’σουν γονιός, στα σίγουρα, που το μυαλό σου χάνεις!

 

Μα, σαν τον περιλάβανε, παιδιών δικοί και ξένοι,

να φύγει και να τσακιστεί και άλλο δεν του μένει!

 

Έχει καριέρα από μπαμπά, σαν δημοσιογράφος,

αλλά το άρθρο του αυτό, του ήτανε ο τάφος.

 

Τον έπιασε η Καρυστινού, που έχασε μια κόρη,

που βρήκε τα κομμάτια της, στα Τέμπη με το ζόρι.

 

Τι γράφεις, μωρέ άθλιε, και αίσχος και ντροπή σου,

θα τα ’γραφες αν έχανες, στα Τέμπη το παιδί σου; 

 

Μα κι ο Χαραλαμπόπουλος, του τα ’πε και ο Κύρτσος

κι άλλοι τον γιαουρτώσανε, στα μούτρα που ’ναι λύσσος.

 

Μα ο Πρετεντέρης, βρε παιδιά, απ’ αυτά δε χαμπαρίζει,

τον φτύνεις και αυτός θαρρεί, πως σιγοψιχαλίζει.

 

Γλύφει και την κυβέρνηση και τη Δικαιοσύνη

και ίσως κάποια μέρα βρει, καμιά ελεημοσύνη.

 

Ρεντίκολο αν γίνεται, δεν τον ενδιαφέρει,

 ίσως τον κάνουν βουλευτή, μια μέρα, ποιος το ξέρει;

 

Όπως συνήθως κάνουνε, κράχτες και παπαγάλους,

φωτορεπόρτερ και «σοφούς» και…στοχαστές μεγάλους.

 

Ας τονε καμαρώνουνε, τον Γιάννη Πρετεντέρη,

οι αγάδες που υπηρετεί, το άξεστο ξεφτέρι.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Θάσος, 30/08/2024

 

##########

 

Αλλαχού Ακμπάρ…και όποιον πάρει ο Χάρος

Πότε με τουφέκια, πότε με μαχαίρια, με αυτοκίνητα, με βόμβες και…με ό,τι άλλο πέσει στα χέρια τους, βλέπουμε εδώ και πολύ καιρό, αλλά τώρα τελευταία πιο συχνά, τους ισλαμιστές τρομοκράτες να επιτίθενται σε δυτικές πόλεις ανά τον κόσμο και να σφάζουν στα τυφλά, όποιον βρεθεί μπροστά τους. Πολλοί θυμόμαστε την 11η Σεπτεμβρίου πριν από 23 χρόνια, την πιο πολύνεκρη επίθεση αυτών των φανατισμένων «μαχητών». Από κει και πέρα πόσες επιθέσεις δεν έκαναν! Στην Αμερική σε αθλητική εκδήλωση με βόμβα από καρφιά, στη Γαλλία ουκ ολίγες. Σε μια παραλία με φορτηγό, στο περιοδικό Τσαρλί Εμπτό και σε κατάστημα Εβραίου, στο Μπατακλάν στο Παρίσι. Στις Βρυξέλες, στο Βερολίνο σε χριστουγεννιάτικη γιορτή, στη Μόσχα σε θέατρο, σε μικρή πόλη της Ρωσίας σε σχολείο και τώρα τελευταία στο Ζόλιγκεν της Γερμανίας, που ένας έσφαξε με μαχαίρι τρία άτομα και τραυμάτισε και άλλους και…το παραμύθι συνεχίζεται.

Αυτές οι επιθέσεις συνοδεύονται και από την κραυγή των τρομοκρατών: αλλάχου ακμπάρ!!! Αλλάχου ακμπάρ που στα αραβικά σημαίνει, ο θεός είναι μεγάλος ή ο ύψιστος. Πολλοί από εμάς δεν καταλαβαίνουμε τι σόι θεός είναι αυτός που πιστεύουν αυτοί οι διεστραμμένοι υποάνθρωποι. Και μη βιάζεστε, το ίδιο δεν καταλαβαίνει και η συντριπτική πλειοψηφία των δύο δισεκατομμυρίων μουσουλμάνων ανά την υφήλιο. Πολλοί ιμάμηδες και μουσουλμανικές οργανώσεις μετά από τέτοιες επιθέσεις βγαίνουν και τις καταδικάζουν. Έτσι, να μην βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι όλο τον μουσουλμανικό κόσμο. Αλλά, ποιοι είναι αυτοί; Με λίγα λόγια, είναι οι φανατικοί αυτής της θρησκείας, που θεωρούν ότι εμείς οι δυτικοί, χριστιανοί και εβραίοι, αλλά και οι βουδιστές, έχουμε ξεφύγει από τον δρόμο του θεού. Από τον δρόμο που χάραξαν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης και προ πάντων ο Αβραάμ και ο Μωυσής. 

Έχουμε πέσει στην αμαρτία, όπως τα Σόδομα και τα Γόμορρα… Και για το καλό μας, οι άνθρωποι του αληθινού θεού, με αυτόν τον τρόπο, προσπαθούν να μας φέρουν στον ίσιο δρόμο. Αλ κάιντα, Ισλαμικό κράτος, Μπόκο Χαράμ, Χούθι, Χαμάς, Χεσμπολά και, και, και. Μισούν τον δυτικό τρόπο ζωής, την ελευθερία του ανθρώπου, τον ελεύθερο λόγο, την ανεξιθρησκεία, την ελευθερία της γυναίκας και τα πάντα.  Φανταστείτε, πως το βράδυ που βλέπαμε τον τελικό αγώνα ποδοσφαίρου, τον ευρωπαϊκό, φέτος, μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας, αυτόν τον αγώνα τον παρακολουθούσαν και κάποιοι άνθρωποι σε μια καφετέρια, στο Μουγκαντίσου της Υεμένης. Για τους φανατικούς κυρίους του Ισλάμ θανάσιμο έγκλημα! Μπήκαν με τα ωραία τους καλάσνικοφ και…έκαναν το χρέος τους στον θεό τους. Εκτέλεσαν καμιά σαρανταριά, έτσι, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν. Μετά από λίγες μέρες βρήκαν άλλους εγκληματίες στην ίδια πόλη. Αυτοί οι παραστρατημένοι έκαναν μπάνιο σε μια παραλία… Πυρ!!! Και εκεί καθάρισαν κάμποσους αμαρτωλούς.

Στην Αφρική η Μπόκο χαράμ σκοτώνει παιδιά, γιατί πηγαίνουν στο σχολείο.  Στο Αφγανιστάν οι ταλιμπάν, που κυβερνούν τώρα, απαγόρευσαν σε ενάμισι εκατομμύριο κορίτσια να πηγαίνουν στο σχολείο. Ε, για αυτούς η γυναίκα είναι μόνο για αναπαραγωγή του είδους και να εξυπηρετεί τον άντρα…  

Και για να μην πολυλογούμε, από τη Δύση ένα πράγμα αγαπούν και αυτό είναι το ίντερνετ.  Το χρησιμοποιούν για να ανεβάζουν βίντεο με πράξεις που αρέσουν στον θεό τους, όπως με αποκεφαλισμούς ομήρων τους, με βιασμούς γυναικών και κάτι άλλα τέτοια ωραία πράγματα. Αλλά την μεγάλη τους αγάπη για αυτό το μέσο του διαβόλου την έχουν και για έναν άλλο σκοπό. Ψάχνουν και βρίσκουν χιλιάδες νεαρούς, που τους κάνουν τρομερή πλύση εγκεφάλου, τους στρατολογούν και τους οδηγούν να επιτεθούν στους αμαρτωλούς. Από αυτά τα «τάγματα» βγαίνουν και οι σύγχρονοι καμικάζι. Αυτοί που ζώνονται τα εκρηκτικά και ανατινάζονται στον αέρα μέσα σε κόσμο, σκοτώνοντας με τον εαυτό τους δίκαιους και άδικους. Φυσικά, δεν έχουν καμία σχέση με τους καμικάζι της Ιαπωνίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνοι έπεφταν με τα αεροπλάνα τους επάνω στα αμερικάνικα πλοία, υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους και για τίποτε άλλο. Οι ισλαμιστές που ανατινάζονται στον αέρα, έχουν άλλο πράγμα στο μυαλό τους (εάν τους έμεινε καθόλου από το πλύνε-πλύνε). Με το μπαμ που κάνουν τα εκρηκτικά τους και γίνονται κιμάς, πηγαίνουν κατευθείαν στον παράδεισο… Και εκεί να δείτε καλοπέραση. «Δικοί τους θα είναι οι κήποι και τα αμπέλια, και ψηλόστηθες παρθένες για συντροφιά» (Κοράνι, έκδοση ΚΑΚΤΟΣ, κεφάλαιο ΤΑ ΝΕΑ, σελίδα 54). 

Ε, αφού πιστεύουν σε αυτές τις ανοησίες τα παιδάκια, πώς να χάσουν την ευκαιρία; Τώρα, αυτοί που τους κάνουν την πλύση εγκεφάλου, αν τα πιστεύουν αυτά, είναι, μάλλον, αμφίβολο. Το σίγουρο είναι, όμως, πως βλέπουν ολόκληρη τη Δύση για εχθρό. Και αυτό, όπως λένε κάποιοι σοφοί, έχει να κάνει, κοντά στα άλλα και με την αποικιοκρατία και την πίεση που δεχόταν πολλοί λαοί ανά τον κόσμο. Βεβαίως και με τον αντισημιτισμό, μιά και έχουν στο μυαλό τους την εξαφάνιση από προσώπου γης το Ισραήλ. Το Ισραήλ για αυτούς είναι ο μικρός διάβολος. Ο μεγάλος διάβολος είναι η Αμερική. 

Δυστυχώς, αφού υπάρχουν αυτά τα διεστραμμένα μυαλά, το «αλλάχου ακμπάρ» θα το ακούσουμε πολλές φορές. Αλλάχου ακμπάρ…και όποιον πάρει ο χάρος.

Βασίλης Μυλωνάς

 

##########

 

Λόγια του δεκαεννιάχρονου

 

Μάνα, δεν είναι ψέματα, ανέβηκα σε κούνια,

αλλά μού κόψαν τη ζωή, τα ελεεινά γουρούνια.

 

Ήτανε στη Χαλκιδική, μέσα στο Πευκοχώρι,

που είχανε τα λούνα παρκ, κάποιοι άχρηστοι μαστόροι.

 

Ανέβηκα να κουνηθώ, με τον μικρό αδερφό μου

κι εκεί μπροστά στα μάτια σου, ήρθε το φονικό μου.

 

Ημέρα αυγουστιάτικη, χαρά Θεού, για γλέντια,

το λούνα παρκ προσέφερε, διασκέδαση και γέλια.

 

Κι ο κόσμος όμορφες στιγμές, ευχάριστα περνούσε,

μα το ρημάδι λούνα παρκ, λαθραία λειτουργούσε.

 

Μάνα, δεν είχε άδεια, απ’ τις υπηρεσίες,

γιατί ήταν σκούριο κι άχρηστο, κάποιες δεκαετίες.

 

Ήτανε τα καθίσματα, παλιά και ξεσκισμένα

και στα τριμμένα σίδερα, τα είχαν βιδωμένα.

 

Κι εκεί, μάνα, που ο τροχός, πήρε μεγάλη φόρα,

ξεκόλλησε το κάθισμα κι ήρθε η κακιά η ώρα.

 

Μάνα, πιάσε το αφεντικό κι όχι με μία πέτρα,

ξέκανε τον με τουφεκιά, από τα δύο μέτρα.

 

Γιατί αυτού του κερατά, που αισχροθησαυρίζει,

τέτοια ποινή, μανούλα μου, μονάχα του αξίζει.

 

Μπροστά στο κέρδος, μάνα μου, ζωές δε λογαριάζει

κι έχει μόνο έναν καημό, πόσα χρήματα βγάζει.

 

Τσαλαπατάει διαταγές και νόμους κι όλα τ’ άλλα,

τέτοιο καθοίκι, μάνα μου, είναι για την κρεμάλα. 

 

Τι να πω για τον νεαρό, που τα κουμπιά πατούσε;

Του αφεντικού τις εντολές, στα σκοτεινά εκτελούσε.

 

Τους πιάσανε, λέει και τους δυό, μα πάλι τους αφήσαν,

τον θάνατό μου, μάνα μου, τόσο τονε ψηφίσαν.

 

Πήγαινε, μάνα, άρπαξε, τον κυρ εισαγγελέα

και στείλ’ τον για εκπαίδευση, στη…Βόρεια Κορέα.

 

Πάρε πιρούνι, μάνα μου, τράβα στη Δημαρχίνα,

τα δυό της μάτια βγάλ’ της τα κι ας είν’ κι η Γερακίνα.

 

Ο Δήμαρχος, καθήκοντα κι ευθύνες να θυμάται

κι όχι να είναι τραλαλά κι όρθιος να κοιμάται.

 

Δεν έκανε τον έλεγχο, που έπρεπε να κάνει

κι γιος σου δεκαεννιάχρονος, άδικα έχει πεθάνει.

 

Αυτή μόνο το λούνα παρκ, μπορούσε να κλειδώσει,

τα νιάτα μου απ’ τον χάροντα, μπορούσε να γλιτώσει.  

 

Του αστυνόμου, μάνα μου, ξήλωσ’ του τα γαλόνια,

στον Βόρειο Πόλο στείλ’ τονε, στους πάγους και στα χιόνια.

 

Ένας αν έκανε σωστά, απ’ όλους τη δουλειά του

και με υπευθυνότητα, κοιτούσε τα χαρτιά του.

 

Σαν βρύση δε θα τρέχανε, μάνα, τα δάκρυά σου,

στον τάφο δεν θα ήμουνα, αλλά στην αγκαλιά σου.

 

Γράψε, στο μνήμα βρίσκομαι, σε άνθος ηλικίας,

ένεκα κέρδους άτιμων και πάσης απληστίας.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 21/08/2024

 

##########

 

Παράδεισος και Κόλαση

 

Παράδεισος ο κόσμος μας και Κόλαση συνάμα,

στο ένα μέρος μια χαρά, στ’ άλλο μεγάλο δράμα.

 

Αυτές τις μέρες είδαμε, όμορφα στο Παρίσι,

που οι αθλητές συγκίνηση, μας είχανε χαρίσει.

 

Κορίτσια σαν τα λάστιχα, ατσάλια παλικάρια,

που τρέχανε σαν το λαγό, πηδούσαν με κοντάρια.

 

Πήρε ο Τεντόγλου το χρυσό, που’ χει ήλιου γυαλάδα

και πανηγύρισε μ’ αυτόν, ολόκληρη η Ελλάδα. 

 

Κι άλλα εφτά μάς φέρανε, αγόρια και κοπέλες,

μετάλλια που κρέμονται, σε ιστορικές κορδέλες.

 

Μα κι όσοι δεν μας φέρανε, αλλά εκεί βρεθήκαν,

είναι μεγάλη τους τιμή, μόνο που προκριθήκαν.

 

Κι εκεί, λοιπόν, στου Παρισιού, σύγχρονη Ολυμπιάδα,

που έχει ρίζες, σαν ελιά, απ’ την Παλιά Ελλάδα.

 

Έγινε μία σύναξη, απ’ όλο τον πλανήτη,

με αγκαλιές και με φιλιά, χωρίς να λιώσει μύτη.

 

Με εθνικότητες πολλές, πάνω από διακόσες

κι αμέτρητες ακούγονταν, από τον κόσμο οι γλώσσες.

 

Και όμως αγωνίστηκαν, με ειρήνη και φιλία,

τους διακόπτες κλείσανε, από κάθε τους κακία.

 

Εμείς χειροκροτήσαμε, Καραλή και Πετρούνια,

αλλά και τους θαυμάσανε, άνθρωποι μιλιούνια.

 

Εκεί είν’ ο Παράδεισος, όπου είναι ΕΙΡΗΝΗ,

ΚΟΛΑΣΗ είν’ ο ΠΟΛΕΜΟΣ και καίει σαν καμίνι.

 

Χαρά σ’ αυτόν που βρίσκεται, εκεί όπου γλεντάνε

κι αλιά σ’ αυτόν που βρίσκεται, εκεί που πολεμάνε.

 

Ο ένας στον Παράδεισο, μεθάει και τραγουδάει

κι ο άλλος μες στην Κόλαση, καίγεται και πονάει.

 

Αυτός είναι ο κόσμος μας, παιδιά και δεν αλλάζει

κι αιτία είν’ ο άνθρωπος, γιατί μυαλό δε βάζει.

 

Στις φυσικές καταστροφές, δε φταίμε, δεν μπορούμε,

αλλά, άνθρωποι, τον Πόλεμο, εμείς τον προκαλούμε.

 

Με ΕΙΡΗΝΗ η γη Παράδεισος, καθένας μας το ξέρει,

με ΠΟΛΕΜΟ είναι Κόλαση, από δικό μας χέρι.

 

Ναι, τεχνικά ο άνθρωπος, φτάνει στο…υπερώο,

όσο αφορά τον Πόλεμο, μένει ακόμη ΖΩΟ.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 11/08/2024

 

##########

 

Άδωνις και Πολάκης

 

Παιδιά, ξαναχτυπήσανε, Άδωνις και Πολάκης,

παίρνει μαθήματα απ’ αυτούς, πάλι ο απλός κοσμάκης.

 

Ο Κρητικός δε χόρτασε, από τη Συρεγγέλα,

δεν του ’φτασε η ατάκα του, ούτε η κουτσουκέλα.

 

Λίγο πολύ εννόησε, πως το νιονιό δε φτάνει

και την «απέλυσε» αυτός, άλλη δουλειά να κάνει.

 

Κι η Συρεγγέλα θύμωσε, για τούτη την οργή του,

ζητάει τη συγγνώμη του και τη διαγραφή του.

 

Μα, ο Πολάκης…όρθιος, λόγο δεν παίρνει πίσω,

όχι, βρε Συρεγγέλενα, δε θα σ’ ευχαριστήσω.

 

-Εσείς τους ανασφάλιστους, σβήνετε απ’ τα χαρτιά σας,

αυτά ήταν τα όνειρα κι όλα τα σχέδιά σας!

 

-Όχι, Πολάκη, ψέματα, δε σβήνουμε κανέναν,

μένουνε τα τεφτέρια μας, ως ήτανε γραμμένα!

 

Μα, ο Πολάκης άκαμπτος, στα λόγια του επιμένει

κι η Συρεγγέλα έμεινε…με την καρδιά καμένη.

 

Ο Κασσελάκης έτρεξε, να την παρηγορήσει,

μα, κούφια η συγγνώμη του, δε θα τον συγχωρήσει.

 

Κρατάει το επεισόδιο, και στη βουλή πηγαίνει

κι όταν μιλάει ο υπουργός, ο Παύλος παρεμβαίνει.

 

-Ψέματα λες, κυρ υπουργέ και όλους μας δουλεύεις

και κάθε ανασφάλιστο, τώρα τον δυσκολεύεις!

 

-Όχι, φωνάζει ο Άδωνις, το ψέμα είναι δικό σου,

όλοι οι Έλληνες έχουν γιατρό, μέχρι και…ο ποπός σου!

 

Φωνάζει ο Παύλος, ψέματα, τώρα βγήκε ο νόμος

και στης βουλής τον πρόεδρο, λέει, είσαι παιδονόμος;

 

Σηκώνεται κι αποχωρεί κι ο Άδωνις φωνάζει,

κάτσε ν’ ακούσεις ψεύταρε, σ’ έπιασε το μαράζι;

 

Δεν κάθομαι, δεν κάθομαι, τις μπούρδες σου ν’ ακούσω,

με τις ψευτιές που τσαμπουνάς, με τούτες να σε λούσω!

 

Κι Άδωνις, σαν υπουργός, που κελαηδάει κι αφρίζει,

με ένα ουστ! ευγενικό, τονε ξεπροβοδίζει.

 

Υπουργοί, να τους χαιρόμαστε και να τους μιμηθούμε,

τέτοιες κουβέντες όμορφες, για πάντα να ακούμε.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 18/07/2024

 

##########

 

Σκόνη και…ξεσκονίσματα

 

Είχαμε χύμα, φίλοι μου, ήρθαν και τσουβαλάτα,

η σκόνη μάς εμπούκωσε και γηρατειά και νιάτα.

 

Έρχετ’ από την Αφρική, απ’ την Έρημο Σαχάρα

και ρίχνει στην ατμόσφαιρα, κιτρινισμένη αντάρα. 

 

Το περιβάλλον μας μουντό, ο ήλιος σκεπασμένος,

δύσκολη η αναπνοή, ο κόσμος σαστισμένος.

 

Μα, τι κατάρα είν’ αυτή, όπου μας κυνηγάει,

λέτε η φύση βάλθηκε, τον κόσμο να τον φάει;

 

Γιατί την τυραννήσαμε, τη μάνα μας τη φύση

και όπως πάει, κανέναν μας, όρθιο δε θ’ αφήσει.

 

Και πού δεν τη λερώνουμε και την τσαλαπατάμε,

αλόγιστα κι ατσούμπαλα, σκουπίδια όταν πετάμε;

 

Ζεσταίνεται η ατμόσφαιρα, το όζον θριαμβεύει,

το έδαφος ξεραίνεται, κάθε πηγή στερεύει.

 

Η θάλασσα μολύνεται, πεθαίνουνε τα ψάρια,

σε λίγο θα τα ψάχνουμε, στα όρη…στα νταμάρια.

 

Οι σίφουνες οργιάζουνε, τα δέντρα ξεριζώνουν,

σπίτια και εργοστάσια, σα φλούδια τα σαρώνουν.

 

Και μες στη φόρα τους αυτή, «χτυπάνε» τη Σαχάρα

και στην Ευρώπη έρχεται, της σκόνης η λαχτάρα.

 

Πέφτει εδώ κοντά, σ’ εμάς, μα και στην Ιταλία,

όλες τις Άλπεις ξεπερνά, φτάνει στην Ελβετία.

 

Και σκέφτομαι, ο φουκαράς, τα ντέρτια τα δικά μας,

όπου προχθές απ’ τη Βουλή, βουίξανε τ’ αυτιά μας.

 

Μα και τι δεν ακούσαμε, Ζωή Κωνσταντοπούλου,

να λέει για Καραμανλή και γι’ Ασημακοπούλου.

 

Μιλήσαν όλοι οι αρχηγοί και είπαν τα δικά τους,

αλλά, παιδιά, το βρίσιμο, είχαν στα στόματά τους.

 

Επίπεδο του παζαριού, και του πεζοδρομίου

κι ουρλιάζανε σαν ένοικοι, κάποιου τρελοκομείου.

 

Ο Χότζας, λέγαν οι παλιοί, στην αγορά αν κλάνει,

τότε ο κόσμος ο απλός, τι θα ’πρεπε να κάνει;

 

Και απορώ που δε μιλά, τώρα κανείς για σκόνη,

πώς στην Κυβέρνηση αυτό, κανείς δεν το χρεώνει;

 

Γιατί το κάθε γεγονός, κρύβει και έναν δόλο,

άσχετα αν μας έρχεται, απ’ τον ουράνιο θόλο.

 

Γιατί δεν το προβλέψατε, κύριε Μητσοτάκη;

θα ’λεγε ένας απ’ αυτούς, να σώσεις τον κοσμάκη;

 

Κι ίσως να ξεθαρρέψουνε, τώρα με την Τουρκία,

που δε λαλούν διαπασών, του Ερντογάν τα ηχεία.

 

Να βρούμε έναν Ιμάμογλου, κατά του Μητσοτάκη!

Μα, τονε βρήκαμε, παιδιά, τον Στέφαν Κασσελάκη.

 

Τώρα που απολύθηκε, πάει κι αυτή η ευθύνη,

πατάει γκάζι, σύντομα, πρωθυπουργός θα γίνει.

 

Σκέφτομαι ξανασκέφτομαι, η μύτη μου μπουκώνει,

μήπως τα λόγια τους αυτά, είναι όπως τη σκόνη;

 

Ίσως φυσήξει άνεμος, τη σκόνη να σκορπίσει

και την αυλή του ο καθείς, να πιάσει να σκουπίσει.

 

Αυτοί, παιδιά, τα λόγια τους, πώς θα τα ξεσκονίσουν,

τέτοια βρισίδια ανήκουστα, πώς θα τα λησμονήσουν;

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 02/04/2024

 

##########

 

Καλή Σαρακοστή!

 

Περάσαν οι Αποκριές, πάνε τα καρναβάλια,

τώρα καλή Σαρακοστή και…μέσα τα κεφάλια.

 

Καλό είναι να νηστέψουμε, μ’ ελιές και κρεμμυδάκια

και να αποθυμήσουμε, μπριζόλες και σουβλάκια.

 

Στη φύση να ορμήσουμε, με σηκωτά μανίκια,

να πάμε να μαζέψουμε, βλαστάρια και ραδίκια.

 

Να είναι οι νοικοκυρές, μες στην κουζίνα λάσκα

κι ολίγον ας πεινάσουμε, ως που να ’ρθεί το Πάσχα.

 

Θερμίδες ας μειώσουμε, κακό δε θα μας γίνει,

να «βγουν» τριγλυκερίδια, κακή χοληστερίνη.

 

Προχθές ρώτησα τον γιατρό: κανένα τσιπουράκι;

Και μου ’πε, επιτρέπεται, προς το μεσημεράκι.

 

Μού είπε, αυτή η περίοδος, πως είναι πικραμένη

και στην Αγία τη Γραφή, μια συνταγή γραμμένη.

 

Από εκείνους τους καιρούς, τους φιλοσοφημένους,

σίκερα δίναν και κρασί, λέει, στους τεθλιμμένους (*).

 

Γι’ αυτό και προμηθεύτηκα κι εγώ δυό τρία λίτρα,

αφού είναι το τσίπουρο και για χαρά και πίκρα.

 

Το κρέας, τώρα, μακριά, φακές και φασολάδες,

το Πάσχα θα ’ρθει με τ’ αρνιά, μέσα σ’ εφτά βδομάδες.

 

Καλή Σαρακοστή, λοιπόν, με μέτρο το φαγάκι,

μα, ο νους μου τώρα τριγυρνά, γύρω απ’ τον Κασσελάκη.

 

Που τονε ντύσαν στο χακί, τώρα μες στη νηστεία,

να υπηρετήσει το παιδί, ολόοοκληρη θητεία.

 

Πώς να τα μάθει νηστικός, της Θήβας τα κανόνια

και πώς να τρέχει, αν γίνονται, ακόμη τα καψώνια;

 

Θα λιώσουν στη γυμναστική, των παπουτσιών του οι σόλες

και θα φλομώσει στον χαλβά και…στις σογιο-μπριζόλες.

 

Ας πάρει το τουφέκι του, ας μάθει να σκοπεύει,

ταχιά, όταν απολυθεί, πάλι  θα αγορεύει.

 

Με λίγα λόγια τη Μισέλ, θέλω να χαιρετίσω

και ότι είναι χριστιανή, εδώ να της θυμίσω.

 

Κυρά λιγνή, κυρά ψηλή, Άννα Ασημακοπούλου,

πες μου, πού βρήκες το κλειδί, ετούτου του μπαούλου;

 

Και έκλεψες χιλιάδες μέιλ, αγνώστων ψηφοφόρων,

με τη βοήθεια τινών, κυρά μου…αβανταδόρων;

 

Και τώρα που ρεζίλεψες, κόμμα και το όνομά σου,

δεν είσαι υποψήφια, εκάθησες στ’ αβγά σου! 

 

Κυρία βουλευτίνα μου, λέρωσες τον ποπό σου

και πήρες δυό γραμματικούς, άδικα στον λαιμό σου!

 

Την αμαρτία σου αυτή, Μισέλ, για να…ξεπλύνεις,

πάρε τα όρη τα βουνά, καλόγρια να γίνεις!

 

Και ο Κυριάκος, απορώ, πώς δε σε διαγράφει,

μήπως, ρεζέρβα σε κρατεί, σαν το ψωμί στο ράφι;

 

Αλλά του Πούτιν θα ’λεγα κι εκείνου δυό λογάκια,

που «κέρδισε» τις εκλογές, για άλλα…εκατό χρονάκια.

 

Δικτάτορας ο άνθρωπος κι εκλογομαγειρεύει,

μόνος του παίζει τα βιολιά και μόνος του χορεύει.

 

Λέει πως είν’ ορθόδοξος, κάνει και τον Σταυρό του,

ευαγγέλια τσαλαπατά, να φτάσει στον σκοπό του.

 

Τέλος, καλή Σαρακοστή, νηστεία και μετάνοια,

σ’ όλους μας τους αμαρτωλούς, σ’ αθώους και…αλάνια!

*Παροιμίες λα΄6

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 19/03/2024

 

##########

 

Ζητείται επειγόντως: Ουίνστων Τσώρτσιλ!!!

 

Μέσα σ’ αυτό το αλαλούμ και στην κακοφωνία,

που έχουν οι ηγέτες μας, πια, για την Ουκρανία.

 

Ζητείται ένας αρχηγός, πυγμή να ’χει μεγάλη

κι αυτό το σκορποχώρι τους, σε τάξη να το βάλει.

 

Όπως ο Τσώρτσιλ έκανε, πριν απ’ ογδόντα χρόνια

κι αχρήστεψε με μαστοριά, του Χίτλερ τα κανόνια.

 

Που έβαλε σε μια γραμμή, τον Ρούσβελτ και τον Στάλιν

και νίκησαν τον ναζισμό, στην άγρια την πάλη.

 

Σήμερα που άναψε φωτιά κι η Ευρώπη ξαναβράζει,

άλλος λέει, ντου απάνω τους, κι άλλος, απλώς, διστάζει.

 

Παιδιά, να στείλουμε στρατό, είπε ο Μακρόν Μανώλης,

πριν γίνει ο Πούτιν άρχοντας, της Ουκρανίας όλης!

 

Τι λες βρε Μανωλάκη μου; Ο Σολτς τού απαντάει,

θ’ ανάψει ο Βλαδίμηρος και όλους θα μας φάει! 

 

Αυτός έχει πυρηνικά, πολλές φορές το λέει,

άμα τον ενοχλήσουμε, σαν ποντικούς μάς καίει!

 

Και ο Μανώλης με καημό, του λέει, στείλε τους «Ταύρους»,

βοήθησέ τους, Όλαφ μου, τους Ουκρανούς τους…μαύρους!

 

Αυτό το είπε και προχθές, ως και η Ανναλένα!

Κι ο Σολτς του λέει, ω, νάιν, νάιν, με ρώτησε εμένα; 

 

Πετιέται και ο Κάμερον, πέρα απ’ το νησί του,

μ’ άσχημα λόγια για τον Σολτς, κουνάει την κεφαλή του.

 

Κοιτάξτε, λάθος άνθρωπος, στη λανθασμένη θέση,

στη λανθασμένη τη στιγμή, μας βρέθηκε στη μέση!

 

Μα ο Γερμανός μουλάρωσε, δεν κάνει βήμα πίσω,

με «Ταύρους» τον Βλαδίμηρο, δε θα τον απαντήσω!

 

Γιατί, αυτά τα όπλα μου, φτάνουν μες στη Ρωσία

κι ο Πούτιν θα μ’ εκδικηθεί, συζήτηση καμία!

 

Πέρα απ’ τον Ατλαντικό, ο Μπάιντεν…παρεμβαίνει,

αλλά τώρα κατάντησε, μονομερώς να κραίνει.

 

Ζελένσκι σού ’χω φίλε μου, εγώ μια…πακετάρα,

αλλά έχω εμπόδιο, μία παλιά κατάρα!

 

Σού ’χω καμιά εξήντα δις, μα ίσως δεν μπορέσω,

γιατί πρέπει να εγκριθούν και από το Κογκρέσο!

 

Και καρτερούν οι Ουκρανοί, τα βόλια τελειώνουν

και οι φίλοι τους οι δυτικοί, σαν πετεινοί μαλώνουν.

 

Λόγια ακούμε φλογερά, από την φον ντερ Λάιν,

μα ο Πούτιν σφάζει «αδελφούς», όπως έκανε ο Κάιν.

 

Στην αρχή τη στηρίξανε, όλοι την Ουκρανία,

τον δράκο τον καλμάρανε, στην αδελφοφαγία.

 

Μα τώρα τα μπερδέψανε κι άλλα αντ’ άλλων κάνουν

και με το σταγονόμετρο, οι ενισχύσεις φτάνουν.

 

Γι’ αυτό ζητείται άμεσα, ένας «Τσώρτσιλ» ηγέτης,

πρωτού ο Ζελένσκι να γενεί, του Πούτιν ο…επαίτης.

 

Να είναι διορατικός, το αύριο να ξέρει,

αυτούς τους…ηγετίσκους μας, να τους κρατά στο χέρι.

 

Και να τα πιάσει απ’ το αυτί, ετούτα τα…σαΐνια

και να τους πει, στον πόλεμο, δεν είν’ καιρός για γκρίνια.

 

Τον Τσώρτσιλ που συντόνισε, στον πόλεμο, μεγάλους,

τους Στάλιν, Ρούσβελτ και ντε Γκολ, Ρώσους και Αγκλογάλλους.

 

Θέλουμε άρχοντα, λοιπόν, να πίνει, να καπνίζει,

να δέρνει, άμα χρειαστεί, μα...και να ζωγραφίζει.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 09/03/2024

 

##########

 

Το Τέρας της Ακρίβειας

 

Υπουργικό Συμβούλιο, παιδιά, για την ακρίβεια

και πιάσαν οι γραμματικοί, τεφτέρια και μολύβια.

 

Κι ανακατώνουν κωδικούς, τους ψιλοκοσκινίζουν

κι…ευλαβικώς, φθηνότερους, κατόπιν τούς βαφτίζουν.

 

Είδα στην τηλεόραση, τον υπουργό, τον Σκρέκα,

που έδειχνε καμαρωτός, προϊόντα πέντε δέκα. 

 

Και παίνευε για τη δουλειά, όλο το Υπουργείο,

που επιτέλους τα ’κανε…από τα τρία δύο.

 

Τρεχάτε οι νοικοκυρές, γεμίστε τα καρότσια,

ο υπουργός μας έδειξε, που ’χει γερά τα κότσια.

 

Αυτός είναι ο Ηρακλής, η ακρίβεια Λερναία Ύδρα,

θα το σκοτώσει το θεριό, λέει, από τη ρίζα.

 

Ας πάρει και «Ιόλαους», μαζί του καναλάρχες,

να δούμε αν βάλει χαλινό, στους καταστηματάρχες.

 

Επιτυχία του εύχομαι, απ’ της καρδιάς τα βάθη,

αλλά, παιδιά, εγώ θα βγω μ’ ένα μικρό καλάθι.

 

Ψάχνω να εύρω «κωδικούς», σπάζω την κεφαλή μου,

…τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου.

 

Βλέπω μια οδοντόκρεμα, που έχω αγαπημένη,

στο ράφι η παντέρημη, πάλι στα ίδια μένει.

 

Βλέπω απορρυπαντικό, που το ’χανε στη φτήνια,

τώρα το βάλαν…κωδικό, ετούτα τα σαΐνια.

 

Ψάχνω να εύρω, εδώ κι εκεί, κάποια «κατεβασμένα»,

μα όσο κι αν κουράζομαι, δεν είν’ αυτά για μένα.

 

Γυρίζω το καρότσι μου, πάω σε άλλο μέρος,

…πάνες; Δεν τις χρειάζομαι κι ας είμαι τόσο γέρος.

 

Πηγαίνω στα κρεατικά, εκεί να εξερευνήσω,

μα μένουνε πανάκριβα, πού να τα ακουμπήσω;

 

Πάω στο ράφι απέναντι, που έχει τυριά κασέρια,

μα αυτά στου Σκρέκα δεν είναι, γραμμένα στα τεφτέρια.

 

Στα λάδια εσταμάτησα…λίγο να ξαποστάσω,

μα ούτε μπουκάλι τόλμησα, στο χέρι μου να πιάσω.

 

Ύστερα στα λαχανικά, που είν’ απ’ το χωράφι,

αλλά κι εκεί απελπισιά, ίδιες τιμές στο ράφι.

 

Το Σούπερ Μάρκετ αχανές, έχει και φρέσκα ψάρια,

που τα ’χουνε επιμελώς, βαλμένα στα συρτάρια.

 

Λέω στον εαυτούλη μου, παππού ας σε κουράσω,

να ρίξω μια ματιά κι εδώ…τι ψάρια θε να πιάσω;

 

Μα τα καλά και νόστιμα, έχουν «κόκκινες κορδέλες»,

για το πορτοφολάκι μου, είναι μόνο οι σαρδέλες.

 

Στο τέλος πήγα στα ποτά, τυφλά και άθελά μου,

εκεί, παιδιά ορκίζομαι, έχασα τα μυαλά μου.

 

Το αγαπημένο μου κρασί, το πήγανε στα ύψη,

τέτοια φτήνια κυρ Σκρέκα μου, καλύτερα ας μου λείψει!

 

Απαγορεύεις το κρασί, κοντά σε όλα τ’ άλλα,

αυτό που ’ναι στους γέροντες, το βρεφικό τους γάλα! 

 

Αν πεις το τσιπουράκι μου, το κάνανε μπαρούτι,

να…πω τα υπουργεία σας, τι φτήνια είναι τούτη;

 

Δυό ώρες ετριγύριζα, με άδειο καροτσάκι,

τι χάλι, πες μου, είν’ αυτό, Κυριάκο Μητσοτάκη;

 

Ούτε να φάω ούτε να πιω, έναν κωδικό δε βρήκα,

που είν’ αυτή η «πάταξη», που λες με τόση γλύκα;

 

Τ’ αναγκερά στον άνθρωπο, τ’ αφήσατε απ’ έξω,

να πάρω απορρυπαντικό, για να το μαγειρέψω;

 

Την Τσικνοπέμπτη πείτε μου, τι θα ’χω να τσικνίσω;

Θα βάλω ένα μαλαχτικό…και θα σας το χαρίσω!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 04/03/2024

 

##########

 

ΕΤΗΣΙΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ

 

Έφταιγε ο Σταθμάρχης; Έφταιγε ο Νομάρχης;

Έφταιγε ο Υπουργός, ο Καραμανλής;

Δεν έφταιγε, άραγε, κανείς;

Κρότος, φωτιά, συντρίμμια τα τρένα,

δεν ήταν δυνατό να πιάσουν τα φρένα.

 

Δύο χιλιάδες είκοσι τρία, 

είκοσι οχτώ του Φλεβάρη,

κατέβηκε ο Χάρος 

πενήντα εφτά ψυχές να πάρει.

Στα Τέμπη καμένες σάρκες μυρίζουν

και οι ψυχούλες «πέταξαν»,

πίσω δεν γυρίζουν.

 

Σχεδόν όλοι φοιτητές και φοιτήτριες,

ίσως γινόταν ποιητές και ποιήτριες,

μα…δεν πρόλαβαν να βάλουν

στο χεράκι τους «Μάρτη»,

ούτε να πάνε στης Σχολής τους

το πάρτι.

 

Σαν αστραπή μαθεύτηκε 

τα μεσάνυχτα το χαμπάρι,

τρελάθηκε ο πατέρας,

η μάνα ποιο δρόμο να πάρει;

Τρέχουν και ψάχνουν στ’ αποκαΐδια

και τους δίνουν το παιδί τους

μέσα σε σακούλα από σκουπίδια.

 

-Τι είν’ αυτό; Τρυπάει καρδιές,

όταν κλαίει και οδύρεται η μανούλα.

-Εγώ θέλω το παιδί μου

κι όχι κομμάτια μέσα στη σακούλα!

 

Και τσακώνονται Υπουργοί

και ΟΣΕτζήδες.

Μόνοι κερδισμένοι είν’ οι…παλιατζήδες.

Τα ΝΤΑΤΣΟΥΝ τους με σκραπ γεμίζουν,

με παλιοσίδερα, που…σάρκες μυρίζουν.

 

Και Επιτροπές, διαβουλεύσεις κι ανακρίσεις,

μα τους γονείς, που κλαίνε, κλαίνε, κλαίνε,

πώς να τους παρηγορήσεις;

Πέρασε ένας χρόνος και δεν το πιστεύουν,

δεν κοιμούνται όλη νύχτα,

το παιδί τους γυρεύουν.

 

Έχουν την εικόνα τους μεγάλη, 

πάνω στο τραπέζι, την κοιτάει η μάνα.

Η ματιά του παιδιού της 

στο στήθος την πιέζει.

Αρπάζει την εικόνα

και χίλιες φορές την φιλάει

και παρακαλεί κοντά στο 

παιδί της να πάει.

 

Πηγαίνει κάθε μέρα με λουλούδια

στο μνήμα

και αναθεματίζει τους αίτιους,

τσουβαλάτα και χύμα.

 

Θα πάει στο μνημόσυνο, στην εκκλησία,

ντυμένη στα μαύρα και θα ψιθυρίζει,

ο παπάς θα ψέλνει,

μα ο νους της στο παιδί της θα γυρίζει.

 

Και ίσως ο δεσπότης προσπαθήσει,

μ’ ένα σύντομο κήρυγμα 

να την παρηγορήσει.

-Ήταν θέλημα Θεού…και της Παναγίας,

κοίταξε τον Σταυρό, στο ιερό

της εκκλησίας!

 

-Το παιδί σου έγινε άγγελος στα ουράνια…

και δίπλα στον Χριστό, μυρίζει τα λιβάνια!

 

Και η μάνα, που ακούει τα λόγια

του κηρύγματος,

λέει μέσα της, ήταν θέλημα Θεού

ή αποτέλεσμα του σάπιου μας συστήματος;

 

Σηκώνεται όρθια και πηγαίνει πρώτη,

με λυγμούς και δάκρυα, φωνάζει στον δεσπότη:

-Δέσποτά μου, σταμάτα επιτέλους,

εμείς θέλαμε τα παιδιά στην αγκαλιά μας

κι όχι στον ουρανό αγγέλους! 

 

Αιωνία σας η μνήμη,

αδικοχαμένα τριαντάφυλλα και κρίνα,

που πέσατε στων Τεμπών την κοιλάδα.

Σας κλαίνε οι άμοιροι γονείς σας

και μαζί τους, απ’ άκρη σ’ άκρη

όλη η Ελλάδα!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 25/02/2024

 

##########

 

Πούτιν, δυό χρόνια, ακόμη δε χόρτασες ΑΙΜΑ;

 

Δυό χρόνια γίνανε και ακόμη δεν ξεδίψασες;

Δυό χρόνια και πίνεις το ΑΙΜΑ,

όπως πίνουμε εμείς το νερό!

Δυό χρόνια και το μεθύσι σου δεν έχει τελειωμό!

 

Και τι μεθύσι!

Όχι σαν αυτό που κάνουμε εμείς,

όταν πίνουμε τσίπουρο και κρασί!

Το μεθύσι με ΑΙΜΑ είναι άλλο μεθύσι.

Δεν χορταίνεται.

 

Ούτε και ο Χίτλερ το χόρτασε

και ας σκότωσε ογδόντα εκατομμύρια ψυχές.

Ας έκαψε έξι εκατομμύρια Εβραίους!

Τέτοιο μεθύσι δεν χορταίνεται.

 

Κι εσύ, άθλιε Πούτιν, ρουφάς το ΑΙΜΑ,

σαν το θηρίο της Αποκάλυψης!

Πόσα παιδιά έστειλες στον Άδη;

Τα μέτρησες ποτέ;

Τα…δικά σου παιδιά,

που τα κουβαλάς απ’ τα βάθη της Ασίας

και τα στέλνεις στο Μέτωπο…

και ύστερα γεμίζουν έναν λάκκο!

 

Και μας λες, πως δεν υπάρχουν Ουκρανοί!

Πως είναι Ρώσοι και…αδέρφια σου!

Ροχάλα που σού χρειάζεται!

Και πως το καθεστώς της Ουκρανίας

είναι φασιστικό!

 

Και δώστου, εδώ και δυό χρόνια σφάζεις

και ρημάζεις και…όποιον πάρει ο Χάρος!

Ένα τραγούδι ελληνικό λέει:

όποιος έχει τέτοιους φίλους,

τι τους θέλει τους εχθρούς;

 

Και…φυσικά, είσαι δημοκράτης!

Η Δημοκρατία από τα μπατζάκια σου τρέχει!

Ο Πριγκόζιν στραβοκατούρισε

και ο Ναβάλνυ, προχθές, στραβοέβηξε… 

 

Οι κακές γλώσσες λένε πως είσαι δικτάτορας!

Η αφεντιά μου δεν το πιστεύει,

είσαι καλός άνθρωπος!

Και γι’ αυτό πίνεις ανθρώπινο ΑΙΜΑ!

 

Απλά, όπως λέμε εμείς…αγαπάμε τα αρνιά.

Ψητά, μαγειρευτά, στη σούβλα, 

το κεφαλάκι τους στο φούρνο,

έτσι αγαπάς κι εσύ τους ανθρώπους!

 

Τρως τα δικά σου παιδιά

και από την πλευρά των αδελφών σου

Ουκρανών,

τρως και τι δεν τρως,

άντρες, γυναίκες, παιδιά, γέρους!

 

Τόσο πολύ σου αρέσει

το ανθρώπινο κρέας;

 

Θα μού πεις, η ιστορία είναι γεμάτη τέτοιους

και ίσως χειρότερους από εσένα!

Θα συμφωνήσω μαζί σου!

Αλλά γιατί δεν κοιτάζεις τι έκαναν 

οι καλοί άνθρωποι στον κόσμο

και κοιτάζεις τους κακούς;

 

Τέλος, μάλλον χάνω τα λόγια μου,

εσύ δεν αλλάζεις μυαλά!

Η ιστορία σε έχει κρίνει ήδη!

Θα έχεις μια λαμπρή θέση

κοντά στον Χίτλερ, τον Στάλιν

και σε κάμποσα άλλα τέτοια παλικάρια!

 

Μού φαίνεται πως είσαι και χριστιανός, ε;

Τρομάρα σου, αθεόφοβε!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 19/02/2024

 

##########

 

Γεωργοί και Κτηνοτρόφοι…

 

Γυναίκα, θέλω σήμερα, πάλι να μαγειρέψεις,

αλλά μιά χάρη σού ζητώ, να μού την επιτρέψεις!

 

Το φαγητό, με μαστοριά, θα ’θελα να μού φτιάξεις,

μην είναι από γεωργό, αυτό θέλω να ψάξεις!

 

Ούτε να είν’ από ψαρά, ούτ’ από κτηνοτρόφο, 

ούτε από τις μέλισσες, λοιπόν, να βρεις τον τρόπο!

 

Γιατί μ’ αγανακτήσανε, όλοι αυτές τις μέρες, 

κάνουν συλλαλητήρια και είν’ όλο φοβέρες!

 

Βγαίνουνε κακομούτσουνοι με τρομερά τρακτέρια

κι εμείς τους καμαρώνουμε, με σταυρωμένα χέρια!

 

Και λένε, αν δε δουλέψουνε, αυτοί οι…πεινασμένοι,

όλοι εμείς οι υπόλοιποι, την έχουμε βαμμένη!

 

Εμπρός, λοιπόν, κυρούλα μου, δείξ’ τους με τη σειρά μας,

πως…είμαστ’ αυτοκέφαλοι, δεν τρέμουν τ’ άντερά μας!

 

Βρέσ’ μου, λοιπόν, το φαγητό, μαγείρισσά μου πρώτη,

που να μην είν’ από ψαρά, ούτε από αγρότη!

 

Τι λες, καλέ αντρούλη μου, τα φαγητά για εμένα,

είν’ από χρόνια έτοιμα, προβλήματα λυμένα!

 

Ένθα απ’ Έδρα γεωργοί, έξω κι εσείς ψαράδες,

μας έχει δώσει ο Θεός, ρύζια, μακαρονάδες!

 

Σήμερα θα σού φτιάξω εγώ, νόστιμη φασολάδα

και ας πνιγούν οι γεωργοί, σε όλη την Ελλάδα!

 

Τι λες, βρε γυναικούλα μου, δεν έχεις διόλου γνώση;

Φασόλια γίνονται ποτέ, ο αγρότης αν δεν ιδρώσει;

 

Α, τότε, άντρα μου καλέ, εγώ έχω άλλη λύση,

τα μακαρόνια τα στριφτά, που είν’ από τη φύση!

 

Γυναίκα, τι ’ν αυτά που λες, αυτά είν’ από σιτάρι,

τα μακαρόνια γίνονται, στου γεωργού τη χάρη!

 

Τότε, θα φτιάξω, αφεντικό, κοτόπουλο κονσέρβα,

την έχω στο ντουλάπι μας, γι’ ανάγκη και ρεζέρβα!

 

Χα, χα, χα, τρίτο πέναλτι, κυρά μου έχεις κάνει,

αν δε δουλέψει ο γεωργός, άδειο θα ’χεις καζάνι!

 

Ε, άντρα, είσαι δύσκολος, έχω δυο τρεις πανσέτες,

τις έχω στην κατάψυξη, θα σού τις κάνω φέτες!

 

Κυρούλα μου, βάλε μυαλό και πάλι άκουσέ με,

μη με δουλεύεις και εσύ, στη σκάση μου άφησέ με!

 

Δε θέλω από γεωργούς, ούτε από ψαράδες

και ξέχασέ τα, το λοιπόν, ψάρια και φασολάδες!

 

Ε, τότε, άντρα μου σοφέ, βρες μόνος τη λύση,

ζήσε στα άγρια βουνά, μονάχος σου στη φύση!

 

Γιατί εδώ μες στα χωριά και μες στις πολιτείες,

αν δε δουλέψει ο γεωργός, θα ’χουμε ιστορίες!

 

Και αν δεν πάει ο ψαράς, τον κώλο του να βρέξει,

για εμάς τους άλλους όλους μας, μέρα άσπρη δε θα φέξει!

 

Και ο τσομπάνης στα βουνά, τα ρούχα του αν δε σκίσει,

για όλους τους υπόλοιπούς, δεν βοηθάει η φύση!

 

Η γη μας είναι ικανή, μα θέλει άξια χέρια

κι αν δε δουλέψει ο γεωργός, άντρα…κακά χαμπέρια!

 

Δε θα ’χουμε ούτε φαγητό, ούτε και να ντυθούμε,

ξεβράκωτοι και νηστικοί, όλοι θα τριγυρνούμε!

 

Τι λες, βρε γυναικούλα μου; Εσύ είσαι ξεφτέρι,

τρέχω κι εγώ να ανεβώ, πάνω σ’ ένα τρακτέρι!

 

Και να φωνάξω σε υπουργούς, μα και στους βουλευτάδες,

αυτοί είναι και ακούστε τους, οι πρώτοι δουλευτάδες!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 11/02/2024

 

##########

 

Άλλα λόγια, ν’ αγαπιόμαστε!

 

Εδώ ο κόσμος καίγεται, γύρω μας δεν κοιτάμε

και για αρραβωνιάσματα, έχουμε και μιλάμε.

 

Στην Ουκρανία σα βροχή, πέφτουνε οι οβίδες

κι εμείς κάνουμε προξενιά, μας στρίψανε οι βίδες;

 

Στην Ερυθρά τη Θάλασσα, βροντοχτυπούν οι Χούτοι

κι εμείς για γάμους ψάχνουμε, βιολιά και κάποιο…ούτι.

 

Στη Γάζα γίνεται χαμός, στο Πακιστάν κανόνια,

μα εμείς εκεί, καλά παιδιά, στρώνουμε άσπρα σεντόνια.

 

Ντέρτι, πώς θα παντρεύονται, τα ομόφυλα ζευγάρια

και πώς θα βγαίνουν νόμιμα, αύριο στα παζάρια.

 

Πώς, λέει, θα κάνουνε παιδιά, με δανικούς σωλήνες

και μήτρες θα νοικιάζουνε, λένε, για εννέα μήνες.

 

Και άνοιξε, φίλε, όποιο θες, ράδιο ή κανάλι,

για πρώτο θέμα και καυτό, πάντα αυτό θα βάλει.

 

Βρε, όλα τα ’χει η Μαριορή, ο φερετζές της λείπει,

στο θέμα μάς ανέβηκαν και του σφυγμού οι χτύποι. 

 

Μα, εγώ ρωτάω κι απορώ, τον κύριο Μητσοτάκη,

γιατί σ’ αυτόνε τον χαμό, έβγαλε τους ΛΟΑΤΚΙ;

 

Τώρα, σ’ αυτό το…αλαλούμ, πόλεμοι και ακρίβεια,

 για κρέας που πληρώνουμε, τα πράσα και τ’ αντίδια;

 

Τώρα, που ’γινε…αστακός και των παιδιών το γάλα,

μην έχουμε αλλού το νου, να λέμε λόγια άλλα;

 

Τώρα, που δεν ζυγώνονται, όλα απ’ την ακρίβεια,

να λέμε για ομόφυλους, γάμους και δαχτυλίδια;

 

Ε, άντε, το ’πες μια και δυό, σταμάτα το θέμα,

αλλά μην είν’ στις φέτες σου, βούτυρο ή και κρέμα;

 

Για να ξεχάσουμε εμείς, οι…ταλαιπωρημένοι,

την τρομερή ακρίβεια αυτή, που λες «εισαγομένη»;

 

   Τον φόβο απ’ τον πόλεμο, Ουκρανία, Γάζα, Χούτοι,

που η αυλή μας γύρω μας, βρομάει όλη μπαρούτι;

 

Το κλίμα και οι καταστροφές, αυτά έχουμε στο νου μας

κι όχι τα χούγια της μιανής ή και του διπλανού μας.

 

Για εμάς, Κυριάκο, τους απλούς, ας κάνουν ό,τι θέλουν,

μα, παρακάτω, να σού πω και οι ειδικοί δεν ξέρουν!

 

Ακούω μέρες τους σοφούς, που κάνουν αναλύσεις

και μάλλον κάποια κόμματα και…εγκεφάλου πλύσεις.

 

Έλειπε από το «μάθημα», προχθές ο Κακλαμάνης,

αλλά και ο Βελόπουλος, είναι πολύ…χαρμάνης.

 

Και ένας γενικός χαμός και μια κακοφωνία,

γίνεται μες στα κόμματα, άχρηστη φασαρία.

 

Ο ένας βγαίνει απ’ εδώ, λέει δε θα ψηφίσει,

μα, τι τερτίπια είν’ αυτά, αυτά είναι παρά φύση!

 

Ο άλλος λέει, ά, μπα, μπα, για την τεκνοθεσία,

δεν είναι φυσικό αυτό και είναι αμαρτία!

 

Μα, άλλος λέει, μπα, γιατί; Μπαμπάς εγώ θα γίνω,

εννιά μήνες σε μια κοιλιά, τα νοίκια θα τα δίνω!

 

Κι ο Κασσελάκης μάζεψε, το «στράτευμα» στις Σπέτσες,

να τους ταΐσει όνειρα και…σπετσοφάι με πέτσες.

 

Κι έτσι, περνάμε τον καιρό και έχουμε να λέμε,

από τη μια είναι καλό, παρά μόνο να κλαίμε.

 

Όσο για δημοψήφισμα, όχι, μην μας το φέρουν,

τι να τους πει ο απλός λαός, αφού οι σοφοί δεν ξέρουν;

 

Έτσι, ας αγαπιόμαστε και με μισών των πιάτων,

με τούτην τη συζήτηση…ανέμων και υδάτων

 

Υ.Γ. 2022 Ελλάδα, γάμοι (άντρας-γυναίκα) 42.000.

Συμβόλαια Συμβίωσης ΛΟΑΤΚΙ 230

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 20/01/2024

 

##########

 

Του Αντώνη και Θανάση

 

Ελάτε να γιορτάσουμε, Αντώνη και Θανάση

και η ακρίβεια ας κοπανά, δε θα μας τα χαλάσει!

 

Όπως γιορτάσαμε προχθές, Χριστούγεννα και Φώτα,

με σπιτικά εδέσματα και…μπόλικα καρότα!

 

Ας κάνει ο Αντώνης Σαμαράς, μεγάλες δεξιώσεις,

που εσύ με εκατό μισθούς, μπορείς να τις πληρώσεις!

 

Ας κάνει πάρτι έξαλλα, ο Πλεύρης ο Θανάσης,

που με τα περισσεύματα, δυο χρόνια θα περάσεις!

 

Ας φάν’ χαβιάρι ρώσικο, τρούφες απ’ τη Γαλλία

και σολωμούς πανάκριβους, από τη Νορβηγία!

 

Ας πιούνε γαλλικά κρασιά, να κάνουνε κεφάλι,

που ίσα με το σπίτι μας, στοιχίζει η φιάλη!

 

Αν πεις και για τους αστακούς, με γεια τους με χαρά τους,

αν και…καμπόσο ευγενείς, γλύφουν τα δάχτυλά τους!

 

Εμείς, παιδιά, εδώ μαζί, τη φτώχεια μας γλεντάμε,

μα την αλήθεια, πιο καλά, από αυτούς περνάμε!

 

Δεν δοκιμάσαμε ποτέ, τρούφες ούτε χαβιάρι,

ούτε κρασιά πανάκριβα, ποτέ έχουμε πάρει!

 

Ψαράκια απολαμβάνουμε, πάντα απ’ τον ψαρά μας,

σαρδέλες, γαύρο και κολιούς, να ’χουμε την υγειά μας!

 

Ποτέ δεν κάνουμε γιορτές, μες στα ξενοδοχεία,

τα φώτα μάς θαμπώνουνε, κουφαίνουν τα ηχεία!

 

Στα φτωχικά σπιτάκια μας, κάνουμε τις συνάξεις,

πίνουμε τις ρετσίνες μας και λέμε για συντάξεις!

 

Σένα πόσο την έκοψαν; Ρωτάω τον Αντώνη,

μα εκείνος δε μου απαντά, μόν’ βρίζει και θυμώνει!

 

Μη λες τέτοια, Βασίλη μου, ακούω τον Θανάση,

εμένα απ’ τις περικοπές, μού ’φυγε το καφάσι!

 

Τώρα μού δώσαν αύξηση, να πάρω ένα κουλούρι,

παιδιά, είναι ξεδιάντροποι, για φτύσιμο στη μούρη!

 

Και να σου η Αντώναινα, στρώνει τα μεζεδάκια,

λέει, ηρεμίστε ρε παιδιά, πάρτε τα τσιπουράκια!

 

Σήμερα αφήστε τα αυτά, ακρίβεια και συντάξεις,

σήμερα είμαστε κι εμείς, πολίτες πρώτης τάξης!

 

Φέρνει τις σπιτικές ελιές, ραδίκια απ’ το λιβάδι,

πατάτες φούρνου τραγανές, φάβα με γνήσιο λάδι!

 

Οι ρεβιθοκεφτέδες της κι αυτοί μοσχομυρίζουν,

τρούφες, χαβιάρι κι αστακοί, μπροστά τους δεν αξίζουν!

 

Την άλλη η Θανάσαινα, μας στρώνει το τραπέζι,

με τις δικιές της λιχουδιές, μέχρι και πετιμέζι! 

 

Και όταν απολαύσαμε, τσίπουρο και ρετσίνα,

αλλά καπέλα ψάλαμε, με δίχως μαντολίνα!

 

Αρχίσαμε απ’ της ξενιτιάς, με Στέλιο Καζαντζίδη

και σ’ όλης της πατρίδας μας, της μουσικής τα είδη!

 

Στο τέλος κι η Θανάσαινα κι αυτή ήρθε στα μεράκια

κι όταν χορεύαμε εμείς, χτυπούσε παλαμάκια!

 

Έτσι αποδείχτηκε, παιδιά, η παρέα έχει γλύκα

κι ας δίνουν αυτοί το κρασί, για ρετσίνες μια νταλίκα!

 

Τζάμπα χαβιάρια κι αστακοί του Σαμαρά και Πλεύρη,

κέφι που κάναμε εμείς, ποτέ δε θα τους εύρει!

 

Αν και φτωχοί, θα κάνουμε, γιορτές Διονυσίων,

θα τη γλεντάμε τη ζωή, σε πείσμα των πλουσίων!

 

Θανάσηδες κι Αντώνηδες, να ζήσουν να γεράσουν

κι οι πλούσιοι να ’χουν στο νου, πτωχέψουν ή πεινάσουν!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 10/01/2024

 

##########

 

Μίνι ανασχηματισμός…

 

Ακόμη πριν γιορτάσουμε, τον Φώτη και τον Γιάννη,

τζουπ, ο Κυριάκος, υπουργούς, βάζει μες στο τηγάνι.

 

Και το πρωτοπαλίκαρο, τον Γιάννη Οικονόμου,

τη φόρα του την έκοψε, καταμεσί του δρόμου.

 

Αλλά και τον υφυπουργό, τον Κώστα Κατσαφάδο,

τον στέλνει χειμωνιάτικα, να πάει… να τρώει στιφάδο.

 

Να το το εικοσιτέσσερα, με το ποδαρικό του,

ας πιει τώρα ο υπουργός…το αμίλητο νερό του.

 

Και βάζει για προστάτη μας, ξανά Χρυσοχοΐδη,

που είναι ευρηματικός, ωσάν τον Αρχιμήδη.

 

Πέμπτη φορά, λέει, κάθεται, σ’ ετούτη την καρέκλα,

να ’ναι γερός και δυνατός, να κάτσει άλλες δέκα.

 

Μα, πόσες έκατσε φορές, δεν έχει σημασία,

αλλά το αποτέλεσμα, που θέλει η Προστασία.

 

Μακάρι να κατάφερνε, την τρέλα να δαμάσει

και χαλινό στους χούλιγκανς, μια μέρα να περάσει.

 

Δεν ξέρω, αν μια αλλαγή, μόνο ενός προσώπου,

φέρει την τάξη ή μας λέν, τους μύθους του Αισώπου.

 

Γιατί σ’ ένα εξάμηνο τόσοι έχουν παρελάσει

κι από υποσχέσεις και…θα, θα, όλοι έχουμε χορτάσει.

 

Και πότε ορμούσαν ντόπιοι, πότε τρελοί Κροάτες,

τώρα θα σταματήσουνε; Μην τρέφουμε αυταπάτες.

 

Ο Χρυσοχοΐδης, λέν’ πολλοί, πως θα τα καταφέρει,

λέτε, ένας κούκος μόνος του, την Άνοιξη να φέρει;

 

Ο πρωθυπουργός προχώρησε και εις το Εργασίας

και νέο αίμα έβαλε, με…τυμπανοκρουσίας.

 

Κορώνα πήρε υπουργική, η Δόμνα Μιχαηλίδου,

που είναι, λέει, ειδική του κλάδου και του είδους.

 

Να το χαιρόμαστε, λοιπόν, το νέο αφεντικό μας,

συνταξιούχοι κι εργαζόμενοι, όλοι στο…ακουστικό μας.

 

Κι άλλη μια ακόμη αλλαγή, έκανε στο Υγείας,

τον Γεωργιάδη έβαλε…δευτέρας του θητείας.

 

Τονε θυμάμαι από παλιά, που ’χει ξαναπεράσει,

γι’ αυτό από υγεία ο Έλληνας, κοντεύει για να σκάσει.

 

Που αν δεν έχει η τσέπη του, χρονάκια περιμένει

κι ίσως…για ψήλου πήδημα, σαν το σκυλί πεθαίνει.

 

Να δούμε εδώ ο Άδωνις, τι έχει να περάσει,

τον ταύρο, αν προτίθεται, απ’ τα κέρατα να πιάσει.

 

Ας πάει μια βόλτα στον Βορά, προς τη Σκανδιναβία,

να δει τι Σύστημα εκεί, έχουν για την Υγεία.

 

Εκτός αν συγκρινόμαστε, με τη Νέα Γουινέα,

τότε όλα τα έχουμε, εντάξει και ωραία.

 

Και τελευταία, θα ’λεγα, στον κύριο Μητσοτάκη,

για τους αισχροκερδίζοντες, ν’ απλώσει το χεράκι.

 

Αυτές οι τρεις οι μάστιγες, ακρίβεια και υγεία,

φτάσαν στο αποκορύφωμα, το ξέρει, και η βία.

 

Ας κάνει ανασχηματισμούς και υπουργούς ν’ αλλάζει,

αλλά το αποτέλεσμα, τους Έλληνες τούς νοιάζει.

 

Όταν μένουμε στάσιμοι, σ’ όλες τις δυσκολίες,

τζάμπα πάνε οι αλλαγές και οι κωδωνοκρουσίες.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 04/01/2024

 

##########

 

Άλλαξε ο χρόνος!

 

Γλέντι, χορός, ξεφάντωμα, χοροπηδήματα,

τόνοι εκτοξεύθηκαν στον ουρανό, πυροτεχνήματα.

 

Ήρθε το εικοσιτέσσερα, το υποδέχεται η οικουμένη,

πρώτη η Νέα Ζηλανδία 

και τελευταία η Αμερική…καταϊδρωμένη.

 

Τι χαρά, ακούσαμε τα κάλαντα από τα παιδάκια,

οι νέοι ξημερώθηκαν με ποτάμια αλκοόλ

και με σουβλάκια.

 

Τι ωραία! Παγκόσμια γιορτή και τρέλα,

για μια μέρα είμαστε όλοι κάτω από μια ομπρέλα.

 

Ένα Παγκόσμιο Πανηγύρι, τι το ωραιότερο;

Τι το ωραιότερο, να χοροπηδάμε όλοι μαζί;

 

Αμερικάνοι, Κινέζοι, Ρώσοι, Ευρωπαίοι,

Ασιάτες, Τούρκοι, Αφρικάνοι, γελαστοί κι ωραίοι.

 

Παγκόσμιο Πανηγύρι, τι χαρά 

κι είναι το χρόνο μια φορά.

 

Τόνοι και τόνοι πυροτεχνήματα στον ουρανό,

θεάματα για δέος και θαυμασμό.

 

Από Σίδνεϋ, Παρίσι και Λονδίνο,

Νέα Υόρκη, Αθήνα, Βερολίνο,

όλα φαντασμαγορικά, πετυχημένα,

αν κι είμαι γέρος, με μάγεψαν κι εμένα.

 

Μέχρι, που τελείωσε το Πανηγύρι,

μπήκε το εικοσιτέσσερα και να,

η μάνα μας η Γη, δεν ξέρει από χατίρι.

 

Συνεχίζει, όπως δισεκατομμύρια χρόνια,

τον ρυθμό της, χωρίς συμπόνια

και ταρακουνάει την Ιαπωνία

και μετά το γλέντι, έρχεται η πανωλεθρία.

 

Αλλά και οι άνθρωποι είμαστε σαν τη Γη μας,

δεν αλλάζουν με το χρόνο 

και τα μυαλά της κεφαλής μας.

 

Οι πόλεμοι συνεχίζονται, σε Γάζα και Ουκρανία,

εκεί τα «πυροτεχνήματα» πέφτουν εν αφθονία.

 

Οι άνθρωποι από κάτω δεν τα θαυμάζουν,

αλλά, όπου φύγει-φύγει, για να σωθούν κοιτάζουν.

 

 

Εκεί τα παιδιά δε λένε τα κάλαντα, όπως σ’ εμάς,

αλλά, ακρωτηριάζονται, σκοτώνονται, 

μένουν χωρίς φαγητό και θα τους λείψουν

η μαμά και ο μπαμπάς.

 

Κατά τα άλλα, θα συνεχίσουν το έργο τους,

οι κλέφτες, οι απατεώνες και οι τσαρλατάνοι

και θα τρέχει η Αστυνομία να τους πιάνει.

 

Κι όταν σκοτώνεται κανένα απ’ αυτά τα τσογλάνια,

οι όμοιοί του καίνε πλατείες, συνοικίες και…λιμάνια.

 

Μα, όταν εξ’ αιτίας τους, πηγαίνει ένας αστυνομικός

στον κάτω ντουνιά,

τότε, ούτε γάτος, ούτε ζημιά.

 

Μα, το παρήγορο σε όλη αυτή την ιστορία,

είναι πως οι καλοί άνθρωποι είναι πλειοψηφία.

 

Οι εθελοντές που τρέχουν και μένουν αφανείς

και βοηθάνε κι ας μην τους ξέρει κανείς.

 

Οι πυροσβέστες, οι στρατιωτικοί, που δίνουν τη ζωή τους,

οι γιατροί, οι νοσοκόμοι, οι απλοί εργάτες,

όλοι όσοι εργάζονται τίμια και βγάζουν το ψωμί τους.

 

Και αυτοί δεν θα αλλάξουν μυαλά με το νέο έτος,

θα μείνουν σταθεροί στις αξίες τους κι εφέτος.

 

Εχθές γιορτάσαμε τον Άγιο Βασίλη

και…σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της γης,

είμασταν φίλοι.

 

Ας ευχηθούμε να έχουμε 

τέτοιους Παγκόσμιους Ανέμους,

παρά τρελούς και καταστροφικούς, 

Παγκόσμιους Πολέμους!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 02/01/2024

 

##########

 

Αρχή Μηνιά κι αρχή Χρονιά!

 

Αρχημηνιά κι Αρχηχρονιά κι αρχή καλός μας χρόνος

κι άλλο σκαλί ανεβαίνουμε, ετούτου του αιώνος.

 

Μπαίνει το εικοσιτέσσερα, να το καλοδιαβούμε

και σ’ ένα δωδεκάμηνο, να δούμε τι θα δούμε.

 

Το εικοσιτρία πέρασε κι είχε πολλές εκπλήξεις,

που ’χαν πολλά νοικοκυριά, ημερομηνία λήξης.

 

Απ’ τη μαύρη μέρα των Τεμπών, ν’ αρχίσω κατ’ ευθύαν,

π’ ούτε ο Αισχύλος θα ’γραφε, τοιούτην  τραγωδίαν.

 

Θέλετε από πυρκαγιές, θέλετε από πλημμύρες,

περιουσίες χάθηκαν κι άλλοι είχαν μαύρες μοίρες.

 

Σαν τον Μιχάλη Κατσουρή, που πήγε από μαχαίρι

και τον Αντώνη που ’σπρωξε, στη θάλασσα ένα χέρι.

 

Έχουμε κι άλλο τρομερό, εδώ εντός πεδίου,

το «ντου» που έκανε η Χαμάς, στις εφτά Οκτωβρίου.

 

Που ξύπνησε τον Κέρβερο, που καίει και δαγκώνει

κι έτσι, της Γάζας ο λαός, το ακριβοπληρώνει.

 

Μα, είχαμε κι ευχάριστα, μες στο καλοκαιράκι,

φέραμε απ’ την Αμέρικα, τον Στέφαν Κασσελάκη.

 

Μετά βαΐων έφτασε, ο νέος μας σωτήρας,

αφού ο Αλέξης έγινε, από δήμαρχος κλητήρας.

 

Είχαμε κι άλλη έκπληξη, η Έφη…τάδε έφη

και άλλαξαν τα έδρανα, οι έντεκα με κέφι.

 

Δεν ξέρω αν τους έτυχε, να γίνουν εντεκάδα

ή θέλαν ποδοσφαιρική να κάνουνε ομάδα.

 

Και τώρα, εννιά κόμματα, έχουμε στη βουλή μας,

εννιά φορές θα πρήζεται, παιδιά, η κεφαλή μας.

 

Γιατί μπήκαν στις εκλογές, Νίκη και Σπαρτιάτες,

του Κασιδιάρη όργανα…βουρδουλοδημοκράτες.

 

Εκπλήξεις έχουμε τινές, του Σαμαρά Αντώνη,

που τον Κυριάκο έξαφνα, πισώκωλα δαγκώνει.

 

Όχι, λέει, για τον Ερντογάν, μην έρθει στην Αθήνα,

για τους ομοφυλόφιλους, κρατάει μαύρα κρίνα.

 

Όχι στο νομοσχέδιο, που λέει για μετανάστες,

όχι, μην πάρουνε χαρτιά, να βγάζουνε πατάτες.

 

Αυτά όλα του Αντώνη μας, είναι κακά σημάδια

και βλέπω την καρέκλα του, στο κόμμα να ’ναι άδεια.

 

Λέτε, μην ο Βελόπουλος, του ’κανε κάποια πλύση

και πήρε τέρμα δεξιά, απότομα την κλήση;

 

Λέτε, να δούμε αγκαλιά, τον κύριο Αντώνη,

με τον Ορμπάν, με τη Λε Πεν ή και με τη Μελόνι;

 

Εξάλλου στην πολιτική είναι πολύ ψημένος,

στο να ιδρύει κόμματα, είναι πεπειραμένος.

 

Το εικοσιτρία έγινε κι ένα πράγμα ωραίο,

που ησυχάσαν τα νερά, πια, μέσα στο Αιγαίο.

 

Ακούσαμε με έμφαση, τον μπάρμπα Ερντογάνη,

να λέει, παραβιάσεις γιοκ, δε θα το ξανακάνει.

 

Θέλετε, το κατάλαβε, η μοίρα το ’χει φέρει,

η ένταση είναι…άγονη και πια δεν τον συμφέρει;

 

Κι εμείς τον ανταμείψαμε, σβήσαμε λίγη βίζα,

να ’ρχονται οι Τούρκοι στα νησιά…το πράγμα έχει μίζα.

 

Να ’ρχονται να θαυμάζουνε, δέκα όμορφα νησάκια,

να πίνουν τα ουζάκια τους, να τρώνε και σουβλάκια.

 

Έτσι σε θέλω, Ερντογάν, που άλλαξες τη ρότα,

άντε, να κουμπαριάσουμε και πάλι όπως πρώτα!

 

Του Πούτιν λίγα θα του πω, μονάχα δυο λογάκια,

που δεν πονά σαν πέφτουνε, στις μάχες τα παιδάκια.

 

Αρχή Μηνιά κι αρχή χρονιά κι αρχή καλός μας χρόνος,

έχω και άλλα να σας πω, μα δεν με παίρνει ο χώρος.

 

Αρχή Μηνιά κι αρχή χρονιά, στις ρεβεγιόν ας πάμε

και…με κρασί και τσίπουρο, τα ντέρτια να ξεχνάμε.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 27/12/2023

 

##########

 

Καλά Χριστούγεννα!

 

Καλήν ημέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας,

Χριστού την Θεία Γέννηση, να πω στ’ αρχοντικό σας!

 

Καλά Χριστούγεννα, παιδιά, σ’ όλους ανεξαιρέτως,

που μας αξίωσε ο Θεός, να ζήσουμε κι εφέτος!

 

Και να προϋπαντήσουμε και πάλι το Παιδίον,

του Ιωσήφ και της Μαριάμ, το Άγιον και Θείον!

 

Ας σμίξουμε χαρούμενοι, πάλι κι αγαπημένοι,

από έγνοιες κι από βάσανα, σήμερα απαλλαγμένοι!

 

Ας βάλουμε τον ερχομό, στο νου μας του Σωτήρα

κι…οπίσω σ’ έχω σατανά και κάθε σκέψη στείρα!

 

Ακούμε τις μέρες αυτές, τα ίδια και τα ίδια,

τι θα φάμε τα Χριστούγεννα, με τούτη την ακρίβεια;

 

Τόσο το βάλαν το αρνί, το λάδι και το ξύδι

και ο μισθός, λένε πολλοί, μού έχει φύγει ήδη!

 

Παιδιά, δυο μέρες είν’ αυτές, γρήγορα θα περάσουν

και οι φτωχοί, σαν πετεινά κι αυτοί δεν θα πεινάσουν!

 

Στην άκρη ας τ’ αφήσουμε, για φτήνια και γι’ ακρίβεια

κι όταν περάσουν οι γιορτές…αρχίζουμε τη γκρίνια!

 

Των ευλογημένων γυναικών, να ’ναι καλά τα χέρια,

που είναι στη μαγειρική, τα άριστα ξεφτέρια!

 

Όλες, χωρίς εξαίρεση, μαμάδες και γιαγιάδες,

κάνουν, παιδιά, η κάθε μιά, για σεφ εκατοντάδες!

 

Αυτές δεν πήγαν σε Σχολές, δεν πήγαν να σπουδάσουν,

αλλά τους μάγκες του γκουρμέ, ξέρουν να…τσουβαλιάσουν!

 

Γι’ αυτό, ας μη ζηλεύουμε, κάθε πλουτοκρατία,

που πάει για διακοπές, με πρώτη ευκαιρία!

 

Και τώρα, τα Χριστούγεννα, άραγε, πού θα πάνε,

τρούφες, χαβιάρι, αστακούς κι άλλα τέτοια να φάνε;

 

Ίσως να πάνε, φίλοι μου, Παρίσι και Λονδίνο,

αλλά μπορεί και στη Χαβάη, ν’ ακούσουν μαντολίνο!

 

Μπορεί να πάνε στο Ντουμπάι και στους ουρανοξύστες,

να ιδούν παράξενους λαούς, μάγους κι άγνωστους μύστες! 

 

Μα, δε θα νιώσουν τη χαρά, που εμείς εδώ και χρόνια,

σφιχτοαγκαλιαζόμαστε, με τέκνα και εγγόνια!

 

Δεν λέω, μες στους πλούσιους, έχει νοικοκυραίους,

σωστούς «καραβοκύρηδες», άξιους και ωραίους!

 

Μα, ξέρετε, η φτωχολογιά, διάκριση δεν κάνει

και τους βροντάει όλους μαζί, στο ίδιο το καζάνι!

 

Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν, ευχή σάς δίνω μίαν

και όπως λέει ο Ιησούς, με καθαράν καδρίαν!

 

Μα και στον αστυνομικό, αυτό το παλικάρι,

Χριστούγεννα θα κάνει, πια, με το ’να του ποδάρι!

 

Γιατί κάποιοι ανεγκέφαλοι, που κάνουν φασαρία,

αξίζουνε για κάτεργα κι είναι για εξορία!

 

Αυτός μες στην Εντατική, με γιατρούς και νοσοκόμους

και οι δικοί του όρθιοι, μέσα στους διαδρόμους!

 

Καλά Χριστούγεννα, παιδιά, αγάπη και ομόνοια

κι ας ευχηθούμε να ’χουμε Ειρήνη πολλά χρόνια!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς 17/12/2023

 

##########

 

Οι πράσινες, οι κόκκινες, οι θαλασσιές οι χάντρες…

 

Εχθές μού ήρθε απ’ τη ΔΕΗ, παιδιά, ένα φιρμάνι

και λέει το ρεύμα το ’καναν, χρωματιστό χαρμάνι.

 

(Τις λέξεις τις τουρκογενείς, να χρησιμοποιήσω,

τον φίλο, πια, τον Ερντογάν, για να ευχαριστήσω.

 

Όπως και για τα «γιαλαντζή», μίλησε ο Κυριάκος

και ο Ρετζέπ σαν τ’ άκουσε, ήταν χαρά γεμάτος).

 

Και το φιρμάνι μού ’λεγε, χρώματα να διαλέξω,

περίπου όπως στον ΟΠΑΠ, που πάω για να παίξω.

 

Κι ανάλογα το χρώμα μου, το ρεύμα θα πληρώνω

και δε θα φταίω, λέει η ΔΕΗ, άμα σε τσεκουρώνω.

 

Κι ο νους μου πάει στο πονηρό, μπήκα στην υποψία,

μη λέν’ αυτοί οι αδίστακτοι, έχω αχρωματοψία;

 

Σα να μού λένε, να ο λαχνός και κουτουράδα τράβα,

αλλά φοβάμαι μην τυχόν και…λάκκο έχει η φάβα.

 

Μού βάλανε πρώτα το μπλε και δύο πρασινάκια,

 κίτρινο και πορτοκαλί κι άλλα τρία ασπράκια.

 

Και ποιο να βάλω ο φουκαράς, το δεύτερο, το πρώτο,

δε μοιάζει να πηγαίνουμε, να παίξουμε το ΛΟΤΤΟ;

 

Προς το Μαντείο των Δελφών, να πάω στην Πυθία

ή στους Φιλίππους να διαβώ, στην Άγια Λυδία;

 

Για να μού δώσουν τον χρησμό, τον έμπιστο στο χέρι

και να μού πούνε καθαρά, ποιο χρώμα με συμφέρει;

 

Κι έτσι, τα λόγια άκουσα, της μάντισσας Πυθίας,

μού ’πε, το μπλε είναι για οπαδούς, της Νέας Δημοκρατίας.

 

Όσο, λέει, για το πράσινο, είναι για πασοκτσήδες,

το κίτρινο για ύποπτους και…άλλους μπαταχτσήδες.

 

Αν πεις για το πορτοκαλί, είναι πολλών κομμάτων,

Σύριζα, Νέα Αριστερά κι άλλων τινών δογμάτων.

 

Το άσπρο είναι Αποχή, όπως κατά κανόνα,

δε θέλεις ρεύμα κι η ΔΕΗ, σού βγάζει τη χελώνα.

 

Της λέω, κυρά μάντισσα, έχω μια απορία,

δεν έβαλαν το κόκκινο, ποια είναι η αιτία;

 

Και η Πυθία χτύπησε, τότε δυο τρεις κουδούνες

κι είπε με δυνατή φωνή, αυτό είναι…για κομμούνες.

 

Αν το ’βαζαν θα το ’παιρνε, των Κινεζών η χώρα

και δε θα έμενε για εσάς, ούτε κιλοβατώρα.

 

Και μού ’πε, άκου τέκνο μου, ο νους σου εκεί δε φτάνει,

ότι αυτά τα κάνουνε, πάντα οι τσαρλατάνοι;

 

Που στα Χρηματιστήρια, δώσανε την ψυχή τους,

μπροστά στο κέρδος αψηφούν, μέχρι και τη ζωή τους;

 

Όλα του κόσμου τ’ αγαθά, μέσα εκεί τα βάζουν

κι ανάλογα τα γούστα τους, τ’ ανεβοκατεβάζουν.

 

Σιτάρι και πετρέλαιο, μια έχουν σημασία,

όχι του κόσμου το ψωμί, μα η κερδοφορία.

 

Το ρεύμα δεν τη γλίτωσε, οι υπουργοί ας το δούνε,

το κάνανε με χρώματα, για να αισχροκερδούνε.

 

Και μού ’δωσε τη συμβουλή, μην κάτσω εγώ και σκάσω

 το έγχρωμο φιρμάνι μου, στο…«μέρος» να κρεμάσω.

 

Και έξαλλος εφώναξα και αγανακτισμένος,

ποιος είν’ ο κύκλος των κλεπτών, ποιος ο καταραμένος;

 

Οι…πράσινες, οι κόκκινες, οι θαλασσιές οι χάντρες,

που πάντα μάς τη φέρνουνε, ετούτοι οι αντάρτες.

 

Να πάνε στον…αγύριστο, τους δίνουμε τα ναύλα,

οι άρπαγες και πονηροί, οι πράττοντες τα ΦΑΥΛΑ. 

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 09/12/2023

 

##########

 

Ο Ερντογάν μάς έρχεται!

 

Ο Ερντογάν μάς έρχεται, παιδιά ετοιμαστείτε,

στρώστε του κόκκινα χαλιά και…να υποκλιθείτε!

 

Δεν έρχεται μεσάνυχτα, όπως βροντοφωνούσε

και τα ωραία μας νησιά, για πάρτη του μετρούσε! 

 

Που αεροπλάνα έστελνε, κοπάδια κάθε μέρα

και κάνανε τις τσάρκες τους, σ’ ελληνικόν αέρα! 

 

Και φτάνανε, καμιά φορά, μέχρι τη Σαντορίνη,

μα, φάνηκε πως καίγανε, τζάμπα την κηροζίνη!

 

Έρχεται τώρα γελαστός, φέρνει καλά χαμπάρια,

αλλά, παιδιά, προσέξτε τον, είν’ άσσος στα παζάρια!

 

Σαν Αη-Βασίλης έρχεται, από την Καισαρεία

και φέρνει δυό συντάγματα, «ειδικούς» για συνοδεία!

 

Βαστάει πέννα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι

και σίγουρα έχει στο νου, μόνο το τι θα πάρει!

 

Γιατί το… «Μητσοτάκης γιοκ», στην ώρα του θυμού του,

το ’πε, μα το ’χει σίγουρα στο πίσω του μυαλού του!

 

Μα, ας τονε…συγχωρέσουμε, για τις αναποδιές του,

τώρα όπου μαλάκωσε και είναι στις καλές του!

 

Κεράστε τον, μόλις ερθεί, με μπόλικο σερμπέτι,

να έχει γλύκα απ’ την αρχή, αυτό το μουχαμπέτι!

 

Κι ας πάρει η Μητσοτάκαινα, την Εμινέ απ’ το χέρι,

να πάνε στης Ακρόπολης, ντογρού στα άγια μέρη!

 

Και να της πει για αγάλματα, ζαμάνια περασμένα,

που άλλα είν’ ακόμη εδώ κι άλλα είναι κλεμμένα!

 

Ότι οι προοο παππούδες της, αυτά δεν τα θαυμάζαν

και όταν βρίσκαν «μουστερή»(*), το χαρτζιλίκι βγάζαν!

 

Μα, τι θα κάνει η Εμινέ, πίσω θα μας τα φέρει;

Λέτε, του Σούνακ την κυρά, μην τύχει και την ξέρει;

 

Λέτε, να φιλοτιμηθεί, να της τηλεφωνήσει,

τις απρέπειες του άντρα της, μήπως και της θυμίσει;

 

Που του Κυριάκου έκλεισε, κατάμουτρα την πόρτα

κι έχει στο νου του, οι Έλληνες, πως όλοι τρώνε χόρτα!

 

Αυτά αν θέλει ας τα πει, στην Εμινέ η Μαρέβα

και ας της δείχνει αγάλματα, στο ανέβα και κατέβα!

 

Μα εμείς, παιδιά, ας έχουμε, στο νου τον…μουσαφίρη,

γιατί τόσα χαμόγελα, σε ποιον κάνει χατίρι;

 

Άμα μιλάει αληθινά, σαν τον Άγιο Βασίλη,

μετά χαράς να γίνουμε…ως και οι πρώτοι φίλοι!

 

Να μην κρατάμε συνεχώς, κανόνια και τουφέκια

και να μη λέμε με θυμό, λόγια…αστροπελέκια!

 

Και τα αεροπλάνα μας, να είναι για ασκήσεις

κι όχι για παραβίαση κι «άγριες» τέτοιες πτήσεις!

 

Μην τρέμουμε για πόλεμο, να μην χαθούν παιδιά μας

κι ο Ερντογάν να έρχεται, τουρίστας στα νησιά μας!

 

Κι από το «Μητσοτάκης γιοκ», στ’ αλήθεια, «βαρ»(**) να γίνει,

να ζούμε Τούρκοι κι Έλληνες, στο μέλλον με ΕΙΡΗΝΗ!

*=πελάτης **=υπάρχει

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 04/12/2023

 

##########

 

Παύση πυρός…

 

Σίγασαν τα κανόνια στη Γάζα,

τώρα που έγινε χαλάσματα και μπάζα,

προβλέπεται για τέσσερις μέρες

κι ύστερα θ’ αρχίσουν και πάλι οι σφαίρες.

 

Ελευθερώνονται με το σταγονόμετρο οι όμοιροι,

μήπως στην περιπέτειά τους, βγήκαν…καλόμοιροι; 

Ήταν, βέβαια, βασάνων θύματα,

αλλά, άλλοι χιλιάδες, είναι στα μνήματα.

 

Άλλοι στα μπάζα παραχωμένοι,

ποια συνέχεια τους περιμένει;

Μην τους «κηδέψουν» οι μπουλντόζες,

μ’ όλη την άμορφη μάζα

και δε θα ’χουν μνήμα στη Γάζα;

 

Άλλοι όμοιροι κρατούνται ακόμη,

για τη λευτεριά τους, δαιδαλώδεις οι δρόμοι.

Στα τούνελ αλυσοδεμένοι,

πια τύχη, άραγε, τους περιμένει;

 

Φίλε, αυτά που βλέπουμε,

 είναι «ανθρώπινες» πράξεις,

το αφήνω σε σένα, πού θα τις κατατάξεις.

Εμένα δεν μού φαίνονται για έργα ανθρώπων,

ταιριάζει αφάνταστα, για τη ΖΟΥΓΚΛΑ

και άλλων τινών τόπων.

 

Μα, λάθος μου, φίλε, το παίρνω πίσω,

δεν θέλω τη ζούγκλα να την αδικήσω.

Εκεί όλα γίνονται με αρμονία,

τα θηρία θέλουν να φάνε,

δεν έχουν κακία.

 

Πιάνουν το θύμα τους, το τρώνε και κοιμούνται,

σκοτώνουν γιατί πεινάνε, δεν εκδικούνται.

Μα εμείς, οι «έξυπνοι» άνθρωποι…τρομάρα μας,

τρώμε για εκδίκηση, μόνοι μας τη φάρα μας.

 

Εμείς που φτιάξαμε θεούς, κατά πώς μας συμφέρει

και μας έκαναν, λέμε, κατ’ ομοίωσή τους,

αγαθούς, εύσπλαχνους…με τον σταυρό στο χέρι.

Άραγε, ο κάθε θεός, άμα στη γη κάτω κοιτάξει,

δε θα ρίξει αστροπελέκια, 

αυτούς που έκανε να τους κάψει;

 

Ο δικός μας, ο Κύριος, ο Αλλάχ των Μουσουλμάνων,

ο Γιαχβέ των Εβραίων, τα είδωλα των Σαμάνων, 

λέτε να χαίρονται όταν τσακωνόμαστε

και άδικα των αδίκων σκοτωνόμαστε;

 

Φίλε, θα μού πεις, ζω…στην κοσμάρα μου

και ανακατώνω τους θεούς, στα έργα των ανθρώπων,

τρομάρα μου!

Σού λέω, δεν την αντέχω αυτή την υποκρισία,

που λένε ό,τι σφάζουν και σκοτώνουν,

με του θεού τους την ευλογία.

 

Ας το πούνε καθαρά, πως ο θεός τους είναι η κακία,

αυτά δεν είναι έργα, για ανθρώπους με θρησκεία.

Αλλά δυό πράγματα είναι γνωστά εξάλλου,

το ΣΥΜΦΕΡΟΝ και η ΠΛΥΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ.

 

Φίλε, αρκετά σ’ έχω κουράσει,

γιατί…το γινάτι μου, με έχει πιάσει.

Σπάζω το κεφάλι μου να γράψω,

πού τους πολέμαρχους να κατατάξω.

Αγαθά είν’ όλα τα πλάσματα της οικουμένης,

της τάξης αυτών των ΜΠΑΣΤΑΡΔΩΝ εξαιρουμένης.

 

Τέλος, ο κόσμος ανακουφίστηκε,

με την είδηση της εκεχειρίας,

αν λήξη αυτή, ας ξαναρχίσουνε τον πόλεμο

και πάλι στο…όνομα της θρησκείας.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 27/11/2023

 

##########

 

Γιατί οι Πόλεμοι, γιατί;

 

Βροντάνε τα κανόνια, πέφτουν οι οβίδες,

το αίμα ποτάμι, χάνονται ελπίδες,

γέροι και νέοι, μωρά στα κρεβάτια,

κλείνουν πριν την ώρα τους, άδικα τα μάτια.

 

Μίσος, κακία, φωτιά και μανία,

με τέτοια γεγονότα, χιλιάδες βιβλία,

βασιλιάδες, στρατιές και εξορμήσεις,

πόθος μεγάλος, για κατακτήσεις.

 

Μικρή η Γη μας, δεν μας χωράει

ή κάτι άλλο μάς τυραννάει;

Τους δυό πολέμους του τώρα κοιτάζω

και, ίσως άδικα, το κεφάλι μου σπάζω.

 

Γιατί η επίθεση στην Ουκρανία, 

είχε στένωση η…φαρδεστάτη Ρωσία;

Γιατί ο χαμός στην Παλαιστίνη,

ήταν ανάγκη να γίνει καμίνι;

 

Η Γη μας τεράστια, χωράμε όλοι,

αν τη δουλεύουμε, σαν περιβόλι,

θα μας ταΐζει, θα μας ποτίζει,

τον Πόλεμο ο άνθρωπος, δεν τον αξίζει.

 

Αλλά γιατί, ρωτάω και πάλι,

γιατί του Πολέμου η αιώνια πάλη;

Μήπως η ξένη περιουσία,

μη των ανθρώπων η δουλεία;

 

Γιατί…Ξέρξες, Αύγουστοι, Σουλτάνοι,

Αυτοκράτορες, Τζενκισχάνοι,

στα πέρατα της Γης, θέλαν να πάνε,

μήπως γιατί δεν είχαν να φάνε;

 

Μήπως, λέω, οι Αυτοκρατορίες,

έκαναν και αυτές ληστείες,

από τα πανάρχαια χρόνια,

όπως τα σημερινά κλεφτρόνια;

 

Ας μου πει, λοιπόν, όποιος ξέρει,

του Αττίλα η επιδρομή, πού διαφέρει,

και η Κωνσταντινούπολη το 1453,

από μια κοινή ληστεία;

 

Ληστεία σε χρυσό κι ανθρώπινα χέρια,

να τα πουλήσουν σκλάβους, σε ξένα μέρια(*),

σκοπός τους, πάντα, να θησαυρίζουν

και άλλους λαούς να βασανίζουν.

 

 

Αλλά και των Ισπανών και Πορτογάλων

και των αποικιοκρατών των άλλων,

οι…κτήσεις τους, αν δεν ήταν ληστείες,

που υφάρπαξαν ξένες εστίες.

 

Αυτά, όμως, ανήκουν στο παρελθόν μας,

τώρα, τον κακό μας τον καιρό μας,

δεν ξεφεύγουμε απ’ την κακιά μας μοίρα,

γιατί…τα μυαλά μας και μια λίρα.

 

Τι να τους κάνω Μπετόβεν, Πικάσο,

Άινστάιν και Νόμπελ, να τους…βράσω,

αφού η αλλαγή δεν έχει γίνει,

η ευλογημένη, Επί Γης Ειρήνη;

 

Τι να τους κάνω Σωκράτη Πυθαγόρα,

αφού φαγωνόμαστε, ως αυτή την ώρα,

τον Περικλή, τον Ευριπίδη, τον Αισχύλο,

αφού ο ένας μας, βλέπει τον άλλον σκύλο;

 

Τι να τα κάνω τα Τζαμιά, τις Συναγωγές, τις Εκκλησίες,

τα Κοράνια, τις προσευχές, τις λειτουργίες,

αφού οι οβίδες σκάνε και σφυρίζουν

κι ούτε χρώμα, ούτε θρησκεία γνωρίζουν;

 

Τι να την κάνω την ανθρώπινη ιδιοφυία,

που στο θέμα της Ειρήνης, πρόοδος καμία;

Στις εφευρέσεις για τον Πόλεμο, είμαστε ξεφτέρια,

Πυρηνικά όπλα, αντί για μαχαίρια.

 

Σε μια κλωστή κρέμεται, η ζωή στον Πλανήτη.

Μήπως την κόψει, μια μέρα, το χέρι ενός…αλήτη;

Κι αν εξαφανιστούμε, όπως οι δεινόσαυροι, οι μεγάλοι,

θα φταίει, το…ξερό μας το κεφάλι.

(*)=μέρη

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 20/11/2023

 

##########

 

Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα

 

Αλέξη, Αλέξη, επίβλεψον εκ του κρησφύγετου

και ίδε και επίσκεψαι την άμπελον ταύτην,

ην εφύτευσεν…η αριστερά σου! 

 

Αλέξη μου, στη θέση σου, θα μού ερχόταν τρέλα,

τώρα που αποχώρισε, με…ντόρο η Ομπρέλα!

 

Σαν έφυγες, Αλέξη μου, σού ’πα, γιατί το κάνεις;

Εσύ σ’ αυτό το…ποίμνιο, ήσουν καλός τσομπάνης!

 

Αλλά έφυγες έξαφνα, σε κάποιες ώρες «σάπιες»

και από τότε χάθηκες, τη γλώσσα σου κατάπιες!

 

Για σκέψου, κυρ Αλέξη μου, τι κόπο και αγώνα,

που έβαλες από παιδί, σ’ αυτόν τον αμπελώνα!

 

Και πήρες το τιμόνι του, από τον Αλαβάνο,

στο τέσσερα τοις εκατό και όχι παραπάνω!

 

Και…γενικά μαζώματα, χτύπησε η σάλπιγγά σου

και τσούρμο «υποταχτικοί», μπήκαν στας διαταγάς σου! 

 

Συνέρρεαν, Αλέξη μου, η σάρα και η μάρα

κι εσύ όλους τους δεχόσουνα, χωρίς καμιά τρομάρα!

 

Ήθελες πασοκογενείς και κάθε πικραμένο

κι ύστερα…ζευγαρώθηκες, σφιχτά με τον Καμμένο!

 

Και έκανες κυβέρνηση…τουρλού και κατσαμάκι

και έφαγες τρικλοποδιά, από τον Μητσοτάκη!

 

Δεν ήταν τόσο τραγικό, αλλά κι εσύ να χάσεις

και στην αντιπολίτευση και πάλι να περάσεις!

 

Κι άλλοι παλιοί πρωθυπουργοί, ανεβοκατεβαίναν,

εσύ, όμως, δεν το άντεξες, δεν έμοιασες κανέναν!

 

Και πήρες τα παπούτσια σου, στα ξαφνικά, στο χέρι

και πού πήγες και κρύφτηκες, κανένας, πια, δεν ξέρει!

 

Και σαν καρφί έκανε ντου, ένα Αμερικανάκι

κι έχει αρχηγό ο ΣΥΡΙΖΑ, τώρα τον Κασσελάκη!

 

Και αυτομάτως άρχισε, η ζήλια και η γκρίνια,

του Μητσοτάκη, άραγε, είναι φρένο στη γκίνια;

 

Ακούγονται πάρα πολλά, στον πρόεδρο αντιρρήσεις

κι από τη Συνεδρίαση, πολλές αποχωρήσεις!

 

Η Κεντρική Επιτροπή, μένει κουτσουρεμένη

κι απ’ τους παλιούς συντρόφους σου, μόν’ ο Πολάκης μένει!

 

Τουτέστιν, κυρ’ Αλέξη μου, εμένα ο νους μου πάει,

διάλυση η σάλπιγγα, στο κόμμα σου χτυπάει!

 

Κι εσύ εκεί, δεν ξεκολλάς, κοντά από την Μπέτυ,

μήπως και ηδονίζεσαι, μ’ αυτό το…μουχαμπέτι;

 

Κάποτε, ναι, σου φύγανε, Ζωή και Λαφαζάνης

και ο των Οικονομικών, με ένα «νι» ο Γιάνης!

 

Μα εσύ κρατούσες δυνατά, ως ο βοσκός την γκλίτσα

και δε σού κάνανε ζημιά, οι δυό και η Ζωίτσα!

 

Μα τώρα, αλλάξαν οι καιροί, τα πράγματα αγριεύουν,

λείπει ο γάτος μακριά και οι ποντικοί χορεύουν!

 

Φύγανε πρώην υπουργοί, αλλά αυτό δε φτάνει,

η αχλάδα πίσω, Αλέξη μου, το έχει το κοτσάνι!

 

Δεν θέλω από μέρος μου, να κάνω την Κασσάνδρα,

το κόμμα σου κατρακυλά, μ’ αυτόν εδώ τον άνδρα!

 

Και βλέπω μέσα στη Βουλή, να έχει ρόλο νάνου,

θα φτάσει στα «επίπεδα», του Αλέκου Αλαβάνου!

 

Τα ανεμομαζώματα, τώρα ξανά σκορπάνε,

στο τέσσερα τοις εκατό, «ντογρού» με φόρα πάνε!

 

Μετά απ’ αυτό το αλαλούμ και το γερό χαστούκι,

το εξουσίας κόμμα σου, θα γίνει… ένα Κουτούκι!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 13/11/2023

 

##########

 

Τα…ρουφιανοκαρφώματα!

 

Γεια σου κυρ’ Χατζηδάκη μου, ποτέ να μην πεθάνεις,

αφού απ’ τα ανέλπιστα, πλούσιο θα με κάνεις!

 

Τέτοια κουβέντα, υπουργέ, δεν έχω ξανακούσει,

καιρός τώρα κάθε φτωχός, με μύρα να σε λούσει!

 

Αν δείξουμε, κύριε Κωστή, μας λες, φοροφυγάδες,

τζουπ, θα χωθούν στην τσέπη μας, μέχρι και τρεις χιλιάδες!

 

Μα, ποιος θεός σε φώτισε τη σκέψη σου ετούτη,

που στο εξής θα κολυμπώ κι εγώ μέσα στα πλούτη;

 

Φοροφυγάδες δω κι εκεί κι εγώ στρατιές γνωρίζω

και με την ευλογία σου, να δεις, θα τους ξυρίζω!

 

Προχθές πήγα κι αγόρασα, ένα κοτοσουβλάκι

κι απόδειξη δεν μου δωσαν, κύριε Χατζηδάκη!

 

Ένα κουμπί μού έραψε, τις άλλες ένας ράφτης

μαύρο το πήρε το ποσόν, λάτρης κι αυτός απάτης!

 

Κι εκείνος ο ποδηλατάς, μού φούσκωσε μια ρόδα,

στη ζούλα τα κονόμησε, πάει θα βουλιάξει η χώρα!

 

Πριν ένα μήνα έπαθα, τα ίδια στον τσαγκάρη,

μα ο νόμος σου δεν είχε βγει, γι’ αυτό είχε τη χάρη!

 

Μα, πού είσαι, υπουργάρα μου, αυτοί κλέβουν το κράτος,

αλλά από μένα θα το βρουν και θα τους βγει ο πάτος!

 

Τα μάτια δεκατέσσερα, θα τα ’χω όπου πάω

κι αν βλέπω καμιά ζαβολιά, θα σού τηλεφωνάω!

 

Αλλά σού βάζω, υπουργέ, τώρα κι εγώ έναν όρο,

το…μπόνους προκαταβολή κι ύστερα επ’ αυτοφώρω!

 

Θα έρχεται η ΑΑΔΕ, αλλά για να τους «δείξω»,

πρώτα το μασουράκι μου, στο χέρι μου να σφίξω!

 

Αλλιώς δεν έχει…κάρφωμα, το «εθνικό καθήκον»,

γιατί αν δουλεύω βερεσέ, μηδέν εις το πηλίκον!

 

Έτσι, κι εγώ θα βολευτώ, κύριε Χατζηδάκη,

γιατί απ’ τις πέντε του μηνός, δεν έχω παραδάκι!

 

Ίσως πάρω πετρέλαιο κι άλλο να μην παγώνω,

ίσως και κανένα κρασί, να πίνω…κι ας καρφώνω.

 

Και στο υπόσχομαι, υπουργέ, ας είν’ ο γείτονάς μου,

ας είναι ο κουμπάρος μου και…ο γιος της μαμάς μου!

 

Γιατί με καταντήσατε, κουρέλι και ζητιάνο,

που η σύνταξη δεν ξεκολλάει, να πάει παραπάνω!

 

Την κόψατε εκατό φορές, άραγε, τις μετράτε;

Να σας κοπεί η όρεξη, όταν πάτε να φάτε!

 

Μας τρέλανε η αγορά, κύριε Χατζηδάκη,

τώρα με το γραμμάριο, παίρνουμε το λαδάκι!

 

Κοτόπουλο, κρέας κι αβγά, στη χάση και στη φέξη,

αλλά κανένας υπουργός, δε λέει πως έχει φταίξει!

 

Η ακρίβεια είν’ «εξωγενής», όλοι σας τσαμπουνάτε,

μα ανοίξατε τα μάτια σας, σ’ άλλες χώρες που πάτε;

 

Που οι μισθοί είναι πιο ψηλά και οι τιμές πιο κάτω

κι εδώ τα πάντα ακριβά και οι μισθοί στον πάτο;

 

Μα εντάξει, υπουργάρα μου, εσύ έδωσες τη λύση,

ας γίνει ο φτωχός καρφί, αν θέλει για να ζήσει!

 

Ας το σκεφτεί κι ας λογισθεί, ο έχων νουν και ώτα,

ντροπή, πια, να μιμούμαστε, τα χουντο-καθεστώτα!

 

Να χαίρεσαι την έμπνευση, που…μού θυμίζει μπότες

καθώς και τις αγέλες σου, τους πρόθυμους προδότες!

 

Κυρ’ Χατζηδάκη τ’ αναιρώ, όσα σού ’πα πιο πάνω,

κάλλιο να τρώω ξερό ψωμί, τον χαφιέ δεν κάνω! 

 

Κι ο Διογένης έτρωγε, φακές όταν πεινούσε,

αλλά κανέναν άρχοντα κι αυτός δεν προσκυνούσε! 

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 01/11/2023

 

##########

 

Ε, Πούτιν, ξεχαστήκαμε!

 

Ε, Πούτιν, ξεχαστήκαμε, τι κάνεις εκεί πάνω,

βλέπεις, έχω πολύ καιρό, καντάδα να σου κάνω!

 

Γιατί όπως όλοι κι εγώ, βλέπω επί του παρόντος,

τι γίνεται…παράπλευρα, στον Ναό του Σολομώντος!

 

Και τα κανάλια, «στρατηγέ» κι αυτά εκεί κοιτάζουν

και ειδήσεις από σένανε, με…τσιγκουνιά τις βγάζουν!

 

Μα, εσύ εκεί, φαντάζομαι, αβέρτα βομβαρδίζεις

και σ’ όποιον τύχει Ουκρανό, κάστανα δε χαρίζεις!

 

Αλλά εγώ, Βλαδίμηρε, θέλω να σε ρωτήσω,

μετράς και τα «κασόνια» σου, που σού ’ρχονται οπίσω;

 

Καλά, λες για τους Ουκρανούς, πως είναι οι εχθροί σου

κι όσους σκοτώνεις πιο πολλούς, χαίρεται η ψυχή σου!

 

Και νόμιζες, Βλαδίμηρε, παρέλαση θα κάνεις

μ’ «απώλειες» μηδαμινές, τον Ζελένσκι θα ξεκάνεις!

 

Μα, είκοσι μήνες πέρασαν κι ακόμη να νικήσεις,

να μπεις μέσα στο Κίεβο, εκεί να το γλεντήσεις!

 

Βλέπεις, λοιπόν στρατάρχα μου, το μήνυμά σου το ’χω, 

πως έκανες λογαριασμό, χωρίς τον ξενοδόχο!

 

Και θα σού πω, πως το ’χετε, το χούι οι μεγάλοι,

κάνετε το γιουρούσι σας και όπου θέλει ας βγάλει!

 

Θυμάσαι, στο Αφγανιστάν, που μπήκατε με γέλια

κι ύστερα τσακιστήκατε, με την ουρά στα σκέλια;

 

Όπως κι οι Αμερικανοί, ούνα φάτσα, ούνα ράτσα,

μπούκαραν μες στο Βιετνάμ, να δείξουν που ’χουν μπράτσα!

 

Κι αβέρτα κουβαλούσανε, γεμάτα τα κιβούρια,

όμως δεν διδαχτήκανε, απ’ αυτά τους τα κουσούρια!

 

Το ίδιο κάναν στο Ιράκ και το ακριβοπληρώσαν,

αλλά και στο Αφγανιστάν, τον κώλο τους λερώσαν!

 

Μα, θα μού πεις, Βλαδίμηρε, ποιοι βρήκαν τον μπελά τους,

αυτοί που κυβερνούσανε ή μήπως τα παιδιά τους;

 

Αυτοί στο Καπιτώλιο κι εσύ μες στο Κρεμλίνο,

λες για τα ξένα τα παιδιά, έναν παρά δε δίνω!

 

Ένα πουλί μου σφύριξε, Βλαδίμηρε στ’ αυτί μου,

εκατόν είκοσι χιλιάδες έχασες και μαύρισε η ψυχή μου!

 

Μα, εσύ εκεί, να υψωθεί, η ρώσικη σημαία

έτσι όπως έκανες «προχθές», στην…έρημη Κριμαία!

 

Να πάρει, λες, η χώρα σου, ποτάμια και κοιλάδες

κι ας έχει τόσην έκταση, για εκατόν τριάντα Ελλάδες!

 

Λες και θα ζείτε πιο καλά, αν κι άλλο μεγαλώσει,

αλλού βρέχει, αν ο πόλεμος, παιδιά πολλά σκοτώσει!

 

Τη νεολαία σου έβαλες, στη ρώσικη ρουλέτα

και τελειωμός δεν φαίνεται, σαν κρητική βεντέτα!

 

Μένεις ψυχρός κι ας χάνονται, άδικα τόσα νιάτα

κι όλο τον κόσμο έκανες…σαν ρώσικη σαλάτα!

 

Όλοι οι μεγάλοι αυτής της γης, έχετε υπεροψία,

το δείξατε πολλές φορές, μέσα στην ιστορία!

 

Και άλλοτε τσακίζετε, άλλοτε σας τσακίζουν,

Χίτλερ και Ναπολέοντα, μην κάτι σας θυμίζουν;

 

Μα ένα είναι σίγουρο, σκοντάφτετε ή νικάτε,

ζωές αθώων χάνονται κι εσείς δεν τις μετράτε!

 

Ίσως να ξεχαστήκαμε, μες στο καλοκαιράκι,

μα, να στα ψάλω ήθελα, ξανά ένα χεράκι!

 

Πούτιν, δεν απαλλάσσεσαι, από την αμαρτία,

με κεφαλαία για ΦΟΝΙΑ, θα σ’ έχει η ιστορία!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 29/10/2023

 

##########

 

Το μίσος κι ο φανατισμός

 

Το μίσος κι ο φανατισμός, τον άνθρωπο τυφλώνει,

γίνεται πέτρα η καρδιά και το μυαλό θολώνει.

 

Απ’ όπου κι αν πηγάζουνε, θέλεις από θρησκείες,

θέλεις απ’ την πολιτική, τις ίδιες φέρνουν βίες.

 

Ακόμη κι η οπαδική, αθλητικών ομάδων

κι αυτή είναι μία πηγή, σχιζοφρενών φονιάδων.

 

Αλλά και του εθνικισμού, το μίσος δεν μετριέται,

θεριό γίνετ’ ο άνθρωπος, η ανθρωπιά ξεχνιέται.

 

Εδώ, ας περιγράψουμε, καθένα εν ολίγοις,

που, φίλε, χάνεις το μυαλό κι άναυδος καταλήγεις.

 

Πολιτικός φανατισμός, κάποιους είχε τρελάνει

και άνανδρα σκοτώσανε, τον Παύλο Μπακογιάννη.

 

Και άλλοι κυριεύτηκαν, ξέφρενα από λύσσα

κι άγρια δολοφόνησαν, νύχτα τον Παύλο Φύσσα.

 

Και άλλοι φανατίστηκαν και σάλεψε ο νους τους

και με μαχαίρια σκότωσαν, τους αντιοπαδούς τους.

 

Πρώτα τον Άλκη Καμπανό κι ύστερα κάποιοι άλλοι,

μέσα στη Φιλαδέλφεια, τον Κατσουρή Μιχάλη.

 

Τώρα για τη θρησκευτική, τι θέλετε να πούμε,

πράγματα αποτρόπαια στις μέρες μας τα ζούμε.

 

Βόμβες μες στις συναγωγές, αλλά και στα τεμένη,

που άλλος πάει για προσευχή και ζωντανός δε μένει.

 

Μα, το αποκορύφωμα, στο ανθρώπινο το μίσος,

σίγουρα μάς το έδειξε, ο Αδόλφος Χίτλερ-λύσσος.

 

Όπου Εβραίους έκαψε, Γύφτους και…Γιαχωβάδες,

καθώς κι ομοφυλόφιλους κι άλλες τινές ομάδες.

 

Κι αν πάμε λίγο πιο παλιά, κάποιους αιώνες πίσω,

τη νύχτα του Βαρθολομαίου, θέλω να σας θυμίσω.

 

Αλλά, ας μπούμε στο…ψαχνό, για τώρα, αυτές τις ώρες,

όπου τραβούν οι άνθρωποι, μαρτύρια και μπόρες.

 

Εκεί που τους…ξεχάσαμε, Γάζα και Ισραηλίτες,

να, η Χαμάς εξόρμησε και έσφαξε πολίτες.

 

Και άλλους αιχμαλώτισε, για δυνατό παζάρι

και τον στρατό του Ισραήλ, μ’ αυτούς να…κουμαντάρει.

 

Κι αμέσως ξεχυθήκανε, όλοι οι φανατισμένοι

και το πανηγυρίζανε, τρελοί και μεθυσμένοι.

 

Γιορτάζανε το γεγονός, που σφάξαν τους εχθρούς τους,

αν ήταν γέροι και παιδιά, δεν το ’βαζε ο νους τους.

 

«Ν’ αγιάσουνε τα χέρια σας», λέγαν σ’ όλους τους σφάχτες

και θαύμαζαν που πήδηξαν, τους τρομερούς τους φράχτες.

 

Τώρα που θύμωσε ο εχθρός κι αβέρτα βομβαρδίζει

κάθε φανατισμένος τους, τον βλαστημά και βρίζει. 

 

Λένε, ο εχθρός είναι φονιάς, σκοτώνει και ρημάζει,

εκείνοι όταν σκοτώνανε, ο θεός είπαν τους βάζει.

 

Τέτοια έχουνε λογική, τέτοια έχουν αλήθεια,

αυτοί είναι μόνο άνθρωποι, οι άλλοι…ούτε μερμήγκια.

 

Κι απ’ όλα το χειρότερο, το άρρωστο μυαλό τους,

βάζει ασπίδα στον εχθρό, τον ίδιο τον λαό τους.

 

Έναν λαό που μαρτυρεί και χρόνια υποφέρει,

σε τι γκρεμό τους οδηγούν, ούτ’ ο θεός τους ξέρει.

 

Το μίσος κι ο φανατισμός, απ’ όπου κι αν πηγάζει,

το είδαμε πολλές φορές και ξέρουμε πού βγάζει.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 23/10/2023

 

##########

 

Δαυίδ και Γολιάθ

 

Νάτα, Δαυίδ και Γολιάθ, πιαστήκανε και πάλι,

ίσως χίλιες και μια φορές, πού, άραγε, θα βγάλει;

 

Αυτοί αλληλοσφάζονται, τριάντα και αιώνες,

μα τώρα…εκσυγχρονίστηκαν και δεν κρατούν σφεντόνες.

 

Πετάξανε και τα σπαθιά, πετάξαν και τις πέτρες

κι έχουν πυραύλους τρομερούς και έξυπνες ρουκέτες.

 

Παιδιά, είναι να απορείς, αλλά και να θαυμάζεις,

για τα μυαλά που κουβαλάν και μπρος τους να τρομάζεις.

 

Μα, τι μανία είν’ αυτή, να σφάζουν να ρημάζουν

και ταυτοχρόνως του Θεού, τ’ όνομα να φωνάζουν!

 

Κάλλιο να είμαι άθεος κι ήσυχα να γερνάω,

παρά να σφάζω στα τυφλά και θεούς να προσκυνάω.

 

Μα, θα μου πείτε είναι παλιά αυτά τα παραμύθια,

που στρατηλάτες ζήταγαν, απ’ τους θεούς βοήθεια.

 

Δε νοιάζονταν τους άμαχους, ήθελαν να νικήσουν

και σαν νικούσαν έτρεχαν, θεούς να προσκυνήσουν.

 

Αυτό, όμως, συνεχίζεται, στη σύγχρονη εποχή μας,

που τάχα προοδέψαμε, τρομάρα και ντροπή μας!

 

Λοιπόν, αυτοί οι…χαμάσηδες, δε θέλουν την ειρήνη, 

χτυπούν πάλι το Ισραήλ και ό,τι θέλει ας γίνει.

 

Είναι ορκισμένα τα παιδιά και δε θα σταματήσουν,

μέχρι, ουέ, το Ισραήλ, να το εξαφανίσουν.

 

Είν’ όνειρο απατηλό ή αν τα καταφέρουν

και οι προφήτες του Σινά, ίσως να μην το ξέρουν.

 

Ως τώρα στις απόπειρες, σ’ όλες που έχουν κάνει,

ο Δαυίδ αν και μικρός-μικρός, πιο δυνατός εφάνει.

 

Αυτοί μια λαοθάλασσα κι αυτός ένα μυρμήγκι,

μα στην παλαίστρα φαίνονται, αδύνατοι και λίγοι.

 

Και τώρα τρεις αλίμονο, οι αθώοι θα πληρώσουν,

άλλοι νεκροί κι άλλοι γυμνοί, τρέχουν για να γλιτώσουν.

 

Και η Χαμάς ένα σκοπό έχει μες στο μυαλό της,

οι Άραβες οι απανταχού, να έρθουν στο πλευρό της.

 

Εάν χιλιάδες σκοτωθούν και αν ξεσπιτωθούνε,

ουδέν κακό και κάποτε…άλλοι θα γεννηθούνε.

 

Μόνο να πλήξουν τον εχθρό, αυτό μόνο τους φτάνει,

οι Ευρωπαίοι να το ιδούν και οι Αμερικάνοι.

 

Ας γίνουνε γης Μαδιάμ, άμορφη μαύρη μάζα

και ας μη μείνει ούτε ψυχή, καμία μες στη Γάζα.

 

Και βιβλική καταστροφή, καμία δεν τους νοιάζει,

γιατί ο σκοπός ο…ιερός, τα μέσα τα αγιάζει.

 

Αυτοί είν’ ανθρώποι του θεού, αυτοί οι καταραμένοι,

που ο κόσμος τους παρατηρεί, με την πνοή κομμένη;

 

Αλλά κι ο άλλος, βρε παιδιά και ο…ιερωμένος,

που μόλις είδε τη σφαγή, βγήκε ευχαριστημένος.

 

Που προσκυνά ολημερίς, επάνω στα μιντέρια

κι είπε αυτοί που σφάξανε, χρυσά έχουνε χέρια!!!

 

Του Δία θα του έλεγα, που τον έχουμε σβήσει,

να του ’ριχνε έναν κεραυνό, για τούτην του τη ρήση.

 

Αν είν’ ανθρώποι του θεού, αυτοί οι τσαρλατάνοι,

τότε ο θεός τους, κατ’ εμέ, ούτε δεκάρα κάνει.

 

Το λέω για τους πολέμαρχους, του κόσμου, μάθετέ το,

ο έχων ώτα, φίλοι μου, ακούειν ακουέτω!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 16/10/2023

 

##########

 

Όταν θα πάω, κυρά μου, στο παζάρι

 

Όταν θα πάω, κυρά μου, στο παζάρι,

θα σ’ αγοράσω μία προβατίνα,

γιατί μας τρέλαναν, κυρά μου, στην ακρίβεια,

οι πρωτεύουσες Βρυξέλες και Αθήνα!

 

Θα τη βοσκάμε, για να βγάζει λίγο γάλα,

εσύ κι εγώ να πίνουμε λιγάκι

κι αν είναι και γαλατερή, καλή κυρούλα,

το περίσσευμα θα το πήζεις γιαουρτάκι!

 

Κι αν ξαναπάω, κυρά μου, στο παζάρι,

θα σ’ αγοράσω καμιά δεκαριά κοτούλες,

να μας γεννάνε φρέσκα αβγουλάκια

και να τις βοσκάμε στα λιβάδια, στις πεζούλες!

 

Γιατί, κυρά μου, τώρα τα αβγογάλατα,

έχουν γίνει μόνο είδη της πολυτελείας

και τέτοια ακρίβεια δεν θα την προφήτευαν,

ο Ιερεμίας, ο Ησαΐας, ούτε κι ο προφήτ-Ηλίας!

 

Και σίγουρα θα ξαναπάω στο παζάρι

και θα σ’ αγοράσω ένα όμορφο γουρούνι,

γιατί αγρίως πια μας φτωχοποίησαν,

οι πλεονέκτες, Έλληνες και Ούννοι!

 

Και θα το βόσκουμε κι αυτό μαζί με τ’ άλλα,

να τρώει ρίζες, ό,τι βρει και σαλιγκάρια

και θα παχύνει, κυρά μου, ως τα Χριστούγεννα

και θα γίνει τρία-τέσσερα καντάρια!

 

Κι όταν το σφάξουμε θα πλημμυρίσουμε στο κρέας

και θα κάνουμε λαρδί και καβουρμάδες,

απ’ το λίπος του θα βάζουμε στα φαγητά,

όπως έκαναν οι συχωρεμένες μας μαμάδες!

 

Γιατί, κυρά μου, το κρέας στα χασάπικα,

δεν είναι για νοικοκυριά κατηγορίας τρίτης

και αν δεν τρώμε κρέας, μού είπε ο γιατρός,

πως θα μας πέσει απότομα ο αιματοκρίτης!

 

Κι εκεί που θα βοσκάμε αυτά τα ζωντανά μας,

οι αγριελιές είναι χιλιάδες φυτρωμένες

κι εγώ τις έριξα μία λοξή ματιά,

με τον καρπό, τον ταπεινό τους, είναι φορτωμένες!

 

Εγώ, που λες, από τα χαμηλά κι εύκολα θα μαζεύω,

για ψηλά θα σε κρατάω αγκαλιά, καρπό να φτάνεις,

οι πατούχες σου στον ώμο μου, σαν ακροβάτισσα

και για ισορροπία τα κλαδιά να πιάνεις!

 

 

Κι όταν μαζέψουμε ικανή ποσότητα, κυρούλα μου,

θα βάλω τέχνη και θα φτιάξω ένα πατητήρι, 

ένας σοφός είπε «πενία τέχνας κατεργάζεται»,

μάλλον μιλούσε για φτωχό και για μπατίρη!

 

Έτσι, θα βγάλουμε το «άγριο» λαδάκι μας,

γιατί το «ήμερο» του εμπορίου πια το λάδι,

γύρνα τα σούπερ μάρκετ στη σειρά,

φωτιά και απλησίαστο έχει γίνει το ρημάδι!

 

Και θα σου φτιάξω μια καλύβα δίπλα στο ποτάμι

και το γάργαρο νερό θα είναι των ποτών μας πια η κάβα

και στο υπόσχομαι, πως θα ’ναι η καλύβα μας,

πιο γερή και απ’ το γήπεδο του Καλατράβα!

 

Κι εκεί θα ζούμε στον παράδεισο ολομόναχοι,

σαν τον Αδάμ και σαν την Εύα θα γυρνάμε

και για να μη γεμίζει ο βόθρος μας (τζάμπα λεφτά),

στη μοναξιά, στον ποταμό θα…κατουράμε!

 

Βρακιά και σώβρακα θα παίρνουμε απ’ το παζάρι

και ξέχασε, κυρά μου, κάθε λούσο,

πρέπει να ζούμε στον παράδεισο ανέξοδοι,

με τα ζωάκια μας, σαν τον Ρωβινσώνα Κρούσο!

 

Και έτσι, θα τα καταφέρουμε,

μες την ακρίβεια την τρελή και τη ρημάδα,

που οι τσαρλατάνοι, επιτήδειοι και άρπαγες,

έκαναν να φτωχύνει όλη την Ελλάδα!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 08/10/2023

 

##########

 

Ελάτε, πάλι εκλογές!

 

Καλήν ημέρα σας, παιδιά, ω, τι χαρά μεγάλη,

ελάτε να ψηφίσουμε, τους άρχοντές μας πάλι!

 

Φέτος για τρίτη μας φορά, η κάλπη μάς φωνάζει,

η κάλπη η τόσο μυστική, που πάντα εκπλήξεις βγάζει!

 

Αλλά αυτές οι εκλογές, που ’ναι για τα…χωριά μας,

παιδιά, μας βάζουν σε μπελά, στο νου και στην καρδιά μας! 

 

Που όλοι οι υποψήφιοι, με τα χαρτιά στο χέρι,

θυμήθηκαν πως είμαστε, φίλοι και…συμπεθέροι!

 

Κάποιοι που δεν μας μίλαγαν, τώρα μας χαιρετάνε

και με χαμόγελα πλατιά, την ψήφο μας ζητάνε!

 

Άλλος λέει, βρε ξάδερφε, άλλος λέει, κουμπάρε,

μπόλικα ψηφοδέλτια, από εμένα πάρε!

 

Κι επάνω τα μπαλκόνια μας, γεμίζουνε φακέλους

και λες για κάποιον άγνωστο, ποιος είναι, επί τέλους;

 

Παιδιά, είναι αλλιώτικες, αυτές οι εκλογές μας,

δεν είναι όπως εκλέγουμε, τους κύριους βουλευτές μας!

 

Εκείνοι είναι μακρινοί, λίγοι και άγνωστοί μας,

μα τούτοι τσούρμα ολόκληρα, φίλοι και…κολλητοί μας!

 

Γι’ αυτό κολλάει το μυαλό, αυτός με ποιόνα πάει;

Μπα, ούτε το συνήθιζε, γραβάτα να φοράει!

 

Και τρέχουνε και τάζουνε, λαγούς με πετραχήλια

και χαιρετάνε…τον λαό, με γελαστά τα χείλια!

 

Οι μέρες, όμως, φτάσανε, η Κυριακή κοντεύει,

θα πάψει πλέον ο καιρός, όλους να τους παιδεύει!

 

Και θα χωρίσει γρήγορα, η ήρα απ’ το σιτάρι,

θα μάθει ο καθένας τους, πόσα κουκιά θα πάρει!

 

Μα, όπως είναι φυσικό, δε θα κερδίσουν όλοι

και θα ’χουνε πιο ελαφρύ…το έρμο πορτοφόλι!

 

Εύχομαι, όσοι κερδίσουνε, κουράγιο και ιδέες,

έργα να κάνουνε πολλά, μα και καλές παρέες!

 

Να χαιρετούν και όταν βγουν και πάλι τον κοσμάκη,

ν’ ακούν κανα παράπονο, όπως…τον Κασσελάκη!

 

Κι αν χάσουνε, καλή καρδιά, ζεστά ψωμιά και υγεία,

στο μέλλον ίσως να ’χουνε και άλλη ευκαιρία!

 

Έχω και άλλα να σας πω, μα δεν με παίρνει ο χώρος,

μ’ αρέσει, φίλοι μου, πολύ, των εκλογών ο ντόρος!

 

Μ’ αρέσουν τα μεγάφωνα, μέσα στους μαχαλάδες,

που διαλαλούν «το πράγμα» τους, όπως και οι ψαράδες!

 

Μ’ αρέσει, που στις εκλογές, την τελευταία ώρα,

έργα που γίνονται πολλά, σ’ ολόκληρη τη χώρα!

 

Ως και λακκούβες κλείνονται, τα αμάξια να περνάνε,

μαζί τους και τα στόματα, να…μην πολυμιλάνε!

 

Κρατούν τα ψηφοδέλτια, οι άρχοντες, μασούρια

και τρέχουνε στις γειτονιές…ψάχνοντας για κουσούρια!

 

Μ’ αρέσουνε οι εκλογές κι αυτό σας λέω μόνο,

μακάρι να γινότανε, δυο τρεις φορές το χρόνο!

 

Να τρέχουνε οι αιρετοί, για έργα και εργάκια,

να ψάχνουν μες στις γειτονιές, να κλείνουν τα χαντάκια!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 02/10/2023

 

##########

 

Η Κρήτη βγάζει Αρχηγούς…

 

Η Θήβα βγάζει όμορφες, η Λειβαδιά αφράτες

και η ωραία Κρήτη μας, παιδιά, βγάζει επιστάτες.

 

Τον πρώτο και καλύτερο, Λευτέρη Βενιζέλο,

που με μουσάκι και γυαλιά, ήταν σκέτο μοντέλο.

 

Αυτός τη διπλασίασε, τη μάνα μας Ελλάδα,

στο όνομά του, τον εχθρό, τον έπιανε ζαλάδα.

 

Μα οι «ευγενείς» αντίπαλοι, να τον ευχαριστήσουν,

εις Παρισίους έσπευσαν, να τον δολοφονήσουν.

 

Γλίτωσε, μα στους οπαδούς, ήρθε αυτό λουκούμι

κι αμέσως ελιντσάρισαν, τον Ίωνα Δραγούμη.

 

Αυτά πριν χρόνια εκατό, που για τον Βενιζέλο,

άλλοι έγραψαν με κάρβουνο κι άλλοι με…χρυσό πινέλο.

 

Κι ο Μητσοτάκης, ο πατήρ, βγήκε ο Κωνσταντίνος,

σαν τον Λευτέρη ήτανε, Χανιώτης και εκείνος.

 

Πέρασε σκάλες και σκαλιά, πήρε πρωθυπουργία

και είχε κάποια…γκαντεμιά και λίγη ατυχία.

 

Δεν πήγε η καριέρα του, ελβετικό ρολόι

κι ας ήταν άσσος ρήτορας, με δύο μέτρα μπόι.

 

Ξοπίσω ήρθε ο υιός, ο νυν πρωθυπουργός μας

κι αυτός ψηλός και λεβεντιά κι όλος είναι δικός μας.

 

Μα, φαίνεται η γκαντεμιά, τον έχει ακολουθήσει,

που άσπρη μέρα δεν είδε, όσο έχει κυβερνήσει.

 

Από το Μητσοτάκης γιοκ, Τέμπη, παραβιάσεις,

Έβρος, τα γεωτρύπανα και ποιο να πρωτοπιάσεις; 

 

Κι ο κόβιτ τον συνάντησε, στην πρώτη του θητεία,

στη δεύτερη, κάθε λογής, του ’ρθε θεομηνία.

 

Θέλεις φωτιές και πυρκαγιές, θέλεις λάσπες πλημμύρες

και η ακρίβεια «τρώει» εμάς και άλλοι κάνουν λίρες.

 

Η λίστα με τους αρχηγούς, εκ Κρήτης συνεχίζει,

που στο ΠΑΣΟΚ μιά εποχή, νέα, λένε, αρχίζει.

 

Ψηφίζουνε τα μέλη του και δεν κοιτάζουν «τζάκι»

κι έτσι, επιστάτη βγάζουνε, τον Νίκο Ανδρουλάκη.

 

Για χάρη του πολύ μπλα-μπλα, αφήνει τις Βρυξέλες

και τώρα τονε μάθανε, γριές νιες και κοπέλες.

 

Όχι παιδιά, δε στέρεψε, η πηγή ηγετών της Κρήτης

κι άλλος μεσσίας έπεσε, ωσάν μετεωρίτης.

 

Είναι αυτός της Γκόλντμαν Σαξ, ο νέος και ωραίος,

που μπαίνει στην Πολιτική, σαν…τυφλοαρουραίος.

 

Και όλοι τον θαυμάσανε, τον Στέφαν Κασσελάκη,

μα τι προσόντα είν’ αυτά, που έχει το παιδάκι!!!

 

Ήρθε απ’ τας Αμέρικας και είναι μορφωμένος,

όσο για οικονομικά, πολύ πετυχημένος.

 

Και δώστου ραδιόφωνα, δώστου και τα κανάλια,

γι’ αυτόν μας λέν’ ολημερίς, μας πρήξαν τα κεφάλια.

 

Μας λένε για τον βίο του, τις άριστες σπουδές του,

πώς έγινε εφοπλιστής και για τους έρωτές του.

 

Και ξεχαστήκαν οι φωτιές, του Πηνειού η λάσπη,

όλα είναι δευτερεύοντα, μπροστά στον…πρωτοπλάστη.

 

Ιδού, εν μέσω της νυχτός, έρχεται ο σωτήρας,

πτυχία, γνώσεις και παρά, κρατάει ανά χείρας.

 

Του ΣΥΡΙΖΑ, πια, αρχηγός, ετούτος έχει γίνει,

του Μητσοτάκη…μπαλωθιές, αγάντα θα του δίνει.

 

Και έτσι, αποχτήσαμε, ακόμη έναν …άκη,

τον επί πώλου καθεστή, Στέφανο Κασσελάκη.

 

Τρεις αρχηγούς ταυτόχρονα, μας έχει η Κρήτη δώσει,

να τους εκατοστίσουμε, μπας κι ένας τους μας σώσει…

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 25/09/2023

 

##########

 

Κολίγοι πάλι οι Θεσσαλοί;

 

Τώρα η Οικονομία μας, θα έχει μαύρη τρύπα,

αφού έγινε θάλασσα, ο κάμπος του Αντύπα.

 

Ο κάμπος ο θεσσαλικός, πλούτου και μαρτυρίων,

που ήταν στα χρόνια τα παλιά, κτήμα λίγων κυρίων.

 

Ας παραλείψουμε εδώ, την Αρχαία Ιστορία

και λέω να αρχίσουμε, απ’ την Τουρκοκρατία.

 

Που ο Σουλτάνος νοίκιαζε, τη γη του στους αγάδες

κι αυτοί ήταν αφεντικά, οι τότε τσιφλικάδες.

 

Τα χωράφια μετανοίκιαζαν κι αυτοί με τη σειρά τους

και μοιραζόταν τη σοδιά και…βγάζαν τον παρά τους.

 

Οι τσιφλικάδες πλούταιναν και οι κολίγοι ζούσαν,

μ’ έναν μπαξέ και κάποια ζα, έτσι κουτσοπερνούσαν.

 

Δύσκολη ήταν η σκλαβιά, και η ψυχή πονούσε,

αλλά με τη σκληρή δουλειά, κανένας δεν πεινούσε.

 

Μα κάποια μέρα όμορφη, ήρθε η λευτεριά τους

και οι κολίγοι πέταξαν, όλοι απ’ τη χαρά τους.

 

Που πίστεψαν στην παλαιά και νέα τους πατρίδα,

πως κλήρο θα τους έδινε, αυτό όμως δεν το είδαν.

 

Τα τσιφλίκια βγήκαν στο σφυρί, πουλήθηκαν στην Πόλη

κι οι νέοι αφεντάδες τους Έλληνες ήταν όλοι.

 

Ήταν καμιά σαρανταριά, Ζάππας, Αβέρωφ κι άλλοι,

όλοι απ’ την αλλοδαπή, κρατούμενοι μεγάλοι.

 

Πήραν χιλιάδες στρέμματα, οι νέοι τσιφλικάδες

και οι κολίγοι, πια, μ’ αυτούς βρήκαν νέους μπελάδες.

 

Μερίδιο έπαιρναν πιο πολύ, παίρναν τα ζωντανά τους,

«γούσταραν» τα κορίτσια τους, αλλά και την κυρά τους.

 

Όποιος ήθελε παντρειά, άδεια θα ζητούσε

και η νύφη με τον τσιφλικά…πρώτη βραδιά περνούσε!

 

Το ξύλο και οι σκοτωμοί, γινόταν μέρα νύχτα

και ο κολίγος έμοιαζε, πουλί σε όρνιου νύχια.

 

Αυτά τα είδε ο εγγράμματος, Αντύπας ο Μαρίνος,

που επιστάτης ήτανε, σ’ ένα τσιφλίκι εκείνος.

 

Και η καρδιά του πόνεσε, μ’ αυτή την τυραννία,

που ήτανε χειρότερη, απ’ την Τουρκοκρατία. 

 

Βάζει τον ιερό σκοπό, να τους ελευθερώσει

κι αρχίζει τα «κηρύγματα», θάρρος για να τους δώσει.

 

Οι κολίγοι αναθάρρεψαν, αρχίζουν εξεγέρσεις,

μα οι τσιφλικάδες δε σχωρνούν, τις τέτοιες εξαιρέσεις.

 

Και για απαλλοτρίωση, κουβέντα δεν ακούνε,

όντας οι ίδιοι βουλευτές, τέτοια δεν τα ψηφούνε.

 

Ο Αντύπας το συνέχισε κι ο κάμπος όλος βράζει,

αλλά με μία τουφεκιά, στη μπάντα ένας τον βάζει.

 

Είναι ο Γιάννης Κυριακός, όπου οι τσιφλικάδες,

για την «εξυπηρέτηση», χρυσό δίνουν οκάδες.

 

Πριν εκατόν είκοσι, αυτά γενήκαν, χρόνια,

για τους κολίγους η Πατρίς, τέτοια έδειξε συμπόνια.

 

Αλλά με την καταστροφή, αυτή της Μικρασίας,

όπου κι ο κάμπος γέμισε κι αυτός της Θεσσαλίας.

 

Τότε απαλλοτριώθηκαν, στον όγκο των προσφύγων

και η γη μοιράστηκε σ’ αυτούς και τσούρμα των κολίγων.

 

Έκτοτε αυτός ο κάμπος μας, απ’ άκρη σ’ άκρη ανθούσε,

χίλια καλά τη χώρα μας, τηνε τροφοδοτούσε.

 

Με την εργατικότητα, γεωργών και κτηνοτρόφων

και η νοικοκυροσύνη τους, τάξης ήτανε πρώτων. 

 

Τώρα, μετά «κατακλυσμό», η γη η ευλογημένη,

με λάσπες και με πτώματα, όλη είναι σκεπασμένη.

 

Να γίνει καλλιεργήσιμη, κανείς δεν ξέρει πότε,

οι άνθρωποί της θα γενούν, κολίγοι όπως τότε;

 

Ίσως πάρουν τα μάτια τους και φύγουν για τα ξένα,

τα μέρη τους να νοσταλγούν, τα χιλιοπαινεμένα.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 15/09/2023

 

##########

 

Παρουσίαση βιβλίου Ιστορίας του Ερατεινού

Την Παρασκευή, 8 Σεπτεμβρίου ε.ε. πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του βιβλίου Ιστορίας του Ερατεινού (Νέστου), που εκπόνησε ο κ. Κουσκουράς Σοφοκλής συνταξιούχος δάσκαλος, κάτοικος αυτού χωριού. Μία πολυετής έρευνα και εργασία, που κάλυψε όλες τις πτυχές, της πολυσύνθετης Ιστορίας του χωριού.

Την εκδήλωση, που έγινε στον αύλιο χώρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Ερατεινού, στις 8 το βράδυ, άνοιξε ο πρόεδρος του Συλλόγου κ. Τάσος Αποστολίδης, ο οποίος ευχαρίστησε ιδιαίτερα τον συγγραφέα του βιβλίου, για την εξαιρετική δουλειά που έκανε και για την προσφορά των εσόδων από τα βιβλία στον Σύλλογο και τον δήμαρχό μας για την κάλυψη των εξόδων της εκτύπωσης του βιβλίου.

Ακολούθησαν θρακιώτικοι χοροί από νέους και νέες του Συλλόγου, με την καθοδήγηση του χοροδιδασκάλου τους κ. Αθανάσιου Φεσατίδη, που καταχειροκροτήθηκαν από τους παραβρισκόμενους, που ήταν πάρα πολλοί.

Στη συνέχεια κλήθηκε ο δήμαρχος (Νέστου) κ. Σάββας Μιχαηλίδης για έναν χαιρετισμό. Ο δήμαρχος τόνισε με έμφαση, πως ο Δήμος όχι μόνο έχει την πρόθεση να στηρίζει τέτοιες προσπάθειες, όπως του κ. Κουσκουρά, αλλά έχει και την υποχρέωση να το κάνει. Και αναφέρθηκε πως έχει χρηματοδοτήσει πάνω από είκοσι βιβλία, που αναφέρονται στην Ιστορία του τόπου και θα συνεχίσει να στέκεται δίπλα σε όποιον δημότη κάνει τέτοιες προσπάθειες.

Η Παρουσίαση έγινε από την κυρία Αγγελική Δεληκάρη, καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και νυν βουλευτή του νομού Καβάλας, από τον ίδιο τον συγγραφέα του βιβλίου και από τον κ. Μανώλη Κοντοστέλιο, διδάκτορα Ιστορίας. Και οι τρεις ταξίδεψαν το κοινό στις 546 σελίδες του βιβλίου, από την Ανατολική Θράκη, τον βίο των Ελλήνων στα πάτρια εδάφη, τα βάσανά τους από την τουρκική πίεση και από τους εξαναγκασμούς των Βουλγάρων προς εκβουλγάριση ή εκπατρισμό. Αναφέρθηκαν στην προσφυγιά, στις κακουχίες του ξεριζωμού και στην εγκατάστασή τους στο Ερατεινό. Στη διαβίωσή τους στην καινούργια πατρίδα, στα ήθη και τα έθιμά τους, στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην βουλγαρική κατοχή, στη νέα απελευθέρωση...και στη ζωή τους μετά.

Ο κ. Σ. Κουσκουράς στάθηκε ιδιαίτερα στην ύπαρξη του Εσκί (παλιό) Σαρίσαμπαν, που βρισκόταν περίπου 500 μέτρα νότια του Ερατεινού. Αναφέρθηκε στη βυζαντινή και οθωμανική Εγνατία Οδό, της οποίας ο οικισμός αυτός λειτούργησε ως σταθμός για τα διερχόμενα καραβάνια και ανθρώπους. Με την αλλαγή της Εγνατίας Οδού άλλαξε και ο σταθμός και μεταφέρθηκε στο Σαρίσαμπαν, τη σημερινή Χρυσούπολη. Έκτοτε το Εσκί Σαρίσαμπαν υπέστη την «λεηλασία» των υλικών του, πέτρες, ξύλα, κεραμίδια, από τους  κατοίκους της γύρω περιοχής, μέχρι που εξαφανίστηκε.

Με τη λήξη της εκδήλωσης, τόσο ο κ Κουσκουράς όσο και ο πρόεδρος του Συλλόγου ευχαρίστησαν ακόμη μια φορά τον δήμαρχο και το κοινό, που…θα έλεγε κανείς πως έμοιαζε με τάξη φοιτητών, μια και οι ομιλητές του πάνελ ήταν δάσκαλοι υψηλού επιπέδου. 

Ο πρόεδρος του Συλλόγου κ. Αποστολίδης ανακοίνωσε τη δωρεά μέρους των εσόδων από τα βιβλία και τη συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης για τους πλημμυρόπληκτους της Θεσσαλίας και έκλεισε την εκδήλωση. 

Παραβρέθηκαν, εκτός από τους προαναφερθέντες κα Δεληκάρη και τον δήμαρχο, ο πρώην δήμαρχος Νέστου κ. Στέργιος Γκουλφάς, η κυρία Σμαρώ Σιμσιράκη, πρόεδρος του Τ.Δ. Χρυσούπολης και οι σεβαστοί καθηγητές κα Βούλα Ξανθοπούλου και ο σύζυγός της κ. Γιώργος Αργυρίου. 

Βασίλης Μυλωνάς

 

##########

 

Ζούμε σε βιβλικούς καιρούς

 

Καιρούς που ζούμε σήμερα, παιδιά, της βίβλου μοιάζουν,

που τρομερά φαινόμενα, τον κόσμο μας ρημάζουν.

 

Θειάφι πέφτει απ’ τον ουρανό, καίει χωριά και χώρες

και Σοδομο-Γομορριτών, περνάμε μαύρες ώρες.

 

Αλλά απ’ την υπόθεση, ο Λωτ μόνο που λείπει,

που ήταν θεοφοβούμενος και έφυγε απ’ το σπίτι.

 

Εμείς απροειδοποίητοι, μες στης ζωής το βάρος

κι έξαφνα φτάνει το κακό και…όποιον πάρει ο χάρος.

 

Το ίδιο και με τις βροχές, τις τρομερές πλημμύρες,

που αφήνουνε στο πέρασμα, ορφανά, γυμνά και χήρες.

 

Τούτη την μπόρα οι σοφοί, Δανιήλ την ονομάσαν,

μα αυτοί ξέρουνε γιατί, τέτοια αυτοί σπουδάσαν.

 

Τον Δανιήλ τον ρίξανε, στον λάκκο των λεόντων,

μα δεν τον φάγαν τα θεριά, σε πείσμα των αρχόντων.

 

Τότε ο Δαρείος έριξε στον λάκκο τους συκοφάντες

κι οι λέοντες εσπάραξαν, παιδιά, γυναίκες, πάντες.

 

Και τώρα ήρθε ο σοφός, προφήτης και ο πράος,

έφερε τον κατακλυσμό, μαζί του και το χάος.

 

Λείπει ο Νώε απ’ εδώ, λείπει κι η κιβωτός του

κι όλος ο κόσμος χάνεται, μαζί του και το βιός του.

 

Κι άλλοι πάνω απ’ τις σκεπές, μες στο νερό ή απ’ όξω, 

προσμένουν την περιστερά και το ουράνιο τόξο.

 

Μα ας πάμε και στο φονικό, εκείνο του Αντώνη,

μοιάζει ο Κάιν τον αδελφό, τον Άβελ, να σκοτώνει.

 

Ο Κάιν τονε σκότωσε, απ’ την πολύ του ζήλια,

όπου στον Άβελ ο Θεός, έταξε δώρα χίλια.

 

Γιατί του εθυσίασε, αρνί πάνω στη σχάρα,

μα ο Κάιν…κολοκύθες δυό και τα ’κανε μαντάρα.

 

Μα αυτοί οι ναύτες, ρε παιδιά, νόμους και ήθη…γράψαν

και τον Αντώνη βάναυσα, στη θάλασσα πετάξαν.

 

Από τον Κάιν ο Θεός, ζήτησε απολογία

κι αμέσως τον ξαπόστειλε, για πρώτη τιμωρία.

 

Εμείς τι να τους κάνουμε, τέτοιους εγκληματίες,

που έχουν ασυγχώρητες, μεγάλες αμαρτίες;

 

Γεμίσανε οι φυλακές και δε χωράνε άλλοι,

εδώ θα πρέπει ένας σοφός, τη λύση να την βγάλει.

 

Οι Άγγλοι τον παλιό καιρό, σαν είχαν αποικίες,  

τους εξορίζαν μακριά, σ’ Αυστραλο-ζηλανδίες.

 

Αλλά και η πατρίδα μας, προχθές «παλικαρίσια»,

έστελνε κάποιους…ζωηρούς, βόλτα στα ξερονήσια.

 

Κάποιοι τον Άλκη σκότωσαν και κάποιοι τον Μιχάλη,

με τον Αντώνη εν ψυχρώ, τώρα φανήκαν κι άλλοι.

 

Δε θα ’πρεπε να οδηγηθούν, σε ένα ξερονήσι

και σε άλλο οι επόμενοι, όταν αυτό γεμίσει;

 

Να τρών’ την Άνοιξη βλαστούς και τον Χειμώνα ρίζες,

να τρέχουνε να πιάνουνε, μαύρα φίδια κι ακρίδες;

 

Παιδιά, όχι για εκδίκηση, να πάν’ σ’ αυτά τα μέρη,

αλλά για δεύτερο έγκλημα, να τους «κοπεί» το χέρι.

 

Όπως ο Θεός ανάγκασε, τον Κάιν σ’ εξορία,

πρώτος πήγε στην ξενιτιά, για τέτοια αμαρτία.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 09/09/2023

 

##########

 

Σπαρτιατών…Διάλυσις

 

Η πρώτη Συνεδρίαση, μετά κομματιδίων,

εγένετο, Βουλής, προχθές, πλην Λακεδαιμονίων.

 

Το ’πε ο Κυριάκος, είδαμε, και τι θα δούμε ακόμα,

κόμμα με δίχως αρχηγό, κι αρχηγό δίχως κόμμα.

 

Πήγε ο Στίγκας στη Βουλή, αυτός κι η αφεντιά του,

που ευθύς απ’ τον Ταΰγετο, πετάει τα παιδιά του.

 

Αυτοί είν’ οι ακροδεξιοί, οι νέοι «Σπαρτιάτες»,

που πλην ενός οι βουλευτές…πήγανε για πατάτες.

 

Γιατί, λένε, τα τσούγκρισαν, στη μοιρασιά χρημάτων,

απ’ αυτά που μας παίρνουνε, όλους διά κομμάτων.

 

Αυτός είναι παληός χαβάς, από την Εφορία,

να δίνει απ’ τις τσέπες μας…κομματοχορηγία.

 

 Έτσι, αφού τα πήρανε, οι μάγκες τα Δουκάτα,

άλλος πήρε την καζανιά κι οι άλλοι άδεια πιάτα.

 

Ο Στίγκας τα συμμάζεψε, τα πήρε μονορούφι,

και τα τσιράκια αν γκρίνιασαν, τους κάνει κλοτσοσκούφι.

 

Τους διαγράφει όλους τους, μένει ξερός και μόνος,

και έτσι αρχίζει στη Βουλή, του μπλα-μπλα ο νέος χρόνος.

 

Μα δε σταμάτησε εκεί, και φόρα έχει πάρει,

και βγάζει τώρα τ’ άπλυτα του Ηλία Κασιδιάρη.

 

Που λέει είναι μπαμπούλας του, αυτός ο…ανθρωποφάγος,

και τον καλεί για εξήγηση, τώρα ο Άρειος Πάγος.

 

Έτσι, κι εμείς τα μάθαμε, ετούτα και εκείνα,

για κάποιους καραγκιόζηδες, που πήγαν στην Αθήνα.

 

Πήγαν να κρένουν στη Βουλή, θαρρείς κι είναι τσαντίρι,

καλύτερα να πάγεναν, σε κάποιο πανηγύρι.

 

Παιδιά, δεν είναι μόν’ αυτοί, είναι κι οι άλλοι, η «ΝΊΚΗ»,

του Κασιδιάρη, θα ’ν’ κι αυτοί, κανένα δεκανίκι.

 

Που, φευ, δεν εμβολιάστηκαν, μην τύχει και πεθάνουν,

για κάθε αρρώστια ή σεισμό, την προσευχή τους κάνουν.

 

Κι αυτοί μπήκαν μες στη Βουλή, με δέκα βουλευτάδες,

που όλοι…απετραχήλωτοι, είναι ψευτοπαπάδες.

 

Από το βράδυ ως το πρωί, κάνουνε προφητείες,

λέν’ για τσιπάκια, ψεκασμούς, και…άλλες μ@λ@κίες.

 

Κι αυτοί παίρνουνε τον παρά, κι ας είναι λαοπλάνοι,

οι ιδέες τους για πολιτική, ας είναι ένα χάνι.

 

Μα  εκείνος ο Βελόπουλος, παιδιά, με γοητεύει,

όπου στον Έβρο τάξη αυτός, να βάλει πια γυρεύει.

 

Έβαλε τον «καμπά νταή», να πιάσει μετανάστες,

και σ’ ένα βαν τους στρίμωξε, να λιώσουνε σαν πάστες.

 

Κι αυτοί έχουν λόγο στη Βουλή, κι οι τρεις οι τσαρλατάνοι,

να τους τον αφαιρέσουμε; όχι, παιδιά δεν κάνει!

 

Μα τώρα που το διαλούν, άδοξα οι Σπαρτιάτες,

το χρώμα τους δεν είδαμε ή αν φορούν γραβάτες.

 

Εύχομαι και στους άλλους δυό, παιδιά, και στα δικά τους,

να πάνε στα σπιτάκια τους, με γεια τους με χαρά τους.

 

Αλλά αν θέλει ο λαός, κι όλους τους φασκιωθούμε,

καντάδες, παρατράγουδα, μία ζωή θ’ ακούμε.

 

Εξάλλου απ’ το ΣΥΝΤΑΓΜΑ, που σήμερα γιορτάζει,

πόσοι τέτοιοι περάσανε και φέρανε…χαλάζι.

 

Πολλοί καταπατήσανε, Σύνταγμα και Κανόνες,

μα, υπερυψούται ο Λαός, εις πάντας τους αιώνες.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 03/09/2023

 

##########

 

Αύγουστε, τι μας έκανες!

 

Αύγουστε, τι μας έκανες, αυτό το καλοκαίρι,

έκαψες στην Ελλάδα μας, πολλά ωραία μέρη!

 

Είσαι, κατά παράδοση, ο πιο καλός μας μήνας,

κουβαλητής και τρυγητής και ο γιατρός της πείνας!

 

Μα φέτος κοψοχόλιασες, όλο το πανελλήνιο

και έκανες τη χώρα μας, τοπίο…ημισελήνιο!

 

 Φωτιές εδώ, φωτιές εκεί, καίνε σπίτια και δάση

και η φλόγα μαύρα κι άραχνα, αφήνει όπου περάσει!

 

Δεν είν’ η πρώτη μας φορά, είδαμε και το Μάτι,

όπου ανθρώποι γίνανε, κάρβουνα, μα και στάχτη!

 

Αλλά φέτος παράγινε, το πράγμα έχει ξεφύγει,

πιλότοι σκοτωθήκανε, ο καπνός ανθρώπους πνίγει!

 

Κι όλοι μιλάνε γι’ αλλαγή, που δέχεται η φύση

και την αναβαθμίσανε, τώρα τη λένε ΚΡΙΣΗ!

 

Φωτιές πέρα στον Καναδά, φωτιές και στη Χαβάη,

μακραίνει η λίστα των νεκρών, να δούμε πού θα πάει!

 

Μέσα στο δάσος της Δαδιάς, παιδιά απανθρακωθήκαν

κι αγκαλιασμένα, αγνώριμα, είκοσι και βρεθήκαν! 

 

Μήπως δεν είναι, Αύγουστε, το φταίξιμο δικό σου;

Γιατί εσύ έχεις τον ρόλο σου, έχεις και τον ρυθμό σου!

 

Καλέ μου μήνα, εδώ στη γη, εμείς τα ανθρωπάκια,

κοιτάζουμε καλή ζωή…μπύρες και παϊδάκια!

 

Κοιτάζουμε τα μπάνια μας, με στριγκ και με μπικίνι

και μακριά απ’ τον κώλο μας, ό,τι θέλει ας γίνει!

 

Κι αν όλοι μας μολύνουμε, σφόδρα το περιβάλλον,

αυτό εμάς δεν αφορά, μα ίσως κάποιον άλλον!

 

Μα, την αλήθεια να την πω, γίνονται και κινήσεις,

που κάθε μέρα κοσκινάς, δε λες να ξεκινήσεις!

 

Η Συμφωνία Παρισιού, πού όλοι έχουν ξεχάσει,

δε λέει τον χαρακτήρα μας κι εκείνη να δαμάσει!

 

Σαν άσχετος, θα πρότεινα, με φόβο κάποια μέτρα,

να ζούμε, ίσως, μάθουμε, με λιγοστά πια δέντρα!

 

Τα δέντρα πάνω στα βουνά, θα βγάζουν οξυγόνο

κι απ’ τις αυλές ας λείπουνε, θα ’λεγα κι όχι μόνο!

 

Μα, Αύγουστε οι πολιτικοί, έχουνε τον χαβά τους,

βγάζουνε νόμους «άτσαλους», όπως και τα μυαλά τους!

 

Ένα δέντρο για να κοπεί, θα πας στο Δασαρχείο

και η άδεια μπορεί να βγει…απ’ το Πατριαρχείο!

 

Να μη σε δούνε να κρατάς, στο χέρι σου τσεκούρι, 

θα φας μεγάλο πρόστιμο και φτύσιμο στη μούρη!

 

Μα, όταν τα πάντα καίγονται, οι άρχοντές μας τρέχουν

και κλαίνε και οδύρονται, το θέαμα δεν αντέχουν!

 

Να δούμε, εάν κάποτε, στα σοβαρά το πάρουν

ή μόνο στις καταστροφές, επάνω θα…ρετάρουν!

 

Τι διάολο τα θέλουμε, σε οικισμούς τα δέντρα,

που όταν πιάσει μια φωτιά, καίει μπετό και πέτρα;

 

Αν θέλουν ας ακούσουνε, τον ταπεινό εμένα

κι ολίγον ας προσαρμοστούν, στα νέα δεδομένα!

 

Αύγουστε, που μας έκαψες, δε σού ρίχνω ευθύνες,

μα στους ταγούς, που ολοχρονίς, ποιούν…νήσσες και χήνες!

 

Μα, μήνα μου, είχες και καλά, παρά την όλη ζέστη,

ήρθαν μαντάτα χαρωπά, από τη Βουδαπέστη!

 

Χρυσό πήρε ο Τέντογλου, χάλκινο η Αντιγόνη,

αυτό μέσα στην κάψα μας, λίγο μας εμψυχώνει!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 26/08/2023

 

##########

 

Ταυτότητες και…προσωπικότητες

 

Ευκαιρία, τώρα με τις καινούργιες ταυτότητες,

να δείξουν κάποιοι, ότι είναι και αυτοί οντότητες.

 

Γιατί, λένε, θα έχουν τσιπάκι και…δεν κάνει,

το γράφει και σ’ ένα κεφάλαιο, η Αποκάλυψη του Ιωάννη.

 

Θα τους παρακολουθεί ο «σατανάς», βήμα-βήμα,

απ’ τον καιρό που θα την πάρουν, ως το μνήμα.

 

Έναν καιρό τους ψέκαζαν, συχνά πυκνά τ’ αεροπλάνα,

έτσι, όπως έριχνε ο Θεός, στον Μωυσή το μάννα.

 

Σήκωναν το κεφάλι ψηλά, τα αέρια μετρούσαν,

στα σπίτια κλειδαμπαρωνότανε, την αναπνοή κρατούσαν.

 

Αν θυμάστε, το επιβεβαίωνε κι ο Πάνος ο Καμμένος,

που κατά τα άλλα…ήταν ευγενής και μετρημένος.

 

Και επί κορονοϊού, που διαρκεί ακόμα,

τα εμβόλια ούτε να τα άκουγαν, ούτε να τα έβαζαν στο στόμα.

 

Προτιμούσαν τον Παράδεισο, αγνοί κι ευλογημένοι,

παρά να ζουν εδώ στην κόλαση, του διαβόλου εμβολιασμένοι.

 

Κάποιοι ίσως δοκίμασαν, όπως ο Τραμπ, τη χλωρίνη,

κακό πράγμα, του ανθρώπου, όταν του τη δίνει.

 

Τώρα τρέχουν να γλιτώσουν, το τσιπάκι του διαβόλου,

το ’πε κι ένας στη βουλή…τα εννιάμερα του κώλου.

 

Τέτοιοι δεν έχουν θέση σε αυτή την κοινωνία,

ας πάνε στη ζούγκλα με τον Ταρζάν, να βρούνε ησυχία.

 

Ας πάνε στον Όλυμπο, στην Πίνδο, στον Ταΰγετο,

να ζουν με μέλι και ακρίδες, στο κρησφύγετο.

 

Να ζούνε σαν τους χόμοσάπιενς, σαν τους νεάντερ-τάλα,

 γιατί τους είναι περιττά και επικίνδυνα,

τα επιτεύγματα της επιστήμης κι όλα τ’ άλλα.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 21/08/2023

 

##########

 

Χούλιγκανς και άλλοι σχιζοφρενείς…

 

Μπήκε στο μνήμα σήμερα, Έλληνες κι ο Μιχάλης,

θύμα του χουλιγκανισμού, του μίσους, της κραιπάλης.

 

Κι εμείς άφωνοι είδαμε, φρικτές φωτογραφίες

και των γονιών του τον κλαυθμό, ωσάν τις τραγωδίες.

 

Μετά τον Άλκη Καμπανό, ένα παιδί ακόμα,

πήγε άδικα και πρόωρα, με μαχαιριά στο χώμα.

 

Ετούτο το φαινόμενο, ζωές που μας κοστίζει,

στον κόσμο του…πολιτισμού, σαν λούλουδο ανθίζει.

 

Φασίστες και χιτλερικοί, σχιζοφρενείς, καθοίκια,

 συνάζονται σε τάγματα και σε αρματολίκια.

 

Ορμούν και δέρνουν και χτυπούν, βρίζουν και μαχαιρώνουν,

τα διεστραμμένα τους μυαλά, θύματα καμαρώνουν.

 

Τώρα, είναι το ερώτημα, τι κάνει η Πολιτεία,

μήπως το…παραχέσαμε, με τη Δημοκρατία;

 

Διαβάζω, έχουν συλληφθεί κι είναι σεσημασμένοι,

μα αφέθηκαν ελεύθεροι, αυτοί οι καταραμένοι.

 

Κροάτες ή και Έλληνες, διαφορά καμία,

ένα έχουν στην κεφαλή, να κάνουν φασαρία.

 

Κι εμείς Θεοφοβούμενοι, που θέλουμε την τάξη,

τους έχουμε «χαδιάρηδες», μη βρέξει και μη στάξει.

 

Δεν είναι οι μόνοι, φίλοι μου, εχθροί της Κοινωνίας,

είναι κι άλλοι που…χαίρονται, εσχάτης αμαρτίας.

 

Κλέφτες, φονιάδες, βιαστές, μάς ζώνουν  σύρε κι έλα,

όπως εκείνος που έκαψε, στην Ξάνθη την κοπέλα.

 

Μα, είμαστε «καλά παιδιά», τους κλείνουμε εννόμως

και πριν το ήμισυ της ποινής, τους βγάζουμε συντόμως.

 

Θαρρείς κι αλλάξανε μυαλά, μόνο την «πάπια» κάνουν,

το χούι τους θα κουβαλούν, μέχρι που να πεθάνουν.

 

Μήπως, σοφοί, τον Δράκοντα, πρέπει να θυμηθείτε,

πάρτε μάθημα απ’ αυτόν, για να νομοθετείτε!

 

Που τιμωρίες έβαζε, όποιος έκλεβε μήλο,

τον κρέμαγε στο πι και φι, σα τον Χριστό στο ξύλο!

 

Κι όποιος άνθρωπο σκότωνε, με στον λαιμό μια πέτρα,

στη θάλασσα τον πέταγε…Δρακόντεια τα Μέτρα!

 

Ψάξτε και στην Αγία Γραφή, τον Μωυσή να βρείτε,

τι τιμωρίες έβαζε κι ίσως…ξεστραβωθείτε!

 

Οφθαλμός αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος,

εσείς θα πείτε, οι νόμοι αυτοί, δεν είναι του παρόντος!

 

Αυτά, θα πείτε, γίνονταν, πριν από χιλιετίες,

τώρα…πολιτιστήκαμε, με τις Δημοκρατίες!

 

Και λέτε, Νομοθέτες μου, εσείς κάνετε χάρη,

την ψυχή την έδωσε ο Θεός, ο Θεός να τηνε πάρει!

 

Κι εγώ σας λέω, ο ταπεινός, αυτοί Θεό δεν έχουν,

γιατί οι πιστοί σ’ εγκλήματα, σε τέτοια δεν αντέχουν!

 

Κι αν κάνουν πως προσεύχονται, είν’ όλο υποκρισία,

σκέφτονται μόνο διαβολιές και κάθε πονηρία!

 

Δε θα ’τανε καλύτερα, στον αγύριστο να πάνε,

παρά ψυχές να παίρνουνε και να χαμογελάνε;

 

Ψυχές σαν του Άλκη Καμπανού, του Κατσουρή Μιχάλη

κι αν έτσι…ροχαλίζετε, στη γη θα πάνε κι άλλοι!

 

Σοφοί μου, Νομοθέτες μου, καιρός ν’ αλλάξτε ρότα

και τα αθώα θύματα, σκεφτείτε πρώτα, πρώτα!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 11/08/2023

 

##########

 

Ο κόσμος καβουρντίζεται κι ο Νότης μας δροσίζεται

 

Όλη η Ελλάδα καίγεται, η φωτιά μάς καβουρντίζει,

κι ο Μηταράκης, ο υπουργός, τον κώλο του δροσίζει. 

 

Μπήκε σε βάρκα…με κουπιά και βγήκε για σεργιάνι,

μέσα στα δροσερά νερά, καμιά βουτιά να κάνει.

 

Κατά τα άλλα ήτανε, Προστάτης του Πολίτη,

μα, η αφεντιά του κοίταζε, μόν’ τη δική του μύτη.

 

Φωτιές σε Ρόδο, Κέρκυρα, καίγεται η Λαμία,

στο Βόλο βόμβες σκάζουνε, στάχτη η Μαγνησία.

 

Μα, αυτός, εκεί, τα μπάνια του, αυτό μονάχα ξέρει,

μην χάσει τις διακοπές, αυτό το καλοκαίρι.

 

Τον ψάχνει ο πρωθυπουργός κι όλα τα επιτελεία,

και…τονε βρίσκουν με μαγιό, σε κάποια παραλία.

 

-Βρε Νότη, τι κάνεις εδώ, καίγεται η πατρίδα!

-Παιδιά, εδώ στη θάλασσα, εγώ φωτιές δεν είδα!

 

-Βρ’ άντε τσακίσου, έλα εδώ! του λέει ο Μητσοτάκης,

το παντελόνι του φορεί, τότε ο Μηταράκης.

 

-Μα, τι με θες, Κυριάκο μου, φωτιές εγώ θα σβήσω,

τώρα για…μικροπυρκαγιές, τα μπάνια μου ν’ αφήσω;

 

Και ο Κυριάκος έξαλλος, του λέει: κοίτα τον Βόλο!

Και φραπ με την ποδάρα του, μία κλοτσιά στον κώλο.

 

-Βρε, εγώ σ’ είχα για σοβαρό και όχι για…αλήτη,

γι’ αυτό το πόστο σού δωσα, Προστάτη του Πολίτη!

 

-Τώρα που ο κόσμος καίγεται, εσύ δε χαμπαρίζεις,

ξεβράκωτος στη θάλασσα, τα…απίδια σου δροσίζεις;

 

-Πιλότους έχουμε νεκρούς, πώς το βαστά η ψυχή σου, 

εσύ μέσα στα κύματα, να παίζεις το πουλί σου;

 

-Τσομπάνηδες καήκανε, στάχτη τα πρόβατά τους,

άλλοι χάσαν τα σπίτια τους, τα εργοστάσιά τους!

 

-Άντε, τσακίσου, το λοιπόν, τράβα στην παραλία,

κάνε όποια τρέλα σού ερθεί και πάσα μαλακία!

 

-Εγώ εκτελώ το Σύνταγμα και κάθε γράμμα Νόμου,

δίνω το Υπουργείο αυτό, τώρα, στον Οικονόμου!

 

Κι ο Μηταράκης άδοξα, με τη μεγάλη μύτη,

βρεγμένη γάτα έγινε κι έφυγε για το σπίτι.

 

Ίσως να μην κατάλαβε, ποιο του’ βαλαν καθήκον,

κι ας βλέπει ειδήσεις, τώρα πια, όπως κι εμείς, κατ’ οίκον.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 28/07/2023

 

##########

 

Τον καιρό που οι νύφες…ήταν βουβές

Καθόμαστε στην καφετερία, μια όμορφη παρέα και πίνουμε τον καφέ μας. Η μια συζήτηση φέρνει την άλλη και λέμε για τους γάμους, που σήμερα γίνονται, οι περισσότεροι τουλάχιστον, χωρίς την οπωσδήποτε συγκατάθεση των γονέων, και τα λοιπά και τα λοιπά…

Εμένα, σαν τον πιο «παλιό» της παρέας,  μού ήρθαν στη μνήμη κάποια περιστατικά, περί γάμων των περασμένων αιώνων, που φυσικά, δεν έχουν καμία σχέση με τα όσα γίνονται σήμερα. Τα διηγήθηκα στην παρέα μου και…όλοι γελάσαμε. Τότε όμως που συνέβαιναν αυτά τα αστεία για εμάς, τώρα, τότε δεν ήταν καθόλου για γέλια.

Επεισόδιο πρώτο: Κιρκιτζές Μικράς Ασίας. (Νομός Σμύρνης, σημερινή ονομασία Σιριντζέ), γύρω στο 1890. Ένας νέος αρραβωνιάστηκε μια συγχωριανή του. Όμορφα και καλά. Ο γάμος αργούσε, όμως, γιατί πρώτα έπρεπε να χτιστεί το σπίτι του νέου ζευγαριού. Αυτό ήταν απαραβίαστο έθιμο του χωριού. Μέχρι εδώ πάλι όλα καλά. Κυριαρχούσε, όμως και ένα άλλο έθιμο, που στο διάστημα από τον αρραβώνα μέχρι τον γάμο, ο γαμπρός και η νύφη «απαγορεύονταν», έστω και να ιδωθούν από μακριά… Ήταν μεγάλη προσβολή για τις οικογένειές τους, να γεννηθεί ένα παιδί πριν περάσουν εννιά μήνες μετά τον γάμο. Αλλά κανένας άγραφος νόμος δεν έλεγε, ότι ο γαμπρός απαγορεύονταν να «βλέπει» τη μικρότερη αδερφή της νύφης…

Τελικά, το σπίτι χτίστηκε και ήρθε η ώρα του γάμου. Εκείνα τα χρόνια στον Κιρκιτζέ, το νυφικό φόρεμα το έκοβαν και το έραβαν οι εξαδέλφες και οι φιληνάδες της νύφης. Μαζεύτηκαν, λοιπόν, στο σπίτι της και της έπαιρναν τα μέτρα… Τότε η αδερφή της έβαλε τα κλάματα: «σε ποιανής σώμα θα κοπεί, τώρα, αυτό το νυφικό!!!» Και έκλαιγε με λυγμούς…  Κάποιες εύστροφες ξαδέρφες την κατάλαβαν και την πίεσαν να…μαρτυρήσει. –Μωρή, μήπως είσαι γκαστρωμένη απ’ τον γαμπρό; -Ναι! ήταν η απάντηση της μικρής.

Συναγερμός στα δύο συμπεθεριά. Μαζεύτηκαν όλοι αναστατωμένοι. Τελικά τη λύση έδωσε η αρραβωνιαστικιά του γαμπρού. –Αφού έγινε έτσι, ας γίνει νύφη η αδερφή μου! Και, όλοι το δέχτηκαν, φυσικά και ο ζωηρός γαμπρός.

Μετά από χρόνια, η…καλή αδερφή, που είχε μείνει στα κρύα του λουτρού, έλεγε στη γιαγιά του γράφοντος: -Μελπωμένη, το ρεζίλι που μού έκανε η αδερφή μου δεν το ξεχνώ. Και αν είναι αμαρτία να το πω, το λέω, δεν την αγαπώ, δεν την αγαπώ. Από τη μια, όμως, μου έκανε καλό, γιατί, το βλέπεις κι εσύ, εγώ έχω έναν άντρα μάλαμα, αυτή όμως κάθε μέρα τρώει ξύλο από αυτόν που θα έπαιρνα εγώ. Καλά να πάθει! 

Επεισόδιο δεύτερο: Πάλι Κιρκιτζές, εκείνα τα χρόνια. Πάντρευαν μια κοπέλα με το ζόρι, με έναν γιο ενός ευκατάστατου φίλου του πατέρα της, ενώ αυτή αγαπούσε ένα γειτονάκι της… Αυτή η περίπτωση μού θυμίζει το τραγούδι: «Μη με στέλνεις, μάνα, στην Αμερική, γιατί θα μαραζώσω και θα πεθάνω εκεί! Δολάρια δε θέλω, πώς να σου το πω, κάλλιο ψωμί κρεμμύδι κι εκείνον π’ αγαπώ!»

Την έντυσαν νύφη, και στη εκκλησία ο παπάς ρώτησε το γαμπρό, τη θέλεις τη νύφη; Ναι, είπε ο γαμπρός. Ρώτησε και τη νύφη, τον θέλεις τον γαμπρό: Όχι, είπε η νύφη. Ο παπάς, είπε στους συμπεθέρους: να στεφανώσω μια νύφη που δε θέλει τον γαμπρό, τέτοια αμαρτία δεν την παίρνω… Η θεία μου η Μαριγώ, που μας τα έλεγε όλα αυτά, δεν ήξερε και η ίδια, αν τελικά αυτή η νύφη πήρε το παιδί που αγαπούσε.

Επεισόδιο τρίτο: Αυτό μας το διηγήθηκε σ’ ένα καφενείο ένας κάτοικος ενός χωριού της Θάσου, δεν θυμάμαι ποιο. Το περιστατικό εξελίσσεται στη δεκαετία του 1950. Γίνεται το προξενιό και ο πατέρας του γαμπρού ζητάει και ζητάει… Τόσα ελαιόδεντρα, το σπίτι, το μοναδικό αμπελάκι… Ο πατέρας και η μάνα της νύφης υποκύπτουν. Έχουν και άλλα παιδιά, αλλά να αφήσουν την κόρη τους ανύπαντρη; Ούτε λόγος. Έρχεται η μέρα του γάμου. Οι φιλενάδες της νύφης, όπως συνήθως, έντυσαν τη νύφη και περιμένουν την ώρα, που θα την πάει ο πατέρας της και όλο το σόι στην εκκλησία.

Εκείνη την ώρα, τζουπ, παρουσιάζεται ο συμπέθερος, ο πατέρας του γαμπρού. –Συμπέθερε, θα μας δώσεις και την αγελάδα, έτσι; -Και την αγελάδα; Μπράβο, συμπέθερε, γιατί όχι, πάτε στην εκκλησία και ερχόμαστε! Ανεβαίνει στο δωμάτιο της νύφης, ο πατέρας και τη διατάσσει: βγάλε τα νυφικά!!! Η νύφη υπακούει. Και ο μπαμπάς ντύνει νύφη την αγελάδα και την πάει στην εκκλησία. –Πάρ’ τη, γαμπρέ, μ’ αυτή θα περάσεις καλύτερα από την κόρη μου!!! Και, φυσικά, ο γάμος ματαιώθηκε και ο γαμπρός έγινε ρεζίλι.

Αυτά τα αστεία για εμάς συνέβαιναν τότε, αν και σπανιότατα. Για τους πρωταγωνιστές, όμως, αυτών των…επεισοδίων, δεν ήταν καθόλου αστεία.

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 12/07/2023

 

##########

 

Παιδιά, καλές διακοπές!

 

Παιδιά, καλές διακοπές, καλές βουτιές και μπάνια,

καιρός να ζήσετε κι εσείς, σαν τα πουλιά τ’ αλάνια!

 

Οι εκλογές σάς κούρασαν, η μιά πάνω στην άλλη,

και τα πολλά τρεχάματα, δεν είστε κι από ατσάλι!

 

Τώρα που όλα τέλειωσαν και έχουμε τον χάρτη,

λοιπόν, μπικίνι και μαγιό, στην αμμουδιά ένα πάρτι!

 

Η αρχή έγινε στη βουλή, άνευ πολλών καυγάδων,

και λόγους απολαύσαμε, ρητόρων και…χαλβάδων!

 

Γιατί δεν είστε ένας δυό, αλλά μία οχτάδα,

και βάσταξε η ολομέλεια, κοντά μία βδομάδα!

 

Εμένα όλοι μ’ αρέσατε, παλιοί και τα πρωτάκια,

στον καναπέ μου μόνος μου, χτυπούσα παλαμάκια!

 

Τα λόγια του πρωθυπουργού, τ’ αυξάνω και τα εγκρίνω,

και ψήφο της αναμονής, πάλι του ξαναδίνω!

 

Σ’ αυτά που είπε για ΕΚΑΒ και για νοσοκομεία,    

δεν έχω λόγο απόρριψης, αντίρρηση καμία!

 

Μα και τα άλλα τα πολλά, που είπε πως θα κάνει,

έκατσα και τα έγραψα, με σινική μελάνη!

 

Θα καρτερώ με υπομονή κι όλα θα τα ψειρίζω,

και από τις δηλώσεις του, καμιά δε θα…χαρίζω!

 

Και αφού πήρε «έγκριση», για τα υπεσχημένα,

τώρα ο δρόμος ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα!

 

Λοιπόν, τον χειροκρότησα, πονέσαν οι παλάμες,

με την κυρά μου ήπιαμε, μαζί και δυό σαμπάνιες!

 

Κυρά, της είπα, άκουσε, τέτοιες εξαγγελίες,

ποτέ μας δεν ακούσαμε, δέκα…δεκαετίες!

 

Να λέει ο πρωθυπουργός, για δίκυκλους διασώστες,

για ραντεβού στο πι και φι και για ναυαγοσώστες!

 

Θα πάρουμε και αύξηση, το άκουσες κυρούλα,

που χρόνια μάς την κάνανε, μισή τη συνταξούλα!

 

Νόμοι, λέει, του Κατρούγκαλου, συν, πλην, παρών και έως,

θα λύσουν τον λογαριασμό, Άδωνις-Κεραμέως!

 

 Και είπε, ο πληθωρισμός, άλλο δεν ανεβαίνει,

μα η ακρίβεια πείσμωσε και πια δεν κατεβαίνει!

 

Ακούσαμε και τους εφτά, μετά από τη σαμπάνια,

και…με ευφραίνουσα καρδιά, πήγαμε στα ουράνια!

 

Ο Φάμελος ήταν σαφής, θέλει να κάνει κόμμα,

που μες στη μπόρα βρίσκεται και δε συνήλθε ακόμα!

 

Τον Ανδρουλάκη άκουσα, με προσοχή κι εκείνον,

θα κάνει την Ελλάδα αυτός, Παρίσι και Λονδίνον!

 

Και τον Κουτσούμπα απόλαυσα, παιδιά, με την ψυχή μου,

τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου!

 

Εθαύμασα μετά χαράς κι αυτούς τους Σπαρτιάτες,

…θα τρώμε Μέλανα Ζωμό κι ανάλατες πατάτες!

 

Ακόμη χειροκρότησα, τον λόγο από τη ΝΙΚΗ,

εμπρός, παιδιά, θα πάρουμε και…τη Θεσσαλονίκη!

 

Μα εκείνος ο Βελόπουλος, που είναι σκέτη λύση,

του έδωσε χαρίσματα, ένα τσουβάλι η φύση!

 

Δεν έχασα και τη Ζωή, με λεβεντιά αντρίκια,

 που λέει κάνει για εκατό, μην εννοεί μυρμήγκια;

 

Κι αφού όλοι τα είπατε, το μακρύ και το κοντό σας,

τώρα καιρός να βρέξετε και λίγο τον ποπό σας!

 

Καλές διακοπές, λοιπόν, με τσάρκες κάποιας βάρκας

και να περάσετε στιγμές, Αντώνιου-Κλεοπάτρας!

 

Όσο για τον πρωθυπουργό και για τους υπουργούς του,

γι’ αυτούς γιοκ οι διακοπές, στην κάψα του Αυγούστου!

 

Παντός καιρού θα έχουνε, στο φουλ το σύρε κι έλα,

το ξέρουν, τ’ αξιώματα, έχουν βαριά τη σέλα!

 

Έτσι τηνε πληρώνουνε, όσοι έχουν τη «λόξα»,

αλλά τι είν’ η κούραση, παιδιά, μπροστά στη δόξα; 

 

Και μες στην κάψα την πολλή, για να μη σας κουράσω,

την πένα, εκτός απρόοπτου, με τη δροσιά θα πιάσω!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 08/07/2023

 

##########

 

Αλέξη μ’ γιατί το ’κανες;

 

Αλέξη μ’ γιατί το ’κανες, ετούτο το χουνέρι,

τώρα μέσα στον καύσωνα, μέσα στο καλοκαίρι;

 

Ήσουν καλός προπονητής, είχες καλή ομάδα,

κι έπαιξες αξιόλογη, μπάλα μες στην Ελλάδα!

 

Ήταν στην…Τέταρτη Εθνική, όταν την πρωτοπήρες,

τα ποσοστά που έπαιρνε, ήταν μικρά σαν ψείρες!

 

Μα, εσύ την ανέβασες, πολλές Κατηγορίες,

και πήρες ποδοσφαιριστές, κυρίους και κυρίες!

 

Το δέκα πέντε, Αλέξη μου, τα ’χες σαρώσει όλα,

όπως εφέτος έκαναν, Σίτι και Γκαρδιόλα!

 

Κύπελο και Πρωτάθλημα, τα σήκωσες στα χέρια,

κι έμοιαζε να ’χεις άξια και έξυπνα ξεφτέρια!

 

Μα, στην ομάδα ανάμεσα, είχες και…τσαμπουκάδες,

που εσένα, τον προπονητή, σ’ έβαζαν σε μπελάδες!

 

Είχες μια φωνακλού Ζωή και έναν Λαφαζάνη,

που όλο κάναν πέναλτι, καθώς και έναν Γιάνη!

 

Κι αμέσως, Αλεξάκη μου, κόκκινες κάρτες βγάζεις,

και…με απλή διαγραφή, στη θέση τους, τούς βάζεις!

 

Με τα υπόλοιπα «παιδιά», σ’ Άλφα Κατηγορία,

έπαιξες και την έβγαλες, τη μια Τετραετία!

 

Και ύστερα, Αλέξη μου, σα να ’ρθε μαύρη μπόρα,

μούδιασαν τα ποδάρια σας, σας πήρε η κατηφόρα!

 

Βγήκε άλλη ομάδα, πιο καλή, κι είχες την πρώτη Ήττα,

κι από την Άλφα Εθνική, εκύλισες στη Βήτα!

 

Αυτό είν’ Ακμή και Παρακμή, κοίτα την Ιστορία,

αιωνίως που δεν έμεινε, καμιά Αυτοκρατορία!

 

Και από τότε άλλο πια, η ομάδα δεν τραβάει,

σε κάθε αγώνα, δυστυχώς, πεντέξι γκολ θα φάει!

 

Μα, στο παιχνίδι του Μαγιού, μα και στου Ιουνίου,

τα πέναλτι ήταν πολλά, στο στόμα του θηρίου!

  

Εσύ, όμως σαν προπονητής, έπρεπε να προσέχεις,

κάποιους σαν τον Κατρούγκαλο, στον πάγκο να τους έχεις!

 

Μέσα στο Ματς μπουμπούνισες, ακόμη τον Πολάκη,

που κάνει πέναλτι πολλά, το ζωηρό παιδάκι! 

 

Και τώρα τους απαρατάς, σαν καλαμιές στον κάμπο,

και φαίνεται το μέλλον τους, είν’ άραχνο και μαύρο! 

 

Αλέξη, οι προπονητές, δε φεύγουν από μόνοι,

αλλά τους διώχνουνε αυτοί, που έχουν το τιμόνι!

 

Εσύ, όμως, τα μπίστιξες, φανέλες και σορτσάκια, 

και έβαλες σε βάσανα, παίχτες και…κοριτσάκια!

 

Αλέξη, δε λυπήθηκες, την Έφη Αχτσιόγλου,

την Όλγα, την κακόμοιρη, ούτε κι αυτή καθόλου;

 

Όπου μπροστά σου αισθάνονται, πολύ μικρές και…σκάρτες,

που εσύ αβέρτα έβγαζες, τις κόκκινες τις κάρτες!

 

Ποιος θα ’ν τερματοφύλακας, μήπως ο Τσακαλώτος,

ή ο Φίλης ο…ευκίνητος, θα παίζει μπάλα πρώτος;

 

Κι ας έχασες, Αλέξη μου, σού λέγανε «προχώρει»,

μα εσύ τους εγκατέλειψες και είναι σκορποχώρι!

 

Τέλος, καλή ξεκούραση, να χαίρεσαι την Μπέτυ,

κι ίσως μια μέρα ξαναβγείς και πάλι…στο κουρμπέτι!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 02/07/2023   

 

##########

 

Κυριάκο, καλή δύναμη!!!

 

Τελειώσανε οι εκλογές, πάνε τα πανηγύρια,

τώρα καθείς στον πάγκο του, έχοντες και μπατίρια!

 

Κυριάκο, σού τη δώσαμε, την αυτοδυναμία,

οι δρόμοι, πια, είν’ ανοιχτοί, για άλλη τετραετία!

 

Και κατ’ αρχήν σού εύχομαι, καλή δύναμη να ’χεις

και τα δεινά που σού τυχαν, ξανά να μην τα λάχεις!

 

Και αναφέρομαι σ’ αυτά, πρώτα στην πανδημία

και ύστερα στον πόλεμο, μέσα στην Ουκρανία!

 

Που πράγματι πολλά κακά, στον κόσμο έχουν φέρει

και για πολλά «προγράμματα», ήτανε τροχοπέδη!

 

Μα, βέβαια, το αύριο, κανείς μας δεν το ξέρει,

και η τετραετία αυτή, τι έχει να μας φέρει!

 

Θα θελα να ελπίζουμε, τέτοια να μη συμβούνε,

αλλά «διαχειρίσιμα», έκτακτα θα τα δούμε!

 

Λοιπόν, Κυριάκο μου, ντογρού, μετά «κουκιών» νομίμων,

 και… σκορποαντιπολίτευση, δεξιών και εξ ευωνύμων!

 

Τα όσα είπαν οι εφτά, με το Delete τα σβήνω,

μα τα δικά σου έντονα, κι ολόκληρα τ’ αφήνω!

 

Γιατί μάς έταξες πολλά και…κοστολογημένα,

πιστεύω να μη μείνουνε, μόν’ στα χαρτιά γραμμένα!

 

Πρώτα, πρώτα, πρωθυπουργέ, το θέμα της Υγείας,

που σίγουρα καλύτερο, είναι…της Τανζανίας!

 

Το λέει κάθε πολιτικός, το λέει κι η αφεντιά σου

και υπόσχεσαι πως άνοιξες, τα μάτια και τ’ αυτιά σου!

 

Γνωρίζεις, λες, πολύ καλά, πως στα Νοσοκομεία,

για χειρουργείου ραντεβού, θέλεις…χρόνια δυο τρία!

 

Πρωθυπουργέ μου ο πλούσιος, που έχει τον παρά του,

πάει «έξω» και στο πι και φι, τη βρίσκει την υγειά του!

 

Μα, αυτός που καβουρντίζεται και κάποτε αρρωσταίνει,

και οι τσέπες του είναι αδειανές, τρέχει…και δεν προφταίνει!

 

Κι αυτοί, εδώ στη χώρα μας, είν’ η πλειοψηφία,

όπου δεν έχουνε ευρώ, ούτε δραχμή καμία!

 

Απόδειξη το Μάρκετ Πας, που και συνταξιούχοι

και οι πιο πολλοί οι Έλληνες ήτανε δικαιούχοι!

 

Κυριάκο μου το γράψανε και ξένα πρακτορεία,

τα χάλια τα αδιόρθωτα, που έχει η Υγεία!

 

Και είπαν πως τα πας καλά κι η Ελλάδα «ανασαίνει»

κι ο Έλληνας από εσέ, ανάσα περιμένει!

 

Λένε, τώρα που βγήκαμε, από την Εποπτεία,

θα περισσέψει μια δραχμή, για τα Νοσοκομεία!

 

Μα και η ταπεινότης μου, Κυριάκο, αυτό πιστεύει

και μόνο το αυτονόητο, να πράξεις σού γυρεύει!

 

Αυτά για καλωσόρισμα, στη νέα σου θητεία,

τ’ άλλα που είναι πιο πολλά, τα λέμε στην πορεία!

 

Τώρα, καλή σου δύναμη, καλή δουλειά να πιάσεις,

μα στη γωνία θα φυλώ, τίποτε αν ξεχάσεις!

 

Με εκατόν πενήντα οχτώ, ψηφίζεις ό,τι θέλεις,

όπως τη διαφήμιση, που έχει…ο Ψαραδέλλης!

  

Θ’ ακούς παράξενες φωνές, δεξιά κι αριστερά σου,

η Ζωή που κάνει για εκατό, θα σού βροντά τ’ αυτιά σου!

 

Και οι «Σπαρτιάτες» θα ’ναι εκεί, θα είναι και η «Νίκη»,

αμφότεροι παράπλευρο, Κασιδο…δεκανίκι!

 

Σαν τις Σειρήνες θα ηχούν, συνθήματα χυδαία,

μα εσύ να κλείνεις τα αυτιά, όπως τον Οδυσσέα!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 26/06/2023

 

##########

 

Ας πάμε να ψηφίσουμε…

 

Ας πάμε να ψηφίσουμε, την Κυριακή και πάλι,

τώρα που μας υπόσχονται, θα φτιάξουνε το χάλι!

 

Το λένε στη διαπασών, ξανά απ’ τα μπαλκόνια

κι αν τους ακούω χαίρομαι, σα να λαλούν αηδόνια!

 

 «Γιατρούς; κανένα πρόβλημα, θαααα πάρουμε χιλιάδες,

θα ’ναι σε θέση να κοιτούν, ακόμη δυό Ελλάδες!

 

Για νοσοκόμες; μπα τι λες, θα ’χουμε και περίσσιες,

τσούρμο και οι νυχτερινές, τσούρμο και οι ημερήσιες!

 

 Σχολειά; να δείτε, βρε παιδιά, η Ελλάδα μας θ’ αστράφτει

και τα παιδιά θα έχουνε, όλα μυαλό ξυράφι!

 

Μισθοί; μπα μην αγχώνεστε κι αυτοί θα ανεβούνε,

σίγουρα με του Μπαγκλαντές, θα συναγωνιστούνε!

 

Ακρίβεια; όχι, Έλληνες, αυτή μη σας τρομάζει

και μην κοιτάτε που η βροχή, τώρα έγινε χαλάζι!

 

Όλα θα τα φτηνύνουμε, αγαπητοί μας φίλοι,

αλλά λίγη υπομονή, ζήσε Μάη για τριφύλλι!

 

Στέγη, Κόκκινα Δάνεια; για εμάς είναι παιχνίδι,

τα σχέδια τα τρομερά, τα ’χουμε έτοιμα ήδη!»

 

Αυτά μας λέν’ οι αρχηγοί, μας δίνουνε κουράγιο,

μα «έδραξαν» στα σχόλια, στο πρόσφατο ναυάγιο!

 

Μπέρδεψαν το Λιμενικό, μπήκαν μες στα νερά του

και ξέραν πιο καλά αυτοί, μας λένε, τη δουλειά του!

 

Μπροστά στα τόσα θύματα, σε τέτοια τραγωδία,

μαλώνουν πάνω στις ψυχές, δε χάνουν ευκαιρία!

 

Αλλά κι εκείνος ο καβγάς, παιδιά, για την Ροδόπη,

γελάει μαζί τους ο Ερντογάν και η…κουτσή Καλλιόπη! 

 

Ναι, φίλοι, είναι γνώρισμα, ετούτο της φυλής μας,

που πάντα τα ματάκια μας, βγάζουμε μοναχοί μας!

 

Μόνοι μας πλακωνόμαστε, αλύπητα στο ξύλο

και δε μας νοιάζει αν ρίχνουμε, νερό σε ξένο μύλο!

 

Να σας θυμίσω, αν θέλετε, τους Περσικούς Πολέμους,

που παρά λίγο η Νίκη μας, θα ’βρισκε τους ανέμους!

 

Το Εικοσιένα, είναι γνωστό, που άναβε η Ελλάδα,

είχαμε και εμφύλιο…μα τέτοια εξυπνάδα!

 

Κι ο Χίτλερ σαν τσακίστηκε, με τανκς και με κανόνια,

εμείς το συνεχίσαμε, άλλα πεντέξι χρόνια!

 

Αυτά και δε θα βάλουμε, μυαλό, μάλλον, ποτέ μας,

μα τώρα ας επανέρθουμε, σ’ αυτές τις εκλογές μας!

 

Ας πάμε να ψηφίσουμε, κόμματα, κομματάκια,

να πάνε να αναπαυθούν, Σαρμάς και…σαρμαδάκια!

 

Ας βγάλουμε κυβέρνηση, να μην πάμε για τρίτες

κι ας είν’ ελαττωματική κι ας μη βουλώνει τρύπες!

 

Μήπως καμιά της προκοπής, είχαμε τόσα χρόνια;

Και πόσους δεν αντέξαμε, σαν τα βουνά στα χιόνια!

 

Γιατί, κάποιοι μάς είπανε…του φόβου και του γούστου,

άμα δε «βγούν’», ξανά εκλογές, στις δεκαπέντε Αυγούστου!

 

Μα, τι είναι οι εκλογές, ψωμί με μαρμελάδα;

Ανάρια, ανάρια το φιλί, για να ’χει νοστιμάδα!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 20/06/2023

 

##########

 

Ντιμπέιτ νούμερο 2

 

Παιδιά και πάλι απ’ την αρχή, οι γύρες τα ντιπέτια,

για να μας πούν’ οι αρχηγοί, μεράκια και σεκλέτια.

 

Λένε, θα ξαναμαζευτούν, χαμένοι-κερδισμένοι,

να βγάλουν το μεράκι τους, που απ’ την καρδιά τους βγαίνει.

 

«Εμένα να ψηφίσετε, ξέρω να κυβερνάω,

στην Παναγιά ορκίζομαι, δραχμούλα δε θα φάω!»

 

Και ερωτήσεις θα ’χουνε, οι δημοσιογράφοι,

μα, τα καυτά προβλήματα, μήπως μείνουν στο ράφι;

 

Τι να πει ο Κυριάκος μας, πάλι για την ακρίβεια;

Τ’ ακούσαμε χίλιες φορές, τα ίδια και τα ίδια.

 

Ότι πρώτα μάς χτύπησε, η έρμη πανδημία

και το καπάκι έβαλε, μετά η Ουκρανία.

 

Και τώρα που ανατίναξαν, το φράγμα του Δνειπέρου

και άλλο δράμα θα γραφτεί, σίγουρα του Βολταίρου.

 

 Ψεύτες και κλέφτες χαίρονται, μ’ αυτή την ευκαιρία

κι όλα θα τα φορτώσουνε, πάλι στην Ουκρανία.

 

Θα πούν’ «λίγος ηλίανθος και λίγο καλαμπόκι»

και θα μας καβουρντίσουνε, ψηλές τιμές και τόκοι.

 

Τι να μας πούν’ οι αρχηγοί, για αυτούς τους τυχοδιώχτες,

που άλλοι τούς κάνουν τεμενά κι άλλοι είναι Δον Κιχώτες;

 

Τι να μας πούν’ για το ΕΣΥ, για τα ασθενοφόρα,

 που τρεις μέρες κατά σειρά, πήραν την κατηφόρα;

 

Τώρα είμαι γέρος, μα από πριν, που ήμουνα παιδάκι,

εζούσε και βασίλευε, πάντα το φακελάκι.

 

Έναν καιρό οι βοϊδάμαξες, ήταν ασθενοφόρα,

τώρα είναι τα αγροτικά κι όλα τα τροχοφόρα. 

 

Μα και αλήθεια, τι να πούν’ , παιδιά, για την Παιδεία,

που δίχως φροντιστήριο, δεν έχεις σωτηρία;

 

Αν δεν αστράψει ο γονιός, να μάθει το παιδί του,

ίσως…χαμάλη να το δει, να καίγεται η ψυχή του.

 

Τι να μας πούνε, βρε παιδιά και για την ανεργία,

που Ευρώπη μεν λεγόμαστε κι είμαστε Τανζανία;

 

Τι να μας πούν’ για τους μισθούς, όλοι οι φαφλατάδες,

που φτάνουν και δε φτάνουνε, μόνο για δυό βδομάδες;

 

Για τα παιδιά που σπούδασαν κι έγδαραν τον ποπό τους,

τι να μας πούν, που με καημό, παίρνουν των οματιών τους;

 

Αλλά, αλήθεια, τα ’χουν πει, τα λένε κάθε μέρα,

μα ήμουν νιος και γέρασα, με τούτην τη φλογέρα.

 

Πως όλα θα τα φτιάξουνε, πάλι αυτά θα πούνε,

μα εγώ σας λέω άδικα, πως θα ξημερωθούνε.

 

Σκέφτηκα θα πεινάσουνε, εκείνο το βραδάκι,

γι’ αυτό και τηλεφώνησα κι εγώ τον Μαμαλάκη.

 

Και μια και είν’ ο πρώτος σεφ και κόβει η κεφαλή του,

ευγενικά του ζήτησα, παιδιά, τη συμβουλή του.

 

Του είπα, κυρ’ Ηλία μου, πως θα τους καμαρώσω,

μα διάλεξε ένα φαγητό κι εγώ θα το πληρώσω!

 

-Φίλε, μου είπε, συμφωνώ, πως θα ξημερωθούνε,

δως τους πατσά με καυτερό, ψέμα μην ξαναπούνε!

 

-Και πρόσεξε τι θα σου πω, που ίσως να στοιχίζει

…πατσά από αμελέτητα, χαλάλι, τους αξίζει!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 09/06/2023

 

##########

 

ΤΗΣ ΔΕΣΠΩΣ

 

Γεια σου, βρε κυρά Δέσποινα, με τα χρυσά σου χέρια,

που μαγειρεύεις φαγητά, «γκουρμέ» με δέκα αστέρια!

 

Αν γίνει διαγωνισμός, σίγουρα θα ’σαι πρώτη,

να χαίρεσαι τον βοηθό, που τονε λένε Φώτη!

 

Μας μάζεψες την Κυριακή, στις τέσσερις του Μάη,

πεντέξ’ ανθρώπους που ο καθείς, τον άλλον αγαπάει!

 

Μία παρέα είμασταν, εμείς και τα παιδιά μας

και τώρα ανταμώσαμε, που ασπρίσαν τα μαλλιά μας!

 

Καλά χρόνια περάσαμε, τότε στη Γερμανία,

η σύνταξη μάς χώρισε, μα ας έχουμε υγεία!

 

Τώρα ξαναειδωθήκαμε, Στέλιος, Παρασκευούλα

κι από τα τέκνα πιο μικρό, ήταν η Δεσποινούλα!

 

Την Κίτσα είχαμε εκεί, την Καίτη τον Θανάση,

έλειπε η Βασιλική, που την έχουμε χάσει! 

 

Κούλα, Βασίλης ήρθαμε και ήτανε τιμή μας,

όλους μαζί σάς είδαμε και χάρηκε η ψυχή μας!

 

Γεια σου, βρε κυρά Δέσποινα, ποτέ να μην πεθάνεις

και τέτοια ωραία έκτακτα κι άλλα πολλά να κάνεις!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριά, 05/06/2023

 

##########

 

Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης…

 

Παιδιά, βγήκε και μίλησε και ο τρανός Ξυδάκης

και σαν γιατρός συμπέρανε, πως πάσχει ο κοσμάκης.

 

Πως πάσχει απ’ το Σύνδρομο, εκείνο της Στοκχόλμης,

σημάδι μπρος στην ήττα του, έλλειψη είναι τόλμης;

 

Είπε, ερωτευτήκαμε, πια, τους βασανιστές μας

και τους ψηφάμε σωρηδόν κι ας τρώνε τις ψυχές μας.

 

Μας έκανε μαζοχιστές, τουτέστιν…ντουρντουβάκια

και λέει, σ’ όσους μας δέρνουνε, χτυπάμε παλαμάκια.

 

Κανένας σεβασμός, λοιπόν, ηθών τε και εθίμων,

δεν έχει τούτος του λαού, ο…τζάμπα επιστήμων.

 

Γιατί, λέει, ψήφισαν πολλοί, Νέα Δημοκρατία,

δίχως φρένα η γλώσσα του, ρίχνει κατηγορία.

 

Σ’ αυτόν τον παραλογισμό, θέλω να του απαντήσω

και παροιμίες του λαού, κάποιες να του θυμίσω.

 

Αφού είδε τα ποσοστά, προχθές που είχε πάρει,

«όποιος δεν μπορεί τον γάιδαρο, τσιγκλώνει το σαμάρι».

 

Ο Σύριζα σαν τρόμαξε, από τα ποσοστά του,

«ε, ο πνιγμένος πιάνεται, παιδιά, απ’ τα μαλλιά του».

 

Ξυδάκη, σαν δεν έλαβες, τα ποσοστά που είχες,

μας λες, «του πέους του κοντού, ότι του φταίν’ οι τρίχες».

 

Μπρος, όλα τα πτυχία σου, Ξυδάκη, πέταξέ τα,

κάλλιο στην τουαλέτα σου, για χρήση κρέμασέ τα!

 

Γιατί δεν είσαι άξιος, για τη Δημοκρατία,

σαν χάνεις ρίχνεις στον λαό, νόσο και μαλακία!

 

Χυδαίο ως τώρα είχαμε, τον Κρητικό Πολάκη

και να, που αποχτήσαμε, τώρα και τον Ξυδάκη.

 

Με τέτοιους αξιωματικούς, που έχει ο στρατηγός σας,

ολοταχώς στα τάρταρα, θα πάει ο στρατός σας!

 

Τα λέω Ξυδάκη κι ας γενείς, αν θες και μαύρο φίδι

κι άμα θυμώσεις κάτσε πιες…ένα βαρέλι ξύδι! 

 

Ο κόσμος αν σε κέρασε, τέτοιο πικρό σιρόπι,

πάρε τα ρουχαλάκια σου και…ξουτ για τη Ροδόπη!

 

Του Ερντογάν

 

 

Γιασά εφέντη Ερντογάν, εσύ κι η Εμινέ σου,

που μάγεψες τα πλήθη σου και, με τον αμανέ σου!

 

Που κέρδισες ακόμη μια, πολύ μεγάλη νίκη

και η Τουρκία έγινε, δικό σου, πια, τσιφλίκι!

 

Δεν έχω να σου πω πολλά, τα ’χουμε συζητήσει,

σε ξέρουνε οι άνθρωποι, σ’ Ανατολή και Δύση!

 

Τώρα που ξανακέρδισες κι έβαλες την κορώνα,

πηγαίνεις, σαν τον Περικλή, για τον Χρυσό Αιώνα!

 

Με Σουλεϊμάν και με Κεμάλ, βλέπεις στα όνειρά σου,

στην ιστορία να γραφτεί κι εσένα τ’ όνομά σου!

 

Μα, Ίνσαλά, κυρ’ Ερντογάν, για την επιτυχία,

θα πας να κάνεις το ναμάζ, στην Άγια Σοφία!

 

Σ’ ευχαριστούμε, πρόεδρε, χαλάλι τα κουσούρια,

που όλα τ’ άλλα σου τζαμιά, τα βλέπεις για αχούρια!

 

Κοίταξε από δω κι εμπρός, πιο μαλακός να γίνεις,

βάλε νερό στο…τσάι σου, μιά και κρασί δεν πίνεις!

 

Σελάμ Αλέϊκιουμ, χος γκελντίν, πάντα καλά χαμπάρια

κι αν ο λαός σου…παρά γιοκ, ας τρώει σκέτα χορτάρια!    

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 28/05/2023

 

##########

 

Εκλογές, εκλογές

 

Εντέλει, τηνε ρίξαμε, την ψήφο μας και πάλι

κι απ’ τα αποτελέσματα, όλους μάς ήρθε ζάλη.

 

Σαν βράδιασε, με το καλό κι οι κόκκοι μετρηθήκαν,

άλλοι πήγαν στα σύννεφα κι άλλοι…σε τρύπες μπήκαν.

 

Ο Κυριάκος δεν επίστευε, στα μάτια και στ’ αυτιά του,

που ανεβαίναν συνεχώς, έδρες και ποσοστά του. 

 

Κι από την άλλη, ως προχτές, ο γελαστός Αλέξης,

τρεμουλιαστός εσταύρωσε, μονάχα δύο λέξεις.

 

Και το Πασόκ, πω, πω, παιδιά, χαρές και πανηγύρια,

πήρε έντεκα στα εκατό…βγήκε στα κεραμίδια.

 

Αλλά και ο Βελόπουλος κι αυτός πανηγυρίζει,

που πήρε τέσσερα μισό…κηραλοιφές χαρίζει.

 

Το Κου, Κου, Ε λέει κι αυτό, ότι έχει κερδίσει

και το επτά τοις εκατό, με σθένος θα τιμήσει.

 

Ο Βαρουφάκης έχασε τα λιγοστά κουκιά του

και τώρα ας πάει άνετα, να…βρει τη Δήμητρά του.

 

Έως εδώ όλα καλά και όλα ευλογημένα,

μ’ αυτό που ξάφνιασε πολλούς και ξάφνιασε κι εμένα.

 

Είναι το τι μας έλεγαν, πριν οι δημοσκοπήσεις,

όπου χιλιάδες έδιναν…σωστές τις απαντήσεις.

 

Κι ο Σύριζα δεν πίστευε, τέτοια διαφορά του

και ότι πρώτος πως θα βγει, για δεύτερη φορά του.

 

Οι δυό, κατά τη γνώμη μου, δημοσκόποι, Συριζαίοι,

είναι αυτοί που χάσανε, ας ψάξουν τι τους φταίει.

 

Ο Τσίπρας όπου φώναζε, θέλει να κυβερνήσει,

τώρα κι αυτός τον «φούφουτο», να πάει να συναντήσει.

 

Αυτή τη λέξη μ’ άνεση, έλεγε κάθε τόσο,

τάδε και δείνα, έλεγε, θέλω να ανταμώσω.

 

Κι έτσι, του βγήκε ο «φούφουτος», τα ποσοστά του τρώει

και του Κυριάκου έφτασε, μόνο μισό το μπόι.

 

Η Νέα Δου ξεπέρασε, μέχρι και τα σαράντα

κι ο Σύριζα στα είκοσι, τ’ άλλα μείναν στην μπάντα.

 

Και τώρα πάλι απ’ την αρχή, σε λίγες εβδομάδες,

πάλι εκλογές, τρεχάματα, τις ίδιες τις καντάδες.

 

Μ’ αυτά τ’ αποτελέσματα, κυβέρνηση δε βγαίνει,

οι δεύτερες οι εκλογές, η μόνη λύση μένει.

 

Στην πρόεδρο οι αρχηγοί, θα πάνε σούρτα φέρτα

και θα της πουν το ντέρτι τους, όλοι τους νέτα σκέτα.

 

Κι εκεί, παιδιά, τα μάτια μας, να δείτε τι θα δούνε,

που Σύριζα και το Πασόκ, θα…μαλλιοτραβηχτούνε.

 

Γιατί, την αυτοδύναμη, ο Κυριάκος θα την πάρει,

αυτό το είδαμε προχθές και είναι φως φανάρι.

 

Αλλά ο μεγάλος ο καβγάς, θα ’ναι η δεύτερη θέση

κι εκεί, κατά τη γνώμη μου, πολύ ξύλο θα πέσει.

 

Κι εμείς, υπομονή παιδιά, θα τελειώσει η γκρίνια,

Ιούνη θα ψηφίσουμε, με…σορτς και με μπικίνια.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 23/05/2023

 

##########

 

Το Ντιμπέιτ των έξι

 

Παιδιά, μήπως το είδατε, το χθεσινό Ντιμπέιτ;

Καμιά σχέση με του Ερντογάν, το…άιντε και το έιτ.

 

Ήρθαν οι έξι αρχηγοί, όμορφοι και κεφάτοι,

με βήματα αργά-αργά, κομψοί, καλοσυνάτοι.

 

Και ο Κουτσούμπας έφτασε κι αυτός γραβατωμένος,

θαρρείς σε γάμο πήγαινε, τόσο σουλουπωμένος.

 

Τσίπρας και Γιάνης μείνανε, οι δυό χωρίς γραβάτα,

δεν θέλουν ν’ αποχωριστούν, τα όμορφά τους νιάτα.

 

Έξι, λοιπόν, οι αρχηγοί, στο ίδιο το τραπέζι,

τα λόγια τους πότε πικρά και πότε πετιμέζι.

 

Και των τριών τα ονόματα, αυτής της…λογομάχης,

ήτανε τετρασύλλαβα και έληγαν σε άκης.

 

Δημοσιογράφοι κι αρχηγοί, κατά την είσοδό τους,

τα τσούρμα αφού χαιρέτησαν, κάναν το σχόλιό τους.

 

Είπαν για τους κανονισμούς, για την τηλεμαχία,

τα είπανε «στενό κορσέ», η Τζίμα και η Σία.

 

Αλλά ο Γιώργος Κουβαράς, κρατούσε το κουβάρι

και το Ντιμπέιτ μιά χαρά, το έχει κουμαντάρει.

 

Η μαστοριά του εξέπληξε, το βράδυ ολωνούς μας,

κουβάρι, όπως κρατούσαμε, για τους χαρταετούς μας.

 

Εμένα με εξέπληξε και η ανδροκρατία,

μα, θα μού πείτε έχουμε, τώρα, δημοκρατία.

 

Κι έτσι, τη μακαρίτισσα, θυμήθηκα τη Φώφη,

που ’μοιαζε τότε στη βουλή, αρχαία Πηνελόπη.

 

Που την κοντοζυγώνανε, σαράντα δυό μνηστήρες,

τώρα που λείπει και αυτή, είν’ άνδρες οι…σωτήρες.

 

Αλλά καλώς ή και κακώς, τους έχουμε διαλέξει

 κι αν μας καταποντίσουνε, κανείς δε θα μας φταίξει.

 

Καλά που είχαμε τις τρεις…δημοσιογραφίνες

και ομορφαίναν το Ντιμπέιτ, το πιο πολύ εκείνες.

 

Καιρός, όμως, να έρθουμε και τώρα στην ουσία,

εάν κάποιοι μας φώτισαν, μ’ αυτή την παρουσία.

 

Ότι ήτανε ευγενικοί, δεν το αμφισβητούμε,

μα, νέο αν ακούσαμε, δεν έχουμε να πούμε.

 

Όλα τους τα προγράμματα και όλες τους οι ρήσεις,

μας έχουν γίνει βουητό…του εγκεφάλου πλύσεις.

 

Τα ’παν φορές όσα μαλλιά, έχει η κεφαλή μου, 

τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου!

 

Καθείς λέει για εαυτόν, αυτός είν’ ο σωτήρας

και μόνο αυτός τις συνταγές, κρατάει ανά χείρας.

 

Και πώς θα κυβερνήσουνε, λένε, την άλλη μέρα,

μα, αφού πρώτα ο λαός, θα παίξει τη φλογέρα.

 

Θα πάμε για τη δεύτερη, θα μείνουμε στην πρώτη;

Ευθύνη, λέει ο Σύριζα, του κάθε πατριώτη.

 

Και ο Κυριάκος απαντά, θέλει αυτοδυναμία,

να μην είναι από γυαλί, κυβέρνηση καμία.

 

Ας πούμε για τους άλλους δυό, Βελόπουλο, Κουτσούμπα,

αυτοί μένουν στις θέσεις τους, δεν κάνουν κολοτούμπα.

 

Του Βαρουφάκη, θα ’λεγα, έκανε αυτή τη μέρα,

ρεκλάμα σαν καθηγητής, που έχει λαμπρή καριέρα.

 

Και τελευταίον άφησα, το Νίκο Ανδρουλάκη,

γιατί υπονοήθηκε, κατά του Μητσοτάκη.

 

Να πάνε, λέει, στη φυλακή, οι παρακολουθούντες,

όνομα δεν ανάφερε, ν’ ακούσουν οι νοούντες.

 

 Ντιμπέιτ, Γιώργο Κουβαρά και πάλι να γυρέψεις

κι έτσι τους έξι αρχηγούς, τους…καλοημερέψεις!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 11/05/2023

 

##########

 

Δυό γαϊδάροι μαλώνουν, σε ξένη αχυρώνα

 

Στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά και στο Χρυσό κριάρια

και στου Αντρέα τ’ όνομα, σφάζονται παλικάρια.

 

Ποιανού είσαι, Αντρέα μου, του Τσίπρα, του Ανδρουλάκη;

Οι καπετάνιοι στήσανε, κοκοροκαβγαδάκι! 

 

Θυμήθηκαν τα λόγια σου και τα συνθήματά σου,

φαντάζομαι, θα τρίζουνε, τώρα τα κόκκαλά σου!

 

Παιδιά, αν είστε σοβαροί, Νίκο κι Αλέξη Τσίπρα,

ο Αντρέας θα σας έλεγε, με πόνο και με πίκρα!

 

-Ω, γενεά ανόητη, ζάλη της κεφαλής σας,

να είναι τα προβλήματα, που έχει η εποχή σας!

 

-Κοιτάξτε τα σημερινά κι όχι τα περασμένα,

δεν είναι η Πολιτική, φρούτα αποξηραμένα!

 

-Άλλος λέει για τα έργα μου κι άλλος για τη φωνή μου,

σας χαλαλίζω, αν θέλετε και την τρανή…χολή μου!

 

Βάλτε κλήρο στην όμορφη, τη Δήμητρα τη Λιάνη,

ίσως κανένα μάθημα, μπορέσει να σας κάνει!

 

-Να σας καθίσει και τους δυό, στο ίδιο το θρανίο,

σαν τα πρωτάκια όπου πάν’, με τσάντες στο σχολείο!

 

Και να σας πει για Όθωνα και για Κολοκοτρώνη

και για τον Καποδίστρια και…τον Ομέρ Βρυώνη!

 

-Να δείτε ποιανού μοιάζετε και ποιος είναι δικός σας

και σε τίνος το κάθισμα, ταιριάζει ο ποπός σας!

 

-Δεν ξέρετε πως ο καθείς, έχει και τ’ όνομά του

κι αφήνει μέσα στη ζωή, το αποτύπωμά του;

 

-Ή είναι ένας αφανής ή ένας ξακουσμένος,

είναι ένας και μοναδικός, απ’ τον Θεό πλασμένος!

 

-Εγώ δεν είμαι κανενός, αλλ’ είμαι του Αντρέα

κι άδικα τσακωνόσαστε, η τσακαλοπαρέα!

 

Αυτά το ολίγα θα ’λεγε, ο Ανδρέας Παπανδρέου,

γι’ αυτόν τον αεροκαβγά, του όνειρου ματαίου.

 

Και θα τους έλεγα τους δυό, για να τους ευκολύνω,

έχω ένα κόσκινο παλιό, μετά χαράς το δίνω.

 

Ο Αλεξάκης απ’ τη μια, ο Νίκος απ’ την άλλη,

να κοσκινίσουν δυνατά, να δούμε τι θα βγάλει.

 

Όλη την ιστορία μας, να την ξαναλιχνίσουν,

να ρίξουνε τα φρόκαλα, το γέννημα ν’ αφήσουν.

 

Κι ίσως να βγάλει Περικλή ή Ίσαυρο τον Λέων,

Παλαιολόγο ή Τσιμισκή ή και τον Τιμολέων.

 

Λέτε ο Τρικούπης να τους βγει, ο Λευτέρης Βενιζέλος,

και να τσακώνονται ποιανού, κόμματος είναι μέλος;

 

Μα, μην τους βγουν ο Γούναρης κι ο Πρωτοπαπαδάκης

και τρέχουν και δε φτάνουνε, Τσίπρας και Ανδρουλάκης.

 

Κι αν τους βγει ο Τσολάκογλου, με γεια τους με χαρά τους,

τότε, κλάψτα Χαράλαμπε, ας τραβάνε τα μαλλιά τους.

 

Συνέλθετε οπλαρχηγοί, έλεγε ο Μακρυγιάννης,

τον μακαρίτη αφήστε τον, της Δήμητρας της Λιάνης.

 

Όπως στην Επανάσταση, που οι Ρωμιοί καιγόταν

και οι Νοταράδες γάμπριζαν κι αλληλοσκοτωνόταν.

 

Κοιτάξτε τα προβλήματα, όπου ζητάνε λύσεις

κι αφήστε τις κληρονομιές, τις τζάμπα αφηγήσεις!

 

Μαλώνετε για πράγματα, του περασμένου αιώνα,

ως έκαναν οι γάιδαροι, σε ξένη αχυρώνα!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 08/05/2023

 

##########

 

Πράσινες κότες και μαύρες μπότες

 

Παιδιά, και πάλι εκλογές, έχουμε στην Ελλάδα

και «κατεβαίνουν» κόμματα, μισή εκατοντάδα.

 

Εκεί να δείτε χρώματα, μαγιάτικο τοπίο,

που της Δημοκρατίας μας, είναι το μεγαλείο.

 

Εκτός απ’ τα πολύ γνωστά, με…παρελθόν, μεγάλα,

ξεφύτρωσαν κι άλλα τινά, που είναι μία στάλα.

 

Κι ονόματα που βρήκανε, οι νονοί που τα βαφτίσαν,

από τη φαντασία τους, τίποτε δεν αφήσαν.

 

Άλλο το είπαν Πράσινο και άλλο Ανταρσύα,

άλλο και Πράσινο και Μωβ και άλλο Συμμαχία.

 

Και ΤΟΛΜΑ και Συνέλευσις, ΒΟΡΕΙΑ ΛΕΓΚΑ-ΚΡΑΜΑ,

άλλο το είπανε ΕΑΝ, άλλο…χαρά στο πράμα.

 

Από πεντέξ’ δε λείπουνε, παιδιά, οι Πατριώτες,

μα, κρατηθείτε, βγήκανε, απ’ το κοτέτσι οι ΚΟΤΕΣ.

 

Βγήκανε τα κοτόπουλα, την ψήφο μας ζητάνε,

φαίνεται βαρεθήκανε, αβγά για να γεννάνε.

 

Θέλουν να μπούνε στη Βουλή κι εκεί να…κακαρίζουν,

γιατί ως τώρα κόκορες, μόνο εκεί τσιρίζουν.

 

Και απορώ, η Αλεπού, γιατί δεν κατεβαίνει,

στον Άρειο Πάγο, φάκελο, να δώσει δεν προφταίνει;

 

Γιατί δεν κατεβαίνουνε, το Πρόβατο κι ο Λύκος

κι έτσι, να γίνει η Βουλή, ζωολογικός μας κήπος;

 

Αλλά αυτές οι εκλογές, έχουνε κι άλλη χάρη,

που όλοι ασχολούμαστε, πια, με τον Κασιδιάρη.

 

Μέσα από τη φυλακή, ψάχνει να βρει σανίδα

και ας τον παραβρόμισε, η πρώτη του κασίδα.

 

Θέλει να μπει μες στη Βουλή, το διαλαλεί με λύσσα

κι ίσως να ονειρεύεται, ακόμη έναν Φύσσα.

 

Και βρίσκει τα ανδρείκελα, όπου φοράνε μπότες,

που ευλογούν τα γένια τους, πως είναι πατριώτες.

 

Θα έλεγα, ο ταπεινός, στους Αρεοπαγίτες,

στο ύψος και στη φήμη σας, όλοι σας κρατηθείτε!

 

Μην ξαναδούμε στη Βουλή, Λαγό Μιχαλολιάκο

και ας σκυλοουρλιάζουνε, στης φυλακής τον λάκκο.

 

Αυτοί το λέν’ το διαλαλούν, πως άμα κυβερνήσουν,

όπως τον Χίτλερ όλους μας, σειρά θα μας θερίσουν.

 

Κι εμείς που έχουμε Σύνταγμα, και Νόμους και τεφτέρια,

μην τους αφήσουμε ξανά, με τον σουγιά στα χέρια.

 

Αυτά, παιδιά, για τους μικρούς και για…πράσινες ΚΟΤΕΣ

και για τους κασιδιάρηδες και για τις μαύρες μπότες.

 

Δυό λόγια ας πούμε στους γνωστούς και στους δοκιμασμένους,

που άλλοτε τους κάναμε…λευκούς ή μαυρισμένους.

 

Πήρανε φόρα όλοι τους κι οργώνουν την Ελλάδα,

από Αλεξανδρούπολη, μέχρι Αμαλιάδα.

 

Πιάστηκε το λαρύγγι τους, να λέν’ όλο τα ίδια,

πως όλοι, εκτός από αυτούς, είναι για τα σκουπίδια.

 

Θαρρείς και δεν τους ξέρουμε, από γεννησιμιού τους

και τι καπνό φουμάρουνε και τι έχουν στο νου τους.

 

Στις δέκα τούτου του μηνός, θα κάνουνε «ντιμπέιτ»,

τι νέο έχουν να μάς πουν, για…Κούβα και Κουβέιτ;

   

Όλα τους τα προγράμματα, τα είδαμε στην πράξη,

κανείς…στη νομιμότητα, δεν μας έχει ταράξει.

 

Αλλά ας περιμένουμε, ίσως να βγουν οι ΚΟΤΕΣ,

οπίσω σ’ έχω σατανά, από τις μαύρες μπότες!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 01/05/2023

 

##########

 

Ο Γιάνης και…η Δήμητρα

 

Ο Γιάνης και η Δήμητρα, παιδιά, καλό ζευγάρι,

τώρα μέσα στις εκλογές, εβγήκαν στο παζάρι.

 

Ο Γιάνης με το ένα νι, όπου…κερνάει και πίνει

και έχει χόμπι, μάνα μου, τις τράπεζες να κλείνει.

 

Και πάλι λέει έχει πλαν μπι, Δήμητρα τ’ όνομά της,

που θα ’χει, πρόσβαση σ’ αυτό, αστός ή και χωριάτης.

 

Με μιά κλοτσιά οι Τράπεζες, θα πάν’ κατά διαόλου

και…θα συναλλασσόμαστε, με κόστος πια καθόλου.

 

Οι τσέπες θα ’ναι αδειανές, άδεια και τα συρτάρια,

δε θα ’χουν τι να κλέψουνε, ληστές με τα στυλιάρια.

 

Με ένα κλικ στο κινητό, πληρώνεις κρεμμυδάκια

και μαϊντανό και άνηθο, πράσα και ρεπανάκια.

 

Κλοτσιά γερή και στο ευρώ, δραχμούλα γύρνα πίσω,

αχ Γιάνη μου και Δήμητρα, να σας σταυροφιλήσω!

 

Μα, πριν μας έρθει η δραχμή, η Δήμητρα μετράει,

που θα ’ναι ηλεκτρονική, στις τσέπες δε χωράει.

 

Σαν του Ολύμπου τη θεά, π’ όλοι την προσκυνούσαν

και μες στο Δωδεκάθεο κι εκείνη τη μετρούσαν.

 

Κι ο Γιάνης το φαντάζεται, μέσ’ στο ναρκισσισμό του,

θα κάνει πράξη το πλαν μπι, αυτό το σχέδιό του.

 

-Παιδιά, λέει, την ψήφο σας, το σχέδιό μου το ’χω!

Μα, κάνει τον λογαριασμό, χωρίς τον ξενοδόχο.

 

Φίλοι, το καταλάβατε, το ΔΗΜΗΤΡΑ μπουρλότο;

Παζάρι σαν αιώνες πριν, στον κόσμο, ίσως, το πρώτο.

 

Σου δίνω ένα βόδι εγώ, δώσ’ μου τρία γουρούνια

και τα τσαρούχια τα πουλώ, δέκα οχτώ πιρούνια!

 

Με τέτοιες σκέψεις κόπτεται, ο Γιάνης Βαρουφάκης

και τον αφόρισε προχθές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

 

-Ποιος ξέρει πόσες Δήμητρες, κάνει ένα σουβλάκι;

Τρέξε πάρε τα ρέστα σου, από τον Βαρουφάκη!

 

-Μη μας θυμίζει ο φαφλατάς, του δέκα πέντε αντάρες,

φτάνουν οι γελοιότητες, φτάνουν κι οι σαχλαμάρες!

 

Αλλά ο Γιάνης, βρε παιδιά, με όπισθεν δεν πάει

κι απ’ το γινάτι του στη γη, τον κώλο του χτυπάει.

 

-Εγώ, Λαγκάρντ και Φον ντερ Λάιν, θα τους κατατροπώσω,

με…νηστικούς τους Έλληνες, μάθημα θα τους δώσω!

 

-Θα τους πετάξω το ευρώ, με ρόχαλο στη μούρη

κι ας πάθουμε ό,τι έπαθε, του Χότζα το γαϊδούρι!

 

-Που ψόφησε όταν έμαθε, άχυρο να μην τρώει

και…που το βρήκε ανάσκελα, ο Χότζας στο κατώι!

 

Μ’ αυτά τα γούστα ο Γιάνης μας, τη Δήμητρα θα φέρει,

αλλά πλαν μπι έχω κι εγώ, άμα τα καταφέρει.

 

Θ’ ανοίξω ένα μαγαζί, Δήμητρες να μαζεύω

και σαν πασάς μες στο χαμάμ κι εγώ να τις…χαζεύω. 

 

Γιάνη μου το μαντίλι σου, τι το ’χεις λερωμένο;

Οι Έλληνες στα τρία τους (%), σε έχουνε γραμμένο!

 

Ο Αϊ-Γιώργης δεν είσαι, τον δράκο να σκοτώσεις

κι απ’ τα θηρία-τράπεζες, τον κόσμο να τον σώσεις!

 

Δεν είσαι ο Γκάντι, Γιάνη μου, ούτε και ο Μαντέλα,

Μέρα εικοσπέντε τι θα πει; Στα συγκαλά σου έλα!

 

Αυτά του φτάνουνε θαρρώ, του μ’ ένα νι του Γιάνη,

η αχλάδα έχει για τους λοιπούς, οπίσω το κοτσάνι.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 26/05/2023 

 

##########

 

Άρον, άρον, σταύρωσον αυτούς!

 

Παιδιά και πάλι μπήκαμε, στη Μεγαλοβδομάδα

και ίσως είν’ οι εκλογές, ελπίδας χαραμάδα.

 

Που κάθε υποψήφιος, σα σβούρα τριγυρνάει

και, φευ, να τον σταυρώσουμε, από εμάς ζητάει.

 

Όπως μετά τον Λάζαρο, τη λύσσα του Καϊάφα,

θέλουνε να σταυρώσουμε, ως… και την Σακοράφα.

 

Αυτούς που μας χορεύανε, μιά ζωή σαν αρκούδα,

τώρα ας τους δώσουμε κι εμείς, φιλιά σαν τον Ιούδα.

 

Και σαν τον Πέτρο ας βγάλουμε, την τρομερή μαχαίρα

και ας τους κόψουμε τ’ αυτιά, έτσι, για καλημέρα.

 

Και ας μην είναι ο Χριστός να τα ξανακολλήσει,

 γιατί χρόνια στα χείλη μας, ψαρούκλα έχουν ψήσει.

 

Παιδιά, μέχρι τις εκλογές, έχουμε έξι βδομάδες

και πώς θα τους αντέξουμε, αυτούς τους φαφλατάδες;

 

Που αν τους ακούσεις χωριστά, όπως τους Φαρισαίους,

σταύρωση θέλαν του Χριστού, φοβώντας τους Ρωμαίους.

 

Αυτοί έχουνε δίκιο, είν’ οι ευλογημένοι

κι οι άλλοι, οι αντίπαλοι, είν’ οι καταραμένοι.

 

Αυτοί, λέν’ θα μας σώσουνε, απ’ τα δεσμά των άλλων,

χορταστικές παρηγοριές, έγχρωμων παπαγάλων.

 

Ως οι Ιουδαίοι έπραττον, στην Μάρθαν, στη Μαρίαν,

  παραμυθιάζοντας αυτάς, διά παρηγορίαν.

 

Που πέθανε ο Λάζαρος και κλαίγαν κι οδυρόταν,

ο ακριβός τους αδελφός, όπου νεκρός κειτόταν.

 

Έτσι κι αυτοί τώρα εξορμούν, στις πόλεις, στα χωριά μας,

φωνάζουν με μεγάφωνα, είν’ η παρηγοριά μας.

 

Ας τους προϋπαντήσουμε, μετά βαΐων και κλάδων,

τα λόγια ας πιστέψουμε, των λαοπατεράδων.

 

Δε θα ’ρθουν όπως τον Χριστό, καβάλα στο γαϊδούρι,

αλλά με κούρσες γυαλιστές, με τρία μέτρα μούρη.

 

Κι όταν μιλούν ας κάτσουμε, όλοι μας γύρω, γύρω,

σαν τον Χριστό ν’ αλείψουμε, τα πόδια τους με μύρο.

 

Ας τους προσφέρουμε κρασί, στο δείπνο, μα και άρτο,

κι ύστερα ας τους στείλουμε, ταχέως στον Πιλάτο.

 

Κι όλοι μαζί ας φωνάξουμε, σταύρωσον, άρον, άρον,

που μόνο τρέχει η γλώσσα τους, πλέον και των χειμάρρων.

 

Ότι ημείς ουκ θέλομεν, τοιούτους βασιλιάδες,

αεροϋποσχόμενους,     απλώς, πολυλογάδες.

 

Ας τους σταυρώσουμε, λοιπόν, με όλη την καρδιά μας,

το αίμα τους ας βάψει εμάς, αλλά και τα παιδιά μας.

 

Κι αυτό θα πει, όσοι σταυρό, από εμάς θα πάρουν,

τέσσερα χρόνια θα λαλούν και θα μας κουμαντάρουν.

 

Αυτοί θ’ αποφασίζουνε, θα είν’ οι νομοθέτες,

αν τρώμε αρνί την Πασχαλιά, ή…τις πατάτες σκέτες.

 

Καλή Ανάσταση σ’ εσάς, σ’ εκείνους…σταυρωθήτω,

φτώχεια τα λόγια τα πολλά και ο νοών νοείτω!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 10/04/2023

 

##########

 

Κωνσταντίνου και Ελένης…

 

Παιδιά, πάμε για εκλογές, τ’ Aγίου Κωνσταντίνου,

μέρα καταναλώσεως και τσίπουρου και οίνου.

 

Κατ’ όναρ του πρωθυπουργού, θα του ’πε η Άγια Ελένη,

βάλε τους να ψηφίσουνε, σαν θα ’ναι μεθυσμένοι.

 

Γιατί αν ψηφίσουν νηστικοί και τα ’χουν τετρακόσα,

σαν μετρηθούνε τα κουκιά, θα καταπιείς τη γλώσσα.

 

Δεν σας ξεχνάει ο λαός, πέντε δεκαετίες,

που δώσατε ανεύθυνα και αφορμές κι αιτίες.

 

Που είστε στην τσαπατσουλιά, στο δε βαριέσαι, πρώτοι

και όλα σάς μαράνανε, προ πάντων η Ευρώπη.

 

Έτσι, η μπίλια έκατσε, είκοσι μιά του Μάη,

ας πάμε να ψηφίσουμε, παιδιά και όπου πάει.

 

Ακούμε τον πρωθυπουργό, να λέει για κυβερνήσεις,

μα, να φοβάται ο φτωχός, τις τερατογεννήσεις.

   

Μ’ αυτή τη λέξη τι εννοεί, θέλω να καταλάβω,

αλλά μέχρι τις εκλογές, δεν ξέρω αν προλάβω.

 

Μήπως δεν ήταν τέρατα, ως τώρα οι κυβερνήσεις;

Μισόν αιώνα ψάξε τις, καμία μην αφήσεις!

 

Που μοιάζανε του κύκλωπα, που είχε ένα μάτι

και βλέπαν του συμφέροντος, μόνο το μονοπάτι;

 

Που βάζαν τους ημέτερους, σε κάθε υπηρεσία,

μόνο από «κάτω» έκραζαν, για αξιοκρατία.

 

Όσοι ως τώρα κράτησαν, σφιχτά τα χαλινάρια,

ούτε τον δρόμο άλλαξαν, μα ούτε και τ’ αχνάρια.

 

Μόνο ένα κατάφεραν, Θέ μου τι κοροϊδία,

Ευρώπη να λεγόμαστε κι είμαστε Τανζανία.

 

Ας πάμε να ψηφίσουμε, του Αγίου Κωνσταντίνου

κι ας θυμηθούμε τ’ όνομα του κάθε…θεατρίνου.

 

Που βγαίνουνε και τάζουνε, λαγούς με πετραχήλια

κι ύστερα λένε, αυτά, παιδιά, είναι…ξινά σταφύλια.

 

Τώρα σαρακοστιάτικα, πάλι ανασκουμπωθήκαν,

σένα κι εμένα, φίλε μου, μας ξαναθυμηθήκαν.

 

Και δώσ’ του λόγους φωναχτούς, δώσ’ του οι εξορμήσεις,

να σου τρελάνουν το μυαλό, να πας να τους ψηφίσεις.

 

Βγαίνουνε καθημερινές, θα βγουν και του Λαζάρου,

ψάχνουνε στα τεφτέρια τους, τ’ όνομα του κουμπάρου.

 

Σίγουρα δε θα χάσουνε, τη μέρα των Βαΐων,

ίσως τις μέρες των Παθών, λουφάξουν, των Αγίων.

 

Αλλ’ όντας Πασχαλιάτικα, μην τύχει τους ακούσω,

ό,τι μου έρθει στο μυαλό, χύμα θα τους το λούσω.

 

Όσο του άπιστου Θωμά, ας λέν’ κι ας τσαμπουνάνε,

δε θα πιστέψω ούτ’ ένα «ΘΑ» και ας μη με συγχωράνε.

 

Μα, πρώτα ας προσκυνήσουμε, τη Μεγαλοβδομάδα

κι οπίσω σ’ έχω σατανά, πολιτική ζαλάδα!

 

Και όταν θα γιορτάζουνε, ο Κώστας κι η Ελένη,

θα πάμε να ψηφίσουμε και…ίσως μεθυσμένοι.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 02/04/2023

 

##########

 

Τα Πορίσματα

 

Τώρα, πια, βγαίνουν τα Πορίσματα,

για της φυλής μας τα…χαρίσματα,

τώρα, μετά το μακελειό στα Τέμπη,

που στη διαπασών κάθε σταθμός εκπέμπει.

 

Η Σύμβαση εφτά δέκα εφτά, για την τηλεδιοίκηση,

τώρα βγήκε στη φόρα, σε πανελλήνια απήχηση,

τώρα, που…λόγω ανθρωπίνου λάθους,

επιβάτες, αντί στο σπίτι τους, πήγαν στους τάφους.

 

Μέχρι τώρα δεν λειτουργούσαν τα συστήματα

και τα τρένα ταξίδευαν με…του Μορς τα σήματα,

μα οι υπεύθυνοι, να τα δουν δεν αξιώθηκαν,

τώρα, κατόπιν του κακού ξεστραβώθηκαν.

 

Και λένε τα Πορίσματα, πολλά και διάφορα,

πως γίνανε εγκλήματα, ασυγχώρητα, κατάφωρα

και βγαίνει το συμπέρασμα και η ουσία,

που για χρονάκια έφταιγε, πάσα Αρχή και Εξουσία.

 

Πάσα Αρχή που έχαιρε του λαού εμπιστοσύνης,

μα τώρα ψάχνει το μικρό κομμάτι της ευθύνης.

-Α, ξέρεις, τότε εγώ δεν κυβερνούσα

και στα όσα (δεν) έκαναν οι άλλοι, εγώ δε συμφωνούσα!

 

-Μη μού λέτε για τα πάντα εγώ να φταίξω,

βγάζω έξυπνα…τον κωλαράκο μου απ’ έξω!

Και δώστου τα προεκλογικά κονταροχτυπήματα,

παλιοί δάσκαλοι, παλιά μαθήματα.

 

Και το Πόρισμα, κάτσε φίλε να το διαβάσεις,

σίγουρα μια βδομάδα θα την περάσεις

και τι δε λέει μέσα, για παραλείψεις,

μόνο δεν αναφέρει των γονιών τις θλίψεις.

 

Το Πόρισμα τι να το κάνει η μάνα η χαροκαμένη,

που ίσως τρελάθηκε και το παιδί της περιμένει;

Τι να το κάνει ο απαρηγόρητος πατέρας,

που ’φαγε το παιδί του η τσαπατσουλιά, το τέρας;

 

Φοβάμαι, πως οι υπεύθυνοι, 

θα το κρεμάσουν στον απόπατό τους

και για άφεση αμαρτιών, 

μ’ αυτό θα σκουπίζουν τον ποπό τους.

 

Κατά τα άλλα, μάλλον, 

είναι ένα απ’ της φυλής μας τα…χαρίσματα,

πάντα, κατόπιν εορτής,

να βγάζουμε Πορίσματα.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 27/03/2023

 

##########

 

ΧΑΓΗ=Φωνή Βοώντος εν τη Ερήμω

 

Παιδιά, μήπως τ’ ακούσατε, τι έκανε η Χάγη;

Έστειλε ένταλμα σύλληψης, σε…όρη και πελάγη.

 

Τον Πούτιν, τον παλιάνθρωπο, αμέσως να τον πιάσουν

κι όπως του αξίζει, σαν φονιά, ευθύς να τον δικάσουν.

 

Αυτό το Δικαστήριο, φύλακας της Ειρήνης,

που…δε χαρίζει κάστανα, σε μάγκες της ευθύνης.

 

Σ’ αυτούς που κάνουν πόλεμο, που σφάζουν και ρημάζουν

κι όπου λαούς ολόκληρους, σε βάσανα τους βάζουν.

 

Κατά τη γνώμη μου, σωστά, να τονε κυνηγήσουν

και στο σκαμνί για εγκλήματα, πρέπει να τον καθίσουν.

 

Δώδεκα μήνες πέρασαν, που βλέπουμε εικόνες,

που καίει πόλεις και χωριά, κτήρια κι αχυρώνες.

 

Μα, ο Πούτιν όταν το άκουσε, απλώς χαμογελάει

και βόλτα στη Μαριούπολη, στα ερείπια τριγυρνάει.

 

 Σα να τους λέει, δεν κρύβομαι, ελάτε αν τολμάτε,

μ’ όλα σας τα εντάλματα, στο διάβολο να πάτε!

 

Αλλά παιδιά, τι νόημα, έχει αυτή η Χάγη,

αφού γυρνούν ελεύθεροι, πολλοί…ανθρωποφάγοι;

 

Αφού οι μεγάλοι και τρανοί, δεν την αναγνωρίζουν

και όπου το συμφέρον τους, οργώνουν και θερίζουν;

 

Δεν την αναγνωρίζουνε, Ρώσοι κι Αμερικάνοι

και η Κίνα όχι λέει κι αυτή και…τον Κινέζο κάνει;

 

Την γράφουν στα παπούτσια τους, του κόσμου οι ταραξίες

και η Χάγη κάνει τη δουλειά, με «μικροεγκληματίες».

 

Όπως με τον Μιλόσεβιτς, τότε, τον γείτονά μας,

μα η Αμερική βομβάρδιζε και…βούιζαν τ’ αυτιά μας.

 

Σκοτώνανε οι βόμβες τους, κόσμο μες στα παζάρια

κι αυτοί πανηγυρίζανε, κάναν τα παλικάρια.

 

Κανένας δεν τους «έκραξε», για τα εγκλήματά τους,

γιατί είναι τα αφεντικά και η Χάγη είναι δικιά τους.

 

Βεβαιωμένο άλογο, φοράει χαλινάρι,

που η Δύση είναι ο ιππεύς κι αυτή το κουμαντάρει.

 

Κι αν θέλετε πηγαίνουμε, λιγάκι προς τα πίσω,

τα εγκλήματα στο Βιετνάμ κι αλλού να σας θυμίσω.

 

Μήπως Κουβέιτ και Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία;

Βλέπουμε πως δε χάνουνε, καμία ευκαιρία.

 

Είδαμε καμιά κίνηση, γι’ αυτά από τη Χάγη;

 Εισαγγελείς και δικαστές, κρύοι ήταν σαν πάγοι.

 

Εκτός αν λέγαν, είν’ αυτοί, πόλεμοι αναγκαίοι,

μα και ο Πούτιν, βρε παιδιά, το ίδιο πράγμα λέει.

 

Ανάγκη, λέει, ο πόλεμος, κατά της Ουκρανίας,

γιατί του πήρε χώματα, της Άγιας Ρωσίας.

 

Δεν είναι επιχείρημα, εγώ δεν το πιστεύω,

αλλά να κάνω σύγκριση, με δυτικούς γυρεύω.

 

Που πάντα μία αφορμή, να εισβάλουνε γυρεύουν,

με Βιετνάμ κι Αφγανιστάν, λέτε…να συνορεύουν;

 

Αυτοί τους Νόμους αγνοούν, η Χάγη δεν υπάρχει,

του Πούτιν θέση είναι κι αυτή, του…υποπλανητάρχη.

 

Για ιστό αράχνης, οι τρανοί, τη Χάγη τη γελάνε,

που πιάνει τα ζωύφια, μα τα πουλιά περνάνε.

 

Μάλλον, ντόρος να γίνεται, για την κοινή τη γνώμη,

τον Πούτιν να τον πιάσουνε, κλειστοί είναι όλοι οι δρόμοι.

 

Αυτός χαρτιά κι εντάλματα, στη χρεία τα κρεμάει,

με τσάρκες μες στον πόλεμο, τη Δύση τη γελάει.

 

Η Χάγη ας παίζει μουσική, σε μπάσο και σε πρίμο,

Φωνή Βοώντος, μάταιη, μοιάζει εν τη Ερήμω. 

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 20/03/2023

 

##########

 

Βοήθα Παναγιά μου!

 

Δώδεκα υπουργεία, τ’ αποφασίσανε,

επί τέλους την Ελλάδα, να εκσυγχρονίσουνε.

 

Στο δρόμο που πηγαίναν, τρώγανε τα λεφτά

κι όλα τα έργα μέναν, μονάχα στα χαρτιά. 

 

Σαράντα χρόνια γράφαν και σχεδιάζανε,

σαν το νερό της βρύσης, λεφτά ξοδιάζανε.

 

Όπου έπρεπε ένα έργο, από θεμέλια,

βάζανε δυό καρφάκια, με…ευαγγέλια.

 

Και δώστου αγοράζαν, νέα συστήματα

κι απ’ την Ευρώπη παίρναν, πολλά μαθήματα.

 

Τόνους μελάνη χύναν, σβήναν και γράφανε,

στο τέλος τα ποντίκια, όλα τα φάγανε.

 

Βγαίναν οι υπουργοί μας και υποσχότανε

και ο λαός…σωτήρες, υποδεχότανε.

 

Ο ένας για καράβια, ο άλλος για σχολειά,

ο τρίτος για Υγεία, θα κάνει τη δουλειά.

 

Και πόσοι για τα τρένα, εδώ τι να σας πω,

να τα εκσυγχρονίσουν, το βάλανε σκοπό.

 

Μια εικοσαετία «σκληρά» δουλεύανε,

ο Θεός και η ψυχή τους, τι μαγειρεύανε.

 

Τεχνολογία νέα αβέρτα φέρνανε, 

στα λόγια τέλεια όλα, τα καταφέρνανε.

 

-Παιδιά, θα μας ζηλεύουν, Παρίσι και Λυών,

σημαδιακός θα μείνει, ετούτος ο αιών!

 

-Τα τρένα θα πετάνε, σα να ’χουνε φτερά,

φίλε, θα ταξιδεύεις, μ’ ασφάλεια και χαρά!

 

Μα, η τεχνολογία, μένει μες στα χαρτόνια,

σκουριάζει και παλιώνει, εκεί είκοσι χρόνια.

 

Τίποτε δεν ταιριάζει, στη εποχή ετούτη,

τα τρένα μας δουλεύουν, με…σύστημα Τρικούπη.

 

Κι αυτοί παίζουν τσαμπούνες, πως είναι ασφαλή,

τ’ ακούσαμε πριν μέρες, απ’ τον Καραμανλή.

 

Αμέριμνοι επιβάτες, δεν πρόλαβαν τον Μάρτη

και οι μηχανοδηγοί τους, σβήσανε απ’ τον χάρτη.

 

Καήκαν τα βαγόνια, λιώσαν οι μηχανές,

σταμάτησαν τους χτύπους, πενήντα εφτά καρδιές.

 

Άλλοι μισοκαήκαν και υποφέρουνε

και άλλοι τα παιδιά τους, πού ’ναι δεν ξέρουνε.

 

Άλλοι γίναν κομμάτια, χαθήκαν στα συντρίμμια,

το αίμα τους θα γλύφουν, του δάσους τα αγρίμια. 

 

Μέσα σ’ αυτόν το θρήνο, βγαίνουνε τα ξεφτέρια,

με μια παχιά συγγνώμη, ξεπλένουνε τα χέρια.

 

Και πάλι υποσχέσεις, θα τα εκσυγχρονίσουν,

τον πόνο που έχει η μάνα, άραγε, θα τον σβήσουν;

 

Που κλαίει και δε μερώνει και έχει αποκάμει,

της έρχεται να πέσει, στων Τέμπων το ποτάμι.

 

Τώρα υπουργοί μαζέψτε, τα παλιοσίδερά σας

κι όλοι σας τσακιστείτε, θαρρώ ήρθε η σειρά σας!

 

Αφήστε μας να κλαίμε, από Κύπρο μέχρι Θράκη,

το δάκρυ μας να τρέχει, στον Πηνειό ρυάκι.

 

Δεν κλαίμε τα βαγόνια, ούτε τις μηχανές,

μα κλαίμε παλικάρια κι όμορφες κοπελιές.

 

Βοήθα Παναγιά μου, μες τους Χαιρετισμούς,

ν’ αναπαυθεί η ψυχή τους, πάνω στους ουρανούς!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 11/03/2023

 

##########

 

«Τις πταίει;»

 

Τι θα πει αν ήταν αλλιώς, τι το τρένο πήγαινε πώς;

Στο ξεψύχισμα του Φλεβάρη, ψυχές στα συντρίμμια έχει πάρει!

 

Τι θα πει φταίμε κι εμείς, τι θα πει φταίτε κι εσείς, φταίει κι ο Καραμανλής;

Το τρένο πήρε λάθος γραμμή, μέσα στη νύχτα τη σκοτεινή!

 

Φταίμε όλοι μας, μικροί μεγάλοι, γι’ αυτό το μαύρο μας το χάλι,

το ’πε ο αείμνηστος ο Κελαηδόνης, το λέω κι εγώ και μη θυμώνεις!

 

Φταίει ο σταθμάρχης, ο…ατζαμής, παραιτήθηκε ο Καραμανλής,

φταίει η μαφιόζα η εταιρεία, φταίει και…η μισή Ιταλία!

 

Φταίνε και όλες οι κυβερνήσεις, τρέξε να τις ξαναψηφίσεις,

που ξεπουλάνε ό,τι έχει το κράτος και νίπτουν τας χείρας τους ως ο Πιλάτος!

 

Φταίει ο Κυριάκος, φταίει κι ο Τσίπρας, είναι συναίτιοι αυτής της πίκρας,

αυτοί κρατάνε τα χαλινάρια, μα ασχολούνται με…σκατά και φανάρια!

 

Γράφουν κανονικά τον κοσμάκη, περνάν τις ώρες τους με τον Πολάκη,

όλα ας ρημάξουνε πλοία και τρένα, αλλά η γλώσσα τους δεν έχει φρένα!

 

Τώρα όλοι τρέξανε να πάνε στα Τέμπη, η συνείδησή τους…το παραπέμπει,

μα όταν φώναζαν τα συνδικάτα, τ’ αυτιά τους ήτανε κερί γεμάτα!

 

-Ξυπνήστε εσείς που έχετε ευθύνη, γιατί ατύχημα μεγάλο θα γίνει,

ξυπνήστε, μην έχετε στραβομάρα, τα τρένα είναι σύγχρονα…σαν κάρα!

 

-Ή από ανθρώπινο ή άλλο λάθος, κάντε ανανέωση σε βάθος!

Αυτά φώναζαν τα συνδικάτα, μ’ αυτοί αγόραζαν αγρούς…με βάτα! 

 

Δυστυχώς βγήκε η «προφητεία», αυτό μού θυμίζει τον Ιερεμία,

που έβλεπε να ’ρχετε η Βαβυλώνα, μα ο Ισραήλ είχε νάρκη χειμώνα!

 

Σεβαστοί άρχοντές μας, εντέλει, χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει,

μα εσείς έχετε μέτρο και ήθος, να σας νοιάζει πρώτα η ψήφος!

 

Τον πιο πολύν καιρό σας ασχολείστε με…τρίχες και ξεχνάτε του κόσμου τις τύχες,

τις θυμόσαστε σαν βουλιάξει το κάρο και όταν άνθρωποι βρίσκουν τον χάρο!

 

Τώρα που τρακάραν τα τρένα, βλέπουμε σώματα κομματιασμένα,

φταίει πρώτα η ατέλειά σας και ας…τραβάτε τα μαλλιά σας!

 

Εξήντα νέα παιδιά στον τάφο, τρέμει το χέρι μου όταν το γράφω,

στις οικογένειες τραγωδία, είναι κεραυνός εν αιθρία!

 

Πριν δυό μέρες στο καρναβάλι, πρώτη Μαρτίου μες στο τσουβάλι,

πώς το ακούσαν οι γονείς, οι καημένοι, πως η κόρη τους είναι καμένη;

 

Πώς ο γυιόκας τους πάει στις σπουδές του, αλλά δε θα φτάσει ποτέ του;

Άσχημα μπήκε ο Μάρτης ο μήνας, λένε, με φταίξιμο της Αθήνας!

 

Μα, φταίτε ή φταίμε, που λέει ο Κελαηδόνης, οι γονείς απελπισμένοι της αγχόνης,

φταίει του κράτους η δυσλειτουργία, γι’ αυτούς δεν έχει καμιά σημασία!

 

Χάσαν τα λουλούδια τους τα βλαστάρια, γελαστές κοπέλες και παλικάρια,

εδώ τέλειωσε η κάθε χαρά τους, εδώ σβήσανε τα όνειρά τους!

 

Μετά από θύελλες ψάχνουμε «τις πταίει;» και κάθε μάνα οδύρεται και κλαίει,

τέτοιες τραγωδίες δεν ξεχνιούνται και οι μάνες όσο ζουν θα καταριούνται!

 

Το τριήμερο το πένθος δεν της φτάνει, θα πενθεί η μάνα ώσπου να πεθάνει!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 02/03/2023 

 

##########

 

Παιδιααά, ήρθε το Μάρκετ Πας!

 

Εδώ παπάς, εκεί παπάς, παιδιά ήρθε το Μάρκετ Πας,

ισχύει από χτες το βράδυ, ρωτήστε τον Γεωργιάδη!

 

Γι’ αυτό όταν πας στο μαγαζί, λογάριθμους να ’χεις μαζί,

να έχεις και το κινητό σου, που θα ’ναι ο πρώτος βοηθός σου!

 

Κάνε μιά αίτηση κι εσύ, για κάρτα ηλεκτρονική,

είναι απλό και μη φοβάσαι και…εκατό χρονών και να ’σαι!

 

Το Taxisnet το ’χεις παιχνίδι και το e-mail το ξέρεις ήδη,

βάλε και άλλους κωδικούς και φανερούς και μυστικούς!

 

Κι εκεί στον υπολογιστή σου, σπάσε λίγο την κεφαλή σου,

παιδέψου, μην τα παρατάς, γιατί αυτό είναι Market Pass!

 

Και άμα δεν τα καταφέρεις, μπορείς να πας στο ΚΕΠ, το ξέρεις,

εκεί αξίζει για να πας, γιατί…φτηνά, φτηνά θα φας!

 

Στο σούπερ μάρκετ αν πηγαίνεις ή στο παζάρι όταν βγαίνεις,

έστω κι αν παίρνεις ένα πράσο, να δείχνεις και το Μάρκετ Πάσο!

 

Τότε να δεις διαδικασίες, των υπουργείων λειτουργίες,

αυτόματο θα ’χεις χαμπάρι, το μήνα σού ’ρθε ένα δεκάρι!

 

Δέκα ευρώ για έναν μήνα, τώρα π’ ανθίζουνε τα κρίνα,

φίλε, θα είν’ όλα δικά σου, ξόδιαστα…κατά την καρδιά σου!

 

Αλλά λιγάκι προσοχή, γιατί έχουμε σαρακοστή,

μη δεις λεφτά και σού σαλέψει, κρύψτα μην κάποιος σού τα κλέψει!

 

Με δέκα ευρώ τον κάθε μήνα, περνάς τρεις μέρες στην Αθήνα,

την πρώτη μέρα μες στην μπίχλα, θα τηνε βγάλεις με μιά τσίχλα!

 

Τη δεύτερη μέσα στα χάλια, μ’ ένα χωνάκι με στραγάλια,

την τρίτη μες στο στριμωξίδι, σα τον Χριστό νερό και ξύδι!

 

Θα προτιμούσες άρων, άρων, να πας στη χώρα των βαρβάρων

και αν δε θα ’χεις πάει στον Άδη, να λες…Παλιογεωργιάδη!

 

 Εμπρός, κανένα χασομέρι, όλοι το κινητό στο χέρι,

βάρδα τις άυλες αιτήσεις, χωρίς να γράψεις, να μιλήσεις!

 

Κάνε το, φίλε μου, συμφέρει, δεκάρι είν’ αυτό στο χέρι,

λένε, φασούλι το φασούλι, ότι γεμίζει το σακούλι!

 

Πάσο έχει η κυρά Μαρία, που έψαχνε την ευκαιρία

και ο παπάς μας με το ράσο κι αυτός κρατάει Μάρκετ Πάσο!

 

Κι αν έχεις φαμελιά μεγάλη, θα σού γεμίζει το τσουκάλι,

ναι, φιλαράκο, θα κερδίσεις, τώρα, πριν πας για να ψηφίσεις!

 

Γιατί το έχουνε ξεκόψει, του κορβανά, λένε, εν όψει,

τον Αύγουστο τελειώνουν όλα και…η προεκλογική η φόλα!

 

Τότε θα βγούνε τα σταφύλια, καλά μάς δίνει η φύση χίλια,

γι’ αυτό κι οι δωρεές ολίγες…θα είναι και παχιές οι μύγες!

 

Αλλά κι εμείς με το δεκάρι και με την ξάπλα στο χορτάρι,

θα έχουμε τετραπαχύνει κι επίδομα ας μη μας δίνει!

 

Εξάλλου τότε οι εκλογές, (λένε, θα είν’ απανωτές),

θα έχουν όλες τελειώσει κι η πρώτη κι η δεύτερη δόση!

 

Τώρα κοίταξε, να χαρείς, και αυτό της Σαρακοστής,

τι θα ’χει το ευλογημένο, να δεις πόσο το περιμένω!

 

Να φάω τζάμπα τις γαρίδες κι όχι ακριβές και…σαν τσουκνίδες,

να φάω χταπόδια, καλαμάρια, με συνοδούς γλυκά παντζάρια!

 

Πω, πω, παιδιά τι ευτυχία, πόσα καλάθια, αφθονία,

τι φέρνουνε οι εκλογές, να ’ταν το χρόνο δυό φορές!

 

Να ’χουμε σαματά και γκρίνια κι όχι καλάθια, μα…κοφίνια,

οι υπουργοί εμάς να ψηφάνε, τώρα; στα καλάθια δε χωράνε!

 

Έχουμε κι άλλα γεγονότα, μα τι να σχολιάσω πρώτα;

Τον Πούτιν που…δεν έχει ευθύνη και σαν Δράκουλας αίμα πίνει;

 

Ο πόλεμός του έχει χρονίσει, όμως δε λέει να σταματήσει,

αλλά ας μην επεκταθούμε, σύντομα θα τα ξαναπούμε!

 

Τώρα νηστεία εφτά βδομάδες, μ’ ελιές κρεμμύδια και χαλβάδες,

στους υπουργούς κόντρα λιγάκι, να πιούμε σκέτο τσιπουράκι!

 

Μισό το πιάτο, να η φτήνια, έξω καλάθια και κοφίνια

και τα μπαξίσια με δεκάρες…παιδιααά, παίζουμε τις κουμπάρες;

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 22/02/2023

 

##########

 

Δανειολήπτες και…δε συμμαζεύεται

 

Όποιοι τα υπόγραψαν αυτά, να τους κοπούν τα χέρια,

που κάνουν οικογένειες, να ζούνε στη μιζέρια.

 

Πρωθυπουργοί και υπουργοί κι ο Άρειος ο Πάγος,

που σπίτια έχει να καταπιεί, ο κάθε…ανθρωποφάγος.

 

Όσοι έδωσαν πράσινο φως, στα Φαν να ενεργήσουν,

χιλιάδες διαμερίσματα, να τα καταβροχθίσουν.

 

Άκουγα νόμους και εγώ, για πρώτη κατοικία,

που βούιζαν στα ψεύτικα, πως δίναν προστασία.

 

Μα, προχθές το ξεφούρνισε, ο Άρειος ο Πάγος

και ποιος θα είν’ ο ένοχος, κυνηγημένος τράγος;

 

Ο Τσίπρας έπιασε φωτιά κι είναι σκέτο μπαρούτι.

-Κοιτάξτε ποιοι μάς κυβερνάν, άνθρωποι είναι τούτοι;

 

-Τι νόμοι είν’ αυτοί, παιδιά, να τοι πάλι αλωνίζουν,

ανθούν οι πλειστηριασμοί, τα Φαν αισχροκερδίζουν!

 

Και βγαίνει ο κυβερνητικός, ο Γιάννης Οικονόμου

και λέει, ο Τσίπρας τσαμπουνά, περί δικού του νόμου!

 

-Όταν ήσουν πρωθυπουργός, εσύ κύριε Αλέξη,

είχες τα Φαν και τράπεζες, μη στάξει και μη βρέξει!

 

-Νόμους και άρθρα ψήφιζες…νταούλια του Μανώλο

κι οι τραπεζούλες και τα Φαν, σού…πιάνανε τον κώλο!

 

-Και τώρα κροκοδείλια, δάκρυα πάλι χύνεις

κι αποποιείσαι, πονηρέ κι ένοχε, της ευθύνης!

 

Λέει ο Αλέξης, βάναυσοι, τώρα εσείς κυβερνάτε,

τον νόμο που εψήφισα, γιατί δεν τον γυρνάτε;

 

-Τουλάχιστο ως τις εκλογές, πλειστηριασμός μη γίνει,

να ’χουν οι ψηφοφόροι μας, την κεφαλήν πού κλίνη!

 

-Και ύστερα, έτσι κι αλλιώς, που πια καλοκαιριάζει,

ας μένουν οι οικογένειες…στο δροσερό αγιάζι!

 

Αυτά, φίλε μου, «κόκκινε», σπιτοδανειολήπτη,

ταράζεσαι όταν ακούς, τον κάθε νομογλύπτη.

 

Κανείς δε φταίει απ’ τους δυό, που χρόνια κυβερνάνε

και έτσι, το σπιτάκι σου, τα Φαν θα σού το φάνε.

 

Και ούτε ειδοποίηση, για δεύτερη ευκαιρία,

έτσι όπως έκανε ο σεισμός, προχθές μες την Τουρκία.

 

Στον ύπνο τούς εξάφνιασε, πόλεις γίναν χαρμάνια 

και όσοι επιζήσανε, βρεθήκαν στα αλάνια.

 

Και όπως γίνεται γνωστό κι εκεί υπάρχουν φταίχτες,

δράστες των ατασθαλιών και…των μιζών οι δέχτες.

 

Κι αν πάμε λίγο βόρεια, κατά την Ουκρανία

κι εκεί, φίλε μου, γίνεται, μεγάλη τραγωδία.

 

Πέφτουν οι σφαίρες σα βροχή, οι βόμβες σα χαλάζι,

τον κόσμο απ’ τα σπιτάκια του, ο Πούτιν τονε βγάζει.

 

Αν πεις και για το μέτωπο, πενήντα δυό βδομάδες,

τα φανταράκια, που δε φταίν’ πέφτουν κατά χιλιάδες.

 

Άφησε ερείπια ο σεισμός και θάνατο και πόνο,

μα ο Ρώσος ασταμάτητα, ρημάζει έναν χρόνο.

 

Κι αυτός, σαν τον εγκέλαδο, σκοτώνει δίχως χάρη,

γκρεμίζει σπίτια κι όσοι ζουν, κοιμούνται στο παζάρι.

 

Δεν είσαι μόνος στη ζωή, «κόκκινε» οφειλέτη,

θύμα των φαύλων έπεσες, που ’χουν μία μελέτη.

 

Μπροστά στο κέρδος, τον μετρούν, τον άνθρωπο για μύγα

και δε χορταίνουνε ποτέ και με πολλά και λίγα.

 

Εσένα σε πετούν τα Φαν, τον Τούρκο οι εργολάβοι,

τον Ουκρανό ο Βλαδίμηρος, που καίει και τάφους σκάβει.

 

Έτσι ήτανε ο κόσμος μας και ούτε λέει να «στρώσει»

και από τους αχόρταγους, ποτέ δε θα γλιτώσει.

 

Και είναι οι τρισκατάρατοι, αυτοί στον κόσμο οι λίγοι,

μα βγάζουνε απ’ τους φτωχούς κι από τη μύγα ξύγκι.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 15/02/2023

 

##########

 

Ο Πόλεμος, η αιώνια κατάρα

 

Την περασμένη εβδομάδα χάσαμε δυό νέα παιδιά. Τον Μάριο-Μιχάλη Τουρούτσικα, 29 ετών και τον Στάθη Τσιτλακίδη 31 ετών. Κλαυθμός και οδυρμός από τους δικούς τους και λύπη για ολόκληρο τον Ελληνισμό. Έπεσαν με το αεροπλάνο τους την ώρα κάποιας άσκησης. Έκαναν, λέει, ζικ-ζακ, για να αποφύγουν εχθρικά ραντάρ… Εχθρικά ραντάρ, που φυσικά τα θέλει το σενάριο. Και, από μηχανική βλάβη ή από ανθρώπινο λάθος, έγινε το κακό. Πού θα πάει, όμως αυτή η τραγική κατάσταση; Από το 1990 μέχρι σήμερα έχουμε χάσει 162 παλικάρια!!!

Μάλιστα, σε τέτοια ατυχήματα της Πολεμικής Αεροπορίας μας! (Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, 30-01-2023)

 

Και αυτά συμβαίνουν εν καιρώ Ειρήνης… Εν καιρώ Ειρήνης, αλλά εν ετοιμασία Πολέμου.

Εδώ ο γράφων, δεν προσπαθεί να πει σε κανέναν κάτι καινούργιο. Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, αυτή η αιώνια ΚΑΤΑΡΑ, που κυνηγάει τον άνθρωπο, από τον καιρό που ήταν ζώο. Ή αν θέλετε, από τον καιρό, που στον παράδεισο κατοικούσαν μόνο τέσσερις άνθρωποι και ο ένας σκότωσε τον αδερφό του. Από τότε, στην πρώτη περίπτωση πέρασαν αμέτρητες χιλιετίες και στη δεύτερη, ας πούμε επτά χιλιάδες χρόνια. Καμία σχέση του τότε ανθρώπου με τον σημερινό. Η ζωή βελτιώθηκε θεαματικά Ο άνθρωπος έμαθε να μιλά, γιατί σίγουρα ο πόλεμος προηγήθηκε της γλώσσας. Τι εφευρέσεις, τι ανακαλύψεις, επινόηση γραμμάτων, επιστήμες, τρομερή πρόοδος! Ο πόλεμος, όμως, παραμένει και…προοδεύει. Ο άνθρωπος εξελίσσεται σε κάθε κατεύθυνση, αλλά στο θέμα του πολέμου, θα έλεγα τρελαίνεται! Βεβαίως η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων δεν συμμερίζονται αυτά τα εγκλήματα και σίγουρα τα απεχθάνονται. Αλλά, έφταναν στο παρελθόν κάποιοι βασιλιάδες, που πολλές φορές ήταν συγγενείς, να προκαλούν τα γνωστά του πολέμου, για…αρπαγή ξένου πλούτου, αιχμαλωσία ανθρώπων για φτηνή εργασία (δούλων), κατάκτηση εδαφών και υποδούλωση λαών, για φορολογίες και άλλα πολλά… 

Και, το βιολί του ανθρώπου, κατά τα άλλα του σοφού (τρομάρα μας!) συνεχίζεται. Ο γράφων είναι παιδί του πολέμου του Χίτλερ. Και από εκεί και πέρα, είδε προόδους της ανθρωπότητας, είδε και πολέμους και βλέπει και σήμερα… Αυτό που δεν χωράει στο μυαλό ενός κοινού ανθρώπου, είναι πώς μπορεί να συνδυαστεί αυτή η πρόοδος με τη συνέχιση του πολέμου. Και για να το πούμε με την σύγχρονη ορολογία, μήπως ένα τσιπάκι του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι καμένο; Αυτό που κάνει τον άνθρωπο, να παραμένει ακόμη στη ζωώδη κατάσταση, που ακόμη δεν ήξερε να μιλά;

Προσωπικά είμαι απογοητευμένος, τουλάχιστον με αυτούς τους λίγους ηγέτες, που οδηγούν στη σφαγή χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπων, για να ικανοποιήσουν κάποια συμφέροντά τους. Και αυτοί θέλουν να λέγονται άνθρωποι. Και το κωμικοτραγικό είναι, που μάς κάνουν και τον μορφωμένο!

Ο Χίτλερ, λένε, πως στον ελεύθερό του χρόνο ζωγράφιζε… Ο Πούτιν κάνει ιππασία και άλλα αθλήματα… Και κάποιοι άλλοι ήταν ποιητές… Θα τους έλεγα, τον κακό τους τον καιρό! Ό,τι και να έκαναν στον ελεύθερο χρόνο τους, απέχουν από την εξέλιξη του ανθρώπου και παραμένουν ζώα! Και οι υπόλοιποι τι κάνουμε; Εξοπλιζόμαστε και ας μην έχουμε να φάμε, υπό την απειλή αυτών των τρελών. Και φυσικά, πρέπει να είμαστε ετοιμοπόλεμοι ανά πάσα στιγμή!

Και ο στρατός θέλει εκπαίδευση, και η εκπαίδευση κάποιες φορές έχει και ατυχήματα…

Έτσι, για κάποιο καμένο τσιπάκι που έχουν στον εγκέφαλό τους κάποιοι απ-άνθρωποι, χάνουν τα παιδιά τα νιάτα τους και εν καιρώ Ειρήνης. Εδώ σε εμάς. Αλλού, όχι μακριά μας, γίνεται ο χαμός του χαμού.

Και θα ήθελα να ρωτήσω κάποιον που ξέρει, υπήρξε, άραγε, σ’ αυτό τον κόσμο στιγμή χωρίς πόλεμο; Ή και το πιο τολμηρό ερώτημα, θα εξαλείψουν κάποτε οι πόλεμοι; Ο προφήτης Ισαΐας προφήτευσε κάτι τέτοιο: «Και κρινεί ανάμεσον των εθνών και ελέγξει λαόν πολύν και συγκόψουσι τας μαχαίρας αυτών εις άροτρα και τας ζιβύνας αυτών εις δρέπανα, και ου λήψεται έθνος επ’ έθνος μάχαιραν, και ου μη μάθωσιν έτι πολεμείν» (Ησαΐας Β΄4) Εάν βγει ποτέ αυτή η προφητεία, παραμένει ένα αίνιγμα. Από την άλλη, ο φιλόσοφος Ηράκλειτος, ο παππούς μας, έλεγε, ο πόλεμος πατήρ πάντων, για να του απαντήσει ο Βίλυ Μπραντ (ίσως και άλλοι) εικοσιπέντε αιώνες αργότερα, η Ειρήνη μητέρα πάντων. Ο μεν φιλόσοφος Λάιπνιτς έλεγε, μία διαρκής Ειρήνη θα έφερνε την αδράνεια των ανθρώπων, ο δε Κλάουζεβιτς θεωρούσε τον Πόλεμο, συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα… Και ο άγιος Αυγουστίνος έγραψε, ο Πόλεμος διεξάγεται με μία άδικη και απάνθρωπη επίθεση. Αλλά όποιος είναι υποχρεωμένος να κάνει έναν δίκαιο Πόλεμο, πρέπει να λυπάται. 

Κάποιοι έκαναν και κάποιους παράτολμους υπολογισμούς σχετικά με τον πόλεμο: υπολόγισαν το σύνολο των πολέμων σε 14.400, με 3.500.000.000 (τριάμισι δισεκατομμύρια) θύματα. Στα 100 δισεκατομμύρια ανθρώπων, που πρέπει να έχουν ζήσει στη γη, κάθε 30ος κάτοικος του πλανήτη έπεσε θύμα πολέμου (Γερμανική Βικιπαίδεια). 

Σήμερα, στην Ουκρανία και στη Ρωσία, μετράνε τους νεκρούς στρατιώτες, λέει, κατά εκατοντάδες χιλιάδες! Τα του Β΄Π. Πολέμου τα ξέρουμε. Δυστυχώς, και εμείς που έχουμε Ειρήνη, χωρίς να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας, χάνουμε νέους ανθρώπους, που είναι συνέπεια αυτής της αιώνιας κατάρας, τον Πόλεμο και που δεν μπορεί να ξεπεράσει ο άνθρωπος.

Αιωνία σας η μνήμη Μιχάλη και Στάθη, παιδιά μας, που γνωρίζατε ότι είστε θνητοί!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 06/02/2023

 

#########################

 

Ο Πόλεμος, η αιώνια κατάρα Β΄

Πριν ξεκινήσω να γράψω αυτά που θέλω, με υποχρεώνει η συνείδησή μου, να κάνω ένα μικρό σχόλιο, για τον φονικό σεισμό, στην Τουρκία και…όχι μόνο.

Και φυσικά λυπάται κάθε λογικός άνθρωπος, τους κατοίκους της περιοχής που καταστράφηκαν. Άλλοι ανασύρονται νεκροί, μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ξεπέρασαν τις δώδεκα χιλιάδες, άλλοι τραυματίστηκαν, πολλές δεκάδες χιλιάδες, άλλοι ξεπαγιδεύουνται από τα σωστικά συνεργεία και, τόσοι άνθρωποι, όσοι ο πληθυσμός της Ελλάδας, έμειναν άστεγοι και στο έλεος του κρύου, από εδώ και πέρα της φτώχειας και…του Ερντογάν.

Του Ερντογάν, ο οποίος, έτρεξε στον τόπο του εγκλήματος, γιατί οι κατασκευές που κατέρρευσαν, ήταν κτήρια της δικής του… αρχιτεκτονικής (ανάθεση ανεγέρσεων σε εταιρείες του φιλικού του περιβάλλοντος), και του Ερντογάν, που τώρα, μέσα από τα δικά του ερείπια, έδωσε διαταγή, να βομβαρδίσουν τα αεροπλάνα του σεισμόπληκτους Κούρδους στη Συρία!!! Όλοι τον ήξεραν αυτόν τον…απρόβλεπτο, δικτάτορα, βάναυσο και, και, και, κακομούτσουνο και κακιασμένο και αιμοχαρή απ-άνθρωπο. Κανείς, όμως δεν θα προέβλεπε κάτι τέτοιο, να βομβαρδίζει ανθρώπους μέσα στα χαλάσματα του σεισμού. Φανταστείτε ποιον έχουμε γείτονα! Και, εκεί που θα ερχόταν αυτός μια νύχτα σ’ εμάς, τα πράγματα τα έφεραν έτσι, να πάμε εμείς μια νύχτα σ’ αυτόν. Όχι βέβαια, για να σκοτώσουμε, όπως θα έκανε αυτός, αλλά για να σώσουμε ανθρώπους. Για να δούμε, θα βγάλει τώρα τον σκασμό; 

Τώρα στο θέμα μας. Μια και είπαμε λίγα λόγια για τον πόλεμο, στο προηγούμενο άρθρο, θα ήθελα να πούμε ακόμη λίγα, «τηλεγραφικά», για να μη σας κουράζω. Αλλά ας σας εξομολογηθώ πρώτα, πως δεν μπορώ να το χωνέψω, πως ο τόσο έξυπνος άνθρωπος, δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτή την αρρώστια, την κατάρα, που λέγεται Πόλεμος.

Ας δούμε λοιπόν, «χοντρικώς» μερικά από τα είδη του Πολέμου. 1) Κατακτητικός Πόλεμος. Από τέτοιους η ιστορία είναι…παραγεμάτη. Σήμερα ο Πούτιν επιχειρεί να κατακτήσει και άλλα εδάφη της Ουκρανίας… 2) Αμυντικός Πόλεμος. Η Ουκρανία αντιστέκεται στην πίεση της Ρωσίας. 3) Απελευθερωτικός Πόλεμος. Π.χ. η επανάσταση του 1821. 4) Εμφύλιος Πόλεμος. Π.χ. ο τελευταίος δικός μας, 1946-49. 5) Αντιστασιακός Πόλεμος. Και πάλι η δική μας περίπτωση κατά τη διάρκεια της κατοχής της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα (Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία). 6) Πόλεμος Αυτονομίας. Όταν μία εθνότητα αγωνίζεται για αυτονομία μέσα στο ίδιο κράτος που ζει. Π.χ. Οι Κούρδοι σε Ιράκ, Συρία. Στην Τουρκία τα πράγματα είναι μπερδεμένα και πολύ δύσκολα… 7) Αποσχιστικός Πόλεμος. Η Καταλωνία και η Σκωτία απειλούν τις «μητέρες» χώρες τους, Ισπανία και Ηνωμένο Βασίλειο αντίστοιχα, να αποσχισθούν, αλλά δεν έχουν φτάσει σε μαζική ένοπλη σύρραξη. Αυτά τα λίγα για τους τύπους των Πολέμων. Αλλά, για να χαρακτηριστεί μια διένεξη ως Πόλεμος, οι ειδικοί βάζουν δύο βασικά κριτήρια: α΄ τουλάχιστον η μία πλευρά να είναι ένα κράτος και, β΄ η διένεξη να έχει το λιγότερο χίλιους νεκρούς κατά έτος… 

Ας πάρουμε, λοιπόν, το μάθημά μας από τους ειδικούς, που θέλουν να μας φωτίσουν με το θέμα του Πολέμου (τα περισσότερα στοιχεία είναι παρμένα από τη γερμανική Βικιπαίδεια). Αλλά η απορία μας παραμένει. Ταιριάζει σε αυτό τον τόσο εξελιγμένο κόσμο (στο φεγγάρι πήγαμε…), να τρωγόμαστε μεταξύ μας οι άνθρωποι; Να τος ο προχθεσινός σεισμός, να την η πανδημία του Κόβιντ, να το, το μεγάλο και, ίσως το αποτελειωτικό πρόβλημα της ζωής στον πλανήτη μας, της Κλιματικής Αλλαγής, η πείνα για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων, η στέγαση, που και σε πολλές πλούσιες χώρες είναι μεγάλο πρόβλημα (Γερμανία) και τόσα άλλα. Η ανεργία, η φτώχεια. Τι άλλο πρέπει να αναφερθεί εδώ, για να καταλάβουμε, ότι έχουμε με αρκετά προβλήματα να…παλέψουμε; Ευτυχώς που εκτός από τους λίγους, αλλά δαιμονισμένους και πολεμοχαρείς «άρχοντες», υπάρχουν πληθώρα επιστήμονες και εθελοντές της ευημερίας των κατοίκων αυτής της γης. Επιστήμονες κάθε ειδικότητας, σπάζουν τα κεφάλια τους για τη βελτίωση και σωτηρία της ζωής του ανθρώπου. Πρόσφατο παράδειγμα, τα εμβόλια κατά του κορονοϊού (όσοι είναι αντίθετοι, δικαίωμά τους). Το είπαμε και στο προηγούμενο άρθρο, η ζωή μας δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή των παππούδων μας, πόσο μάλλον με εκείνων των προγόνων μας που ζούσαν πριν από χιλιάδες χρόνια. Αυτά όλα οφείλονται στην επιστήμη. Και θα έλεγα, ο αφελής, βρε, αυτή η επιστήμη, γιατί δε βρήκε το φάρμακο να γιατρέψει αυτή την αρρώστια, τον Πόλεμο; Δε θα μπορούσε ηMicrosoft, π.χ. να τους αλλάξει το καμένο τσιπάκι αυτούς τους μπαγλαμάδες; Ή Bayer που βγάζει τόσα και τόσα φάρμακα, δε θα μπορούσε να βρει και ένα φάρμακο κατά του Πολέμου; Ή, μήπως θα μπορούσε η NOVARTIS, που κάνει τόσα και τόσα…θαύματα; 

Ξέρετε; Η αφεντιά μου είναι παιδί αγροτών (καπνοπαραγωγών) και με σχετική ευκολία, μπορεί να σας αναφέρει, πώς οι παλιοί γεωργοί έκαναν ένα τέχνασμα στα βόδια τους, για να δυναμώνουν και να αφοσιώνονται στα…καθήκοντα του ζυγού. (Τότε που δεν υπήρχαν τα μηχανήματα, τα ζώα ήταν η κινητήριος δύναμη του αγροτικού νοικοκυριού. Γίνεται αναφορά και στα Ευαγγέλια [κατά Λουκάν κεφ. 14 και κατά Ματθαίον κεφ. 22, κοντά στο «Αγρόν ηγόρασα»]. Τότε, λοιπόν, οι γεωργοί ευνούχιζαν τα βόδια τους και αυτά έπαυαν να είναι «ζωηρά», να κυνηγούν αγελάδες… Κάτι τέτοιο, φαντάζομαι, πως θέλουν και αυτοί οι τύποι. Ευνούχισμα στον εγκέφαλο. Θα το περίμενα από τους επιστήμονές μας, που τώρα πια, μόνο ψυχή που δεν μπορούν να βάλουν στον άνθρωπο… 

Φυσικά το πράγμα δεν είναι για χιουμοριστική σάτιρα. Είναι, όμως, για βρίσιμο. Βρίσιμο σε αυτούς τους αληταράδες, που δε λογαριάζουν ανθρώπινες ζωές και έχουν τον Πόλεμο για παιχνιδάκι. Σας υπόσχομαι, ότι θα το κάνω όσο ζω και σε κάθε ευκαιρία!

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 09/02/2023

 

##########

 

Πολάκης και Γεωργιάδης, της Βουλής οι φωνακλάδες!

 

Παιδιά, την καμαρώσατε και πάλι τη Βουλή μας;

Είπανε λόγια, να γελά, ακόμη κι η…χολή μας!

 

Άφριζαν και ξεστόμιζαν, τα τρομερά βρισίδια

κι ένας τον άλλο έγραφε, στα δυό του τα…απίδια!

 

Ο λόγος για ποιους γίνεται; Άραγε, για ποιους άλλους,

τους πολακογεωργιάδηδες, τους δυό λογοβανδάλους!

  

Γιατί μόνο οι βάνδαλοι, οι αγράμματοι κι οι αγροίκοι,

λέν’ τέτοια λόγια στη Βουλή, με τέτοιο νταϊλίκι!

 

Πού στοιχειώδη ευγένεια και πού ολίγη τσίπα

κι οι δυό τους αλητόφερναν, θαρρώ το ξαναείπα!

 

Χρόνια τούς παρακολουθώ, γνωρίζω το ποιόν τους,

που θα ’λεγα, όχι υπουργών, μα…τον κακό καιρόν τους!

 

Ήτανε κακομούτσουνοι, με τόνους αγριήλα

και δε σκεφτότανε ντροπή, ούτε και την ξεφτίλα!

 

Κι άλλη φορά τα «είπανε», αυτά τα δυό ξεφτέρια

και μάλιστα μία φορά πιάστηκαν και στα χέρια!

 

Ποιος δε θυμάται τη…σοφή, κουβέντα του Πολάκη,

που του Άδωνι είπε να φορά, τσίγκινο σωβρακάκι! 

 

Και έτσι συνεχίζουνε, τον πρόεδρο νευριάζουν

και όπως δυό χοιροβοσκοί, απ’ τα έδρανα ουρλιάζουν!

 

Κι εγώ τους βλέπω άναυδος και μού χαλάει η καρδιά μου,

θα πάθεις εγκεφαλικό, μού λέει η κυρά μου!

 

Ο Άδωνις βγάζει αφρούς, ουρλιάζει και τσιρίζει,

του μικροφώνου του γροθιά, δίνει κι αλλοιθωρίζει!

 

Και ο Πολάκης όρθιος… «τον λάκκο σου θα σκάψω»

και λέει λέξεις άχαρες, που δεν θέλω να γράψω!

 

Κύριε Αλέξη άκουσε κι εσύ κυρ Μητσοτάκη,

τι βρίσκετε ελκυστικό, σ’ Άδωνι και Πολάκη;

 

Και τους χυδαίους δυό αυτούς, ανέχεστε αναισχύντως,

μήπως για καραγκιόζηδες, τους έχετε πρωτίστως;

 

Μήπως φυγή απ’ τα σοβαρά, είναι οι δυό αγροίκοι,

για να γελάει καμιά φορά, το παρδαλό κατσίκι;

 

Εγώ, όμως, σας πληροφορώ, πως δεν είναι για γέλια,

αυτοί κάνουν μόνο θόρυβο, σαν τ’ άδεια τα βαρέλια!

 

Γιατί είναι άλλο στης Βουλής, το βήμα ν’ αγορεύεις

κι άλλο του υβρεολόγιου, της λέξεις να γυρεύεις!

 

Δημοκρατία, ναι και ναι, λόγου ελευθερία,

όχι, όμως, μες στη Βουλή, αυτή η βωμολοχία!

 

Και τους ακούτε και εσείς, οι δύο σπουδαρχίδες,

αλλά τους καμαρώνετε, αυτούς τους δυό νταήδες!

 

Κι αυτοί οι δύο, τάχατες, κάνουν τον μορφωμένο,

μα, δείχνουνε το είναι τους, το…παραμορφωμένο!

 

Και τους κρατάτε υπουργούς, ποιο το κριτήριό σας,

δεν έχει άλλους πιο σοφούς, το οπλοστάσιό σας;

 

Ή μήπως τους χρειάζεστε, όπως τα μπακ οι ομάδες,

που αλλιώς θα τρώνε γκολ πολλά και θα ’χουνε μπελάδες;

 

Αυτά που είδα, πρόεδροι, αυτή την εβδομάδα,

νομίζω βάζουν αυτογκόλ κι όχι στην άλλη ομάδα!

 

Γιατί έχει ο λαός νιονιό κι άσχετα αν τους «βγάζει»,

γι’ αυτά τα…κατορθώματα, αγρίως τους χλευάζει!

 

Κι εσείς αντί για σοβαροί, τσακίδια να τους πείτε,

μ’ ένα μεγάλο ευχαριστώ, τους υπουργοποιείτε!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 29/01/2023

 

##########

 

Ημερομηνία εκλογών

 

Αμάν, Κυριάκο, πες την μας, την ημερομηνία,

να, όπου να ’ναι…ξεψυχά και η Τετραετία!

 

Το είπες και το έκανες, ότι θα τηνε βγάλεις

και από μένα χαίρεσαι, εκτίμησης μεγάλης!

 

Μα, δώσε του συγχώρεση, του άτσαλού μου θάρρους,

πρωθυπουργέ, μας γκάστρωσες και σκας…δέκα γαϊδάρους!

 

Εδώ και μήνες, μάντηδες και μάγοι προφητεύουν

και στα ημερολόγια, τη μέρα αυτή γυρεύουν!

 

Θα είναι η δέκα του μηνός, η είκοσι, η τριάντα,

μήπως δε θα ’ναι Κυριακή, όπως γινόταν πάντα;

 

Κα δώστου και ιδρώνουνε, ρωτάν τις καφετζούδες

και κάνουν διαγωνισμό, στα λόγια, οι αλεπούδες!

 

Και τους ακούω και εγώ, μα, τι να κάνω άλλο;

Κι όλο ματαίως προσπαθώ, συμπέρασμα να βγάλω!

 

Κι εκεί, Κυριάκο μου, να δεις, τι σιγουριά, τι ύφος

και λέν’ στον συνομιλητή, ελύθηκε ο γρίφος!

 

Κι όταν περάσει η μέρα τους, αυτή που ’χαν…ορίσει,

με χίλια δυό ναι μεν αλλά, παίρνουν πίσω τη ρήση!

 

Αλλά είναι το χειρότερο, πως δεν το βάζουν κάτω,

με προφητείες και χρησμούς, το πρόγραμμα γεμάτο!

 

Μα ας τους αφήσουμε αυτούς, ας πάν’ να τσαμπουνάνε,

εσύ, Κυριάκο, θα την πεις, τη μέρα, όπου να ’ναι!

 

Λίγο πριν πας για το Νταβός, που πήγαν κι άλλοι «φίλοι»,

είπες για Μάη πιθανόν, ίσως και τον Απρίλη!

 

Αυτούς τους μήνες ο λαός, ξέρεις, τους αγαπάει,

λένε…να ζει κανείς σ’ αυτούς, τριφύλλι για να φάει!

 

Άκουσα ένα πιστευτό, τη μέρα των Βαΐων,

μέρα αγωνίας αρχηγών και των υποψηφίων!

 

Καλή ημέρα είν’ αυτή, θα φάω μπακαλιάρο

και μετά…οίνου κατάλησιν, το δρόμο μου θα πάρω!

 

Κι εκεί, της αρεσκείας μου, το κόμμα θα ψηφίσω

και το ξηρό κρασάκι μου, μάλλον, θα συνεχίσω!

 

Να πέσω ν’ αποκοιμηθώ, με γέλια, με ηρεμία,

γιατί πάλι άκουσα προχθές, έναν…Ιερεμία!

 

Θα γίνει, λέει, το αλαλούμ, θα ’στε όλοι χαμένοι,

δε θα ’στε χαμογελαστοί, αλλά κατσουφιασμένοι!

 

Έτσι δε θέλω να σας δω, ας με πιστέψετε όλοι,

εσείς, τέτοια καλά παιδιά, άνθη στο περιβόλι!

 

Σας καμαρώνω στη Βουλή, τι γλύκες, τι αγάπες,

χώρια ποτέ δεν κάνετε ή έχω αυταπάτες;

 

Μα, αν ξαναγίνει ο αχταρμάς, ποιοι θα ’ναι…εισηγμένοι

και ποιοι πρώην θα γίνουνε…λεβέντες και καμένοι;

 

Όλα αυτά στην ώρα τους, Κυριάκο, θα τα δούμε,

τώρα για άλλα σου σχέδια, δύο λόγια να πούμε!

 

Είπες, μέσα στις εκλογές, στον Όλυμπο θ’ ανέβεις

κι εγώ είμαι περίεργος, κει πάνω τι γυρεύεις;

 

Άμα πηγαίνεις για θεός, οι θρόνοι είναι πιασμένοι

ή να ρωτήσεις να σου πούν’ το τι σε περιμένει;

 

Αν ναι, κάλλιο να πήγαινες, σε…χαμηλό σημείο,

στους πρόποδες του Παρνασσού, στο έγκριτο Μαντείο!

 

Εκεί, η Ιέρεια των Δελφών, θα σού ’λεγε την τύχη,

για κάλπες και για ποσοστά και…από ξύλο τείχη!

 

Εκτός, αν θες στον Όλυμπο, θεές να προσκυνήσεις,

την Αθηνά, την Άρτεμις, κρυφά να τις μιλήσεις!

 

Δε θα ’θελα να σού ’κανα, ποτέ μου τον μεσίτη,

αλλά εγώ θα επένδυα, μόνο στην Αφροδίτη!

 

Άντε και στον Διόνυσο, τον γελαστό τον Βάκχο,

για άφθονο καλό κρασί και μόνο γλέντια να ’χω!

 

Ίσως και να πετύχαινα, τον μουσικό Ορφέα,

 μην έβλεπα ξανά Βουλή, να μου ’κανε παρέα!

 

Μα, πίσω εδώ στις εκλογές, πες ημερομηνία,

βούλωσε μάγων στόματα και κάθε καζαμία!

Υ.Γ.

Και όταν έγραφα, παιδιά, αυτούς τους στίχους,

ο τούρκος, ο τρελός, είχε συνάξει ταγκαλάκια και αγροίκους.

Με ψέματα και δηλητήριο, φανατισμό τούς είχε λούσει

και ούρλιαξε προς την Ελλάδα, για ΓΟΥΡΟΥΣΙ.

Γιατί ο Τσαβούσογλου, γύρισε μ’ άδεια χέρια απ’ τα Φ δεκάξι

κι ο βάρβαρος μυαλό δε λέει για ν’ αλλάξει.

Αφού απέτυχε με την Αμερική και τούτο το παζάρι,

…όποιος δεν μπορεί να δείρει τον γάιδαρο, δέρνει το σαμάρι.

Εμείς το νου μας και το όπλο παρά πόδας

κι ας τους βρίσουμε λιγάκι, τώρα που ’γινε της μόδας!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 20/01/2023

 

##########

 

Κωνσταντίνος Β΄

 

Παιδιά, και να ’μουν βασιλιάς, να ’χα κι εγώ πεθάνει,

να ’κανα τους πολιτικούς, ανώμαλο χαρμάνι.

 

Να μάλωναν, να γκρίνιαζαν, το πώς θα με κηδέψουν,

που άλλοι θέλουνε να κλαίν’ και άλλοι να…χορέψουν.

 

Να σπάζαν τα κεφάλια τους, όπως τώρα στον τέως,

που ήταν και πρωταθλητής, λεβέντης και ωραίος.

 

Που άλλοι τον θαυμάζουνε, άλλοι τον προσκυνάνε

και άλλοι, τώρα και νεκρό, γυρεύουν να τον φάνε.

 

Ήτανε τέως βασιλιάς και Έλληνας…σβησμένος,

τώρα για την κηδεία του, θα πάει ο Πικραμένος.

 

Δε στέλνουνε…χαρούμενο, στέλνουνε πικραμένο

και το καρβέλι ολόκληρο και σκύλο χορτασμένο.

 

Όσο ήτανε ζωντανός, τώρα στα τελευταία,

ήτανε ήσυχος, αρνί, του κάναμε παρέα.

 

Και τριγυρνούσε αβλαβής, με τέκνα και εγγόνια,

στη χώρα που ήταν αρχηγός, μόνο για τρία χρόνια.

 

Τότε που ήταν νεαρός και πλήρης…απειρίας

και είχε μόνο τον καημό, της Άννας της Μαρίας.

 

Ήμασταν συνομήλικοι, γνώριζα τ’ όνομά του

και στον στρατό ορκίστηκα, σ’ αυτόν…και στη μαμά του.

 

Ύστερα το τι έγινε, γνωστή η ιστορία,

έφταιγε ή δεν έφταιγε, ήρθε ανωμαλία.

 

Θυμάμαι, μες στις ταραχές, φωνές της…Θείας Δίκης,

έγραφαν και τον φώναζαν, ιό της Φρειδερίκης.

 

Και κάποιοι σχιζοφρενικοί, κάναν δικτατορία

και κάθισαν στον σβέρκο μας, μία εφταετία.

 

Ζήσαμε τους ανώμαλους, τους βρόμικους λεκέδες,

που ’χαν στο χέρι βούρδουλα και τσούρμα χαφιέδες.

 

Που αν στραβοκατούραγες, σε κάθιζαν στον πάγκο

και παίρνανε μαθήματα, απ’ τον Ισπανό τον Φράγκο.

 

Στο τέλος τσακιστήκανε, μα, μάτωσαν την Κύπρο,

εάν τους δίκαζα εγώ, μία ποινή τούς βρίσκω.

 

Τέλειωσε η περιπέτεια, ήρθε η Δημοκρατία,

μα, ο Κωνσταντίνος ήτανε, στην αυτοεξορία.

 

Και αποφάσισε ο Λαός, σχεδόν την επομένη,

ότι την πλάτη του γυρνά, στην «Βασιλευομένη».

 

Θυμάμαι ακόμη τη φωνή, τότε, του Κωνσταντίνου,

«Καλή Τύχη στους Έλληνες», από σπίτι του Λονδίνου.

 

Μου φαίνεται, η ευχή αυτή, που τότε είχε κάνει,

πως ήταν πλέον «ώριμος» και ήξερε να χάνει.

 

Κι εκεί, στη…μαύρη ξενιτιά, μαζί με την κυρά του,

απόχτησε πέντε παιδιά, με γεια του, με χαρά του.

 

Και νοσταλγούσε, ο άνθρωπος, ολίγον πριν γεράσει,

την απομένουσα ζωή, εδώ να την περάσει.

 

Κι ήρθε με κάποια βάσανα και μετά εμποδίων

και τώρα πια απέτισε, το χρέος του το θείον.

 

Κι ευθύς μπαρουτιαστήκανε, κόμματα κι οργανώσεις,

την ευκαιρία δράξανε, βγάζουν ανακοινώσεις.

 

Και τα κανάλια, ωχ αμάν, μα, τέτοια ευκαιρία,

ε, θα μου πείτε έχουμε, πλέον Δημοκρατία.

 

Τέλος, αποφασίστηκε, θα…πάει στο Τατόι,

  θα ’ναι παρόντες ευγενείς, απ’ όλο του το σόι.

 

Μα, τόσες σπαζοκεφαλιές, φρουρές, αστυνομία,

πρωτόκολλα ποιοι επίσημοι, θα παν στην εκκλησία.

 

Αλλά δε θα ’χει κανονιές, σαν αρχηγού του κράτους,

εδώ δείξαν οι υπουργοί, παιδιά, την τσιγκουνιά τους.

 

Δεν τόλμησαν του Σαμαρά, να κάνουνε τη χάρη,

μην η αντιπολίτευση, με πέτρες και τους πάρει.

 

Κατά τα άλλα αείμνηστε, σκοτούρα και φροντίδα

κι ας μην είσαι Έλλην στα χαρτιά, σου δίνει η πατρίδα!

 

Καλή ανάπαυση, λοιπόν, δίπλα στα γονικά σου,

να σε θυμούνται η χήρα σου, τα εγγόνια, τα παιδιά σου!

 

Κοντά σου, συνομήλικε, να ’ρθω ο καιρός ζυγώνει,

αλλά εγώ πώς θα ταφώ, κανείς δε θα μαλώνει!

 

Η Μακαρία η Οδός, για του κοινού μας χρέους,

άλλη είναι για τους θνητούς κι άλλη για…ημιθέους!

 

Καθώς ολόκληρη η ζωή, για εμάς έχει αγώνες,

για τους γαλαζοαίματους, συμπόσια και κορώνες!

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 14/01/2023

 

##########

 

Υποκριτές, υπηρέτες του σατανά!

 

Τον Πούτιν τονε είδατε; Έκανε το Σταυρό του

κι εγώ θα του…ευχόμουνα, τον κακό τον καιρό του.

 

Μόνος του, τα Χριστούγεννα, ήταν στην εκκλησία

κι ένας παπάς του έψαλε, τη θεία λειτουργία.

 

Και έσκυψε και φίλησε, με ευλάβεια το βρέφος,

μαγάρισε την πίστη μας, το χριστιανικό το πρέπος.

 

Γιατί είναι τα χέρια του, στο αίμα βουτηγμένα,

μπρος στον Χριστό τα μούτρα του…σκατά πασαλειμμένα.

 

Αφού κοσμάκη και στρατό, σαν μύγες τούς σκοτώνει

και από τα κανόνια του, κανένας δε γλιτώνει.

 

Αφήνει γέρους και μωρά, στο κρύο να παγώσουν,

χωρίς νερό, χωρίς φαΐ και τις ψυχές να λιώσουν.

 

Και έχει μούτρα, ο κερατάς, να πάει στην εκκλησία,

μα, πόσο είναι ξεδιάντροπος, πόση υποκρισία;

 

 Αν είσαι άντρας, πέστο, ΡΕ, πως είσαι του διαβόλου,

υπηρετάς τον Βεελζεβούλ, δε ντρέπεσαι καθόλου!

 

Μα, κάνεις τον χριστιανό, ύπουλη…πουτανίτσα,

γκρεμίλα σου, πανάθλιε, από κάθε εκκλησίτσα!

 

Και σαν τον Πούτιν έχουμε, παιδιά κι άλλα…ξεφτέρια,

που ’ναι το ίδιο υποκριτές, με ματωμένα χέρια.

 

Δήθεν, άνθρωποι του Θεού, οι Ιρανοί μουλάδες,

που απαγχονίζουνε παιδιά και κλαίνε οι μανάδες.

 

Κι αυτοί στ’ όνομα του Θεού, ρίχνουν με πολυβόλα

κι όποιος γλιτώσει απ’ αυτά, πάει στην καρμανιόλα.

 

Εχθές πάλι κρεμάσανε, χωρίς οίκτο δυο νέους,

τόσο τους λογαριάζουνε, όπως τους αρουραίους.

 

Κι εγώ θα ’θελα να ’ξερα, ποιος είναι ο Θεός τους,

μήπως είναι ο διάβολος και…μόν’ ο εαυτός τους;

 

Να ’ξερα πού προσεύχονται, τι λέν’ στην προσευχή τους,

τι βόθρο να ’χουν, άραγε, κρυμμένον στην ψυχή τους!

 

Μα, τούτη η κακία τους, αλλιώς δεν εξηγείται,

αιμοσταγείς και βάναυσοι, εσείς…και άλλα πείτε!

 

Εκτός απ’ την κακία τους, ναι, είναι και γελοίοι,

αυτοί οι κακομούτσουνοι και του λαού οι…θείοι.

 

Δικάσανε μια κοπελιά, να σκουπίζει μια πλατεία,

γιατί τόλμησε κι έβγαλε, μία φωτογραφία.

 

Γιατί η φωτογράφιση, για αντρικά είναι χέρια,

η γυναίκα είναι για μωρά και να φοράει τσιμπέρια.

 

Για φανταστείτε τι σκουριά, που έχει το μυαλό τους,

που μόνο τέτοιες εντολές, παίρνουν απ’ τον Θεό τους!

 

Υποκριτές, λοιπόν, κι αυτοί, με βούρδουλα στο χέρι,

αν είναι ζώα ή άνθρωποι, μόν’ ο Θεός τους ξέρει.

 

Ας ρίξουμε και μιά ματιά εδώ στα σύνορά μας,

που ακούμε τόσα ουρλιαχτά, βουίζουνε τ’ αυτιά μας.

 

Μια νύχτα θα μας έρθουνε, πυραύλους ετοιμάζουν

και δώστου σαν τον κύκλωπα, κραυγές φοβέρας βγάζουν.

 

Και όπου γίνεται καβγάς, όπου αίμα μυρίζουν,

τρέχουν κι αυτοί και…σαν πιστοί, κοσμάκη βομβαρδίζουν.

 

 Παρασκευές ο Ερντογάν, κάνει και το ναμάζι

και προτιμά Αγιά Σοφιά, για να μας νευριάζει.

 

Μα απορώ, τι σκέφτεται, τι λέει στην προσευχή του,

τόσον κόσμο που σκότωσε, το ’χει μες στην ψυχή του;

 

Ή να ζητάει βοήθεια κι αυτός απ’ τον Θεό του,

να δέρνει τους γειτόνους του, να χέζει τον λαό του;

 

Υποκριτής, παιδιά κι αυτός, κάνει ότι πιστεύει

και στα τζαμιά η αλεπού, δεν ξέρω τι γυρεύει.

 

Όλοι αυτοί οι δικτάτορες, που δήθεν προσκυνάνε,

θεούς κι ανθρώπους αγνοούν, για εξουσία μοναχά,

διψάνε και πεινάνε.

 

Δεν είναι τέκνα του Θεού, ούτε ευλογημένοι,

τον Σατανά υπηρετούν, αυτοί καταραμένοι.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 08/01/2023

 

##########

 

Καλή Χρονιά!

 

Αρχημηνιά κι Αρχηχρονιά, το δύο εικοσιτρία,

ας δώσουμε πάλι ευχές, μ’ αυτή την ευκαιρία.

 

Τώρα, πόσο θα πιάσουνε, ένας Θεός το ξέρει

και τι ετούτη η χρονιά…σκοπεύει να μας φέρει.

 

Παιδιά, είναι αδύνατο, μες στις ανωμαλίες,

να βλέπεις τ’ άστρα του ουρανού, να κάνεις προφητείες.

 

Ποιος το’ λεγε χρονάκια πριν, πως θα ’χουμε…κορώνα

και πως Πούτιν και Ερντογάν, θα ζουν σ’ άλλον αιώνα;

 

Ο Πούτιν που σφυροκοπά, νυχθημερόν μ’ οβίδες

και βλέπουμε τους Ουκρανούς, τους έχει κάνει βίδες.

 

Ο Ερντογάνος λύσσαξε, νησιά του Αιγαίου θέλει

και δώστου και μας απειλεί, μ’ αυτό το κάζους μπέλι.

 

 Πετρέλαιο κι αέριο είναι το όνειρό του,

 πολέμου βγάζει ουρλιαχτά, να σώσει τον ποπό του.

 

Από την άλλη οι Ιρανοί, σκοτώνουν τα παιδιά τους,

τα ματωμένα χέρια τους…μεθάνε την καρδιά τους.

 

Γι’ αυτό, φίλοι, θα έλεγα, του Κώστα του Καβάφη,

ότι ήρθαν οι βάρβαροι, μην κάνουμε άλλα λάθη.

 

Οι βάρβαροι είναι εδώ, μα τις προβιές αφήσαν

και με κοστούμια σύγχρονα, το σώμα τους στολίσαν.

 

Δεν είναι σαν τον Τζένκινς Χαν, ούτε σαν τον Αττίλα,

που τρώγαν κρέατα ωμά και ζούσαν στη σαπίλα.

 

Αλλάξανε συνήθειες, τα γένια τους ξυρίζουν,

μα τα μυαλά τους στάσιμα, θλίψη μόνο σκορπίζουν.

 

Αείμνηστε Αλεξανδρινέ, ο λόγος σου με πνίγει,

οι βάρβαροι ήταν εδώ, ποτέ δεν έχουν φύγει.

 

Δυο λόγια θα ’θελα να πω, στους αρχηγούς κομμάτων,

που περί τίνος θα μας λεν, των…ποντικών και γάτων;

 

Γιατί η Δημοκρατία μας, έτσι το επιβάλει,

να ’χουμε φέτος εκλογές, μα τι χαρά μεγάλη!

 

Θα βγούνε τα…αστέρια μας, σεργιάνι να μας δούνε

κι εμείς οι…υποτακτικοί, να τους χειροκροτούμε.

 

Τι να μας πούνε, άραγε, ποια είν’ τα σχέδιά τους,

τι νέο έχουν να μας πουν, ποιο είν’ το πρόγραμμά τους;

 

Παιδιά, εγώ τέτοιο δούλεμα, το λέω, δεν το αντέχω,

στις συγκεντρώσεις τους αυτές, καμιά δουλειά δεν έχω.

 

Γιατί τους βλέπω ολημερίς, μα…και τη νύχτα χώρια,

που τρώγονται μες στη Βουλή, σαν τ’ άγρια κοκόρια.

 

Λοιπόν, μη μήπως έρχονται, το μπόι τους να δείξουν

ή ύστερα απ’ τα ψέματα, να…κλάσουν και να βήξουν;

 

Θα ’λεγα ας καθότανε, ήσυχα στα αβγά τους

κι εμείς τους ξέρουμε καλά κι αυτούς και τα μυαλά τους.

 

Μόν’ ένα τους παρακαλώ κι ανάβω μια καντήλα,

να ’ναι ένα σώμα μια ψυχή, στα σχέδια του Αττίλα.

 

Εδώ για μικροπράγματα, ας παν να φαγωθούνε,

αλλά στην τούρκικη απειλή, πρέπει να ενωθούνε.

 

Τα πράγματα είναι σοβαρά και…δεν είναι στημένα,

οι ίδιοι τους τα ξέρουνε, καλύτερα από μένα.

 

Θα ’λεγα στο κορίτσι μας, την Καϊλή την Εύα,

που ’γινε με τον Ιταλό, ένα σώμα μια φλέβα.

 

Πως ανεβαίνεις τα σκαλιά, με βάσανα κι αγώνα,

μα στο άψε σβήσε γίνεσαι, η θλιβερή Μαντόνα.

 

Πελέ, καλή ανάπαυση, στο τελικό σου σπίτι,

που με την μπάλα μάγεψες, ολόκληρο πλανήτη!

 

Μα, κι εσύ σαν τον Ιακώβ, έριξες στοίβες σπέρμα,

που έκανες κι ένα παιδί, κάθε που ’βαζες τέρμα!

 

Τέλος, παιδιά, καλή χρονιά, η παλιά μάς έχει πρήξει

κι ο Θεός απ’ τον ουρανό…λίγο μυαλό ας ρίξει.

 

Που πάντα οι ισχυροί της γης, τον κόσμο μας ρημάζουν,

μα…τα γαϊδούρια τα παλιά, το χούι δεν αλλάζουν.

 

Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 02/01/2023

 

##########

 

Γέρε Χρόνε, φύγε τώρα!

Καλημέρα σας και Χρόνια Πολλά! Δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων σήμερα. Μέρες που ανταμώνουν οι δικοί-δικοί και δίνουν ευχές. Τα παιδιά είπαν πάλι τα κάλαντα, το ωραίο αυτό έθιμο και πήραν ζωή χαράς οι γειτονιές. Περάσαμε καλά την πρώτη μέρα των Χριστουγέννων; Θα έλεγα Ναι! Όσοι είχατε προβλήματα, σας εύχομαι να λυθούν σύντομα! Βλέπετε; Αυτές τις μέρες, και άλλες κατά τη διάρκεια του Χρόνου, οι ευχές δίνονται απλόχερα… Τώρα, το πόσο «πιάνουν», αυτό είναι άλλο θέμα. Πέρυσι τέτοιες μέρες, το θυμόμαστε όλοι, οι ευχές μας ήταν, να φύγει και το 2021, που μαζί με το 2020 μάς έψησαν το ψάρι στα χείλη. Και όλα φαινόταν ότι το 22 θα ήταν μια καλή Χρονιά… Αμ δε! Ο Χρόνος μας το 22 ακόμη δεν είχε γίνει δύο μηνών μωρό και άρχισαν να βροντάνε τα κανόνια του Πούτιν στην Ουκρανία. Στη γειτονιά μας. Βέβαια δε φοβόταν κανείς μας, ότι θα μας έπαιρνε κι εμάς καμιά αδέσποτη κανονιά. Όλοι λυπόμαστε ακόμη τον κοσμάκη που σκοτώνεται και υποφέρει στην Ουκρανία. Βλέπουμε τα κατορθώματα των Ρώσων. Νομίζω πως είναι περιττό να τα ξαναπούμε εδώ. Είναι τόσο γνωστά. Αλλά το εντυπωσιακό είναι, ότι ο Πούτιν αποκαλεί τους Ουκρανούς Αδελφό Λαό! Κάτι, δηλαδή, όπως έχουμε εμείς τους Κύπριους. Θα χωρούσε, άραγε, στο μυαλό κάποιου Έλληνα, να αρχίσουμε κάποια στιγμή, για οποιαδήποτε αιτία, να βομβαρδίζουμε εμείς την Κύπρο; Αδιανόητο. Αδύνατο. Και όμως για τον Πούτιν δεν είναι  τίποτε αδύνατο. Φτάνει που τα αδέρφια του ήθελαν να…δυτικοποιηθούν. Ε, και τι διάολο έχει τόσα όπλα; Να τα αφήσει να σκουριάσουν, ο άνθρωπος; Των Αμερικάνων…δεν προλαβαίνουν να σκουριάσουν. Είναι πάντα γυαλιστερά. Και; Μας παίρνουν κι εμάς τα σκάγια; Ναι και πολλά!

Και φυσικά δε σας το γράφω για νέο. Το ξέρουμε όλοι. Κάποιοι μάγκες κουμανταδόροι βρήκαν αφορμή με τον πόλεμο και τινάζουν τις τιμές των αγαθών στον ουρανό. Και μας λένε κάποιες δικαιολογίες, που δεν τις πιστεύει κανείς μας. Γιατί, ενώ εμείς οι λαοί σχεδόν όλου του κόσμου φτωχαίνουμε ραγδαία, άλλο τόσο ραγδαία πλουτίζουν αυτοί. Και το κακό είναι που δεν μπορεί να τους δαμάσει καμιά κυβέρνηση. Όλοι σηκώνουν τα χέρια και προσπαθούν με τα επιδόματα να καταπραΰνουν τον κοσμάκη. Κάτι σαν όταν πονάει το δόντι μας και παίρνουμε ένα ντεπόν… Και να δούμε πού θα βγει!

Οι Αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν, Ουδέν κακόν, αμιγές καλού. Και είχαν δίκιο. Αλλά τι στην ευχή να είναι αυτό το καλό που έχει αυτός ο πόλεμος του Πούτιν κατά της Ουκρανίας; Για εμάς το είπαμε είναι βουτιά στην εξαθλίωση. Για τους Ουκρανούς καταστροφή. …μ, μ, μ, για τους Αμερικάνους βιομήχανους οπλικών συστημάτων; …για αυτούς τι να είναι, άραγε; Λέτε, αυτό το κακό που λέγεται Πόλεμος, για αυτούς να είναι ευλογία; Όπως είπαμε και για τους καιροσκόπους που ανεβάζουν τις τιμές αδικαιολόγητα στα αγαθά; Εμένα, με συγχωρείτε, έτσι μού φαίνεται! Και ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του. Ας αφήσουμε, όμως, τον πόλεμο, που δε λέει να τελειώσει και ας δούμε τι άλλο μας επεφύλαξε το 2022. Επιγραμματικά, βέβαια, γιατί και αυτά είναι ατελείωτα.

Καταρχήν, «καλμάραμε» τον Κορονοϊό. Δεν είχαμε τα λόκντάουν. Ο τουρισμός μας πήγε καλά. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διέψευσε πολλούς προφήτες και δεν έκανε εκλογές. Οι προφητείες, όμως, πάλι παίρνουν και δίνουν και οι…ειδικοί ξέρουν την ημερομηνία των εκλογών, καλύτερα…από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Τα καλά του 22, νομίζω, πως αυτά ήταν. Η Κυβέρνηση, βέβαια, κάνει και κάτι ακαταλαβίστικους λογαριασμούς για ανάπτυξη και κάτι τέτοια, που μόνο οι υπουργοί τα καταλαβαίνουν. Εμείς, ούτε τα παίρνουμε χαμπάρι αυτά, ούτε τα βλέπουμε. Α, ξέχασα, είναι και τα καλάθια και τα κοφίνια του Άδωνι… Ναι, ναι, και το εικοσάρικο, λέει, για ψώνια! Αυτό που θα το πάρει ο κόσμος κι ο ντουνιάς, γενεές δεκατέσσερες… Ε, να μην είμαστε και αχάριστοι από το 2022, είχε και αυτό τα καλά του! Είχε και το…Μουντιάλ. Το απολαύσαμε και στην Αργεντινή ήρθε ο Μεσσίας και ξέχασαν για τρεις μέρες τα χάλια τους… 

Τα άλλα, τα σκάνδαλα, θα έλεγα, πως μας πείραξαν ψυχολογικά (αν το λέω σωστά). Η Κιβωτός του πατέρα Αντώνιου βουλιάζει, αλλά ας μη λέμε πολλά, μέχρι που να βγει η άκρη.  Όσο για τα άλλα τα καθήκια, που εξέδιδαν τη δωδεκάχρονη, τι να πει κανείς; Άκουσα κάποιους να λένε, κακώς που καταργήθηκε η θανατική ποινή. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, θέλει πολλή συζήτηση. Στο τέλος το 22, μας επεφύλαξε μια απογοήτευση. Αυτό με την ωραία (όχι Ελένη) Εύα. Τι είναι αυτό, παιδιά; Τι βαλίτσες με λεφτά; Τι ρητορική υπέρ του Κατάρ, ενώ όλος ο κόσμος το…καταριέτε; Και η Εύα, που…διώχτηκε από τον Παράδεισο τι λέει; Ο Αδάμ με εξαπάτησε… Η παλιά Εύα, η προ, προ, προ γιαγιά μας ήταν καπάτσα και του την έφερε του αγαθού του Αδάμ, αφού τα έφτιαξε με το φίδι. Αυτή, η καημένη, την πάτησε σαν αγράμματη, κατά τα λεγόμενά της, βέβαια. Αλλά, ας κρατήσουμε και εδώ «πισινή», μέχρι που να ξεδιαλύνει το πράγμα. Πάντως, το λυπάμαι, τέτοιο όμορφο κορίτσι, να είναι στη φυλακή.

Κατά τα άλλα βρισκόμαστε σε ψυχρό πόλεμο με τον Ερντογάν και, ας ευχηθούμε να μείνει ψυχρός!

Τέλος, ας δώσουμε την ευχή και πάλι…και όσο πιάσει! Καλό 2023 και προ πάντων υγεία και ΕΙΡΗΝΗ!                                     Βασίλης Μυλωνάς, Ξεριάς, 26/12/2022

 

##########

 

Εκπλήξεις στο ποδόσφαιρο και…στην τσέπη

Καλημέρα σας! Σάββα του Ηγιασμένου σήμερα. Χρόνια πολλά στον κάθε Σάββα και στην κάθε Σαββούλα. Χρόνια πολλά και στον αξιότιμο δήμαρχό μας Σάββα Μιχαηλίδη (Δήμος Νέστου Καβάλας). Του εύχομαι να είναι γερός και δυνατός, με πολλές εμπνεύσεις και πολλά έργα (και βλέπουμε ότι δεν είναι…τσιγκούνης σε αυτόν τον τομέα). 

Αυτές τις μέρες του χειμωνιάτικου Παγκόσμιου Ποδοσφαίρου στο Κατάρ και τι δεν ζούμε! Οι εκπλήξεις διαδέχονται η μια την άλλη. Τα «αστέρια» χάνουν πέναλτι. Μέσσι και Λεβαντόφσκι. Τα φαβορί χάνουν ματς. Αργεντινή, Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία. Οι αουτσάιντερ θριαμβεύουν. Ιαπωνία, Μαρόκο. Όσο για τους Γερμανούς…έφυγαν πρόωρα για να απολαύσουν τα χριστουγεννιάτικα πανηγύρια τους με το ζεστό κρασί. Και η μπάλα συνεχίζεται και να δούμε τι άλλο θα δούμε.

Και ο εαυτούλης μου, ενώ απολάμβανε αυτά όλα τα ωραία πράγματα και είχε ξεχάσει τις έγνοιες αυτού του κόσμου και άλλες οικογενειακές, τριιιν χτυπάει το τηλέφωνο. –Εδώ Νέο Κορδελιό (Θεσσαλονίκη) Δημαρχείο. –Ναι, τι θέλετε; -Χρωστάτε λεφτά κύριε … -Εγώ; -Ναι, εσείς, μου απαντά η γλυκύτατη γυναικεία φωνή. –Και τι λεφτά είναι αυτά, κυρία μου; -Πρώτον, είναι το ΤΑΠ, περίπου ογδόντα ευρώ, για το διάστημα που το διαμέρισμά σας ήταν άδειο! –Κατ’ αρχήν, τι είναι αυτό το ΤΑΠ και…για το καλό ερώτημα, έχουμε και δεύτερον; -Το ΤΑΠ είναι το Τέλος Ακίνητης Περιουσίας… -Μα, κυρία μου και όταν ήταν άδειο το διαμέρισμα πλήρωνα ΕΝΦΙΑ! –Α! Άλλο το ΕΝΦΙΑ και άλλο το ΤΑΠ, κύριε! –Δηλαδή, πληρώνουμε δύο φορές φόρο για το κάθε ακίνητό μας; -Ναι, κύριε, δεν το ξέρατε; Μου λέει χαμογελαστά η ευγενική κυρία, από την άλλη άκρη του…ασυρμάτου τηλεφώνου. –Δεν το ήξερα…καλά λέγανε οι αρχαίοι Έλληνες, γηράσκω αεί διδασκόμενος, της λέω και γελάμε και οι δυό. –Πληρώνετε μια φορά για τον Δήμαρχο και μια φορά για τον Σταϊκούρα, χα, χα, χα! –Χαλάλι τους, λέω εγώ και οι δυο τους είναι καλά παιδιά και το τηλεφώνημα εξελίσσεται σε μια διασκεδαστική συζήτηση συντροφιάς…

-Και το δεύτερον, τι είναι αυτό τα δεύτερον, θα είναι και αυτό κάτι να το διασκεδάσουμε; Γιατί με το Πρώτον καλά θα τη βγάλουμε με τα ογδόντα ευρά! –Το δεύτερον…το δεύτερον… Κάθεστε καλά κύριε… -Ναι, είμαι στον καναπέ και βλέπω μπάλα! Τι είναι το Δεύτερον; -Θυμόσαστε τον ενοικιαστή που είχατε και δεν πλήρωνε τη ΔΕΗ; -Βεβαίως τον Γ. Β. που μου άφησε συνολικό «παλούκι» γύρω στα εφτά χιλιάρικα ευρώ, αλλά η ΔΕΗ ήταν στο όνομά του… και τον κυνηγούσαν να του τα πάρουν. –Ξέρετε, όμως κύριε… η ΔΕΗ τον κυνηγάει για να πάρει τα δικά της, δεν ενδιαφέρεται για τα Δημοτικά Τέλη, φώτα, σκουπίδια… Και αυτά τα χρεώνεται το ακίνητο. –Δηλαδή; -Ε, ούτε λίγο, ούτε πολύ, για τον καιρό που αυτός δεν πλήρωνε το ρεύμα του και μέχρι που να του το κόψουν, μαζεύτηκαν τα Δημοτικά Τέλη μμμ.. -Πόσα κοπέλα μου, πες το καλά κάθομαι στον καναπέ… -Να, είναι…κοντά στα…τετρακόσια ευρώ! –Μπράβο, κυρία μου, της λέω, μα τι έκπληξη ήταν αυτή; Τέτοιο χριστουγεννιάτικο δώρο δεν το περίμενα! –Χα, χα, χα, κύριε…είστε ο μόνος που δέχεται αυτή την είδηση με αυτόν τον τρόπο. Ξέρετε τι βρισιές ακούω από άλλους; -Και αν σας έβριζα θα μου τα σβήνατε; -Όχι βέβαια! Και συμφωνήσαμε, να…περάσω από το Ταμείο. Αν θέλω ας κάνω και αλλιώς. Νόμοι είναι αυτοί, φίλε μου, να πληρώνουνε τα σπασμένα αλλονών και να λέμε κι ένα τραγούδι…

Εντέλει, μπήκαμε και στον τελευταίο μήνα του χρόνου. Τον μήνα των Τελών Κυκλοφορίας. Και επειδή θέλω πάντα να τελειώνω τις δουλειές μου, για να ησυχάζει το μυαλό μου (μια ψυχή θα βγει που θα βγει), πήγα στο λογιστή να πάρω τα…ραβασάκια. Μου τα έδωσε η κυρία Φωτεινή. Μόλις τα πήρα στο χέρι, θυμήθηκα τον διπλό φόρο στο διαμέρισμα στο Κορδελιό. Μα, όταν κυκλοφορώ το αμάξι μου δεν πληρώνω φόρο στη βενζίνη; Τώρα αυτό τι είναι; Ρώτησα την Φωτεινή, αλλά και αυτή δεν μπόρεσε… να με φωτίσει. Κάθε χρόνο κάνω πάνω από δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα και ξοδιάζω κοντά έναν τόνο βενζίνη. Πόσο φόρο έχει μέσα στην τιμή που πληρώνω (πληρώνουμε) δεν ξέρω. Μα λένε πως είναι τσουχτερός. Ε, τότε, τι στο καλό είναι αυτά τα Τέλη Κυκλοφορίας; Αλλά και αυτά πηγαίνουν στον Χρήστο τον Σταϊκούρα. Χαλάλι του! Και για να μη σας κουράζω, θα σας πω έναν σοφό λόγο, που έλεγαν οι παλιοί. «Δώσε και μη ρωτάς!» Καλή προ-χριστουγεννιάτικη νηστεία, που μάλλον χρειάζεται κοντά στα άλλα και για την τσέπη μας, που πότε-πότε δέχεται και καμιά έκπληξη!

Βασίλης Μυλωνάς Ξεριάς, 05/12/2022

 

##########

 

Και δε βαριέσαι αδερφέ!

 

Η μπάλα παίζει στο Κατάρ, ο κόσμος μας ένα μπαζάρ,

μιά ανακατωσούρα.

Κάποιοι δεν έχουν ούτε φως, ούτε να ζεσταθούνε πώς,

μα εμείς…άλλη σκοτούρα.

Ξάπλα πάνω στον καναπέ, βλέπουμε μπάλα με φραπέ

και δε βαριέ-και δε βαριέσαι, αδερφέ!

 

Φέτος αυτό το Μουντιάλ, έγινε σούσουρο, βαϊράλ

κι είναι μες τον χειμώνα.

Κι εκεί η έρημη η γη, που ζούνε οι Καταριανοί,

έμοιαζε μ’ αχυρώνα.

Μα τα δολάρια με ουρά και όλα γίναν μια χαρά,

γήπεδα, ουρανοξύστες.

 

Καταριανοί με μερσεντές, εργάτες απ’ το Μπαγκλαντές

και άλλοι Ασιάτες,

τρέξαν να πιάσουνε δουλειά, να θρέψουνε τη φαμελιά,

μα βρήκανε δυνάστες.

Δουλειά με βούρδουλα, σκληρή και μιά ξεφτίλα πληρωμή

και η ζωή αγέλης.

 

Και το Κατάρ βάζει εμπρός, φυτρώνουν γήπεδα σωρός,

η εργατιά στενάζει.

Αιχμαλωσία η ζωή, ζέστη ανυπόφορη πολλή,

μα λένε, δεν πειράζει!

Οι Εμίρηδες στον καναπέ, με αιρκοντίσιον και φραπέ

και δε βαριέ-και δε βαριέσαι, αδερφέ!

 

Οι εργάτες πέφτουν σωρηδόν, γίνεται ο Αρμαγεδδών,

επάνω στα καλούπια.

Και λέει η ΦΙΦΑ, μπα τι θες; Αυτά γινόταν και προχθές!

Τους βλέπει σαν κουνούπια.

Κι ο Ινφαντίνο όλο χαρές, που θα αρχίσουν οι γιορτές.

Και δε βαριέ-και δε βαριέσαι, αδερφέ!

 

Εργάτες χάνουν τη ζωή, μα…ευτυχώς δεν είν’ πολλοί,

εξίμισι χιλιάδες.

Και σε πατρίδες μακρινές, οι φαμελιές τους ορφανές

και κλαίνε οι μανάδες.

Του πεθαμένου ο μισθός, ευθύς ξεχνιέται και αυτός,

απ’ τους…Καταρ-αμένους.

 

  Η μπάλα, όμως, κατρακυλά, τα εκατομμύρια πολλά,

που τρέχουνε στη ΦΙΦΑ.

Μα άλλοι θα τα μοιραστούν, οι ξένοι εργάτες θα διωχτούν,

δεν είναι στην ταρίφα.

Ας τσακιστούνε, μα το ναι, γι’ αυτούς δεν έχει ρεφενέ.

Και δε βαριέ-και δε βαριέσαι, αδερφέ!

 

Σαν μπάλα κι η ζωή κυλά, πάλι ο Ρετζέπ με σαματά,

τους Κούρδους βομβαρδίζει.

Καίει καλύβες και χωριά, σκοτώνει γέρους και παιδιά,

σαν στάχυα τους θερίζει.

Μα οι τρανοί στον καναπέ, βλέπουν μπάλα, με καφέ.

Και δε βαριέ-και δε βαριέσαι, αδερφέ!

 

Κι ο Πούτιν που…χοροπηδά, για ημίχρονο δε σταματά,

χτυπάει απλούς πολίτες.

Βουλιάζει και η Κιβωτός, χειμώνας κι ο κόσμος καυτός,

τον καίνε οι αλήτες.

Μα εμείς, παιδιά, στον καναπέ, τσίπουρο, μπάλα και μεζέ.

Και δε βαριέ-και δε βαριέσαι, αδερφέ!

 

Θα ’λεγε ο Κώστας ο Χατζής, ο δικτάτορας ο…Καταρτζής,

τη ΦΙΦΑ κουμαντάρει.

Του Ινφαντίνο χαλινό, του ’βαλε πολύ ακριβό,

δολάρια τσοντάρει.

Πολλοί ρετάρουν, τι το θες; Μα…έχει μίζα ο ρεφενές.

Θα τα πληρώσει ο καναπές, με μπύρα και τσιπς για μεζέ.

 Και δε βαριέ-και δε βαριέσαι, αδερφέ!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 24/11/2022

 

##########

 

Οι Τζι…δεκαεννιάμισι

 

Παιδιά, μήπως τους είδατε; Φέτος πήγαν στο Μπάλι,

να πουν τα λόγια τα παχιά κι ό,τι ο νους σου βάλει.

 

Αυτοί οι περιβόητοι, Τζι είκοσι που λένε,

που μάλλον για κάθε κακό, αυτοί είναι που φταίνε.

 

Μα, πήγανε λίγο λειψοί, κει στην Ινδονησία,

που έναν λοχία έστειλε, κοντά τους η Ρωσία.

 

Έτσι, δεκαεννιάμισι, οι είκοσι γενήκαν,

του εικοστού, για νάρκωση, το φάρμακο δε βρήκαν.

 

Και ενώ άλλος τον παρακαλά και άλλος τονε βρίζει,

ο Πούτιν τις ουκρανικές, τις πόλεις βομβαρδίζει.

 

Και ο λοχίας, ο Λαβρόφ, εξάψαλμο ακούει,

το σκάει απ’ τη Σύνοδο, το ’χει αυτό το χούι.

 

Και μείναν οι δεκαεννιά, να ψιλοσυζητήσουν,

την Τάξη και Ασφάλεια, να αποκαταστήσουν.

 

Θα κάνουν πάλι σχέδια, κι απόφαση θα πάρουν,

εμάς όλους τους υπόλοιπους, πώς θα μας κουμαντάρουν.

 

Αυτοί, παιδιά, είναι είκοσι, εμείς εκατόν ογδόντα,

ναι, τόσα κράτη είμαστε, στον κόσμο τον παρόντα.

 

Μ’ αυτοί οι είκοσι κρατάν, μαχαίρια και πεπόνια

κι εμάς, τους άλλους, τους μικρούς, μας βλέπουν σαν πιόνια.

 

Αλλά γιατί μαζεύονται, τι έχουνε να πούνε,

μην της Ειρήνης φάρμακο, ψάχνουνε για να βρούνε;

 

Μην τους φτωχούς να σκέφτονται, μήπως τους πεινασμένους,

μήπως τους άθλιους της γης και τους κουρελιασμένους;

 

Ή την Κλιματική Αλλαγή, που αυτοί την προκαλούνε,

ευθύνη ο ένας του αλλουνού, ψάχνουνε για να βρούνε;

 

Αυτά όλα κι άλλα πολλά, πράγματι συζητούνται,

αλλά μόλις σκορπίσουνε, σαν όνειρο ξεχνιούνται.

 

Για μείωση εξοπλισμών, συζήτηση θα γίνει,

μα, όπως πάντα, η αύξηση, το πρόβλημά τους λύνει.

 

Και για Ειρήνη οι είκοσι, φαρδιά πλατιά υπογράφουν,

μα αυτοί με αίμα κάθε φορά, τα χέρια τους τα βάφουν.

 

Χαράζουν, του παγκόσμιου, δρόμους, του εμπορίου,

αλλά τα κέρδη ευλογούν, του χρηματιστηρίου.

 

Θα πουν για δικαιώματα, ακούστε, γυναικεία,

αυτά μήπως θα μας τα πει, η Σαουδική Αραβία;

 

Που η γυναίκα γίνεται, στη χώρα αυτή ξεφτίλα,

με πιο καλό δικαίωμα…το ξύλο, τη μαντίλα.

 

Ο Αμερικάνος θα μας πει, μακριά από πολέμους,

αυτός που πάντα έσπερνε, θύελλες και ανέμους.

 

Και ξεσηκώνει, όταν μπορεί, τα τρομερά τσουνάμια,

Γιουγκοσλαβία, διάβαζε, Κορέες, Βιετνάμια.

 

Και ο Κινέζος θα το πει, μέλι η γλώσσα θα τρέξει,

τους Ουιγούρους έχουμε…μη στάξει και μη βρέξει.

 

Τέλος, ο τούρκος θα μας πει, ο παραπονεμένος,

όπου μετά την έκρηξη, πήγε μπαρουτιασμένος.

 

-Αμερικάνε, δέχομαι, τα συλλυπητήριά σου,

μα απ’ τη Συρία απέσυρε, ρε φίλε, τα στρατά σου!

 

-Και ένα άλλο σού ζητώ, να ζήσεις, να γεράσεις,

μην κάνεις εναέριες κι άλλες παραβιάσεις!

 

-Κοίταξε εγώ τι ήσυχα, που κάθομαι στ’ αβγά μου

και αγαπώ και σέβομαι, τον κάθε γείτονά μου!

 

Παιδιά, τέτοιες θ’ ακούσωμε κι άλλες πολλές κοτσάνες,

αλλά οι…Τζίδες θα χτυπούν, χαρμόσυνες καμπάνες.

 

Θα λέει το Ανακοινωθέν: ο κόσμος μας ανθίζει,

προσωρινά ο πόλεμος κι η πείνα μάς (σας) θερίζει.

 

Έτσι, και πάλι βλέπουμε, τους…καραγκιοζοπαίχτες,

αυτούς που για πολλά κακά, του κόσμου είναι φταίχτες.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 16/11/2022

 

##########

 

Ο Πούτιν τρώει…σίδερα

 

Μη φοβηθείς τον άνθρωπο, όσο θεριό και να ’ναι

και να μασάει τα σίδερα και να τα καταπίνει

κι αν κάνει πόλεμο τρελό κι ανθρώπους να πονάνε,

έρχεται η ώρα κι η στιγμή, ρεντίκολο να γίνει.

 

Τον σιδερένιο Βλαντιμίρ, τον ματωμένο τσάρο,

που θα ’κανε περίπατο, μέσα στην Ουκρανία,

στέλνει χιλιάδες νεαρούς, να πάν’ να βρουν το χάρο

και σαν «πιστός χριστιανός», δε νιώθει αμαρτία.

 

Βροντάνε τα κανόνια του, εδώ κι εννέα μήνες,

κάνουνε πόλεις ρημαδιό, σβήνουν χωριά απ’ τον χάρτη,

σφραγίζει και τη θάλασσα, λιμάνια και μαρίνες

κι αποκαλεί κάθε Ουκρανό, εχθρό του και αντάρτη.

 

Και βγαίνουνε πορίσματα, πόσοι να σκοτωθήκαν;

Πόσοι πεθάναν νηστικοί, στα υπόγεια κρυμμένοι;

Πόσοι σε τάφους μαζικούς, απλώς παραχωθήκαν;

Κανείς δεν ξέρει αριθμούς, μα αυτό είναι που μας μένει;

 

Στον κόσμο αυτόν ο άνθρωπος, μία φορά γεννιέται,

είν’ ένας και μοναδικός, δεν αντικαθιστάται,

κι όχι μέσα σε αριθμούς, άγνωστος να ξεχνιέται

κι όταν πεθάνει άδικα και ο Θεός λυπάται.

 

Τρέχει το αίμα του, λοιπόν, έτσι, από μιά οβίδα

και στα καλά καθούμενα, να χάνει τη ζωή του,

γιατί του έστριψε μιανού, ξεκάρφωτα η βίδα,

που λες κάποια εκδίκηση, να θέλει η ψυχή του.

 

 Τώρα, με τον Βλαδίμηρο και την περίπτωσή του,

που γκρέμισε η Σοβιετική, πάλαι «Δημοκρατία»,

την κουβαλάει τη ντροπή, σε όλη τη ζωή του

κι έτσι, ξεσπάει άνανδρα, πάνω στην Ουκρανία.

 

Μα, θα μου πείτε, πόλεμος και τίμιος υπάρχει;

Που πάντα ο επιτιθέμενος, βρίσκει δικαιολογία,

τ’ ακούσαμε από βασιλείς κι από κάθε στρατάρχη,

που εφορμά μ’ έναν σκοπό, μονάχα τη ληστεία.

 

Κι ο Πούτιν τις ακόνισε, τις σπάθες, τις μαχαίρες

κι είπε, να, έρχονται οι Ναζί, θα μπούνε στη Ρωσία,

θα έκανε περίπατο, με δάφνες σε τρεις μέρες

και σα νύφη στην κάμαρα, θα ’πεφτε η Ουκρανία. 

 

Κι έδωσε τη διαταγή, στα τέλη του Φλεβάρη

και άλλαξε η μούρη του, γέλασε απ’ τη χαρά της,

ήρθε η ώρα, τα παλιά, εδάφη του να πάρει,

μα άλλα τα βόδια μελετούν, άλλα ο ζευγολάτης.

 

 

Η Δύση «ανασυντάχτηκε», εμπρός στην εισβολή του, 

στην Ουκρανία τρέχουνε, δολάρια σα βρύση,

αλλά κι ούτε ένα Ουκρανού, δεν έσπασε η χολή του

κι ο επιδρομέας σκόνταψε και το όνειρο θα σβήσει.

 

Και όσα τσαλαπάτησε, στον αιφνιδιασμό του

κι είχε στη Μόσχα θέατρα, τρελές χαρές και γέλια,

τώρα αποσύρει, ξαφνικά, τον ταπεινό στρατό του

κι απ’ τη Χερσώνα αποχωρεί, με την ουρά στα σκέλια.

 

Πού ’ναι Πούτιν το γέλιο σου, η τρομερή ματιά σου,

γιατί τώρα μαράθηκες; βρεμένη γάτα μοιάζεις,

ψάχνεις τους αίτιους να βρεις, στη σκοτεινή φωλιά σου

και σαν τον Ντούτσε και εσύ, τους στρατηγούς αλλάζεις!

 

Μην κάνεις αναδίπλωση, στήνεις καμιά παγίδα;

η Δύση, λες, σού έφταιγε, χτυπάς τον γείτονά σου

και σού ’βαλαν τη ρετσινιά, την κόκκινη σφραγίδα

την πόρτα στους τζι είκοσι, κλείσαν κατάμουτρά σου!

 

Εσύ που ’τρωγες σίδερα και μάσαγες τσιμέντα

και έτριζες τα δόντια σου, μπροστά στην Ουκρανία,

μην άρχισες, Βλαδίμηρε, τώρα τα φαλιμέντα

και με τον Χίτλερ αγκαλιά, θα ’σαι στην ιστορία;

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 10/11/2022

 

##########

 

Το καλάθι του νοικοκυριού…

 

Πέρα στα πέρα Μάρκετ, με τις χρυσές δουλειές,

βάλαν ένα καλάθι, που ’χει ψωμί κι ελιές.

 

Του Άδωνι ιδέα, ήταν του υπουργού

και το ’παν το καλάθι, βρε, του Νοικοκυριού!

 

Σ’ όλα τα Σούπερ Μάρκετ, μια καλαθάρα, να!

Να τρέξει να ψωνίσει, όλη η φτωχολογιά.

 

Πάω κι εγώ ο καημένος, παιδιά, να ψωνιστώ,

απ’ το καλάθι, ο έρμος, να ψιλοβολευτώ.

 

Ψάχνω στο Σούπερ Μάρκετ, καλάθι πουθενά,

βλέπω μια κοπελίτσα, φορούσε και ποδιά.

 

Ρωτώ ξαναρωτώ τη, πού είναι τα φτηνά,

μου λέει είναι στα ράφια, με στάμπα στα χαρτιά.

 

Φοράω τα γυαλιά μου και ψάχνω εδώ κι εκεί

και βρίσκω μακαρόνια, πατάτες και φακή.

 

Βρίσκω και μπεϊμπιλίνα, να μη μου χρειαστούν,

για μένα όλα έχουν, τιμή…ελεφαντοστούν.

 

 Βλέπω μια κοπελιά άλλη, με τα ξανθά μαλλιά

κι εκείνη τη ρωτάω, πού είναι τα φτηνά;

 

-Παππού είναι μπροστά σου, γιατί δεν προσπαθείς;

Για βγάλε τα γυαλιά σου και ίσως να τα δεις!

 

-Κι εγώ έχω γέρον άντρα και δυό μικρά παιδιά,

ψωνίζω από το Μάρκετ, φασόλια και κουκιά!

 

-Πες πού είναι, κοπέλα, η καλαθάρα αυτή,

που ο Γεωργιάδης, μας βούιξε τ’ αυτί;

 

-Που το διαλαλάει κι όλο χαμογελά,

νομίζω πως μας βάζει, σ’ ακόμη έναν μπελά!

 

-Να ψάχνουμε να βρούμε, τιμές, λέει, σταθερές,

που τις διπλασιάσαν, σίγουρα από προχθές!

 

-Αυτό η ΕΛΣΤΑΤ το λέει, κοπέλα κι όχι εγώ,

μας έχουν ροκανίσει, σύνταξη και μισθό!

 

-Αφού τα ανεβάσαν, στα ύψη τ’ αγαθά,

τώρα με το καλάθι, κάνουνε σαματά!

 

-Μέσα στην Πανδημία, κάναν χρυσές δουλειές,

στα Σούπερ και στα σπίτια, με τις παραγγελιές!

 

-Μαζέψανε χρυσάφι, όλο αυτόν τον καιρό,

μα… τώρα δεν αντέχουν, με τον πληθωρισμό!

 

Αυτά λέω και ψάχνω και βρίσκω…αρακά

και λέω, για στάσου, πόσο, κόστιζε πιο μπροστά;

 

Σκοτίζω το μυαλό μου, για να το θυμηθώ,

μα, ο Κύριος ανάστα, την άκρη δε θα βρω.

 

Κι εκεί που…ερευνούσα, να, άλλη κοπελιά,

να ’ναι ανασκουμπωμένη, απ’ την πολλή δουλειά.

 

Ρωτώ, ξαναρωτώ τη, κοπέλα, δε μου λες,

εδώ στο Σούπερ Μάρκετ, τι άλλαξε από χθες;

 

Μου λέει, αχ, παππούλη και με παρηγορεί,

ψάξε για καμιά φάβα, γιαούρτι και τυρί!

 

Της λέω, κοπελιά μου, δεν ψάχνω εγώ γι’ αυτά,

μα θέλω τσιπουράκι, τσιγάρα και κρασιά!

 

Χαμογελάει και λέει, παππού αυτά που θες,

τώρα είναι μονάχα, για τους εφοπλιστές!

 

-Εσύ πίνε νεράκι, που είν’ υγιεινό,

παράτα το τσιγάρο και άκου τον γιατρό!

 

Κι εγώ που την ακούω, της λέω, βρε κοπελιά,

τώρα ζωή ν’ αλλάξω, με τ’ άσπρα τα μαλλιά;

 

-Που ’ν’ τ’ Άδωνι τα λόγια, που έλεγε εχθές;

Μου λέει η κοπέλα, παππού ήταν…μπαλωθιές!

 

Και μες στο Σούπερ Μάρκετ, μού στρίβουν τα μυαλά,

θα πίνω, θα καπνίζω…με άδεια την κοιλιά.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 03/11/2022

 

##########

 

Ο Σολτς και…το βουβό του ΟΧΙ

 

Να, προχθές μάς επισκέφτηκε Ο καγκελάριος

και για πρώτη φορά δεν ήταν του Ερντογάν…λαμπαδάριος.

 

 Όπως η Άγγελα Μέρκελ κρατούσε ίσες αποστάσεις

και αν του τούρκου οι απειλές, παίρναν διαστάσεις.

 

Ο Όλαφ Σολτς δεν το έχει ξεκαθαρίσει,

γιατί, ξέρετε; υποβρύχια έχει να πουλήσει.

 

Το πάει λάου-λάου, μην τους προγκήξει

κι ύστερα τα εξαγώγιμά του…γιαούρτι να τα πήξει.

 

Μόνο είπε, για, για, Τουρκία και Ελλάδα,

του ΝΑΤΟ εταίροι

και μόνο ο διάλογος, αποτέλεσμα θα φέρει.

 

Μα, για τους χάρτες του τσαμπουκά, δε σταύρωσε λέξη,

ούτε για τις νύχτες που θα μας έρθει, δε θέλει να μπλέξει.

 

Και τόνισε, πως μας δίνει τα άρματα μάχης,

πάρε Έλληνα, απέναντι στα υποβρύχιά μου κάτι να ’χεις!

 

Έφαγε, ήπιε, πήγε στην Ακρόπολη, πέρασε τη μέρα,

θαύμασε τέχνη και…Δημοκρατία, του Περικλή τα έργα.

 

Με τον πρωθυπουργό μας μίλησαν για πολλά θέματα,

του τόνισε ο Κυριάκος του τούρκου τα ψέματα.

 

Αλλά ο Σολτς δεν είπε κουβέντα πάλι,

μόνο έκανε νόημα και κουνούσε το κεφάλι.

 

Για μιά στιγμή του θύμισε ο πρωθυπουργός,

ψιθυριστά τις ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ,

μάλλον για να το ακούσωμε εμείς.

Σολτς, θα τις πληρώσεις;

 

Και ο καγκελάριος, θα ’πε μέσα του,

έλα Κυρι-άκος, τώρα τα παλιά θα θυμόμαστε;

Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε!

 

-Τώρα θα λέμε για τους Ναζί και τον Γλέζο;

Και έκανε τεχνηέντως…τον Κινέζο.

 

Και ο Κυριάκος, 

αφού το είπε ψιθυριστά και χαμηλοφώνως,

που, μάλλον, θα το άκουσε ο ίδιος και μόνος,

δεν το συνέχισε, να μην τον χολιάσει,

που θέλει στο Βερολίνο…καρέκλα να πιάσει.

 

Στο «συνέδριο» της Λιβύης, που δεν μας καλούσαν

και του τούρκου το χατίρι, ποτέ δε χαλούσαν.

 

Έτσι, φίλοι, κατοχικό δάνειο και αποζημιώσεις,

έγιναν ξεχασμένες και παλιές…παγωμένες πιστώσεις.

 

Πήραμε πάλι ένα σιωπηρό, βουβό και υπονοούμενο ΟΧΙ

κι ας έκαναν χρήση οι ναζί, σ’ όλη την Ελλάδα,

σφαίρες και λόγχη.

 

Μα εμείς δεν το βάζουμε κάτω,

θα το λέμε δυνατά, όχι όπως τον Μητσοτάκη,

αλλά όπως μιλούσε την ίδια μέρα,

στη διαπασών, στο Καλπάκι.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 28/10/2022

 

##########

 

Χειμώνα, πάλι στο χωριό

 

Παιδιά, ο χειμώνας έφτασε και λέν’ τα μερομήνια,

η ακρίβεια πάει καλπασμό και πέθανε η φτήνια.

 

Κι από το βράδυ ως το πρωί, το λένε στις ειδήσεις,

ότι αυτό θα είναι, πια, το πρόβλημα της Δύσης.

 

Και πάνε τα συνέδρια, τώρα σερί κορδόνι,

αλλά τη λύση να τη βρει, κανείς δεν κατορθώνει.

 

Κι εγώ τ’ ακούω άναυδος, που τρόπους έχω δύο

ή να κοιμάμαι νηστικός ή να…ψοφώ στο κρύο.

 

Θα πρέπει το πετρέλαιο, ετούτον τον χειμώνα,

να παίρνω, ίσως βερεσέ, σταγόνα τη σταγόνα.

 

Γιατί αν τρώω κανονικά, σουβλάκια και μπριζόλες,

για ζεστασιά πρέπει να καίω, των παπουτσιών τις σόλες.

 

Κι όσο ο Πούτιν, το σκυλί, λυσσάει και δε μερώνει,

δεν ξέρουμε για αύριο, το τι μας ξημερώνει.

 

Αυτός δίνει την αφορμή και άλλοι την αρπάζουν,

οι διαολοκαπιταλιστές, τα είδη ανεβάζουν.

 

Αυτοί μας λένε, φίλε μου, πάει η ευημερία,

κείνα τα φαγοπότια σου, είναι, πια, ιστορία.

 

Κι ενώ σκεφτόμουνα αυτά και έχανα το νου μου,

βλέπω χελιδονοφωλιά, στη στέγη του σπιτιού μου. 

 

Και τότε βάζω μια φωνή, γυναίκα, έλα κοίτα,

την κρίση την περάσαμε, τη λύση εγώ τη βρήκα!

 

-Να η χελιδονοφωλιά! Που ’ναι τα χελιδόνια;

Αυτά είναι πιο σοφά από μας, παν κι έρχονται για χρόνια!

 

-Άντρα, για νέο μού το λες, μήπως και δεν το ξέρω,

αντρούλη, μήπως τα ’χασες, νεράκι να σου φέρω;

 

                                -Δεν τα ’χασα, γυναίκα μου, μα μου ’ρθε μια ιδέα,

να φύγουμε τώρα κι εμείς, για να περνάμε ωραία!

 

-Να δούμε μες στο ιντερνέτ, πού παν τα χελιδόνια,

το κρύο να γλιτώσουμε, του Πούτιν τα κανόνια!

 

-Ναι, άντρα μου, αντρούλη μου, χίλια χρόνια να ζήσεις,

να φύγουμε εξάπαντος, απ’ την κόλαση της Δύσης!

 

Κι ανοίγουμε τον χάρτη μας, να η Πολυνησία,

στη μέση του Ειρηνικού, κει θα ’χει ησυχία.

 

Μες στο χειμώνα ζεστασιά, θα ’μαστε όπως εκείνοι,

που άλλοι γυρνούν ξεβράκωτοι και άλλοι με μπικίνι.

 

Μα κει πήγε ένας Γερμανός, πριν μερικά χρονάκια

και δύο τρεις κανίβαλοι, τον έκαναν σουβλάκια.

 

Της λέω πάμε στο Ιράν, την πιάνει ανατριχίλα,

βρε άντρα μου τρελάθηκες, γω να φοράω μαντίλα;

 

-Ε, τότε πάμε στο Σουδάν, αν θες να ζεσταθούμε!

-Αντρούλη μου, δεν το ’μαθες; εκεί πετροβολούνε!

 

-Δίκασαν μια εικοσάχρονη, για…έσχατη μοιχεία,

να την πετροβολήσουνε, όλοι μες στην πλατεία!

 

-Πάμε, αν θέλεις άντρα μου, πέρα στις Σεϋχέλλες!

-Δε θα μας φτάνει η σύνταξη, ούτε για καραμέλες!

 

-Τότε να πάμε γρήγορα, κάτω στην Τανγκανίκα

και τα ευρώ να τα ’χουμε, σημαία…εν τούτω νίκα!

 

-Στη χώρα των Γαδαρηνών, που ’χε πολλά δαιμόνια,

μα τα ξολόθρεψε ο Χριστός, κείνα τα ωραία χρόνια! 

 

-Αν θέλεις να μπαρκάρουμε, για τη Βενεζουέλα!

-Άντρα μου, μη το ξαναπείς, γιατί θα μου ρθει τρέλα!

 

-Τότε, λιγάκι πιο κοντά, πάμε αν θες στη Κούβα!

-Όχι, χριστός και Παναγιά, εκεί βάζουν στην κλούβα!

 

-Γυναίκα μου, δεν τρώγεσαι, πάμε στην Κόστα Ρίκα!

-Στον Κώστα Ρίκο, που δερνε, άδικα τη Μαρίκα;

 

Ακόμη δε μας άρεσαν, ούτε τα Εμιράτα,

γιατί απαγορεύονται, τσίπουρα και…γραβάτα.

 

Έτσι, τ’ αποφασίσαμε, με υπογραφή τα δυό μας,

πως θα ξεχειμωνιάσουμε και πάλι στο χωριό μας.

 

Αλλά, για…να τη βγάλουμε, μ’ αυτή τη σύνταξή μας,

θα το πληρώσει το κορμί, μαζί και η ψυχή μας.

 

Τη μία μέρα ζεστασιά, την άλλη μέρα πιάτο

και το ψωμί ολόκληρο και…το σκυλί χορτάτο.

 

Μα, παρευθύς δηλώνουμε, την Άνοιξη σαπέρα,

μπαίνουμε στον διαγωνισμό, στην πρώτη πασαρέλα.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 23/10/2022

 

##########

 

Η Δικτατορία, το Δηλητήριο του Λαού

 

Μεγάλο ήταν το έγκλημα και το αμάρτημά της,

γιατί άφησε να φανεί, μια τούφα απ’ τα μαλλιά της.

 

Η εικοσιδυάχρονη Μαχσά, απ’ την Τεχεράνη,

πιάνεται, μαστιγώνεται, μέχρι που να πεθάνει.

 

Η αστυνομία των…Ηθών, που ’χουν οι Αγιατολάχοι,

δέρνει και τιμωρεί σκληρά, όποια γυναίκα λάχει.

 

Όποια γυναίκα ξεχαστεί, τι λέει το Κοράνι

ή όποια λίγο «ζωηρή», του κεφαλιού της κάνει.

 

Και τη μαντίλα η Μαχσά, λίγο στραβοφορούσε,

στην Τεχεράνη αμέριμνη, κάποιες δουλειές κοιτούσε.

 

Μα, ξέχασε πως βρίσκεται, στην αυστηρή Περσία,

με καθεστώς θρησκευτικό, σκληρή Δικτατορία.

 

Το λάθος της ήταν αυτό, λίγο να το ξεχάσει

κι αυτό έγινε αφορμή, τα νιάτα της να χάσει.

 

Τώρα ο κόσμος καίγεται, φωνές, διαμαρτυρίες,

για της κοπέλας τον χαμό, αμέτρητες πορείες.

 

Θάνατος στον Χαμενεΐ, φωνάζουνε τα πλήθη,

που θέλει τον Μεσαίωνα και μας κρατάει στη λήθη!

 

Μα, για σταθείτε, φίλοι μου, ποιοι είν’ οι Αγιατολάδες,

που δίνουν τέτοιες διαταγές, αυτοί οι…τσαμπουκάδες;

 

Όπου πιστεύουν στον Θεό, οι…άγιοι πατέρες

και πέφτουνε στην προσευχή, τις νύχτες και τις μέρες;

 

Τι λέει το Κοράνι τους, που διαρκώς «χτενίζουν»,

τα τέκνα τους αλύπητα, πρέπει να βασανίζουν;

 

Παιδιά, τ’ ακούω βερεσέ, αυτά περί θρησκείας,

μόν’ πρόκειται για βάναυσης, σκληρής Δικτατορίας.

 

Κι όπως όλοι οι δικτάτορες, τα πάντα αυτοί ορίζουν,

έτσι κι οι Αγιατολάληδες, κάστανα δε χαρίζουν. 

 

Αυτοί κόβουν και ράβουνε, κατά το θέλημά τους

κι αλίμονο σ’ όποιον βρεθεί, κάτω απ’ τον βούρδουλά τους.

 

Σ’ εμάς συνέβη τρεις φορές, τον εικοστό αιώνα,

που την Ελλάδα ήθελαν, στάβλο και…προβατώνα.

 

Την πρώτη ήταν ο Πάγκαλος, που είχε πολλά γούστα

κι ως τα κορίτσια να φορούν, μακριά ως το χώμα φούστα.

 

Κι όποια πιανόταν με κοντή, την έξυπνη να κάνει,

της σφράγιζαν τα μπούτια της, με σινική μελάνη.

 

Και λίγες μέρες φυλακή, να ’ρθει στα συγκαλά της

και πρόστιμο εκατό δραχμές, πλήρωνε η μαμά της.

 

Μετά ήρθε ο Μεταξάς, στυγνός και δολοφόνος,

διατήρησε τον βασιλιά, μα κυβερνούσε μόνος.

 

Χιλιάδες στα ξερά νησιά, αντιπάλους εξορίζει,

για γνώση, ρετσινόλαδο, αβέρτα τούς ποτίζει.

 

Και άσματα ρεμπέτικα, δε θέλει ν’ ακουστούνε,

βιβλία ρίχνει στη φωτιά, για να μη διαβαστούνε.

 

Και μετ’ ολίγον έρχονται, ο Παττακός και ΣΙΑ

και ανεβαίνουν με τα τανκς κι αυτοί στην εξουσία.

 

Πιάνουν και εξορίζουνε, μαντρώνουν τον κοσμάκη,

τραγούδια απαγορεύουνε, του Μίκη Θεοδωράκη.

 

Στο τέλος τα σκατώσανε, τον αμανέ ανεβάζουν

και τους Ελληνοκύπριους, σε περιπέτειες βάζουν.

 

Τώρα περάσανε αυτά, αλλά δεν τα ξεχνάμε,

πρέπει να τα διηγούμαστε και να τα μελετάμε.

 

Όπως κείνα τα τρομερά, των Χίτλερ, Μουσολίνι,

που όλο τον κόσμο έκαναν, να καίει σαν καμίνι.

 

Του Στάλιν ακολούθησε, φρικτή Δικτατορία

κι ο Πούτιν τον ακολουθεί, το δείχνει η ιστορία.

 

Όσο για Σαουδάραβες, Κατάρ και Εμιράτα

κι από κει πέρα πιο καλά, δεν είναι τα μαντάτα.

 

Καταπιέζει βάναυσα, καθένας τον λαό του

και δεύτερο απ’ τον Θεό, θαρρεί τον εαυτό του.

 

Και για την Άπω Ανατολή κι εκεί καμπόσους πιάσε,

έχουνε πολιτεύματα, άστα…και ρύζι βράσε!

 

Δεν έχει δεξιά, ζερβή, ούτε και για θρησκεία,

για τους λαούς είναι ΟΧΙΑ, κάθε Δικτατορία.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 29/09/2022

 

##########

 

Η μπλόφα του Πούτιν

 

Βρε, λόγια που ξεστόμισε, αυτό το παλικάρι,

θα κάνει χρήση Ατομικών, το λέει και δεν μπλοφάρει!

 

Μου φαίνεται πως σάλεψαν, τα λογικά του, αν είχε,

τώρα από τους Ουκρανούς, που τον μπελά του βρήκε.

 

Που νόμιζε ο λαός αυτός, ότι είναι…μια μπαμπούρα

και θα ’κανε περίπατο, αλλά τα βρήκε σκούρα.

 

Έτσι, λοιπόν, ταράχτηκε, ο Πούτιν ο ανδρείος

και σκέφτεται μην πάθει αυτά, που έπαθε ο Δαρείος.

 

Όπου ο στρατός του Αλέξανδρου, τον πήρε στο κυνήγι

και οι Πέρσες ήτανε πολλοί κι οι Έλληνες πιο λίγοι.

 

Ίσως, Δαυίδ και Γολιάθ, να του ’ρχονται στο νου του

και να ζυγίσει δεν μπορεί, τη δύναμη του εχθρού του.

 

Μπορεί και το ελληνικό, Άγιο Εικοσιένα

και θα μπορούσα να σας πω και άλλα ένα-ένα.

 

Κι αφού οι νίλες έρχονται, η μια μετά την άλλη,

τον άσσο απ’ το μανίκι του, τώρα ζητάει να βγάλει.

 

Και μας θυμίζει, ο έρημος, εεε, έχω κάτι βόμβες

και θα σας βρουν και να μπετε, μέσα στις κατακόμβες!

 

Και…μη μου άπτου, κύριοι, το λέω και δεν μπλοφάρω,

στάχτη όλοι θα γίνετε, ανάποδες αν πάρω!

 

Οι Ουκρανοί μουλάρωσαν και τους τροφοδοτείτε,

μα από μένα όλοι σας, μ’ ένα μπαμ θα το βρείτε!

 

Κι ο Μπάιντεν χοροπήδηξε, ο Μακρόν κι όλοι οι άλλοι,

παιδιά, αυτόν στη θέση του, τώρα, ποιος θα τον βάλει;

 

Που λέει, του απειλούμε εμείς, την αχανή πατρίδα;

Αυτά είν’ ανακρίβειες, του έστριψε η βίδα!

 

Που ο Κινέζος κι ο Ινδός, δεν του ’παν συχαρίκια,

του σπάσανε τα νεύρα του και κάνει νταηλίκια!

 

Και βγαίνουν στη Συνέλευση, εκεί, στη Νέα Υόρκη,

εκεί όπου επί βωμών, δίνονται τόσοι όρκοι.

 

Τους τζιτζινίζουνε τ’ αυτιά, στο άκουσμα των νέων

και λένε, πάλι μπλέξαμε, με…Χίτλερ-Ναπολέων! 

 

Τώρα, όμως, τα πράγματα, είναι πιο μπερδεμένα,

που, ό μη γένοιτο, συμβεί, μαύρα κι αραχνιασμένα.

 

Μέσα στην Αποκάλυψη, το λέει, του Ιωάννη,

απ’ άκρη σ’ άκρη όλη η γη, θα γίνει σα μελάνη.

 

Το φοβερό παράδειγμα, Χιροσίμα, Ναγκασάκι,

όπου ψήσανε ζωντανό, αμέτρητο κοσμάκη.

 

Κείνες οι βόμβες τώρα πια, είναι ξεπερασμένες,

οι σύγχρονες για το κακό, είναι «βελτιωμένες».

 

Και έχουνε πάρα πολλές, τέτοιες, πεντέξι κράτη,

 φτάνουν και περισσεύουνε, τη γη να κάνουν στάχτη.

 

Όπως λίγο μετά Χριστόν, έγινε η Πομπηία,

που έσκασε ο Βεζούβιος κι έγινε μακαρία.

 

Όπου η στάχτη σκέπασε, σπίτια, ναούς και τοίχους

και βρίσκουν τώρα «άθικτα», ζώα και τους κατοίκους.

 

Και ξαναλέω, μη γένοιτο, του Πούτιν η λωλάδα,

γιατί θα γίνει όλη η γη, της κατάρας η κοιλάδα.

 

Κι αν κάποτε συνέλθει η γη κι ανθίσει και βλαστήσει

κι αν πάλι είναι δυνατόν, άνθρωπος για να ζήσει. 

 

Θα μας ευρίσκουνε κι εμάς, όπως στην Πομπηία,

θα μελετούν την τρέλα μας και…πάσαν μαλακία.

 

Γι’ αυτό ΡΕ Πούτιν, που μας λες, ότι δεν κάνεις μπλόφα,

αν τη ζωή βαρέθηκες, ΠΕΣΕ ΜΟΝΟΣ ΚΑΙ ΨΟΦΑ!!!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 22/09/2022

 

##########

 

Εχθρών…ορατών τε πάντων και αοράτων

 

Όσοι έχουνε πολλά λεφτά, φέτος δε θα κρυώσουν,

αλίμονο εις τους φτωχούς, που όλοι θα παγώσουν.

 

Ακόμη είναι Σεπτέμβριος και τρέμει η καρδιά μας,

που ο χειμώνας έρχεται, θολώνουν τα μυαλά μας.

 

Για εμάς τους μικρομισθωτούς και τους συνταξιούχους,

που δεν ανήκουμε εκεί, με τους προνομιούχους.

 

Αυτοί που βγάζουν κι έχουνε, λεφτά με το τσουβάλι,

τίποτε δε θ’ αντιληφθούν, στην κρίση τη μεγάλη.

 

Κάθε δελτίο ειδήσεων, λέει για τον χειμώνα,

πως θα ’χουμε να κάνουμε, μ’ έναν σκληρό αγώνα.

 

Η θέρμανση ένα όνειρο, το φαγητό…πατάτες,

θα τρώμε Μέλανα Ζωμό, όπως τους Σπαρτιάτες.

 

Γιατί, όμως, παιδιά, όλ’ αυτά, τις πταίει για την κρίση,

του Πούτιν η επίθεση, η Ανατολή, η Δύση;

 

Οι Ρώσοι, όπου κλείσανε, τις στρόφιγγες στο γκάζι

κι όπου το βάλανε φωτιά, που απούλητο πια βράζει;

 

Μήπως φταίνε οι έμποροι, τιμές που ανεβάζουν;

Μα, κι αυτοί κλαψουρίζουνε, ότι ακριβά αγοράζουν.

 

Μη φταίνε οι παραγωγοί; Αλλά κι αυτοί πεινάνε

κι οι πιο πολλοί στις τράπεζες, ως το λαιμό χρωστάνε.

 

Η Αγροτιά που ήτανε, πάντα αδικημένη,

που όταν τελειώσει η σεζόν, με άδειες τσέπες μένει;

 

Μη φταίν’ οι εργάτες του γκαζιού, μήπως του πετρελαίου,

που εξασκούν επάγγελμα, βρώμικου αρουραίου;

 

Κανείς δεν πήρε αύξηση, οι μισθοί οι ίδιοι μένουν,

μα οι τιμές στα αγαθά, στα ύψη ανεβαίνουν.

 

Μα, τότε κάτι γίνεται, κάποιοι αισχροκερδίζουν,

ο κόσμος όλος καίγεται, κι εκείνοι αλωνίζουν.

 

Ποιοι, όμως να ’ναι αυτοί, παιδιά, οι αόρατοι εχθροί μας,

όπου μας κάνουν βάναυσα, δύσκολη τη ζωή μας;

 

Τους ορατούς τους ξέρουμε, μόνιμους, στιγμιαίους,

ακόμη απ’ την εποχή, του «χρυσού» Περικλέους.

 

Πιανόμαστε στον πόλεμο, νικάνε ή νικάμε,

ποτέ, όμως, τον αόρατο, δεν τονε συναντάμε.

 

Και ποιος να ’ναι, παιδιά, αυτός, να ’ναι ο γείτονάς μας,

να είναι κάποιος ξάδερφος, κάποιος εκ της γενιάς μας;

 

Λέτε με τούτους τους εχθρούς, να ’μαστε ένα χαρμάνι

κι όταν μας βλέπει, μέσα του, να λέει…το χαϊβάνι;

 

Φίλοι, δεν είμαι ειδικός κι ίσως να αστοχήσω,

μα, μ’ όλα αυτά τι εννοώ, θα σας το εξηγήσω.

 

Οι τύχες της φτωχολογιάς, παίζονται μ’ άλλους όρους,

μες στα ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑ, απ τους σουλατσαδόρους.

 

Αυτοί αγοράζουν και πουλάν’, χωρίς ποτέ να ιδρώσουν

και δεν τους νοιάζει αν οι φτωχοί, πεινάσουν και παγώσουν.

 

Και τι δεν αγοράζουνε, πετρέλαιο, σιτάρι,

του κόσμου όλα τα καλά, τα παίζουν στο κουμάρι.

 

Στην κρίση εκμεταλλεύονται, την κάθε ευκαιρία

και λένε, τώρα η αγορά…έχει ψυχολογία.

 

Πάντα η ψυχολογία αυτή, εκείνους τους συμφέρει

κι ο πληθυσμός όλης της γης, ας πάει να υποφέρει.

 

Ο πόλεμος που γίνεται, τώρα στη Ουκρανία,

γι’ άλλους είναι καταστροφή, γι’ αυτούς είν’ ευλογία.

 

Όπως τον λύκο, χαίρονται, μες στην αναμπουμπούλα,

οι διαβολοχρηματιστές, γεμίζουν τα μπαούλα.

 

Αυτοί, κατά τη γνώμη μου, οι αόρατοι εχθροί μας,

αυτοί τσαλαπατούν λαούς, παίζουν με τη ζωή μας.

 

Αυτοί ανοίγουνε πληγές και τους ασκούς του Αιόλου

κι η αγοραστική μας δύναμη, πάει κατά διαόλου.

 

Και προσφορά και ζήτηση, λένε, των προϊόντων

κι ας πέσει η φτωχολογιά, στον λάκκο των λεόντων.

 

Και οι κυβερνήσεις των χωρών, αδύναμοι μπροστά τους,

κάνουν τον ψόφιο τον κοριό, μα…και τον τεμενά τους.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 16/09/2022

 

##########

 

Γκορμπατσόφ και Ελισάβετ

 

Τα γεγονότα τρέχουνε, φίλοι, σαν το νεράκι,

γι’ αυτό θα κάνω σχόλια, απ’ όλα και λιγάκι.

 

Μα, θα σας πω για δυο μορφές, ολίγα παραπάνω,

που πρόσφατα αποδήμησαν, στον Άγιο Πέτρο επάνω.

 

Ο ένας είν’ ο Γκορμπατσόφ, της…άγιας Ρωσίας

κι η άλλη η βασίλισσα, ως και…της Αυστραλίας.

 

Αλλά ας μνημονεύσουμε, τα άλλα τα δικά μας,

πρώτον με τις υποκλοπές, που φάγανε τ’ αυτιά μας.

 

Τι του ’καναν, τι του ’καναν του Νίκου Ανδρουλάκη,

που νόμιζε να ’σαι αρχηγός, πως είναι παιχνιδάκι.

 

Από την άλλη ο Ερντογάν, πάλι μάς φοβερίζει,

ότι μια νύχτα σκοτεινή, νησιά θα βομβαρδίζει.

 

Αυτά, όμως τα είπαμε, πολλές φορές στη στήλη

κι όλοι το ξέρουν, είμαστε, εχθροί και όχι φίλοι.

 

Απόψε ο πρωθυπουργός, θα κάνει, λέει, δηλώσεις

και θα μας πει ορθά κοφτά…κέρδη και υποχρεώσεις.

 

Ως κάθε χρόνο γίνεται, απ’ τη Θεσσαλονίκη,

    που όλοι βλέπουν το λαό… της γούνας τους μανίκι.

 

Τώρα, όμως, ας έρθουμε, στο κύριό μας θέμα

κι ας δούμε απ’ ότι ακούγεται, τι αληθές τι ψέμα.

 

Ο Γκορμπατσόφ στη χώρα του, «έφυγε» σαν παρίας,

μα, για τη Δύση ήτανε, λαχνός της συγκυρίας.

 

Αυτός τον κόσμο άλλαξε και των λαών την τύχη,

άνοιξε όλα τα σύνορα και γκρέμισε τα τείχη.

 

Δεν ήταν σαν κάποιους, πολλούς, αιμοσταγής και σφάχτης

κι αυτός έγινε του ψυχρού, πολέμου νεκροθάφτης.

 

Μακαρία η κοιλιά, που σε βάστηξε, Μιχάλη

και οι μαστοί που βύζαξες, ευλογία είχαν μεγάλη!

 

Τώρα εκεί που ’σαι ψηλά, στη ζωή την ουρανίσια,

 σου εύχομαι να τη χαίρεσαι και πάλι τη Ραΐσα!

 

Πολλά είπαμε του αφέντη μας, ας πούμε και της κυράς μας,

της πλέον αποδημήσασας, γηραιάς βασίλισσάς μας.

 

Κυρά λιγνή, κυρά ψηλή, κυρά γαϊτανοφρύδα,

τόσον…μακρομοναρχισμό, στον κόσμο δεν τον είδα!

 

Σαν έγινες βασίλισσα, ήσουνα μια παιδούλα

και τώρα που μας έφυγες, εκατό χρονών γριούλα!

 

Ο Τσόρτσιλ σε δασκάλεψε, ο λύκος και ηγέτης,

αποφθεγμάτων και ρητών, μεγάλος…εφευρέτης!

 

 Κι ολοταχώς απόχτησες, παγκόσμια εμβέλεια

και τώρα σε διαβάζουνε, χιλιάδες ευαγγέλια!

 

Γιατί ήσουν, λέει, ευγενική, καλή κι αγαπημένη

και στη σορό σου με λυγμούς, κλαίνε πολλοί, οι καημένοι!

 

Θα ’θελα να ’κλαιγα κι εγώ, τώρα αείμνηστή μου,

μα έχω τραύμα από σε, βαθιά μες στην ψυχή μου!

 

Τον Μιχαήλ Καραολή, Ανδρέα Δημητρίου,

 Παλληκαρίδη, έδωσες, στα χέρια του δημίου!

 

Το έτος πενήντα εφτά, στην Κύπρο αυτά γινόταν

κι απ’ το στρατό σου άνανδρα, ήρωες σκοτωνόταν!

 

Γιατί αγωνιζότανε, για την ελευθεριά τους,

μα χάνανε τα νιάτα τους, χάναν την ομορφιά τους!

 

Ήτανε οι αγωνιστές, της ένδοξης ΕΟΚΑ,

που ήτανε στα μάτια σου, σαν πάσσαλος και πρόκα!

 

Κι έστειλες τον Μακάριο, τσάρκα στις Σεϋχέλλες,

γιατί κατά τη γνώμη σου, έκανε πολλές τρέλες!

 

Φοβόσουν μήπως ο λαός, την Κύπρο θα σου πάρει

και ήσουνα πολύ σκληρή, δεν έδωσες μια χάρη!

 

Αυτό εγώ σαν Έλληνας, δε σου το συγχωράω

κι ας είν’ η αμαρτία μου, στην κόλαση να πάω!

 

Ήσουν τριάντα ενός ετών, μα δεν είχες συμπόνια,

το αίμα εκείνων των παιδιών, στα τέκνα σου αιώνια!

 

Για χάρη η υφήλιος, φώναζε οργισμένα,

αλλά τ’ αυτιά σου ήτανε, ερμητικά κλεισμένα!

 

Με τη σκληρή σου την καρδιά, η πλάση όλη παγώνει,

που τρία αμούστακα παιδιά, τα στέλνεις στην αγχόνη!

 

Μπορεί γι’ άλλους πολλούς λαούς, να ’σουν ευλογημένη,

για Κύπριους και Έλληνες, ήσουν καταραμένη!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 10/09/2022

 

##########

 

Όνειρο απατηλό…

 

Απόψε είδα, ο καημένος, ένα όνειρο πολύ τρελό,

που ’μοιαζε σαν αρχαίος μύθος και ντρέπομαι να σας το πω!

 

Είδα τον Πούτιν και τον Μπάιντεν, που ήταν πιασμένοι στο χορό,

τον Σι Τζι Πιν, τον Ερντογάνη, Σολτς, Μπόρις Τζόνσον και Μακρόν.

 

Ήταν μαζί τους κι ο Ζελένσκι κι άλλοι καμιά διακοσαριά,

όλοι τους τύφλα στο μεθύσι και κάναν μια καλή δουλειά.

 

Ήταν σα γίγαντες μεγάλοι και σαν τιτάνες δυνατοί

και στο μεθύσι τους επάνω, θέλαν να σώσουνε τη γη.

 

Τους είδα, να ’τανε αλήθεια, πατούσανε σ’ ένα βουνό

και ρίχνανε κάθε οπλισμό τους, βαθιά μες στον ωκεανό.

 

Ο Μπάιντεν είχε κάτι μπράτσα, σαν τον κορμό ψηλής δρυός,

σήκωνε τ’ αεροπλανοφόρα, σα να ’τανε χαρταετός.

 

Και τα πετούσε και γελούσε, μες στον Ειρηνικό βαθιά,

θα πέταξε, αν δεν κάνω λάθος, ίσως, καμιά σαρανταριά.

 

Ύστερα κάθισε στην άκρη, λίγο για να ξεκουραστεί

κι αμέσως παίρνει θέση ο Πούτιν, που…και αυτός ν’ αφοπλιστεί.

 

Μ’ ένα χέρι πιάνει φρεγάτες, τις σφενδονίζει μακριά,

του φαίνονται μικρές σα μπίλιες και τις βουλιάζει στα νερά.

 

Ύστερα πιάνει αεροπλάνα, από τη μύτη σαν πουλιά

κι αμέσως τα…ξεπουπουλίζει, σκάει απ’ τα γέλια και πηδά.

 

Φωνάζει, γειά σου Ουκρανία, Ζελένσκι, άλλαξα μυαλό,

φαντάροι μου, γυρίστε πίσω, θα διαλύσω τον στρατό!

 

Πίνει μια βότκα, ένα πιθάρι και παίρνει μια αναπνοή,

πετάει τανκς, πετάει κανόνια κι ό,τι όπλο μπροστά του βρει.

 

Και ξαναπίνει κι άλλη βότκα, ξαπλώνει πάνω στο βουνό

και σαν τον κύκλωπα μουγκρίζει και σκάει στο ροχαλητό.

 

Κι ο Σι Τζι Πιν που τον κοιτάει, δείχνει τα μπράτσα του κι αυτός,

έφαγε έναν τόνο ρύζι κι έγινε πολύ δυνατός.

 

Και αρχινάει με δύο χέρια, πετάει πλοία μακριά,

του φαίνονται τ’ αεροπλάνα, σαν παιχνιδάκια από χαρτιά.

 

Κοιτάει τον Μπάιντεν και τον Πούτιν, που ’χαν κι οι δυό τους κουραστεί

κι αναφωνεί με περηφάνεια, «νενήκηκά σας, Σολωμοί!».

 

Ήρθε η ώρα του Μανώλη, πίνει κρασιά και τρώει ροκφόρ,

το «Σαρλ ντε Γκωλ» εκσφενδονίζει και βγάζει…είκοσι μποφόρ.

 

-Μπαρντόν, ουί, λέει στους άλλους, εγώ είμαι πιο δυνατός

και, μάθετέ το, στη Γαλλία, δεν θα υπάρχει πια στρατός!

 

Το όνειρό μου συνεχίζει και τώρα βλέπω Ερντογάν,

έν’ άνθρωπο πολιτισμένο και όχι… τον καρά τσομπάν.

 

Με ξυρισμένο το μουστάκι, να τρώει χαλβά και παστουρμά

και παίρνει δύναμη και τρέχει, πάνω στα όπλα του ορμά.

 

Σαν καρυδότσοφλα τα ρίχνει, μέσα στη θάλασσα κι αυτός,

κοιτάζει γύρω τους γειτόνους και τους φωνάζει γελαστός.

 

-Κούρδοι και Έλληνες ελάτε, εις το εξής πια, γιοκ καβγά,

σα μιά φαμίλια όλοι θα τρώμε, φαΐ απ’ τον ίδιο τον ταβά!

 

Στο τέλος σηκωθήκαν όλοι, πετάξανε τις κεφαλές

και όλα τα πυρηνικά τους κι είχανε γέλια και χαρές.

 

Και οι διακόσοι από κάτω, χειροκροτούσανε μαζί

κι άκουγα μια Βαβυλωνία, «ζήτωωω, τη σώσαμε τη γη!!!»

 

Έτσι, οι θάλασσες γεμίσαν, σίδερα να τα φάει η σκουριά

και φωτιστήκαν οι κακούργοι κι έγιναν του θεού παιδιά (αμ πώς;)

 

Κι εγώ, όπως τον Αρχιμήδη, στους δρόμους έτρεχα γυμνός

και φώναζα, ακούστε κόσμε, δε θα υπάρχει πια στρατός!

 

Ειρήνη θα ’χουμε αιώνια…μα ξύπνησα και αρχινώ,

να κλαίω με φωνή μεγάλη, όνειρο είν’ απατηλό!

 

Τρίβω τα μάτια μου και φέρνω, Πούτιν και Μπάιντεν στο μυαλό

και τους φωνάζω, κερατάδες, πιαστείτε πάλι στο χορό!

 

Αυτό ήταν το όνειρό μου, ντρεπόμουνα να σας το πω,

αλλά ας το βλέπω κάθε νύχτα κι ας είναι και απατηλό. 

 

Λεύτερος είμαι να το βλέπω, λεύτερος και στην εκκλησιά,

ν’ ακούω το «επί γης ειρήνη», από το στόμα του παπά.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 25/08/2022

 

##########

 

Εποπτεία μια Δωδεκαετία!

 

Πω, πω, χαρές κι αναγαλιές, λαός και ηγεσία,

σήμερα απαλλαχτήκαμε, από την Εποπτεία!

 

Μέρα πολύ σημαντική, η εικοστή Αυγούστου,

όπου πετάμε τα δεσμά, χειρών, ποδών και μπούστου!

 

Δώδεκα χρόνια τράβηξε, αυτή η ιστορία

και παρά τρίχα να ’ρχονταν και η χρεωκοπία!

 

Θυμάστε τον Ντάισελμπλουμ, Σόιμπλε και Αγγέλα,

που μας χορεύαν στο ταψί και μας ερχόταν τρέλα!

 

Γιωργάκης, Καστελόριζο, αυτό σας λέει κάτι,

που έφερε το Δου Νου Του…και το ψωμί κι αλάτι;

 

Κι ο Σαμαράς, άλλος κι αυτός, μαζί κι ο Βενιζέλος,

που βούλιαξαν τον γάιδαρο κι αυτοί μέσα στο έλος;

 

Κι ο Τσίπρας, γειά σας ρε παιδιά, χτυπούσε το νταούλι,

έσκιζε τα μνημόνια, οι άλλοι ήταν δούλοι!

 

Μα, όταν μπήκε στον χορό, ήθελε πεντοζάλη,

μα τον χορέψανε ταγκό, Γιούνκερ και κάποιοι άλλοι!

 

Και ήρθε ο Κυριάκος μας κι ίσως διά μαγείας,

έφερε τέλος της σκληρής, αυτής της Εποπτείας!

 

Δώδεκα χρόνια, είπαμε, τράβηξε το μανίκι,

τώρα γίναμε αφεντικά, πάλι στ’ αρματολίκι!

 

Παιδιά, θ’ αποφασίζομεν, τι θέλομεν γαρίδες,

καβούρια, μήπως αστακό, σαλάτα με γλιστρίδες;

 

Στη Μύκονο διακοπές, παιχνίδι στο καζίνο

ή το Σαββατοκύριακο, μια βόλτα στο Λονδίνο;

 

Δε θα ’χουμε τον Σόιμπλε, για να μας λέει «νάιν»,

μα τη μαμά εφτά παιδιών, Ούρσουλα φον ντερ Λάιν!

 

Που ’ναι καλή κι ευγενική και όλο μας παινεύει

κι όχι η Τρόικα που ’ρχονταν…κουκιά να μαγειρεύει!

 

Κυριάκο μου σε άκουσα, το ’πες με παρρησία,

πως τα μνημόνια τέλειωσαν, τέλος κι η Εποπτεία!

 

Θυμάσαι τι τραβήξαμε, πόσες αυτοκτονίες

και πόσοι αναξιοπαθείς, τρώγαν στις εκκλησίες!

 

Να πω για τις συντάξεις μας, που ’ναι κουτσουρεμένες

ή να σου πω για τις τιμές, που ’ναι…μ@λ@κισμένες;

 

Εσύ τα ξέρεις πιο καλά, σίγουρα, από μένα,

μα σου τα λέω χοντρικώς, να τα ’χεις και γραμμένα!

 

Κοίταξε τη φτωχολογιά κι άσε τους παραλήδες,

τώρα που απαλλαχτήκαμε, από τους μπελαλήδες!

 

Αλλιώς, Κυριάκο, ξέρε το, σε κάθε δυσκολία,

εσύ θ’ ακούς τα σχολιανά, δίχως την εποπτεία!

 

Γιατί, πρωθυπουργάρα μου, ως τώρα το μπορούσες,

κάθε θηλιά και βουρδουλιά και τη δικαιολογούσες!

 

-Δε μας αφήνει ο Σόιμπλε, η Τρόικα, οι δανειστές μας,

θα πρέπει να τιμήσωμεν και τις υπογραφές μας!

 

-Δώδεκα χρόνους κάναμε, υπομονή μ’ αλεύρι,

τώρα, παιδιά, σιγά, σιγά, κακό να μη μας εύρει!

 

Εντάξει, Κυριακούλη μου και σε καταλαβαίνω,

αλλά άλλους χρόνους δώδεκα, πρέπει να περιμένω;

 

Για κείνες τις περικοπές, που κάνατε αγρίως

και με ελιές και με ψωμί, τώρα περνώ κυρίως;

 

Έχω και τα χρονάκια μου, τον κόσμο πριν αφήσω,

δώσε μου μια αναπνοή κι ίσωωωως να σε ψηφίσω!

 

Δώσμου καμία αύξηση, γόνε του Μητσοτάκη,

μπας και αξιωθώ να πιω, κανένα τσιπουράκι!

 

Κι αν μ ’αγνοήσεις και θα ζώ, στα χάλια μου τα ίδια,

εγώ θα τρώω ψωμί κι ελιές…κι εσύ θ’ ακούς βρισίδια!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 20/08/2022

 

##########

 

Να κι ο μπαξές του Μπαξελή

 

Βρε, ο μπαξές του Μπαξελή, ανθίζει και ροδίζει

και βγάζει χάρτες κόκκινους, που τις καρδιές ραγίζει!

 

Ε, Μπαξελή, ε, Μπαξελή, πότισε τον μπαξέ σου,

γιατί τριβόλια γέμισε, με τούτες τις μαγκές σου!

 

Ζωγράφιστον απ’ την αρχή, τον τόοοσο σου τον χάρτη,

γιατί σε ξένα οικόπεδα, τον άπλωσες το φράχτη!

 

Και στο μυαλό σου τ’ άρρωστο, έχεις τρανό τσιφλίκι,

που μέσα λημεριάζουνε, οχιές και γκρίζοι λύκοι!

 

Και τα νησιά να καταπιείς και όλο το Αιγαίο

και…μέρχαμπα πως θα μας πεις, ένα πρωί ωραίο!

 

Ακόμη δεν το χώνεψες, πως δεν είναι δικά σας

και όλο σεκλεντίζεστε, εσείς και τα μυαλά σας!

 

Αν θες να σας πληρώσουμε, ρήτρα να μας τ’ αφήσεις

και κάτσε τώρα γράψε τα, να μην τα λησμονήσεις!

 

Για αντάλλαγμα σού δίνουμε, της όμορφής μας Λήμνου,

το…τρίτο τα μακρύτερο, του σχωρεμένου Θύμιου!

 

Τη Λέσβο τηνε θέλουμε, συζήτηση καμία,

πάρτε μαθήματα Σαπφούς, για δωρεάν Παιδεία!

 

Και για το Πυθαγόρειο, που βρίσκεται στη Σάμο,

σας δίνουμε απλόχερα, μια ζωγραφιά στην άμμο!

 

Για του Ομήρου το χωριό, την όμορφή μας Χίο,

σας χτίζουμε απέναντι, ένα τρελοκομείο!

 

Και για τα Δωδεκάνησα, που…βάζετε βεντούζες,

σας δίνομε απανωτές, με δύο χέρια μούτζες!

 

Σας δίνουμε, σας δίνουμε, τώρα και για την Κρήτη,

ένα τσαρούχι που ’βραμε, τσομπάνη μακαρίτη!

 

Για αντάλλαγμα σάς δίνουμε, της όμορφής μας Γαύδος,

τ’…απίδια του Καράμπελα και το…αυτί της Χάιδως!

 

Αυτά είναι τ’ ανταλλάγματα κι άμα δεν τα δεχτείτε,

όπως ο Διάκος έλεγε: μουρτάτες να χαθείτε!

 

Για σβήστε τον το φράχτη σας, που πάει προς τη Δύση

και κάντε μια μεταβολή, ο λαός σας θα ψοφήσει!

 

Εσύ τα λες, ρε Μπαξελή κι ο Ερντογάν χαζεύει,

όπου τα…μουχαμπέτια αυτά, ολημερίς γυρεύει!

 

Στα λόγια σου, ο πονηρός, τηρεί σιγή ιχθύος,

να μη χολιάσει ο νταής, ο Μπαξελή ο θείος!

 

Κι όλοι ας λέν’, μίλα Ρετζέπ, αυτός λέει…σας χέζω,

τρώει σερμπέτι δροσερό και κάνει τον Κινέζο!

 

Γιατί αν πει, καλά τα λες, πολλοί θα τον κακιώσουν,

Ευρώπη και Αμερική…γιαλάν* θα τον μαλώσουν!

 

Μια κι έμαθε τα γούστα τους, τους πήρε τον αέρα

και τους χορεύει με άτρυπη και ψεύτικη φλογέρα!

 

Λοιπόν, εφέντη Μπαξελή, μάζεψε τον μπαξέ σου,

πιες και κανα Γενί Ρακί και φάγε τον μεζέ σου!

 

Μάζεψε και τον χάρτη σου, φέρτον στα σύνορά σου

και βάλε μες τα σκέλια σου και την λυκοουρά σου! 

 

Μην ονειρεύεσαι καβγά, λίγο μυαλό αν σου μείνει

και μην πας να τους μιμηθείς, Χίτλερ και Μουσολίνι!

 

Και αν αυτόν το χάρτη σου και δε τον διορθώσεις,

μόνος σου, μπάξε Μπαξελή, εσύ θα τον σκατώσεις!

 

Γιατί, εγώ στο υπόσχομαι, θα τονε εκτυπώσω

και μέσα στο…κενέφι** μου, θα τον καταναλώσω!

*ψέματα, **αποχωρητήριο

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 13/07/2022

 

##########

 

Εκλογές; 29 Φεβρουαρίου!

 

Πρωθυπουργέ μου σ’ άκουσα, το λες με παρρησία,

ότι θα βγει ολόκληρη, αυτή η τετραετία!

 

Το είπες δυό, το είπες τρεις, θέλω να σε πιστέψω

και με τη γνώμη σου αυτή, ο ταπεινός θα στρέξω!

 

Γιατί όταν σας ψηφίσαμε, ύπαιθρος και Αθήνες,

βλέπαμε μια περίοδο, σαράντα κι οχτώ μήνες!

 

Μα, τώρα ακούω σάλπιγγες, να εκλογολογούνε,

την ημερομηνία τους, να προσπαθούν να βρούνε!

 

Άλλοι λέν’ για Σεπτέμβριο, για τις δεκαοχτώ του

κι άλλοι για τον πρωθυπουργό, τι να ’χει στο μυαλό του;

 

Ο Αλέξης θέλει σύντομα, στις εκλογές να πάει

κι απ’ το γινάτι του στη γη, τον κώλο του χτυπάει!

 

Γιατί είσαι επικίνδυνος, λέει, για τον λαό μας

και σου ζητά να…τσακιστείς, αν θέλεις το καλό μας!

 

Και βγαίνετε μες στη βουλή κι εγώ σας «χαλβαδιάζω»

κι ένα μπουκάλι ροζακί, στο τσάκα-τσάκα αδειάζω!

 

Και σκέψεις μού ’ρχονται στο νου, πεντέξι χρόνια πίσω

κι αυτές κύριε Κυριάκο μου, θέλω να σου θυμίσω!

 

Όταν ήταν πρωθυπουργός, ο Τσίπρας ο Αλέξης,

που έλεγες για εκλογές, μονότονα τις λέξεις!

 

Κι αφού βγήκε ο Σύριζα, που είχαμε ψηφίσει,

ούτε ένα μήνα χάριτος, δεν του είχες αφήσει!

 

Τσίπρααα, για κάνε εκλογές, φώναζες τρεις την ώρα

και τις ανικανότητες, του εύρισκες πληθώρα!

 

Τώρα τα ίδια έχουμε, φωνάζει ο Αλέξης,

φύγε, Κυριάκο, ανίκανε, πρωτού κι άλλο μας μπλέξεις!

 

Μα, εσύ το λες, το ξαναλές, θα βγει η τετραετία,

δεν είναι για πειράματα, αυτή η συγκυρία! 

 

Από τη μια ο Ερντογάν, ο πονοκέφαλός μας,

Πούτιν και κορονοϊός, απρόβλεπτος εχθρός μας!

 

Αυτά τα επιχειρήματα, απάντηση δε δίνουν,

γιατί τώρα οι εκλογές, δεν πρέπει για να γίνουν!

 

Αλλά να έρθει η ώρα τους, να πληρωθούν οι μέρες,

τα άλλα εκ του πονηρού και του λαού φοβέρες!

 

Που λέτε ότι βουλιάζουμε, τροχάδην για τις κάλπες

και τρώμε ψέμα με ουρά και…δούλεμα στις μάπες!

 

Οι εκλογές να γίνονται, κάθε τετραετία,

κοίταξε την Αμερική, αν θες και τη Γαλλία!

 

Άλλαξε και το Σύνταγμα, τώρα σου το προτείνω,

κέρνα με κι ένα τσίπουρο, την ψήφο μου σου δίνω!

 

Να γίνονται οι εκλογές, κάθε τέσσερα χρόνια,

να τις υποδεχόμαστε, με γλέντι και μπαλόνια!

 

Και για να μη μπερδεύεσε, άνοιξε τα αυτιά σου

και τώρα αυτό που θα σου πω, γράψτο μες στα χαρτιά σου!

 

Οι εκλογές να γίνονται, δίχως άλλο παζάρι,

κάθε φορά που θα ’χουμε, εικοσιεννιά Φλεβάρη! 

 

Άσχετα τι θα είν’ αυτή, μέρα της εβδομάδας,

να είναι μια πανήγυρη, της όμορφης Ελλάδας!

 

Να είναι η εικοσιεννιά, κάθε Φεβρουαρίου,

ένας ρυθμός αλάθητος, του ημερολογίου!

 

Να ’χουμε μια παγκόσμια, πάλι πρωτοπορία,

μιά κι ήταν η ιδέα μας, για τη Δημοκρατία!

 

Τον δίσεκτο να ξέρουμε, όπως οι…αδικημένοι,

που είναι στις εικοσιεννιά, Φλεβάρη γεννημένοι!

 

Που κάνουνε γενέθλια, κάθε τετραετία,

έτσι να έχουμε εκλογές! Θέλει φιλοσοφία;

 

Νάτη, λοιπόν, η πρόταση, μία για πάντα λύση

κι όχι κάθε πρωθυπουργός…όταν θα έχει στύση!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 10/07/2022

 

##########

 

Το ΝΑΤΟ…στου Ερντογάν τον πάτο

 

Τελείωσαν οι Σύνοδοι, των Τζι εφτά και ΝΑΤΟ

και επιστρέφει ο Ερντογάν, μ’ έναν τουρβά γεμάτο.

 

Πρώτον και κυριότερον, έχει μες στον τουρβά του,

του Μπάιντεν την αγκαλιά, και άνοιξε η καρδιά του.

 

Που ως τώρα απαξίωνε, να του τηλεφωνήσει

και στη Μαδρίτη δέχτηκε και…να τον προσκυνήσει.

 

-Έλα, Ερντογανάκι μου, καλό μου φιλαράκι,

αν πεις το ΓΙΕΣ σού κάνουμε, κάθε σου χατιράκι!

 

-Στο ΝΑΤΟ πες να ενταχθούν, Σουηδία-Φινλανδία,

για εμάς τα άλλα, Ερντογάν, δεν έχουν σημασία!

 

Και έτσι, βρήκε ο πονηρός και πάλι τον σφυγμό τους,

πάνω στον κάλο τους πατά, τους πιάνει τον ποπό τους.

 

Και βάζει μέσα στον τουρβά, ως και τα Εφ-δεκάξι,

να ’χει ο τούρκος μπόλικα, στο Αιγαίο να πετάξει.

 

-Τι άλλο θέλεις, τουρκαλά, όπλα απ’ τη Σουηδία;

-Πάρτα, καρντάς, αμάν, αμάν, συζήτηση καμία!

 

-Πάρε τουφέκια και σπαθιά, μόνο μη μας θυμώνεις,

πάρε όσες θέλεις καραβιές, τους Κούρδους να σκοτώνεις!

 

Και τον ρωτάν Σκανδιναβοί κι ολόκληρο το ΝΑΤΟ,

αν μ’ αυτά τ’ ανταλλάγματα, είν’ το θεριό χορτάτο.

 

-Γιοκ, γιοκ, τους λέει ο Ερντογάν, κει στις Σκανδιναβίες,

έχετε με το Πε. Κα. Κα. αγάπες και φιλίες!

 

 -Που από χρόνια ξέρετε, αυτοί οι πεκακάδες,

είναι για την πατρίδα μου, πολύ κακοί μπελάδες!

 

-Είν’ όλοι τους χαΐνηδες, κλέφτες και τρομοκράτες,

μα εσείς τους λέτε αγωνιστές, ήρωες δημοκράτες!

 

-Μάλιστα κύριοι Βόρειοι, τις Κούρδισσες…τσαχπίνες,

τις κάνατε για πείσμα μας, δικές σας βουλευτίνες!

 

-Αυτοί μάς κάνουν πόλεμο, θέλουν δικό τους κράτος,

όμως δε θα το δουν ποτέ και να τους βγει ο πάτος!

 

-Ούτε ποτέ θα το δεχτεί, ο κάθε πατριώτης,

να ’χει η Τουρκία Κουρδιστάν, στο υπογάστριό της!

 

-Εσείς, όμως, τι κάνετε, Σκανδιναβοί πολίτες;

-Ντύνετε και ταΐζετε, τέτοιων λογιών αλήτες!

 

-Αν θέλετε να έρθετε, στου ΝΑΤΟ το παζάρι,

αν τους απαγορέψετε, σας κάνω ΕΓΩ τη χάρη!

 

-Και δώστε μου και μερικούς, έτσι, για το πεσκέσι,

τότε στο ΝΑΤΟ χος γκελντίν, θα ’χουμε καλή σχέση! 

 

Και σαν τα είπε ο Ερντογάν, όλοι χειροκροτάνε

και τον σφιχταγκαλιάζουνε…στο στόμα τον φιλάνε.

 

-Αυτά Ερντογανάκι μου, αυτά σε βασανίζουν;

-Για εμάς αυτά είναι ψίχουλα, όχι μη σε ζαλίζουν!

 

Και δώστου τα χαμόγελα, δώστου οι χειραψίες

και ένα ΓΙΕΣ του Ερντογάν…χέζει όλες τις αξίες.

 

Που γι’ αυτές αγωνίζονται, του κόσμου οι «δημοκράτες»,

αλλά μπρος στο συμφέρον τους, τα πάντα είν’ απάτες.

 

Το ΝΑΤΟ παίρνει…αύξηση, τη σφίγγει τη Ρωσία,

μα είναι, παιδιά, αμυντικό, δε θέλει φαντασία.

 

Ούτε για την Αμερική, θέλει πολύ εξυπνάδα,

που δίνουνε παραγγελιές, Τουρκία και Ελλάδα.

 

Παραγγελιές για εξοπλισμό, δισεκατομμυρίων,

 που θα πληρώνει ο φουκαράς κι ας ζει…των μαρτυρίων.

 

Τα πάρτι τελειώσανε, των Τζι Εφτά και ΝΑΤΟ

και το ψωμί ολόκληρο και το σκυλί χορτάτο.

 

Όλοι χαρές και αγαλιές, καινούργια μέλη βάζει,

τον Κούρδο, τον ταλαίπωρο, ποιος τονε λογαριάζει!

 

Οι Σουηδοί κι οι Φινλανδοί, δήθεν τον αγαπάνε,

στον κάμπο σα την καλαμιά, τώρα τον παρατάνε.

 

Ο Ερντογάν τούς έπαιξε, το κόνιαλι με ούτι

και χόρεψαν καρσιλαμά, μες στη Μαδρίτη ετούτοι.

 

Κι ο τουρκαλάς μες στον τουρβά, με δίχως παρακάλια,

έχει αεροπλάνα, αγκαλιές και…κούρδικα κεφάλια. 

 

Βασίλης Μυλωνάς

Θάσος, 01-07-2022

 

##########

 

Τούτο το καλοκαιράκι…

 

Τούτο το καλοκαιράκι, ήρθε μου ’πε ένα πουλάκι,

όλοι σας ξεγυμνωθείτε, ζεσταθείτε και λιαστείτε!

 

Πάρτε δωρεάν ζεστούλα, βάλτε και σε μια σακούλα,

βάλτε το κορμί στον ήλιο, να μαυρίσει γύρω-γύρω!

 

Βγείτε κάθε βράδυ βόλτα, τώρα που δε θέλει φώτα,

που ’ναι μακριές οι μέρες και ας έχει τόσες ξέρες!

 

Πόρτες παραθύρια ανοίξτε και τις τέντες πάνω σφίξτε,

ανοιχτά και τα πατάρια, να ζεστάνουν τα ντουβάρια!

 

Και λαλούσε το πουλάκι, γω του λέω, στάσου λιγάκι,

πες μου τι σημαίνουν τούτα, που δεν είν’ ανθρώπου γούστα;

 

Οι ανθρώποι οι καημένοι, είναι καλομαθημένοι,

έχουνε λεπτή ψυχούλα, τους αρέσει η δροσούλα!

 

Συ όπως τα λες, πουλί μου, θα ανάψει κι η…αυλή μου

και το σπίτι σα ζεστάνει, θα ’ναι σαν καυτό τηγάνι!

 

Πώς θ’ αντέξουμε, ποιος ξέρει, πώς θα βγει το καλοκαίρι;

Το πουλί ξαναλαλάει, πότε κλαίει, πότε γελάει.

 

Ω, οι καλομαθημένοι, δείτε τι σας περιμένει,

τον ερχόμενο χειμώνα, θα αλλάξετε κανόνα!

 

Θα λέτε, αχ Μητσοτάκη, έχουμε σβηστό το τζάκι,

μέρα νύχτα με σεντόνια και χτυπάνε τα σαγόνια!

 

Με παπλώματα στις πλάτες, βράζουμε δυο τρεις πατάτες,

μπάνιο κάνω τον ποπό μου, μόνο απ’ το ηλιακό μου!

 

Το πετρέλαιο…βρομάει και η τσέπη δε βαστάει,

μόνο ο ήλιος όταν βγαίνει, θα ’μαστε αρωματισμένοι!

 

Και θα λέτε, αχ Σταϊκούρα, πώς τα βρήκαμε έτσι σκούρα;

Τώρα ακόμη και το ρύζι, σα τον αστακό μυρίζει!

 

Οι πατάτες, τα κρεμμύδια, σαν τα μύδια και τα στρείδια

κι ο μισθός μου κυρ Σταϊκούρα, τώρα έγινε…σαβούρα!

 

Που λεφτά τα ίδια βγάζω, τα μισά, όμως, αγοράζω

και μου λέει το πουλάκι, φίλε θα γενείς στυλάκι!

 

Η γλυκόζη θα σού πέσει κι άλλα θα βγουν απ’ τη μέση,

όπως η χοληστερίνη, μια χαρά θα ’ναι κι εκείνη!

 

Και τα δυό σου παντελόνια, όπου σου στενεύουν χρόνια,

θα σου έρθει σα…λουκούμι και εκείνο το κοστούμι!

 

Μα, πώς θα περνάς στο κρύο, πάνε ρώτα το Μαντείο,

ίσως να ’χεις κάποια τύχη, απ’ τα ξύλινα τα τείχη!

 

Φέρνε ξύλα με την πλάτη, τ’ άλλα όλα είν’ απάτη,

πες του και του Μητσοτάκη, λέω το ψωμί ψωμάκι!

 

Πες και του Γεωργιάδη, με κλειστό το φως το βράδυ,

με τον ήλιο ακόμη δείπνο, κάνω το Σταυρό και ύπνο!

 

Παλιά θα θυμάσαι πλούτη, βρίσε όσο θες τον Πούτιν,

βρίσε και την Ουκρανία, βρίσε και την Πανδημία!

 

Βρίσε και τις εταιρείες, που δε χάνουν ευκαιρίες

και ολόκληρη τη Δύση, που κι αυτή σ’ έχει πουλήσει!

 

Βρίσε για να ξεθυμάνεις, άλλο δεν μπορείς να κάνεις

κι αν είσαι για πασαρέλα, ρίξτο λίγο και στην τρέλα!

 

Κατά το μεσημεράκι, πίνε κανα τσιπουράκι,

χόρταινε με τα βρισίδια, με ψωμί και με κρεμμύδια!

 

Και σα ρέγκα και να γίνεις, το κρασί μην το αφήνεις!

Αυτά μου ’πε το πουλάκι και με τρόμαξε λιγάκι.

 

Κι απ’ όλες τις συμβουλές του, θα κρατήσω τις καλές του,

Σπαρτιάτης ίσως γίνω, το κρασί, όμως, θα το πίνω.

 

Μ’ αυτό δε θα τουρτουρίζω κι όσο θέλω θα τους βρίζω

κι όταν ανεβούν τα γράδα…θα τους κάνω και καντάδα.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 23/06/2022

 

##########

 

Ο Κόσμος ο…Ανάκατος

 

Ωραίος που ’ναι ο Κόσμος μας, δείτε την ομορφιά του,

ωραίος και ο άνθρωπος, που νιώθει τη χαρά του!

 

Πλήρης ο ουρανός κι η γη, της δόξης Του Κυρίου,

με ορατά κι αόρατα, υπό το φως του ηλίου!

 

Θαυμάσια τα φαινόμενα, φωστήρες και αστέρες

και μ’ αρμονία ταιριαστές, οι νύχτες και οι μέρες!

 

Και με Σοφία «περπατεί», στον ουρανό η Σελήνη,

Χάση και Φέξη ακολουθεί, ρυθμό στη φύση δίνει!

 

Ο Ήλιος πηγή ζωής, φυτών κι όλων των όντων,

που πάει αλυσιδωτά, ανθρώπων και λεόντων!

 

Τα σύννεφα με τις βροχές, τα χώματα ποτίζουν

και με την ευλογία αυτή, κάμποι-βουνά ανθίζουν!

 

Ωραίος που ’ναι ο Κόσμος μας, με τα θαυμάσιά του

και τυχεροί όσοι βλέπουμε, τα άπειρα καλά του!

 

Ποιος άνθρωπος δε θαύμασε, τις εποχές του χρόνου

και τους αμέτρητους καρπούς, κάθε φυτού και κλώνου!

 

Κοιτάξτε όμορφα πουλιά, χρωματοστολισμένα,

που μ’ ένστικτα και πρόνοια κι αυτά είναι προικισμένα!

 

Τα έντομα, τα ερπετά, τα άγρια θηρία,

είναι πλασμένα και αυτά, με άπειρη Σοφία!

 

Τα δάση όπου σιωπηλά, τη Φύση πρασινίζουν,

κοντά στα χίλια τους καλά, οξυγόνο μάς χαρίζουν!

 

Κοιτάξτε τα όρη τα βουνά, τα χιλιοχιονισμένα

 κι αυτά μάς δίνουνε νερό κι είναι ευλογημένα!

 

Οι θάλασσες κι οι ωκεανοί, αξίζουνε το δέος

κι αυτά είναι πηγή ζωής, δεν έγιναν ματαίως!

 

Εκτός από την ομορφιά, έχουν τα θαυμαστά τους,

ψάρια μεγάλα και μικρά, μ’ όλα τα χρώματά τους!

 

Κοιτάξτε και τα λούλουδα, ο κάμπος τι ωραίος

κι απορώ πώς τα «βάφτισε», όλα αυτά ο Λινναίος!

 

Τα θαυμαστά ποτάμια μας, που τρέχουν δίχως παύση

κι αυτά ποτίζουνε τη γη και ομορφαίνει η πλάση!

 

Και όπου χώμα εύφορο, εκεί είναι ευλογία,

εκεί παράγει ο γεωργός, καρπούς με αφθονία!

 

Καρπούς που βγάζει με δουλειά, το ευλογημένο χώμα

και θα ’φτανε σ’ αυτή τη γη, να φάει το κάθε στόμα!

 

Αυτή είναι η μια πλευρά, του κόσμου ευλογημένη

και η άλλη είναι υπαρκτή κι είναι καταραμένη!

 

Σεισμοί, πλημμύρες και λοιμοί, λιμοί και πανδημίες,

τσουνάμια που μας πνίγουνε και άλλες ατυχίες!

 

Και καύσωνες και πυρκαγιές, που αφήνουν πίσω στάχτη,

ακόμη οχιές και κώνειο, που δώσαν του Σωκράτη! 

 

Μα, φίλοι, απ’ όλους πιο κακός, είν’ ο άνθρωπος ο ίδιος,

απ’ όσα πλάσματα στη γη, φωτίζει αυτός ο ήλιος!

 

Από τη μια φιλοσοφεί, για το καλό πασχίζει,

δουλεύει σα τον μέρμηγκα, χωριά και πόλεις χτίζει!

 

Σκύβει, τη φύση μελετά, γίνεται επιστήμων

και ξεχωρίζει στον Θεό, γίνεται ον νοήμον!

 

Από την άλλη αγνοεί, Θεό, Νόμους και Φύση

και με πολέμους τα γκρεμνά, όσα με κόπους χτίσει!

 

Αυτή την τόση ομορφιά, την τόση ευλογία,

την κάνει με τα όπλα του, πόνο και δυστυχία!

 

Κι αναρωτιέμαι, ο ταπεινός και σας το λέω με θλίψη,

θα ’ναι ο κόσμος πιο όμορφος, ο άνθρωπος αν λείψει;

 

Να ’ναι η γη παράδεισος, με τέλεια αρμονία,

αλλά ποιος θα τον χαίρεται; Ιδού η απορία!

 

Ο Κόσμος μας…ανάκατος, ήταν κι έτσι θα μείνει

κι είναι όνειρο άπιαστο, το «Επί γης Ειρήνη»!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 18/06/2022

 

##########

 

Τα νησιά μας και…οι μούργοι

 

Τι ωραία που είναι τα νησιά μας!

Τα βλέπουν οι τούρκοι και τρέχουν τα σάλια τους.

Δεν το χωνεύουν πως είναι δικά μας

και θέλουν πόλεμο, δε βλέπουν τα χάλια τους.

 

-Εσείς ρε γκιαούρηδες, έχετε χιλιάδες

κι εμείς, κοτζάμ τουρκία, έχουμε μόνο δύο,

αυτά που…κατέχετε κάνουν άλλες δυό Ελλάδες

και τα δικά μας, Ίμβρος και Τένεδος,

χωράνε σ’ ένα πλοίο!

 

Και δώστου τους πιάνει το…σεκλέτι

και πάνε να σκάσουν απ’ τη ζήλια οι μούργοι

και πικρό τούς φαίνεται το σερμπέτι

και λαδώνουν τα κανόνια τους,

μα ξέρουν και τίποτε άλλο οι κακούργοι;

 

Και φοράνε τώρα του Κεμάλ τα γαλόνια

και Μπαξελής-Ερντογάν λένε ορμάτε,

θα τους κάνουμε όπως πριν από εκατό χρόνια,

μέσα σε μια νύχτα ξαφνικά.

Μα ο στρατός μας δεν κοιμάται.

 

Και ο Τσαβούσογλου, ο… ντεμέκ μορφωμένος,

βγαίνει και λέει ό,τι κατεβάσει η κούτρα του,

μα, μου φαίνεται δεν είναι διαβασμένος

και μας λέει κομπλεξικούς,

ας δει στον καθρέφτη τα μούτρα του.

 

Σ’ ένα πράγμα μόνο υστερούμε μπροστά τους,

στα τόσα τραγικά εγκλήματα και ιστορίες,

που έκαναν τα ταγκαλάκια και τα στρατά τους,

σε Έλληνες, Αρμένους και Κούρδους,

σε άμαχο πληθυσμό, σφαγές και γενοκτονίες.

 

Εκεί, μάλιστα, Τσαβούσογλου, δεν σας φτάνουμε,

είναι αλήθεια, είμαστε κατώτεροί σας,

γενοκτονίες δεν κάναμε και δεν θα κάνουμε,

αυτό είναι «χάρισμα» για λίγα έθνη,

μεταξύ αυτών και της φυλής σας!

 

Τώρα ξεσπάτε στους Κούρδους, να ηδονίζεστε,

γιατί δίχως ματωμένα χέρια δεν κάνετε

κι όπου βλέπετε πόλεμο…χαρίζεστε,

πόλεμο θέλετε και με εμάς

κι απ’ την πείνα ας πεθάνετε!

 

Αλλά, Ερντογάν, Τσαβούσογλου, Μπαξελής,

που για πολέμους αποφασίζετε και μελετάτε,

τον φουκαρά δε σκέφτεται κανείς,

ας πεινάσει, ας σκοτωθεί στον πόλεμο,

εσείς έχετε του σκασμού να φάτε!

 

Βγάλτε τις γραβάτες, τα κοστούμια, δεν σας πάνε,

φορέστε καμιά βράκα και κανα σαρίκι,

μούργοι, οι τσαμπουκάδες δεν περνάνε

και τα μάτια σας να βγούνε, τα ΝΗΣΙΑ ΜΑΣ,

δεν θα γίνουνε ποτέ τούρκικο τσιφλίκι!

 

Στέλνουν τα τελεσίγραφα, 

στην ελληνική μας γλώσσα,

να σκάσουν απ’ τη ζήλια τους,

τα νησιά μας, θα ’ναι τόσα.

Και δεν τους πάνε τα χαρτιά,

δεν τους πάνε κι οι πέννες,

ας μάθουν πρώτα τουρκικά

κι ύστερα γλώσσες ξένες…

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 10/06/2022

 

##########

 

Ελλάδα-Ιράν 1:2

 

Το βαπόρι απ’ την Περσία, πιάστηκε στην Καρυστία,

δεν είχε μέσα χασίσι, αλλά περσικό μπαξίσι.

 

Άπλωσε η μυρωδιά του, στην Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ

και ευθύς οι Αμερικάνοι, βγάζουν τρομερό φιρμάνι.

 

Τρέξτε Έλληνες μ@λ@κες, διορθώστε τις ατάκες,

είναι στους δικούς σας χώρους, πιάστε αυτούς τους λαθρεμπόρους!

 

Κι εμείς στέλνουμε δυό πλοία, για να πάρουμε τη λεία

κι εσείς το προσωπικό τους, το τρίτο… μακρύτερό τους!

 

Μπαμ, οι Έλληνες ακούνε, γιατί μόν’ αυτό μπορούνε,

δε χαλάνε την καρδιά τους, γιατί νοιώθουνε παιδιά τους.

 

Έτσι, οι Αμερικάνοι, παίρνουν ακριβό χαρμάνι,

εκατό χιλιάδες τόνοι και ουδείς τους το χρεώνει.

 

Όλα αυτά στη θάλασσά μας κι έτσι βγήκε τ’ όνομά μας

και οι Ιρανοί λυσσάνε, ράμματα μάς μελετάνε.

 

Εκεί κάτω στην Περσία, βρίσκουν δυό δικά μας πλοία,

δύο βαρυφορτωμένα και ακριβοπληρωμένα.

 

Στέλνουν τα ελικόπτερά τους, με οπλισμό και η φρουρά τους.

-Όλοι σας παραδοθείτε, μην τυχόν και κουνηθείτε!

 

«Τούτοι οι μπάτσοι που ’ρθαν τώρα, τι γυρεύουν τέτοια ώρα;

Ήρθαν για να μας ρεστάρουν, τα καράβια να μας πάρουν!»

 

Και τους πιάνουν και τους στέλνουν, τα τηλέφωνα τους παίρνουν

και κρατούν τα δύο πλοία, για να γίνει φασαρία.

 

Τότε βγαίνουμε, οι ξύπνοι και φωνάζουμε με λύπη,

αυτό είναι πειρατεία και δε φταίει η Καρυστία!

 

Εμείς πιάσαμε το πλοίο, γιατί είχε…καυτό φορτίο,

νόμιμα είναι τα δικά μας και ελέγξτε τα χαρτιά μας!

 

Μα, οι Πέρσες δε χαρίζουν κι απ΄ αυτά δεν χαμπαρίζουν

και μας λένε Ινδιάνους, δούλοι στους Αμερικάνους.

 

Ναι, παιδιά, αυτή η ιστορία, γίνεται με την Περσία,

ό,τι πουν οι Αμερικάνοι, η κυβέρνηση το κάνει.

 

Κάνουμε τον τεμενά μας και ας βρούμε τον μπελά μας

κι ύστερα αυτοί…δηλώσεις κι εσύ Έλληνα ας ματώσεις.

 

Πρώτα όλα παλικαρίσια κι ύστερα ποιούν τη νήσσα,

μια ζωή αυτά μας κάνουν και κορόιδα όλο μας πιάνουν.

 

Τώρα για τον απατό τους, δέρνουμε και τον εχθρό τους

και με φίλους, για άλλων ζάρια, γίναμε μαλλιά κουβάρια.

 

Μέχρι τώρα το «παιχνίδι», το κερδίζουν άλλοι ήδη,

Έλληνες-Ιράν, στο πλοίο, στο ημίχρονο ένα:δύο.

 

Μα, ο διαιτητής κερδίζει, που…τα πέναλτι σφυρίζει,

ήταν πέναλτι ή όχι, να σφυρίζει πάντα το ’χει.

 

Και απ’ τον καβγά των άλλων, κάνει τζίρο αυτός μεγάλον

και πατάει επί πτωμάτων, για χατίρι των χρημάτων.

 

Δε θυμάμαι πόσα χρόνια, με το Ιράν είχαμε ομόνοια,

τώρα για άλλους θα βριστούμε και θα μαλλιοτραβηχτούμε.

 

Και η ανέμη όλο γυρίζει και ο μύθος συνεχίζει,

ο Σολτς μάς έβαλε στο χέρι, τη δουλειά κι αυτός την ξέρει.

 

Αλλαγή στα τανκς μεγάλη, τον ποπό του έξω να βγάλει,

τα δικά μας για Ουκρανία, άλλα εδώ από Γερμανία.

 

Δείτε εδώ παπατζηλίκια, μέσα στα…αρματολίκια,

βάζουν τον τρελό να βγάλει, κάστανα απ’ το μαγκάλι.

 

Τα δικά του δεν τα στέλνει, γιατί λέει μέρος δεν παίρνει,

παίρνουμε εμείς οι μάγκες και οι χρήσιμοι οι βλάκες.

 

Πείτε κι ένα ΟΧΙ δούλοι, ρεζιλέψατε το Σούλι,

γίνεστε πάντα…μεζέδες, κοτζαμπάσηδες, ναι, ναι δες!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 01/06/2022

 

##########

 

Ερντογάν…γιοκ!

 

Παιδιά, μήπως τον βλέπετε, ξανά τον Ερντογάνη;

Από το στόμα βγάζει αφρούς κι απ’ τον ποπό ντουμάνι.

 

Λέει, ο Μητσοτάκης γιοκ και σκάει απ’ τη ζήλεια

και θάλασσες ξαναμετρά, χιλιόμετρα και μίλια.

 

Ουρλιάζει σαν τον Κύκλωπα, που του ’βγαλαν το μάτι,

τις νύχτες δεν κοιμάται πια, έχασε το ραχάτι.

 

-Τι δουλειά είχε ο γκιαούρ, να πάει στο Κογκρέσο;

Τέτοια χουσμέτια, ας μάθουνε, εγώ δεν τα αρέσω!

 

-Εμένα ο Μπάιντεν, άραγε, γιατί δε με καλάει

και ούτε καταδέχεται, να μου τηλεφωνάει; 

 

-Κι εκείνη η μελαχρινή, η Χάρις η Καμάλα,

τον Μητσοτάκη κόντεψε να τονε πάει καβάλα!

 

-Αλλά και η γιαγιά, αν πεις, η Νάνσυ η Πελόζι,

τον Έλληνα τον έβλεπε, σα μέλι και γλυκόζη!

 

-Ορθοί χειροκροτούσανε, ποτέ σαν κάποιου άλλου,

την ώρα που τους έκανε και…πλύση εγκεφάλου!

 

-Έλεγε, οι Τούρκοι είναι κακοί και κλείστε τους την πόρτα

και μην τους ξαναδώσετε, δολάρια και όπλα!

 

-Και Μητσοτάκης άλλο πια, για μένα δεν υπάρχει

και θα τον φάω άμα τον δω, ξανά στον πλανητάρχη!

 

Αυτά και άλλα σκέφτεται, ο γείτονάς μας, φίλοι,

που μάλλον μόνος γίνεται, μες τον ντουνιά ρεζίλι.

 

Το ’παιξε ειρηνοποιός, μα ποιος τον λογαριάζει;

Κάνει στο ΝΑΤΟ σαματά κι ο μάγκας βέτο βάζει.

 

Βέτο με τέχνη περισσή, για ένα σκληρό παζάρι

κι ελπίζει απ’ την Αμερική, όπλα ξανά να πάρει.

 

Και λέει τον Μητσοτάκη πια, δε θα ξανανταμώσει,

τώρα, παιδιά, σκασίλα μας, ποτέ του μην το σώσει.

 

Αν τον ξαναμιλήσουμε, είναι λογαριασμός μας,

που μας το λέει ξεκάθαρα, πως είναι ο εχθρός μας.

 

Κυριάκο, μη σε ξαναδώ, να τον ξαναμιλήσεις,

όταν σε κάποια σύνοδο, τον ξανασυναντήσεις!

 

Διακόσια μέτρα μακριά, ούτε ματιά καμία

κι ούτε «οικογενειακή», μ’ αυτόν φωτογραφία!

 

Και μη σ’ ακούσω να μου πεις, για τα συμφέροντά μας,

αυτός σκάβει τον λάκκο μας, για εμάς και τα παιδιά μας!

 

Ούτε και με την Εμινέ, να σμίξει η Μαρέβα,

γιατί…θα είσαι εσύ ο Αδάμ και η κυρά σου Εύα!

 

Κι αν τύχει σε πιέσουνε, να τονε χαιρετίσεις,

κάνε πρώτα πως λες το ναι κι ύστερα…να τον φτύσεις!

 

Γιατί είναι για φτύσιμο, να μην πω τίποατ’ άλλο,

ο αγροίκος κι ο αμόρφωτος, που κάνει τον μεγάλο!

 

Που ’χει μόνο στον πόλεμο, το πονηρό μυαλό του

κι αφήνει να ψωμοπεινά, τον άμοιρο λαό του!

 

Τα πόδια της φτωχολογιάς, σ’ ένα παπούτσι βάζει,

αλλά σαν ξύπνιος χουβαρντάς, όπλα… τσοκ αγοράζει! 

 

Από τη μούρη φαίνεται, τι κρύβει η ψυχή του,

κακία και εκδίκηση, ως και για τη φυλή του!

 

Μα, τον κρατάν οι «σύμμαχοι», τον…τζερεμέ στους κόλπους,

γιατί έχει στρατηγικώς, με σημασία τόπους!

 

Για εμάς, όμως, είναι εχθρός, το λέει και το τονίζει,

ως και η Αλεξανδρούπολη, τώρα πια τον ζαλίζει!

 

Γι’ αυτό πια, καλημέρα γιοκ και αν το μετανιώσει,

ως που να γκρεμοτσακιστεί και ο Θεός να δώσει!

 

Έτσι λοιπόν, αυτός μια γιοκ, αλλά κι εμείς διακόσες

ας πάρει για επιδόρπιο και…μούτζες άλλες τόσες!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 24/05/2022

 

##########

 

Λογαριασμοί, λογαριασμοί!

 

Παιδιά, κοιτάξτε πράματα, κοιτάξτε εδώ τερτίπια,

κοιτάξτε, πώς κατάντησα, να έχω τσέπη τρύπια.

 

Πριν να μού έρθει ο μισθός, τζουπ οι λογαριασμοί μου

και προσπαθώ άκρη να βρω και πιάνεται η ψυχή μου.

 

Και τα στοιχίζω τα χαρτιά, σα να ’ναι φανταράκια,

μα εκείνα είναι άψυχα και…μαύρα ραβασάκια.

 

Τα ’βαλα όλα στη σειρά, ΔΕΗ, Τηλεφωνία,

βόθρο, νερό της ΔΕΥΑΝ, ΕΝΦΙΑ, εφορία.

 

Και λογαριάζω ο φουκαράς, φωνάζω την κυρά μου,

για δες κυρά, αυτά περνούν και τα συντάξιμά μου!

 

Τα βλέπει η συμβία μου και να γκρινιάζει αρχίζει,

σειρά είν’ αυτή που τα ’βαλες; και τα ξαναστοιχίζει.

 

Αρχίνα πρώτα απ’ τα μικρά κι ύστερα απ’ τα μεγάλα,

να δεις τ’ αποτελέσματα, θα ’ναι τελείως άλλα!

 

Και λογαριάζω απ’ την αρχή, σα μεταξεταστέος,

 αλλά, παιδιά, κοπίασα, αδίκως και ματαίως.

 

Το ίδιο αποτέλεσμα, δε φτάνει η σύνταξή μου,

πάλι γκρινιάζει η κυρά και στρώνεται μαζί μου.

 

Να σου και η γειτόνισσα, λέει σα δικηγόρος,

μα, τι σειρά είναι αυτή; πρώτος να ’ναι ο φόρος!

 

Εμπρός, λοιπόν, κι οι τρεις μαζί, τι τρομερές προσθέσεις,

αλλά το αποτέλεσμα, δε λέει ν’ αλλάξει θέσεις.

 

Και αρχινάν τα σχόλια, ποιος φταίει για το χάλι,

ο Πούτιν, λέει η μια απ’ τις δυό, το είπε το κανάλι!

 

Της λέω εγώ, τι λες καλέ, ο Πούτιν κι η Ρωσία,

για τα δικά μου τα τσιβιά; αυτό είναι φαντασία!

 

Το ’πε η Σία, μου απαντά και ο Ευαγγελάτος,

ο Πούτιν φταίει ο άτιμος, ο πονηρός σα γάτος.

 

Τότε πετιέται η δεύτερη και λέει με…μεράκι,

δεν τον ακούσατε, παιδιά, εσείς τον Μητσοτάκη;

 

Που με Σοφία μίλησε, προχθές μες στο Κογκρέσο,

να το ξεχάσω εγώ αυτό, ποτέ δε θα μπορέσω!

 

Είπε, η Ελλάδα είναι φως, είναι ηλιοαχτίδα

και είμαι υπερήφανη, εγώ σαν Ελληνίδα!

 

Η Ελλάδα είν’ Αμερική κι η Αμερική Ελλάδα

κι αυτοί ας τρώνε αστακούς κι εμείς τη φασολάδα!

 

Και θα μας δώσει ο Μπάιντεν, κάτι αεροπλάνα

και θα του δείξουμε εμείς, τον τούρκο μαλαγάνα!

 

Τον άκουσα κι εγώ, καλέ, τον κύριο Κυριάκο,

τα ’πε στους Αμερικανούς, που…πάντα σκάβουν λάκκο!

 

Που τον χειροκροτήσανε, με όλη την ψυχή τους,

αλλά μήπως τα λόγια του, βγουν από τ’ άλλο αυτί τους;

 

Η Ελλάδα είναι πρωτεύουσα, είπε των Βαλκανίων

κι ας είναι πρωταθλήτρια, χρεών, μα, και δανείων.

 

Μα, για σταθείτε, κοπελιές, ξεφύγαμε απ’ το θέμα,

του Μητσοτάκη τα ρητά, αλήθεια είναι ή ψέμα.

 

Εμένα, τους λογαριασμούς, αυτά δεν τους μειώνουν

και η ΔΕΗ και τα λοιπά, άγρια με χρεώνουν.

 

Εδώ, λοιπόν κι οι τρεις μαζί, μια δοκιμή ακόμη,

το ίδιο αποτέλεσμα και σας ζητώ συγγνώμη!

 

Κι αφού δε φτάνει ο μισθός, να τα ξοφλήσω όλα,

θα κάνω ένα τέχνασμα, να τρώω καμιά πριζόλα.

 

Θα στείλω όλα τα χαρτιά, στον λογιστή τον Γιάννη,

μια ρύθμιση ευνοϊκή, αμέσως να μού κάνει.

 

Κάθε μήνα τα χρέη μου, λίγα-λίγα να δίνω,

να περισσεύουν για φακές και…για κρασί να πίνω.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 20/05/2022

 

##########

 

Μια γατούλα και…ο Πούτιν

 

Τ’ ακούσατε, τ’ ακούσατε, τα νέα τα μαντάτα;

Κάποιος έφαγε πρόστιμο, βαρβάτο για μια γάτα.

 

Του ρίξανε αλύπητα, πενήντα δυό χιλιάδες,

εκτός τα δικαστήρια και τους λοιπούς μπελάδες.

 

Είχε ψάρια για δόλωμα, μέσα σε μια σακούλα

και με μια βάναυση κλοτσιά, στη θάλασσα η γατούλα.

 

Μα, η γάτα, η εφτάψυχη αν κι ήταν πεινασμένη,

βγήκε από τη θάλασσα και…ήτανε βρεγμένη.

 

Βεβαίως κι ήταν έγκλημα, για του Θεού το πλάσμα

και ας διήρκησε αυτό, δευτερολέπτου κλάσμα.

 

Κι ο εγκληματίας πιάστηκε και δε θα τη γλιτώσει

και έχει…μαλλιοκέφαλα και γιούχα να πληρώσει.

 

Και σκέφτομαι, ο ταπεινός, τέτοια για μια γατούλα,

τι πρέπει να τον κάνουμε, τον Πούτιν, τον μπαμπούλα;

 

Όπου κλοτσάει τους Ουκρανούς, με σφαίρες και οβίδες

κι όπου τους ψήνει ζωντανούς, σα να ’ναι κατσαρίδες;

 

Αφού ο άλλος για ένα «νιάου», μια ζωή θα πληρώνει,

του Πούτιν το αμάρτημα, τι πρόστιμο σηκώνει;

 

Εμένα δε μου φτάνουνε, τα μαθηματικά μου,

να λύσω αυτό το πρόβλημα, που έλαχε μπροστά μου.

 

Ίσως αν ζούσε ο Άινστάιν, να έβρισκε τη λύση:

κι οι δυό τους για τ’ ανάθεμα, Ανατολή και Δύση.

 

 

Να μπεις στο ΝΑΤΟ ή να μη μπεις;

Ιδού η απορία!

 

Κι αφού βάλαν σε βάσανα, τους Ουκρανούς πολίτες,

ραδιουργοί, ιδιοτελείς, φαύλοι, ψευδοπροφήτες.

 

Με δύο κράτη ειρηνικά, τώρα ζητάν να «παίξουν»

κι αυτά σε περιπέτειες, δολίως να τα μπλέξουν.

 

Το ένα που ’ναι κολλητό, στα σύνορα Ρωσίας

και τ’ άλλο παραδιπλανό, αυτό της Σουηδίας.

 

Τους λένε, για κοιτάξτε την, τη ρωσική αρκούδα

κι ο Πούτιν που ’χει μια ψυχή, μαύρη σαν καλιακούδα!

 

 

 

Κι οι Φινλανδοί ταράχτηκαν κι ευθύς το καταπίνουν,

στο ΝΑΤΟ οπωσδήποτε, να μπουν…και κώλο δίνουν.

 

Κι ο Ρώσος ξαναγρίεψε, αφρίζει και κλοτσάει

και του πολέμου επέκταση, σα βόθρος πια βρομάει.

 

-Σαν μπείτε, στόχος γίνεστε, ο Μόσκοβος φωνάζει. 

-Μα, γρήγορα, είναι καιρός, η Δύση τούς ουρλιάζει.

 

Κι εκείνοι ονειρεύονται, μια ένταξη ταχεία,

στη Σκύλα και στη Χάρυβδη, θα’ ναι εύκολη λεία.

 

Μα, τι να θέλουν, άραγε, αυτοί οι κερατάδες,

που τώρα ακόμη δυο λαούς, θα βάλουν σε μπελάδες;

 

Σ’ αυτά δεν είμαι ειδικός, αλλά το λέω και σκούζω,

ένα χωριό που φαίνεται, δε θέλει κολαούζο.

 

Πρώτον: βάζουνε σε μπελά, τον Ρώσο, τον εχθρό τους,

που θα ’χει πάλι πόλεμο, αλάργα απ’ τον ποπό τους.

 

Θα τον αδυνατίζουνε, χωρίς να πολεμάνε,

άλλοι θα σφάζονται γι’ αυτούς και κείνοι θα γελάνε.

 

Θα τον τσιγκλώνουν τον εχθρό, κεφάλι μη σηκώσει,

όσο για ανθρώπους μακρινούς, τι κι άμα τους σκοτώσει;

 

Το δεύτερον και σοβαρό: η Λυκοσυμμαχία,

φέρνει δουλειά κι ανάπτυξη, στη βιομηχανία.

 

Στη βιομηχανία ΤΟΥΣ και όχι στη δική μας,

εμείς όλοι οι μικροί λαοί, δίνουμε την ψυχή μας.

 

Πρέπει πρώτα να παίρνουμε, κανόνια και μπαρούτι

κι ας τρώμε φάβα και κουκιά, φασόλια… κι αραρούτι.

 

Έτσι, μας γονατίζουνε, όλους, εχθρούς και φίλους

κι ευχαριστούν που έχουνε, «αμυντικούς» ομίλους.

 

Παλιά τους τέχνη κόσκινο, την ξέρουν από χρόνια,

που έναν σμπάρο ρίχνουνε και παίρνουν δυο τρυγόνια.

 

Να μπεις στο ΝΑΤΟ ή να μη μπεις, ιδού η απορία!

Γι’ αυτό ξανασκεφτείτε το, Σουηδία-Φινλανδία!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 14/05/2022

 

##########

 

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

 

Καλό Πάσχα, φίλοι μου!

Ας δοξάζουμε τον Θεό, που μας αξίωσε να δούμε ακόμη μία Άνοιξη!

Που φτάνει και πάλι η Ανάσταση του Κυρίου μας και είμαστε ζωντανοί.

Φέτος θα γιορτάσουμε, επί τέλους, μαζί με τους αγαπημένους μας,

μετά από δυο άσχημα χρόνια που περάσαμε με τον κορωνοϊό.

ΤΙ ΩΡΑΙΑ!!!

 

Ετοιμάσαμε τα σπίτια μας,

 για να τα βρούνε στην εντέλεια οι επισκέπτες μας.

Καθαρίσαμε τις αυλές μας, από τις φθορές του χειμώνα.

Ασπρίσαμε τα χαμηλά και όπου αλλού χρειαζόταν.

Κλαδέψαμε τα δεντράκια μας, άνθισαν τα λουλούδια μας…

ΤΙ ΩΡΑΙΑ!!!

 

Υποδεχτήκαμε τον Χριστό, καθισμένον στο πουλάρι της όνου

την Κυριακή των Βαΐων

και το βράδυ υποδεχτήκαμε τον Νύμφιο

και ψάλαμε «Τον νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον…»

Και είμαστε έτοιμοι να παρακολουθήσουμε τα Πάθη Του Χριστού.

ΤΙ ΩΡΑΙΑ!!!

 

Ναι, η ζωή είναι ωραία…όπου υπάρχει ΥΓΕΙΑ και ΕΙΡΗΝΗ.

Την υγεία τη δοκιμάσαμε, εδώ και δυόμισι χρόνια.

Εμείς γλιτώσαμε, άλλοι δεν τα κατάφεραν, ο ιός τους νίκησε.

 

Αλλά με την ΕΙΡΗΝΗ τι γίνεται;

Βλέπουμε, αυτή τη φορά στη γειτονιά μας, την τρέλα των ανθρώπων.

Πόλεμος. Καταστροφή. Θάνατος. Φυγή.

Κόποι χρόνων και χρόνων γίνονται στάχτη.

Άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κατά χιλιάδες.

ΤΙ ΦΡΙΚΗ!!!

 

Οι οβίδες πέφτουν σαν το χαλάζι

 και ισοπεδώνουν πόλεις και χωριά.

Άνθρωποι εγκλωβίζονται στα υπόγεια, νηστικοί,

διψασμένοι και στο κρύο. Χωρίς φάρμακα.

ΤΙ ΦΡΙΚΗ!!!

 

Άλλοι τρέχουν να σωθούν,

όπως ο Λωτ από τα Σόδομα και Γόμορρα,

που δεν γύρισε να ιδεί το σπίτι του που καιγόταν.

Και με τις δυό κόρες του πήγε μακριά σε ξένη χώρα…

Η γυναίκα του δεν άντεξε και γύρισε να κοιτάξει

το σπιτάκι τους, που είχε λαμπαδιάσει

και έγινε στήλη άλατος…

Αυτή την εικόνα δε βλέπουμε σήμερα

στην ΟΥΚΡΑΝΙΑ;

ΤΙ ΦΡΙΚΗ!!!

 

Τι Πάσχα θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι;

Και τι Πάσχα θα κάνουν οι φονιάδες τους;

ΤΙ ΦΡΙΚΗ!!!

 

Πόσοι δεν θα ξαναδούν τους δικούς τους;

Πόσοι δε θα ξαναδούν τα σπίτια τους;

Πόσοι, ενώ ήταν νοικοκυραίοι, θα ζουν ξένοι

και διωγμένοι; Πόσα παιδιά θα μείνουν 

τραυματισμένα στους πέντε δρόμους;

Και δε φταίνε σε τίποτε…

ΤΙ ΦΡΙΚΗ!!!

 

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ; ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

Όσο μπορεί να είναι καλό!

 

Βασίλης Αθ. Μυλωνάς

Ξεριάς, 17/04/2022

 

##########

 

Ζελένσκι, δεν τα λες καλά!

 

Βολοντιμίρ Ζελένσκι μου, από την Ουκρανία,

που στη Βουλή μας έριξες, κεραυνό εν αιθρία!

 

Εμείς σε περιμέναμε, με ανοιχτές αγκάλες,

μα, εσύ μάς παρουσίασες, σφηνάκι, φάτσες άλλες!

 

Είπες στην ομιλία σου, για μιά παρενθεσούλα

και τους…οπισθοχούφτιασες, Κυριάκο και Τασούλα!

 

Μας έπαιξες στο βίντεο, μες στο δικό μας σπίτι,

έναν σκληρό νεοναζί, ταγματοαζοφίτη!

 

Απ’ τη στρατιά που έχει σκοπό, σαπούνι να μας κάνει

κι όπου φοράνε σβάστικες, περήφανα στα κράνη!

 

Όπου βαδίζουνε πιστά, στου Χίτλερ τα αχνάρια,

αλλά…είναι της Οδησσού, Έλληνες παλικάρια! 

 

Βολόντιμίρ μου, μάθε το, αν θες να ’μαστε φίλοι,

εμείς, τέτοιους, στη φυλακή, τους έχουμε όλους στείλει!

 

Και δε χωρά μες στη Βουλή, λόγος τους ούτε εικόνα

κι αυτό, αν είναι δυνατόν, στον άπαντα αιώνα!

 

Όπως κι εσάς, έτσι κι εμάς, το έφερε η μοίρα

και έχουμε απ’ τους ναζί, πικρή μεγάλη πείρα!

 

Μας σάρωσαν, μας τσάκισαν, αθώους εκτελέσαν

και από πείνα τεχνητή, κορμιά χιλιάδες πέσαν!

 

Ό,τι είχανε οι τράπεζες, σαν δάνειο τα ληστέψαν

και για δυο μπύρες δροσερές, μετά τα επιστρέψαν!

 

Κι εσύ τώρα αγκαλιάζεσαι, με τούτα τα καθήκια

κι ας έχουνε χιτλερικά, σήματα στα μανίκια!

 

Στο σπίτι σου, Βολοντιμίρ, ό,τι σου κόψει κάνε,

αλλά σ’ εμάς οι φάτσες τους, να ξέρεις δε χωράνε!

 

Τώρα, στην ομιλία σου, που ’κανες στη Βουλή μας,

είπες για τον ηρωισμό, που έχει η φυλή μας!

 

Για Θερμοπύλες μίλησες και για τον Λεωνίδα,

που με τριακόσους έπεσε, να σώσει την πατρίδα!

 

Είπες για τη Μαριούπολη, για Ελληνισμό αιώνων,

που μαζί με τους Ουκρανούς, περνάνε τώρα πόνο!

 

Και ότι την κατάστρεψαν, οι βάρβαροι οι Ρώσοι

και τους εγκλωβισμένους ποιος, μπορεί να τους γλιτώσει;

 

Πρόεδρε, με τον λόγο σου, πόνεσε η ψυχή μου,

που του πολέμου ζω ξανά, τη φρίκη στη ζωή μου!

 

Δε θέλουμε τον πόλεμο, σ’ όλα της γης τα μέρη,

αλλ’ ούτε και δικτάτορες, με βούρδουλα στο χέρι! 

 

Βοήθεια μάς γύρεψες, σίγουρα θα την έχεις,

θα σε υποστηρίζουμε, όσον καιρό αντέχεις!

 

Αλλά δεν αξιώθηκες, να πεις ούτε μια λέξη,

που η Κύπρος η μαρτυρική κι εκείνη έχει μπλέξει!

 

Που την πατά ο τουρκαλάς, τώρα μισόν αιώνα,

αφού τηνε κουτσούρεψε, με άνισον αγώνα!

 

Κι όταν…τηλεομίλησες και μες στη Λευκωσία,

γιατί σού κόπηκε η γραμμή, από ευαισθησία;

 

Όταν σού ’λεγε η πρόεδρος, για προσφυγιά και κρίμα,

εσένα, προεδράκο μου, σού κόπηκε το σήμα!

 

Δεν θα σου άρεσε ν’ ακούς, για τούρκους κι Ερντογάνη,

ποιοι μπήκανε στην Κύπρο μας, μήπως οι Ινδιάνοι;

 

Ανάφερες την Οδησσό, για Φιλική Εταιρεία,

μιά λέξη, όμως, δε σταύρωσες, για την Τουρκοκρατία!

 

Πρόεδρε, είσαι αφελής, όπου του δίνεις χέρι,

από φιλίες κι έρωτες, ο Ερντογάν δεν ξέρει!

 

Που στους εχθρούς σου άνοιξε, πλατιά την αγκαλιά του

και σε πουλάει πάμφθηνα, για τα συμφέροντά του!

 

Και τέλος, ας το ξαναπώ, βοήθεια θα έχεις,

μα, τούρκους και νεοναζί, λίγο να τους προσέχεις!

 

Βασίλης Αθ. Μυλωνάς

Ξεριάς, 09/04/2022

 

##########

 

Ο λύκος με προβιά προβάτου

 

Παιδιά, για καμαρώστε τον, τη φάτσα, τη ματιά του,

βρήκε ευκαιρία κι άλλαξε, τώρα και την προβιά του.

 

Ο έρμος, μεσολαβητής, βάλθηκε για να γίνει

κι ίσως να ονειρεύεται, Νόμπελ για την Ειρήνη.

 

Κάλεσε Ρώσους κι Ουκρανούς, προχθές μες στην Αττάλεια,

ήπιαν σερμπέτι δροσερό και…είπανε μασάλια.

 

Όμως δεν απελπίστηκε και τους ξανακαλάει,

παλιά του τέχνη κόσκινο, το ξέρει το κολάι (*).

 

-Βρε αρκαντάσια μου καλά, εμείς οι τρεις κομσούδες,

τα πλοία σας περνοδιαβούν, απ’ τις δικές μου σούδες!

 

-Ελάτε στο Ντολμά Μπαξέ, για λίγο Μουχαμπέτι,

σας βλέπω που τσακώνεστε και μου ’ρχεται σεκλέτι!

 

-Άντε και για το Πάσχα σας, θέλει δυο τρεις βδομάδες,

θα σας κεράσω με χαλβά, νηστίσιμους ντολμάδες!

 

-Τον Ζελένσκι τον αγαπώ, τον πρόεδρο τον μικρόνε,

γι’ αυτό του ’στειλα «Μπαϊρακτάρ», τα τρομερά μου Ντρόνε.

 

-Για τον Πούτιν τρελαίνομαι, ο καλύτερος του κόσμου,

μια μάνα, λες, μας γέννησε, δίδυμος αδερφός μου!

 

-Εμπάργκο δεν του κάνω εγώ, σαν τη κακιά τη Δύση,

τα ρούβλια θα μου έρχονται, σαν το νερό απ’ τη βρύση!

 

-Και θα μου έρθουν σίγουρα, οι Ρώσοι οι ματσωμένοι,

όπου δε βρίσκουνε πια γη, να κάτσουν οι καημένοι!

 

-Τσούρμο θα μου ’ρθει…τουρισμός, σμήνη από ακρίδες,

αφού τους αποκλείσανε, οι Φράγκοι οι σερσερίδες!

 

-Θα ’ρθούν θα κολυμπήσουνε, θα φάνε μπακλαβάδες,

σαν τα νερά του Μαίανδρου, θα τρέχουν οι παράδες!

 

-Λένε τώρα οι δυτικοί, ότι ο Πούτιν φταίει

και για έναν μικρό καβγά, ΝΑΤΟ κι Ευρώπη κλαίει!

 

-Αλλά τέτοια μαθήματα, δεν πρέπει να πονάνε,

γιατί κάποιοι εξυπνάκηδες, φιρί, φιρί το πάνε!

 

-Κοιτάξετε στην Κύπρο εμείς, πώς την ποδοπατάμε

και τα φιρμάνια του ΟΗΕ, στη χρεία(**) τα κρεμάμε!

 

-Τους Κούρδους τους…παλούκωσα, στο Ιράκ και στη Συρία,

τάξη έβαλα στο Καραμπάχ, τρόμο στην Αρμενία!

 

-Έτσι, όποιος είναι ζωηρός και δεν έχει κεφάλι,

ας τρώει καμιά βουρδουλιά κι ίσως μυαλό να βάλει!

 

-Και τώρα που ’γινε ο καβγάς, Βολόντι-Βλαδιμήρου,

ο κούκος ξαναλάλησε, για με του κακομοίρου!

 

-Θα τους καλέσω πάλι εδώ, θα δώσουνε τα χέρια

και ίσως εξ’ αιτίας μου, γίνουν και συμπεθέρια!

 

-Τέτοιο μαγκάκι είμ’ εγώ και με τους δυό φλερτάρω,

θα τρίβετε τα μάτια σας, το Νόμπελ όταν πάρω!

 

Αυτός είναι ο Ερντογάν, συνέταιρος του ΝΑΤΟΥ,

λύκος που εμφανίζεται, με την προβιά προβάτου.

 

Αυτός, όπου μισεί λαούς και γλύφει μεγιστάνες,

ο σαλταδόρος που πηδά, μέσα σε ξένες στάνες.

 

(* ευκολία, **αποχωρητήριο)

Βασίλης Αθ. Μυλωνάς

Ξεριάς, 02/04/2022

 

##########

 

Άνθρωποι:

Οι ευλογημένοι και οι καταραμένοι

 

Έπλασε άνθρωπο ο θεός, του ’δωσε νου και γνώση,

του ’πε κατέκτησε τη γη, τέκνο ευλογητό συ.

 

Κι ο νεαρός, τότε, Αδάμ κι η Εύα η συμβία,

ζούσανε στον παράδεισο, γυμνοί και μ’ ευτυχία.

 

Αλλά τους εξαπάτησε, όφις καταραμένος,

που ήτανε ο διάβολος, ο μεταμφιεσμένος.

 

Και φάγανε οι άμοιροι, του «ξύλου» τον καρπό του

και του Αδάμ του έμεινε σημάδι στο λαιμό του.

 

Και από τότε άρχισε, αυτή η φαγωμάρα

και πάντα μας ακολουθεί, αιώνια κατάρα.

 

Πρώτος ο Κάιν όπλισε, το άδικό του χέρι

και τ’ αδερφού του έτρεξε, το αίμα στ’ άγια μέρη.

 

Και από κει και ύστερα, όλα…χαμός Κυρίου,

σφαγές, φωτιές στον άνθρωπο και μέρες μαρτυρίου.

 

Μεσουρανούν οι πόλεμοι, πολλές χιλιάδες χρόνια

και σπάνια έχουν οι λαοί, αγάπη και ομόνοια.

 

Μα, μες στην παρανόηση, στη μισαλλοδοξία, 

είν’ άλλοι που ορκίζονται, στου Άβελ τη θυσία.

 

Είν’ οι καλοί μας γεωργοί, που σπέρνουν και θερίζουν

και με καρπούς θεού και γης, όλους μας μάς ταΐζουν.

 

Ευλογημένοι οι βοσκοί, οι κηπουροί, οι ψαράδες,

οι άνθρωποι του πνεύματος, οι δάσκαλοι, οι παπάδες.

 

Χτίστες, ραφτάδες και πολλοί, άλλων επαγγελμάτων,

ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, μαστόροι υποδημάτων.

 

Άγγελοι μοιάζουν οι γιατροί, που αγωνιούν μαζί μας,

 δεν είναι λίγες οι φορές, που σώζουν τη ζωή μας.

 

Που σπάζουν τα κεφάλια τους, φάρμακα για να βρούνε

κι αν χρειαστεί, μεσάνυχτα, τρέχουν και χειρουργούνε.

 

Από εφευρέτες ποιον να πω, χιλιάδες εφευρέσεις,

που μας προσφέρουν στη ζωή, αμέτρητες ανέσεις;

 

Αυτοί είναι, φίλοι, οι πολλοί, σαν τον Άβελ αθώοι,

μα είναι κι άλλοι σαν τον Κάιν, που ο διάβολος τους τρώει.

 

 

 

Αυτοί έχουνε κακές ψυχές, μυαλά δαιμονισμένα,

χαίρονται όταν τα χέρια τους, τα βλέπουν ματωμένα.

 

Είναι αυτοί που φτιάχνουνε, κανόνια και οβίδες

και κάνουν πόλεις και χωριά…να ζούνε νυχτερίδες.

 

Είναι αυτοί που μελετούν και όπου σχεδιάζουν,

με ένα μπαμ, ομαδικά, αθώους να τους σφάζουν.

 

Και λέγονται επιστήμονες, αυτοί οι καταραμένοι,

όπου μπορούν να κάψουνε, όλη την οικουμένη.

 

Και το ’χουνε για καύχημα, πως κόβει το μυαλό τους,

που δεν ακούνε τον Χριστό, αλλά τον διάβολό τους.

 

Τα όπλα τους τα τρομερά, μ’ αμύθητη αξία,

κοιτάξτε πώς την κάνανε, ευθύς την Ουκρανία!

 

Σα σκάνε βγαίνει ο καπνός, πελώρια «μανιτάρια»

και θάβονται οι άμαχοι, σε οικοδομών κουφάρια.

 

Κι αυτοί σίγουρα χαίρονται, για την…επιτυχία,

γιατί έχουνε μαύρη ψυχή, δεν ξέρουν αμαρτία.

 

Μπορεί να ’ναι πανέξυπνοι, να είναι σπουδαγμένοι,

μα είν’ απ’ τον κόσμο μισητοί κι είναι καταραμένοι.

 

Οι ευλογημένοι είναι πολλοί, ιδρώνουν και πασχίζουν,

μα αυτοί οι δαιμονάθρωποι, μόνο ζωές θερίζουν.

 

Δε σπάζουν τα κεφάλια τους, για την ευημερία,

αλλά για την καταστροφή και για την τυραννία.

 

Κατάλαβέ με Ιησού Χριστέ, αν σε στεναχωρήσω,

ετούτων τα εγκλήματα, δε θα τα συγχωρήσω!

 

Βασίλης Αθ. Μυλωνάς

    Ξεριάς, 28/03/2022

 

##########

 

Πόλεμος και τυχοδιώκτες

 

Έτσι ήταν πάντα, φίλοι μου και έτσι παραμένει,

είμαστε οι άνθρωποι οι μικροί, σε μέγγενη πιασμένοι.

 

Το δείχνει η ιστορία μας, απ’ τα πανάρχαια χρόνια,

που μας κρατούν στα νύχια τους, θηρία κι άγρια όρνια.

 

Πότε ήτανε στρατηγοί και πότε βασιλιάδες,

τώρα είναι δικτάτορες και άλλοι κερατάδες.

 

Όπου πολέμους προκαλούν και πυρκαγιές ανάβουν

και μέσα σε καταστροφές, ζωές κι όνειρα θάβουν.

 

Στέλνουν κόσμο στην προσφυγιά, στ’ άγνωστα, τρομαγμένο,

το σπίτι τους χαλάσματα, το σώμα ματωμένο.

 

Παιδιά δίπλα στη μάνα τους, με τα κουκλιά στο χέρι,

στην τύχη τρέχουν να σωθούν, το μέλλον τους ποιος ξέρει;

 

Παίρνουν και τις γατούλες τους, άλλα στην αγκαλιά τους,

γιατί σαν μέλη τις μετρούν, στην οικογένειά τους.

 

Τα τρομαγμένα μάτια τους, οι κούκλες, οι γατούλες,

μα, θ΄ αποχτήσουν τραύματα, οι τρυφερές ψυχούλες.

 

Άλλα θα ’ναι πιο άτυχα, που θα τραυματιστούνε,

δίχως να φταίνε, μια ζωή, ανάπηρα θα ζούνε.

 

Άλλα θα μείνουν ορφανά, να ζουν τυραννισμένα

και άλλα στα ερείπια…δίχως παπά θαμένα.

 

Αυτός είναι ο πόλεμος, αυτή είν’ η τραγωδία,

αλλά για άλλους, ξέρετε, πως είναι «ευλογία».

 

Είναι αυτοί οι πονηροί, που ψάχνουν ευκαιρίες

και σε κάθε περίσταση, φυλάνε στις γωνίες.

 

Είναι οι μονοπωλητές, άρπαγες ολιγάρχες,

που χαλινώνουν βασιλείς και ζεύουν πλανητάρχες.

 

Οι νόμιμοι Νταβέληδες και άφοβοι Γιαγκούλες,

όπου ληστεύουν φανερά και δε φορούν κουκούλες.

 

Αυτοί όπου αισχροκερδούν, σε βάρος του κοσμάκη,

που τουρτουρίζοντας, πια λέει και το ψωμί ψωμάκι.

 

Όλα είναι στα χέρια τους, σιτάρι, καλαμπόκι,

πετρέλαιο, αέριο, χρυσές λίρες και τόκοι.

 

Τα πάντα, ατσάλια, φάρμακα και η τεχνολογία,

μα, όλα είναι…προίκα τους, καμιά αμφιβολία.

 

Μες στα χρηματιστήρια, τα παίζουν στο κουμάρι

και τον φτωχό ο διάολος κι ο χάρος ας τον πάρει.

 

Του κόσμου οικονομικοί και αγαθών κλειδούχοι,

πόσες φορές μας κάνανε και βάλαμε τσαρούχι!

 

Τον πλούτο έχουν μόνο σκοπό, αυτοί οι καιροσκόποι

και ανεβάζουν τις τιμές, σε κάθε σφυροκόπι.

 

Αυτό ας είναι πόλεμος, ας είναι πανδημία,

ας είναι ένας απλός καβγάς, δε χάνουν ευκαιρία.

 

Όπως τον λύκο, χαίρονται, μες την αναμπουμπούλα,

εμείς πεινάμε, μα αυτοί, γεμίζουν τα μπαούλα.

 

Πόλεμος και καταστροφές, για τούτο το συνάφι,

είναι όπως του γεωργού, ένα καλό χωράφι.

 

Που το οργώνει και χαλά, φωλιές από μερμήγκια

και τρέχουνε τα πετεινά, να φάνε τα σκουλήκια.

 

Έτσι μας βλέπουνε αυτοί, πάντα εύκολη λεία

και κάνουν τη δουλίτσα τους, πάντα με ευκολία.

 

Αυτοί είναι λίγοι, ατσάλινοι, άκαρδοι τυχοδιώχτες

κι εμείς πολλοί, μα…γυάλινοι, μάταιοι Δον Κιχώτες.

 

Συγγνώμη αν σας κούρασα, με τούτα τα γραφτά μου,

ν’ αλλάξω θέμα δεν μπορώ, δεν το βαστάει η καρδιά μου.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 19/03/2022

 

###########

 

Άσπιλε, αμόλυντε Μαρία, ιδού η πόλις Σου!

 

Άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε…

η των απηλπισμένων μόνη ελπίς

και των πολεμουμένων βοήθεια,

ιδού η πόλις Σου!

 

Ω, Παναγιά μου Δέσποινα και του Θεού Μητέρα,

γύρνα και ρίξε μια ματιά, στην Ουκρανία πέρα!

 

Γύρνα και ιδές την πόλη Σου, που χτίσαν τα παιδιά Σου,

την πόλη Μαριούπολη, που έχει τ’ όνομά Σου!

 

Δεν μένει, σαν τη Νινευή, πέτρα πάνω στην πέτρα

και οι κάτοικοί της σκόρπισαν, σαν του λαγού τα τέκνα!

 

Η πόλη ήταν όμορφη, από Έλληνες φτιαγμένη,

μα τώρα πώς κατάντησε, έρημη και καμένη!

 

Είχε ωραία κτήρια, κήπους…της Βαβυλώνος,

τώρα παραμονεύει εκεί, ο θάνατος κι ο πόνος!

 

Τη χτίσαν νοικοκύρηδες, πριν αρκετούς αιώνες,

τώρα μοιάζει με κόλαση, μ’ ερείπια και κοτρόνες!

 

Δεν μένουν Παιδικοί Σταθμοί, ούτε Νοσοκομεία,

 έγκυες πρόωρα γεννούν, επάνω στα φορεία!

 

Ο Άγιος Βασίλειος, θα βλέπει πικραμένος,

που ό,τι εκείνος έχτιζε, αυτοί γκρεμούν με μένος!

 

Κι οι εκκλησιές χαλάσματα και οι εικόνες τρέμουν,

αντιλαλούν τα σήμαντρα, στον βόμβο του πολέμου!

 

Και τώρα στους Χαιρετισμούς, Δέσποινα, Παναγία,

δε θ’ ακουστεί το «Άσπιλε», ούτε άλλη ψαλμωδία!

 

Γιατί οι πιστοί αλάφιασαν, πήραν των οματιών τους,

αφήνουν πίσω τους νεκρούς, το ρημαγμένο βιός τους!

 

Άλλοι πήραν τα όπλα τους κι ελπίζουνε για Νίκη,

αλλά στον εισβολέα μπρος…γάτος με το ποντίκι!

 

Κι ίσως πεθάνουν όλοι τους, σα τον Παλαιολόγο,

μα προτιμούν τον θάνατο, από σκλαβιά και ψόγο!

 

Ακόμη μία χάνεται, πόλη αυτού του χώρου,

μετά από κείνη, Δέσποινα, τη «λάμψη» του Βοσπόρου!

 

Μα ο εχθρός, ω Παναγιά, δεν είναι ο Αττίλας,

ούτε ο Μογγόλος Τζένκινς Χαν, ο τρόμος της Ασίας!

 

 

Δεν είναι Τούρκοι αλλόθρησκοι, που τον Σταυρό μισούνε,

μα…χριστιανοί ορθόδοξοι, όπου σε προσκυνούνε!

 

Κι αυτοί εικόνες προσκυνούν, κάνουνε το σταυρό τους,

μα, αμφιβάλω, Άσπιλε, αν έχουν το θεό τους!

 

Συχνά πυκνά επισκέπτονται, το Άγιον το Όρος,

εκεί που είναι θρησκευτικά, ο ομφάλιός τους λώρος!

 

Όπως οι Ουκρανοί κι εμείς, ανάβουνε λαμπάδες

και Πάσχα θα γιορτάσουνε, σε λίγες εβδομάδες!

 

Μα, Παναγιά μου, απορώ, χάσανε τα μυαλά τους,

που κάνουν τέτοιον χαλασμό, για τα συμφέροντά τους;

 

Ω, Θεοτόκε Δέσποινα, δεν είναι πανδημία,

ούτε πλημμύρα, ούτε σεισμός, μα ανθρώπινη μανία!

 

Μια αρρώστια που έχει ο άνθρωπος, από γεννησιμιού του

κι όταν λυσσά όλα τα ξεχνά, τ’ όνομα του Θεού του!

 

Μια λύσσα είναι και αυτή, που έχουνε οι Ρώσοι

και την ωραία πόλη Σου, ποιος θα τηνε γλιτώσει;

 

Και τους γερόντους, τα παιδιά, ποιος θα παρηγορήσει,

γυναίκες με τους άντρες τους, που έχουνε χωρίσει;

 

Ποιον πρέπει να ρωτήσουνε, ποιον μάγο, ποιον προφήτη,

αν σμίξει η οικογένεια, αν ξαναδούν το σπίτι;

 

Συ Άσπιλε κι Αμόλυντε, είσαι μόνη ελπίδα,

σταμάτησέ τον τον εχθρό, που…του ’στριψε η βίδα!

 

Βασίλης Αθ. Μυλωνάς

Ξεριάς, 13/03/2022

 

##########

 

Ο Πού(σ)τιν και τ’ όνειρό του… 

 

Ξάπλωσεν ο Βλαδίμηρος και είδε στ’ όνειρό του,

ότι μιλούσε ευχάριστα, με έναν δάσκαλό του.

 

-Καλή σου μέρα, τέκνο μου, έξυπνο πουτανάκο!

 -Ω, καλημέρα Αδόλφε μου, που την ευχή σου να ’χω!

 

-Μπράβο, καλέ Βλαδίμηρε, όμορφο παλικάρι,

που μου ’μοιασες στη λεβεντιά, μου ’μοιασες και στη χάρη! 

 

-Χτύπα ρε φιλαράκο μου, σχαρίκια να σου δώσω,

«στρώσε» όσα δεν μπόρεσα, εγώ να ισοπεδώσω!

 

-Μα, βλέπεις, κύριε δάσκαλε, βάζω τα δυνατά μου,

μην πεις πως δε σ’ αρέσουνε, τ’ αποτελέσματά μου!

 

-Ακόμη είμαι στην αρχή και μη σού κακοφάνει,

η αχλάδα, όπως ήξερες, πίσω έχ’ το κοτσάνι!

 

-Θα τηνε κάνω, Χίτλερ μου, εγώ την Ουκρανία,

όπως «παράδωσες» εσύ, τότε τη Γερμανία!

 

-Βλέπεις μανούλες με παιδιά, που φεύγουνε τροχάδι

κι άλλοι που πάν’ αδιάβαστοι και σωρηδόν στον Άδη;

 

-Βλέπεις τ’ αεροπλάνα μου, τα τανκς και τα κανόνια;

-Τα ’βγαλα για όσους νόμιζαν, πως άλλαξαν τα χρόνια! 

 

-Αδόλφε, λένε οι αφελείς, η πρόοδος καλπάζει

και πόλεμος στις μέρες μας, καθόλου δεν ταιριάζει!

 

-Λοιπόν, σ’ εκείνο το πλευρό, ήσυχα ας κοιμούνται

κι όπως εσένα δεν ξεχνούν κι εμένα θα θυμούνται!

 

-Μπράβο, ρε πουτανάκο μου, είν’ ανοιχτοί οι δρόμοι,

μα ένα πράγμα θα σου πω, ζήτησέ μου συγγνώμη!

 

-Γιατί τότε στο Στάλινγκραντ, με τσάκισαν οι Ρώσοι

κι αυτό σας το αμάρτημα, ποιος θα το ξεπληρώσει;

 

-Αχ, δάσκαλε, τότε εγώ, δεν ήμουν γεννημένος,

αλλά είμαι στα μέτρα σου, κομμένος και ραμμένος!

 

-Τότε εσύ τους έκαψες, τους άτιμους Εβραίους,

αλλά δεν εξοφλήθηκε, ο λογαριασμός του χρέους! 

 

-Ξέφυγαν κάποιοι μπάσταρδοι, φούρνων της Γερμανίας

κι ένα τσογλάνι έγινε, πρόεδρος Ουκρανίας!

 

-Κι ο βλάκας, λέει, «εντάχθηκε», με τους Αμερικάνους,

με απωανατολικούς και…δυτικούς ρουφιάνους!

 

-Μα, τότε, χτύπα, Πού(σ)τιν μου και κόψε του τη φόρα,

κάντον στάχτη τον κερατά, μη χάνεις ούτε ώρα!

 

-Μα, αυτό κάνω, δάσκαλε, τις φόρεσα τις μπότες

και, χα, χα, χα, μ’ απώλειες, ολίγους στρατιώτες!

 

-Αυτά, όμως, πράγματα ψιλά, ας είν’ καλά οι Ρωσίδες,

αυτές θα μού γεννοβολούν, δε χάνω τις ελπίδες! 

 

-Και να σου πω, Αδόλφε μου, μού βάζουν τιμωρίες,

αυτοί όλοι οι πονηροί κι όλες οι συμμορίες!

 

-Ψηφίζουν μες στον ΟΗΕ, σχεδόν μ’ αφήνουν μόνο

και λένε θα μου κόψουνε, ως και το «οξυγόνο»!

 

-Υπέρ μου μόνο ψήφισαν, Συρία Ερυθραία,

Λευκορωσία, η αδελφή και Βόρεια Κορέα!

 

-Μα δε φοβάμαι, Χίτλερ μου, με όλους θα τα βάλω,

γιατί μες το μανίκι μου, έχω άσσο να βγάλω!

 

-Αυτοί, που παραπήρανε, αέρα τα μυαλά τους,

μόλις είπα ΠΥΡΗΝΙΚΑ, χέστηκαν στα βρακιά τους!

 

-Μ’ αυτόν το φόβο προχωρώ και πέρα θα τα βγάλω

και κράτη θα τσαλαπατώ, το ’να μετά το άλλο!

 

-Κι αν τύχει και αντισταθούν, «πατώ» την ίδια μέρα

και τον πλανήτη ολόκληρο, τινάζω στον αέρα!

 

Και του ουρλιάζει ο δάσκαλος, την οικουμένη όλη;!!!

Και πάνω στο κεφάλι του, αδειάζει το πιστόλι.

 

Κι ο Πού(σ)τιν εκτινάχθηκε κι ήτανε ιδρωμένος,

που ως κι ο Χίτλερ θα ’τανε, μαζί του θυμωμένος.

 

Βασίλης Αθ. Μυλωνάς

Ξεριάς, 04/03/2022

 

##########

 

Είπε ο γάιδαρος, τον πετεινό κεφάλα!

 

Στο πόδι η υφήλιος και προ πάντων η Δύση,

ο Πούτιν τους Ρωσόφιλους, θα τους αναγνωρίσει!

 

Κι επί μιά ώρα ακούγεται, η σκληρή ρητορική του

και ύστερα, φαρδιά πλατιά, πέφτει η υπογραφή του.

 

Όλοι μπρος στις οθόνες τους, πρόεδροι, μεγιστάνες

κι αμέσως εσημάνανε, του πόλεμου καμπάνες.

 

«Παίρνει» δύο περιοχές, από την Ουκρανία

κι αυτό θα πει συναγερμός και ανοχή καμία.

 

Και τους αντάρτες έρχεται, για να τους ενισχύσει

και δεν τον νοιάζει ποταμούς, αθώο αίμα αν χύσει.

 

-Πούτιν, η Δύση αναφωνεί, αυτό θα το πληρώσεις,

τον…κώλο θα σού κόψουμε, έρχονται οι κυρώσεις!

 

-Πώς μπαίνεις έτσι αυθαίρετα, εσύ σε ξένη χώρα;

-Σού βάζουμε τρικλοποδιές, για να σε φάει η ψώρα!

 

Πολύ σωστή ως εδώ παιδιά, η αντίδραση της Δύσης,

δεν μπορείς κάθε ύπουλο, ελεύθερο ν’ αφήσεις.

 

Να δείχνει όλο τα δόντια του, να κάνει τα δικά του

και να τσαλαπατά όποιον βρει…χάρη στον τσαμπουκά του.

 

Και πάντα ένας πόλεμος, στις κάθε «Ουκρανίες»,

φέρνει ανθρώπων δράματα και κόσμων τραγωδίες.

 

Λέτε, αυτό οι Δυτικοί, το ’χουν σκεφτεί ποτέ τους

και στον καθρέφτη να ’χουν δει, τις φάτσες τις δικές τους;

 

Τώρα κλαίνε κι οδύρονται, πόλεμος να μη γίνει,

πόσες φορές την σκότωσαν, οι ίδιοι την Ειρήνη;

 

Τον Πούτιν, βέβαια, γι’ αυτό δεν τον δικαιολογούμε,

πόλεμο μ’ όποια αίτια, δε θέλουμε να δούμε.

 

Μα, ο άλλος όταν προκαλεί, κόπτεστε για Ειρήνη,

ω, Δυτικοί «πατέρες» μας κι εμείς έχουμε μνήμη!

 

Και δεν ξεχνάμε εύκολα, τα…κατορθώματά σας,

όπου τσακίσατε λαούς, για τα συμφέροντά σας!

 

Θυμάμαι από μικρό παιδί, με φίλους μου παρέα,

ακούγαμε πως ρίχνατε, βόμβες μες στην Κορέα!

 

Και ύστερα στο Βιετνάμ, τα Βι πενήντα δύο,

που κάνατε των Βιετκόνγκ, αβίωτο τον βίο!

Και ας τους κατακάψατε, δε βγήκε ο σκοπός σας,

τότε ξεκουμπιστήκατε, πήγατε στο χωριό σας!

 

Μα η πείνα σας για πόλεμο, τελειωμό δεν έχει,

ίσως το Ντι Εν Έι σας, Ειρήνη δεν αντέχει!

 

Οι ίδιοι σας «κεράσατε», βόμβες στον Αλιέντε

και…ούτε τσίπα ούτε ντροπή, ευγενικοί αφέντες!

 

Δε σας σ’χωρώ που στήσατε, σ’ εμάς δικτατορία,

ούτε π’ ακόμα ανέχεστε, στην Κύπρο την Τουρκία!

 

Και μη μου πείτε, πονηροί, πως δεν έχετε ευθύνη,

είναι καρπός των έργων σας, στην Κύπρο ό,τι έχει γίνει!

 

Και τώρα είσαστε φίλοι μας και σφιχταγκαλιασμένοι,

μα η πληγή που αφήσατε, ακόμη είν’ ματωμένη!

 

Κι αν λίγο προχωρήσουμε, σ’ αυτή την ιστορία,

θυμάστε το τι κάνατε και στη Γιουγκοσλαβία;

 

Μήπως θυμάστε το Κουβέιτ, το Ιράκ και τη Συρία,

μήπως και του Αφγανιστάν, την εικοσαετία;

 

Αυτά το ολίγα, Δυτικοί, τα γράφω από μνήμης,

εσείς που τώρα κόπτεστε και κλαίτε περί Ειρήνης!

 

Μπήκε μια φράση άγνωστη, στο λεξιλόγιό σας,

«Αυτοδιάθεση Λαών», τον κακό τον καιρό σας!

 

Εσείς που κατακάψατε, λαούς και λαουτζίκους,

τους λέτε πολεμόχαρους, τώρα τους…Μπολσεβίκους!

 

Κι αυτοί, βεβαίως, δεν είναι, αθώα περιστέρια,

αλλά μπάζα δεν πιάνουνε, μπροστά σε εσάς, ξεφτέρια!

 

Μάλλον είπε ο γάιδαρος, τον πετεινό κεφάλα,

αλλά κι δυό σας είσαστε…για μιά παχιά ροχάλα!

 

Βασίλης Αθ. Μυλωνάς

Ξεριάς, 23/02/2022

 

##########

 

Κάντο, ρε Πούτιν, μην αργείς!

 

Ο Μπάιντεν και ο Στόλτενμπεργκ, πέσαν να κοιμηθούνε,

μα ο Πούτιν τους εξύπνησε, πριν τ’ όνειρο χαρούνε.

 

-Τι έκανες, Βλαδίμηρε, απελπισιά μεγάλη,

γιατί δεν τηνε πάτησες, την ποθητή σκανδάλη;

 

-Γιατί έφαγαν δολάρια, μάντεις και χαρτορίχτρες

και για το πρώτο ημίχρονο, παίξαμε τις σφυρίχτρες;

 

-Κι εσύ μάς ερεζίλεψες, σ’ Ανατολή και Δύση,

που εμείς ετοιμαστήκαμε, μα…πήγε τζάμπα η στύση!

 

-Ρε Πούτιν, ξεροκέφαλε, γιατί δεν παίζεις μπάλα;

-Κούνα λίγο τα πόδια σου, δεν είναι και κρεμάλα!

 

-Μας χάλασες τα σχέδια, που ’χαμε καταστρώσει,

…το ΝΑΤΟ είναι ικανό, χώρες πολλές να σώσει!

 

-Και λάθος μάς κατάλαβες, λέγαμε, μην ορμήσεις,

μα άλλο εννοούσαμε, πως πρέπει να χτυπήσεις!

 

-Βλαδίμηρε, αγράμματε, ξέρεις τον Οδυσσέα,

την εντολή που έδωσε, στου πλοίου την παρέα;

 

-Που τονε δέσανε σφιχτά, περνώντας τις Σειρήνες

κι όταν έλεγε, λύστε με, του βάζαν κι άλλες σφήνες!

 

-Μα τώρα τα κατάφερες και μας έχεις εκθέσει

κι από δημοτικότητα, σίγουρα έχουμε πέσει!

 

-Μα αυτά είναι γράμματα ψιλά, άλλη είναι η ουσία,

το πόσο χρήσιμοι είμαστε, χάνετε η ευκαιρία!

 

-Χρήσιμο είναι το ΝΑΤΟ μας, χρήσιμες και οι ΗΠΑ,

που σ’ όλα τα εξοπλιστικά, βουλώνουν κάθε τρύπα!

 

-Αν έκανες επίθεση, όλοι θα σε φοβόταν

και «υλικά» από ΕΜΑΣ, θε να προμηθευόταν!

 

-Δεν έχουμε παράπονο, οι…δούλοι αγοράζουν

και στην οικονομία μας, τον οβολό τους βάζουν!

 

-Γι’ αυτό σου είπαμε προχθές, ο ΤΡΙΤΟΣ να μη γίνει,

όχι, όμως, πως ωφελεί κι απόλυτη Ειρήνη!

 

-Πότε εδώ, πότε εκεί, να πέφτει καμιά σφαίρα,

για να ξυπνάνε οι λαοί, έτσι για τη φοβέρα!

 

-Και όπλα ν’ αγοράζουνε κι εμείς να τους πουλάμε

και από πάνω να θαρρούν, ότι τους αγαπάμε!

-Βλαδίμηρε, βάλε μυαλό, η ένταση συμφέρει,

για τις οικονομίες μας…αλάτι και πιπέρι!

 

-Φαντάσου, μόνο κρούσαμε, του πόλεμου νταούλια

κι ακρίβυναν αέριο, πετρέλαιο…μαρούλια!

 

-Και τα χρηματιστήρια, καημένο «Πουτινάκι»,

   αυτά να μην τα σκέφτεσαι, ξέρουν το παιχνιδάκι.

 

-Ρίξε εσύ δυό κανονιές και άστα να φουντάρουν,

σαν λήξει…η παράσταση, τα πάνω τους θα πάρουν!

 

-Στο λέμε ακόμη μια φορά, «ταίριαστο» μιαν αυγούλα,

ξέρεις, ο λύκος χαίρεται, μες στην αναμπουμπούλα!

 

-Στον σταθμό του Μονάχου, Βλαδίμηρε άκου,

μαζευτήκαμε όλοι, ευγενείς και βουκόλοι

και κοιτάμε τα τρένα και μιλάμε για σένα,

Μόσκοβε θα μας σκίσεις, με αυτές τις ασκήσεις,

κάντο, αυτό θα μας σώσει, που μας έχεις…γκαστρώσει!

 

Ο Μπάιντεν ρώτησε τους ινδιάνους,

τους αστρολόγους και τους σαμάνους

και του ’παν…βούτυρο και μαρμελάδα,

ο Πούτιν «έρχεται», μες τη βδομάδα.

Του ’δειξε μονομιάς το μαντείο,

της Αποκάλυψης το θηρίο,

με δέκα κέρατα κι εφτά κεφάλια,

ταιριάζει μούρλια…στα καρναβάλια.

 

Βασίλης Αθ. Μυλωνάς

Ξεριάς, 20/02/2022

 

##########

 

Ο ΤΡΙΤΟΣ και ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ

 

Τ’ ακούσατε, τ’ ακούσατε, σ’ Ανατολή και Δύση;

Ο Μπάιντεν την ξεστόμισε, την τρομερή τη ρήση!

 

Δε στέλνει, λέει, στρατεύματα, μέσα στην Ουκρανία,

γιατί ένας ΤΡΙΤΟΣ πόλεμος, θα ’ναι πανωλεθρία.

 

Και εννοεί παγκόσμιος, με σύγχρονα «τουφέκια»,

που όλοι οι κάτοικοι της γης, θα γίνουμε…μπιφτέκια.

 

Το ξέρει ο εξυπνούλης μας, εξάλλου έχει πείρα,

που οι ίδιοι στα ατομικά, ανοίξανε τη θύρα.

 

Στη Χιροσίμα ήτανε, στ’ άμοιρο Ναγκασάκι,

που με πλατιά χαμόγελα, κάψανε τον κοσμάκη.

 

Κείνες οι βόμβες έγιναν, τον εικοστό αιώνα

κι είναι μπροστά στις τωρινές… δαυιδική σφεντόνα.

 

Έτσι λοιπόν, ειδοποιούν, ψυχρά οι Αμερικάνοι,

πως δε μας σώνουν, αν «συμβεί», υπόγεια και κράνη.

 

Αλλά, αλήθεια μάς το λέν’ ή όλους μας δουλεύουν,

που ένα είναι το ντέρτι τους, τον Πούτιν να χορεύουν;

 

Γιατί στέλνουν στρατεύματα, εδώ στη γειτονιά μας,

για τα ωραία μάτια μας και τα σγουρά μαλλιά μα;

 

Γιατί κράτη πρώην εχθρικά, το ΝΑΤΟ καταπίνει,

μήπως αυτό μονοπωλεί, στον κόσμο την ΕΙΡΗΝΗ;

 

Και τον περικυκλώσανε, τον Ρώσο σαν αμπέλι

και τονε κάναν γείτονα, τον ρώτησαν αν θέλει;

 

Και τώρα που τους έβγαλε, στρατιές, αλλά και γλώσσα,

πήρε ο κώλος τους φωτιά και ψάχνουν…συνιστώσα.

 

Την Ουκρανία ποιος ρωτά, την έχουνε γραμμένη,

που ’θελε γάμο και αυτή, μη βγει όμως χαμένη.

 

 Όπως στο αριστούργημα, «Ιφιγένεια εν Αυλίδι»

του προ παππού μας και σοφού, αρχαίου Ευριπίδη.

 

Λίγο τους νοιάζει έναν λαό, άμα τον θυσιάσουν,

στη φάση αυτή έχουν σκοπό, τον Πούτιν να δαμάσουν.

 

Μα εκείνος παραγρίεψε, τα δόντια του τους τρίζει

και ηγέτες στο γραφείο του, σειρές «καλωσορίζει».

 

Άναψαν τα τηλέφωνα, καθημερνές κι αργίες,

δεν τον αφήνουν ήσυχο, κάνει υπερωρίες.

 

Πάει κι Αγγλίδα στον Λαβρόφ, λιγάκι να τα πούνε,

αλλά, βουβός κι αόματος, θα συνεννοηθούνε;

 

Μέσα σ’ αυτό τον…κουρνιαχτό, τα τόσα σύρε κι έλα,

επίπεδο «πλανηταρχών», του Γκάντι και Μαντέλα.

 

Έτρεξε και ο Ερντογάν, για να τους πάει χαλβάδες

…κι η μυλωνού τον άντρα της, με τους πραματευτάδες!

 

Βάλαν οι Αμερικανοί, μάλλον, τις καφετζούδες,

για να τους πούν’ τι σχέδια, έχουνε οι «αρκούδες».

 

Και ο χρησμός είν’ ακριβής, σε μέρα και σε ώρα

και το ανακοινώσανε κι όλοι το ξέρουν τώρα.

 

Το μόνο που…επέτυχε, πάλι η διπλωματία,

βγάζουν τους υπηκόους τους, από την Ουκρανία.

 

Κι εμείς κοντανασαίνουμε, στα τέτοια τα χαμπάρια,

μην δούμε των βομβαρδισμών, κείνα τα «μανιτάρια».

 

Ο φόβος και ο τρόμος μας, πού θα καθίσει η μπίλια,

που κάθε μπαμ θα ’χει ισχύ για χίλια Τσερνομπίλια.

 

Πλην, αν το πάρουν…ξώπετσα, τρανή ζημιά μην κάνει,

που τρέμει ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη.

 

Μόνο στου ΤΡΙΤΟΥ τ’ άκουσμα, με πιάνει ανατριχίλα,

γιατί, όπλα του ΤΕΤΑΡΤΟΥ, θα ’ναι πέτρες και ξύλα (*).

 

Παρών ο Αμερικανός και σε αυτό το…πάρτι,

δεν γίνεται Σαρακοστή, παιδιά, χωρίς τον Μάρτη.

 

(* ρήση του Άινστάιν)

 Βασίλης Αθ. Μυλωνάς

Ξεριάς, 13/02/2022

 

##########

 

Χούλιγκανς και Νομοθέτες

 

Ήταν του Αγίου Τρύφωνα, την πρώτη του Φλεβάρη,

που σκότωσαν οι χούλιγκανς, ένα παιδί του Άρη.

 

Μόνο που τον ρωτήσανε, ρε τι ομάδα είσαι;

Πάρτη, λοιπόν, το στόμα σου, μια και για πάντα κλείσε!

 

Χτυπιές, κλοτσιές και μαχαιριές, δώσαν του Αλκιβιάδη

και στα δεκαεννέα του, τον στείλανε στον Άδη.

 

Ήταν κανονικό παιδί, ήθελε να σπουδάσει,

αλλά του κόψαν την κλωστή, στην τρυφερή του φάση.

 

Ήτανε άγνωστος γι’ αυτούς, στην τύχη τον κυκλώσαν,

στην τύχη τον μαχαίρωσαν, στην τύχη τον σκοτώσαν.

 

Μα, για να δούμε ποιοι ήταν, αυτοί οι δολοφόνοι,

που μες στο Πανελλήνιο, χρόνια δεν είν’ οι μόνοι.

 

Μάλιστα, είναι Χούλιγκανς, που σπάζουν και ρημάζουν

και, μάλλον, στο τσεπάκι τους, το κράτος μας το βάζουν.

 

Πολλές φορές τους βλέπουμε, να σπάν’ με βαριοπούλες,

να κάνουνε…γης Μαδιάμ και να φορούν κουκούλες.

 

Τρέχει η Αστυνομία μας, μέσα σ’ αυτές τις μπόρες,

μα όσους πιάνει αφήνονται, μετά από λίγες ώρες.

 

Τον είχαν πιάσει και αυτόν, που σκότωσε τον Άλκη

και οι αρχές τον είχανε, γνωστό μαχαιροβγάλτη.

 

Και τώρα όλοι τους θρηνούν, που τράβηξε δρεπάνι,

με τα συλλυπητήρια, στέλνουν κι ένα στεφάνι.

 

Μα, για σταθείτε να σας πω, σοφοί μας Νομοθέτες,

που αφήνετε αδέσποτους, νταήδες με φαλτσέτες!

 

Ότι θα κάνουνε κακό, αυτό είναι φως φανάρι,

για να το καταλάβετε, πόσον καιρό θα πάρει;

 

Μόνο δυο λόγια θα σας πω, για τον συγκεκριμένο,

που χρόνια τονε έχετε κι αυτόν σεσημασμένο!

 

Πως τότε, το δεκαεφτά, στον «πόλεμο» στον Βόλο,

έπαιξε πρωταγωνιστή κι όχι κομπάρσου ρόλο!

 

Το είκοσι μαχαίρωνε, μες στη Θεσσαλονίκη

κι έκανε τα σουλάτσα του, ως που να βγει η δίκη!

 

Πείτε μου, νόμοι είν’ αυτοί, μην έχετε σκοτάδι;

Δε βλέπετε που τριγυρνάν, λύκοι μες το κοπάδι;

 

Και τα «παιδιά» τα πιάνετε, σαν κλάψει κάποια μάνα,

ο Χότζας, όμως, τα ’δερνε, πρωτού σπάσουν τη στάμνα!

 

Μπορεί να είστε κορυφές, να έχετε Σοφία,

αλλά λίγο ακούσετε κι εμάς, την Κοινωνία!

 

Βλέπουμε μ’ αγανάκτηση, άγριους δολοφόνους,

να αφήνονται ελεύθεροι, μετά από λίγους χρόνους!

 

Κύριοι Νομοθέτες μου, λοιπόν, σοβαρευτείτε,

τους νόμους σας σπουδάσετε, να τους ξανασκεφτείτε!

 

Αλλά, αλήθεια, ποιοι είστε εσείς, όπου νομοθετείτε;

Σας καμαρώνω στη Βουλή, όποτε κι αν βρεθείτε!

 

Και πάλι σας…απόλαυσα, στα τέλη του Γενάρη,

που ο Διογένης θα ’ψαχνε, σοφούς με το φανάρι!

 

Ένας τον άλλον τάιζε, με φτυάρια τις τσουκνίδες

κι αυτό που μού μεινε στ’ αυτιά, ήταν μόνο τσιρίδες!

 

Μα, το αποκορύφωμα, ήτανε του Πολάκη,

που είπε το ασύλληπτο, «τσίγκινο σωβρακάκι»!

 

Κι εσείς, άνθρωποι αιρετοί, είσαστε νομοθέτες;

Λέω, στον χουλιγκανισμό, μην είσαστε συνφταίχτες;

 

Που στη Βουλή ακούγονται, λόγια πεζοδρομίου

και γίνονται στους χούλιγκανς, μαθήματα σχολείου!

 

Αυτό σας το παράδειγμα, δεν κάνει δυό παράδες

κι αν δεν αλλάξτε πρώτα εσείς, θα κλάψουνε μανάδες!

 

Όσο τέτοια «κοσμήματα» θα βγάζετε απ’ το στόμα,

τόσο Αλκιβιάδηδες, θα μπαίνουν μες το χώμα!

 

Βασίλης Αθ. Μυλωνάς

Ξεριάς, 03/02/2022

 

##########

 

Πέρυσι ήταν η Μήδεια, φέτος είν’ η Ελπίδα

 

Πέρυσι ήταν η Μήδεια, φέτος είν’ η Ελπίδα

και σαν το έξυπνο πουλί, πέφτουμε στην παγίδα.

 

Χιόνια εδώ, χιόνια εκεί, χιόνια μες την αυλή μου,

τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου.

 

Πάγωσε όλο το σύστημα, παγώσαν κι οι μπουλντόζες

και στα κανάλια οι υπουργοί, βγαίνουν και παίρνουν πόζες.

 

Ένα είναι το ζητούμενο, για τον χαμό «τις πταίει;»

κι ο Στυλιανίδης σοβαρός, μία συγγνώμη λέει.

 

Αλλά ποιος φταίει, άραγε, η Αθηνά, ο Δίας,

που εκδίκηση γυρεύουνε, με…τας κακοκαιρίας;

 

Γιατί τους παρατήσαμε, στον Όλυμπο μονάχους

και από κει μας αμολάν, χιόνια, φωτιές και βράχους;

 

Να φταίει η «Αττική Οδός», που…βαθιοροχαλίζει

και για άφεση αμαρτιών, χιλιάρικα χαρίζει;

 

Στάχτη στα μάτια…δροσερή, για τους εγκλωβισμένους,

που όταν τη χρειάζονταν, τους είχε όλους γραμμένους.

 

Μη σπάτε τα κεφάλια σας, μην ψάχνετε τα πόστα,

το «τις πταίει» το εύρηκε, η κυρά Παπακώστα!

 

Γι’ αυτήν τέτοια προβλήματα, είναι μικρό παιχνίδι,

μιά κι είναι ευρηματική, όπως τον Αρχιμήδη.

 

Το είπε, το λοιπόν, ευθύς, φταίνε οι αλυσίδες,

αν είχε κάθε οδηγός, τύφλα να ’χουν οι Ελπίδες!

 

Στο πι και φι και μιά και δυό, όλοι θα τις φορούσαν

και τότε…ανενόχλητα, εμπρός θα προχωρούσαν.

 

Αυτό «εύρε» η όμορφη, ατσίδα βουλευτίνα,

πώς δε βγήκε ξεβράκωτη, να τρέχει στην Αθήνα!

 

Αλλά ας την αφήσουμε, τη νέα…Αρχιμηδίνα,

που άστοχα και άκομψα, πετάχτηκε σα σφήνα.

 

Κι ας δούμε το τι γίνεται, με τους χιονοπληγέντες,

που κάποιοι τους ζεσταίνουνε, με όμορφες κουβέντες.

 

Που μια βδομάδα πέρασε, δεν έχουν ρεύμα ακόμη

και σίγουρα φωτίστηκαν, με μιά παχιά συγγνώμη.

 

Πάλι έσπασαν καλώδια, απ’ τα πεσμένα δέντρα

και σκοτεινιάσαν γειτονιές, πίσσα γίναν τα κέντρα.

 

Πάλι, παιδιά, σαν πέρυσι, τη Μήδεια τη θυμάστε,

το μάθημα αν το μάθαμε, πείτε το μη φοβάστε! 

 

Στην ίδια Τάξη μείναμε, να το παραδεχτούμε,

να μην πω ότι θα ’πρεπε, να υποβιβαστούμε!

 

Γιατί, από τα λάθη σου, φίλε, αν δε μαθαίνεις,

πάει να πει είσαι κούτσουρο, στην ίδια Τάξη μένεις!

 

Τα δέντρα τα αδέσποτα, τα γέρικα που γέρνουν,

αν δεν κοπούν, κάθε φορά, τα ίδια θα μας φέρνουν.

 

Είναι κι ένα χειρότερο, στην όλη αποτυχία,

η μεταξύ υπεύθυνων, ασυνεννοησία.

 

Άλλος…για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη

και άνθρωπε ψάξε να βρεις, ποιος έχει την ευθύνη!

 

Το κράτος δεν είν’ έτοιμο, είπε ο πρωθυπουργός μας,

σ’ ό,τι μας στέλνουν οι θεοί και…ο κακός καιρός μας.

 

Τα λόγια σου, Κυριάκο μου, για κλάματα και γέλια,

λες να φταίν’ όσοι έβαλαν, στο κράτος μας θεμέλια;

 

Να φταίει ο Καποδίστριας ή ο Κολοκοτρώνης,

ο Όθωνας ο βασιλιάς, ο Λάμπρος ο Κατσώνης;

 

Λες τότε να μη χιόνιζε και δεν είχαν προβλέψει,

διακόσια χρόνια ύστερα, το τι θα μας παιδέψει;

 

Κι όλοι οι μεταγενέστεροι, που μπήκαν στη βουλή τους,

Κυριάκο μου, τι κάνανε, παίζανε…το βιολί τους;

 

Περαστικά μας, το λοιπόν, του χάους και του πόνου

κι αφού δε βάζουμε μυαλό, ας πούμε…και τουχρόνου!

 

Βασίλης Αθ. Μυλωνάς

Ξεριάς, 26/01/2022

 

##########

 

Ήρθανε τα Ραφάλια μας!

 

Ακούσατε, ακούσατε, ήρθανε τα Ραφάλια

και τώρα πια θα έχουμε, ήσυχα τα κεφάλια!

 

Να τονε δείξουμε εμείς, αυτόν τον Ερντογάνη,

που τώρα θα τον κάνουμε, να τρέχει και δε φτάνει!

 

Που έχουμε δυό υπουργούς, όπου τους λένε Νίκο

κι αυτοί θα τονε κάνουνε, σα μυριστό…τσιτσίκο!

 

Από χίλια χιλιόμετρα, με μία, μπαμ και κάτω

και θα μας τον προσφέρουνε, ψημένο μες στο πιάτο!

 

Τώρα ο Άγιος Ραφαήλ, όλους θα μας φυλάει,

γιατί με τα Ραφάλια μας, ποιος θα ’ρθει, ποιος κοτάει;

 

Έτσι έφτασαν προχθές, παιδιά, τα έξι στην Τανάγρα

κι απ’ το σεκλέτι ο Ερντογάν, έβγαλε και…ποδάγρα.

 

Και βγαίνει πάλι και μιλά, για οπλισμό και Ντρόνες

κι ότι κι αυτός τα όπλα του, τα έχει για κορώνες.

 

Κι ότι άμα κολυμπήσουμε, θα κάνουμε τσουνάμι,

ορέ Γιουνάν τα όπλα σας, τα παίρνετε…χαράμι!

 

Εμάς τα αεροπλάνα μας, τον ουρανό σκεπάζουν,

δεν είναι όρνια του βουνού, τη νύχτα να κουρνιάζουν!

 

Και έτσι, εκατέρωθεν, σερί πάν’ οι δηλώσεις,

άμα σε πιάσω γείτονα, δεν έχεις να γλιτώσεις!

 

Αλλά στα τόσα ψέματα, δε λένε μιαν αλήθεια,

τρώγε Μανώλη και Χασάν, νερόβραστα ρεβίθια!

 

Εσύ ας μένεις νηστικός, δίνε για την πατρίδα,

τον βλέπεις τον απέναντι; Για εμάς είναι τσουκνίδα!

 

Και τότε δίνει ο Χασάν, δίνει και ο Μανώλης

και δίνουν οι…Χασάνηδες, της οικουμένης όλης.

 

Και κάποια κράτη «έξυπνα» και κάποιες εταιρείες,

κερδίζουν χρήμα με ουρά, απ’ τις…οπλολατρείες.

 

Μα, θα μου πείτε, είναι παλιό, αυτό το ελάττωμά μας,

ότι το είχαν και οι γιοι, της Εύας, της γιαγιάς μας.

 

Αυτό είν’ αλήθεια, δεν μπορώ, να μην το μαρτυρήσω,

μα, ότι ακόμη το ’χουμε, δε θα το συγχωρήσω.

 

Απ’ τον καιρό που ο άνθρωπος, τρεφότανε με φύλλα,

ναι, από τότε «μάλωνε», με πέτρες και με ξύλα.

 

Τότε, όμως, ήταν άγριοι, μ’ ένστικτο λειτουργούσαν,

για ένα μήλο πιάνονταν, γιατί όλοι πεινούσαν.

 

Μα, εμείς πολιτιστήκαμε, αυτό είναι φως φανάρι,

μέχρι που περπατήσαμε, επάνω στο φεγγάρι.

 

Το ένστικτο, όμως, έμεινε, αυτό το αρρωστημένο,

που βλέπουμε παντού εχθρούς, το λέω και επιμένω.

 

Πόλεμο εδώ, πόλεμο εκεί, με ήττες και θριάμβους,

μ’ εκατομμύρια νεκρούς και σε βουνά και κάμπους.

 

Και δώστου εξοπλιζόμαστε…για να ’χουμε ειρήνη,

μα αν ξεφύγει ένα κλικ, θα γίνουμε καμίνι.

 

Κάποιοι «αλαφροΐσκιωτοι», που είχαν λίγο πνεύμα,

ιδρύσανε τον ΟΗΕ, μα…καίει τζάμπα ρεύμα.

 

Γιατί είναι παρατηρητής και μόνο καταγράφει

κι όλο κατόπιν εορτής, φτάνει μες στο χωράφι.

 

Για δείτε στις ημέρες μας, τον «τρομερό» τον Πούτιν,

που βλέπει τον οργανισμό, σαν τίγρη, αλλά… φαφούτη.

 

Η Δύση εταράχτηκε και βλέπει σαστισμένη,

στην Ουκρανία που ο Ιβάν, έχει θηλιά βαλμένη.

 

Γι’ αυτό, παιδιά, εξοπλισμούς, Ραφάλια και φρεγάτες,

μας μάρανε ο πολιτισμός, κοστούμια και γραβάτες.

 

Κι ας μην κοκορευόμαστε, για τον εγκέφαλό μας,

όσο αυτός «λερώνεται», από το ένστικτό μας.

 

Κι ίσως κάποιοι μιλάν για εμάς, τους έξυπνους και λάβρους,

όπως μιλάμε τώρα εμείς…για τους τυραννοσαύρους.

 

Να μην καταλαβαίνουνε, τα ανώμαλα μυαλά μας,

όσο κι αν εξετάζουνε, τα απολιθώματά μας.

 

Το Ντι Εν Έι μας θα το βρουν, σίγουρα θα το ψάξουν

και στων «μωρών» την εποχή, ίσως μας κατατάξουν.

 

Μα αυτά είν’ …ολίγον μακρινά, για τη ζωή ετούτη,

ας δίνουμε, οι πατρίδες μας, χρειάζονται μπαρούτι.

 

Βασίλης Αθ. Μυλωνάς

Ξεριάς, 21/01/2022

 

############

 

Τα αιχμάλωτα Γλυπτά μας

 

Να και μιά είδηση καλή, παιδιά, μες στις αντάρες,

που ακούμε τόσες άσχημες, αλλά κι άλλες φαρφάρες.

 

Ράδιο, τηλεόραση και οι εφημερίδες,

μας βομβαρδίζουν με «μπηχτές», που τσούζουν σαν τσουκνίδες.

 

Λένε για κορονοϊούς, καταστροφές, ακρίβεια

και άλλα τέτοια πάμπολλα, που μας τσιμπούν σα φίδια.

 

Μα, χτες είπαν ένα καλό, που ήρθ’ απ’ την Αγγλία,

πως κάποιοι γνώμη άλλαξαν, μ΄ αυτή την ιστορία.

 

Την ιστορία των γλυπτών, που ’ναι απ’ τον Παρθενώνα

και που τα καμαρώνουνε, σε…ξένον αχυρώνα.

 

Ο Έλγιν τότε τ’ άρπαξε, το …οχτακόσια τρία(*)

κι αυτό τα ξέρει όλη η γη και η κουτσή Μαρία.

 

Οι τούρκοι αδιαφόρησαν, τότε που μας πατούσαν,

κοίταζαν τα χαρέμια τους και να καλοπερνούσαν.

 

Τον βράχο της Ακρόπολης, αν μπόργιε να σηκώσει

κι αυτόν θα τονε πούλαγε, ο τούρκος για ένα γρόσι.

 

Που δεν τον συγκινούσανε, τέχνες και ιστορία

κι είχε γυναίκες, ναργιλέ, μόνη φιλοσοφία.

 

Έτσι, πολλά αγάλματα, γίνανε κλοπιμαία

και…τρεις αιώνες βρίσκονται, κάτω απ’ άλλη σημαία.

 

Και κόβουν εισιτήρια, αγάντα οι Λονδρέζοι,

που πάν’ να τα θαυμάσουνε, άσπροι, μαύροι, Κινέζοι.

 

Που έχουν φιλοτεχνηθεί, με τόση μαεστρία,

μα βρίσκονται εκεί βουβά, μες την αιχμαλωσία.

 

Τότε είχανε οι μάστορες, ένα «ξερό» σκαρπέλο

και οι σύγχρονοι με χίλια δυό, τους βγάζουν το καπέλο.

 

Μα εμείς δεν το χωνέψαμε, μόλις γίναμε Έθνος,

κηρύξαμε για τα γλυπτά, βαρύ μεγάλο πένθος.

 

Και βάλαμε το αίτημα, από τότε στην Αγγλία,

να επιστραφούν τα αγάλματα, στην ΕΔΡΑ τους, τη μία.

 

Οι Άγγλοι μουλαρώσανε και ας τα έχουν κλέψει.

-Όχι, κανένα άγαλμα, δεν πρέπει να επιστρέψει!

 

-Σεις Έλληνες δεν ξέρετε, πώς πρέπει να στηθούνε,

ούτε ιδέα έχετε, πώς να συντηρηθούνε!

 

Αυτά τα επιχειρήματα, αποδείχτηκαν γελοία

κι ήτανε μία άκομψη, ψευτοδικαιολογία.

 

Το αίτημα το τράνεψε, η αξέχαστη Μελίνα

κι απαίτησε τα αγάλματα, να έρθουν στην Αθήνα.

 

Μα, οι Άγγλοι πάλι άγριοι, τέτοια δεν τα μασάνε

κι από το πείσμα το πολύ, αστράφτουν και βροντάνε.

 

Και τώρα ο Κυριάκος μας, του Τζόνσον του θυμίζει,

πως κάποτε για «επιστροφή», αθώα…ξεστομίζει.

 

Κι ότι φωτογραφίζεται, μαζί με τη Μερκούρη

κι έλεγε, τα αγάλματα, είναι σε ξένο…αχούρι.

 

Πες το και πες και ξαναπές και που το λέμε ακόμη,

κάποιοι, επιτέλους άλλαξαν, την ισχυρή τους γνώμη.

 

Κι έτσι, το γράψανε οι Τάιμς, στην επικεφαλίδα,

πως τα γλυπτά που κλάπηκαν, ναι, έχουνε πατρίδα.

 

Κι ότι αλλάξαν οι καιροί και να επιστραφούνε

κι εκεί που «γεννηθήκανε», εκεί να δοξαστούνε.

 

Από το στόμα τους στ’ αυτί, του κάθε υπευθύνου,

να συγχωρήσουμε κι εμείς, το αμάρτημα του Ελγίνου.

 

Να ’ρθουν εδώ τα αγάλματα, στον φυσικό τους χώρο,

στη χώρα όπου έδωσε, πολιτισμών τον σπόρο.

 

Τα θέλει η γη η Ελληνίς, τα αδικοκλεμμένα,

που απ’ το ωραίο σώμα της, με πνεύμα είναι φτιαγμένα.

 

Ο γράφων θα τους έλεγε, μην το καθυστερούνε.

για να προλάβουμε κι εμείς, οι γέροι να τα δούμε!

 

Θα τα προϋπαντήσουμε, με τσίπουρο και…κράσο,

τη μέρα αυτή θα καρτερώ, όσο και να γεράσω.

(*) 1803

Βασίλης Αθ. Μυλωνάς

Ξεριάς, 15/01/2022

 

##########

 

Τι, κατάληψη τριαντατέσσερα χρόνια;;;

 

Τ’ αυτιά μου άκουσαν καλά, πρέπει να το πιστέψω;

Μήπως πρέπει βοήθεια, χοάνης να γυρέψω;

 

Είχανε, λέει, κατάληψη, σχεδόν μισόν αιώνα,

ούτε λίγο, ούτε πολύ…τριανταπέντε χρόνια!!!

 

Μέσα σε μία αίθουσα, του πανεπιστημίου,

λημέριαζαν και νιάνιαρα και…φοιτητές διά βίου. 

 

Και το πανεπιστήμιο, μες στη Θεσσαλονίκη,

κατάντησε της κλεφτουριάς, ένα αρματολίκι.

 

Κάποιοι ήταν όταν μπήκανε, αμούστακα παιδάκια

και τώρα βγήκαν μια χαρά, κρατώντας εγγονάκια.

 

Κατάληψη για αιτήματα, για…ιερόν αγώνα,

μα η αίθουσα γεμάτη γκλοπ, μολότοφ, καπνογόνα.

 

Ήτανε το ορμητήριο, για τις διαδηλώσεις,

εκεί γινόταν υλικών κι ανθρώπων συγκεντρώσεις.

 

Διδάσκονταν «μαθήματα», πώς σπάνε και πώς καίνε,

να παίρνουνε εκδίκηση, που πάντα οι άλλοι φταίνε.

 

Κι ήτανε χρόνια άβατος, ερμητικά ο χώρος,

όπως είναι στα θηλυκά, ο Άθως τ’ Άγιον Όρος.

 

Και μόνο τους αγνάντευε, απ’ έξω η Πολιτεία

και δεν τολμούσε για να μπει, μέσα αστυνομία.

 

Τα χρόνια επερνούσανε, αυτοί εκεί μέσα βράζαν,

οι κυβερνήσεις πέφτανε και…χρώματα αλλάζαν. 

 

Οι Πασοκτσήδες έφυγαν, ήρθανε οι Νου Δούδες

κι οι Συριζαίοι και αυτοί, ήταν…καλοί παππούδες.

 

Το παραμύθι άρχισε, μ’ Αντρέα Παπανδρέου

και γενιές δεκατέσσερις, σαν το κατά Ματθαίου.

 

Μετά Ανδρέα ανέλαβε, Τζαννής ο Τζαννετάκης, 

Γρίβας, Ζολώτας και μετά, ο Κώστας Μητσοτάκης.

 

Μετά, παιδιά, ανέλαβαν, Άκηδες, Πικραμμένοι,

 τη Θάνου τηνε βάλανε κι εκείνη την καημένη.

 

Διοίκησαν το κράτος μας, οι…Τσιπρο-Σαμαράδες,

μα όλοι τους κατά σειρά, είχαν άλλους νταλγκάδες.

 

Εμείς περνούσαμε «καλά» κι αυτοί καλά περνούσαν

και τα παιδιά ανενόχλητα, στην αίθουσα…γλεντούσαν.

 

Δε βρέθηκε κανένας τους, να πει, μπα, τι ’ναι τούτοι,

που το πανεπιστήμιο, το γέμισαν μπαρούτι;

 

Να μπαίνουν κάθε άσχετοι και καρυδιάς καρύδια;

Όλοι τα μάτια κλείνανε και κάνανε τα ίδια.

 

Λέτε, μήπως, μπερδεύτηκαν, με τη Δημοκρατία

και αν ρημάζαν τα «παιδιά», δεν ήταν αμαρτία;

 

Δεν ήθελαν μέσα από κει, να τους…εκσφενδονίσουν

ή «ρετσινιά» φοβότανε, μήπως και τους κολλήσουν;

 

Τώρα τους ξαποστείλανε, να…μην απορημάξουν,

απ’ το αυτί στη μάνα τους, να πάνε να βυζάξουν.

 

Η ιστορία αυτή, παιδιά, άναυδο με αφήνει

και ψάχνω στον πλανήτη μας, αν έχει ξαναγίνει.

 

Θα πείτε…ψήλου πήδημα, στα τόσα γεγονότα,

σα να ’σπασε το πόδι της, η παρδαλή μας κότα.

 

Μα δεν είναι το θέμα μας, πόση είναι η ζημία,

πως τα πανεπιστήμια, χρειάζονται ηρεμία.

 

Γράμματα να διδάσκονται, να χύνεται μελάνη

κι όχι μολότοφ και λοστούς, που ’χουν οι τσαρλατάνοι.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 09/01/2022

 

###########

 

Το εικοσιδύο έφτασε!

 

Καλώς μας ήρθε, φίλοι μου, το «Δύο εικοσιδύο»

κι ελπίζω να νικήσουμε, το τρομερό θηρίο!

 

Αυτό το αόρατο στοιχειό, που τρέχει και καλπάζει

κι αλύπητα καθημερνώς, σερί κοσμάκη σφάζει.

 

Πρωί, μεσημέρι, απόγευμα και βράδυ και τη νύχτα,

αυτό είναι το θέμα μας, τα τρομερά του νύχια.

 

Νύχια όπου μας γρατζουνάν, βαθιά στα σωθικά μας,

μας έκανε να τρέμουμε, μέχρι και τη σκιά μας.

 

Έτσι, περάσαμε γιορτές, δίχως τους συγγενείς μας,

ευχές από το «Γουατσάπ», μη μολυνθεί κανείς μας.

 

Πάμε στην τρίτη τη χρονιά, μ’ αυτή την πανδημία,

γράμμα της Αλφαβήτας μας, κύμα κι ονομασία.

 

Άλφα και Βήτα πέρασαν, τώρα Όμικρον και Δέλτα,

ελπίζω τα υπόλοιπα, πως θα μας μείνουν ρέστα.

 

Είναι εικοσιτέσσερα και αν τα πάρουμε όλα,

θα γίνει η ανθρωπότητα…ταβέρνα του Μανώλα.

 

Μάσκες όλοι στο πρόσωπο, μάσκες μέσα και έξω,

με κάνουν φίλους και γνωστούς, συχνά να τους μπερδέψω.

 

-Ω, καλημέρα φίλε μου! Χρόνια πολλά, τι κάνεις;

-Ποιος είσαι, τον ρωτάω εγώ, ο Γιώργος ή ο Γιάννης;

 

Το «Είκοσι» μάς έπιασε, αυτή η…καταιγίδα,

τώρα οι επιστήμονες, λένε έχουμε ελπίδα.

 

Στο μαύρο τούνελ λίγο φως, όπου να ’ναι θα δούμε,

αλλά μ’ αυτόνε τον μπελά, θα μάθουμε να ζούμε.

 

Και θα τονε δαμάσουμε, με φάρμακα κι εμβόλια,

θ’ ανήκουνε στο παρελθόν, τρόμος και…κοψοχόλια.

 

Κρίμα γι’ αυτούς που «φεύγουνε» και χάνουν τη ζωή τους,

να ’ναι ελαφρύ το χώμα τους, να αναπαυθεί η ψυχή τους!

 

Καλή χρονιά το εικοσιδυό, να φύγει η πανδημία

και να μη δουν τα μάτια μας, πια γυναικοκτονία.

 

Γιατί είδαμε δεκαεφτά, μες στο εικοσιένα,

κορίτσια σαν κρύα νερά, αδικοσκοτωμένα.

 

Μέσα σ’ αυτές η Κάρολάιν, η Ντίνα από τον Βόλο,

ο σκοτωμός τους τάραξε, το πανελλήνιο όλο.

 

Στης Φολεγάνδρου τον γκρεμό, η Γαρυφαλλιά πεθαίνει

απ’ άντρα που την «αγαπά», με δύναμη σπρωγμένη.

 

Πέφτει η Ανίσσα άψυχη, η Σταυρούλα, η Μαρία,

«φεύγει» απ’ το ξύλο η Τζεβριέ, πάει κι η Νεκταρία.

 

Τέτοια να μην ξανασυμβούν, μες στο εικοσιδύο, 

οι βιαστές κι οι βάναυσοι, μπρος, στο τρελοκομείο!

 

Να κοπανάνε σίδερο, κρύο, πρωί και βράδυ,

για να μη στέλνουν άδικα κι άλλες ψυχές στον Άδη.

 

Το εικοσιδύο έφτασε, ήρθε ο Αη-Βασίλης,

του Ερντογάν η όπερα…Ο Κουρέας της Σεβίλλης.

 

Παίζει τον ίδιο το σκοπό, νταούλια και φλογέρες

και άρχισε πρωί-πρωί και πάλι τις φοβέρες.

 

Λέει, στο Καστελόριζο, θα πάει κολυμπώντας,

μα δεν κοιτάζει τον λαό, πώς έγινε…πεινώντας.

 

Σαν βλέπει που αγανακτούν, μέσα στην Καισαρεία,

 ρίχνει στάχτη στα μάτια τους και κάνει φασαρία.

 

Χαρτί υγείας έγινε, η έρημή του Λίρα,

μα για τα επιτόκια, λέει μάινααα κι όχι βίρα.

 

Το εικοσιδύο έφτασε, το…σιγοπερπατούμε,

το έχουμε όλο μπροστά, να δούμε τι θα δούμε.

 

Μα η μεγάλη μας ευχή, να φύγει η πανδημία,

προσπάθεια κι ας βοηθούν, Χριστός και Παναγία!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 04/01/2022

 

##########

 

Κάλαντα 2022

 

Αρχημηνιά κι αρχηχρονιά κι αρχή καλός μας χρόνος

κι αυτός που φεύγει ήτανε, σημαδιακός του αιώνος.

 

Διακόσια χρόνια πέρασαν, απ’ το εικοσιένα,

μα φέτος όλα ήτανε, μαύρα κι αραχνιασμένα.

 

Τότε είχαμε στρατηγούς, σα τον Κολοκοτρώνη,

τώρα ο κορονοϊός, θερίζει και οργώνει.

 

Είχαμε κι άλλους ήρωες, σα τον Καραϊσκάκη,

τώρα τον Τσίπρα έχουμε, μαζί και Μητσοτάκη.

 

Και τότε φαγωνότανε, οι Έλληνες αντάμα,

τώρα αυτή την προίκα μας, την τρέφουν κατά γράμμα.

 

Το πήραν χούι και οι δυό και δεν μπορούνε χώρια

και κάθε τόσο στη βουλή, τρώγονται σαν κοκόρια.

 

Δεν χάνω επεισόδιο, εγώ μπροστά στον δέκτη,

σκάω απ’ τα γέλια όταν λεν’ , ένας τον άλλο ψεύτη.

 

Με τα νοσοκομεία μας, να ’ναι γεμάτα πήχτρα,

μαλλιοτραβιούνται οι αρχηγοί, για Τσιόδρα και για Λύτρα.

 

Μιαν έκθεση που γράψανε, οι δυό καλοί μας φίλοι,

που βγήκε τα Χριστούγεννα…ζήσε Μάη για τριφύλλι.

 

Ο χρόνος που μας χαιρετά, μας «έφαγε» τη Φώφη, 

που τηνε αγαπούσανε, μικροί-μεγάλοι ανθρώποι.

 

Έφυγε τόσο ξαφνικά, σαν λούλουδο στον κήπο

και βλέπουμε τώρα αρχηγό, τον Ανδρουλάκη Νίκο.

 

Που ανεβάζει ποσοστά, στο…Πασοκοκινάλι

κι έχ’ όνειρα η παράταξη, να γίνει η πιο μεγάλη.

 

Κι ο Τσίπρας εταράχτηκε, σα τον Ηρώδη αφρίζει,

τον Κουρουμπλή σα νήπιο, τον αποκεφαλίζει.

 

Οι δημοσκόποι τέταρτο, τώρα τον κατατάσσουν

και λέν’ πως οι…πελάτες του, ότι τον αποτάσσουν.

 

Μα ο Αλέξης άκαμπτος, τέτοια δεν τα μασάει

και τον Κυριάκο αμφισβητεί και εκλογές ζητάει.

 

Έτσι ξεσπάει σούσουρο, μια εκλογολογία,

παιδιά, αυτό μας έλειπε, μέσα στην πανδημία!

 

Εγώ λέω για εκλογές, στα τέσσερα χρονάκια

κι όχι όποτε ανάβουνε, κάθε μάγκα λαμπάκια.

 

Αυτός ο χρόνος, φίλοι μου, που μας εγκαταλείπει,

έφερε και στην Εύβοια κι αλλού μεγάλη λύπη.

 

Οι πυρκαγιές κρατήσανε, ημέρες κι εβδομάδες,

σπίτια και δέντρα άρπαξαν, καιγόταν σα λαμπάδες.

 

Αν είχε και ένα καλό, αυτό το εικοσιένα,

ήτανε το εμβόλιο κι ίσως άλλο κανένα.

 

Που σπάσαν τα κεφάλια τους, γιατροί και φωτισμένοι

και να μας σώσουν προσπαθούν, σ’ όλη την οικουμένη.

 

Μα υπάρχουνε και πονηροί, άρπαγες σαν τους γύπες,

φαίνονται σικ και κύριοι, μα είναι λωποδύτες.

 

Μας βάλαν και περάσαμε, αέριο στα σπίτια

και τώρα τουρτουρίζουμε, τη μέρα και τη νύχτα.

 

Γιατί τόσο ακρίβυνε, στον ουρανό κοντεύει

κι ο Πούτιν τώρα στο ταψί, όλους μας μάς χορεύει.

 

Το ρεύμα, το πετρέλαιο κι αυτά…κατά διαόλου,

σ’ εκατό χρόνια, υπομονή, θα καίμε του Αιόλου.

 

Θα δούμε στους λογαριασμούς, του Μητσοτάκη…χάδι,

βρε, να σε κάψω, Γιάννη μου και να σ’ αλείψω λάδι!

 

Φέτος και το φαγάκι μας κι αυτό έχει ακριβύνει,

μα, δίαιτα γιατί έχουμε, όλοι παραπαχύνει.

 

Αυτά όλα μας τα ’φερε, παιδιά, το εικοσιένα,

που, μάλλον, θα τα έχουμε…μονιμοποιημένα.

 

Αρχημηνιά κι Αρχηχρονιά, για το εικοσιδύο

κι ας είν’ οι τσέπες ελαφρές και άδειο το ταμείο.

 

Ας έχουμε καλή καρδιά, αγάπη και υγεία

κι ευθύς να γκρεμοτσακιστεί, η μαύρη πανδημία.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 26/12/2021

 

##########

 

Γνώθι σαυτόν!

 

«Γνώθι σαυτόν!», πολύ σωστή, παιδιά, αρχαία ρήση,

μα φαίνεται στις μέρες μας, κάποιοι δεν κάνουν χρήση.

 

Τώρα επί κορονοϊού, πολλοί γίναν ξεφτέρια

και μάθαν ως και να μετρούν, του ουρανού τ’ αστέρια.

 

Μπορεί να δεις έναν παπά ή και έναν χασάπη,

να αναλύει εμβόλια, να διυλίζει χάπι.

 

Αλλά και ένανε ψαρά και έναν δικηγόρο,

να σκούζουνε σαν παλαβοί, μόν’ για να κάνουν ντόρο.

 

Σαν άκουσαν για κύτταρα και λέξη πρωτεΐνη,

φωτίστηκαν και πάν’ ευθύς, στην πόλη Κατερίνη.

 

Κι αμέσως συλλαμβάνουνε, εκεί, γυμνασιάρχη

κι άλλος κάνει τον λοχαγό κι άλλος τον ταγματάρχη.

 

-Το άρθρο εκατόν είκοσι, μωρέ παραβιάζεις,

που τεστ και μάσκες στα παιδιά, παράνομα τα βάζεις!

 

Κι άλλοι…φωστήρες έκαψαν, βιβλία στη Χαλκίδα,

γιατί κατά τη γνώμη τους, χάνεται η πατρίδα.

 

Και, δυστυχώς, οι θάνατοι, ουαί, είκοσι χιλιάδες

κι ανάμεσά τους «έγκριτοι», μέχρι και δεσποτάδες.

 

Εάν ένα ελιόδενδρο, κάνουμε κάθε θύμα,

όλα μαζί θα γίνονταν, χίλιων στρεμμάτων κτήμα.

 

Εκατόν σαράντα μιά σειρές, επί εκατόν σαράντα μία,

θα ’ταν ο ελαιώνας μας, τώρα στην πανδημία.

 

Μα κάποιοι επιμένουνε, τον κώλο τους χτυπάνε,

δεν κάνουν το εμβόλιο και το διαλαλάνε.

 

  Ότι όλα τα ξέρουνε, βάλανε στο μυαλό τους

και φοβερίζουν κι αφελείς, παίρνουνε στο λαιμό τους.

 

Δεν τον πιστεύουν τον ιό, ούτ’ Όμικρον και Δέλτα

και…την ελευθερία τους, θέλουν στα σούρτα φέρτα.

 

Αυτοί είναι, φίλοι, δυστυχώς, για κλάματα και γέλια,

που εντελώς ξεκάρφωτα, μπαίνουν σε ξένα αμπέλια.

 

Ψαράς δε θέλει συμβουλή, πώς πρέπει να ψαρέψει

και ο βοσκός ξέρει ακριβώς, πότε πρέπει ν’ αρμέξει.

 

Ο αρχιτέκτων κτήριο, χτίζει…μες στο Ντουπμάι,

τόσο ψηλό που σύννεφα και ουρανό τρυπάει.

 

Φτιάχνουνε οι μηχανικοί, αεροπλάνα, πλοία

και κρίνει μόνο ο δικαστής, έναν εγκληματία.

 

Ο δάσκαλος είναι σοφός, που μεταδίδει γνώση

κι ο χύτης είναι έμπειρος, τα μέταλλα να λιώσει.

 

Αυτό θα πει, στο είδος του, πως είναι ο καθένας

και παντογνώστης άνθρωπος, δεν έζησε κανένας.

 

Μα να, με τον κορονοϊό, που τέτοιοι ξεφυτρώνουν,

είναι ξερόλες τρομεροί και δεν το μετανιώνουν.

 

Δεν άκουσαν «Γνώθι σαυτόν», πως όλα δεν τα ξέρουν

κι απ’ άγνοια κι εγωισμό, οι ίδιοι υποφέρουν.

 

Και γίναν επικίνδυνοι, μ’ αυτές τις «εξορμήσεις»,

που χειροπέδες και γροθιές, είν’ οι δικές τους λύσεις.

 

Προχθές το είπε ορθά κοφτά, ο Θεοδωρικάκος,

πως δε θα μείνει άπραγο, μπροστά σ’ αυτούς το κράτος.

 

Εμπρός, λοιπόν, μες στην ψειρού, τους γκαζοτενεκέδες,

που με το έτσι θέλω ’γω, περνάνε χειροπέδες.

 

Ας το ακούσουν αρνητές, μπας και το μετανιώσουν,

να κάνουν το εμβόλιο και κάποιοι να γλιτώσουν.

 

Κι ας μάθουν πως ΑΡΜΟΔΙΟΙ, σ’ όλες τις πανδημίες,

είναι ΜΟΝΑΧΑ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ, τ’ άλλα…αερολογίες.

 

Καλά Χριστούγεννα!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 15/12/2021

 

##########

 

Μωραίνει Κύριος, ον βούλεται απωλέσει

 

Μωραίνει, λένε, ο Θεός, αν θέλει να απωλέσει,

γιατί είναι επικίνδυνοι, τους βγάζει απ’ τη μέση.

 

Όπως τον Χίτλερ μώρανε, ημιμαθή ζωγράφο,

 με εκατομμύρια ψυχές, μαζί μ’ αυτόν στον τάφο.

 

Γιατί από…νηστικό σκυλί, φόρεσε τα γαλόνια

κι ήθελε κοσμοκράτορας, να ’ναι κείνα τα χρόνια.

 

Κατάστρεψε και ρήμαξε, στο τέλος απωλέσθη

και η Γερμανία ολόκληρη, σαν το αλεύρι αλέσθη.

 

Τώρα έχουμε τον Ερντογάν, δε βλέπει τον λαό του,

που σφίγγει το ζωνάρι του, μαζί και τον ποπό του.

 

Αυτός, εκεί, εξοπλίζεται, μ’ αεροπλανοφόρα,

τριγύρω του βλέπει εχθρούς, τον πήρε η κατηφόρα.

 

Στου Χίτλερ τα πατήματα, μου φαίνεται βαδίζει,

μήπως τον μώρανε ο Θεός, που, μάλλον, δεν χαρίζει;

 

Κι από την άλλη έχουμε, τους αρνητές και πάλι,

που για τις κυβερνήσεις τους, γίναν πόνος και ζάλη.

 

Βγαίνουν και διαδηλώνουνε…θέλουν ελευθερία

και δε την λογαριάζουνε, αυτή την πανδημία.

 

Όλη η Ευρώπη βόγκηξε, προχθές μες στις πλατείες

και λένε είναι ψέματα κι όλα ανοησίες.

 

Κι εδώ ο Θεός τους αγνοεί, στην τύχη τούς αφήνει,

με τον ιό ας παλέψουνε και ό,τι θέλει ας γίνει!

 

Που, ίσως, έχουν τυφλωθεί, απ’ τον εγωισμό τους,

να ξεχωρίσουν δεν μπορούν, το κακό απ’ το καλό τους.

 

Και άλλοι γράφαν στα πανό, όχι δικτατορία,

που, μάλλον, δεν κατάλαβαν, τι είναι δημοκρατία. 

 

Δεν έχεις μόνο δίκαια, μα και υποχρεώσεις

κι αν είσαι ανυπάκουος, τότε θα το πληρώσεις.

 

Είναι και οι διακινητές, άλλοι μωροί κι εκείνοι,

που τρέχουνε σαν παλαβοί…κι ακολουθούν οι θρήνοι.

 

Που για το κέρδος τις ψυχές, στ’ αμάξια τους…παστώνουν

και πριν στο τέλος φτάσουνε, τους πιο πολλούς σκοτώνουν.

 

Για μιά καλύτερη ζωή, λένε ότι πηγαίνουν,

μα, της επαγγελίας γη, όλοι δεν προλαβαίνουν.

 

Μα, εκτός αυτούς τους…παλαβούς, τώρα έχουμε κι άλλους

και είν’ απ’ τους νεότερους  κι ίσως τους πιο μεγάλους.

 

Οι αρνητές Απογραφής, παιδιά, εμφανιστήκαν

και απορώ, ο ταπεινός, μα πώς και το σκεφτήκαν;

 

Εδώ η κάθε λογική, φαίνεται τερματίζει

κι ίσως η σχιζοφρένεια, έντονα να μυρίζει.

 

Τι τους πειράζει η Απογραφή, τα αγύριστα κεφάλια;

Ας πάν’ να ζούνε στα βουνά, με λύκους και τσακάλια.

 

Δε θέλουν να ’ναι νούμερα, σ’ αυτή την κοινωνία;

Στη ζούγκλα τότε, εμπρός μαρς και ανοχή καμία.

 

Βρε, βγαίνει ο κάθε άσχετος, τον έξυπνο μάς κάνει,

μήπως και τούτον ο Θεός, τον έχει αποτρελάνει;

 

Δεν ξέρουν ότι κι ο Χριστός, σε Απογραφή εγεννήθη

κι ότι τα κράτη πού και πού, καταμετρούν τα πλήθη;

 

Κι ότι άνθρωποι και κτήματα, είν’ όλα μετρημένα

και σε βιβλία κρατικά, είναι καταγραμμένα;

 

Τίποτε δεν αφήνεται, κυρ’ αρνητή στην τύχη

και πάντα έχει μετρηθεί…και το κουτσό κατσίκι!

 

Άλλαξε γνώμη, το λοιπόν κι έλα στα συγκαλά σου,

πρωτού σε εύρη το κακό και τραβάς τα μαλλιά σου!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 22/11/2021

 

##########

 

Όπου δεν πείθει λόγος, πίπτει ράβδος…

 

Θα παρακάμψω, φίλοι μου, Ερντογάν, Λευκορωσία,

που πάμε στ’ απροχώρητο, μ’ αυτή την πανδημία.

 

Τον Ερντογάν που ολημερίς, βρυχάται και ουρλιάζει

και σαν το ξύδι το κακό, μόνος το αγγειό του σπάζει. 

 

Τον Λευκορώσο και αυτόν, τον ψυχοεξολοθρεύτη,

που σ’ έγκλημα ασυγχώρητο, τώρα κι εκείνος πέφτει.

 

Βεβαίως είναι γεγονός, τώρα και το «Παρίσι»,

που ψάχνουν οι τρανοί της γης, για τη Λιβύη λύση.

 

Καλέσαν και τον τουρκαλά, που κάνει τον σωτήρα,

εκείνος όμως χόλιασε, κι έστειλε…υποκλητήρα.

 

Αλλά αυτό που βλέπουμε, και τούτον το Νοέμβρη,

που έβαλε θέρος ο ιός, έπρεπε να μας εύρει;

 

Τώρα με το εμβόλιο, που ’ναι δοκιμασμένο,

που σώζει ανθρώπινες ζωές, το λέω και επιμένω.

 

Αφού υπάρχουν άφθονα, για όλους και για όλες,

γιατί κάποιοι τα θεωρούν, πως είν’ για εκείνους φόλες;

 

Γιατί έτσι τους το ξεφούρνισαν, ο δείνας και ο τάδες

ή το ’πανε στην εκκλησιά, οι φωστηροπαπάδες;

 

Κι όταν κολλήσουν, σωρηδόν, πάν’ στα νοσοκομεία,

μα για τους περισσότερους…βοήθεια καμία.

 

Έτσι, γεμίζουνε οι ΜΕΘ, μέχρι τους διαδρόμους

και οι γιατροί φορτώνονται, βουνά πάνω στους ώμους.

 

Αυτοί όμως μουλάρωσαν, δε λέν’ να μπολιαστούνε,

λέτε να μετανιώνουνε, τον χάρο μόλις δούνε;

 

Προχθές το είπε ορθά κοφτά, έτσι η Μίνα Γκάγκα:

 παιδιά, σε τούτον τον ιό, μην κάνετε τον μάγκα!

 

Και μην ακούτε άσχετους, μάγους και γυρολόγους,

ούτε τους αυτοδίδακτους, τους… συνταγματολόγους!

 

Καθημερνώς μολύνονται, εφτά οχτώ χιλιάδες

κι ανθρώπους σαν ένα χωριό, τους θάβουν οι παπάδες.

 

Μα τον μπελά μας βρίσκουμε κι οι εμβολιασμένοι,

που όταν αρρωστήσουμε, κρεβάτι δε μας μένει.

 

Κάποιον από ατύχημα, μια μέρα τον γυρνούσαν,

άδειο κρεβάτι να του βρουν, με αγώνα τον κρατούσαν.

 

Και άλλος πήγε αμέριμνος, μία δουλειά να κάνει

και από σφήκας τσίμπημα, κόντεψε να πεθάνει.

 

Για εγχειρήσεις, ξέχνα το, γιατρό δεν έχει δείγμα

ή πας τα «σκας» ιδιωτικά ή πας γοργά στο μνήμα.

 

Δεν είν’ κατάσταση, παιδιά, μ’ αυτούς τους…ψεκασμένους,

που όλες τις πόρτες κλείνουνε, στους εμβολιασμένους.

 

Προχθές, άμα το μάθατε, το ’κανε η Σιγκαπούρη,

μέτρο σκληρό τους πέταξε, αλύπητα στη μούρη.

 

Είσαι ανεμβολίαστος και πας νοσοκομείο;

Ξετίναξε την τσέπη σου, πλήρωσε στο ταμείο!

 

Μπροστά σε τούτον το χαμό και στων νεκρών τα…σμήνη,

είπ’ ένας το εμβόλιο, υποχρεωτικό να γίνει.

 

Βρίσκω σωστή τη γνώμη του, δεν έχουμε άλλη ελπίδα,

που βρίσκεται σε πόλεμο και πάλι η πατρίδα.

 

Όπως στην επιστράτευση, του ΟΧΙ το Σαράντα,

τότε κανένας αρνητής, δεν έμεινε στη μπάντα.

 

Και τότε είχαμε νεκρούς, πιο λίγους από τώρα (*),

μα δεν το μελετήσαμε, ούτε στιγμή ούτε ώρα.

 

Με το στανιό εμβόλιο, είναι το μόνο μέτρο,

πρωτού να πάμε άναυλα, οι μισοί στον Άγιο Πέτρο.

 

Κι όσοι δεν πειθαρχήσουνε και πάλι το αρνηθούνε,

σε καραντίνα…αιώνια, αμέσως να κλειστούνε.

 

Και μην ξεχνάμε το σκληρό, «μοντέλο Σιγκαπούρη», 

για όσους λένε ο ιός, είν’ ένα καλαμπούρι.

(*) Το 40-41 νεκροί 13.325. Τώρα από κορωνοϊό 16.686. 

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 13/11/2021

 

##########

 

Πες τα, Χρυσόστομε!

 

Πες τα, άγιε Χρυσόστομε, δέσποτα της Δωδώνης,

ευθέως, όπως τα ’λεγε και ο Κολοκοτρώνης!

 

Για τους αντιεμβολιαστές, αυτής της πανδημίας,

είπες πως είναι η θέση τους, εκτός της εκκλησίας!

 

Και όσοι λέν’ μας βάζουνε, στο σώμα μας τσιπάκια,

δεν ξέρουν τι τους γίνεται, μιλάν’ για…πατατάκια!

 

Σαν μίλαγες στο ράδιο, δεν πίστευα στ’ αυτιά μου,

βγήκες…έξω απ’ τα ράσα σου, άγιε δέσποτά μου!

 

Είπες όσοι δεν έχουνε, του εμβολίου ελπίδα,

έχουνε κάλο στο μυαλό και βλάβη στη βαλβίδα!

 

Κι όσοι είναι στο Δημόσιο, εμβόλιο αν δεν κάνουν,

να τους τον κόψουν τον μισθό κι ας πάνε να πεθάνουν!

 

Κι αν μεταδίδει τον ιό, η Θεία Κοινωνία

κι εκεί άγια απάντησες, πάλι με μαεστρία!

 

Είπες το «ΟΧΙ» σου κοφτό, γενναία και σταράτα,

μα κάντε το ευχέλαιο, πάρτε όμως και μια γάτα!

 

Κι αφήνεις να εννοηθεί, δεν είν’ καιρός για τζόγο

κι ότι η επιστήμη εδώ, έχει τον πρώτο λόγο!

 

Ότι ο κόβιτ εισχωρεί και μες στις εκκλησίες

και ότι δεν γιατρεύεται, με τυμπανοκρουσίες!

 

Πολύ σωστά τα λόγια σου, δεσπότη μου τα βρίσκω,

με τέτοιονε…πανζουρλισμό, δεν είν’ καιρός για ρίσκο. 

 

Μας είπε η κυβέρνηση, με τεστ για τον κουρέα, 

που θα ’μαστε ένας ή δυό  κι όχι τρανή παρέα!

 

Και μες στα μικρομάγαζα, που ’ναι συνήθως άδεια

κι εκεί πρέπει να δείξουμε…δεν έχουμε σημάδια!

 

Στα σούπερ καταστήματα, εκεί όσοι θέλουν πάνε,

λες, κύριε Χρυσόστομε, εκεί να μην κολλάνε;

 

Και λέει η κυβέρνηση, πως πρέπει να ψωνίσουν,

μα εκεί αν έχουν τον ιό, άλλους δε θα κολλήσουν;

 

Κι εκεί είναι εργαζόμενοι, χιλιάδες, πάτε ιδές τε,

γιατί η αυτή η απόφαση, μπάτε σκύλοι κι αλέστε;

 

Κι αφού δεσπότη φώναξες, βγαίνει κι ο Μυτιλήνης,

που ίσως με τα λόγια σου, ώθηση να του δίνεις!

 

Και στέλνει τελεσίγραφο, στους μη εμβολιασμένους,

πως άμα δεν το κάνουνε, τους έχει ξεγραμμένους!

 

Γιατί εκεί βρέθηκε παπάς, που είχε αρρωστήσει

και…κορονονοσίσας μεν, να έχει λειτουργήσει!

 

Και κόλλησε όλο το χωριό, «ιούς» και…θυγατέρες

και όλοι αρρωστήσανε, μέσα σε λίγες μέρες!

 

Και η Ιερά η Σύνοδος, ακούει καμπανάκια

κι απ’ τις ειδήσεις τις κακές, πίνουν πικρά φαρμάκια!

 

Κι αμέσως κάνουνε στροφή, εκατόν ογδόντα μοίρες,

«προτρέπουν» για ανυπάκουους, να ’ναι κλειστές οι θύρες!

 

Έτσι, τα προσπεράσανε, όλα τα υπουργεία,

που δεν τολμούν να θίξουνε, τη Θεία Λειτουργία!

 

Καλή είναι η προσευχή και στον Θεό η πίστη,

αλλά και οι επιστήμονες, είναι έργο του Κτίστη!

 

Χρυσόστομε και Γαβριήλ, είστε άξιοι ποιμένες,

που θέλετε να σώσετε, ψυχές πεπλανημένες!

 

Αλλά κι όλους τους θετικούς, δε θέλω να ξεχάσω,

είν’ άξιοι όπου φορούν, βαρύ και μαύρο ράσο.

 

Όσο για την κυβέρνηση και λίγη ψυχραιμία,

για τους πεισματοαρνητές, ΚΛΕΙΣΤΑ νοσοκομεία!

 

Το λέω και το εννοώ κι ας μη ζητάνε ρέστα,

μια παροιμία θα τους πω: ηθελέστα και παθέστα!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 06/11/2021

 

##########

 

Άγγελα Μέρκελ, στο καλό!

 

Καλόστηνε την Άγγελα, καλόστην, στην Αθήνα,

ας την προϋπαντήσομε, με ρόδα και με κρίνα. 

 

Παιδιά, ας την φιλήσουμε, τώρα στα μάγουλά της

κι ας ξεχαστούν τα πείσματα και τα καμώματά της.

 

Τα δυό μας πόδια που ’βαζε, τότε σ’ ένα παπούτσι

κι από την πείνα τρώγαμε…ελιά με το κουκούτσι.

 

Που έλεγε, λιτότητα και σφίξτε το ζωνάρι

και μας φορούσε αβάσταχτο, σαν γάιδαρους, σαμάρι.

 

Της δίνουμε ελαφρυντικό, προτέρου εντίμου βίου,

που κάλμαρε τον Σόιμπλε, που ’χε ένστικτα θηρίου.

 

Ο Σόιμπλε που γέννησε, το «Γκρέξιτ» απ’ τη Ζώνη,

αυτή όμως, τον αγνόησε, που είχε το τιμόνι.

 

Και τελικά, μας γλίτωσε και πρέπει να το πούμε

και τώρα στο δικό της «ξιτ», όλα τα συγχωρούμε.

 

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά, η Μέρκελ που ’χει κάνει,

σχεδόν…αρραβωνιαστικό, είχε τον Ερντογάνη.

 

Ενώ αυτός αλώνιζε, σε Κύπρο και Αιγαίο,

η Άγγελα με τον Ρετζέπ, είχε χαβά σπουδαίο.

 

Πώς να κρατήσει ο Ερντογάν, πρόσφυγες στην Τουρκία,

οι εξαγωγές στα όπλα της; Αυτό είχε σημασία.

 

Τα τανκς, τα υποβρύχια, αυτά φέρνουν παράδες

και Κούρδους ας σκοτώνουνε και άλλους φουκαράδες.

 

Αυτή ήταν η Άγγελα και η πολιτική της,

που ήταν στο Κεφάλαιο, δοσμένη η ψυχή της.

 

Τώρα όμως αποχωρεί, μετά δεκάξι χρόνια

κι ήρθε εδώ να μας το πει, για εμάς…είχε συμπόνια.

 

Αλήθεια, Αγγελικούλα μου, αφού μας αγαπούσες,

σ’ εκείνα τα συνέδρια, γιατί δεν μας καλούσες;

 

Αλλά καλούσες άσχετους, τη σάρα και τη μάρα,

να λύσουν τα προβλήματα, στη Βόρεια Σαχάρα!

 

Και ήτανε ο τουρκαλάς, πρώτος μες στην ατζέντα

και η Ελλάδα έλειπε, απ’ τα ανακοινωθέντα;

 

Μα τώρα πέρασε ο καιρός και πλέον…ξεμπερδεύεις

κι από τις αστοχίες σου, συγχώρεση γυρεύεις!

 

Ναι, θα σου τηνε δώσουμε, γιατί έτσι πλάκα, πλάκα,

κούκλα μπήκες στα πράγματα και φεύγεις πια, γιαγιάκα.

 

Ο Πούτιν και ο Ερντογάν, σε φάγαν στη θητεία,

που μακροημερεύουνε και με… δημοκρατία!

 

Προέδρους της Αμερικής, τους πέρασες τετράδα

και άλλοι τόσοι Γερμανοί, σου κάνανε καντάδα!

 

Και Έλληνες πρωθυπουργούς, πέρασες μια οχτάδα,

αν ήταν ποδοσφαιριστές…θα κάναν μια ομάδα!

 

Τώρα Άγγελα αποχωρείς, αλλάζει η συγκυρία

και έπαθε το κόμμα σου, τέτοια πανωλεθρία!

 

Μα, εσύ μένεις θεατής και τσιμουδιά δε βγάζεις

και την «ελευθερία» σου, σκέφτεσαι και γιορτάζεις!

 

Τρέχεις εδώ, τρέχεις εκεί και παίρνεις χαιρετούρες,

δεκάξι χρόνια φτάνουνε, ξενύχτια και σκοτούρες!

 

Κι όχι σαν τη βασίλισσα, που μένει στοιχειωμένη

κι ο Κάρολος μία ζωή…να τηνε περιμένει!

 

Ως και στον Πάπα «έσπευσες», να πάρεις ευλογία

κι ίσως εξομολόγηση, για καθαρά καρδία!

 

Λοιπόν, Άγγελα στο καλό, να μην το μετανιώσεις

και τα κοστούμια που φοράς, όλα να τα παλιώσεις!

 

Και με τους διαδόχους σου, να δούμε…τι θα δούμε,

να μην το δώσει ο Θεός, να σε ξαναζητούμε!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 29/10/2021

 

##########

 

Τάδε έφη, Αθανάσιος Πλεύρης!

 

Δυό λόγια θα ’θελα να πω, στον υπουργό τον Πλεύρη,

όπου μιλά αγγελικά κι όλα σοφά τα ξεύρει.

 

Προχθές το είπε ορθά κοφτά και σαν εισαγγελέας,

«το Σύστημα επικουρεί, ο Ιδιωτικός Τομέας».

 

Και ο Θανάσης εννοεί, το Σύστημα Υγείας,

που παραταλανίζεται, τώρα επί πανδημίας.

 

Ο Κόβιτ ο δεκαεννιά, γεμίζει τα κρεβάτια

και νοσοκόμοι και γιατροί, γίνονται δυό κομμάτια.

 

Λέει, τους ανεμβολίαστους, πως θέλει να τους πείσει,

μα…σεβαστή η γνώμη τους κι ας μη βοηθούν στη λύση.

 

Έτσι, φρακάρουν θάλαμοι και τα νοσοκομεία

και τα άλλα περιστατικά…σε νάρκη χειμερία.

 

Αλλά είμαστε τυχεροί, φίλοι συμπατριώτες,

αφού μας έδωσε ο Θεός, χιλιάδες ιδιώτες!

 

Αν είσαι διαβητικός ή αν πονά η καρδιά σου,

τρέξε σε μία κλινική, μην εύρεις τον μπελά σου!

 

Αν σου πονάει το αυτί, αν έχεις καταρράχτη,

τράβα «έξω» παιδάκι μου, μην πέσεις σ’ ένα φράχτη!

 

Κι αν αρρωστήσεις ξαφνικά κι ας είσαι παλικάρι,

φέρε γιατρό στο σπίτι σου, δώσε το κατοστάρι!

 

Είσαι με υποκείμενα; Άκου με, που σου λέω,

πάνε στον ιδιωτικό και… πέρασε ένα ΚΤΕΟ!

 

Πολύ ωραία και σοφά, τα λόγια αυτά του Πλεύρη,

την ώρα που στη χώρα μας, η φτώχεια αντρειεύει.

 

Η φτώχεια που εδώ μόνιμα και ζει και βασιλεύει

κι απ’ τις τιμές που τρέχουνε, τώρα χειροτερεύει.

 

Το ρεύμα πάει με καλπασμό, τα καύσιμα στα ύψη,

σε λίγο και το φαγητό κι εκείνο θα μας λείψει.

 

Δεν περισσεύουν για γιατρό, ούτε για εξετάσεις

κι αυτά τα λόγια, υπουργέ, πρέπει να τα ξεχάσεις!

 

Τις συνδρομές πληρώνουμε, εμείς σαν κερατάδες,

όλοι οι εργαζόμενοι, παππούδες και γιαγιάδες.

 

Κι έχουμε βιβλιάρια, με ένσημα γεμάτα

κι αυτό θα πει πληρώνουμε, απ’ τα μικρά μας νιάτα.

 

Και τώρα που αρρωσταίνουμε, έχουμε κάθε Πλεύρη,

δίχως ντροπή, στις κλινικές, να πάμε μας γυρεύει.

 

Αυτή είναι η γνώμη του και η πολιτική του,

μα ήτανε καλύτεροι και οι προκάτοχοί του;

 

Ακόμη και τον φωνακλά, τον ξέρω τον Πολάκη,

που…να πατάξει ήθελε κι αυτός το φακελάκι.

 

Όμως το φακελάκι ζει, μ’ όλες τις κυβερνήσεις,

να καλοπιάσεις τον γιατρό, αν θέλεις εγχειρήσεις.

 

Έτσι, αυτό το Σύστημα, το πολυπαινεμένο,

οι άρρωστοι το βλέπουμε, πολυσακατεμένο.

 

Στον Κόβιτ, είναι γεγονός, ότι τα καταφέρνει

κι από ανθρώπους λογικούς, εκεί βραβεία παίρνει.

 

Τα εμβόλια όλα δωρεάν, προσωπικό σαΐνια,

μα στ’ άλλα, υπουργάρα μου, η αιωνία γκίνια!

 

Κι εσύ μας λες, όλα καλά, δουλεύει σα ρολόι

κι εγώ σου λέω, ο ασθενής, συχνά…μπουκάλα τρώει!

 

Και απ’ αυτούς οι πιο πολλοί, για «έξω» αδυνατούνε

κι άλλοι μένουν ανάπηροι κι άλλοι…μας χαιρετούνε!

 

Λάλησες Θάνο Πλεύρη μου, αλλά δεν είναι έτσι,

γιατί, ενώ τρώμε τραχανά…πληρώνουμε γιουβέτσι!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 23/10/2021

 

##########

 

Ο Μπάλος και η Αθηνά…

 

Ήθελα να ’μουν, φίλοι μου κι εγώ Μετεωρολόγος,

για να βαφτίζω πράγματα, στα γούστα μου αναλόγως.

 

Γιατί μας μπουρδουκλώνουνε, με τις ονομασίες,

που βάζουνε στους Σίφωνες και στις Κακοκαιρίες.

 

Ακούς εκεί, το βάλανε, τέτοιο μπουρίνι «Μπάλο»,

Χριστέ και Παναγία μου, τι θα ακούσωμε άλλο;

 

Μόνο Μπάλος δεν ήτανε, μα ήταν Πεντοζάλης,

που ήτανε ο αίτιος, καταστροφής μεγάλης.

 

Λάσπες, νερά και χείμαρροι, οι δρόμοι σαν ποτάμια

και οι άνθρωποι απ’ το φόβο τους, τρέμαν σαν τα καλάμια.

 

Έχουμε άστεγους πολλούς, μα και κατεστραμμένους

και, δυστυχώς, έχουμε βρει και έναν δυό πνιγμένους.

 

Βούλιαξε και η Κέρκυρα, νησιά και μέρη άλλα,

δεν ήτανε εξαίρεση, η Θάσος και η Καβάλα.

 

Και τα καράβια δέθηκαν, σφιχτά μες στα λιμάνια,

σε κάποια σπίτια τα νερά, φτάσανε στα ταβάνια.

 

Κι αυτό, το λέω φίλοι μου και το επαναλαμβάνω,

μόνο Μπάλος δεν ήτανε, μα κάτι παραπάνω.

 

Και λέω, όποιοι βαφτίσανε, τέτοια κακοκαιρία,

ήταν νονοί καλόκαρδοι, με…πλήρη αποτυχία.

 

Προχθές το είπαν Αθηνά, εκείνο το μπουρίνι,

μα δεν ήταν έργο θεάς, αυτό που είχε γίνει.

 

Γιατί η θεά η Αθηνά, ήταν θεά Σοφίας

και όχι της καταστροφής και της κακοκαιρίας.

 

Εξάλλου ήταν όμορφη κι όχι κατσουφιασμένη,

δεν ήτανε η «βάφτιση», καθόλου ταιριασμένη.

 

Και να σας πω ονόματα, που δίνουν στα μπουρίνια,

που εμένα με ερεθίζουνε και γράφω…αυτή τη γκρίνια.

 

Θα τα θυμάστε και εσείς, βαθιά μες στο μυαλό σας,

προ πάντων όσοι πάθατε και χάσατε το βιό σας.

 

Ηλέκτρα, Πηνελόπη, ναι, Αριάδνη, Φοίβος, Χιόνη,

αλλά και ο Τηλέμαχος κι εκείνος δε γλιτώνει.

 

Τέτοια ωραία ονόματα, απ’ τη Μυθολογία,

τα βάζουν, φίλοι, άκαρδα, για την κακοκαιρία.

 

Έτσι, τους αμαυρώνουνε, θεούς και ημιθέους

και σκοτεινιάζουνε στιγμές, εκ του λαμπρού τους κλέους.

 

Παιδιά, εγώ στη θέση τους, τέτοιες κακοκαιρίες,

απλώς θα τις συνέδεα, με άλλες ιστορίες.

 

Θα ’βαζα τα ονόματα, κακούργων δολοφόνων,

που είναι ατελείωτα, εκ των αρχαίων χρόνων.

 

Τον Ξέρξη, για παράδειγμα, τον Τζένκινς Χαν, Αττίλα,

που στην ψυχή τους είχανε, κακία και μαυρίλα.

 

Και τον Μωάμεθ πορθητή, θα ’βαζα από τους πρώτους,

που μες στην Πόλη έσφαξε, μυριάδες τους ανθρώπους.

 

Τον Χίτλερ θα τον έβαζα, σχεδόν κάθε βδομάδα,

που την Ευρώπη ρήμαξε, μαζί και την Ελλάδα.

 

Αλλά και για τον Ερντογάν, θα ’βρισκα μία θέση,

που η άσχημη κατσούφα του, ποτέ δεν λέει να πέσει.

 

Μα, δεν είναι στο χέρι μου, άλλοι κάνουν «βαφτίσια»

και ίσως τα γραφτά μου αυτά, να ’ναι παραπανίσια.

 

Κι έτσι, ας τα ονομάζουνε, Ζεμπέκικα και Μπάλους

κι εμείς ας τα χορεύουμε, ωσάν τους…κανιβάλους.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 17/10/2021 

 

##########

 

Το κουτί της Πανδώρας

 

Άνοιξε το κουτάκι της, φίλε μου, η Πανδώρα

κι έβγαλε των αρχόντων μας, τα άπλυτα στη φόρα.

 

Ψευδοεταιρείες στήνουνε, τις ξακουστές οφσόρες

και τα λεφτά τους βγάζουνε, σε πονηρούλες χώρες.

 

Κι εκεί να δείτε ρε παιδιά, χαρές και πανηγύρια,

που βρίσκει η φοροδιαφυγή, χιλιάδες παραθύρια.

 

Γιατί τη φορολόγηση, που οι ίδιοι την ψηφίζουν,

τη γράφουν στα…παπάρια τους, με στόχο να κερδίζουν.

 

Και σπρώχνουνε το χρήμα τους, μέσα από υπονόμους,

αυτοί γνωρίζουν πάμπολλους, για εμάς άγνωστους δρόμους.

 

Και το κουτί σαν άνοιξε, φανήκαν νταβατζήδες,

που μοιάζαν με περιστερές, μα ήταν κερχανατζήδες.

 

Είναι κάποιοι πρωθυπουργοί, πρόεδροι, βασιλιάδες

κι άλλοι υπηρέτες των λαών και χαραμοφαγάδες.

 

Κάποιοι απ’ αυτούς αγόρασαν, βίλες μες το Παρίσι

και…χέστηκαν αν ο λαός, στην πείνα θα ψοφήσει.

 

Πύργους αγόρασαν παλιούς, γύρω από το Λονδίνο

κι εκεί Σαββατοκύριακα, να παίζουν μαντολίνο.

 

Κι όλα, παιδιά είναι γνωστό, χρήματα ξεπλυμένα,

νόμοι και νομοσχέδια, στα μέτρα τους κομμένα.

 

Μα, κάποιοι που είχαν καρδιά, τον κίνδυνο αψηφήσαν

και τρύπωσαν σαν ποντικοί κι όλα τα ερευνήσαν.

 

Ήταν καμιά εφτακοσαριά, άξιοι δημοσιογράφοι,

που μες στα πράσα πιάσανε, το πονηρό συνάφι.

 

Κι έχουνε δεκατρία τρις (!!!), δολάρια κρυμμένα

κι όλως εντίμως, κατ’ αυτούς, μη φορολογημένα.

 

Το χρήμα αυτό κάνει βουνά, το Έβερεστ με χιόνια,

η Ελλάδα θα το δούλευε σε εξήντα πέντε χρόνια.

 

Και το συνάφι μούγκρισε: εγώ είμαι μπατίρης,

φωνάζει ο κλέφτης, φίλε μου, να φύγει ο νοικοκύρης.

 

Μα τα στοιχεία τρανταχτά, καμιά αμφιβολία

και ας σφυρίζουνε αυτοί, ομού σαν συναυλία.

 

Παλιά τους τέχνη κόσκινο, παιδιά, αυτοί δεν αλλάζουν,

χαράμι τα μεταξωτά βρακιά, στον κώλο τους τα βάζουν.

 

Όσο για εμάς που τρέχουμε, έχουν κλειστά τα ώτα,

που το ψωμί μας βγάζουμε με πόνο και ιδρώτα.

 

Για εμάς είναι ο ΕΝΦΙΑ, βραχνάς κι ένας καρκίνος,

τα καύσιμα που ακρίβαιναν άλλος μπελάς κι εκείνος.

 

Μα αυτοί οι αισχροπάμπλουτοι, που εμάς μας κουμαντάρουν,

από αυτά που ανάφερα, χαμπάρι δε θα πάρουν.

 

Γιατί είναι αλογάριαστα, τα μαύρα τα λεφτά τους

και θα ’ναι σα να έπεσε, μια τρίχα απ’ τα μαλλιά τους.

 

Πότε είναι στον Παναμά, πότε στις Σεϋχέλλες

και όπου βρουν οι πονηροί, κάνουν τις κουτσουκέλες.

 

Κι είναι στον κόσμο ονόματα, πολλών διαμετρημάτων

και από χώρες διάφορες και όλων των κομμάτων.

 

Και αυτοπροσδιορίζονται, του έθνους τους ηγέτες,

μα είναι για τα σίδερα, γιατί απλά είναι κλέφτες.

 

Μπαίνουνε στην πολιτική, όχι να υπηρετήσουν,

μα για ν’ αρμέξουν το λαό και τζάμπα να πλουτίσουν.

 

Και περιμένουμε απ’ αυτούς, άσπρη μέρα να δούμε,

μην ψάχνουμε μες στ’ άχυρα, ψήλους τώρα να βρούμε!

 

Βεβαίως και δεν έχουνε, όλοι αυτή την τρέλα,

μα δείξτε μου ποιοι μοιάζουνε, του Γκάντι, του Μαντέλα!

   

Έτσι, το…καλαμπούρι αυτό, ποτέ δε θα ’χει λήξη

κι έχει η Πανδώρα το κουτί, πολλές φορές ν’ ανοίξει.

 

Κι εμείς τα υποζύγια, οι ανώνυμοι, το πλήθος,

χαράτσια θα πληρώνουμε, βαρβάτα, όπως συνήθως.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 10/10/2021

 

##########

 

Και επί γης Ειρήνη!

 

Έτσι θα πάει, φίλε μου, θα πάρουμε φρεγάτες

κι ας τρώμε…νεροκρέμμυδα και δυό βραστές πατάτες.

 

Απ’ τον καιρό που οι άνθρωποι, ήταν ακόμη ζώα, 

ξεκίνησαν οι πόλεμοι, μέχρι αυτή την ώρα.

 

Κι ο κόσμος, δήθεν, άλλαξε, γίναμε μορφωμένοι,

μα η μανία του κακού, μέσα μας παραμένει.

 

Ποιος θα αρπάξει τ’ αλλουνού, γη και περιουσία,

να αιχμαλωτίσει άλλους λαούς, για πάμφθηνη εργασία.

 

Ποιος θα μπορούσε, άραγε, μόνος του να διαβάσει,

αυτή η ανθρωπότητα, το τι έχει περάσει;

 

Σ’ όλη τη γη σφαγές, φωτιές, δεινά, αιχμαλωσίες,

η ιστορία ξέχειλη, μαρτύρια και θυσίες.

 

Τοις ηττημένοις, ω, ουαί, μαστίγια και δουλείες,

μέχρι ολοκαυτώματα κι άλλες γενοκτονίες.

 

Και αυτοβαφτιστήκαμε, «παιδιά Θεού», ντροπή μας!

Μα κατοικεί ο διάβολος, βαθιά μες στην ψυχή μας.

 

Οι Δαναοί λεηλάτησαν και έκαψαν την Τροία

και στην Ελλάδα εισέρχονταν, οι Πέρσες με μανία.

 

Και δεν υπήρξε ούτε λεπτό, πάνω στη γη Ειρήνη

και γίνονται οι άνθρωποι, στον πόλεμο σαν κτήνη.

 

Υπήρξανε δικτάτορες, άφρονες βασιλιάδες,

που θυσιάζανε στρατό, αμέτρητες μυριάδες.

 

Για να κερδίσουν κτήματα, όπου δεν τους ανήκαν,

όσο για τις απώλειες, λες να…σκορδοκαήκαν;

 

Για αυτούς ήτανε νούμερα, στο οπλοστάσιό τους

και μόνο να πετύχουνε, θέλανε το σκοπό τους.

 

Και φτάσαμε στις μέρες μας, πήγαμε στο φεγγάρι,

ο άνθρωπος είν’ έξυπνος, έχει μυαλό και χάρη.

 

Κι είναι όλη μας η ζωή, μες στην τεχνολογία

και πάμε να δαμάσουμε, την κάθε πανδημία.

 

Μα τι κι αν εφευρέσουμε, χιλιάδες μέσα νέα,

ποτέ δε θα γιατρέψουμε, τη φτέρνα του Αχιλλέα.

 

Η τάση μας για πόλεμο, που μέσα μας φωλιάζει,

ν’ αλληλοφαγονόμαστε, κάθε τόσο μας βάζει.

 

Και σε καιρούς «ειρηνικούς», για πόλεμο μιλάμε

και δώστου εξοπλιζόμαστε, τα όπλα μας μετράμε.

 

Τόσα έχει ο τουρκαλάς, τόσα έχει ο Εγγλέζος,

τόσα ο Αμερικανός, ο Ρώσος, ο Κινέζος.

 

Πω, πω, αυτοί έχουν πολλά και λίγα τα δικά μου,

θα παραγγείλω και εγώ, να σώσω τα παιδιά μου.

 

Τρέχουν τα δις σαν το νερό, αδειάζουν τα ταμεία,

για να γεμίσουν, πώς παιδιά; Νέα φορολογία.

 

Φόρος εδώ, φόρος εκεί, οι ΦΠΑ οργιάζουν

και του κοσμάκη, δυστυχώς, τις τσέπες ξετινάζουν.

 

Κι ας έχουμε δρόμους κακούς κι ερείπια σχολεία

και οι ελλείψεις τρομερές, μες στα νοσοκομεία.

 

Πρέπει να αγοράσουμε και Ραφάλ και φρεγάτες,

δεν τέλειωσε ο πόλεμος, μην έχουμε αυταπάτες.

 

Στον κόσμο εξοπλίζονται, πλούσιοι και… ζητιάνοι,

για αφοπλισμό του ανθρώπου ο νους, είναι φτωχός, δε φτάνει.

   

Και θ’ ακριβοπληρώνουμε, την οπλική σπατάλη

και θα ’χουμε περήφανα, το χέρι στη σκανδάλη.

 

Μα έχουμε μια παρηγοριά, που ήταν και θα μείνει,

να ακούμε μες στις εκκλησιές, το «Επί γης Ειρήνη!»

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 29/09/2021

 

##########

 

κ. Ελπιδοφόρε, μάς…απέλπισες!

 

Πες μου πώς το ’κανες αυτό, κύριε Ελπιδοφόρε,

επίσκοπε Αμερικής και βαριορασοφόρε;

 

Αντάμα με τον Ερντογάν, στο «Σπίτι της Τουρκίας»,

γέλια, χαρές και αγαλιές και…ένδειξη φιλίας!

 

Στο τριανταεξαώροφο, της Νέας της Υόρκης,

πήγες δίπλα με τον Τατάρ κι εσύ ευχές να δώσεις! 

 

Μ’ αυτόν τον Τουρκοκύπριο, που ολημερίς μάς βρίζει

και που για το «Κυπριακό», το μαύρο το ασπρίζει! 

 

Και στον κατοχικό στρατό, μισόν αιώνα τώρα,

δίνει ευχές απλόχερα και…γη και ύδωρ δώρα!

 

Μ’ αυτόν φωτογραφήθηκες, μπρος στη χρυσή κορδέλα

και με τους Τούρκους πύκνωσες, πάτερ, τα σύρε κι έλα!

 

Στα λαμπερά εγκαίνια, ήτανε κι ο Γκουτέρες,

μα αυτόν δεν τονε πιάνουνε, του τουρκαλά οι σφαίρες!

 

Μα εσύ πώς το ’κανες αυτό, κείνο το μαύρο βράδυ

και τονε μαυροχόλιασες, τον Αναστασιάδη; 

 

Χρόνια φωνάζουμε: ο στρατός, απ’ το νησί να φύγει

και με την κίνησή σου αυτή, το άδικο τον πνίγει!

 

Γιατί, παπά μου, έπεσες, στην τρομερή παγίδα

και για τη διχοτόμηση…πάτησες τη σφραγίδα!

 

Δυό Κράτη λέει ο Τατάρ κι ο Ερντογάν επίσης

και έπρεπε στην πρόσκληση, την πόρτα να τους κλείσεις!

 

Αν σου ’λεγαν για τον Τατάρ, είπες δε θα ’χες πάει,

πήγες, όμως, στον Ερντογάν, που θέλει να μας φάει!

 

Κι αντί τον «κύπριο» εσύ, να τονε χαιρετίσεις,

μόλις τον είδες έπρεπε, ευθύς να αποχωρίσεις!

 

Και με την Ερντογάναινα, κουβέντα, χειραψίες

και μπήκε η Ομογένεια, τώρα σε υποψίες!

 

Μα ένα πουλί γαργάλισε, την ταπεινή μου γκλάβα,

πως το ’κανες επί σκοπόν και…λάκκο έχει η φάβα!

 

Μου’ πε, αν της Αμερικής, έγινες Ιεράρχης,

πως θέλεις σώνει και καλά, να γίνεις Πατριάρχης!

 

Γι’ αυτό και το «Κυπριακό», ίσως να μη σε νοιάζει

και, όπως πάντα ο σκοπός, τα μέσα τα αγιάζει!

 

Τέτοια, μού είπε το πουλί, Επίσκοπε, μαντάτα

και τρίβεσαι στου Ερντογάν, τα πόδια σαν τη γάτα!

 

Μα, θα μού πεις: «ωχ, αδερφέ, την γκλάβα σου παιδεύεις

και μάταια στα άχυρα, τώρα ψύλλους γυρεύεις!

 

-Για κοίταξε τον Μπάιντεν, που με την Αυστραλία,

του τηνε φέραν του Μακρόν, με την παραγγελία!

 

-Τον είχανε τον Μανωλιό, καλό και χαϊδεμένο,

μα στο συμφέρον τους μπροστά, τον έχουνε…χεσμένο!

 

-Δεν ήταν παίξε γέλασε, πενήντα δις βαρβάτα

και όλα γίναν στα κρυφά κι ούτε ζημιά ούτε γάτα!

 

-Και θύμωσε ο Μανωλιός, τρομάξαν οι Κινέζοι

 και έτσι, φίλος και εχθρός, ίδιο παιχνίδι παίζει.

 

-Κι εσύ μου λες για τον Τατάρ, που τον αναγνωρίζω

κι ως και τα πιάτα του Ερντογάν, τα πλένω, τα σκουπίζω!

 

-Εμένα μου δίνει μάθημα, ο κύριος πλανητάρχης,

στα βήματά του περπατώ, να γίνω Πατριάρχης!

 

-Του Ερντογάν η υπογραφή, στο θρόνο θα με φέρει,

μα ίσως όχι αν περπατώ…με τον Σταυρό στο χέρι!

 

-Γι’ αυτό σταμάτα, φίλε μου και κάτσε στα αβγά σου

και δεν τα βρίσκω έξυπνα, καθόλου τα γραφτά σου!»

 

Αυριανέ «πανάγιε», εντάξει, κάνω πίσω,

μα, δως μου τα πτυχία σου, όλα να τα ξεσχίσω!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 23/09/2021 

 

##########

 

Πω, πω, πωωω, εννιά ευρώ!!!

 

Παιδιά, μήπως τα μάθατε, τα νέα απ’ την Αθήνα;

Μας δίνουνε για τη ΔΕΗ, εννιά ευρώ το μήνα!

 

Και λέω, όποιος το σκέφτηκε, αυτό το μέγα μπόνους,

να ’ναι γερός και δυνατός, να ζήσει χίλιους χρόνους.

 

Γιατί, λένε, ακρίβυνε, το ρεύμα αιφνιδίως,

μα, και βαρβάτη αύξηση, στα καύσιμα κυρίως.

 

Και για το ισοστάθμισμα, εννιά ευρώ μάς φτάνουν,

μπράβο και πάλι μπράβο τους, λογαριασμό που κάνουν!

 

Παιδιά, μας ευσπλαχνίστηκαν, Κυριάκος και Σταϊκούρας,

μ’ εννιά ευρώ θα κλείσουνε, στόματα της μουρμούρας. 

 

Αυτά, όμως, τα εννιά ευρώ, εμένα με ζαλίζουν

και δε θα θέλω να τα τρώω, αφού μου τα χαρίζουν.

 

Γι’ αυτό έβαλα την γκλάβα μου, λιγάκι να δουλέψει

και ψάχνει τρόπους τώρα πια, τα εννιά να τα βολέψει.

 

Λέω να τα πάω στην Τράπεζα, οι υπάλληλοι μ’ αρέσουν,

μα έχει κουμπαρά μικρό, κι εκεί δε θα χωρέσουν.

 

Εξάλλου μια κατάθεση, ποτέ δεν είναι λύση,

εγώ θέλω το «κεφάλαιον», ευθύς να αβγατίσει.

 

Σκέφτομαι μια επένδυση: να κάνω ένα κοτέτσι,

να έχω κότες και αβγά και…να κερδίζω έτσι.

 

Μα, που να πάρει η ευχή, την τέχνη δε την ξέρω

και τώρα στα γεράματα, τζάμπα θα υποφέρω.

 

Α, να, κοιτώ τη θάλασσα, θα πάρω ένα καλάμι,

να πιάνω ψάρια απ’ το γιαλό και από το ποτάμι.

 

Θα τα πουλάω στους πλούσιους και στους καλοφαγάδες

και θα γυρνώ στο σπίτι μου, μ’ ένα σωρό παράδες.

 

Μα, τώρα χειμωνιάτικα, μες στα νερά να τρέχω;

Πάει, ακυρώνεται κι αυτό, γιατί δεν το αντέχω.

 

Και πάλι σπαζοκεφαλιά, παιδιά τι να τα κάνω,

που ώσπου να γίνω επενδυτής, θα γίνουν παραπάνω;

 

Να, τώρα μου ’ρθε ξαφνικά, μία καλή ιδέα,

θα τα φουντάρω στα τυφλά, στην Κόσκο, στον Περαία.

 

Εκεί οι Κινέζοι θα ’χουνε, κοντέινερς να τα βάλουν

και όποτε τα χρειαστούν, στην κρίση, να τα βγάλουν.

 

Μα…σήμερα, Αμερική-Αγγλία-Αυστραλία,

κάναν στην Κίνα «Μέτωπο», το ’παν με παρρησία.

 

Πως είναι επικίνδυνη, μωρέ παιδιά η Κίνα

και το κανόνι βρόντηξε, αμέσως στην Αθήνα.

 

Και αν στην Κίνα τώρα εγώ, βάλω τον…οβολό μου,

λέτε από την Σι Άι Έι, να βρω τον διάβολό μου;

 

Γι’ αυτό λιγάκι μακριά, απ’ το Σινικό το Τείχος,

για να ’χω πατριωτικό, μα και της Δύσης ήθος.

 

Πάλι μού μένουν τα εννιά, ξεκάρφωτα στο χέρι,

τι να τα κάνω, ρε παιδιά, για πείτε μου, ποιος ξέρει;

 

Όταν πηγαίνω εκκλησιά, να τα ’χω για τον δίσκο;

Τόσο μου φτάνει η σύνταξη, τον τρόπο μου τον βρίσκω.

 

  Ή να τα δίνω στον κουτσό, τον άμοιρο ζητιάνο;

Αυτό όμως είναι μυστικό, δε λέω άμα το κάνω.

 

Βρε, μ’ αυτά τα εννιά ευρώ, πώς σπαζοκεφαλιάζω,

με τόσα σχέδια πολλά, την άκρη δεν τη βγάζω.

 

Έτσι, το αποφάσισα και κάνω νέο πλάνο,

δε θα τα αφήσω τα εννιά, να γίνουν παραπάνω.

 

Για αυτό το μπόνους, φίλοι μου, χτικιό εγώ δε θα γίνω,

τον μήνα ένα ξηρό κρασί, για τη ΔΕΗ θα πίνω.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 17/09/2021

 

############

 

Μίκη, ακόμη μιά φορά…

 

Θα ’θελα, Μίκη, να σου γράψω, τώρα για δεύτερη φορά,

που για τον άλλο, ουράνιο κόσμο, άνοιξες διάπλατα φτερά.

 

Το λέει όλη η Ελλάδα, πως ήσουν μέγας και τρανός

κι έγινες με τη μουσική σου, σ’ όλο τον κόσμο ξακουστός.

 

Δε σ’ εξοφλώ με λίγους στίχους, που σκάρωσα για εσέ προχθές,

ίσως μνημόσυνα, τρισάγια, καθημερνώς εσύ να θες.

 

Αλλά μόνο θα σ’ εξηγήσω, με νόημα της νεκρής λαλιάς,

πως σου την κάνανε τη χάρη και θαύτηκες σα βασιλιάς.

 

Ενέδωσε η Μαργαρίτα, σε κήδεψαν στον Γαλατά 

κι έκλαψαν συγγενείς και φίλοι, μ’ ευλάβεια και τραγουδιστά.

 

Και ήταν όλοι εκεί, Μίκη, πρωθυπουργός και υπουργοί,

πρόεδρος της Δημοκρατίας κι άλλοι τινές πολιτικοί.

 

Κανείς δεν είπε κακό λόγο κι ας ήσουνα…κομμουνιστής,

μονάχα όλοι σ’ εξυμνούσαν, που ήσουνα αγωνιστής.

 

Μίκη, μέχρι κι ο πατριάρχης, σου ’στειλε μήνυμα θερμό,

για τέτοιο δώρο σαν κι εσένα, ευχαριστούσε τον Θεό.

 

Κι αν θέλεις τώρα πίστεψέ με, δεν λέω ψέμα τόσο δα,

πως τα τραγούδια σου για σένα, ένας δεσπότης τραγουδά.

 

Ναι, «Το ψωμί είναι στο τραπέζι και το νερό είναι στο σταμνί

και το σταμνί στο σκαλοπάτι και δώσε του ληστή να πιεί».

 

Και υποκλίνεται για σένα, κάνει δημόσια προσευχή,

πως η ψυχή σου τώρα πλέον, εν παραδείσω αναπαυθεί.

 

Πού να το φανταζόσουν, Μίκη, σαν ήσουνα στη φυλακή

και όταν του Χριστού τα πάθη, περνούσες χρόνια μέσα εκεί.

 

Ότι στο τέλος θα νικούσες, άγριους λύκους και οχιές,

που βάναυσα σε τυραννούσαν, μ’ «όξον», χολή και μαχαιριές.

 

Μα, τα στερνά τιμούν τα πρώτα, νίκησες σα τον Διγενή,

τώρα με Γκάντι και Μαντέλα, σ’ αγκάλιασε κι εσένα η γη.

 

Μίκη, δεν άφησες μονάχα, τη μουσική κληρονομιά,

μα και τους συνεχείς αγώνες, για τη ζωή και λευτεριά.

 

Εμείς, τώρα, οι ακόμη ζώντες, που την πατούμε αυτή τη γη.

βαδίζουμε τον Γολγοθά μας, τραβάει ανήφορο η ζωή.

 

Τώρα είσαι με τους αγγέλους, τα επίγεια δε σ’ αφορούν,

μα θα σου πω δυό πραγματάκια, που εμένα με στεναχωρούν.

 

Σήμερα ο Ηλίας Κασιδιάρης, μάζεψε πλήθος αρνητές,

στη ΔΕΘ απ’ έξω όλοι ουρλιάζαν, πετούσαν πέτρες και βρισιές.

 

Μα, ο συντοπίτης σου, ο Κυριάκος, βγήκε στο βήμα γελαστός

κι εκεί…λαγούς με πετραχήλια, μας έταξε καμαρωτός.

 

Για μένα τον συνταξιούχο, λέξη δεν είπε ούτε μιά,

αράδιαζε αριθμούς μεγάλους, έπαιζε την κολοκυθιά.

 

Κοντά στα άλλα είπε, άκου, θα πίνουμε καφέ φτηνό

και θα κερδίζουμε στην τσέπη, το χρόνο…ίσως δυό ευρώ.

 

Και τζάμπα στα νοσοκομεία, εξέταση του πληθυσμού,

αλλά που κάνουν τρία χρόνια, δεν είπε για τα ραντεβού.

 

Είπε για ανάπτυξη για όλους, πλουταίνει ο Έλληνας, παιδιά,

μα εγώ νομίζω πως φτωχαίνει, που ’ρχονται αυξήσεις σα φωτιά.

 

Είπε πως δε θα ακριβύνουν, τώρα πια οι σχολές χορού,

για μένα είν’ αυτό: τι ψάχνει μες στο παζάρι η αλεπού;

 

Εμένα θα με βοηθήσει, άμα φτηναίνει το κρασί,

να πίνω και να κάνω κέφι, να τραγουδάμε εγώ κι εσύ.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 11/09/2021

 

############

 

Ναι, είν' αλήθεια Μίκη μου, τα μάτια σου έχεις κλείσει 

κι αιώνια κληρονομιά, στον κόσμο έχεις αφήσει.

 

Η γη είναι ολόκληρη σε μήκη και σε πλάτη,

με νότες που εσύ χάραξες κι εμπνεύστηκες γεμάτη.

 

Οι μελωδίες σού 'ρχονταν, σαν τη βροχή με οκάδες 

Κι όλους τους μουσικόφιλους τους έκανες Ζορμπάδες.

 

Τόλμησες μελωποίησες, Ρίτσο, Σεφέρη, Ελύτη,

να τραγουδιέται η ποίηση, χρόνια σε κάθε σπίτι.

 

Ψαχνόσουνα από παιδί, για Ελευθερία, Ειρήνη 

και έδινες το είναι σου, για την Δικαιοσύνη.

 

Μα έλα που ήταν οι καιροί, σκληροί και μπερδεμένοι 

και σαν κι εσένα βρέθηκαν, κι άλλοι φυλακισμένοι.

 

Και μες στις εξορίες σου, τα όσα έχεις περάσει, 

στους "Δρόμους του Αρχάγγελου", εκεί τα 'χω διαβάσει.

 

Κι επέζησες, δεν σώπασες κι άρχισες τις...καντάδες,

μα πάλι τα τραγούδια σου, σε βάλαν σε μπελάδες.

 

Ήρθε η Χούντα και με μιάς, για να σε φάει γυρεύει 

και όλη σου τη μουσική, ευθύς απαγορεύει.

 

Κι εσένα...για διακοπές, στον Ωρωπό σε στέλνουν 

και εκεί μετά μουσικής, σού δείχνουν πώς να ψέλνουν.

 

Έτσι είναι Θεοδωράκη μου, άνευ φιλοσοφίας, 

αυτό είναι το...χάρισμα, κάθε δικτατορίας.

 

Ρίχνει κόσμο στη φυλακή, τα στόματά μας κλείνει 

και σε κανέναν κερατά, λογαριασμό δε δίνει.

 

Και δεξιά κι αριστερή, κάθε δικτατορία, 

είναι το όπιο του λαού, συζήτηση καμία.

 

Τώρα έχουμε τον Κιμ Γιονγκ Ουν και τη Λευκορωσία, 

τον γείτονα εξ Ανατολών, με πλείστα προσωπεία.

 

Σ' εμάς η Χούντα ψόφισε κι αναστηθήκαμε όλοι,

της μουσικής σου άνθισε, ξανά το περιβόλι.

 

Κι ύστερα στην πολιτική, μάς μπέρδεψες λιγάκι,

όταν έγινες υπουργός, του γέρου Μητσοτάκη.

 

Μα γρήγορα τα μπίστηξες, αυτά τα υπουργιλίκια

και γύρισες στη μουσική, σήκωσες τα μανίκια.

 

Και έκτοτε για όλους μας, ήσουνα πάλι ο Μίκης,

αυτός που αγαπούσαμε κι όχι της...καταδίκης.

 

Άλλοι παλιά αν σου δώσανε, μ' έχθρα μαύρη κατάρα,

τώρα κάποιοι σε είπανε, δεύτερο Τσε Γκεβάρα.

 

Παρόλα σου τα βάσανα, της ταραγμένης ζήσης,

ολίγο, Μίκη, έλειψε, να τα εκατοστήσεις.

 

Μα ήρθε η ώρα η κακή, φεύγεις από κοντά μας 

και άφησες παντοτινή, βουνά κληρονομιά μας.

 

Και τώρα που σε βάλανε, νεκρό μες στο ψυγείο,

τρικούβερτο έχουμε καβγά, για "ποιο" νεκροταφείο.

 

Άλλοι σε θέλουν στα Χανιά και άλλοι στο...Βραχάτι,

να δούμε, Μίκη, τελικά, πού θα 'βρεις το ραχάτι.

 

Η Μαργρίτα, η Μαργαρώ, η χιλιοτραγουδισμένη,

στην Κρήτη λέει δε θα σε πάει και είναι ορκισμένη.

 

Μα ο δήμαρχος του Γαλατά, παλιές γραφές μάς δείχνει,

πως πρέπει να ταφείς εκεί και φταίξιμο της ρίχνει.

 

Γι' αυτό, Μίκη, ας τρέξουμε, στη σολομώντεια λύση, 

στη μέση να σε κόψουνε κι ας είναι παρά φύση.

 

Εξάλλου όλη σου η ζωή, ήταν μια τρικυμία,

τι θα 'βλαπτε στο θάνατο, αυτή η παρανομία;


Βασίλης Μυλωνάς 

04/09/2021

 

##########

 

Πέρασε και ο Αύγουστος

 

Πέρασε και ο Αύγουστος, γιόρτασαν οι Μαρίες,

γιόρτασαν και οι Δέσποινες, τουτέστιν οι κυρίες.

 

Γιόρτασε ακόμη μια φορά κι ο φίλος Παναγιώτης,

που είναι άνθρωπος χρυσός, κύριος τάξης πρώτης.

 

Εγώ, όμως, τους ευχήθηκα, διά του τηλεφώνου,

με παρουσία φυσική, ποιος ξέρει; ίσως τουχρόνου.

 

Γιατί, πώς να το κάνουμε, φόβος φυλάει τ’ αμπέλια,

δεν είν’ ο κορονοϊός, για γλέντια και για γέλια.

 

Μα πάει πέρασε κι αυτό, μια μέρα ήταν κι άλλη,

τώρα καιρός σιγά, σιγά, ν’ αδειάσει τ’ ακρογιάλι.

 

Να μαζευτούν οι όμορφες κι όλοι οι κοιλαράδες,

γιατί ίσως τους τελείωσαν, άδειες και παράδες.

 

Μπουκάραν στις ακρογιαλιές, τα φρένα τους σπασμένα

και βγάλανε το άχτι τους, από τα περασμένα.

 

Πέρυσι στερηθήκανε, για…του ιού τη χάρη,

μα φέτος κάναν έφοδο, δεν κάνανε παζάρι.

 

Και μια και δυό οι καλλονές, τα κάλλη τους να δείξουν,

κάθε μεράκι περσινό, στη θάλασσα να πνίξουν.

 

Κι ευθύς σκουραίναν τα κορμιά, εκτός γραμμών ολίγων,

που…κάλυπτε κορδόνι-στριγκ, το σώμα τους τυλίγον.

 

Έτσι, ξανθιές, μελαχρινές, έφηβες και μανάδες,

στον ήλιο χρώμα παίρνανε κι άλλες… βγάζαν πανάδες.

 

Θα ζήλευαν οι Αφγανές κι οι Σαουδαραπίνες,

 αχ, να μπορούσαν να ’δειχναν, τα κάλλη τους κι εκείνες!

 

Και οι Ιρανές «περίκλειστες» κι αυτές οι φουκαριάρες,

θα ρίχνουν στους μουλάδες τους, ατέλειωτες κατάρες.

 

Που δεν εξουσιάζουνε, ούτε ψυχή ούτε σώμα

κι όποια τολμήσει να μιλά, της κλείνουνε το στόμα.

 

Ούτε για γκιχ, ούτε για μιχ, δικαίωμα δεν έχουν,

μονάχα να γεννούν παιδιά, αγάντα, όσο αντέχουν.

 

Αυτά ειν’ αλήθεια, φίλοι μου, κανείς δεν αμφιβάλει,

τώρα ο Θεός στο Αφγανιστάν, το χέρι του να βάλει.

 

Που πήρανε οι Ταλιμπάν, ξανά την εξουσία

και κλαίνε και οδύρονται, κάποιοι με υποκρισία.

 

Δεν κλαίνε γιατί χάσανε, πλούσια ορυχεία,

μα, για τα δικαιώματα, κλαίνε τα…γυναικεία.

 

Κλαίνε γιατί οι Ταλιμπάν, θα σπέρνουν παπαρούνες

κι από τη στεναχώρια τους…κρεμάσαν τις μουτσούνες.

 

Μα στην ουσία χαίρονται κι άσε τι τιτιβίζουν,

γιατί θα έχουνε φτηνό, όπιο να καπνίζουν.

 

Έτσι, αυτός ο Αύγουστος, του δύο εικοσιένα,

είχε νέα ευχάριστα, αλλά και ταραγμένα.

 

Τα νέα τα δυσάρεστα, φωτιές και Ταλιμπάνοι,

ζωή και βιός ο άνθρωπος, σε μια στιγμή να χάνει.

 

Από την άλλη ο τουρισμός, με φουλ τις παραλίες,

να λιάζονται σαν τις θεές, πολλές…Ραχήλ και Λείες.

 

Μα τώρα ας τις ξεχάσουμε, τις όμορφες εικόνες,

ας φύγουν απ’ τα μάτια μας…Κύκλωπες και γοργόνες,

μας φέρνει ο Σεπτέμβριος, καρέκλες με βελόνες.

 

Και πρώτα, πρώτα ο ΕΝΦΙΑ, θα έρθει η πρώτη δόση

κι όποιος δεν έχει ακίνητα, αυτός θα τη γλιτώσει.

 

Οι άλλοι στη λυπητερή, γνωστή μας… παρτιτούρα

μην τύχει και χολιάσουμε, τον Χρήστο τον Σταϊκούρα!

 

Βασίλης Μυλωνάς

29/08/2021

 

############

 

Το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού!

 

Εντέλει «νενικήκασιν», οι Ταλιμπάν, ω φίλοι

κι οι ισχυροί του κόσμου αυτού, γενήκανε ρεζίλι!

 

Είκοσι χρόνια πόλεμο, με νύχια και με δόντια,

στο τέλος ντροπιαστήκανε, το βάλανε στα πόδια.

 

Ξοδιάσανε δολάρια, τα μαλλιοκέφαλά τους

και έχασαν τα νιάτα τους, άδικα τα παιδιά τους.

 

Σαν μπαίναν στο Αφγανιστάν, τον Μπιν Λάντεν να πιάσουν,

νόμιζαν ότι είναι γιορτή κι ότι θα παρελάσουν.

 

Και πράγματι σαν όρμησε, η σάρα και η μάρα,

οι Ταλιμπάν ζαλίστηκαν και τους ήρθε τρομάρα.

 

Μα τραβηχτήκαν στα βουνά, που ούτε λύκος δεν πάει,

που ούτε πουλί, ούτε αετός, τόσο ψηλά πετάει.

 

Και από εκεί «ενοχλούσανε» κι ήτανε ορκισμένοι,

κατακτητές που ήτανε, σαν αστακοί οπλισμένοι.

 

Και ξόδιασαν δολάρια, Αμερική και ΝΑΤΟ,

μην τύχει και αναστηθεί κι αυτό το Χαλιφάτο.

 

Τουφέκιζαν όλοι μαζί, Γερμανοί, Άγγλοι, Γάλλοι

και γενεές στρατιωτών, αλλάζαν τη σκυτάλη.

 

Μα κάποιοι «επιστρέφανε», κλεισμένοι σε κασόνια

κι οι μάνες δεν το άντεχαν, αυτό είκοσι χρόνια.

 

Απ’ τη μια τα δολάρια, που τρέχαν σαν ποτάμι

κι από την άλλη οι ψυχές, μαύρες σαν το κατράμι.

 

Και έβαζαν οι…σύμμαχοι, ανδρείκελα προέδρους,

στο τέλος πια, τους έκοψε, πως ήταν άνευ κέρδους.

 

Κι έτσι, το αποφασίσανε, να γκρεμοτσακιστούνε,

γιατί δεν πέρναγε στιγμή, δίχως κακό να βρούνε.

 

Κι αν άρχισαν να αποχωρούν με…πρόγραμμα και τάξη

και είχανε τον πρόεδρο, μη βρέξει και μη στάξει.

 

Ορμήσανε οι Ταλιμπάν, απ’ τα ψηλά βουνά τους

και μπήκαν μέσα στην Καμπούλ, βουβά τα άρματά τους.

 

Ο πρόεδρος δραπέτευσε, μην τύχει και τον πιάσουν,

γιατί ήξερε ο πονηρός, τι είχαν να τον κεράσουν.

 

Και στο αεροδρόμιο, εκεί έγινε το σώσε,

που όλοι οι ξένοι φεύγανε, πατώσμε και πατώσε.

 

Φεύγανε και οι συνεργοί και οι οικογένειές τους,

απ’ τα αεροπλάνα κρέμονταν και χάναν τις ζωές τους.

 

Και η ανοδιοργανωσιά, στο κόκκινο χτυπάει, της 

Δύσης τα καμώματα, τα βλέπει η Ανατολή και γελάει.

 

Δεύτερη ήττα ήταν αυτή, η των…πολιτισμένων,

που έγινε στα χρόνια μας, κατά των πεινασμένων.

 

Η πρώτη ήταν του Βιετνάμ, που φύγαν ντροπιασμένοι

και άφησαν στους Βιετκόνγκ, γη έρημη καμένη.

 

Κι εκεί ξοδιάσανε λεφτά, χάσανε παλικάρια,

και ξέρανε πολύ καλά, πως τα ’παιζαν στα ζάρια.

 

Και την κατάπιαν την καυτή κι εκείνη την πατάτα,

…γαϊδουρινό το πρόσωπο, ούτε ζημιά ούτε γάτα.

 

Και δεν τους είπε τίποτε, το μάθημα εκείνο

και βλέπανε το Αφγανιστάν, σαν Άγιο Μαρίνο.

 

Έτσι, το «δις εξαμαρτείν», η ρήση του Μενάνδρου,

δεν είναι πράξη «ανδρός σοφού», αλλά άμυαλου και φαύλου.

 

Πιστεύω να ’βαλαν μυαλό, μετά απ’ αυτή την ήττα

και να μη βλέπουνε τη γη, όλη δική τους πίτα.

 

Και ας αφήσουν τους λαούς, στο τι θεό πιστεύουν,

ελεύθερους στον τόπο τους, να ζουν να βασιλεύουν.

 

Κι ας μη θέλουν με το στανιό, παντού «Δημοκρατία». 

Κι ας το χωνέψουν, πέθανε, η Αποικιοκρατία.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 21/08/2021

 

##########

 

Πρωθυπουργέ…πρασίνισες!

 

Σ’ άκουσα, κυρ’ πρωθυπουργέ, στις δώδεκα Αυγούστου

κι όσα είπες τα έγραψα, επακριβώς και…τζούστου!

 

Κυριάκο, από το στόμα σου και στο αυτί του Πλάστη

και μπας και τον δαμάσουμε, τον τρομερό δυνάστη!

 

Όπως τα είπες και εσύ, «κλιματική η κρίση»,

μοιάζει άθλος του Ηρακλή, άνθρωπος να νικήσει!

 

Πιστεύω, αυτές οι πυρκαγιές, να μας ταρακουνήσαν

και…ύπνου περιθώριο, κανένα δεν αφήσαν!

 

Όπως το δύο-τέσσερα, που ’σκασε η Φουκουσίμα

και έπεμψε το άσχημο, Αρμαγεδδώνα σήμα!

 

Τότε πολύ ταράχτηκε, η Μέρκελ η Αγγέλα

και κάλεσε συμβούλιο, πρωτού της έρθει τρέλα!

 

Κι αποφασίσαν στη στιγμή, δίχως να παιδευτούνε,

τα Ατομικά Εργοστάσια…στη σύνταξη να βγούνε!

 

Δεν ήταν, όμως, ελιγμός, ζεστός αέρας μόνο,

τα τελευταία κλείνουνε κι αυτά σε έναν χρόνο!

 

Κι όλα μαζί κοντεύανε, τον αριθμό τριάντα,

μα από τουχρόνου όλα τους, θα μείνουνε στη μπάντα!

 

Κι εσένα που σε άκουσα, Κυριάκο, το ελπίζω

και όλα σου τα σχέδια κι εγώ τα χαιρετίζω!

 

Και θαύμασα, πρωθυπουργέ και για τα τεχνικά σου, 

που ξέρεις από…Καναντέρ, σα να ’ναι η δουλειά σου!

 

Και έδωσες συνέντευξη, ρεπόρτερς ένας λόχος

και κάθε τους ερώτηση, για σένα ένας στόχος!

 

Δυο ώρες δίχως κούραση, σε όλους απαντούσες,

τα θέματα σαν ειδικός, αμέσως…ξεψαχνούσες!

 

Είπες και για τους αρνητές, του κόβιτ εμβολίου,

πώς να το κάνουν γρήγορα, προς σωτηρίαν βίου! 

 

Προχθές είπα του Χαρδαλιά, αυτοί έχουν το χαβά τους

κι αν ντάλα ο ήλιος βλέπουνε, φαντάσματα μπροστά τους!

 

Μνημόνευσες χίλιες φορές την Αλλαγή στο Κλίμα

και πρέπει οικολογικό, άλμα και όχι βήμα!

 

Αυτό είν’ το κυριότερο, σ’ αυτή την ιστορία,

πειστήκατε πρωτού η γη, να γίνει…μακαρία!

 

Πειστήκατε οι αρχηγοί, των σοβαρών κομμάτων,

το πάνελ έχει στο παρόν, φόντο πολλών χρωμάτων!

 

Οι Πράσινοι όταν φώναζαν, πριν από εξήντα χρόνια,

οι άλλοι τούς χλευάζανε, πάνω απ’ τα μπαλκόνια!

 

Αν από τότε άκουγαν, τους χτύπους των Πρασίνων, 

για Ατομική Ενέργεια, υπεριώδη ακτίνων.

 

Ίσως δε φτάναμε εδώ, στις Γκίγκα Φάιερ τώρα,

να καίγεται μονοστιγμής, απ’ άκρη σ’ άκρη η χώρα!

 

Και χαίρομαι που αλλάξατε, άποψη και κανόνα

και ας το καταλάβατε, μετά μισόν αιώνα!

 

Λέγατε τότε, οι Πράσινοι, δεν κόβουν τα μαλλιά τους

κι Πράσινες βυζαίνουνε, στο δρόμο τα παιδιά τους!

 

Τώρα αυτά ας ξεχαστούν, εμπρός για τη δουλειά μας,

ν’ αφήσουμε αυτήν τη γη, σπίτι για τα παιδιά μας!

 

Καλά που πρασινίσατε, πρωτού βρούμε το Χάρο,

εκτός του Όρμπαν, βέβαια, του Τραμπ, του Μπολσονάρο!

 

Κυριάκο, όσα ανήγγειλες, στις δώδεκα του μήνα,

καναλο-πολιορκούμενος, μέσα από την Αθήνα!

 

Με μιας διαλαλήθηκαν, στην επικράτεια όλη,

τα ξέρει κάθε χωρικός, κάθε άνθρωπος στην πόλη!

 

Και τα σημείωσα κι εγώ, με…σινική μελάνη,

γιατί ως τουχρόνου μην τυχόν, πέσω σε καμιά πλάνη!

 

Θα περιμένω για να δω, θα ’ναι πιστός ο λόγος;

Για να σου γράψω, άμα ζω και πάλι αναλόγως!

 

Σου εύχομαι ειλικρινά, καλή επιτυχία

και δάμασε, όσο γίνεται, Κλίμα και Πανδημία!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 13/08/2021

 

##########

 

Σένα τα λέω, κυρ Χαρδαλιά!

 

Σ’ εσένα, Νίκο Χαρδαλιά, έπεσε το λαχείο,

να λες τα νέα τ’ άσχημα, μέσα απ’ το βιβλίο;

 

Βγαίνεις στην τηλεόραση, πάνω από ένα χρόνο

και έγινες το σύμβολο, κακό ν’ ακούμε μόνο!

 

Μ’ αυτόν τον κορονοϊό, μ’ αυτή την πανδημία,

ποτέ μια είδηση καλή, δε μας είπες καμία!

 

Πάντα λέγαν τα χείλη σου, γι’ αρρώστους και θανάτους,

νοσοκομεία ανέφερες, με διάδρομους γεμάτους!

 

Κι ήσουν ολίγον αυστηρός, ήθελες το καλό μας,

να προστατέψουμε εμάς και τον συνάνθρωπό μας!

 

Πολλοί, Νίκο, πειστήκαμε, από τις συμβουλές σου,

μα, άλλοι σού δίνουνε βρισιές, που ’ναι όλες δικές σου!

 

Είναι αυτοί οι αρνητές, πολύ καλά τους ξέρεις,

που μ’ ευχολόγια δεν μπορείς, κοντά σου να τους φέρεις!

 

Μα αυτά τα ξαναείπαμε κι ας μη χασομεράμε,

τώρα έχουμε τις φωτιές, ζημιές πολλές μετράμε!

 

Και βγαίνεις, Νίκο, πάλι εσύ, με καναδυό παρέα

και με μια πέτρα στην καρδιά, μας λες του Ιώβ τα νέα!

 

Καίγεται η Βόρεια Εύβοια, Αθήνα Μεσσηνία,

η νύχτα μέρα γίνεται, φέγγει όλη η Ηλεία!

 

Μας λες που γίναν κάρβουνο, δάση περιουσίες

κι άλλοι ψάχνουν της πυρκαγιάς, να βρούνε τις αιτίες!

 

Μα, καλοκαίρι, Νίκο μου, η τόση δα η σπίθα,

μεγάλη φλόγα γίνεται και…Παναγιά βοήθα!

 

Χτές άκουσα στο ράδιο, δυο τρεις καθηγητάδες,

λέγαν πώς να μειώσουμε, ετούτους τους μπελάδες! 

 

Είπαν να καθαρίζουμε, τα δάση απ’ τα ξεράδια,

ανέργους έχουμε στρατιές, που…έχουν τσέπη άδεια!

 

Χειμώνα κι Άνοιξη αυτό κι ίσως το χρόνο όλο

κι όχι να ψάχνουμε φωλιά, με το αβγό στον κώλο!

 

Είπαν να κάνουμε σωστές, τις ζώνες ασφαλείας,

να συντηρούνται ολοχρονίς, μετά επιμελείας!

 

Τόνισαν να μη χτίζουμε, καταμεσί στα δάση,

γιατί μια μέρα η πυρκαγιά, μπορεί κι εκεί να πιάσει! 

Ούτε να ’χουμε στα χωριά, μπουρλότα του Κανάρη,

ό,τι μπορεί να κορωθεί κι ό,τι φωτιά να πάρει!

 

Και γύρω απ’ τους οικισμούς, αποψίλωση να γίνει,

πριν σπίτια, αλλά και μαγαζιά, καούνε σαν καμίνι!

 

Εγώ δεν είμαι ειδικός, Νίκο, ούτε επιστήμων,

αλλά αυτά τα άκουσα, από χείλη «επισήμων»!

 

Σένα δε σου τα είπανε, ότι υπάρχουν τρόποι, 

να σώνονται απ’ τη φωτιά, μίας ζωής οι κόποι;

 

Καλά ήσουνα δήμαρχος, στου Βύρωνα για χρόνια,

τώρα η Ελλάδα σ’ έμαθε, με τα άσχημα κανόνια!

 

Μείνε, όμως, στο πόστο σου και χτύπα κανα πόδι,

σένα σου δίνουν την ουρά, κι άλλοι τρώνε το βόδι!

 

Απαίτησε κονδύλια, σωστές δουλειές να κάνεις

κι όχι σαν γίνει το κακό, να τρέχεις και δε φτάνεις!

 

Το θέμα είναι υπαρκτό, μ’ αυτό πρέπει να ζούμε,

μα πρέπει να φροντίζουμε, πάντα πρωτού καούμε!

 

Τους ξένους που μας βοηθούν, να τους ευχαριστούμε,

αλλά θα ήταν έξυπνο, να μην τους χρειαστούμε!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 08/08/2021

 

##########

 

Εδώ γελάμε, Ερντογάν!

 

Παιδιά, σήμερα θα ’γραφα, άλλο της ώρας θέμα,

μα αμόλησε ο Ερντογάν, ψέματα με το στρέμμα.

 

Θα ’γραφα τους Ολυμπιακούς, του Τόκυο Αγώνες,

όπου με άδεια στάδια, δε γίναν στους αιώνες.

 

Θα ’γραφα για τον Άδωνι, να πω περαστικά του,

που κόλλησε κι αυτός ιό κι έχει τα πυρετά του.

 

Μα, τζουπ, νάτος ο Ερντογάν, βγαίνει, χτυπάει καμπάνες

και με…μεγαλοπρέπεια, ξερνάει δυο τρεις κοτσάνες.

 

Και τάδε έφη, ρε παιδιά, ο μέγας Ερντογάνης,

που είναι τόσο κωμικά, όπου…γελάς και κλάνεις.

 

Είπε, πως η Αγιά Σοφιά, είν’ ο πολιτισμός του,

ποιος το πιστεύει, άραγε, αυτός κι ο γάιδαρός τους;

 

Πολύ γελάμε Ερντογάν, είσαι πολύ αστείος,

συνάμα είσαι άσχετος και σαν το φίδι κρύος!

 

Βρε τζαναμπέτη άγριε, που ’χεις ξερό κεφάλι,

δε σου ταιριάζει η Σοφιά, είναι πολύ μεγάλη!

 

Τη χτίσανε ελληνικά, μυαλά, κορμιά και χέρια

και δεν της πάν’ τα τούρκικα, ναμάζια και μιντέρια!

 

Τη χτίσανε για το Χριστό και για την Παναγία

και Του Θεού την Εύνοια κι όλη Του τη Σοφία!

 

Κι αν μπήκατε μέσα εσείς, οι κούρσαροι κι οι φαύλοι,

είδατε ότι τα «σπίτια» σας, ήτανε σκέτοι στάβλοι!

 

Δεν σας ταιριάζει η λάμψη της, έχει ψηλό ταβάνι,

της πάνε μόνο τα κεριά, καντήλια και λιβάνι!

 

Είναι ένα από τα θαυμαστά, έργα όλων των αιώνων,

κάτι αταίριαστο για εσάς, κτίσμα ξένων προγόνων!

 

Κι αν θες, Ρετζέπ, σου εξιστορώ, για τον πολιτισμό σας,

αυτός, δεν ημπορώ να πω, είναι όλος δικός σας!

 

Πήρατε την Επτάλοφο και μπήκατε σα σκύλοι

και δεν αφήσατε Σταυρό, ούτε χρυσό καντήλι!

 

Αρπάξατε, ρημάξατε, βιάσατε παρθένες,

σφάξατε, κι όλοι κλέψατε, περιουσίες ξένες!

 

Γιατί ήσασταν ανίκανοι κι εσείς να εργαστείτε

και σαν τους Έλληνες κι εσείς, μια προκοπή να δείτε!

 

Μέχρι προχθές δεν ξέρατε, την ύπαρξη υφασμάτων

κι είστε τεχνίτες για σκηνές, με δέρματα προβάτων!

 

Δεν ξέρατε ούτε ακούσατε, περί γλυπτών μαρμάρων

κι ήσασταν μόνο…οδηγοί, αλόγων και γαϊδάρων!

 

Γενοκτονίες κάνατε, Ποντίων κι Αρμενίων,

γίνατε πάλι πειρατές, στη νήσο των Κυπρίων!

 

Τέτοιον έχεις πολιτισμό, Ρετζέπ, μη μας τρελάνεις,

είστε μιά άγρια φυλή, το μάγκα μη μας κάνεις!

 

Και κάτι άλλο ο Ερντογάν, φίλοι μου, εβρυχήθη,

πως τώρα η Αγιά Σοφιά και πάλι ανεστήθη.

 

Δηλαδή που ’γινε τζαμί και δεν είναι μουσείο!

Σε ποιον τα λες ρε ατζαμή, νύχτα πήγες σχολείο;

 

Η Αγιά Σοφιά είν’ ιερή, την έχετε βρομίσει,

μόν’ πατριάρχης και παπάς, θα την ξανά αναστήσει!

 

Αν γίνει χριστιανική κι αρχίσει η λειτουργία

κι αντιλαλεί στον Βόσπορο, πάλι η ψαλμωδία!

 

Αν ακουστεί το «Ευλογητός» και το «Χριστός Ανέστη»

κι όταν θα είναι παρελθόν, όσα η Πόλη υπέστη!

 

Αυτά τα λίγα, πρόεδρε, χίλια χρόνια να ζήσεις,

μα σκέψου πως σ’ ακούν πολλοί, λίγο πρωτού μιλήσεις!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 28/07/2021

 

##########

 

Και στα Βαρώσια ο Ερντογάν

 

Το μάθατε; Ο Ερντογάν, ανοίγει τα Βαρώσια,

στη διεθνή κατακραυγή, δε δίνει πέντε γρόσια.

 

Δε θέλει δυό Κοινότητες, μόν’ θέλει δύο Κράτη,

να «μπαίνει» για τα μπάνια της, η Εμινέ η αφράτη.

 

Φωνάζει ο Αμερικανός, φωνάζει και ο Ρώσος,

φωνάζει κι ο Ζοζέ Μπορέλ κι άλλος κόσμος καμπόσος.

 

Θυμώνει ο Βέμπερ δυνατά, η Μέρκελ λέει νάιν,

γροθιά χτυπάει η πρόεδρος, Ούρσουλα φον ντερ Λάιν.

 

Μα τίποτε ο Ερντογάν, δεν κάνει πίσω βήμα

κι ορκίζεται στου Πορθητή, το πνεύμα και το μνήμα.

 

-Θα γίνω εγώ, όπως κι εσύ, γίγαντας της φυλής μας,

το πείσμα και τα όπλα μας, αυτή είναι η ισχύς μας!

 

Και έτσι, κάθε πρόβλημα, το λύνει όπως θέλει,

κάποιος…σοφός τού διάβασε, Νικόλα Μακιαβέλλι.

 

 Κι ότι του μακιαβελισμού, του πάει το κοστούμι

κι ορμά στην Κύπρο με σπαθιά, να φάει κι αυτός χαλούμι.

 

Στου κόσμου την κατακραυγή, γρόσι, είπαμε, δε δίνει,

γιατί κάποιος του διάβασε και για τον Μουσολίνι.

 

Σαν έμπαινε ξεκάρφωτος, μες στην Αντίς Αμπέμπα,

η Κοινωνία των Εθνών, κοιμότανε σα μπέμπα.

 

Κι ένας άλλος τού διάβασε, τον Χίτλερ τον Αδόλφο,

που την Ευρώπη έκανε, πλατύ Κρανίου Τόπο.

 

Και λέω του τα διαβάσανε, γιατί πήγε σχολείο,

μα αμφιβάλω αν έμαθε, γράμματα ένα δύο.

 

Δάσκαλοι κοπιάσανε, πήρε σπουδές ιμάμη,

μα με τον χαρακτήρα του, πήγαν όλα χαράμι.

 

Έχει τρόπους και φέρσιμο, σαν τους παλιούς αγροίκους

κι όλο σφιχταγκαλιάζεται, μ’ άγριους γκρίζους λύκους.

 

Έτσι, του άρεσαν αυτά, που διάβασαν οι άλλοι

κι ήπιε το τσάι το ζεστό κι είχε χαρά μεγάλη.

 

Και βάρεσε τη σάλπιγγα, «εμπρός για τα Βαρώσια,

να δούμε τη σημαία μας, με τα χρυσά τα κρόσσια!»

 

Κι είχε παρατρεχάμενους, ένα τσούρμο Αζέρους,

τους έδειχνε περήφανα, τα κάλλη αυτού του μέρους.

 

Άξονα ονειρεύεται, Κύπρο-Άγκυρα-Κασπία,

για να του μείνει το όνομα, μέσα στην ιστορία.

 

Όπως τότε που ήτανε, Τόκιο-Βερολίνο-Ρώμη,

μα εκείνων τα παθήματα, να τα θυμάται ακόμη;

 

Τώρα φωνάζει ο ΟΗΕ, η Ευρώπη τον μαλώνει,

μα του σουλτάνου το αυτί, μιά στάλα δεν ιδρώνει.

 

-Χτυπάτε εσείς τον κώλο σας, τα παίρνω τα Βαρώσια,

θα πάρω και ας σκάσετε, τους ες τους πεντακόσια!

 

-Και μην ακούτε τον Λαβρόφ, που…γιαλαντζή γκρινιάζει,

θα πάρει λίρες με ουρά, η Κύπρος δεν τον νοιάζει!

 

-Αυτοί οι νέοι πύραυλοι, στην Άγκυρα θα ’ρθούνε

και ΝΑΤΟ κι Αμερικανών, τα μάτια τους ας βγούνε!

 

-Είμαι αφέντης τρομερός, έμαθα Μακιαβέλλι

και όποιος δε με προσκυνά, πάει σα σκυλί στ’ αμπέλι!

 

Αυτά και άλλα σκέφτεται, ο…Ταταρομογγόλος,

το θέλημά του να γενεί κι ας σβήσει ο κόσμος όλος.

 

Μα σαν τον πρώην Άξονα, μην έρθει η σειρά του,

γιατί πολύ μαρσάρισε, μη βρει τον μάστορά του.

 

Πολλά παλούκια σουβλερά, έχει αραδιασμένα,

μήπως σε κάποιο πήδημα, του…καρφωθεί κανένα.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 22/07/2021

 

##########

 

Αρνητές και…μία σκέψη

 

Κυρ’ Τσιόδρα και κυρ’ Χαρδαλιά κι εσύ κυρά Παγώνη,

μια μάνα ενός Αρνητή, κλαίει και δε μερώνει.

 

Είχε γυναίκα κι αδερφή, είχε και γιο και κόρη,

τον «έσπρωχναν» για εμβόλιο, μα εκείνος δεν προχώρει.

 

Που μάλλον τον παρέσυρε, ο Βόβολης ο Φαίδων,

που φαίνεται άνδρας μεστός, μυαλά, όμως έχει παίδων.

 

Τον είδα που εκραύγαζε, προχθές μες στην Αθήνα,

σα λυσσασμένος φώναζε, να πάψει η καραντίνα.

 

Ξοπίσω άλλοι κοπαδιαστά, τυφλά ακολουθούσαν,

μα, μου ’κανε εντύπωση, όπου…σταυροφορούσαν.

 

Απ’ τον καιρό που άρχισε, αυτή η Πανδημία,

την Επιστήμη ακολουθεί, σωστά η Ιεραρχία.

 

Και όποιος «άτσαλος» παπάς, σηκώνει άλλη παντιέρα,

καλείται για…συζήτηση και για καμιά φοβέρα.

 

Κι ο Φαίδων, νάτος και ξεσπά, με το σταυρό στο χέρι,

για να θολώσει αφελείς και να τους καταφέρει.

  

Μα δεν είναι μόνο αυτοί, του Βόβολη η…στάνη,

είναι κι άλλοι που ’χουν μυαλό, που τρέχει και δε φτάνει.

 

Άλλοι που δεν πιστεύουνε, πως ο ιός υπάρχει

και άλλοι που τα ρίχνουνε, στο νέο πλανητάρχη.

 

Κάποιοι χλευάζουνε εμάς, τους εμβολιασμένους

κι όλους τους επιστήμονες, τους βγάζουν πουλημένους.

 

Να μη σας τα πολυλογώ, το τι κυκλοφοράει,

τι λένε και τι σκέφτονται, ο νους δεν το χωράει.

 

Γιατί τη λέω, όμως σε εσάς, αυτή την ιστορία,

που μάλλιασε η γλώσσα σας, τώρα στην Πανδημία;

 

Που κάθε βράδυ βγαίνετε, σε όλα τα κανάλια,

κι ακόμα είν’ αμέτρητα τα αγύριστα κεφάλια;

 

Γιατί άδικα φωνάζετε, αυτοί δε σας ακούνε,

αφήστε τους…ελεύθερους, στον κόσμο τους να ζούνε!

 

Μέχρι που η μετάλλαξη, ν’ αρχίσει να τους πέφτει

κι ύστερα όλοι να τρέχουνε, σα να τους βάλαν νέφτι.

 

Μα, θα ’λεγα αν τους φέρνουνε, ξάπλα με το φορείο,

δώστε τους μιά γερή κλωτσιά, απ’ το νοσοκομείο.

 

Χίλιες φορές τα είπατε, δεν τους έχετε φταίξει

και στείλτε τους στον Βόβολη, αυτός να τους γιατρέψει!

 

Τώρα που τα εμβόλια, τα ’χουμε με οκάδες,

αυτοί κάνουν τον έξυπνο, μας κάνουν και…νταλκάδες.

 

Είχα κι εγώ δύο γνωστούς, τζουπ, ο ιός τους πιάνει

και οι δύο ήταν αρνητές, και έχουνε πεθάνει.

 

Παίδεψαν μήνες τους γιατρούς, μες στα νοσοκομεία,

στο τέλος ίσως πίστεψαν, ιό και πανδημία.

 

Σας κάνω μία πρόταση: δώστε μια προθεσμία,

να ’ρθουν να εμβολιαστούν, βάλτε ημερομηνία!

 

Και όσοι πάλι αρνηθούν, από την άλλη μέρα, 

αφήστε τους στη τύχη τους και ας τα βγάλουν πέρα.

 

Ας γίνουνε εθελοντικά, θύματα Πανδημίας

και να γλιτώσουν και γιατροί και Σύστημα Υγείας.

 

Η σκέψη μου είναι σκληρή, το ξέρω, αλλά τη γράφω,

μ’ αξίζει κι ένας να σωθεί και να μην πάει στον τάφο.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Θάσος, 18/07/2021

 

##########

 

Τέλειωσε η μπάλα…

 

Παιδιά, δε σας το έλεγα, ότι το…κλωτσοσφύρι,

είναι χαρά κι απόλαυση και είναι πανηγύρι;

 

Ένα μήνα περάσαμε, τα βράδια με τη μπάλα

κι ήταν σα να τρεφόμασταν, με μέλι και με γάλα.

 

Εκπλήξεις είδαμε πολλές, πέναλτι, παρατάσεις

κι όλα τα συναισθήματα, κάνανε παρελάσεις.

 

Όσοι κερδίζαν, σαν τρελοί, στο γήπεδο χορεύαν

κι όσοι έχαναν, με κλάματα…πικρό καφέ γυρεύαν.

 

Και όλοι αγωνίστηκαν, μ’ όλη τη δύναμή τους,

 στον εθνικό τον ύμνο τους, μα και για την τιμή τους.

 

Αλλά, μια χώρα κέρδισε και πήρε τα πρωτεία

κι αυτή είναι η γειτόνισσα, ωραία Ιταλία.

 

Μα, ένα είναι σοβαρό, σ’ αυτή την ιστορία,

που ανταμώσαν οι λαοί, μ’ αγάπη και φιλία.

 

Και…πάλεψαν στα γήπεδα, με μπάλα και κερκίδες

κι όχι στα χαρακώματα, με τρομερές οβίδες.

 

Όπου συχνά τους οδηγούν, αχρείοι «βασιλιάδες»,

τους θυσιάζουν σαν αρνιά, αχόρταγοι λεφτάδες.

 

Μα, πάει τέλειωσε κι αυτό, τώρα ξανά ρουτίνα,

ν’ ακούμε εκατό φορές, μέτρα και καραντίνα.

 

Ν’ ακούμε και τους αρνητές, όπου…παραμιλάνε

κι απ’ το γινάτι τους στη γη, τον κώλο τους χτυπάνε.

 

Και με καμιά κυβέρνηση, εμβόλιο δεν κάνουν,

γιατί…παρθένοι προτιμούν, να πέσουν να πεθάνουν.

 

Λέει ό,τι του κατεβεί, ο κάθε ιδιώτης,

μα, είναι όλοι αμαρτωλοί, το είπε κι ο δεσπότης.

 

Ξεχνούν, πως τα εμβόλια, απ’ τον καιρό που βγήκαν,

πολλές αρρώστιες παιδικές κι άλλες…ξαφανιστήκαν.

 

Και της Αλάσκας το σκυλί, τον Μπάλτο, ας διαβάσουν,

που έσωσε πολλά παιδιά, πριν τη ζωή τους χάσουν.

 

Που ’πιασε Διφθερίτιδα, πριν από ένα αιώνα

κι εμβόλια τους πρόφτασε, μέσα στον παγετώνα.

 

Με έλκηθρο τα έσυρε, μες στις χιονοστιβάδες

και γιατρευτήκαν τα παιδιά, δεν κλάψαν οι μανάδες.

 

Και το σκυλί το έξυπνο, που θαύμα είχε κάνει,

το στήσαν άγαλμα κομψό, ποτέ να μην πεθάνει(*).

 

Το λέω ξανά, τελείωσε, η μπάλα η χαρά μου,

τι έχουν να δουν τα μάτια μου, τι θ’ ακούσουν τ’ αυτιά μου.

 

Θα βλέπω δόλιους πονηρούς, πάλι να…τιτιβίζουν,

στο ψέμα, στον λαϊκισμό, τέλος να μη γνωρίζουν.

 

Σαν βγαίνουν στα μπαλκόνια τους, εμένα μού τη δίνει,

μιλάνε σα…να κλάνουνε, χωρίς καμιά ευθύνη.

 

Προχθές η Ερντογάναινα, το είπε νέτα σκέτα

και το ’παιξε περήφανα, Μαρία Αντουανέττα.

 

Όσοι δεν έχουνε ψωμί, ας φάνε παντεσπάνι

και η μερίδα τους μισή, να είναι στο τηγάνι.

 

Εσύ κυρία Εμινέ, την τσάντα σου αν πουλήσεις,

μπορείς τη Σμύρνη ολόκληρη, τρεις μέρες να ταΐσεις!

 

Ζεις μέσα στα παλάτια σου, όπως την Κλεοπάτρα

κι όσοι πεινούν σού βγάζουνε, ευθύς κόκκινη κάρτα!

 

Γιατί ήταν πέναλτι βαρύ, η ρήση σου η αθλία

και θες τομάτες και αβγά, στη μούρη σου, κυρία!

 

Δεν τρώει γλυκά ο φουκαράς, ούτε ξέρει τις τούρτες

κι εμείς θ’ ακούμε, όπως πριν, τέτοιες και άλλες μπούρδες!

 

(*) Ν. Υόρκη, Σέντραλ παρκ.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 12/07/2021

 

#############

 

Δώσε κι εμένα μπόνους!

 

Τι κόλπα είναι πάλι αυτά, κύριε Γεωργιάδη,

όπου στη νεολαία μας, δίνεις μπόνους χάδι;

 

Να κάνουν το εμβόλιο, για…ανοσίας χάρη

και τζουπ, στην τσέπη τους να μπει, το κατοπενηντάρι;

 

Τουτέστιν, δεν κατάφερες, με λόγια να τους πείσεις

και τώρα μ’ ένα παγωτό, ποντάρεις να τους ψήσεις!

 

Μπόνους να ’χουν στο σινεμά, μπόνους για κόκα κόλλα

κι ίσως για μπύρα δροσερή και για καμιά μπριζόλα!

 

Και δε μού λες, κυρ’ υπουργέ, θέλω να μού ξηγήσεις,

γιατί εμάς τους πρόθυμους, «έξω» να μας αφήσεις;

 

Μέχρι εικοσιπέντε ετών, μόνο θα βραβευθούνε

κι αυτό θα είναι κίνητρο, να ’ρθούν να…τσιμπηθούνε!

 

Κι εμείς όλοι που ήρθαμε, στο πρώτο σφύριγμά σου,

γιατί στα υποδήματα, μας γράφεις, τα παλιά σου;

 

Πολλοί, μέχρι τα εκατό, μόλις έγινε…σέντρα,

τροχάδην στήσαμε ουρές, στα εμβολιαστικά τα κέντρα!

 

Και δεν είπες, κυρ’ υπουργέ, νέος ή γεροντάκι,

ας τον κεράσω για να πιεί, τώρα ένα καφεδάκι!

 

Γι’ αυτό κι εμείς ζηλεύουμε, εγγόνια και παιδιά μας

και απαιτούμε, Άδωνι, τα…αναδρομικά μας!

 

Και μην τυχόν και αρνηθείς, σ’ αυτές τις απαιτήσεις,

μην πάμε και δικαστικώς και…για τις προσαυξήσεις!

 

Στείλε μας στο λογαριασμό, το κατοπενηντάρι,

αυτό είν’ το τελεσίγραφο και δε χωράει παζάρι!

 

Να πάμε με την κάρτα μας, στους «έξω» σινεμάδες, 

να πάμε στην Κεραμωτή, να φάμε λουκουμάδες!

 

Και τώρα πια που έληξε, η παλιοκαραντίνα,

να βγούμε με τους φίλους μας, για δροσερή ρετσίνα!

 

Μα, θα μου πεις, κυρ’ υπουργέ, τόσο ρευστό μάς λείπει;

Σαν το θυμάμαι, της καρδιάς, αυξάνονται οι χτύποι!

 

Τότε που μας αφήνατε, «αδέσποτους» στο κρύο

και τα ευρώ τα κάνατε, από…τα τρία δύο!

 

Κι ως τώρα ο λογαριασμός, με μείον πάντα βγαίνει

κι ούτε για ένα τσίπουρο, δραχμούλα δε μας μένει!

 

Τα νοίκια δε μειώθηκαν, το ρεύμα παίρνει αυξήσεις,

τα τρόφιμα είναι φωτιά, κυρ’ υπουργέ να ζήσεις!

 

Σε χαίρομαι όταν μιλάς, στου καναλιού το πλάνο,

τα λες όλα σαν ποίημα και…ψέλνεις σα σοπράνο!

 

Μα, πες και κάτι και για εμάς, την κατωτέρα τάξη,

καμιά αυξησούλα προκοπής, όπως είχατε τάξει!

 

Χρόνια τώρα δεν είδαμε, ποτέ μας άσπρη μέρα,

μόν’ μια φορά που… χιόνισε, μα η τσέπη είχε ξέρα!

 

Δώσε, λοιπόν, στους νεαρούς, για παγωτό και τσάι,

κοίτα και τους υπόλοιπους, η φτώχια μη μας φάει!

 

Ο ιός ίσως να νικηθεί, με εμβόλια, καραντίνες,

μα, εμάς δε μας γιατρεύουνε, αυτές οι ασπιρίνες!

 

Μόνο για εσένα, Άδωνι, δεν είν’ αυτά τα ξίφη,

σένα τα λέγω πεθερά, για να τ’ ακούει η νύφη!

 

Να είστε όλοι σας καλά, υπουργοί και όλοι οι άλλοι

και ας αγόρασα εγώ, μάσκες ένα τσουβάλι!

 

Δεν τις πετώ κι ας έληξε, η μαύρη καραντίνα

και ίσως στα γεράματα, τις κάνω…μπεϊμπιλίνα!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 30/06/2021

 

##########

 

Η Γη η Ελληνίς

 

«Ξεύρεις την γη που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα

και κοκκινίζει η σταφυλή και θάλλει η ελαία;

Ω! δεν την αγνοεί κανείς, είναι η γη η Ελληνίς.

 

Ξεύρεις την γη ήτις παντού, με αίματα εβάφη,

όπου κοιλάδες και βουνά, είναι τυράννων τάφοι;

Ω! δεν την αγνοεί κανείς, είναι η γη η Ελληνίς.

 

Γη μήτηρ παλαιών θεών και νέων ημιθέων,

γη αναμνήσεων κλεινών και γη ελπίδων νέων;

Ω! δεν την αγνοεί κανείς, είναι η γη η Ελληνίς».

 

Αυτά, φίλοι μου έγραφε, ο Άγγελος ο Βλάχος,

που λάτρευε τη χώρα μας και δεν ήταν μονάχος.

 

Όπως λατρεύουμε όλοι μας, αυτή την άγια γη μας

κι αν χρειαστεί καμιά φορά, δίνουμε τη ζωή μας.

 

Σ’ αυτή τη γη όπου ανθούν, πορτοκαλιές κι ελαίες,

εδώ που γεννηθήκανε, πολιτισμοί κι ιδέες.

 

Που άστραψαν και φώτισαν, Ανατολή και Δύση

κι ήπιαν αθάνατο νερό, όλοι οι λαοί απ’ τη βρύση.

 

Τι θέλετε να σας ειπώ και τι να σας θυμίσω;

Μόνο δυο τρία πράγματα, εδώ θα αριθμήσω.

 

Φιλοσοφία, Ιατρική, Θέατρο, Ολυμπιάδα

κι άλλα πολλά «ξεφύτρωσαν», εδώ, μες στην Ελλάδα.

 

Αυτή είναι η γη η Ελληνίς, αλλά την αγνοεί κανείς;

 

Ναι, την αγνόησαν προχθές, πάλι στο Βερολίνο,

στη «διάσκεψη» για τη Λιβύη και στο παζάρι εκείνο.

 

Πάλι δε μας καλέσανε και λεν’ δικαιολογίες,

μη με τον τούρκο κάνουμε, καβγά και φασαρίες.

 

Πολύ του κακοφάνηκε, του Δένδια του Νικόλα

και του ’ρθε αυτή η προσβολή, πικρόξυνη σα φόλα.

 

Όμως δεν εισακούσθηκε, άδικα οι φωνές του

και τον χαβά του ο Χάικο Μαας, αυτός και οι… (π) ορδές του.

 

Και κάλεσε ένα σωρό, τη σάρα και τη μάρα,

μα από μας φοβήθηκε, μην πάθει τη λαχτάρα.

 

Γιατί γνωρίζει ο πονηρός, του τούρκου τα χουσμέτια,

για λιβυκό μνημόνιο κι άλλα τερτίπια τέτοια.

 

 

Κι είπαν και τι δεν είπανε, μίλησε κι ο Γκουτέρες,

για τους Λιβύους ΘΑΑΑ έρθουνε και πάλι άσπρες μέρες. 

 

Είπαν για τα πετρέλαια, τι μοιρασιά θα γίνει,

στο τέλος αν για τον λαό, καμιά δραχμή θα μείνει;

 

Και για ειρήνη, στο σακί, έχουν παλιά πατέντα,

όμως για το μνημόνιο, δεν είπανε κουβέντα.

 

Εκείνο το μνημόνιο, το λοξοκαμωμένο,

που ’ναι εντελώς παράνομο και… τουρκοχαραγμένο.

 

Πώς να δυσαρεστήσουνε, τον τούρκο τον εφέντη,

τώρα που αρχίζει η…αρπαγή και άναψε το γλέντι;

 

Αυτά είναι, φίλοι, τα γνωστά, πολιτικά παιχνίδια,

για το συμφέρον τους πουλάν τη μάνα τους την ίδια.

 

Και τι έχουν να χάσουνε, εμάς αν αγνοήσουν;

Τον τούρκο που ’ναι «αγορά», εκείνον να κερδίσουν.

 

Όσο για εμάς, έτσι κι αλλιώς, μας έχουνε στ’ αμπάρι,

τώρα, Μέρκελ και Ερντογάν, γίναν καλό ζευγάρι.

 

Δε νοιάζονται για τις ελιές και τις πορτοκαλιές μας,

ούτε για τις ιδέες μας, καινούργιες και παλιές μας.

 

Μονάχα για τα κέρδη τους, ο κώλος τους τούς τσούζει

και βάζουν στην παρέα τους, κάθε άξεστο γρουσούζη.

 

Τι θα γραφε ο Άγγελος τώρα άμα θα ζούσε;

Θα διάβαζε το ποίημα του και…θα αγανακτούσε.

 

«Μήπως δεν το ’μαθε κανείς; Είναι η γη η Ελληνίς,

πουν’ ναι φτωχιά από συγγενείς.

 

Μα, μη χολιάς γη Ελληνίς, σε αγαπάμε όλοι εμείς,

τα τέκνα σου, οι γηγενείς!»

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 26/06/2021

 

###########

 

ΑΔΙΚΟΧΑΜΕΝΗ  ΚΑΡΟΛΑΙΝ

 

Ο άντρας σου σε σκότωσε, καημένη Κάρολάιν

και έγινε στο σπίτι σας, του Άβελ και του Κάιν!

 

Και ήτανε ηθοποιός, ήταν μεγάλος ψεύτης,

Όσκαρ πολλά θα έπαιρνε, αν ήταν σκηνοθέτης!

 

Κι έβαλε το μωράκι σου, πάνω στην αγκαλιά σου,

σ’ έπνιξε και σταμάτησε, ο ίδιος την καρδιά σου!

 

Ήταν λεβέντης κι όμορφος, ήτανε και πιλότος

και στη ζωή σου ήτανε, του έρωτα ο πρώτος!

 

Μα δεν είχε αισθήματα, ούτε καρδιά εκείνος

και ήταν ανθρωπόμορφο και για τη ζούγκλα κτήνος!

 

Και μόλις είκοσι χρονών, σε έστειλε στο μνήμα

και έπαιζε το θέατρο, που ’ναι κι ο ίδιος θύμα!

 

Ήρθε και στα σαράντα σου, έφαγε κόλλυβά σου

και έκλαιγε στα ψεύτικα, μαζί με τη μαμά σου!

 

Κρίμα και πάλι, Κάρολάιν, στα νιάτα, στη ζωή σου,

αλλά κρίμα κι αλίμονο, τώρα και στο παιδί σου!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 18/06/2021

 

############

 

Μπάλα και πάλι μπάλα!

 

Παιδιά, δε σας το έλεγα, βλέπετε μόνο μπάλα,

γιατί οι ειδήσεις γίνανε, τώρα…για μιά ροχάλα!

 

Ακούμε ντόρο, βλέπουμε πολιτικά παιχνίδια,

μα, μοιάζουν περισσότερο, νερόβραστα κρεμμύδια.

 

Πολύ κινητικότητα, Βρυξέλες, Ελβετία

κι όλα τ’ ανακατέψανε, αλλά χωρίς ουσία.

 

Πολλοί συναντηθήκανε, κάνανε το καθήκον,

αλλά το αποτέλεσμα, μηδέν εις το πηλίκον.

 

Σαν τις ομάδες τρέχουνε, ιδρώνουν και…σκυλιάζουν,

αλλά ξερά τα πόδια τους, ποτέ τους γκολ δε βάζουν.

 

Κυριάκος και Ρετζέπ Ταγίπ, τον «σπάσανε» τον πάγο,

μα ο Ερντογάν δεν άλλαξε, που μοιάζει ανθρωποφάγο.

 

Και θα ’χουν, λέει, δίαυλο, εικοσιτετραώρου,

μην ταραχτούνε τα νερά, Αιγαίου και Βοσπόρου.

 

Θα του «χτυπάει» του Καλίν, η Σουρανή η Ελένη,

όμως θα παίρνει απάντηση, αμέσως…πληρωμένη.

 

-Καλίν τα αεροπλάνα σας, φτάσανε στα νησιά μας!

-Μπα, δεν το έμαθες, κυρά, αυτά είναι δικά μας!

 

-Την υφαλοκρηπίδα μας, τα πλοία σας τρυπάνε!

-Τι σε πειράζει, Ελένη μου, άστα να κολυμπάνε!

 

Και στον Κυριάκο ο Ερντογάν, έτσι θα απαντάει.

-Κυριάκο, μη με ενοχλείς, τώρα εγώ πίνω τσάι!

 

Κι έτσι, θα έχουμε ήρεμο κι ωραίο καλοκαίρι

και ας μας κάνει ο πονηρός, νυχτερινό καρτέρι.

 

Ο Πούτιν με τον Μπάιντεν, «βρεθήκαν» στη Γενεύη

και κοίταζαν ποιος στ’ αλλουνού, την πλάτη θα ανέβει.

 

Προσέχανε για πέναλτι και γκολ μήπως και φάνε

κι ύστερα το κεφάλι τους, στον τοίχο το χτυπάνε.

 

Τα πιο πολλά προβλήματα, τα βάλανε στο ράφι

και μόνο φωνασκούσανε, οι δημοσιογράφοι.

 

Που ο καθένας ήθελε, να πιάσει πρώτη θέση,

να βγάλει πρώτος είδηση, σαν βόμβα όταν πέσει.

 

Μα, άδικα ο τσακωμός, ούτ’ είδηση ούτε…σάλος,

«ντα, ντα» ο ένας έλεγε, «γιες, γιες» λαλούσε ο άλλος.

 

Κι ένα το αποτέλεσμα: μένουν όλα τα ίδια

και ο καρπός δεν ήτανε, μόν’ καναδυό καρύδια.

 

Και δεν ξεχάσανε κι οι δυό, ν’ αλληλοπαινευτούνε,

μα, αν πάνε στις πατρίδες τους και πάλι θα βριστούνε.

 

Το πανηγύρι όλο αυτό, σε ΝΑΤΟ και Ευρώπη,

ήταν κολοκυθόπιτα, μ’ ανάλατο σιρόπι.

 

Κι οι «Τζι εφτά» τα είπανε, τίποτε δεν αλλάζει,

βόμβες θα πέφτουν δω και κει και πάλι σαν χαλάζι.

 

Γι’ αυτό μην κοπιάζετε, όλους αυτούς να δείτε,

κοιτάξετε ποδόσφαιρο και τότε θα χαρείτε!

 

Εγώ, στο ημιχρόνιο και ξώφαλτσα τους βλέπω,

μη την «πατήσετε» κι εσείς, γι’ αυτό και σας προτρέπω!

 

Δείτε παιδιά στα γήπεδα, να παίζουν και να τρέχουν,

δείτε να βάζουν αυτογκόλ, τις πίκρες να αντέχουν!

 

Δείτε να χάνουν πέναλτι, με την κακιά μπαλιά τους

κι από απογοήτευση, τραβάνε τα μαλλιά τους!

 

Δείτε και γκολ θαυμάσια, με αριστοτεχνία

κι όχι κουβέντες χλιαρές, με φουλ υποκρισία!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 17/06/2021

 

############

 

Εμπρός, παιδιά, για Γιούρο!

 

Παιδιά το Γιούρο άρχισε, να δούμε λίγη μπάλα,

να ξεχαστεί λίγο ο νους και να χαρεί μια στάλα.

 

Γιατί τα νέα τ΄ άσχημα τ’ ακούμε τώρα μήνες

και μας τρυπάνε την καρδιά, υπεριώδη ακτίνες.

 

Όχι, τζαμί η Αγιά Σοφιά, το Ορούτς Ρέις μπήκε βγήκε,

θαρρώ όμως ότι υλικό του βόθρου μου πως βρήκε.

 

Μας απειλεί ο Ερντογάν, θα πάρουμε «Ραφάλια»,

φρεγάτες θ’ αγοράσουμε, μας πρήξαν τα κεφάλια.

 

Του Ερντογάν, λέει, τα σπαθιά, είναι οι μιναρέδες

κι έχει το στόμα του ανοιχτό, μας βλέπει σαν μεζέδες.

 

Και σαν μποξέρ στην Άγκυρα, ο Δένδιας καβγαδίζει,

μα στην Αθήνα τον Μεβλούτ, χιλιοκαλωσορίζει.

 

Της Ούρσουλας ο Ερντογάν, της κάνει ένα καψώνι

και την αφήνει όρθια, να ψάχνει στο σαλόνι.

 

«Είσαι γυναίκα, δεν φοράς, κοστούμι και γραβάτα

και γρήγορα, βάλε ποδιά, να πλένεις και τα πιάτα!»

 

Τον Μπάιντεν τον έβγαλε, με ματωμένα χέρια,

ενώ αυτός στέλνει παντού, ειρήνης περιστέρια.

 

Πιάσε από το Καραμπάχ, Λιβύη και Συρία,

τώρα κοίτα στο Αφγανιστάν και προς την Ουκρανία.

 

Κι ολημερίς του γείτονα πολλές πορδές ακούμε

και λέμε η ώρα έφτασε, όπου θα αρπαχτούμε.

 

Και πάει τούτο το βιολί, τώρα μήνες και χρόνια

κι ας συναντιούνται οι κεφαλές, σ’ ολόχρυσα σαλόνια.

 

Και όλο σφίγγονται οι λαοί, μία ζωή τα ίδια

και στην Τουρκία τρέφονται, με δωρεάν κρεμμύδια.

 

Μα και το άλλο το κακό, τον τρομερό κορώνα,

που σ’ όλο τον πλανήτη μας, άλλαξε την εικόνα!

 

Γεννήθηκε σαν κεραυνός, που πέφτει εν αιθρία,

σαν αστραπή απλώθηκε κι έγινε πανδημία.

 

Και τρομοκρατηθήκαμε, μπήκαμε στα κλουβιά μας,

τέσσερα εκατομμύρια, τα πήρα από κοντά μας.

 

Και βγήκαν τα εμβόλια, ήρθε η σωτηρία,

μα, μας θολώσαν τα μυαλά, Χριστέ και Παναγία!

 

Μία το Άστρα Ζένεκα, είναι καλό και σώνει,

την άλλη όλοι μακριά, παιδιά, αυτό σκοτώνει!

 

Το Φάιζερ είναι καλό, αλλά και το Μοντέρνα,

μιανού, όμως στον Καναδά, του πόνεσε η φτέρνα.

 

Κι όλος ο κόσμος τα ’χασε, δεν ξέρει τι να κάνει,

να τρέξει να εμβολιαστεί, κι αν τύχει και πεθάνει;

 

Γι’ αυτό κι εγώ από σήμερα, όλους τους καταγγέλλω,

θα βλέπω μπάλα ολημερίς, που αγαπώ και θέλω.

 

Θα αρνηθώ τον Σρόιτερ, τη Σία την Κοσιώνη,

για ένα μήνα η σχέση μου, μ’ όλους αυτούς παγώνει.

 

Ούτε Κυριάκο θε να ιδώ, ούτε και τον Σταϊκούρα,

αλλ’ ούτε και τον Σύριζα, που είν’ όλο μουρμούρα.

 

Θα κλείσω και τον Χαρδαλιά και τον Θεμιστοκλέους,

να μην ακούω για ασθενής και διασωληνωμένους.

 

Αυτό το Γιούρο μού ήτανε, για την ψυχή μου δώρο

και να ξεκουραστεί ο νους, από τον τόσο ντόρο.

 

Να δω Ρονάλντο και Τυράμ, Λουκάκου, Λεβαντόφσκι,

να μην ακούω για αρνητές, ψευτογιατρούς, τουβλόφσκι.

 

Θα βλέπω φουλ ποδόσφαιρο, ξάπλα και κατ’ ιδίαν,

θα πίνω Μοσχοφίλερο, που ευφραίνει την καρδίαν.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 13/06/2021

 

##########

 

Μήδεια και…Σιβηρία

 

Μαύρη είν’ η νύχτα στα βουνά, στις ράχες πέφτει χιόνι

κι απ’ την…ωραία οργάνωση, ο Έλληνας παγώνει.

 

Για όλα φταίει η «Μήδεια», ίσως κι ο Ευριπίδης

κι όχι ο Κυριάκος, φίλοι μου, ούτε ο Χρυσοχοΐδης.

 

Η Μήδεια μάς έφερε, χιόνια και παγετώνες,

τα δέντρα πέσαν κι έριξαν, καλώδια και κολώνες.

 

Βρε, τούτα τα παλιόδεντρα, πού πήγαν και φυτρώσαν

κι όταν τα…κακαρώσανε, οι άνθρωποι παγώσαν. 

 

Μία βδομάδα πέρασε, χωρίς νερό και ρεύμα

και κάποιοι δεν αντέξανε, τους πάγωσε το αίμα.

 

Και ποιοι είν’ οι υπεύθυνοι, εκτός από τα δάση;

Πάλι ΚΑΝΕΝΑΣ, φίλοι μου κι ο κόσμος ας χαλάσει.

 

Ο Δήμος; Όχι βέβαια, η ΔΕΗ; Ούτε εκείνη,

ο ΑΔΜΗΕ, μα τι είν’ αυτά; Δε φέρνει την ευθύνη.

 

Να φταίει ο…κορονοϊός, μήπως το Δασαρχείο,

μήπως οι ίδιοι οι κάτοικοι, που μείνανε στο κρύο;

 

Που ’πρεπε να κλαδεύουνε, τις ξόφαλτσες τις κλάρες

κι ας έτρωγαν αμέτρητες κι αδέσποτες σφαλιάρες…

 

Μέσα σ’ αυτό το μπάχαλο, των αρμοδιοτήτων,

βλέπουμε χείρας καθαράς, των επισημοτήτων.

 

Σαν τον Στέφανο Τσιτσιπά, πετάνε το μπαλάκι

κι όταν βλέπουν το πρόβλημα…τραβάνε το πετσάκι.

 

Ποιανού να ’ναι τα δέντρα αυτά, που ’ναι τόσο κοντά τους;

«Μήπως εγώ τα φύτεψα; Φύτρωσαν μοναχά τους!»

 

Ποιανού να ’ναι το ρέμα αυτό, που γίνεται ποτάμι,

που αν κατεβάσει γίνονται, υπάρχοντα χαράμι; 

 

Ποιανού ήταν όταν έγινε, στάχτη το «μαύρο» Μάτι,

που οι άνθρωποι δεν έβρισκαν, δρόμο και μονοπάτι;

 

Όλοι νίπτουν τας χείρας τους, δεν έχουνε ευθύνες,

τους νοιάζει η αναρρίχηση, να γίνουνε κηφήνες.

 

Τώρα, μωρά και άρρωστοι, γέροι μένουν στον πάγο

και ο Κυριάκος ψάχνει, λέει, να βρει τον μαύρο τράγο.

 

Και λέει, παιδιά υπομονή, σφίξετε τον ποπό σας

και εξαγγέλλω μείωση, για τον λογαριασμό σας!

 

-Μία βδομάδα σκοτεινά και τρέμαν τα σαγόνια,

ποιος φταίει, συμπολίτες μου; Η Μήδεια και τα χιόνια!

 

-Εξάλλου, τώρα γίνατε, όλοι σας Σπαρτιάτες,

κοιμάστε δίχως θέρμανση, τρώτε ωμές πατάτες!

 

-Και κάτι άλλο να σας πω, τώρα θα φτιάξω νόμους,

να βρίσκω αφέντες ευθυνών κι όλους τους υποκόμους!

 

-Κι εκεί να δείτε, φίλοι μου, τι αυτιά θα τραβήξω,

τέσσερες μέρες κράτηση, αράδα θα τους ρίξω!

 

-Αλλά το κυριότερο, πρέπει να γίνουν έργα,

μα το έρημο το κράτος μας, είναι φτωχό σα βέργα.

 

-Το ρήμαξε ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτή η πανδημία,

αλλιώς, τώρα θα ήμασταν…δεύτερη Ελβετία!

 

-Μα τώρα κάντε υπομονή κι ας είστε στο σκοτάδι

και πέστε όλοι αγκαλιά, νωρίς νωρίς το βράδυ!

 

-Κλείστε τις πόρτες σας σφιχτά και κάθε χαραμάδα

κι ίσως σ’ ένα ενιάμηνο…πληθύνει η Ελλάδα! 

 

-Κι ας δείτε κανα όνειρο, μ’ αυτή την ευκαιρία,

ότι είστε στη μαγευτική κι ωραία Σιβηρία!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 18/02/2021

 

##########

 

Το…εμβολιο-αλαλούμ

 

Κοιτάξτε, φίλοι, αλαλούμ, τώρα με τα εμβόλια,

αγρίεψαν οι άρχοντες κι έβγαλαν τα πιστόλια!

 

Ξάφνου, μασάει τα λόγια της, η Ζένεκα η Άστρα

και τα χαρτιά έχει κρυφά, λες και να παίζει πάστρα.

 

Και δίνει την παραγωγή, όλη στους…μπρεξιτάδες

κι εμάς θέλει να μάς γελά, με μιά και δυό οκάδες.

 

Ψάχνουν να βρουν οι νομικοί, νόμους και παραγράφους

και ο ιός αμείωτα, στέλνει πολλούς στους τάφους.

 

Τρέχει από δω, τρέχει από κει, η Κυριακίδου η Στέλλα

και έλιωσε τις γόβες της, από το σύρε κι έλα.

 

Όμως η Άστρα Ζένεκα, δε λέει να υποκύψει

και τα συμβόλαια προσπαθεί, πιο πολύ να τα κρύψει.

 

«Μισό δις σού πληρώσαμε, η Ούρσουλα φωνάζει,

μια τέτοια προκαταβολή, που όνειρο φαντάζει!

 

Κι αφού τα καταφέρατε, με χάρη τα ευρώ μας,

αφήνετε ακάλυπτο, τον κόσμο τον δικό μας!

 

Σας κλείνουμε τα σύνορα, για τις εξαγωγές σας

και βγάλτε τα συμβόλαια, με τις υπογραφές σας!»

 

Μα η Άστρα Ζένεκα εκεί, το έβαλε γινάτι,

στέλνει στους Άγγλους τα πολλά, μη…φάει ψωμί κι αλάτι.

 

Είναι ο πρώτος «πόλεμος», φίλοι μου που ξεσπάει,

στην μετά-μπρέξιτ εποχή, να δούμε πού θα πάει.

 

Κι ο Τζόνσον κοκορεύεται, σαν…του Λιβάνου Κέδρος,

πως απ’ το διαζύγιο, έχει το πρώτο κέρδος.

 

Και αφού τέτοια γίνονται, στη Γηραιά Ευρώπη,

«έξω» γελά και χαίρεται, κάθε κουτσή…Καλλιόπη.

 

Ο Πούτιν ξεκαρδίστηκε κι αμέσως βγάζει γλώσσα,

θέλετε, λέει, εμβόλια, πείτε μου μόνο πόσα;

 

Αυτά όμως δεν τα θέλουνε, η Ούρσουλα και η Στέλλα,

γιατί υποψιάζονται, είναι τρύπια ομπρέλα.

 

Εξάλλου, δεν του κάνουμε, του Πούτιν πια παρέα,

γιατί προχθές προσάρτησε, βίαια την Κριμαία.

 

Και η Μπάιον Τεχ κι η Φάιζερ κι αυτές αλληθωρίζουν

σ’ όσους έχουν πολλά λεφτά, σ’ εκείνους τα… χαρίζουν.

 

Παράδειγμα το Ισραήλ, είχε την ευκαιρία

και «χτύπησε» σα να ’τανε, σε μια δημοπρασία.

 

Και τώρα η Αμερική, αβέρτα αγοράζει

και έτσι, το εμβόλιο…μαύρο παζάρι μοιάζει.

 

Σ’ εμάς θα έρθει μια στιγμή και αν καθυστερημένα

και τα ’χουμε όπως είπαμε, όλα προπληρωμένα.

 

Γιατί είμαστε…οικογένεια, οι πιο πολλοί Ευρωπαίοι,

είμαστε στη χαρά μαζί, στη λύπη και στα χρέη.

 

Αλίμονο στην Αφρική, πολύ θα περιμένει,

ως να χορτάσει ο λέοντας, να φάει ό,τι απομένει.

 

Και όσες χώρες έχουνε, τα μαύρα τους τα χάλια

και τις πατάνε και αυτές, σαν τρέχουν τα βουβάλια.

 

Αλλά μη νοιάζεται κανείς, θα πάρουν κι όοολοι οι άλλοι,

όοοταν το βγάλει το Κογκό, μαζί κι η Σενεγάλη.

 

Ως τότε κάντε υπομονή, μην χάνετε το θάρρος,

ανάψτε και κανα κερί και…όσους πάρει ο χάρος!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 31/01/2021

 

##########

 

Κρίσεις καινούργιες και παλιές

 

Κρίση εδώ, κρίση εκεί, κρίση και παραπέρα,

κρίση εχθές, κρίση προχθές και κρίση κάθε μέρα.

 

Η κρίση η οικονομική, ήρθε δε λέει να φύγει,

αλλά κι η υγειονομική, έναν χρόνο μάς πνίγει.

 

Είχαμε και τον Ντόναλντ Τραμπ, τετραετή μπαμπούλα,

όμως σαν κλέφτης έφυγε, με μπόγους και μπαούλα.

 

Κρίση έχουμε του Ερντογάν, που απειλεί και βρίζει,

μα τώρα στα ρηχά νερά, ψαρεύει και…αφρίζει.

 

Κρίσεις έχουμε μόνιμες, με κλέφτες και φονιάδες,

άλλους μέσα στις φυλακές κι άλλους έξω χιλιάδες.

 

Κρίση στα δικαιώματα, ως και του Κουφοντίνα,

 που να πεθάνει βάλθηκε, τώρα από την πείνα.

 

Κρίση έχουμε και στα σχολειά κι οι φοιτητές φωνάζουν,

στους ένστολους που θα ’ρθουνε, κόκκινη κάρτα βγάζουν.

 

Μα, μία κρίση «άτσαλη», βγήκε προχθές στη φόρα,

όπου σε τρυφερές καρδιές, κρυβόταν έως τώρα.

 

Τα λέν’ γυναίκες σωρηδόν, χύμα και τσουβαλάτα,

πώς από κάποια «αφεντικά», βιάστηκαν στα νιάτα.

 

Και πρώτη τα ομολόγησε, η Σοφία Μπεκατώρου,

που…άρεσε σε άρχοντα, του αθλητικού της χώρου.

 

Και ήτανε στα χέρια του, όπως το αρνί στον λύκο,

γιατί αλλιώς θα την πέταγε, έξω από τον οίκο.

 

Και θα τελείωνε άδοξα, μετάλλιο και καριέρα

και ξέρασε το μυστικό, την σήμερον ημέρα.

 

Είκοσι χρόνια το ’κρυβε, βαθιά μες στην καρδιά της,

τώρα το λέει σε όλους μας, το λέει και στα παιδιά της.

 

Μα, πώς να πείσει η φτωχή, που ’χει τα χέρια άδεια,

τόσο παλιός ο έρωτας, δεν άφησε σημάδια.

 

Σημάδια μόνο της ψυχής, που μόνη της τα ξέρει

και η καταγγελία της, να δούμε τι θα φέρει.

 

Κι απ’ τη Σοφία και μετά, βγαίνουν κι άλλες κοπέλες

και βγάζουνε καθηγητών, τις ίδιες τέτοιες τρέλες.

 

Που στα πανεπιστήμια, τις έβλεπαν σα φρούτα,

δεν νοιάζονταν για το μυαλό, μα…κάτω από τη φούστα.

 

Και τις καλούσαν στα κρυφά, μες στα κλειστά γραφεία

κι άμα δεν τους δινότανε, δε θα ’βλεπαν πτυχία.

 

Τώρα τα λένε και αυτές, μα οι δάσκαλοι γεράσαν

και οι πράξεις τους παλιώσανε, τα ίχνη ξεθωριάσαν.

 

Και τέτοιος ντόρος γίνεται, τώρα σ’ αυτή την κρίση,

την κρίση την…ερωτική, που εποχή θ’ αφήσει.

 

Μα, να σας πω τη γνώμη μου, αυτή δεν είναι νέα,

γιατί ως και οι βασιλείς, τα αρέσουν τα ωραία.

 

Παράδειγμα, του Ούριου, η γυναίκα που λουζόταν

και ο Δαυίδ την έβλεπε και τηνε λιμπιζόταν.

 

Δεν άντεξε στον πειρασμό, έπιασε το κορμί της

και ας μην ήθελε αυτή, κοιμήθηκε μαζί της.

 

Κι έμεινε αμέσως έγκυος και για να τα μπαλώσει,

τον Ουρία στέλνει ξέμακρα, ο εχθρός να τον σκοτώσει.

 

Κι έτσι, γεννιέται ο Σολομών, που είχε τέτοια σοφία,

αλλά κι αυτός στον έρωτα, αντίσταση καμία.

 

Μαζεύει πλήθος όμορφες, σα σμήνη από ακρίδες,

λόχους είχε τις «νόμιμες», τάγματα παλλακίδες.

 

Τέτοιες κρίσεις τις είδαμε και θα τις ξαναδούμε,

μα, εύχομαι με τις τωρινές, την άκρη να τη βρούμε.

 

Μιλάτε, κοριτσάκια μου, στην ώρα, μη φοβάστε

κι όχι αν περάσουνε καιροί κι εσείς…γιαγιάδες θα ’στε!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 24/01/2021

 

##########

 

Η Μετάλλαξη του Ερντογάν

 

Ακούσατε, ακούσατε, Έλληνες, Ελληνίδες,

οι τούρκοι μεταλλάχτηκαν κι έγιναν…νεροφίδες!

 

Άρχισαν και παρακαλούν, να πάμε να τα «βρούμε»

και λένε πως εμείς τα δυό, πολλά έχουμε να πούμε.

 

Κι ενώ για τσάι μάς καλούν, να…μας περάσουν ΚΤΕΟ,

νέα ΝΑΥΤΕΞ ανήγγειλαν, καταμεσής στο Αιγαίο.

 

Και παίζουν το χαρτί αυτό, με Ρήγα και με Άσσο,

θα «ρίξουν», λέει, ανάμεσα, σε Λήμνο και σε Θάσο.

 

Από τη μία μάς καλούν, χαλβά να μας κεράσουν

κι από την άλλη προκαλούν, μικρούς να μας περάσουν.

 

Πως είναι τα αφεντικά, αυτοί στη γειτονιά μας

κι όποια ώρα γουστάρουνε, ορμάνε στα νερά μας.

 

Απέσυραν το Ορούτς Ρέις, μα στέλνουνε φρεγάτες,

όχι με γεωτρύπανα, μα οπλισμό γεμάτες.

 

Κι αυτό θα πει, στον κρόταφο, μας βάζουνε πιστόλι

και για…βεγγέρα μάς καλούν, να μας τα πουν στην Πόλη.

 

Και πήγε στην Αγιά Σοφιά, ο Ταγίπ να προσκυνήσει

κι εκεί του ήρθε έμπνευση, λέει, να μας συναντήσει.

 

Και έστειλε γλυκόλογο, μήνυμα στον Κυριάκο

και λέει πως τον αγαπά, τον πρώην φιλαράκο.

 

-Κυριάκο, ας μιλήσουμε, εμείς και οι υπουργοί μας,

να ζήσουνε ειρηνικά, οι κόρες μας και οι γιοί μας!

 

-Και τι τα θέλεις τα ΡΑΦΑΛ, Κυριάκο, δώστα πίσω

κι άμα βρεθείς σε κίνδυνο, ’γω θα σε βοηθήσω!

 

-Και μη φοβάσαι, γείτονα, τους Ες τους Τετρακόσα,

κοίταξε που έχω σύνορα, εγώ τόσα και τόσα!

 

-Γύρω, γύρω έχω εχθρούς, που με παραμονεύουν,

γι’ αυτούς τους πήρα φίλε μου, που να με φαν’ γυρεύουν!

 

-Έλα να τα μιλήσουμε, γιατί είδα στ’ όνειρό μου,

τώρα που διώξανε τον Τραμπ, θα βρω τον διάβολό μου!

 

-Τηλεφωνάω του Μπάιντεν, μα αυτός δεν το σηκώνει,

μην σκέφτεται κακό για εμέ και δεν το φανερώνει;

 

-Μην έχει για τη γούνα μου, ράμματα ατσαλένια,

τώρα που θα ’χει μόνος του, τα γένια και τα χτένια;

 

-Ο Τραμπ ήτανε φίλος μου, τον είχα ακουμπιστήρι,

σε κάθε μου «χρυσή δουλειά», μου ’κανε το χατίρι!

 

-Και η Μέρκελ το απέδειξε, ότι με αγαπάει,

αλλά κι αυτή θα…τσακιστεί, στο σπίτι της θα πάει!

 

-Έχω τον Πούτιν, μα αυτός, έχει άλλα αμπέλια

κι όταν το ΝΑΤΟ με «χτυπά», σκάει από τα γέλια!

 

-Γι’ αυτό, έλα Κυριάκο μου, εσύ θα με γλιτώσεις,

που τρέμω αυτές τις έρημες, τις μαύρες τις κυρώσεις!

 

-Τώρα που η οικονομία μου, πάει κατά διαόλου,

να μην ανοίξουν οι ασκοί, φοβάμαι, του Αιόλου!

 

-Γιατί ήθελα η Άγκυρα, να γίνει Βαβυλώνα

και Ναβουχοδονόσωρας, εγώ εις τον αιώνα!

 

-Μα, ο παράς τελείωσε, στα όπλα και…στους κήπους

και οι τούρκοι τώρα τρέφονται, εκ του ίδιου τους του λίπους!

 

-Γι’ αυτό ας τα μιλήσουμε, για να περάσει η μπόρα

και για καβγά, μη νοιάζεσαι, θα έρθει άλλη ώρα! 

 

-Μετάλλαξη έκανε ο ιός, της φύσης είναι όροι,

μα, μεταλλάχτηκα κι εγώ, γιατί βρήκα το ζόρι!

 

-Βοήθησέ με τώρα δα και θα σ’ ευχαριστήσω,

μα αν βρω ευκαιρία κάποτε, θα σε τσαλαπατήσω!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 17/01/2021

 

##########

 

Ε, άντε στα τσακίδια, Τραμπ!

 

Παιδιά, σας είπα για τον Τραμπ, πως άδοξα θα φύγει,

μα εκείνος παραπάτησε και στα σκατά επνίγει.

 

Σφύριξε σαν αρχιληστής κι οι κλέφτες μαζευτήκαν,

κάναν το Καπιτώλιο, ρημάδι μέσα αν μπήκαν.

 

Ήτανε φασιστόμουτρα, καθήκια και ρεμάλια

κι όλα τους δείχναν ζωντανά, του κόσμου τα κανάλια.

 

Ήταν οι περισσότεροι, άνομοι οπλοφόροι

κι άλλοι ήτανε σαν δαίμονες, ντυμένοι κερασφόροι.

 

Σίγουρα η εικόνα τους, τον Ντόναλντ καθρεφτίζει,

που είναι χιτλεροειδής και όποιον τύχει βρίζει.

 

Τετάρτη μέρα ήτανε, στις έξι του Γενάρη,

γινόταν ένας χαλασμός κι ο χάρος όποιον πάρει.

 

Πέσανε πέντε οι νεκροί, κανένας δεν τους σώζει

και με το αίμα έβαψαν, τη θέση της Πελόζι.

 

Ο σκύλος τους διέταξε, να μπουν και να ρημάξουν

κι έτσι του νέου πρόεδρου, το δρόμο να του φράξουν.

 

Τουτέστιν, πραξικόπημα, επιχείρησε να κάνει

κι έκανε την ημέρα αυτή, μαύρη σαν το κατράμι.

 

Να δώσει, δεν το χώνευε, στον Μπάιντεν τα ηνία,

να καταλύσει όρμησε, νόμους-Δημοκρατία.

 

Αυτό μες στην Αμερική, ξανά δεν έχει γίνει

και τώρα ο Ντόναλντ κάθεται, επάνω στο καμίνι.

 

Του φεύγουνε οι υπουργοί, τον ρίχνουνε στον πάτο

και η Πελόζι τού ζητά, την κεφαλή στο πιάτο.

 

Κι αφού όλα τα ρήμαξε και χάρηκε η καρδιά του,

τώρα απ’ τα επεισόδια, τραβάει την ουρά του.

 

-Μέσα στο Καπιτώλιο, δεν είπα εγώ να μπούνε,

αυτοί είναι άνθρωποι κακοί και να τιμωρηθούνε!

 

-Στην ομαλή μετάβαση, ναι, ναι, θ’ ανταπεξέλθω,

μα στη μεγάλη τη γιορτή, λυπάμαι δεν θα έρθω!

 

-Από την τηλεόραση, θα βλέπω όλα τα πλάνα

κι ας πάτε όλοι σας μαζί, ως του διαβόλ’ τη μάνα!

 

-Έλεγα να ανέβαινα για αέρα στη Σκοτία,

μα, μου ’παν, όχι εδώ έχουμε, εμείς Δημοκρατία!

 

Κι αφού το χάος έφερε, τον θάνατο, τη φρίκη,

γέλασε στην υφήλιο, το παρδαλό κατσίκι.

 

Γελάνε οι δικτάτορες και οι δικτατορίσκοι

και τη Δημοκρατία αυτός, που «ανώμαλη» τη βρίσκει.

 

Μιλάει ο Πούτιν για τρωτά, που ’χει το σύστημά μας,

που το ’βγαλαν οι Έλληνες κι είναι κληρονομιά μας.

 

Μιλάει και ο Ιρανός, μιλάει κι ο Κινέζος,

Ορμπάν, Σαλβίνι, Κιμ Γιονγκ Ουν και κάθε…Κονγκολέζος.

 

Βγήκε κι ο τούρκος χαρωπός και κοίταξε να δράξει,

για τη Δημοκρατία τώρα εμάς, λέει, θα μας διδάξει…

 

Όσοι με το μαστίγιο, τους λαούς τους κυβερνούνε,

Δημοκρατία έχουνε, το λεν’ και το εννοούνε.

 

Αυτή είναι η παλιά ζημιά, στον κόσμο που έχει γίνει,

ο Τραμπ θα γκρεμοτσακιστεί, μα ο τραμπισμός θα μείνει.

 

Γι’ αυτό καλούμαστε όλοι μας, σε διαρκή αγώνα,

να μη βρει ο αυταρχισμός, ξανά νερό και χώμα.

 

Μα τώρα ας τσακιστεί ο Τραμπ, ας πάει κι ας μη γυρίσει

κι ελπίζουμε, ο Μπάιντεν, «νορμάλ» να κυβερνήσει.

 

Κι ο μεγιστάνας ο άρρωστος, που όλοι τον έχουν κράξει,

από την εξυπνάδα του, τον λάκκο του έχει σκάψει.

 

Ας κάθεται στον οίκο του, μαζί με τη Μελάνια

κι ίσως σε κάποια φυλακή και όχι…στα ουράνια.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 09/01/2021

 

##########

 

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά!

 

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά κι αρχή καλόν μας χρόνο,

χαρούμενο να γράψουμε, το νέο μας τον τόμο!

 

Γιατί ο παλιός μάς έσκασε κι είχε μαύρες σελίδες,

μα τώρα με το εμβόλιο, έχουμε πάλι ελπίδες.

 

Άρχισε ο εμβολιασμός, με τους καπεταναίους,

 να δώσουν το παράδειγμα, σε γέρους και σε νέους.

 

Κι όλοι εμβολιάστηκαν, στ’ αριστερό το χέρι,

μα ο Κυριάκος στο δεξί, γιατί άραγε, ποιος ξέρει;

 

Έκανε το εμβόλιο κι η Σακεραλλοπούλου

και όλοι οι άλλοι αρχηγοί, εκτός του Βελοπούλου.

 

Όμως, αυτός τέτοια χαζά, παιδιά δεν τα πιστεύει,

έχει πολλές κηραλοιφές, που τον ιό γιατρεύει.

 

Σαν άκουσαν το σύνθημα, «εμβόλιο όποιος θέλει»,

τρέξαν οι…κυβερνητικοί, πρώτοι απ’ την αγέλη.

 

Κι ας είχανε πρώτοι σειρά, γιατροί και νοσοκόμοι,

αυτοί μπήκανε στην ουρά, ως κι οι…ανθιπποκόμοι.

 

Μα ο Κυριάκος άναψε, το κόκκινο φανάρι

κι έτσι τελείωσε με μιας και τούτο το τροπάρι.

 

Το εικοσιένα άρχισε, φίλοι μου με λιακάδες,

μα είχαμε παράξενες κι ανώμαλες καντάδες.

 

Έπαιζαν στη διαπασών, τα πάρτι στη Γαλλία

και κάνανε γυαλιά καρφιά, «κράτος» κι αστυνομία.

 

Κι οι Ισπανοί ανάψανε και δεν αντέξαν άλλο,

Χουάν και Κάρμεν κάνανε, κι αυτοί πάρτι μεγάλο.

 

Μα το εντυπωσιακό, ποιανού ο νους το πάει;

 Τρικούβερτο ξεφάντωμα, έγινε στο Ντουπμάι.

 

Τώρα που άγρια ορμά, αυτή η πανδημία

κι είναι γεμάτα ασφυκτικά, παντού νοσοκομεία.

 

Αυτοί τώρα λυσσάξανε, να δείξουν τον ποπό τους,

δε σκέφτονται τη μάνα τους, ούτε τον εαυτό τους.

 

Παιδιά, και να ’μουν βασιλιάς, τώρα στην πανδημία,

όλους θε να τους έχτιζα, όπως τον Παυσανία.

 

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά κι αρχή καλός μας χρόνος,

μα…τι χαρά, θα μείνει ο Τραμπ, με τη Μελάνια μόνος!

 

Θα πάψει να ’χει ουρλιαχτά, τώρα ο Λευκός ο Οίκος,

που ακούγονταν σ’ όλη τη γη, σε πλάτος και σε μήκος.

 

Και φεύγοντας ο έμπορος κι επιχειρηματίας,

τρώει χαστούκι δυνατό, στο τέλος της θητείας.

 

Λυπήθηκε τον Ερντογάν κι έβαλε πάλι βέτο,

μα του ’παν φίλοι και…εχθροί, εμπρός, υπόγραψέ το!

 

Έτσι, νικάει η λογική, έξυπνα και…με γέλια

και φεύγει άδοξα ο Τραμπ, με την ουρά στα σκέλια.

 

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά, για το εικοσιένα

κι έχουμε παρατράγουδα, καλά μαγειρεμένα.

 

Ο Ερντογάν εφτώχεψε, βήχει και ξεροβήχει,

μα τον προσέχει ο Αλλάχ, του άνοιξε την τύχη.

 

Που το λαχείο της χρονιάς, κληρώσανε προσφάτως

και ήτανε ο κουμπαράς, ξεχειλιστός γεμάτος. 

 

Μα, βρέθηκε ένας τυχερός κι οι τρεις απουσιάζουν

και…με τη μέθοδο των τριών, το χρήμα αποσπάζουν.

 

Οχτώ εκατομμύρια, ευρώ δεν είναι λίγα

και στο σπαθί του ο Ερντογάν, πια δε σηκώνει μύγα.

 

Έτσι είναι ευρηματικός, σε κόλπα και τερτίπια

και βάζει όλον τον παρά, στη τσέπη του την τρύπια.

 

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά, καλά να πορευτούμε,

να δούμε τι παράξενα, τον χρόνο αυτόν θα δούμε!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 03/01/2021

 

##########

 

Φύγε τώρα, κακιά χρονιά!

 

Αχ, δυό χιλιάδες είκοσι, κακιά χρονιά που ήσουν,

που ’κανες κόσμους άδικα τα μάτια τους να κλείσουν!

 

Μπήκες με κορονοϊό κι έγινε πανδημία

κι απλώθηκε σ’ όλη τη γη, σε κάθε της γωνία.

 

Κι όλοι μας αισθανθήκαμε, τον φόβο και τον τρόμο

και το καλοσκεφτόμαστε, να βγούμε έξω στο δρόμο.

 

Κατάργησες Απόκριες και κάθε καρναβάλι

κι αυτή ήταν μόνο η αρχή, στη μπόρα τη μεγάλη.

 

Ήρθε το Πάσχα, μα εμείς, στα σπίτια μας κλεισμένοι,

θυμόμασταν τα περσινά, με την καρδιά καμένη.

 

Δεν πήγαμε στην εκκλησιά, για τη Ζωή εν Τάφω,

 ψάλθηκαν τα εγκώμια, με τον παπά μονάχο.

 

Μόνοι στα σπίτια κάναμε και το Χριστός Ανέστη,

μας έλειψε της εκκλησιάς, η αίγλη και η ζέστη.

 

Και βλέπουμε ποδόσφαιρο, με άδειες τις κερκίδες,

να κάθονται για θεατές, αράχνες και ακρίδες.

 

Το καλοκαίρι ήταν φτωχό, τουρίστες μετρημένοι

και ξέρανε οι σχετικοί, το τι τους περιμένει.

 

Όλοι υπολειτουργούσανε και λιγοστός ο τζίρος,

αλίμονο όπου έπεσε, αυτός ο μαύρος κλήρος.

 

Δεν ήτανε μόνο αυτό, είχαμε και εκπλήξεις,

με τον εχθρό εξ’ ανατολών, είχαμε εξελίξεις.

 

Τον Μάρτιο μάς έστειλε, ορδές στα σύνορά μας, 

αλλά εμείς του δείξαμε, ότι το λέει η καρδιά μας.

 

Και ύστερα μαγάρισε, την Άγια Σοφία

κι έδειξε τις προθέσεις του, για…καλή γειτονία.

 

Δεν μπήκε να ’βρει τον Αλλάχ, ούτε να προσκυνήσει,

αλλά σαν άγριο σκυλί, μόνο για να γαυγίσει.

 

Να πει προς τους χριστιανούς, ότι δεν μας φοβάται

κι ότι τις δόξες τις παλιές, τις φάρας του θυμάται.

 

«Όργωνε» με τα πλοία του, σ’ άλλη υφαλοκρηπίδα

και τρεις την ώρα έλεγε, για γαλανή πατρίδα.

 

Και προκαλούσε άγρια κι έδειχνε την ισχύ του,

για να ’χει τους αγράμματους ο έρημος μαζί του.

 

Μας έκανες κι άλλο κακό, χρονιά καταραμένη,

στη Σάμο έκανες σεισμό και είναι ματωμένη.

 

Δυό αγγελάκια σκότωσες, απ’ το σχολειό που ερχόταν,

που ’χαν μπροστά τους τη ζωή και τόσο αγαπιόταν. 

 

Μας έστειλες τις θύελλες, τον Ιανό και Θάλεια

κι ήρθαν καπάκι και αυτές, στα άλλα μας τα χάλια.

 

Είκοσι, αν έχεις δυό καλά, που έχουν σημασία,

ένα, που κλότσησαν τον Τραμπ, από την εξουσία.

 

Το άλλο, το εμβόλιο, που λένε θα μας σώσει

και απ’ τον κορονοϊό, αυτό θα μας γλιτώσει.

 

Ήσουνα μια κακιά χρονιά και δεν το συζητάμε, 

μας έφερες πολλά λόκντάουν και μάσκες να φοράμε. 

 

Να στέλνουμε μηνύματα, αν πάμε για τα ψώνια,

ποιος θα το φανταζότανε, πριν από λίγα χρόνια!

 

Έκανες επαγγέλματα, τα μαγαζιά να κλείσουν

κι εκεί που…τα κατάφερναν, στα χρέη να κολυμπήσουν.

 

Και τα παιδιά ούτε σχολειό, ούτε έξω να βγούνε,

μα ούτε και τα κάλαντα, τα άφησες να πούνε.

 

Φύγε, λοιπόν, κακιά χρονιά και μην ξαναγυρίσεις

και τα κακά που έφερες, ας μείνουν αναμνήσεις.

 

Να έρθει η νέα η χρονιά και να μη μοιάσει εσένα,

να πιεί ο Έλλην, όπου γης, κρασί του εικοσιένα.

 

Χρόνια πολλά και με υγεία το 2021!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 26/12/2020

 

##########

 

Χριστούγεννα στο μέτωπο

 

Εβέσντα, 24 Δεκεμβρίου 1940

Η εκκλησία ήτο ένας σταύλος και η θεία λειτουργία εγένετο σαν παραμονή Χριστουγέννων εντός του σταύλου. Η Αγία Τράπεζα, αποτελείτο από μίαν κάσσαν, τα δε κηροπήγια, ήσαν μία λάμπα εκστρατείας, δύο κηρία και ένα λυχνάρι. Η δε πρόθεσις από ένα τραπεζάκι και ένα κερί. Η θεία λειτουργία ήτο σύντομος, καλλίφωνοι δε ψάλται (στρατιώται) έψαλον. Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας, εκοινώνησα, αξιωθείς προς τούτο των Αχράντων Μυστηρίων. Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας και πριν ακόμα μεταλάβουν οι άνδρες όλοι, ένας στρατιώτης, νομίσας ότι ετελείωσεν η θεία λειτουργία ή, δεν θα εγνώριζεν ότι θα ετελείτο εις τον σταύλον λειτουργία, έφερεν, δύο ημιόνους δια να τους βάλει εις τον σταύλον. Αλλά κατόπιν συστάσεως, ανέμενεν έξω του σταύλου, προσωρινώς, μέχρις ότου τελειώσει το έργον του ιερέως.
Ευαγγελίας Γεωργ. Κουτσοδόντη, Το ημερολόγιο ενός στρατιώτου, σελ. 53

***

Ύψωμα Μάλι Σπατ, 24 Δεκεμβρίου 1940

Ο τραγικός σύντροφος της βραδυάς, Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Γιάννης Δούβρης, η λεπτή κι ευγενικιά αυτή φυσιογνωμία, κάνει τις ίδιες σκέψεις. Μέσα στον πυρετό που τον καίει, δυο μέρες τώρα, νοιώθει την ψυχολογική κατάστασι, στην οποία βρίσκομαι. Θέλει κι αυτός να ξεσπάσει. Με την αδύνατη και γλυκειά φωνή του αρχίζει να ψέλνει το τροπάρι «Η Γέννησίς Σου Χριστέ». Με βραχνιασμένη φωνή τον ακολουθώ. Το ψέλνουμε τρεις φορές κι’ έπειτα άλλες τρεις το «Η Παρθένος σήμερον». Κλαίω και ψέλνω μαζί. Τα καυτερά δάκρυα διατρέχουν το πρόσωπό μου κι’ αισθάνομαι το ζεστό μονοπάτι που ακολουθούν επάνω σ’ αυτό.

Σε κάποια στιγμή ακούμε ψαλμωδία.

Οι στρατιώτες θαμένοι κάτω από τα χιονισμένα αντίσκηνα, αρχίζουν να ψέλνουν ομαδικά και η φωνή τους, η τραγική αυτή επίκλησις προς τον Ουράνιο Πατέρα, ανακατεύεται με τον αέρα και τη βροχή και διασκορπίζεται ανάμεσα στα άξενα και άγονα Αλβανικά βουνά…
Ντίνου Π. Μαγγιοράκου, Το Ξεκίνημα της Νίκης, Ημερολόγιο από τον πόλεμο 40-41, εκδοτικό οίκος «ΑΝΑΤΟΛΗ», Αθήναι 1946, σελ. 81

***

Πιτσάρι, 25 Δεκεμβρίου 1940

Εξακολουθεί να ρίχνη χαλάζι και να πέφτουν άφθονες κανονιές. Σήμερα μετά μεγάλης μου χαράς για δώρο Χριστουγέννων επήρα τα πρώτα γράμματα, 28 τον αριθμόν, όλα δηλαδή τα καθυστερούμενα. Εκάθισα και τα εδιάβασα όλα και αμέσως σας έγραψα. Από τον λόχο μας έδωσαν μισή κουραμάνα και ολίγον τυρί. Εις την καλύβα όμως εβράσαμε το άλλο αρνί και εφάγαμε όλοι μαζί. Έτσι πάνε και τα Χριστούγεννα.
Στέλιου Ι. Τζιρόπουλου, Ημερολόγιον από τον πόλεμο του 1940, σελ. 55

Σαν από θαύμα τις ημέρες εκείνες του Δεκεμβρίου 1940 έριχνε τόσο χιόνι, που σταμάτησε αναγκαστικά ο πόλεμος στην Πίνδο. Ο Άγγελος Τερζάκης γράφει σχετικά: «Στη ζώνη του Β΄ Σώματος Στρατού, όπου οι επιχειρήσεις από τις 24 Δεκεμβρίου είχαν ανασταλεί εξ αιτίας της βαρυχειμωνιάς, ξανάρχισαν μόλις ο καιρός έπιασε κάπως να καλλιτερεύει, δηλαδή στις 30 Δεκεμβρίου…»(Βλ. σχ. Αγγ. Τερζάκη «Ελληνική Εποποιΐα 1940-1941», ΓΕΣ, Έκδοση 2η, 1990, σελ. 150).

Σ’ αυτές τις βαρύτατες καιρικές συνθήκες ο υπαξιωματικός Κωνσταντίνος Τσελέκας περιγράφει το πώς πέρασαν οι φαντάροι τα Χριστούγεννα του 1940. Καθισμένοι σκυφτοί μέσα σ’ έναν αχυρώνα σκοτεινό, ενώ έξω το σκοτάδι με την χιονοθύελλα αγριεύουν περισσότερο τη νύχτα, αναζήτησαν να γιορτάσουν με κάποιο τρόπο τα Χριστούγεννα.

Ένας στρατιώτης βρήκε στο γυλιό του ένα περιοδικό με εξώφυλλο μιαν εικόνα της βρεφοκρατούσας Παναγίας. Μπροστά της έφτιαξαν ένα αυτοσχέδιο καντήλι –ένα κονσερβοκούτι που τούβαλαν λίγο λάδι και με φυτίλι από μπαμπάκι ατομικού επιδέσμου – και κάθισαν γύρω της όλοι και άρχισαν να ψέλνουν όποιους ύμνους ήξεραν για τα Χριστούγεννα.

Όταν τέλειωσαν δεν ένιωσαν χορτάτοι πνευματικά και συμφώνησαν να ξυπνήσουν στις 3 μετά τα μεσάνυχτα και να ξαναψάλουν. Δεν ήξεραν και τι τους περίμενε όταν ξημέρωνε…

«Αι! παιδιά ώρα είναι!» ακούστηκε μέσα στον ύπνο τους μια φωνή, που τους έκανε να πεταχτούν επάνω. Έριξαν στην πλάτη τους τη χλαίνη και μπροστά στο εικόνισμα και στο λιγοστό φως του καντηλιού άρχισαν πάλι να ψέλνουν ό, τι θυμόνταν για τη Γέννηση του Χριστού. Και σημειώνει ο υπαξιωματικός Κων. Τσελέκας:

«Ουδέποτε στη ζωή μας νοιώσαμε τέτοια θρησκευτική κατάνυξη, όση εκείνη τη βραδιά μέσα στον αχυρώνα… Με μια χειραψία και με μιαν ευχή στα χείλη , τελειώσαμε την προσευχή μας. Βωβοί μέσα στην κουβέρτα ενώ κυλούσε από τα μάτια ένα δάκρυ αναμνήσεων ορκιζόμαστε ακόμη μια φορά να θυσιαστούμε για την Πίστη του Χριστού και για την τιμή της Πατρίδας μας… Αξέχαστα θα μας μείνουν τα Χριστούγεννα του 1940».

 

Μνήμες Πολέμου 1897-1974, Γενικό Επιτελείο Στρατού Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, Αθήνα 2012

…και δεν ήταν μόνο εκείνα τα Χριστούγεννα, Χριστούγεννα της φρίκης με τα πολλά θύματα (νεκροί 13.325, τραυματίες 62.663, αγνοούμενοι 1.278. Πηγή Βικιπαίδεια). Ήρθε και η Κατοχή .Η Κατοχή, που έκανε τα Χριστούγεννα των Ελλήνων μαύρα και μαύρη τη ζωή τους για τέσσερα χρόνια, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος ως παιδί. Οι νεκροί από την πείνα μαζεύονταν με τα κάρα της δημαρχίας… Πόσοι; Ποιος μπορεί να απαντήσει;

 Ακολούθησαν και τα Χριστούγεννα του Εμφυλίου Πολέμου, που και αυτά δεν ήταν πολύ καλύτερα, τουλάχιστον στην ελληνική ύπαιθρο. Έτσι, «γιορτάσαμε» δέκα φορές συναπτά ΜΑΥΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. Εμείς οι Έλληνες! Και πέρασαν οι κακές χρονιές και ξαναβρήκαμε τον ρυθμό μας. Βγήκαμε τα παιδιά για τα Κάλαντα, άναψαν οι μάνες μας τους φούρνους με τα γλυκά…

Και να, που ήρθε τώρα μια κακιά χρονιά, το 2020 με τον κορονοϊό. Δεν πολεμούν οι άνθρωποι μεταξύ τους, όπως τότε. Δεν έχουμε εχθρό τον γείτονα, ούτε τον βόρειο τρομερό Γερμανό. Τώρα έχουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ έναν κοινό εχθρό, όχι για πρώτη φορά στην ανθρωπότητα βέβαια! Αόρατος εχθρός, όπως τον βάφτισαν. Ναι, βρισκόμαστε σε…παγκόσμιο πόλεμο. Θα κάνουμε Χριστούγεννα στο Μέτωπο. Μόνο που αυτό το Μέτωπο δεν θα είναι στα χαρακώματα και στα βουνά, ούτε μέσα στις λάσπες και στο κρύο. Θα μείνουμε μέσα στα σπίτια μας τα ζεστά, θα έχουμε τα φαγητά μας… Δε θα πάθουμε κρυοπαγήματα όπως οι πατεράδες μας στην Αλβανία. Θα μας λείψουν οι δικοί μας, θα μας λείψει το Ευαγγέλιο με το «Αβραάμ γέννησε τον Ισαάκ, Ισαάκ γέννησε τον Ιακώβ…», θα μας λείψουν οι ύμνοι των Χριστουγέννων… Αλλά είμαστε σε καλύτερη θέση από τους στρατιώτες του πραγματικού Μετώπου. Τώρα έχουμε την πολυτέλεια να παρακολουθήσουμε από τα μεγάφωνα της εκκλησίας μας, από την τηλεόραση και από το ραδιόφωνο ολόκληρη τη λειτουργία των Χριστουγέννων και όχι μέσα στον παγωμένο στάβλο… Έχουμε και άλλη πολυτέλεια. Όχι το κάθε σπίτι, αλλά ο καθένας μας έχει και ένα τηλέφωνο με σκάιπ, με γουατσάπ και, και, και. Θα δούμε, λοιπόν, τους δικούς μας και θα τους ακούσωμε… Τι λέτε, δεν θα τα καταφέρουμε; Ο εχθρός μάς παραμονεύει παντού. Και δεν ακούγεται σαν τις κανονιές του 1940, ούτε φαίνεται σαν τα στούκας που βομβάρδιζαν τις πολεις μας και τα χωριά μας τότε. 

Κουράγιο, λοιπόν και μπόρα είναι και θα περάσει! Οι ελπίδες μας μεγαλώνουν, τώρα που το εμβόλιο έρχεται σύντομα. Και βεβαίως έχουμε θύματα και πάλι, όπως τότε στον πόλεμο. Και, πρώτον: ας μη κάνουμε τις συνηθισμένες μας γιορτές και…τα ρεβεγιόν μας σε ένδειξη πένθους για τους πάνω από  τέσσερες χιλιάδες νεκρούς μας από τη φονική αυτή πανδημία και, δεύτερον: ας φυλαχτούμε, για να βγούμε νικητές, όπως φαίνεται, με όσα λιγότερα θύματα γίνεται! Και, θα έρθουν καλύτερα Χριστούγεννα από αυτά!

Καλά Χριστούγεννα και… ας είναι από το Μέτωπο!

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 20/12/2020

 

##########

 

Μόνοι μας θα παλέψουμε!

 

Παιδιά μήπως ξυπνήσαμε ή ακόμη ροχαλίζουμε,

κυρώσεις για τον τουρκαλά, λέμε και…τιτιβίζουμε;

 

Μήπως μακαριότατα, ζούμε μες στην κοσμάρα μας

κι ακόμη συνεχίζουμε, αυτήν τη…σαχλαμάρα μας;

 

Κυριάκο μου, το πίστευες, πως θα ’βαζαν κυρώσεις,

πως τέτοιες στην πολιτική, υπάρχουν περιπτώσεις;

 

Όταν δεν είναι τ’ αλλουνού, η φωτιά μες στην αυλή του,

πίστευες στα αληθινά, θα ίδρωνε το αυτί του;

 

Και τώρα που τον «ρίξανε», τον Ερντογάν στο Μάρτη,

ποιος ξέρει αν έχει στο νου, να κάνει κι άλλο πάρτι;

 

Και γύρισες, Κυριάκο μου, σαν τη βρεγμένη γάτα,

που έβλεπες σα τον Μωυσή, τη φλόγα μες τα βάτα!

 

Όχι, δεν είν’ αυτοσκοπός, μας είπες, οι κυρώσεις,

αλλά είναι η ΑΠΕΙΛΗ και οι…αυξομειώσεις.

 

Κι ακούει ο τούρκος και γελά, που νίκησε και πάλι,

τα κάστανα απ’ τη φωτιά, η Μέρκελ τα ’χει βγάλει.

 

Και λες εσύ, πρωθυπουργέ, κάναμε ένα βήμα,

χαιρέτα μου τον πλάτανο, μα είσαι πάλι θύμα!

 

Ακόμη δεν κατάλαβες, εκείνοι σε γελάνε,

σε ξένο κώλο εκατό ξυλιές, Κυριάκο, δεν πονάνε!

 

Και η αντιπολίτευση, μιλάει για αποτυχία,

μα, θα γινότανε αλλιώς, θέλει φιλοσοφία;

 

Καιρός πια να συνέλθουμε, μην έχουμε αυταπάτες,

πως…κόπτονται οι σύμμαχοι και θα μας βάλουν πλάτες.

 

Μπορεί ο αδικούμενος, να λέει και να φωνάζει,

μα αν δε του τσούζει ο κώλος του, τον άλλον δε τον νοιάζει.

 

Από παλιά είναι γνωστό…ιερόδουλων κι εταίρων,

πως ένα είναι ιερό, μονάχα το συμφέρον.

 

Και ο Αλέξης τώρα «εκτός», βήχει και ξεροβήχει

και λέει η Ευρώπη πέρασε, κάτω από τον πήχη.

 

Μα, μήπως ονειρεύεται, μήπως βαριά κοιμάται,

πότε από πάνω πέρασε; Ας πει αν το θυμάται.

 

Τελείωσε η Σύνοδος κι αυτή του Δεκεμβρίου

και ήταν απαράλλαχτη, όπως του Οκτωβρίου.

 

Μόνο προς την Ουάσιγκτον, τώρα όλοι κοιτάζουν

και πέρα για τον Μάρτιο, τον πήχη ξαναβάζουν.

 

Και με…σοφία ο Μπορέλ, μια λίστα θα συντάξει

κι απ’ του σουλτάνου τα μαλλιά, μια τρίχα θα την κάψει.

 

Ακόμη να και του Μακρόν, του δέθηκε η γλώσσα,

η Μέρκελ τον συμμάζεψε, σαν τη καλή την κλώσα.

 

Προστάτες δεν υπήρξανε, ποτέ φτωχών κι απόρων,

πριν αποικιοκράτες ναι, νυν σύλλογος εμπόρων.

 

Προσγειωθείτε, το λοιπόν, πατάτε στα χορτάρια,

μόνοι μας θα παλέψουμε, με λύκους και λιοντάρια!

 

Στείλτε γραφές προς τον λαό, για γενναιοδωρία,

να ζούμε με ψωμί κι ελιές, αλλά με ελευθερία!

 

Τους πλούσιους μηνύστε τους και τους εφοπλιστάδες,

που έχουν τόνους το χρυσό, με τις εκατοντάδες!

 

Σαν τον Αβέρωφ ας γινούν, μεγάλοι ευεργέτες,

μην είμαστε υπόδουλοι, στους ξένους και επαίτες.

 

Να χτίσουμε τώρα ξανά, τα «ξύλινα τα τείχη»,

τώρα που ακούγονται ουρλιαχτά και του πολέμου ήχοι.

 

Να προστατεύσουμε νησιά, από Έβρο μέχρι… Πάφο,

το Αιγαίο να σφραγίσουμε, σαν του Χριστού τον Τάφο!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριά, 13/12/2020

 

##########

 

Καντάδα του Ερντογάν στη Μέρκελ

 

Αχ, κυρά Αγγελικώ, τι καλό παιδί είμ’ εγώ,

εγώ είμ’ ο Ερντογάνης, το μυαλό μου δεν το φτάνεις!

 

Κοίτα, το Ορούτς Ρέις το πήρα, τα μυαλά σου και μια λίρα,

το ’κανα όπως τον Οκτώβρη, μην η Σύνοδός σας το ’βρει!

 

Σύνοδος που τα μασάει, άδειος τενεκές βροντάει,

κάποιοι λένε για κυρώσεις, μα εσύ θα με γλιτώσεις!

 

Η Ελλάδα έχει…βλέψεις, όμως μην τους επιτρέψεις,

πες τους Νάιν, βάλε βέτο και ας πιούν τον καφέ τους σκέτο!

 

Άλλοι με κατηγορούνε κι όλο ψάχνουν για να βρούνε, 

κάνουν χρήση της απάτης, πως δεν είμαι δημοκράτης!

 

Πες μου εσύ Αγγελικούλα, που με βλέπουν για μπαμπούλα,

λέν’ πως δέρνω και τσακίζω και τις φυλακές γεμίζω!

 

Δεν μ’ αρέσει ένα σινάφι, οι κακοί δημοσιογράφοι,

που μιλάν σαν παπαγάλοι, ποιος μια είδηση θα βγάλει!

 

Είδηση τι εγώ κάνω κι άμα ζω ή αν πεθάνω,

η Τουρκία είναι δικιά μου, τηνε πήρα απ’ τον μπαμπά μου!

 

Φωτιές όπου θέλω ανάβω, εγώ κόβω κι εγώ ράβω,

ρίχνω τον εχθρό στα βράχια, στα…Ναγκόρνο-καραμπάχια!

 

Κι όποιος λέει είμαστε χάλια, τζουπ, του κλείνω τα κανάλια,

για να μάθουν πώς μιλάνε, στον αγύριστο να πάνε!

 

Αντί για τα μπερεκέτια, λέν’ πληθωρισμούς και τέτοια

κι όποιος πει ότι πεινάει, εκατό ξυλιές θα φάει!

 

Το λοιπόν, Αγγέλικά μου, είσαι η παρηγοριά μου,

στη Σύνοδο βάλε βέτο, είμαι ευρωπαίος πε το!

 

Κι άμα πούνε για κυρώσεις, θέλω να τις ακυρώσεις,

γροθιές χτύπα στο τραπέζι, θα σου στείλω πετιμέζι!

 

Δως μου και τα υποβρύχια, θα σου βάψω κα τα νύχια,

τον Μακρόν δεν τονε παίζω, τρεις την ώρα…τονε χέζω!

 

Που τους Έλληνες γουστάρει, μα ο διάολος θα τον πάρει,

στην Ευρώπη κάνει φράξια, εσύ όμως είσαι άξια!

 

Βούλωσ’ του, λοιπόν, το στόμα, απ’ το αβγό δε βγήκε ακόμα,

ας διαβάσει ιστορία και για τη δημοκρατία!

 

Είναι αποικιοκράτης και καθόλου δημοκράτης

και δεν μπορεί να ξεχάσει, κάποια μέρη που ’χει χάσει!

 

Εμείς έχουμε ιστορία, με μια αυτοκρατορία,

Σομαλία ως Βιέννη, ξακουστή και παινεμένη!

 

Σε κάθε πρώην οντά μας, κει χτυπάει η καρδιά μας,

Ιερουσαλήμ, Βαγδάτη, παρανόμως σ’ άλλα κράτη!

 

Ο Αλλάχ θα μας τα δώσει, απ’ τους «ξένους» θα τα σώσει,

αυτό θέλει η ψυχή μας και το κοφτερό σπαθί μας!

 

Άγγελα πες του Μανώλη, ότι δεν τον θέλουν όλοι,

είν’ μπελάς για τη Γαλλία και για τη δημοκρατία!

 

Δες γιλέκα κιτρινίζουν κι ίσως και να κοκκινίζουν,

που θα πει όταν θυμώνει και ανθρώπους θα σκοτώνει!

 

Τους Αρμένηδες λυπάται και αφρίζει και βρυχάται, 

ας τους βάλει μες στα πλοία, όλους για τη Μασσαλία!

 

Άγγελα είσαι ατσίδα κι έχεις όμορφη πατρίδα

κι αν ναζίστρια σε είπα, ο καβγάς μας έχει γλύκα!

 

Τότε είχα νευριάσει, τώρα όμως μου ’χει περάσει,

είσαι ωραία πεταλούδα, έχε χάρη… μπουνταλούδα!

 

Κάνε μου τώρα τη χάρη, σ’ αυτό το ορτάκ παζάρι

κι άμα βρω την ευκαιρία…θα σε ρίξω μες στη χρεία!

 

Έτσι είμ’ εγώ το ξέρεις, αποτέλεσμα να φέρεις,

τώρα κάνω τον Κινέζο, αύριο…πάλι σε χέζω!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 06/12/2020

 

###########

 

Όχι και άλλο αυτογκόλ!

 

Φίλοι μου, αποδείχτηκε, πως χάσαμε την μπάλα,

αφού ο κορονοϊός, μας έκανε καβάλα.

 

Όταν πρωτοεμφανίστηκε, αυτή η πανδημία,

μπήκαμε μες στο γήπεδο, σκληροί με ψυχραιμία.

 

Κι ενώ άλλοι μαστίζονταν, στην κρίση του αιώνα,

εμείς τα βάζαμε τα γκολ, όπως τον Μαραντόνα.

 

Πολλοί μετρούσαν τους νεκρούς, ως και με τις χιλιάδες

κι εμείς στα πέντε δάχτυλα, κάτω απ’ τις δεκάδες.

 

Δεν κάναμε Πρωτομαγιά, Ανάσταση και Πάσχα

και όλοι πειθαρχήσαμε, φορώντας μία μάσκα.

 

Κι αν πέρασε η Άνοιξη κι ήρθε το καλοκαίρι, 

νομίζαμε πως τον ιό, τον είχαμε στο χέρι.

 

Ταχιά ήρθε Φθινόπωρο, κρούσματα περισσεύουν

και τα χαμπάρια του ιού, αντρειεύουν και θεριεύουν.

 

Πέντε και δέκα οι νεκροί, είκοσι και τριάντα,

όμως πολλοί τη μάσκα τους, την άφησαν στη πάντα.

 

Πρώτο παράδειγμα θα πω, τον έξυπνο Πολάκη,

όπου γελά στο ιντερνέτ, με κόσμο και κρασάκι.

 

Και της Αθήνας, φίλοι μου, ο…αρχιδικηγόρος,

γιορτάζει, λέει, γενέθλια, άφοβος και μαγκιόρος.

 

Και κάποιες ιερόδουλες, που «δίνουν» το κορμί τους,

την πίσω πόρτα έχουνε, ανοιχτή στο μαγαζί τους.

 

Μες στις ταβέρνες στα κρυφά, τα πίνουν οι μπεκρήδες,

νύχτα παίζουν στα σκοτεινά, τα ζάρια οι κουμαρτζήδες.

 

Και μέσα στον Ηλεκτρικό, σ’ άλλα μέσα και τρένα,

μπαίνουν και βγαίνουν άνθρωποι, σαν ψάρια παστωμένα.

 

Κι ενώ τις ΜΕΘ οι άρρωστοι, ασφυκτικά γεμίζουν,

βγαίνουν οι ανεγκέφαλοι, γλεντούν, πανηγυρίζουν.

 

Το άφαντο το ον αυτό και το καταραμένο,

σαν το σιτάρι ξεπηδά, σε χώμα οργωμένο.

 

Κι έξαφνα γίναμε κι εμείς, όπως την Ιταλία,

που έχασε τον έλεγχο, σ’ αυτή την πανδημία.

 

«Αύξηση» πήραν οι νεκροί, εδώ και δυό βδομάδες,

θερίζονται απ’ τον ιό, κατά εκατοντάδες.

 

Δουλεύουν σαν τις μέλισσες, γιατροί και νοσοκόμοι

και ξεπετιούνται συνεχώς, σαν μανιτάρια νόμοι.

 

Επίταξη εδώ κι εκεί, ενάντια στην κορώνα,

εμπρός κι οι γέροι οι γιατροί, ρίχνονται στον αγώνα.

 

Μέσα στην αγωνία αυτή, ακούω κάποιους να…κλαίνε,

«θέλουμε τα Χριστούγεννα», φωνάζουνε και λένε.

 

Κι όλο ρωτάν: το…ρεβεγιόν, θα γίνει ή δε θα γίνει

και τη σαμπάνια στις γιορτές, με ποιόν θα τηνε πίνει;

 

Μοιάζει σαν το ανέκδοτο, όπου παλιά λεγόταν,

ο κόσμος όλο καίγονταν κι γραία στολιζόταν.

 

Δε βλέπουνε που γίναμε, όλοι μας καρναβάλια

κι ότι η οικονομία μας, πάει στα κακά τα χάλια.

 

Και αν θα έχει ο Έλληνας, ψωμί κι ελιές να πάρει,

αυτοί ζητάνε αστακούς και ρώσικο χαβιάρι.

 

Μα ας τους αφήσουμε αυτούς, τους λίγους τραλαλάδες

κι ας δούμε ανθρώπους με μυαλό, που το ’χουν με οκάδες.

 

Τον Έλληνα Αλμπέρ Μπουρλά και τον Σαχίν τον Τούρκο,

που θα μας βγάλουν σύντομα, απ’ του ιού τον βούρκο.

 

Ανέπτυξαν εμβόλια, αυτοί και κάποιοι άλλοι

κι είναι οι επιστήμονες, ελπίδα μας μεγάλη.

 

Να λείψει τούτο κακό, που θέλει να μας φάει,

που σε κουτάλι του γλυκού, όλο μαζί χωράει.

 

Όχι και άλλο αυτογκόλ, ετούτον το Χειμώνα,

μην κλαίει μες στο μνήμα του, για εμάς…ο Μαραντόνα.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 27/11/2020

 

###########

 

Μικρό καλάθι, φίλοι μου!

 

Κοιτάξετε τι γίνεται, μες στον Λευκό τον Οίκο,

ήρθε το αρνί και δάγκασε, τον άγριο τον λύκο!

 

Κι ευθύς ο λύκος λύσσαξε κι άρχισε να ουρλιάζει

και πριν να λήξει ο «καβγάς», σαν νικητής φωνάζει.

 

-Στοπ, στοπ τα ψηφοδέλτια και μη μετράτε άλλο

το αποτέλεσμα εγώ, όπως θέλω θα το βγάλω!

 

-Ποιοι είν’ αυτοί οι μπάσταρδοι, τις ψήφους που μετράνε;

Όλοι ας τα παρατήσουνε, στα σπίτια τους να πάνε!

 

-Εμπρός τα δικαστήρια, τα τμήματα να κλείσουν

κι εμένα τον υπέροχο, πρόεδρο να μ’ αφήσουν!

 

Όμως τα δικαστήρια, το αίτημα απορρίπτουν

δεν είναι τόσο αφελή, τας χείρας τους να νίπτουν.

 

Και τότε βγαίνει ο υιός, ο Ντόναλντ Τραμπ ο νέος

κι εκεί μπροστά στις κάμερες, το λέει σ’ όλους ευθέως.

 

Πόλεμο ολοκληρωτικό, του Μπάιντεν του κηρύσσει

και όπως του πατέρα του, η γλώσσα τρέχει βρύση.

 

Και βγαίνουνε στα τμήματα, τσούρμο καραμπινιέροι,

τι θα ’ναι τα επακόλουθα, ένας θεός το ξέρει.

 

Μα ο Μπάιντεν τρέχει μπροστά, παίρνει ψήφους αράδα,

κερδίζει Πενσυλβάνια, καθώς και τη Νεβάδα.

 

Και τον «βαφτίζουν» πρόεδρο, τα πιο πολλά κανάλια

κι ο Τραμπ το γκολφ του παρατάει, βγάζει αφρούς και σάλια. 

 

-Εγώ θα μείνω πρόεδρος, τον εαυτό μου ορκίζω

κι αυτά τα αποτελέσματα, δεν τα αναγνωρίζω!

 

-Μού κλέβετε την εκλογή, δε φεύγω ρε αλήτες,

γιατί δεν είστε τίμιοι, αλλά κομπογιαννίτες!

 

-Δε θέλω με επιστολή, καμιά ψηφοφορία,

έχω δικό μου σύνταγμα, άλλη δημοκρατία!

 

Μ’ αυτή του τη ρητορική κι άλλα φυτίλια βάζει,

τρέχει στα δικαστήρια και τον λαό διχάζει.

 

Βγαίνει ο Μπάιντεν και μιλά, τον κόσμο να ενώσει,

μα αυτό κάνει τον πρόεδρο κι άλλο να μουλαρώσει.

 

Μα ο κόσμος δεν ακούει τον Τραμπ, χύνεται στις πλατείες,

μόλις τα νέα φτάνουνε κι απ’ άλλες Πολιτείες.

 

Πανηγυρίζουν έξαλα, χαίρονται και χορεύουν,

του Ντόναλντ και της κλίκας του, την έξωση γυρεύουν.

 

Και αν δε βγει οικειοθελώς κι αν δε κάνει μετάνοια,

θα τονε βγάλουν σηκωτό, μαζί με τη Μελάνια.

 

Σιχάθηκαν τη γλώσσα του και την πολιτική του

κι όμορφη γυναίκα του, ας πάει κι αυτή μαζί του.

 

Πίσω στην ομαλότητα, απ’ τις είκοσι Γενάρη

κι ο Τραμπ με τα μπαγκάζια του, τον τσαμπουκά του ας πάρει.

 

Ξανά Κλιματική Αλλαγή, του ΠΟΥ τη συμφωνία,

θα ’χει προτεραιότητα, όμως η Πανδημία.

 

Όσο για εμάς τους Έλληνες, να δούμε…τι θα δούμε,

τον Μπάιντεν λέω σιγανά, να τον χειροκροτούμε.

 

Που πάντα της Αμερικής, εκεί χτυπάει η καρδιά της,

όπου είναι τα…γούστα της και τα συμφέροντά της.

 

Καθώς όλων των δυνατών, στον κόσμο αυτόν που ζούμε

και έναν φίλο ΑΛΗΘΙΝΟ, ποτέ μας δε θα βρούμε.

 

Μικρό καλάθι, το λοιπόν, στον Μπάιντεν και στη Χάρις,

να μη μας βγούνε ξαφνικά, η Ελένη και ο Πάρις.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 08/11/2020 

 

##########

 

Τα νέα του Ιώβ

 

Μα, τι να γράψω, φίλοι μου, έχασα το μυαλό μου,

τα σοκ έρχονται σωρηδόν, βγαίνω απ’ τον εαυτό μου.

 

Όπως τα νέα του Ιώβ, το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο

και το καθένα που ’ρχεται, είναι και πιο μεγάλο.

 

Μην γίν’ κανένας πόλεμος, τρέμει καιρό η καρδιά μας,

μα ο Ερντογάν και ο Μακρόν, βουίξανε τ’ αυτιά μας.

 

Είσαι τρελός, Εμμάνουελ, που με το Ισλάμ τα βάζεις,

αν δεν πας σε ψυχίατρο, τα μάτια σου θα βγάζεις!

 

Λέει ο Ρετζέπ περήφανα και ο Μακρόν θυμώνει

και ένα σκίτσο…άπρεπο, δημόσια ορθώνει.

 

Κι αμέσως διαδηλώνουνε…γυναίκες με τσιμπέρια

και κάποιοι άνδρες δράξανε, με όπλα και μαχαίρια.

 

Ορμούν μέσα σε εκκλησιές, αυτοί οι μαχαιροβγάλτες

και αποκεφαλίζουνε, πιστούς, παπάδες, ψάλτες.

 

Σαν αστραπή η είδηση, φεύγει απ’ το Παρίσι

κι εντός λεπτών ακούστηκε, σ’ Ανατολή και Δύση.

 

Μα πριν κλείσουν τα στόματα, σωπάσουν οι καμπάνες,

ο Ερντογάν ορμά ξανά…κάνει κι άλλες δαπάνες.

 

Μες στα νερά μας το Ορούτς Ρέις και πάλι κολυμπάει,

ο Τούρκος θέλει πόλεμο, φιρί-φιρί το πάει.

 

Κι εκεί που τρέμουμε ξανά, που…τρέμει η Ειρήνη,

τρέμει η γη και μας χτυπά, στη Σάμο και στη Σμύρνη.

 

Εδώ κι εκεί χαλάσματα κι αδικοσκοτωμένοι

κι η θάλασσα τρελάθηκε και στη στεριά ανεβαίνει.

 

Χάνουμε εμείς δύο παιδιά, που ήταν αγαπημένα,

κάτω απ’ τον τοίχο «φύγανε», μαζί αγκαλιασμένα.

 

Στη Σμύρνη είναι χειρότερα, τα πράγματα ακόμα,

μαζί με κόσμο πέσανε, τα κτήρια στο χώμα.

 

Και τότε, που απ’ τις δυό μεριές, πονάει ο κοσμάκης,

πιάνουνε τα τηλέφωνα, Ερντογάν και Μητσοτάκης.

 

Κάμποσους μήνες ήτανε, μακριά…και μαλωμένοι,

γίναν με τον εγκέλαδο, κοντά κι αγαπημένοι.

 

Αφήσανε πετρέλαια και υφαλοκρηπίδες

και ότι φίλοι γίναμε, μας δίνουνε ελπίδες.

 

Να δούμε τι θα κάνουνε, όταν περάσει η μπόρα,

θα συνεχίσουν να μιλούν ή…μουρμουρίζουν τώρα;

 

Κι ακόμη άθαφτοι οι νεκροί, η γη τρέμει, βουίζει,

άλλο «κεφάλαιο» θλιβερό, στη χώρα μας αρχίζει.

 

Στης Σάμου τα ερείπια κι όχι απ’ την Αθήνα,

πατάει ο πρωθυπουργός και λέει για καραντίνα.

 

Μια καραντίνα, φίλοι μου, δεύτερη μες στο χρόνο,

που από φόβο, όπως κι εσείς, τα χέρια μου σηκώνω.

 

Που είναι γι’ άλλους μπρος γκρεμός, αλλά και πίσω ρέμα,

που σφάζει ο κορονοϊός, δίχως να χύνει αίμα.

 

Μα, κι όσοι μείνουν ζωντανοί, αφού δεν θα δουλεύουν,

μήπως και βγουν κατά στρατιές, όλοι να ζητιανεύουν;

 

Κακά τα νέα έρχονται, πολύ συμπυκνωμένα,

δεν έχουν ακουστεί ξανά και ούτε είναι γραμμένα.

 

Στη Βίβλο μόνο γράφτηκαν, του Ιώβ τα χρόνια εκείνα

κι αν θέλετε διαβάστε τα, σ’ αυτή την καραντίνα.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 01/11/2020

 

##########

 

Άντε, σαν τα καλά παιδιά!

 

Άντε, σαν τα καλά παιδιά, πηγαίνετε στη ΓάΔΑ,

να βλέπει και να χαίρεται, του Φύσσα η μάνα, η Μάγδα!

 

Λίγο θάρρος σας έδωσε, η κυρά Οικονόμου,

που με κουτάλες έφαγε, τα γράμματα του Νόμου!

 

Και είπε, ας τους αφήσουμε, παιδιά, είναι αρνάκια

κι ας έχουν φάτσες άγριες και μια οκά μουστάκια!

 

Μα την εισαγγελέα μας, δεν πίστεψε κανένας

κι είχε το δικαστήριο, απλώς…σώας τας φρένας!

 

Έτσι, βγήκ’ η απόφαση, είκοσι δυό Οκτωβρίου

κι είχε το δικαστήριο, διάρκεια ενός βίου!

 

Και βλέπω, όλοι τρέχετε, ποιος πρώτος για το τμήμα

κι έχετε παρελκόμενα, σε μπόγους και σε χύμα!

 

Αλλά φωνές ακούγονται, βρισιές, χειρονομίες

και λέτε πως δεν κάνατε, ποτέ σας ανομίες!

 

Υψώνει τα χεράκια της, ως και η Ουρανία,

που χάνει τον μπαμπάκα της, παρηγοριά καμία!

 

Και κλαίει με μαύρα δάκρυα, η Ελένη η Ζαρούλια,

μη πέσουνε στη φυλακή, του Νίκου τα προγούλια!

 

Πήγες κι εσύ περήφανε, Ηλία Κασιδιάρη,

τέτοιος λεβέντης και κομψός, που η ευχή να πάρει!

 

Λεβέντης που χαστούκιζες, όποιον είχες μπροστά σου

και έφτυνες τις κάμερες, με όλη την καρδιά σου!

 

Πήγαν κι οι άλλοι σωρηδόν, οι καταδικασθέντες,

εκτός δύο «οπλαρχηγών», που ’ναι εξαφανισθέντες!

 

Εξαφανίσθη ο Λαγός και πάλι στις Βρυξέλες

και στα κρυφά πουλάει εκεί, παλικαριές και τρέλες!

 

Δεν κάθεται στη φυλακή, να πιει ούτε να φάγει,

χτυπάει τη γροθιά και λέει, θα φτάσει ως τη Χάγη!

 

Αλλά κι αν έγινε λαγός κι αν πήγε σ’ άλλα μέρη,

μια παροιμία θα του πω, που ίσως να μη την ξέρει!

 

Και του το λέω φιλικά, με το καλό ας τον πάρω,

ότι «το κράτος τον λαγό, τον πιάνει με το κάρο»! 

 

Λοιπόν, κοίτα άλλαξε μυαλά, έλα στη συντροφιά σου,

δε θα περνάς και άσχημα, άσε τον τσαμπουκά σου!

 

Ο δεύτερος είν’ ο Παππάς, που το κελί αρνείται,

μα δε θα τον γνωρίσετε, όπου και αν τον δείτε!

 

Γιατί έγινε Φαντομάς κι όλο στολές αλλάζει

και την Αστυνομία μας, στην…τσέπη του την βάζει!

 

Παππάς εδώ, Παππάς εκεί, άδειος ο κάθε χώρος,

στο τέλος τονε ψάχνουνε, ως και στο Άγιον Όρος!

 

Μην τύχει κι έγινε…παπάς κι έβαλε μαύρα ράσα

και μπήκε σ’ ένα μαγερειό και μαγειρεύει πράσα!

 

Μα κυρ Παππά μου πού θα πας, γίνε παπάς και διάκος

και ας σε είχε χέρι του, δεξί ο Μιχαλολιάκος!

 

Κι εσύ αργά ή γρήγορα, εκεί θα καταλήξεις

και πάλι με τα ταίρια σου, μία μέρα θα σμίξεις!

 

Κι εμείς…θα σας ταΐζουμε, απ’ το υστέρημά μας,

που χρόνια τώρα με εσάς, βρήκαμε τον μπελά μας!

 

Μα ας τελειώνουμε με εσάς, έχουμε ντέρτια κι άλλα,

τον Ερντογάν και τον ιό, που είναι πιο μεγάλα!

 

Στη φυλακή φωνάζετε, μην πάψετε την γκρίνια,

να κελαηδάτε στο κλουβί, όπως τα καναρίνια!

 

Κι όταν βγείτε…με το καλό κι αν κάνετε άλλο κόμμα,

πείτε το: «Άλλοι στη φυλακή και άλλοι μες στο χώμα»!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 23/10/2020

 

##########

 

Για σένα, κυρά Μέρκελ μου!

 

Τώρα Άγγελα που γέρασες και που θα πας στο ράφι,

ο Ερντογάν στα…τέτοια του, καθημερνώς σε γράφει!

 

Είπες αποκλιμάκωση κι απέσυρε τα πλοία

κι αφού η μπόρα πέρασε, τα ’βγαλε κατευθείαν!

 

Και πάλι, κυρά Μέρκελ μου, λες νάιν, νάιν κυρώσεις

και ευκαιρία δεύτερη, θες να του ξαναδώσεις!

 

Αυτός, κυρά Αγγέλα μου, στα μούτρα σου σε φτύνει,

μα εσένα το συμφέρον σου, να δράσεις δε σ’ αφήνει!

 

Για σένα ψιλοπράματα, αν μας πάρει το γκάζι,

φαΐ που δεν το τρως εσύ, αν καεί δε σε νοιάζει!

 

Μόνο τον Μάρτη έπαιξες, ένανε κάποιο ρόλο,

γιατί έβλεπες θα σου ’ρχονταν, κανένα αυγό στον κώλο!

 

Που πρόσφυγες αμόλησε, τσούρμο στα σύνορά μας

και τότε αναφώνησες, αυτά είναι και δικά μας!

 

Γιατί φοβόσουνα, κυρά, μη σου ’ρθουν τα μπουλούκια

και θα ’τρωγες αμέτρητα, πολιτικά παλούκια!

 

Κυρά Άγγελα συ που ’κανες, μία λαμπρή καριέρα,

τώρα έγινες του Ερντογάν, φίλη και…συμπεθέρα!

 

Γιατί μες στην Ανατολή, έχεις πολλές φατρίες

και παντρεμένες τράπεζες και Μέγα-Εταιρείες!

 

Και πώς μπορείς, η έρημη, να τους κακοκαρδίσεις;

Γι’ αυτό στα κρύα του λουτρού, εμάς θέλεις ν’ αφήσεις!

 

Στέλνεις τον Μάας και μια και δυό, Αθήνα-Λευκωσία,

αλλά κι αυτός με σένανε, έχει ίδια αφασία!

 

Τον Ερντογάν κακολογεί και τον καταδικάζει,

μα τα ξεχνάει τα λόγια του, η μέρα σαν βραδιάζει!

 

Πίνει ρετσίνα δροσερή, τρώει νόστιμο παστίτσιο

κι ο τουρκαλάς απέναντι, κάνει κάθε καπρίτσιο!

 

Και επιμένεις, κούκλα μου, πως θα τον ημερέψεις

κι ένα βαλς βιενέζικο, μαζί του θα χορέψεις!

 

            Άγγελα, τζάμπα χολοσκάς και τζάμπα κοπιάζεις,

αυτόν τον αγριάνθρωπο, σε τάξει δεν τον βάζεις!

 

Δεν ξέρει αυτός γλυκόλογα και το ’χει αυτό το χούι,

μονάχα από βούρδουλα…χαμπάρια να ακούει!

 

Του ρίχνεις τις γλυκιές ματιές, μα εκείνος το βιολί του,

χορεύεις μόνη σου ταγκό, όχι όμως μαζί του!

 

Και για να μην πολυλογώ, άλλαξε τώρα στάση,

μια κι είσαι παλιά αλεπού κι έχεις πολλά περάσει!

 

Και μην ξεχνάς τα λόγια σου, μην είσαι…παπατζήνα

και μια αρνιέσαι, μια αγαπάς, με πάθος την Αθήνα! 

 

Τότε στον Έβρο έλεγες, τα σύνορα είν’ δικά σου,

μα για το Καστελόριζο, γυρνάς τα πισινά σου!

 

Μα έννοια σου, Αγγέλα μου, θα πω εγώ του Κυριάκου,

με ένα σφύριγμα στ’ αυτί, κοίτα με λίγο κι άκου!

 

Θα πω την άλλη τη φορά, που δε θ’ αργήσει να ’ρθει,

αν μας πλακώσει η προσφυγιά, όπως φέτος τον Μάρτη!

 

Κυριάκο, άφησε να μπουν, χιλιάδες μετανάστες,

άνοιξε όλα τα σύνορα και γκρέμισε τους φράχτες!

 

Και να τους βάλει όλους αυτούς, σε πλοία και σε τρένα

και να τους στείλει σωρηδόν, Αγγελική σε σένα!

 

Γιατί στου χρόνου τη ροή, αποδείχτηκε εντέλει,

η αφεντιά σου, όπως κι αυτός, μόνο μαστίγιο θέλει!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 15/10/2020

 

##########

 

Χρυσή Αυγή και…Μαύρη Δύση

 

Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια,

κρύψου Μιχαλολιάκο μου, μαζί με τη Ζαρούλια!

 

Κρύψου κι εσύ βρε τσαμπουκά, Ηλία Κασιδιάρη,

που στην Κανέλλη έκανες, τότε το παλικάρι!

 

Που νόμιζες ότι ήσουνα, αδέσποτος αντάρτης,

μα ήσουν, Κασιδιάρη μου, μόνο…γυναικοδάρτης!

 

Και ο Λαγός κι αυτός…λαγός, κρύβεται στις Βρυξέλες

κι ας έχει ευρωπαϊκά, γαλόνια και σαρδέλες.

 

Κι όλοι όσοι πουλούσανε, ως τώρα αντριλίκια,

από το δικαστήριο, κρυφτήκαν σαν ποντίκια.

 

Εδώ σας θέλω κύριοι, αν έχετε…καρύδια,

πάτε στους δικαστές μπροστά και όχι στα τσακίδια!

 

Πάτε να υπερασπίσετε, τις πράξεις σας τις τόσες

και όχι που κρυφτήκατε, σαν κότες και σαν κλώσες!

 

Πάτε να αντικρίσετε, του Φύσσα τη μανούλα,

που έμαθε απ’ την καλή, τι ’ναι η…Χρυσή Αυγούλα!

 

Να δείτε τους Πακιστανούς κι Αιγύπτιους ψαράδες,

μα είστε χεζοβράκηδες, ψευτοπαλληκαράδες!

 

Και ο Παππάς σαν παπατζής κι αυτός κρυφτό μάς παίζει,

που λέει είν’ η Χρυσή Αυγή, γλυκιά σαν πετιμέζι.

 

Τη γλύκα σας την είδαμε και στη βουλή και έξω,

γι’ αυτό και στρώνομαι κι εγώ…στεφάνια να σας πλέξω!

 

Και σας πληρώναμε αδρά, σαν βουλευτές για χρόνια

κι ας ήσασταν φασισταριά και των Ναζί πιόνια! 

 

Του Χίτλερ την…καλή ψυχή, θαυμάζετε ακόμα,

μα τα αυτιά σας τέντωσαν, στων δικαστών το στόμα!

 

Και αν η μοίρα το καλεί, στη φυλακή να πάτε,

μέσα στα μπογαλάκια σας, τη «βίβλο» σας να βάλτε!

 

Το αγαπητό σας…σύγγραμμα, του Χίτλερ τον «Αγώνα»,

για να τον μελετήσετε, στον σκοτεινό κοιτώνα!

 

Πάρετε και ντοκιμαντέρ, που έκαιγε Εβραίους,

για να διασκεδάζετε, μαζί με αρουραίους!

 

Γιατί όπως όλοι οι Ναζί κι εσείς τότε γελάτε,

αν δέρνετε, αν σκοτώνετε και όταν τυραννάτε!

 

Εκεί θα είστε μιά χαρά, γράψετε και βιβλία,

θα έχετε έμπνευση καλή κι άριστη φαντασία!

 

Πώς εκτελούν αλλοδαπούς, πώς δέρνουνε ψαράδες

και πώς αν…αγορεύουνε, πετούν σάλια οκάδες!

 

Και μην μου πείτε, μάγκες μου, ότι είσαστε αθώοι

και ότι η οργάνωση, δούλευε σαν ρολόι!

 

Κι ότι εσείς καθόσασταν, μόνο μες στα γραφεία

και σ’ εμπλοκές δεν έχετε, ανάμιξη καμία!

 

Κι ο Χίτλερ δε θα σκότωσε, άνθρωπο ούτε έναν,

μα όλα τα…καθέκαστα, τα ’χε υπογραμμένα!

 

Έτσι το κάνατε κι εσείς, γι’ αυτό τώρα πληρώστε

κι όταν σας μπουτζουριάσουνε, ίσως να μετανιώστε!

 

Και για καλό και για κακό, για…να σωθεί η ψυχή σας,

πάρτε κανα Ευαγγέλιο, στη φυλακή μαζί σας!

 

Και ασυγχώρητο ο Θεός, κανέναν δεν αφήνει

και ίσως κάποιος από εσάς, ως…και παπάς να γίνει!

Υ.Γ.

Αλλά και η άλλη η «Αυγή», η δήθεν εφημερίδα,

που ’ριξε στους πρωθυπουργούς, λάσπη τόνων μερίδα!

 

Φαίνεται το ’χουν οι Αυγές, χρυσές ή…μαυρισμένες,

με το φαρμάκι της οχιάς, να είναι φορτωμένες! 

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 12/10/2020

 

##########

 

Ο Τραμπ και…η κορώνα του

 

Το μάθατε, το μάθατε; Ο Τραμπ έχει κορώνα,

τώρα στον προεκλογικό και δύσκολο αγώνα.

 

Μου φαίνεται τον κόλλησε, η όμορφη Μελάνια,

που πίνανε αγκαλιαστοί, πανάκριβη σαμπάνια.

 

Και η Μελάνια κόλλησε, από μια πιτσιρίκα,

που είναι ομορφότερη… κι απ’ την κουτσή Μαρίκα.

 

Απ’ το ντιμπέιτ και μετά, με…ντεσιμπέλ και ήχο,

που κόλλησε τον γέροντα, τον Μπάιντεν στον τοίχο.

 

Ένα ντιμπέιτ, ρε παιδιά, για οπαδούς ομάδων,

που του αντιπάλου βρίζουνε, το…πράμα των μανάδων.

 

Πολλοί την «καμαρώσανε», τη γλώσσα του την τόση

κι άλλοι λέγαν μην ξαναβγεί, θεέ μου μην το σώσει!

 

Και τζουπ ο κορονοϊός, τον έχει τώρα αρπάξει,

να δούμε όμως, αν μπορεί, το στόμα του να φράξει.

 

Έτσι, κυρ Ντόναλντ, μια και δυό, για το νοσοκομείο

και φέρε την πραμάτεια σου, απ’ το οβάλ γραφείο!

 

Όμως δε σ’ ακολούθησε, η όμορφη Μελάνια

και τιμωρία βάλτηνε, να…πλένει τα καζάνια!

 

Κανένανε δεν πίστευες και δε φορούσες μάσκα,

σα να ’σουνα ολομόναχος, στην παγωμένη Αλάσκα!

 

Τώρα όμως που κόλλησες, πιστεύω το…πιστεύεις

ή με χλωρίνη, άραγε, μια γιατρειά γυρεύεις;

 

Κι έλεγες ότι τον ιό, τον «φτιάξαν» οι Κινέζοι

κι ότι είναι όλα ψέματα και κάτι άλλο παίζει!

 

Έτσι έλεγαν κι οι φίλοι σου, Τζόνσον και Μπολσονάρο,

μα αυτοί τον παρακάμψανε, προσωρινά τον Χάρο!

 

Εσύ που ’χεις τα χρόνια σου και τα παθήματά σου,

γρήγορα θα τα μάθουμε, τ’ αποτελέσματά σου! 

 

Κι ο φίλος σου ο Ερντογάν, που κάνει τον καμπόσο,

μια συμβουλή θα ήθελα κι εκείνου να του δώσω!

 

Τη μάσκα τη χρωματιστή, άδικα τη φοράει,

να τηνε βγάλει άφοβα και όπου θέλει ας πάει!

 

Γιατί αποκλείεται ο ιός, να τονε πλησιάσει,

που ξέρει απ’ την κακία του, δε θα καλοπεράσει!

 

Και Ντόναλντ, βάζω στοίχημα, οχιά αν τον τσιμπήσει,

σε δύο δευτερόλεπτα, η οχιά θα ψοφήσει!

 

Γιατί είναι το αίμα του, πικρή χολή και ξύδι

και δεν το αντέχει ούτε ιός, ούτε και μαύρο φίδι!

 

Μα, πρόεδρε, ας έρθουμε και στα δικά σου πάλι,

που…ό,τι τραβάει το κορμί, τα φταίει το κεφάλι!

 

Μάθε πως δεν είν’ ο ιός, λεφτά κι ουρανοξύστες,

ούτε το τείχος που ’χτισες, μ’ οχτώ χιλιάδες χτίστες!

 

Και πως δεν ήταν ο ιός, θεωρία και απάτη

και τη Μελάνια πρόσβαλε κι ας είναι και…βαρβάτη!

 

Εσένα όμως σ’ «έριξε» που τα χρονάκια σου έχεις,

που…γύριζες με νεαρές, δίχως καν να προσέχεις!

 

Τώρα άφησε τις εκλογές και ό,τι θέλει ας γίνει,

κοίταξε το κορμάκι σου, πάνω απ’ τη γη να μείνει!

 

Καλή ανάρρωση, λοιπόν, βρες πάλι την υγειά σου

και να μην τρέχει η γλώσσα σου, πριν από τα μυαλά σου!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 04/10/2020

 

##########

 

Δημοκράτες ή κάτι άλλο;

 

Βλέπω στην τηλεόραση, κυρίους και κυρίες,

που με τον κορονοϊό, είναι…αντιρρησίες.

 

Δε θέλουν να πιστέψουνε, πως ο ιός υπάρχει

και λένε κάθε υπεύθυνο, δικτάτορα κι αυτάρχη.

 

Ο ένας μάλλον εξ’ αυτών, μίλησε με «σοφία»

κι είπε, μα τώρα έχουμε, παιδιά, Δημοκρατία!

 

-Όποιος τη θέλει και μπορεί, τη μάσκα ας τη φορέσει,

μα εγώ το λέω ξεκάθαρα, εμένα δε μ’ αρέσει!

 

-Δημοκρατία έχουμε και ό,τι θέλω κάνω,

δικαίωμά μου ατομικό, αν θέλω να πεθάνω!

 

-Για μένανε δε θέλω εγώ, άλλοι ν’ αποφασίζουν,

δεν υποκύπτω, το λοιπόν και άσ’ τους να σφυρίζουν!

 

Μάλιστα κύριε, μάλιστα, πολύ καλά τα ξέρεις,

μα απ’ το…ξυράφι σου μυαλό, φαίνεται υποφέρεις!

 

Που σίγουρα τα μπέρδεψες, σώβρακα και γραβάτες

και περί…δημοκρατισμού, τρέφεις πολλές απάτες!

 

Αν το νομίζεις, φίλε μου, βγάλε και τα βρακιά σου

και χόρευε ξεβράκωτος, μέσα στη γειτονιά σου!

 

Μα να σου πω, αυτά που λες, πως ό,τι θέλεις κάνεις

καλά τ’ αυτιά σου άνοιξε, πρωτού να μας τρελάνεις!

 

Αυτά μονάχα γίνονται, σε κάθε Αναρχία,

και, άκου το με προσοχή και στη Δικτατορία!

 

Στην Αναρχία όποιος μπορεί, σκοτώνει και ληστεύει

και ανεμομαζώματα, ο πονηρός μαζεύει!

 

Στη δεύτερη περίπτωση, ναι, στη Δικτατορία,

τρέμει σαν φύλλο η καρδιά, από την πειθαρχία!

 

Κι εκεί, όμως, κάποιοι πονηροί, έχιδνες και σκουλήκια,

που είναι καθεστωτικοί, πουλάνε αντριλίκια!

 

Δέρνουν και φυλακώνουνε, αίμα με λύσσα πίνουν

και σε κανέναν κερατά, λογαριασμό δε δίνουν!

 

Έτσι είναι, φίλε, έτσι είναι και τώρα χώνεψέ το

και το θεώρημά σου αυτό, στην άκρη άφησέ το!

 

Κάποιος παλιός σχολίασε, τις δυό τις περιπτώσεις,

τώρα άκουσέ το και εσύ και προσοχή να δώσεις!

 

«Φρικώδης μάστιξ η Τυραννία,

φρικωδεστέρα η Αναρχία» (1)

 

Η Δημοκρατία, φίλε μου, που βγήκε απ’ την Ελλάδα,

είναι σοφό πολίτευμα και θέλει φρονιμάδα!

 

Και δεν μπορεί κάθε «έξυπνος», να κάνει ό,τι θέλει

και να ψοφά από άγνοια, σαν το σκυλί στ’ αμπέλι!

 

Ούτε έχει το δικαίωμα, τους άλλους να μολύνει,

γιατί στη μάσκα…ορκίστηκε, τα χέρια του μην πλύνει!

 

Εδώ είν’ ο κορονοϊός, βλέπουμε τα «καλά» του,

το είπε κι ο πρωθυπουργός, χθες στο διάγγελμά του!

 

Όλους μας μάς εκλιπαρεί, για να συνεργαστούμε,

αλλιώς, ουέ κι αλίμονο, αν σε λοκ ντάουν μπούμε! 

 

Γι’ αυτό κοίτα άλλαξε μυαλά, άσ’ τις συνομωσίες,

να ξέρεις νόμους έχουνε, μόν’ οι Δημοκρατίες!

 

Και είναι ένα σύστημα, που δεν έχει εκπτώσεις,

σου δίνει δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις!

 

Μπορείς τη γνώμη σου να λες, όχι όμως να βρίζεις

και τελικά εκεί που λέει, ο νόμος να βαδίζεις!

 

Κι εγώ λέω δεν είν’ σωστός, ο ΕΝΦΙΑ κι όχι μόνο,

αλλά πηγαίνω…γελαστός και πρώτος τον πληρώνω!

 

Κοίτα κι αν θες τους Ελβετούς, που…δεν έχουνε κύρη,

μα τα δημοψηφίσματα, τα έχουν ψωμοτύρι!

 

Κι ό,τι πει η ψήφος των πολλών, ακολουθούν κι οι λίγοι,

η Δημοκρατία, φίλε μου, γνώμες πολλές τις σμίγει!

 

Άλλαξε γνώμη, μάστορα και σου το ξαναλέω,

σου ’ψαλα τον εξάψαλμο κι αν πάθεις δε θα φταίω!

 

Εκτός αν θες νωρίς-νωρίς, να πας στον Άγιο Πέτρο,

πάρε σαπούνι και σχοινί, κρεμάσου σ’ ένα δέντρο!

 

  1. Αλεξάνδρου Σούτσου: «Τουρκοφάγος Ελλάς, Άσμα πρώτον»

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 25/09/2020

 

##########

 

Νέα τετρα…διάστατα

 

Είχαμε χύμα, φίλοι μου, ήρθαν και τσουβαλάτα

και είναι τα δελτία μας, με «άσχημα» γεμάτα.

 

Από τη μιά ο Ερ-ντογάν, απ’ την άλλη η…κορώνα

κι έχουμε ουρανοκατέβατο, τώρα και τον κυκλώνα.

 

Εκεί που πάει η Ανατολή, λίγο να ηρεμήσει,

νάτα τ’ άγρια κύματα, σηκώθηκαν στη Δύση. 

 

Μας πλάκωσε ο «Ιανός», στη δυτική Ελλάδα,

στου Ιονίου τα νησιά και στην Αμαλιάδα.

 

Αέρας, άπιαστα μποφόρ, νερό με το τσουβάλι,

πνιγμοί, πλημμύρες και χαμός, καταστροφή μεγάλη.

 

Πήρε φωτιά κι ο Χαρδαλιάς και τρέχει στην Ιθάκη,

μα ο κυκλώνας έπνιξε, Καρδίτσα και Μουζάκι.

 

Και του καιρού η είδηση, πήρε την πρώτη θέση,

μα και οι άλλες οι κακές, δε φεύγουν απ’ τη μέση.

 

Χτυπά αλύπητα ο ιός, τον κόσμο όλο οργώνει,

στέλνει για τον παράδεισο και διασωληνώνει.

 

Πάν’ τα παιδιά μας στο σχολειό, με μάσκες στα μουτράκια

και με κλειστά τα στόματα, να μάθουν γραμματάκια.

 

Μα, έλα που κάποιοι γονείς, τις μάσκες απορρίπτουν

και εις το νόμο τον κακό, αυτοί δεν υποκύπτουν.

 

Κι έχει συμβεί, το μάθατε, φίλοι μου, τις προάλλες,

που έδειρε ένας Κρητικός, δασκάλους και δασκάλες.

 

Γιατί ο γιος του έπρεπε, τη μάσκα να φορέσει

και…με τον τρόπο του έδειξε, αυτό δεν του αρέσει.

 

Και δεν πιστεύει ο κύριος, ούτε ιούς και…κόρες

κι ας αποδεκατίζονται, του κόσμου όλες οι χώρες.

 

Λέω, θα ανήκει ο άνθρωπος, στους…πρώην ψεκασμένους,

στου Μπολσονάρο και του Τραμπ, το δόγμα ενταγμένους.

 

Κι όταν βγει το εμβόλιο, λέει δεν θα το κάνει

και…άρα ζήσει, φίλοι μου και άρα αν πεθάνει.

 

Αυτός πιστεύει σ’ άθλια, κακιά συνομωσία

κι είν’ άξιος της τύχης του, για κάθε τιμωρία.

 

Το άλλο νέο είν’ αυτό, που δείχνουν τα κανάλια,

τα τρομερά κι ανήκουστα, της Μόριας μας τα χάλια.

 

Άνθρωποι που θα ζήλευαν, τα ζώα στο μαντρί τους,

γιατί όλα στάχτη γίνανε, ό,τι είχανε μαζί τους.

 

Και πήραν τ’ άγρια βουνά, από απελπισία,

στους δρόμους ξενυχτούσανε και στα νεκροταφεία.

 

Κι αυτοί δεν είναι θύματα, κυκλώνων και ανέμων,

μα από χέρι ανθρώπινο (;), μάστιγας και πολέμων.

 

Και τελευταίον άφησα, φίλοι, τον Ερ-ντογάνη,

που τώρα άρχισε πονηρά, τον ελιγμό να κάνει.

 

Που «άρων-άρων» μάζεψε, Ορούτς-Ρέις και φρεγάτες,

γιατί οι κυρώσεις θα ’τανε, βαριές και πιπεράτες.

 

Και θέλει, λέει, διάλογο, μα τον Αλλάχ μαζί μας

κι ας μπαίνει κατά βούληση, μ’ άρματα στην αυλή μας.

 

Μα εδώ δεν είναι Κουρδιστάν, αγράμματε Ερ-ντογάνη

και η μαγκιά σου η άχαρη, τόπο εδώ δεν πιάνει!

 

Κοίτα λίγο τη λίρα σου, όπου κατρακυλάει

και ο λαός σου ο φουκαράς, στην πείνα που ψοφάει!

 

Το πόσο είσαι…έντιμος, σύντομα θα το δούμε,

μαζί, όμως δεν τελειώσαμε και θα τα ξαναπούμε!

 

Κακά μαντάτα φίλοι μου, σήμερα έχω γράψει,

που η φύση και οι άνθρωποι, φωτιές έχουν ανάψει.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 20/09/2020

 

##########

 

Έκθεση, σαν πικρός καφές

 

Σε είδα και σε άκουσα, Κυριάκο, το Σαββάτο,

που εξήγγειλες το πρόγραμμα, με παροχές γεμάτο!

 

Μέσα εις το Βελλίδειο, πενήντα μασκοφόροι,

γιατί έτσι το θέλουνε, της εποχής οι όροι!

 

Φέτος ο κορονοϊός, μας τα ’κανε μαντάρα

κι η έκθεση ακυρώθηκε, από φόβο και τρομάρα!

 

Το μέρος το πολιτικό, όμως έπρεπε να γίνει,

να πεις τα της κυβέρνησης, που φέρνεις την ευθύνη!

 

Και πρώτα-πρώτα ακούσαμε, για τα εξοπλιστικά μας

και ήταν σα να τα ’λεγες, δίπλα στον γείτονά μας!

 

-Για κοίταξε τι παίρνουμε, τι όπλα, τι Ραφάλε,

πυραύλους που κάνουν μπαμ-μπαμ, το άκουσες μεγάλε;

 

-Παίρνουμε και πλεούμενα, τις σύγχρονες φρεγάτες

κι ας ζούμε με ξερό ψωμί, μ’ ελιές και με πατάτες!

 

-Και κάτι ελικόπτερα, μανούλα μου, ΡΟΜΕΟ

κι αν θες, τον υπερπόντιο, ρώτησε, τον Πομπέο!

 

-Βάζουμε μπρος τις φάμπρικες, να βγάζουν πάλι σφαίρες

και ας περνάμε όλοι μας, δύσκολες, μαύρες μέρες!

 

Καλά τα είπες, πρόεδρε, σ’ αυτόν τον Ερ-ντογάνη,

που λέει τη μέρα τρεις φορές, πόλεμο θα μας κάνει!

 

Δε θέλουμε εμείς να ’μαστε, ο αδύνατος ο κρίκος

κι αυτός να είν’ ο άρπαγας κι ο άγριος ο λύκος!

 

Γι’ αυτό καλά αποφάσισες, το λέω και το εγκρίνω

και κριτική και σάτιρα, στην άκρη τις αφήνω!

 

Μα, το φτωχό μου το μυαλό, σκέψεις είναι γεμάτο,

δεν είναι τα εξοπλιστικά, βαρέλι δίχως πάτο;

 

Και δε θα δώσει ο Ερ-ντογάν, ρούβλια τώρα καμπόσα,

να πάρει απ’ τον Βλαδίμηρο, τους Ες τους…πεντακόσα;

 

Κι ευθύς να κοκορεύεται, έχει το πάνω χέρι

και ν’ απειλεί απ’ την αρχή, πως θα μας πάρει μέρη;

 

Κι ύστερα, δώστου και εμείς, θα πάρουμε και άλλα

κι αυτός ντογρού για πιο πολλά, αλλά και πιο μεγάλα;

 

Ποιο θα ’ναι το αποτέλεσμα, καλά μου παλικάρια;

Οι δυό λαοί να σφίγγουμε ως τέρμα τα ζωνάρια!

 

Κάτι λείπει, μου φαίνεται, σ’ αυτή την ιστορία,

κάτι που άλλο δεν είναι, απ’ την…κοινή Σοφία!

 

Οι σώφρονες κι οι φρόνιμοι, κοιτάζουν τους λαούς τους

και κάνουνε οι άφρονες, ό,τι βαράει ο νους τους!

 

Έτσι κάνει κι ο γείτονας, που δόξες ψάχνει να ’χει,

όπου φωτιά και πόλεμος, μπαίνει κι αυτός στη μάχη!

 

Όπλα μοντέρνα και πολλά, με κουτουράδα παίρνει

και για να δώσει τον παρά, τον λαουτζίκο γδέρνει! 

 

Μας παρασέρνει και εμάς, στον φαύλο τον χορό του,

που κάνουμε λογαριασμούς, για τον εξοπλισμό του!

 

Και δώστου τα γινάτια του, τζαμί η Αγιά Σοφία

και στέλνει τα καράβια του, με πάθος και μανία!

 

Κι εμείς τώρα ακουμπήσαμε, στον φίλο μας Μανώλη,

που λέει, παιδιά εγώ είμ’ εδώ και η Γαλλία όλη!

 

-Πάρτε φρεγάτες και Ραφάλ κι όπλα με…το τσουβάλι,

γιατί εσείς είστε βάτραχοι κι αυτός είναι βουβάλι.

 

Κι έτσι κύριε πρωθυπουργέ, η έκθεσή μας φέτος,

θα είναι σαν ιταλικός, καφές εσπρέσο σκέτος!

 

Υ. Γ.

Για την Οικονομία μας, πολύ καλά τα είπες,

για να βουλώσει κι ο φτωχός, πεντέξι άδειες τρύπες!

 

Λέξη, ‘όμως, δεν άκουσα, για τη φωτιά στη Μόρια,

που πήραν τ’ άγρια βουνά, μάνες, μωρά κι αγόρια!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Θάσος, 13/09/2020 

 

##########

 

Ξουτ, κύριε Στόλτενμπεργκ!

 

Μίλησε και ο Στόλτενμπεργκ, που να μην εμιλούσε,

καλά ροχάλιζε ευτυχής και ονειροπολούσε.

 

Μα, φαίνεται τα όνειρα και ξυπνητός τα βλέπει

και ξεπερνά σενάρια, του Χίτσκοκ, καθώς πρέπει.

 

-Ακούσατε, ακούσατε, μας λέει με ευθυμία,

τον διάλογο αρχίσανε, Ελλάδα και Τουρκία!

 

-Διάλογο, μωρέ παιδιά, που εγώ θα διευθύνω

και ούτε σε Μέρκελ και Μακρόν, λογαριασμό θα δίνω!

 

-Ελάτε Ελληνόπουλα, καθίστε στο τραπέζι

και μέσα στη Μεσόγειο, ο Ερντογάν ας παίζει!

 

-Κακός δεν είναι, ρε παιδιά, ας κάνει καμιά τρύπα,

της θάλασσας ο θησαυρός, είναι για όλους προίκα!

 

Μα ο Παναγιωτόπουλος, τα βγάζει όλα στη φόρα,

του λέει, μεγάλε γενικέ, εμπρός τώρα προχώρα!

 

-Αν είσαι εσύ το αφεντικό, της…λυκοσυμμαχίας, 

σφύρα με τη σφυρίχτρα σου, στα φάουλ της Τουρκίας!

 

-Πήγαινε διαολόστειλε, φρεγάτες κι Ορούτς Ρέις

κι ύστερα στο τραπέζι μας, να εμφανιστεί ο μπέης!

 

Γιατί, κύριε Στόλτενμπεργκ, το έχει…παραχέσει

και στέλνει στόλο και στρατό, στης θάλασσας τη μέση.

 

Και αμολάει καλώδια, σε υφαλοκρηπίδες

και τσαμπουνάει τραγουδιστά, για γαλανές πατρίδες.

 

Αν είσαι μάγκας, Στόλτενμπεργκ και αν έχεις το θάρρος,

δώστου μία κλοτσιά από κει, ανάλαβε το βάρος.

 

Αλλιώς βρε κακομοίρη μου, κάθισε στα αβγά σου

και ζήσε με τους τάρανδους, στην κρύα γειτονιά σου.

 

Γιατί αποδείχτηκες μικρός, για τέτοια «Συμμαχία»,

να αναλάβεις δις και τρις, την αρχιγραμματεία.

 

Είσαι λεβέντης στο κορμί, λιγνός, ψηλός κι ωραίος,

μα έχεις θάρρος του λαγού και τσαμπουνάς τυχαίως.

 

Κοίταξε λίγο τον Μακρόν, δημόσια που σε βρίζει, 

σαν λέει ανεγκέφαλους, σένα φωτογραφίζει.

 

Κι αφού κοιμάσαι όρθιος και τρως σαν ζώο χόρτα,

τώρα στέλνει το «Σαρλς ντε Γκολ», να κάνει καμιά βόλτα.

 

Για να το δει ο τουρκαλάς, που βγάζει τα σπαθιά του,

να στραβωθούν τα μάτια του, να…χέσει στα βρακιά του.

 

Γιατί δεν αστειεύεται, το αεροπλανοφόρο,

φτάνει με τις φρεγάτες του, που κάνει τόσο ντόρο.

 

Και έτσι, γραμματέα μου, δεν σου περνάει διόλου,

το ΝΑΤΟ που κοιλοπονά και πάει κατά διαόλου;

 

Που βγάζει ο τούρκος μια και δυό, ναύτεξ με τη Ρωσία

κι εσύ ωσάν υπεύθυνος, δεν δίνεις σημασία;

 

Αν δεν μπορείς το «Σύμφωνο», λοιπόν, να κουμαντάρεις,

παράτα τα και κοίταξε το δρόμο σου να πάρεις.

 

Πήγαινε στην πατρίδα σου, εκεί να κατοικήσεις

κι ανάμεσα στους τάρανδους, σαν τζέντλεμαν να ζήσεις.

 

Γιατί εδώ μας γκάστρωσες, μία με τη σιωπή σου

και τώρα όπου μίλησες, έπαιξες το πουλί σου.

 

Άλλο δε σ’ ανεχόμαστε, κοίταξε τι θα κάνεις,

φύγε και πάνε γρήγορα, για…ταρανδοτσομπάνης.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 06/09/2020

 

##########

 

Λόγια του Ιμπραήμ Καλίν (μπούρδες)

 

Αφού το λέει ο Καλίν, παιδιά θα είναι έτσι,

οι Τρώες…τούρκοι ήτανε, τρώγανε και γιουβέτσι.

 

Σαν το δικό του είχανε, μουστάκι δυό οκάδες

και ξέραν το καζάν ντιπί, τρώγαν και μπακλαβάδες.

 

Και οι τούρκοι είν’ απόγονοι και τέκνα του Πριάμου,

εξάδερφοι του Έκτορα, ρίζες έχουν της…Σάμου.

 

Και είχανε για προ γιαγιά, τη βασίλισσα Εκάβη,

έτσι ο «ντόκτωρ» ο Καλίν, την ιστορία θάβει.

 

Όχι, δεν είναι Μόγγολοι, ούτε απ’ την Αράλη

και προσπαθεί τη σκούφια του, την άγρια να βγάλει.

 

Το ότι είν’ αγράμματοι και μόνο ανθρωποσφάχτες,

κουβέντα για όπου πατούν κι όλα γίνονται στάχτες.

 

Κατά τα άλλα ο Ιμπραήμ, Καλίν ο μορφωμένος,

ο μέγας ο καθηγητής και πολυβραβευμένος.

 

Του Ερντογάν ο έμπιστος και το δεξί του χέρι,

που απ’ έξω κι ανακατωτά, κάνει όλα πως τα ξέρει.

 

Που παίζει έγχορδο όργανο κι ακούει τη φωνή του,

μα πιο πολύ απ’ το όργανο, θα παίζει το πουλί του.

 

Γιατί τις μπούρδες που αμολά, ο ίδιος δεν πιστεύει,

μα στην απελπισία του, παρηγοριά γυρεύει.

 

Γιατί εκεί που σπούδασε, στα ξένα τα σχολεία,

έμαθε για πολιτισμό και ελληνική ιστορία.

 

Να το χωνέψει δεν μπορεί, δεν το χωράει η ψυχή του,

που ’ναι κατώτεροι από μας, αυτός και η φυλή του.

 

Και έτσι αποφάσισε, βιβλία για να γράψει

και την αλήθεια, ο έρημος, χοντρά να τηνε θάψει.

 

Ότι ήρθαν από κει κοντά, από τη Μογγολία

και δεν είχανε γράμματα, μα ούτε και θρησκεία.

 

Απ’ της Ασίας τα έρημα και τα άγρια τα βάθη

και προσπαθεί τώρα άτεχνα, γράμματα να μας μάθει.

 

Πως είν’ η ιστορία μας κι ο Όμηρος δικός τους

κι ότι εδώ ανέκαθεν, καθόταν ο ποπός τους.

 

Λοιπόν, μουστακαλή Καλίν, άσε τις εξυπνάδες

και πες πως είχες άγριους, παππούδες και γιαγιάδες.

 

Κι αν θες κάνε διάλεξη, πες τα στον εαυτό σου

και βρες κι άλλους αγράμματους, σαν το αφεντικό σου.

 

Γιατί μ’ αυτά τα λόγια σου, του έθνους τους επαίνους,

διασκεδάζεις άμυαλους και κάθε πικραμένους.

 

Δεν σε πιστεύει όμως κανείς, έξω απ’ τα σύνορά σου

και σε περνούν για…χωρατό, με τα γραφόμενά σου.

 

Κι ο Ερντογάν, ο φουκαράς, νομίζει έχεις ύλη

και για διαπραγμάτευση, εσένανε θα στείλει.

 

Εκεί να πεις για θάλασσες και υφαλοκρηπίδες,

για τις ΑΟΖ και τα λοιπά και γαλανές πατρίδες.

 

Ότι είσαστε γηγενείς κι όλα είναι δικά σας

κι ότι εμείς σας πήραμε, άδικα τα νησιά σας.

 

Τέτοια να πεις, προφέσορα, όταν θα πας στη Χάγη,

να καταλάβουν όλοι τους, πως είστε ανθρωποφάγοι.

 

Λοιπόν, Καλίν, είσαι μικρός, μαζί μας να τα βάλεις

κι είσαι ο…πρώτος μπουνταλάς ή μήπως αμφιβάλεις;

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 30-08-2020

 

############

 

Ο νόμος ντροπή

 

Στα Τρίκαλα, στα δυό στενά, ακούστε, ακούστε ρε παιδιά,

δύο γιαγιάδες πιάσανε κι αμέσως τις δικάσανε.

 

Γιαγιάδες ογδόντα χρονών, μες στην ταβέρνα των παιδιών,

πατάτες καθαρίζανε, πλένανε και σκουπίζανε.

 

Ήτανε μέρα τυχερή κι η πελατεία σα βροχή,

εσύ γιαγιά πάρε τη σκούπα κι εσύ ετοίμασε τη σούπα.

 

Και οι γιαγιάδες με χαρά, βάζουνε…πλάτη στα παιδιά,

βάζουν ποδιές και αρχινάνε κι απ’ τη χαρά τους τραγουδάνε.

 

Θα ’χουνε τα παιδιά εισπράξεις κι ας είχαν το πρωί…μαλάξεις,

τα χέρια τους πάνε σφεντόνα, όμως δεν μπαίνουν σε κρυψώνα.

 

Και τζουπ, νάτο το συνεργείο, του ΕΦΚΑ, απ’ το υπουργείο.

-Βρε ταβερνιάρη τα χαρτιά σου και την ασφάλεια της γιαγιά σου!

 

-Παιδιά, λέει ο ταβερνιάρης, μα αυτούς τους φαίνεται γκρινιάρης,

είναι γιαγιάδες, βοηθάνε και μεροδούλι δε ζητάνε!

 

-Τώρα που ήρθε πελατεία, είναι για μένα ευκαιρία,

να βγάλω ένα ευρωπουλάκι, να ξαλαφρώσω πια λιγάκι!

 

-Γιατί τώρα με την κορώνα, είμαι «νεκρός» απ’ το χειμώνα,

τα χρέη γίνανε μια στοίβα, σήμερα κόσμο ξαναείδα!

 

-Και οι γιαγιάδες βάζουν χέρι, γιατί και πάλι ποιος να ξέρει,

η τύχη μου πότε θ’ ανοίξει, το χρέος πάει να με πνίξει!

 

Το συνεργείο «κορδωμένο», έχει το νόμο του γραμμένο.

-Κύριε είσαι παραβάτης. Πρώτη γιαγιά, πούν’ τα χαρτιά της;

 

-Τώρα ερχόμαστε στην άλλη, χαρτιά του ΙΚΑ αν έχει βγάλει!

Είναι λαθραίες και οι δύο, γι’ αυτό εμπρός, για το ταμείο!

 

-Μόνο εικοσιμιά χιλιάδες, πρέπει να δώσουν οι γιαγιάδες

κι άμα δεν έχουν στο πουγκί τους, τις κόβουμε τη σύνταξή τους!

 

Το άκουσαν τα δυό παιδιά τους και τζιτζινίσανε τα αυτιά τους,

τι ήτανε αυτή η φόλα; Τα Τρίκαλα σειστήκαν όλα.

 

Τρικαλινές ακούστε όλες και με τακούνια και με σόλες,

μες στην ταβέρνα να μην μπείτε, αν τύχει και δεν δηλωθείτε.

 

Αυτό να το ’χετε στο νου σας, ας είν’ του ίδιου του παιδιού σας,

μην καθαρίζετε πατάτα, ούτε να πλένετε τα πιάτα.

 

Μ’ αυτήνε την παρανομία, πάει στα ύψη η ανεργία

και η οικογένεια η κλίκα, αυτή το βούλιαξε το ΙΚΑ.

 

Κι έτσι, φίλοι το υπουργείο, στέλνει του ΕΦΚΑ συνεργείο

και συλλαμβάνει τις γιαγιάδες και τερλικοκαλαμποκάδες.

 

Παιδιά, το έχω ξαναγράψει, αυτή η ξεφτίλα πια ας πάψει,

γι’ αυτό Τσιπρομητσοτακαίοι, κοιτάξτε γύρω σας ποιος φταίει.

 

Κοιτάξτε εκείνους που…οργώνουν και την Ελλάδα ζημιώνουν,

τους μάγκες και τους παπατζήδες, τους πονηρούς καταφερτζήδες.

 

Που ξέρουν νόμους, ξέρουν όρους και που ποτέ δεν δίνουν φόρους,

με επαγγέλματα βαρέα και βγάζουν χρήματα λαθραία.

 

Να τους ελέγξτε δεν μπορείτε, γι’ αυτό πιάνετε όποιον βρείτε,

ας στρώνει δυό χαρτοπετσέτες κι ας καθαρίζει τουαλέτες.

 

Γι’ αυτό Κυριάκο κι εσύ Τσίπρα, αν έχετε ολίγη τσίπα,

αλλάξτε αυτές τις διατάξεις, γι’ αυτές τις άθλιες τις πράξεις.

 

Στου Έλληνα είναι στην καρδιά του, να βοηθάει τα παιδιά του,

να τα σπουδάζει, να πληρώνει, να τους κοιτάει…και το εγγόνι.

 

Έτσι είναι αυτή μας η κουλτούρα, πανέμορφη κι όχι σαβούρα,

από αρχαιοτάτων χρόνων, μαζί στιγμές χαράς και πόνων.

 

Κι εσείς μ’ αυτόν τον «ξύπνιο» νόμο, της ανθρωπιάς φράζετε δρόμο,

πώς το βαστάει η ψυχή σας, αλλάξτε τον, αλλιώς ντροπή σας!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 21/08/2020

 

 

 

##########

 

ΝΑΤΟ! ΠΟΥΝΤΟ;

 

Καλά τα λέει ο Μακρόν, παιδιά, κοντά στα άλλα,

ότι το ΝΑΤΟ απόχτησε, μια αδειανή κεφάλα.

 

Έχασε κάθε δύναμη, κάθε φωνή ισχύος,

με την τουρκιά την άτσαλη, τηρεί σιγή ιχθύος.

 

Ο…μέγας γραμματέας του, έχασε τη φωνή του

κι ενώ ο κόσμος καίγεται, αυτός παίζει το λιλί του.

 

Αντί να πει στον Ερντογάν, για κάθισε στ’ αβγά σου,

γιατί μ’ αυτές τις ζαβολιές, θα εύρεις τον μπελά σου.

 

Αυτός εξαφανίστηκε, απ’ τη διεθνή σκακιέρα

κι ίσως, τη μόνη του μισθού, εμφανίζεται τη μέρα.

 

Είναι, παιδιά, ο πιο τρανός, υπάλληλος του ΝΑΤΟ,

γι’ αυτό και τον πληρώνουμε, μ’ έναν μισθό βαρβάτο.

 

Γιενς τονε λένε Στόλτενμπεργκ κι είν’ απ’ τη Νορβηγία,

μα όπως φαίνεται έπεσε, τώρα σε ανεργία.

 

Τώρα που τσακωνόμαστε, δυό «σύμμαχοι» του ΝΑΤΟ,

αυτός κάνει διακοπές, τρώει αβγό μελάτο.

 

Μήπως τον έχει ο Ερντογάν, σε κάποια παραλία

και τον κρατάνε αγκαλιά, μία Ραχήλ και Λεία;

 

Γιατί, παιδιά, τέτοιο σκασμό, δεν έχω συναντήσει,

αυτός να αυνανίζεται, μέσα σ’ αυτή την κρίση.

 

Έχουμε οι δύο «σύμμαχοι», έτοιμη ναυμαχία,

το ΝΑΤΟ λέει, δεν είμαι εδώ, η λυκοσυμμαχία.

 

Μένα μόνο με νοιάζουνε, οι Ρώσοι κι οι Κινέζοι

και στα παλιά παπούτσια μου, ο Ερντογάν αν παίζει.

 

Αυτός σε ξένες θάλασσες, πετρέλαια γυρεύει

κι ο μυγοχάφτης Στόλτενμπεργκ κάθεται και χαζεύει.

 

Και μήνες τώρα τσαμπουνά, για γαλανή πατρίδα

και δεν του δίν’ στον κώλο του, δυό τρεις με μια σανίδα.

 

Μα αυτός δεν έχει για νερά, φίλοι, καμιά ζαλάδα,

εάν τα πάρει ο τουρκαλάς ή αν μείνουν στην Ελλάδα.

 

Γι’ αυτόν είναι το σοβαρό, να μείνουνε στο ΝΑΤΟ

και θα ’ναι ψιλοπράγματα, καράβια αν πάν’ στον πάτο.

 

Του Δένδια ο κώλος άναψε, κι όλη η Διπλωματία,

τρέχουν Αίγυπτο, Ισραήλ, Βέλγιο και Αυστρία.

 

Η Ευρώπη τώρα ομιλεί και ψευτο…ψιθυρίζει,

το ΝΑΤΟ εθελοτυφλεί, βαρέως ροχαλίζει. 

 

Τα «τέκνα» του τσακώνονται, δε λέει δύο λέξεις,

δεν είμαι για ενδοοικογενειακές, παιδιά μου διενέξεις.

 

Καμιά Κορέα δώστε μου, καμιά Γιουγκοσλαβία,

να τηνε κάνω γης Μαδιάμ, μέσα σε νύχτα μία.

 

Μιλήστε μου για το Ιράκ, Κουβέιτ και Συρία,

που έχουν πετρέλαια πολλά, να πίνουν τα θηρία.

 

Το ΝΑΤΟ είναι φίλοι μου, σύλλογος συμφερόντων

και δεν του νοιάζει αν πέφτουμε, στον λάκκο των λεόντων.

 

Σαν το εβδομήντα τέσσερα, στην εισβολή της Κύπρου,

που δεν τη σταματήσανε, την όρεξη του λύκου.

 

Διά της απουσίας του, τώρα το βεβαιώνει,

που τα νερά μας ο Ερντογάν, αυθαίρετα οργώνει.

 

Ας το βαφτίσουμε ξανά, αυτό το σάπιο φρούτο,

να μην το λέμε ΝΑΤΟ πια, αλλά μονάχα…ΠΟΥΝΤΟ.

 

Βασίλης Μυλωνάς

Θάσος, 16/08/2020

 

#########

 

Ο Ερντογάν μας θύμωσε…

 

Ο Ερντογάν μας θύμωσε και άραγε «τίς πταίει»;

Εγώ έβαλα τη γάτα μου, ολημερίς να κλαίει.

 

Ο Ερντογάν μας κάκιωσε κι έγινε μαύρο φίδι,

μα θα του στείλω εγώ, παιδιά, δέκα οκάδες ξύδι.

 

Γιατί, λέει, τα μπλέξαμε, τώρα με τις…ΑΟΖες,

λουρί από δω, λουρί από κει, σαν τις παλιές πατόζες.

 

Εμείς του λέμε, Ερντογάν, η θάλασσα είν’ δικιά μας

και με τη συμφωνία αυτή, γελάνε και τ’ αυτιά μας.

 

Όπως κατάφερες εσύ, τον Σάρατζ και γελούσες,

που σα ζητιάνος έμοιαζε, γιατί τον βοηθούσες.

 

Νόμιζες θα τη χάψουμε, αυτή την κουτσουκέλα,

που στην Ευρώπη και παντού, πουλάς ακόμη τρέλα.

 

Κάτω από βόδι, φαίνεται, μοσχάρι πως γυρεύεις

και βγάζεις χάρτη με Λιβύη, δήθεν πως συνορεύεις.

 

Εντάξει, είσαι αγράμματος, δεν ξέρεις από χάρτες,

αλλά για το συμφέρον σου, μας λες όλους αντάρτες.

 

Και μπήκες στην Αγιά Σοφιά, πάλι να προσκυνήσεις

και βγαίνοντας…εξήγγειλες, πως θα μας τιμωρήσεις.

 

Θα στείλεις τα καράβια σου, στις…υφαλοκρηπίδες

και στην Ευρώπη προσπαθείς, να βάλεις παρωπίδες.

 

Βγες για να σε κεράσουμε, πιλάφι με γιαούρτι,

φυσίγγια από Μάνλιχερ και άκαπνο μπαρούτι.

 

Να μάθεις πως αυθαίρετα, σ’ άλλα νερά δεν μπαίνουν,

να πάρεις ένα μάθημα, το…πού πατούν και πλένουν.

 

Κεραυνοβόλος σ’ έπιασε, έρωτας με τη Μάλτα,

αν θέλεις ως το Γιβραλτάρ, τα σύνορά σου βάλτα.

 

Κάθε μισολιπόθυμο, νοιάζεσαι και γουστάρεις,

γυρεύεις ψόφια άλογα, τα πέταλα να πάρεις.

 

Είσαι άντρας ο πολλά βαρύς, που έχασε το νου του,

λαγός τη φτέρη έσειε, κακό του κεφαλιού του.

 

Για σένα τον μικροπρεπή, λένε ξανά οι ειδήσεις,

που μπήκες στην Αγιά Σοφιά, πάλι να προσκυνήσεις.

 

Αυτός ο όμορφος ναός, δε μοιάζει για δικός σου,

εκεί μέσα δεν κατοικούν, ο Μωάμεθ κι ο θεός σου.

 

Τον χτίσαν αρχιτέκτονες, με θεϊκή Σοφία

και εκεί μέσα κατοικούν, ο Χριστός κι η Παναγία.

 

Πήγαινε και προσκύνα εσύ, κάνε πολλές μετάνοιες,

που μόνο είναι για πρόβατα, φιγούρες και καμπάνιες.

 

Πως μέσα στην Αγιά Σοφιά, δεν κατοικεί ο θεός σου,

μα εσύ πας και προσκυνάς, πρόβλημα είναι δικό σου.

 

Αλλά ήσουν πολύ πρόθυμος, λίγο πρωτού θυμώσεις,

θάλασσα με… τα στρέμματα, στην Αίγυπτο να δώσεις.

 

Θάλασσα που δεν ήτανε, στον χώρο τον δικό σου,

με ξένα κόλλυβα θα ’κανες και το μνημόσυνό σου.

 

Και τώρα την κατέβασες, σε όλους την κατσούφα,

γι’ αυτό ένα ξύδι δυνατό, δέκα μπουκάλια ρούφα.

 

Λοιπόν, το ότι θύμωσες, δε φταίει κανένας άλλος,

παρά εσύ ο ίδιος σου, που θες να ’σαι μεγάλος.

 

Μα ποιος να ξέρει η μοίρα σου, τι λέει και τι γράφει,

μη σου φυλάει σαν του Σαντάμ ή όπως του Καντάφι;

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 09/08/2020 

 

 

##########

 

Μπρος Έλληνες, όλοι μαζί!

 

Σας το ’χω πει κι άλλη φορά, μαλώστε, σκοτωθείτε,

αλλά μπροστά στον τουρκαλά, σα μια γροθιά σφιχτείτε!

 

Ίσως για ψήλου πήδημα, βγάζετε τα σπαθιά σας

κι έχουν προτεραιότητα, πάντα τα κόμματά σας!

 

Με μαεστρία κι έξυπνα, πουλάτε εντυπώσεις

κι αν πρόκειται για ποσοστά, δεν κάνετε εκπτώσεις!

 

Σας βλέπω μέσα στη βουλή, είστε όλο τσαμπουκάδες,

ρίχνετε λάσπη αλύπητα, με τόνους και οκάδες!

 

Μα τώρα κάντε διακοπή, σ’ Ανατολή κοιτάξτε,

ξεχάστε όλες τις έριδες και αφορμή μην ψάξτε!

 

Όπως το κάνατε προχθές, πριν από μια βδομάδα

και ένα σώμα μια ψυχή, ήταν όλη η Ελλάδα!

 

Κι όταν η Μέρκελ, του Ερντογάν, του τράβηξε το αυτί του,

απέσυρε τα πλοία του και πήγε στην ευχή του!

 

Έτσι να είστε πάντοτε, όλοι σας ενωμένοι,

ορθά, κοφτά, ξεκάθαρα και αποφασισμένοι!

 

Ό,τι κι αν κάνει ο τουρκαλάς, που είναι όλο δόλους,

να ξέρει ότι θα μας βρει, απέναντί του όλους!

 

Και πάρτε το απόφαση, δεν είναι σύμμαχός μας,

αλλά είν΄ αγριάνθρωπος και άσπονδος εχθρός μας!

 

Τον βλέπετε, όπου φωτιά, τρέχει λάδι να ρίξει

και δεν τον νοιάζει αν ο λαός, τη ζώνη του έχει σφίξει!

 

Κι όλο τη σφίγγει συνεχώς, που διαρκώς φτωχαίνει,

μα ο…ερίφης πόλεμο, ποτέ του δεν χορταίνει!

 

Τουτέστιν είναι τύραννος, στον ίδιο το λαό του

και κόλπα όλο σκαρφίζεται, να σώσει τον ποπό του!

 

Κι αφού είναι αλύπητος, για τη φτωχολογιά του,

παράξενο αν ρήμαζε, όλη τη γειτονιά του;

 

Ότι είναι επικίνδυνος, το ’χετε καταλάβει,

που με την αγριήλα του, πάντα φωτιές ανάβει!

 

Που μέσα στην Αγιά Σοφιά, έβαλε τον ιμάμη,

για να μας δείξει το σπαθί, με παρελθόν κατράμι!

 

Αυτή είναι η ιστορία τους, με σπάθες ματωμένες,

δεν έχουνε καν γράμματα και τέχνες δοξασμένες.

 

Τώρα άρχισαν τα ουρλιαχτά, ακόμη και οι…λαδάδες,

πειθήνια του Ερντογάν, ολόκληρες ομάδες!

 

Και λέν’ θα μπούνε ξαφνικά, μια νύχτα στα νησιά μας,

γιατί, λέει, τους ανήκουνε και δεν είναι δικά μας!

 

Μα εγώ βλέπω τον στόλο μας, στο στόχαστρο τους βάζει,

όσο ο εχθρός αμφισβητεί, όσο πολύ ουρλιάζει!

 

Να μην πολυλογώ, λοιπόν, όλοι μαζί ενωμένοι,

απέναντι στους εισβολείς, γιατί άλλο δε μας μένει!

 

Και προσοχή τους ελιγμούς, τις ψεύτικες τις χάρες, 

που ’ναι στάχτη στα μάτια μας, μετά από τις κατάρες!

 

Πήρε για την Αγιά Σοφιά, χιλιάδες μπινελίκια,

που θα τα έχει επ’ άπειρον, στ’ αυτιά του σκουλαρίκια!

 

Και θέλησε από αυτά, κάποια να τα ξοφλήσει

κι «επέτρεψε» τη Σουμελά, πάλι να λειτουργήσει!

 

Μπρος Έλληνες όλοι μαζί, απέναντι στον τούρκο,

που ξέρει μόν’ καταστροφές, σφαγές, φωτιά και βούρκο!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 03/08/2020

 

##########

 

Μια βόλτα για αέρα…

 

Φίλοι μου αποφάσισα, τώρα που ’μαστε λάσκα,

να ξεπορτίσω και εγώ και ας φορέσω μάσκα.

 

Πρόταση κάνω στην κυρά, να πάμε για τη Θάσο

και μου ’πε μ’ ενθουσιασμό, «ναι, θέλω να ξεσκάσω!».

 

Βάζω μέσα στην τσάντα μου, ξυριστικά και σία

κι ό,τι είναι απαραίτητο, για σώμα και υγεία.

 

Παίρνω και μάσκες μια οκά και γάντια για τα χέρια,

δεν είναι το εφετινό, σαν τα άλλα καλοκαίρια.

 

Και μιά και δυό πηγαίνουμε, Κεραμωτή για πλοίο,

κόβουμε εισιτήρια, ο…κούκος και οι δύο.

 

Μπαίνουμε μες στο φέρυ μποτ, με τσάντες φορτωμένοι

και όπως τις Απόκριες, όλοι… μασκαρεμένοι.

 

Μας δώσανε κι ένα χαρτί, να γράψουμε στοιχεία,

τηλέφωνα και τα λοιπά, διά την πανδημία.

 

Και μου το πήρε η κοπελιά, που φτιάχνει τους καφέδες

κι όλοι ήμασταν λιγότεροι, από… τους Εφταπαίδες.

 

Ώσπου να πιούμε τον καφέ, να πούμε και κανένα,

η Θασοπούλα «έφυγε», φτάσαμε στον Λιμένα.

 

Εκεί μπαίνουμε στο ταξί, με μάσκες ως τη μύτη

κι ήμασταν σαν κατάσκοποι και πάμε για το σπίτι.

 

Τη μάσκα μου, όμως, εγώ, την «έφτιαχνα» λιγάκι

και…χραπ, με μιας μού κόβεται, το άχρηστο λαστιχάκι.

 

Τότε την έβγαλα κι εγώ, που μου ’γινε μαράζι

κι απ’ τον καθρέφτη ο ταξιτζής, γελώντας με κοιτάζει.

 

Τέλος, φτάσαμε σπίτι μας κι αυτό που είδαμε πρώτα,

ένα μέτρο και πιο ψηλά, θεριέψανε τα χόρτα.

 

Γιατί έλεγε ο Χαρδαλιάς, να εκδράμουμε δεν κάνει

και τρεις μήνες τα χόρτα μας, δεν είδανε δρεπάνι.

 

Κι αφού όλα τα…στρώσαμε, βγήκαμε στην ταβέρνα,

-πέρυσι κοσμοσυρροή, βελόνα δεν επέρνα.

 

Βλέπουμε τα αφεντικά, μαζί με τα γκαρσόνια,

που είμαστε πλέον γνωστοί, εδώ και κάποια χρόνια.

 

-Ελάτε, κάντε μας αρχή, ίσως και φέρει γούρι!

Μας λέει το αφεντικό, με κρεμασμένη μούρη.

 

-Σαράντα χρόνια καφετζής, δεν είδα τέτοια χάλια,

φοβάμαι φέτος μη μας φαν’ , λυκούδια και τσακάλια!

 

-Με γάντια μες στον καύσωνα και μάσκες θα φοράμε

και είναι το χειρότερο, μύγες αν κυνηγάμε!

 

-Σήμερα της Πεντηκοστής, κοίτα ομορφιά η Φύση,

το Άγιο Πνεύμα αύριο, όλους να τους φωτίσει!

 

-Να βρούνε το εμβόλιο, ο κόσμος να γλιτώσει

και η ζωή όπως παλιά, απ’ την αρχή να στρώσει!

 

-Φώτιση και στον Ερντογάν και ας μην το πιστεύει,

που νέες περιπέτειες, ο κώλος του γυρεύει!

 

-Γιατί όλα τα ’χει η Μαριορή, ο πόλεμος της λείπει!

Δεν ξέρει ότι θα ’ναι αυτό και για τους δυό…μανίκι;

 

-Τώρα καλοκαιριάτικα, δε σκέφτεται καθόλου,

πως κι ο δικός του ο Τουρισμός, θα πάει κατά διαόλου;

 

Τον άκουσα με προσοχή, συμφώνησα μαζί του,

τον κοίταζα στο πρόσωπο, στο άδειο μαγαζί του.

 

-Άντε, ας σού κάνουμε «σεφτέ» κι αυτό το καλοκαίρι,

το τι θα δουν τα μάτια μας, ένας Θεός το ξέρει!

 

Βασίλης Μυλωνάς

Ξεριάς, 09/06/2020

© Urheberrecht. Alle Rechte vorbehalten.

Wir benötigen Ihre Zustimmung zum Laden der Übersetzungen

Wir nutzen einen Drittanbieter-Service, um den Inhalt der Website zu übersetzen, der möglicherweise Daten über Ihre Aktivitäten sammelt. Bitte überprüfen Sie die Details in der Datenschutzerklärung und akzeptieren Sie den Dienst, um die Übersetzungen zu sehen.

Datenschutzeinstellungen

Website-Übersetzer

Datenschutzeinstellungen

Mit diesen Einstellungen aktivieren oder deaktivieren Sie die Datenerfassung von Funktionalitäten die auf dieser Website eingesetzt werden.

Alle Dienste auswählen
Website-Übersetzer
Mehr
Einstellungen speichern